voor allen die mijn site bezoeken: normaal ben ik gewend er elke dag even iets op te zetten. Als dit niet het geval is, voel ik me fysiek niet sterk genoeg om dat te doen. Geef dan de moed om nog eens te komen kijken alsjeblieft niet op, er komen tot nu toe telkens weer dagen dat het me wél lukt.... Met alvast veel dank voor jullie uithoudingsvermogen. ELS
Het combineren van mooie foto's met teksten die uitnodigen tot nadenken is een bijzonder fascinerende bezigheid. Voor mij betekent het bijzonder veel, nu ik niet meer in staat ben te schilderen. De computer en mijn digitale camera zijn mijn schilders- en schrijversgereedschap geworden. Mijn creativeit heeft een andere manier gevonden om zich te manifesteren. Daar wil ik graag de ander van laten meegenieten.
voor elke dag zomaar even een korte overpeinzing om lang over na te denken
06-04-2007
amarilles
Amarilles, bloemkelk die zich na lange verborgen strijd in het duister van de aarde volledig opent om ons in haar levenskracht te doen geloven
Soms maken we het mee dat we iemand na lange tijd weer ontmoeten en verrast zijn door de veerkracht die deze mens uitstraalt. We wisten dat hij ziek was en meestal in het verborgene leefde, tussen zijn eigen vier muren of die van een hospitaal. Na lange tijd is hij weer in ons midden, terug van heel ver weg geweest en energieker dan ooit tevoren. Alsof hij samen met de wortels van zijn bestaan een harde strijd in het duister heeft doorstaan en nu van pijn geheel bevrijd is. Misschien vergaat het ons op deze wijze als we gestorven zijn.... Misschien is ons lichaam niet meer (maar ook niet minder!) dan de wortel van ons bestaan hierná en wie weet bloeien we dan open als de mooist bloeiende bloemen hier op aarde, getooid met een niet te evenaren schoonheid....
de positieve kracht van het lijden is dat de ander zich er liefdevol over ontfermt
Wie zelf al eens op een of andere manier met lijden is geconfronteerd, zal zeker dezelfde ervaring hebben als ik: dat de mensen om je heen zich liefdevol naar je toekeren en er alles aan willen doen om je in het lijden te verlichten. En dan maakt het niet uit om welke soort van lijden het gaat, de ander wil je nabij zijn en troosten, bemoedigen, verlichten, ja, alles voor je doen om je het lijden zo dragelijk mogelijk te maken. Dat is de positieve kracht van het lijden. Dat het in de ander die oerkracht aan liefde aanboort en het mogelijk maakt die te laten zien, zonder gêne. Schrale troost...? Nee, voor mij niet.
ouderschap extra dimensie leven tot in de diepte van onze ziel tot aan de oorsprong van ons bestaan
Wie ooit zelf een kind gebaard heeft, wie ooit zijn pasgeboren, nog vochtige zoon of dochter in de armen gedrukt kreeg, weet dat het ouderschap het leven een extra dimensie geeft. Alsof alles wat je tot dan toe tweedimensionaal waarnam, in het platte vlak, nu driedimensionaal is en je om alles heen kunt kijken. Een kind ontvangen gaat heel diep, het roert de teerste snaren aan van onze ziel, het voert ons naar de wortels van ons bestaan, het brengt ons terug naar de oorsprong van alle leven. De moederschoot bloeit open als een rijpe vrucht, het vaderhart geurt als een vers geplukte roos. Wat een rijkdom!
we hoeven er niets voor te doen ze bloeien zomaar in het wild verdwaald bolletje opengebroken vruchtbaar gemaakt door de lente gekust tot bloeiend paasklokje de blijde boodschap in haar gouden hart
Wat worden we door Moeder natuur toch verwend.... Al een week of twee bloeit in onze natuurtuin een verdwaalde narcis. Als het zonlicht er doorheen zeeft, is ze zo mooi, zo volmaakt in haar schoonheid.... En we hoeven er helemaal niets voor te doen, deze kleine, edele bloem bloeit zonder vragen, zonder verlangens, zonder enige aansporing, omdat de natuur deze kracht in zich draagt en die op alle mogelijke manieren uitstrooit in alles wat om ons heen groeit en bloeit. Wie laat zich níét raken door deze blijde boodschap... door dit elk jaar weer herrijzen uit de dood.... Ik wel!
