voor allen die mijn site bezoeken: normaal ben ik gewend er elke dag even iets op te zetten. Als dit niet het geval is, voel ik me fysiek niet sterk genoeg om dat te doen. Geef dan de moed om nog eens te komen kijken alsjeblieft niet op, er komen tot nu toe telkens weer dagen dat het me wél lukt.... Met alvast veel dank voor jullie uithoudingsvermogen. ELS
Het combineren van mooie foto's met teksten die uitnodigen tot nadenken is een bijzonder fascinerende bezigheid. Voor mij betekent het bijzonder veel, nu ik niet meer in staat ben te schilderen. De computer en mijn digitale camera zijn mijn schilders- en schrijversgereedschap geworden. Mijn creativeit heeft een andere manier gevonden om zich te manifesteren. Daar wil ik graag de ander van laten meegenieten.
voor elke dag zomaar even een korte overpeinzing om lang over na te denken
17-03-2007
Oude structuren
oude structuren voedingsbodem voor nieuw leven
Het woord 'parasiet' staat in de Dikke van Dale vermeld als 'iemand die ten koste van anderen leeft'. En 'dier of plant, levend op of zich voedend ten koste van andere levende wezens'. Dat klinkt zeer ongunstig en toch is het in de natuur een veelvoorkomend en vaak ook bijzonder mooi verschijnsel. Het kan de prachtigste structuren opleveren die mij als mens in vervoering brengen. Wie regelmatig in de bossen gaat wandelen, zal vaak genoeg zien dat allerlei levende organismen zich meester maken van omgevallen bomen, oude boomstronken, ja, alles wat de bosbodem bedekt. Het is geen prettige gedachte dat in de natuur elk levend wezen bestaat bij de gratie van een ander levend wezen. Maar zo is het nu eenmaal, dieren eten elkaar op, vreten zich in de ander om zichzelf te voeden en in de bomen- en plantenwereld is dat net zo. Misschien is het interessant eens na te denken over hoe wij hierin als mens participeren... we zouden tot ontstellende ontdekkingen komen en een heleboel van ons meerderwaardigheidsgevoel ten opzichte van de planten- en dierenwereld verliezen....
stilte spiegelend in oranjerood coloriet heimwee naar vroeger tijden
Soms kan de aanblik van een schilderij je ineens terugplaatsen in een andere tijd - een periode die ver achter je ligt, waarin jij niet eens geleefd hebt - en toch zoveel heimwee in je wakker maken dat het bijna als pijn ervaren wordt. Dan zou je je willen overgeven aan dromen over hoe het geweest zou zijn als jij in die oude tijd geleefd had.... Maar... niemand kan het tij keren. Elke minuut die verstreken is, ligt voorgoed achter je. De wereld om je heen verandert voordurend, ook jijzelf bent voortdurend aan verandering onderhevig, de tijd trekt haar onuitwisbaar spoor over jouw verschijning, jouw dagelijks doen en laten, jouw maatschappelijke positie en zelfs over je persoonlijke gevoelsleven. Wat is het dan mooi om heel soms éven, door iemand die je nooit persoonlijk hebt gekend, maar die wel dat éne mooie schilderij maakte, teruggeplaatst te worden in de tijd en plotseling met heel andere ogen je eigen tijd te aanschouwen....
fier spreidt Stella Maris haar armen uit haar gestalte opgericht naar de wereld die vóór haar ligt in brons gegoten levensmoed en levenskracht
Mijn man maakte dit beeld. Het staat in onze tuin, vlakbij onze woonkamer. Als ik ernaar kijk, word ik geraakt door een heel plezierige, oersterke levensdrang. Alsof het beeld een elixer bevat met de zo noodzakelijke levenssappen waar mijn onwillige lijf soms zo naar hunkert. Het is dan alsof ik word opgetild, ver weg van hetgeen me kwelt. Als ik lang genoeg naar Stella Maris kijk, is het alsof de kracht van zo'n elixer ook daadwerkelijk in me stroomt en me aanvuurt het spoor te volgen dat het beeld me wijst: de weg naar een krachtig leven. Want ook mét een lijf vol beperkingen kan ik juist dáárvoor kiezen. Dus... kijk ik elke ochtend vroeg naar mijn Stella Maris en kies elke ochtend vroeg opnieuw voor die ene weg naar leven, de weg vol kracht en moed. Ieder mens kan het, met zijn eigen vrije wil.
