Toen Steve w. op avontuur ging met enkel een kano en een hoofd vol zomerdromen, had hij nooit verwacht dat dit de meest fantastische reis van zijn leven zou worden. Achter de bocht van een mooie rivier ontdekte de 50 jaar oude man de woonplaats van schepselen waarvan hij tot nu toe dacht dat zij alleen in de wereld van sprookjesboeken en magie voorkwamen. Maar nu heeft hij met eigen ogen gezien dat zij echt bestaan. Dit is het ware verhaal van Steve W.:
Op 24 juni 2005 ging ik kanoên in Westelijk Kentucky op de Rough River. Ik had behoefte aan rust en ontspanning en wide weg van mijn altijd hectische leven.Ik stuurde mijn kano naar een leuke kleine plek die net iets stroomafwaarts van de waterval van Rough ligt, dichtbij het Rough River State Park. Door de recente regenval was de stroming zeer sterk.
Het was een gewone kanotocht op een hele mooie rivier.
Toch had ik een heel vreemd , ongemakkelijk, nerveus gevoel. Ik was om een onverklaarbare reden bezorgd. Hoewel ik niet wist waarom ik me zo voelde leek het alsof ik ergens bang voor moest zijn en ... ik voelde de dood. Ik nam dit gevoel serieus en was uiterst voorzichtig op de rivier omdat ik niet dood wilde. Na een aantal kilometers paddelde ik mijn kano naar de oever en bond hem vast aan een boom. Om even de benen te kunnen strekken ging ik de omgeving verkennen. Ik klom de oever op en zocht naar een zachte , droge plek om mijn tent op te zetten. Nadat ik besloten had om dichtbij het water te gaan kamperen zodat ik een oogje op de kano kon houden, ging ik naar een hoger deel. Ik beklom de heuvel achter de bocht naar een kleine kreek die terugstroomde in de rivier. Op zo'n 2,5 tot 3 meter in de richting van de kreek zag ik iets wat op de bovenkant van een aardewerken kruik leek. Ik herinnerde me onmiddelijk een droom waarin ik een paar oude potten vond. Door die herinnering sloeg mijn verbeelding op hol met de gedachte dat ik één of ander oud archeologisch voorwerp gevonden had. Ik ging langs de oever naar de kreek toe. De oever was uiterst glad door de modder en ik ging al glijdend naar beneden. Mijn achterkant en handen werden bedekt met de vette modder en ik kon net voor het water stoppen, vlak bij de oude aardwerkenpot. Het leek meer op een kruik van klei en ik realiseerde me al snel dat het waarschijnlijk niet zo oud was en dat de bodem waarschijnlijk gebroken was. Ik wreef het schoon en zag dat er kleine handafdrukken op zaten. Ik dacht eerst aan een wasbeertje maar toen zag ik dat het geen wasbeerafdrukken waren, zij leken meer op kleine menselijke handafdrukken, ongeveer2,5 cm breed. Op het moment dat die gedachte in mij opkwam verwierp ik hem gelijk weer als zijnde onmogelijk. Ik begon aan de kruik te trekken maar hij zat stevig vastgeplakt in de modder met een kleefkracht als die van superlijm. Ik dacht , ik ben toch al smerig dus pak ik een tak en zal dit ding los krijgen. Na een tijdje wrikken kwam er eindelijk beweging in. Maar toen ik bezig was hoorde ik iets..... Wordt vervolgd.........