soms raakt God ons zomaar aan op het scheiden van de dag vlak voor het aanbreken van de nacht
Als de zon langzaam wegzakt achter de horizon, is er heel soms die uitzonderlijke gewaarwording dat je deel uitmaakt van iets groters, iets dat niet te benoemen is en zo weldadig voelt, dat het lijkt alsof je al deel hebt aan de eeuwige gelukzaligheid. Het kan je treffen in een landschap dat je ontroert, gezangen die iets in je doen trillen dat er eerder nooit was, een gedicht dat je adem doet stokken van blijde herkenning.... Het zijn heel korte ogenblikken, je hoeft er niet eens gelovig voor te zijn, enkel ontvankelijk. Wie zulke ogenblikken kent, weet dat de gelukzaligheid echt bestaat. Als je ernaar op zoek bent, vind je haar niet, ze bezoekt jou, wanneer het háár schikt. Maar dan is het geluk ook eindeloos groot.
de jong gestorvene is als een lentebloem kwetsbaar in al haar schoonheid geknakt in de bloei, maar . . . onverwoestbaar mooi
Wie heeft het nog niet meegemaakt... een jong mens die overlijdt... plotseling, of na een zwaar ziekbed.... Dan zijn we ontdaan, jonge mensen horen niet te sterven, ook zij hebben recht op een lang leven tot in hoge ouderdom. Ja, zo denken wij. Maar... de natuur houdt daar geen rekening mee. Mensen van alle leeftijden kunnen ziek worden en sterven. Waarom is dit zo moeilijk voor ons...? Misschien omdat we vooral bij jonge mensen met de schoonheid van het leven zelf geconfronteerd worden, zij dragen toekomst in zich.... Als zij hun laatste adem uitblazen, is het alsof een mooie bloem afgerukt wordt, geknakt in haar uitbundige bloei.... Daar verzet ons hele hart zich tegen, de schoonheid van die bloeiende bloem mag niet verwoest worden . Wie ooit de dood van een jong mens van nabij heeft meegemaakt, weet God zij dank dat schoonheid niet vergaat. De herinnering aan die jonge mens is onverwoestbaar mooi....
alleen hand in hand kunnen we onze levensopdracht volbrengen
Ook de mens is een kuddedier. Geen enkel mens kan solitair leven, men heeft elkaar broodnodig. Wie zich afzondert, zal daar misschien enige tijd profijt van hebben, maar de natuur laat zich niet dwingen - de afgezonderde zal vroeg of laat hunkerend uitzien naar een ontmoeting met de ander. Dat de mens een kuddedier is, werkt in zijn voordeel. Het helpt hem de dingen die in het leven gebeuren te dragen. De ander kan hem tot steun en bemoediging zijn, ervaringen die meestal pas gaan tellen als de mens met leed geconfronteerd wordt. Juist dan verlangt hij anderen in zijn nabijheid. Maar evengoed als zijn hart zwelt van geluk en hij dat zou willen uitschreeuwen. We zijn nu eenmaal voor elkaar geschapen, de natuur heeft het zo met ons geregeld....
ontluikende lente nieuw leven breekt open vreugde alom
In de lente lijkt het alsof verdriet niet bestaat. De lente is kleurrijk, fris, jong, hoopvol, kortom, de lente lijkt alles wat ons in de winter donker, kil, deprimerend en verdrietig maakte, weg te vagen. Ervoor in de plaats gaan lauwe winden waaien, dwarrelen de eerste zoete bloemengeuren onze luchtwegen binnen, besproeien malse voorjaarsbuitjes alles wat groeit en bloeit en voltrekt zich een metamorfose in de ons omringende natuur die ons elk jaar opnieuw weer aangenaam verrast. Misschien hebben we de lente zo hard nodig om alle oude, woekerende wintergedachten en -gevoelens van ons af te schudden, ons schoon te laten regenen, nieuwe geuren in te ademen om onszelf nieuwe kansen te geven....
de lente in aantocht klokkenluidertje van hoop op nieuw leven
Als de eerste narcisjes hun kopjes boven de koude grond uitsteken, voelt dat als een belofte, ook al komen daarna de koude, natte dagen nog. Die kleine gele bloemkelken lijken ingekleurd door de lentezon zelf, ze zijn de blijde boodschappers voor ons en verkondigen met luide stem: "De winter is voorbij, nieuw leven wordt geboren!" En... wie raakt er niet ontroerd als hij aan nieuw leven denkt... kleine vogeleitjes die uitkomen... jonge poesjes die bij de moederpoes drinken... pasgeboren kindjes in de armen van hun mamma.... Elk jong nieuw leven maakt iets in ons wakker dat blijmoedig stemt, hoop geeft. Laat de narcisjes hun boodschap maar uitschreeuwen!