paarse bloemenpracht trekt stil aan ons voorbij zonder erom gevraagd te hebben zomaar... als een geschenk uit de hemel
Als de bloemknoppen eenmaal opengebarsten zijn, voltrekt zich het wonder van schoonheid dat uitbundige Lente heet. Elke bloem ontvouwt op haar eigen tijd in de cyclus van seizoenen haar kroonbladeren en laat zich gracieus heen en weer wiegen op het ritme van de wind. In de zonneschijn lijken alle bloemblaadjes diffuus doorschijnend en roepen een scala aan dromerijen in ons op. Dromerijen over een vredige wereld, waarin iedereen zonder zorg kan genieten van de schoonheid die ons omringt.... Misschien moeten we in de lente maar niet denken aan het verval dat alles wat groeit en bloeit (al is het nóg zo uitbundig) wacht.... Laten we ons maar overgeven aan ons stil verlangen naar de schoonheid van een harmonieuze wereld die zo etherisch verborgen lijkt te liggen in elke net ontloken bloem....
vlak voor het begin van een explosieve Lente in frisgroen, helderrood hemelsblauw en goudgeel in alle kleurschakeringen die denkbaar zijn staat alles wat sluimert voelbaar gespannen op uitbarsten klaar voor de nauwe doorgang naar nieuw leven
Het begin van de Lente lijkt op de periode vlak voor de geboorte van je kind. Je schoot is zwaar, je gang is vertraagd, je voelt diep van binnen iets in je gebeuren waar je geen grip meer op hebt. De natuur roert zich in al haar oerkracht binnenin je en het kind heeft zich in de positie gemanoeuvreerd waaruit het enkel nog bevrijd kan worden door het nauwe geboortekanaal in te dalen en zich met kracht een weg naar buiten te banen. Is het eenmaal geboren, dan zijn alle kleurschakeringen die in de Lente ons oog strelen niet voldoende om tot uitdrukking te brengen hoe groot het geluk is dat, net na die vreemde, drukkende pijn in je onderlijf, je hart overspoeld heeft.... Het is een vorm van geluk die nergens mee te evenaren is. Zo barsten de bladeren aan bomen en struiken uit hun wintercocon, de bloemen uit hun beschermende knoppen. Geen wonder dat zoveel mensen de lente liefhebben....
Lijden herinnering aan broos geluk breekbaar als de vleugels van een vlinder wegwijzer in zingeving aan het leven
Wie plotseling met (ernstig) lijden te maken krijgt, herinnert zich als in een heftige pijnscheut hoe zijn leven tot dan toe was: nagenoeg rimpelloos en... gelukkig, zonder het ten volle beseft te hebben. Het dringt onwillig tot hem door hoe heel anders zijn leven voortaan zal zijn, nu lijden zich in hem heeft genesteld. De broosheid van elke gelukkige dag zindert nu als een voorgoed voorbij tijdperk door hem heen. Maar toch... als hij zich na enige tijd van verwerking vertrouwd heeft gemaakt met het lijden, komt er een ander soort geluk wonen in zijn hart, zijn leven verandert, er groeit ongemerkt meer diepgang en... lijden blijkt niet meer enkel uit kommer en kwel te bestaan, maar transformeert zich heel voorzichtig tot een vreemd, maar weldadig soort wegwijzer voor zingeving aan het leven dat nu voor hem ligt.
