Als de eerste narcisjes hun kopjes boven de koude grond uitsteken, voelt dat als een belofte, ook al komen daarna de koude, natte dagen nog. Die kleine gele bloemkelken lijken ingekleurd door de lentezon zelf, ze zijn de blijde boodschappers voor ons en verkondigen met luide stem: "De winter is voorbij, nieuw leven wordt geboren!" En... wie raakt er niet ontroerd als hij aan nieuw leven denkt... kleine vogeleitjes die uitkomen... jonge poesjes die bij de moederpoes drinken... pasgeboren kindjes in de armen van hun mamma.... Elk jong nieuw leven maakt iets in ons wakker dat blijmoedig stemt, hoop geeft. Laat de narcisjes hun boodschap maar uitschreeuwen!

Dit geldt waarschijnlijk niet voor ieder die dit leest. Persoonlijk geloof ik in Gods werkzame liefde in ieder mens en in de vrije wil van diezelfde mens om te kiezen voor het goede of het kwade in zichzelf. In feite maakt het niet uit of ik het Gods geest noem die me verwarmt of de liefde van de mensen met wie ik leef. Belangeloze naastenliefde, dat is zeker, kan het leven van ieder mens in positieve zin veranderen. Wie eenmaal ontdekt heeft dat belangeloos liefhebben ontzettend rijk maakt, zal niet meer anders willen. Ik noem het Gods werkzame liefde die in me brandt als een lekker warm kachelvuurtje. De ander zal het niet relateren aan een Godsbegrip. Geeft niks, als het er maar mag zijn. Wie openstaat voor liefhebben zonder vooroordeel, gaat ruimer naar de wereld kijken en wordt er zelf gelukkiger van.

We worden dikwijls zo in beslag genomen door onze dagelijkse bezigheden en beslommeringen dat we vergeten om ons heen te kijken en ons oog te laten vallen op de kleine mooie dingen in onze directe omgeving. Een paar verdwaalde krokusjes in het ruwe gras, een bosje narcissen vlak voor het dichte struikgewas, blauwe druifjes links van de bijkeukendeur.... Een paar stoeiende merels dicht bij het woonkamerraam, enkele hupse konijntjes in de eenvoudige natuurtuin, de eerste zangvogelgeluiden bij het slaapkamerraam.... Wie hier oog voor heeft, zal elke opkomende neiging om terneergeslagen te zijn, uit zich weg voelen stromen als brak water. Ervoor in de plaats gaan de kijk- en luisterantennes op scherp en stijgt het genietergehalte tot ver boven het vriespunt.

oude structuren
voedingsbodem voor
nieuw leven

Het woord 'parasiet' staat in de Dikke van Dale vermeld als 'iemand die ten koste van anderen leeft'. En 'dier of plant, levend op of zich voedend ten koste van andere levende wezens'. Dat klinkt zeer ongunstig en toch is het in de natuur een veelvoorkomend en vaak ook bijzonder mooi verschijnsel. Het kan de prachtigste structuren opleveren die mij als mens in vervoering brengen. Wie regelmatig in de bossen gaat wandelen, zal vaak genoeg zien dat allerlei levende organismen zich meester maken van omgevallen bomen, oude boomstronken, ja, alles wat de bosbodem bedekt. Het is geen prettige gedachte dat in de natuur elk levend wezen bestaat bij de gratie van een ander levend wezen. Maar zo is het nu eenmaal, dieren eten elkaar op, vreten zich in de ander om zichzelf te voeden en in de bomen- en plantenwereld is dat net zo. Misschien is het interessant eens na te denken over hoe wij hierin als mens participeren... we zouden tot ontstellende ontdekkingen komen en een heleboel van ons meerderwaardigheidsgevoel ten opzichte van de planten- en dierenwereld verliezen....

Wie plotseling met (ernstig) lijden te maken krijgt, herinnert zich als in een heftige pijnscheut hoe zijn leven tot dan toe was: nagenoeg rimpelloos en... gelukkig, zonder het ten volle beseft te hebben. Het dringt onwillig tot hem door hoe heel anders zijn leven voortaan zal zijn, nu lijden zich in hem heeft genesteld. De broosheid van elke gelukkige dag zindert nu als een voorgoed voorbij tijdperk door hem heen. Maar toch... als hij zich na enige tijd van verwerking vertrouwd heeft gemaakt met het lijden, komt er een ander soort geluk wonen in zijn hart, zijn leven verandert, er groeit ongemerkt meer diepgang en... lijden blijkt niet meer enkel uit kommer en kwel te bestaan, maar transformeert zich heel voorzichtig tot een vreemd, maar weldadig soort wegwijzer voor zingeving aan het leven dat nu voor hem ligt.

Soms, heel soms, als de eerste tekenen van de nieuwe lente zichtbaar worden, lijken zwaarte en somberheid die de vreugde van het leven zo kunnen overschaduwen, weg te vallen. Alsof plotseling de zon doorbreekt, alsof je een onbedwingbare lust tot dansen krijgt of het slaken van vreugdekreten zoals je dat zou doen bij het aanschouwen van een indrukwekkend natuurverschijnsel. Wat is het fijn dat wij hier in West-Europa wonen, waar de seizoenen elkaar elk jaar in geleidelijke overgang opvolgen en we volop kunnen genieten van het schouwspel dat elk jaargetijde ons biedt.... Ja, alleen al hierom zou ik een vreugdedansje willen maken....

Wie heeft het nooit gezien... het vroege avondrood, het neerdalen van de zon achter de horizon, de fascinerende kleurenpracht die dan in het wolkendek ontluikt.... Bij het scheiden van de dag, het aanbreken van de lange avond en nacht, krijgen de dingen een nieuwe glans, hun eigen, wonderlijke glans, die niet meer uitbundig is zoals onder de felle zomerzon, maar ingetogen, warm gloeiend en vooral stil indrukwekkend.
Zo is het ook met de mens die op de scheidingslijn staat tussen leven en dood, de terminaal zieke, die na hevige worsteling met zichzelf en zijn naderend levenseinde, zich nu rustig voelt, kalm is en uitziet naar verlossing uit zijn lijden. Die straalt stil indrukwekkend zijn zo moeizaam verworven levenskracht uit, zoals de dalende zomerzon die de kim raakt....