Dit geldt waarschijnlijk niet voor ieder die dit leest. Persoonlijk geloof ik in Gods werkzame liefde in ieder mens en in de vrije wil van diezelfde mens om te kiezen voor het goede of het kwade in zichzelf. In feite maakt het niet uit of ik het Gods geest noem die me verwarmt of de liefde van de mensen met wie ik leef. Belangeloze naastenliefde, dat is zeker, kan het leven van ieder mens in positieve zin veranderen. Wie eenmaal ontdekt heeft dat belangeloos liefhebben ontzettend rijk maakt, zal niet meer anders willen. Ik noem het Gods werkzame liefde die in me brandt als een lekker warm kachelvuurtje. De ander zal het niet relateren aan een Godsbegrip. Geeft niks, als het er maar mag zijn. Wie openstaat voor liefhebben zonder vooroordeel, gaat ruimer naar de wereld kijken en wordt er zelf gelukkiger van.
samen onderweg naar alles wat God ons geeft aan vreugde en vrede
in vriendschap delen met elkaar in zoveel rijkdom
De wereld wordt nooit zoals jij het graag zo willen. Vrede voor ieder mens op aarde is voorlopig nog ondenkbaar. Je zou de lat onbereikbaar hoog leggen als je dat zou nastreven. Maar als je in je directe omgeving de ander in vriendschap laat delen, niet alleen in je verdriet, teleurstelling of pijn, maar ook in de dingen die je vreugdevol stemmen, in datgene wat je innerlijk vredig maakt, dan creeer je wellicht een kleine wereld van vrede om je heen waarbinnen het goed leven is. Dat is pas échte rijkdom.... Die wens ik iedereen toe.
tere verwondering over zoveel natuurlijke schoonheid binnen handbereik
We worden dikwijls zo in beslag genomen door onze dagelijkse bezigheden en beslommeringen dat we vergeten om ons heen te kijken en ons oog te laten vallen op de kleine mooie dingen in onze directe omgeving. Een paar verdwaalde krokusjes in het ruwe gras, een bosje narcissen vlak voor het dichte struikgewas, blauwe druifjes links van de bijkeukendeur.... Een paar stoeiende merels dicht bij het woonkamerraam, enkele hupse konijntjes in de eenvoudige natuurtuin, de eerste zangvogelgeluiden bij het slaapkamerraam.... Wie hier oog voor heeft, zal elke opkomende neiging om terneergeslagen te zijn, uit zich weg voelen stromen als brak water. Ervoor in de plaats gaan de kijk- en luisterantennes op scherp en stijgt het genietergehalte tot ver boven het vriespunt.
bodembloempje kracht en schoonheid samen gebundeld tot één sterk signaal: mens, durf te leven!
Kleine mensen, en dan bedoel ik mensen die om een of andere reden in de maatschappij niet opvallen en zelfs het gevoel hebben een beetje buitenspel te staan, raken van lieverlee vervreemd van de wereld om zich heen. Dit kan gebeuren door ziekte, handicaps en de sociale gevolgen ervan, die vaak schrijnend zijn. In zo'n situatie kunnen de kleinste bloempjes in onze natuur die naar aandacht en liefde hunkerende mens opbeuren, moed in spreken. Want... als zulke kleine bloempjes als wilde viooltjes de kracht hebben om door barrières heen te breken om hun volle schoonheid (ook al ís die klein en nietig) te ontplooien, dan kan de mens met al zijn beperkingen dat ook. Innerlijke schoonheid houdt zich niet eeuwig schuil, vroeger of later komt die met een kracht naar boven waar geen enkele barrière sterk genoeg voor is. En ik geloof erin dat in ieder, maar dan ook in íéder mens dit soort schoonheid aanwezig is.