hagewinde zoekt zich een weg kruipend over de bodem slingerend in hagen en heggen volhardend in haar groei
Zelfs zo'n teer bloempje als de hagewinde weet zich door sterke aardbodem, graspollen, heggen en hagen te wringen om op al die plaatsen haar eenvoudige schoonheid te doen stralen. Het zegt dus niets of het lichaam zelf waarmee men leeft sterk is, veel meer spreken eigenschappen als moed, volharding en geloof in eigen kracht een rol in de overwinning van gebeurtenissen die als heggen en hagen onze wegen soms versperren. Het komt aan op kracht van binnenuit, gedrevenheid, de wil om te leven. Ja, die manifesteert zich in de kleinste, vaak onopgemerkte dingen om ons heen, heel, heel dichtbij... let maar eens op.
beschutting vinden bij elkaar eigen warmte doorgeven moed verzamelen voor een leven vol gevaren
Koolmezen leggen vaak veel eitjes en moeten keihard werken om de piepkleine vogeltjes van eten te voorzien. Het is ontroerend te zien hoe de koolmeesjes eerst heen en weer vliegen met allerlei nestmateriaal, vervolgens elke dag een eitje leggen en daarna ongeveer drie weken lang onafgebroken af en aan vliegen om hun jongen groot te brengen. De jongen doen niets anders dan slapen en eten, ze liggen dicht opeen, zoeken voortdurend beschutting bij elkaar en houden elkaar met hun eigen lichaamswarmte precies op temperatuur. Maar... er loert voortdurend gevaar! Zoals er voor ieder levend wezen op aarde gevaar op de loer ligt. Zo lang we elkaar echter de warmte in ons hart willen doorgeven, staan we sterk.
dansend leven het leven . . . . . . een dans . . .
Soms, heel soms, als de eerste tekenen van de nieuwe lente zichtbaar worden, lijken zwaarte en somberheid die de vreugde van het leven zo kunnen overschaduwen, weg te vallen. Alsof plotseling de zon doorbreekt, alsof je een onbedwingbare lust tot dansen krijgt of het slaken van vreugdekreten zoals je dat zou doen bij het aanschouwen van een indrukwekkend natuurverschijnsel. Wat is het fijn dat wij hier in West-Europa wonen, waar de seizoenen elkaar elk jaar in geleidelijke overgang opvolgen en we volop kunnen genieten van het schouwspel dat elk jaargetijde ons biedt.... Ja, alleen al hierom zou ik een vreugdedansje willen maken....
in de luwte op de grens van dag en nacht daar waar de zon de horizon raakt spreekt schoonheid voor zich
Wie heeft het nooit gezien... het vroege avondrood, het neerdalen van de zon achter de horizon, de fascinerende kleurenpracht die dan in het wolkendek ontluikt.... Bij het scheiden van de dag, het aanbreken van de lange avond en nacht, krijgen de dingen een nieuwe glans, hun eigen, wonderlijke glans, die niet meer uitbundig is zoals onder de felle zomerzon, maar ingetogen, warm gloeiend en vooral stil indrukwekkend. Zo is het ook met de mens die op de scheidingslijn staat tussen leven en dood, de terminaal zieke, die na hevige worsteling met zichzelf en zijn naderend levenseinde, zich nu rustig voelt, kalm is en uitziet naar verlossing uit zijn lijden. Die straalt stil indrukwekkend zijn zo moeizaam verworven levenskracht uit, zoals de dalende zomerzon die de kim raakt....
We hebben de indruk dat we als West-Europeanen veel verschillen van Aziaten en Afrikanen, alleen al door onze huidskleur. Maar in de basis van ons bestaan zijn we heel dicht bijeen, want... als een moeder meemaakt dat haar kind sterft, als een echtgenoot zijn vrouw verliest, als een dierbare van ons groot leed treft, reageren we allemaal hetzelfde: we zijn intens bedroefd, we ontfermen ons over de getroffene en proberen ons eigen leven weer op de rails te krijgen. Dat is onbegrensd.
stille harmonie in de natuur verricht wonderen die genezen
Een mens kan zich nóg zo ellendig voelen, ziek, depressief of anderszins ongelukkig, als hij in aanraking komt met de schone dingen in de natuur - een honingzoekende wesp, een klaproos die net haar blaadjes ontvouwt, een nestje vol jonge vogeltjes, een pasgeboren kindje - verliest hij als bij toverslag zijn negatieve stemming en raakt, alle gemoedstemmingen ten spijt, ontroerd.... En al duurt die tere vreugde in moeilijke tijden misschien maar kort, ze ís er en kan bemoedigend op hem inwerken.... Zo lang een mens nog in staat is zich te laten raken, is zijn leven niet verloren.
elk jaar een nieuwe herfst olijfgroen wordt goudbruin afkoelende aarde wordt warm gekleurd seizoen van het gerijpte zaad
Zoals in de natuur de seizoenen elkaar opvolgen, zo voltrekt zich in een mensenleven ook de verandering. Veel mensen toeven liever in de lente en zomer van hun leven, maar ook in ons leven volgen de seizoenen elkaar onherroepelijk op. Wie de moed heeft zich over te geven aan het ouder worden, zal ervaren dat olijfgroen werkelijk goudbruin wordt, dat het zaad in zichzelf gerijpt is en men door alle ervaringen in een langer leven milder geworden is, met meer warmte de ander tegemoet treedt - de rijkdom van de ouderdom, die er evengoed is als het verdriet, de ontluistering of de pijn ervan.
zo open dat ik mag kijken naar haar bloedrood gevlamde in de wind heen en neer wuivende tere bloemkelk tot in haar reine ziel
De klaproos vind ik mooiste wilde bloem van alle veldbloemen die in de vroege zomerdagen in het open veld te zien zijn. Misschien vind ik haar zo mooi en ontroert ze me zo omdat ze zo zeldzaam ver haar bloemkelk openvouwt en me laat kijken tot in haar ziel, het vruchtbeginsel van haar bestaan. Met de mens is het immers heel anders gesteld... die geeft zich niet gauw bloot, die kruipt liever in zijn eigen schulp en verschanst zich achter de nodige barrières om juist datgene dat hem kan sieren te verbergen. Vaak laat hij dát pas zien in tijd van nood. Want het is ons hart, (wellicht zelfs onze ziel) dat in volle omvang zichtbaar wordt als mensen elkaar om een of andere reden nodig hebben.... Dan komt zijn innerlijke schoonheid aan het licht... als de bloemkelk van de klaproos onder de volle zon.
winterse schoonheid verwondering over zoveel schoonheid maakt warm van binnen
Net zoals je door mooie dingen in een koud winters landschap verrast kunt worden, zo kun je ook blij verrast zijn als iemand van wie je tot dan toe dacht dat hij of zij kil en afstandelijk was, weinig in je geinteresseerd, ineens een heel warm mens blijkt te zijn. Vaak komen zulke mooie eigenschappen pas ten volle aan het licht als het in jouw leven donkerder wordt... en oh, wat is dat dan wonderlijk mooi!
vruchtbaar zaad teer als een stil gebed adem van de wind
weg geblazen meegevoerd neergestreken om vrucht te dragen
Als de vroege lentebloemen uitgebloeid zijn, dragen ze zaden die, meegevoerd door de wind, opgepikt en opgegeten worden door de vogels, via hun uitwerpselen elders neerkomen, om daar ter plekke te ontkiemen, wortel te schieten en een jaar later in al hun schoonheid weer te bloeien in een nieuwe lente. Met de mens is het net zo. Net als iedere bloem of plant, boom of struik, wordt ieder mens als een uniek wezen geboren, met ieder zijn eigen talenten. En zoals de lentebloemen in het veld hun bloemblaadjes spreiden, mogen wij onze talenten laten zien. Wel in het besef dat het ene talent niet mooier is dan het andere, maar ze allemaal onvoorwaardelijk mooi zijn!