Het woord 'parasiet' staat in de Dikke van Dale vermeld als 'iemand die ten koste van anderen leeft'. En 'dier of plant, levend op of zich voedend ten koste van andere levende wezens'. Dat klinkt zeer ongunstig en toch is het in de natuur een veelvoorkomend en vaak ook bijzonder mooi verschijnsel. Het kan de prachtigste structuren opleveren die mij als mens in vervoering brengen. Wie regelmatig in de bossen gaat wandelen, zal vaak genoeg zien dat allerlei levende organismen zich meester maken van omgevallen bomen, oude boomstronken, ja, alles wat de bosbodem bedekt. Het is geen prettige gedachte dat in de natuur elk levend wezen bestaat bij de gratie van een ander levend wezen. Maar zo is het nu eenmaal, dieren eten elkaar op, vreten zich in de ander om zichzelf te voeden en in de bomen- en plantenwereld is dat net zo. Misschien is het interessant eens na te denken over hoe wij hierin als mens participeren... we zouden tot ontstellende ontdekkingen komen en een heleboel van ons meerderwaardigheidsgevoel ten opzichte van de planten- en dierenwereld verliezen....
stilte spiegelend in oranjerood coloriet heimwee naar vroeger tijden
Soms kan de aanblik van een schilderij je ineens terugplaatsen in een andere tijd - een periode die ver achter je ligt, waarin jij niet eens geleefd hebt - en toch zoveel heimwee in je wakker maken dat het bijna als pijn ervaren wordt. Dan zou je je willen overgeven aan dromen over hoe het geweest zou zijn als jij in die oude tijd geleefd had.... Maar... niemand kan het tij keren. Elke minuut die verstreken is, ligt voorgoed achter je. De wereld om je heen verandert voordurend, ook jijzelf bent voortdurend aan verandering onderhevig, de tijd trekt haar onuitwisbaar spoor over jouw verschijning, jouw dagelijks doen en laten, jouw maatschappelijke positie en zelfs over je persoonlijke gevoelsleven. Wat is het dan mooi om heel soms éven, door iemand die je nooit persoonlijk hebt gekend, maar die wel dat éne mooie schilderij maakte, teruggeplaatst te worden in de tijd en plotseling met heel andere ogen je eigen tijd te aanschouwen....
fier spreidt Stella Maris haar armen uit haar gestalte opgericht naar de wereld die vóór haar ligt in brons gegoten levensmoed en levenskracht
Mijn man maakte dit beeld. Het staat in onze tuin, vlakbij onze woonkamer. Als ik ernaar kijk, word ik geraakt door een heel plezierige, oersterke levensdrang. Alsof het beeld een elixer bevat met de zo noodzakelijke levenssappen waar mijn onwillige lijf soms zo naar hunkert. Het is dan alsof ik word opgetild, ver weg van hetgeen me kwelt. Als ik lang genoeg naar Stella Maris kijk, is het alsof de kracht van zo'n elixer ook daadwerkelijk in me stroomt en me aanvuurt het spoor te volgen dat het beeld me wijst: de weg naar een krachtig leven. Want ook mét een lijf vol beperkingen kan ik juist dáárvoor kiezen. Dus... kijk ik elke ochtend vroeg naar mijn Stella Maris en kies elke ochtend vroeg opnieuw voor die ene weg naar leven, de weg vol kracht en moed. Ieder mens kan het, met zijn eigen vrije wil.
paarse bloemenpracht trekt stil aan ons voorbij zonder erom gevraagd te hebben zomaar... als een geschenk uit de hemel
Als de bloemknoppen eenmaal opengebarsten zijn, voltrekt zich het wonder van schoonheid dat uitbundige Lente heet. Elke bloem ontvouwt op haar eigen tijd in de cyclus van seizoenen haar kroonbladeren en laat zich gracieus heen en weer wiegen op het ritme van de wind. In de zonneschijn lijken alle bloemblaadjes diffuus doorschijnend en roepen een scala aan dromerijen in ons op. Dromerijen over een vredige wereld, waarin iedereen zonder zorg kan genieten van de schoonheid die ons omringt.... Misschien moeten we in de lente maar niet denken aan het verval dat alles wat groeit en bloeit (al is het nóg zo uitbundig) wacht.... Laten we ons maar overgeven aan ons stil verlangen naar de schoonheid van een harmonieuze wereld die zo etherisch verborgen lijkt te liggen in elke net ontloken bloem....
vlak voor het begin van een explosieve Lente in frisgroen, helderrood hemelsblauw en goudgeel in alle kleurschakeringen die denkbaar zijn staat alles wat sluimert voelbaar gespannen op uitbarsten klaar voor de nauwe doorgang naar nieuw leven
Het begin van de Lente lijkt op de periode vlak voor de geboorte van je kind. Je schoot is zwaar, je gang is vertraagd, je voelt diep van binnen iets in je gebeuren waar je geen grip meer op hebt. De natuur roert zich in al haar oerkracht binnenin je en het kind heeft zich in de positie gemanoeuvreerd waaruit het enkel nog bevrijd kan worden door het nauwe geboortekanaal in te dalen en zich met kracht een weg naar buiten te banen. Is het eenmaal geboren, dan zijn alle kleurschakeringen die in de Lente ons oog strelen niet voldoende om tot uitdrukking te brengen hoe groot het geluk is dat, net na die vreemde, drukkende pijn in je onderlijf, je hart overspoeld heeft.... Het is een vorm van geluk die nergens mee te evenaren is. Zo barsten de bladeren aan bomen en struiken uit hun wintercocon, de bloemen uit hun beschermende knoppen. Geen wonder dat zoveel mensen de lente liefhebben....
Lijden herinnering aan broos geluk breekbaar als de vleugels van een vlinder wegwijzer in zingeving aan het leven
Wie plotseling met (ernstig) lijden te maken krijgt, herinnert zich als in een heftige pijnscheut hoe zijn leven tot dan toe was: nagenoeg rimpelloos en... gelukkig, zonder het ten volle beseft te hebben. Het dringt onwillig tot hem door hoe heel anders zijn leven voortaan zal zijn, nu lijden zich in hem heeft genesteld. De broosheid van elke gelukkige dag zindert nu als een voorgoed voorbij tijdperk door hem heen. Maar toch... als hij zich na enige tijd van verwerking vertrouwd heeft gemaakt met het lijden, komt er een ander soort geluk wonen in zijn hart, zijn leven verandert, er groeit ongemerkt meer diepgang en... lijden blijkt niet meer enkel uit kommer en kwel te bestaan, maar transformeert zich heel voorzichtig tot een vreemd, maar weldadig soort wegwijzer voor zingeving aan het leven dat nu voor hem ligt.
hagewinde zoekt zich een weg kruipend over de bodem slingerend in hagen en heggen volhardend in haar groei
Zelfs zo'n teer bloempje als de hagewinde weet zich door sterke aardbodem, graspollen, heggen en hagen te wringen om op al die plaatsen haar eenvoudige schoonheid te doen stralen. Het zegt dus niets of het lichaam zelf waarmee men leeft sterk is, veel meer spreken eigenschappen als moed, volharding en geloof in eigen kracht een rol in de overwinning van gebeurtenissen die als heggen en hagen onze wegen soms versperren. Het komt aan op kracht van binnenuit, gedrevenheid, de wil om te leven. Ja, die manifesteert zich in de kleinste, vaak onopgemerkte dingen om ons heen, heel, heel dichtbij... let maar eens op.
belangrijk: De foto-tjes die links van mijn meditatieve teksten staan zijn poeziekaarten: foto's met korte, poetische teksten. Ze kunnen beter bekeken worden als men er met de cursor op gaat staan, het handje ziet verschijnen en ze aanklikt. Dan komen ze (apart van de tekst) vergroot tevoorschijn en is te zien hoe ze er als poeziekaart uitzien.
voor allen die mijn site bezoeken: normaal ben ik gewend er elke dag even iets op te zetten. Als dit niet het geval is, voel ik me fysiek niet sterk genoeg om dat te doen. Geef dan de moed om nog eens te komen kijken alsjeblieft niet op, er komen tot nu toe telkens weer dagen dat het me wél lukt.... Met alvast veel dank voor jullie uithoudingsvermogen. ELS
foto's met teksten, teksten op foto's, met beide probeer ik iets tot uitdrukking te brengen dat de ander raakt.