wie vertrouwt op Gods liefdevolle ontferming durft zichzelf over te geven en alles los te laten
Kleine kinderen zijn goedgelovig. Hun instinct draait nog op volle toeren, hun intuitie geeft ze in zich volkomen over te geven aan hun ouders. Zonder angst, zonder oordeel. Terwijl kinderen groter groeien, brokkelt dit onvoorwaardelijk vertrouwen onherroepelijk af en, eenmaal volwassen, moet men er levenslang aan werken dit weer te verwerven.... Wie vertrouwt op Gods ontferming over alle levende wezens, of wie een andere bron weet aan te boren die inspireert en innerlijke groei stimuleert, komt heel misschien ooit weer eens zover.... Want pas dan is een mens in staat alles wat hem in de weg staat om liefdevol te leven, los te laten.
inspiratie door Gods geest is voor de mens wat een lichte bries is voor zware molenwieken: het brengt hem in beweging
Niet ieder mens noemt zichzelf gelovig. Toch proberen de meeste mensen gewetensvol te leven, zo min mogelijk medemensen te kwetsen en/of leed te berokkenen. Mensen die zichzelf als niet gelovig beschouwen zullen deze innerlijke drang niet toeschrijven aan God of een ander Hoger Wezen. Mensen die zichzelf wel gelovig noemen, schrijven hun gewetensvol handelen, hun behoefte goed te zijn voor ieder die hun pad kruist, graag toe aan God. God als Iemand die hen inspireert, onzichtbaar, nauwelijks merkbaar, maar toch... aanwezig in hun leven. Even onzichtbaar als een zuchtje wind dat, hoe onwaarschijnlijk ook, het zware wiekenkruis van een oude stenen korenmolen in beweging brengt....
Twee mensen die een duurzame relatie aangaan met elkaar zijn van de beste voornemens bezield. Toch eindigen ook duurzame relaties met de allerbeste voornemens soms in een desillusie.... Misschien is het zinvol te bedenken wel samen op zoek te gaan naar nieuwe wegen, maar elkaar de ruimte te geven ieder zijn eigen nieuwe wegen te vinden en... erop te vertrouwen dat, wanneer we samen echt helemaal voor die vrijheid gaan, onze bewust gescheiden wegen elkaar her en der toch kruisen en er in de diepte meer overeenkomsten zijn dan ogenschijnlijk lijkt.... Uiteindelijk zullen dan onze wegen samensmelten tot één lange, rechte weg naar het geluk....
de eeuwen getrotseerd rustplek voor bezinning schoonheid in steen
Tempel Gods
Middeleeuwse kerken maken veel indruk op ons. Ze zijn groot, hoog, schemerig en hebben iets mystieks. Ze ademen eerbied, nodigen uit tot rustig verpozen, stil gebed en bezinning. We houden ze behoedzaam in ere, ze zijn voor ons immers van grote historische betekenis. Zo is het ook met ons lichaam. Ons lichaam, ook als het door ziekte of handicaps geschonden is, is de tempel van onze ziel. Daarom is het de moeite waard zorgzaam te zijn voor ons lichaam, het liefdevol en met respect te behandelen en er vooral geen dingen mee te doen die het onteren.
belangrijk: De foto-tjes die links van mijn meditatieve teksten staan zijn poeziekaarten: foto's met korte, poetische teksten. Ze kunnen beter bekeken worden als men er met de cursor op gaat staan, het handje ziet verschijnen en ze aanklikt. Dan komen ze (apart van de tekst) vergroot tevoorschijn en is te zien hoe ze er als poeziekaart uitzien.
voor allen die mijn site bezoeken: normaal ben ik gewend er elke dag even iets op te zetten. Als dit niet het geval is, voel ik me fysiek niet sterk genoeg om dat te doen. Geef dan de moed om nog eens te komen kijken alsjeblieft niet op, er komen tot nu toe telkens weer dagen dat het me wél lukt.... Met alvast veel dank voor jullie uithoudingsvermogen. ELS
foto's met teksten, teksten op foto's, met beide probeer ik iets tot uitdrukking te brengen dat de ander raakt.
