Mijn hart sloeg op hol en ik kwam adem tekort. Ik voelde me vrij stom! Hoe ga ik dit iedereen vertellen? Toch was het percies dat wat ik ging doen. Ik liep bijna 3 km terug naar de oude molen bij de waterval vanwaar ik was gestart. Ik had mijn mobiele telefoon bij me , maar die gebruikte ik normaliter allen om in noodgevallen aan mijn vriendin te vragen of zij mij met de kano kon komen halen. Bij de waterval zag ik een man in een bestelwagen die waarschijnlijk voor de golfbaan werkte die daar werd aangelegd. Ik vertelde hem dat ik een getuige nodig had voor wat ik net had gezien. Hij vroeg mij om op te houden met "die treop" te roken. Ik smeekte hem bijna om mee te gaan maar hij weigerde en vertelde mij dat ik gek was. Dichtbij stond ook een reperatiewagen van de kabeltelevisie , en ik vroeg aan de monteur ook om mee te gaan , hij weigerde ook. Ik besloot die twee te vergeten en stroomafwaarts terug naar de kreek te lopen waar het allemaal gebeurd was. Ik kon mijn ogen niet geloven! Toen ik daar aankwam-ik kan het niet verklaren-was alles veranderd. Er waren helemaal geen voetafdrukken en andere tekenen van de kleine mensen meer ! Was het echt? Ben ik gek? Voor mij waren zij echt. Toen ik mijn vriendin het hele verhaal vertelde, lachte zij alleen maar en vertelde me over de tijd dat zij een klein groen mannetje onder de struiken bij het huis van haar grootmoeder had gezien toen zij nog klein was.
Wat heeft Steve W. meegemaakt ? Stuite hij op echte, maar zelden geziene schepselen die in deze wereld bij ons wonen? Of stapte hij voor een kort ogenblik in een andere tijd en ruimte waar andere afmetingen en een andere werkelijkheid zijn als die van ons? Steve wil nog een keer terug naar de plek maar deze keer met een vriend die , zo hoopt hij , getuige wil zijn.
Geloof het of niet dit is geen trucage foto bekijk hem maar eens in het groot en leg uw hoofd op uw linker schouder dan ziet ge het bewijs.
Deze foto is genomen aan een meer in Birnamié , is een foto van een rotsformatie en kan maar genomen worden gedurende een bepaalde periode van het jaar, door de belichting en de stand van de zon.
De kleine mensen het klonk als het gelach van kleine kineren.Het kwam van onderaan de kreek op een paar meter afstand...ergens op de oever. Toen het uiteindelijk lukte om de kruik uit de modder te trekken hoorde ik een gil ! Het klonk als een klei meisje- heel hoog en hard! Mens , wat schrok ik. Wie of wat kon dat zijn ??? Omdat ik niet wist wat ik moest doen, greep ik de kruik en begon op de modderige oever omhoog te klimmen.
Toen ik omkeek zag ik iets onderaan dichtbij de kreek bewegen. Nu freakte ik helemaal ! Ik kwam boven op de oever aan en zette de stenen kruik neer. Het was een cilinder van ongeveer 35 cm lang en 30cm diameter. En ja , er zaten kleine handafdrukken op , dat was geen verbeelding.... Ik ging boven aan de oever zitten om de kreuk te bekijken.Op dat moment kreeg ik de schrik van mijn leven! Toen ik langs de oever keek zag ik daar twee kleine mensen van ongeveer 25 cm lang. Het mag ongelooflijk klinken, maar ik maak zeker geen gekheid!! Zij hadden een bleke huid, droegen een kleine bruine leren broek die door bretels werden opgehouden, geen overhemd en een kleine puntige hoed die van leer leek te zijn. Hun haar had een roodachtige kleur en hun ogen waren blauw.Hun handen waren slechts 2,5 cm breed!!! Toen hoorde ik een bonk vanwaar ik de eerste keer de kreek in ging.Ik keek om en er waren er nog drie van hen- mensjes zoals de eerste twee-en zij hadden de kruik van klei terug naar beneden geduwd.Zij lachten allemaal-een hoog gelach , zoals een stel jonge kinderen. Toen hoorde ik een klap...en zij waren allemaal weg. Hun voetafdrukken waren nog duidelijk zichtbaar in de modder, maar zijzelf waren allemaal weg. Word vervolgd
Toen Steve w. op avontuur ging met enkel een kano en een hoofd vol zomerdromen, had hij nooit verwacht dat dit de meest fantastische reis van zijn leven zou worden. Achter de bocht van een mooie rivier ontdekte de 50 jaar oude man de woonplaats van schepselen waarvan hij tot nu toe dacht dat zij alleen in de wereld van sprookjesboeken en magie voorkwamen. Maar nu heeft hij met eigen ogen gezien dat zij echt bestaan. Dit is het ware verhaal van Steve W.:
Op 24 juni 2005 ging ik kanoên in Westelijk Kentucky op de Rough River. Ik had behoefte aan rust en ontspanning en wide weg van mijn altijd hectische leven.Ik stuurde mijn kano naar een leuke kleine plek die net iets stroomafwaarts van de waterval van Rough ligt, dichtbij het Rough River State Park. Door de recente regenval was de stroming zeer sterk.
Het was een gewone kanotocht op een hele mooie rivier.
Toch had ik een heel vreemd , ongemakkelijk, nerveus gevoel. Ik was om een onverklaarbare reden bezorgd. Hoewel ik niet wist waarom ik me zo voelde leek het alsof ik ergens bang voor moest zijn en ... ik voelde de dood. Ik nam dit gevoel serieus en was uiterst voorzichtig op de rivier omdat ik niet dood wilde. Na een aantal kilometers paddelde ik mijn kano naar de oever en bond hem vast aan een boom. Om even de benen te kunnen strekken ging ik de omgeving verkennen. Ik klom de oever op en zocht naar een zachte , droge plek om mijn tent op te zetten. Nadat ik besloten had om dichtbij het water te gaan kamperen zodat ik een oogje op de kano kon houden, ging ik naar een hoger deel. Ik beklom de heuvel achter de bocht naar een kleine kreek die terugstroomde in de rivier. Op zo'n 2,5 tot 3 meter in de richting van de kreek zag ik iets wat op de bovenkant van een aardewerken kruik leek. Ik herinnerde me onmiddelijk een droom waarin ik een paar oude potten vond. Door die herinnering sloeg mijn verbeelding op hol met de gedachte dat ik één of ander oud archeologisch voorwerp gevonden had. Ik ging langs de oever naar de kreek toe. De oever was uiterst glad door de modder en ik ging al glijdend naar beneden. Mijn achterkant en handen werden bedekt met de vette modder en ik kon net voor het water stoppen, vlak bij de oude aardwerkenpot. Het leek meer op een kruik van klei en ik realiseerde me al snel dat het waarschijnlijk niet zo oud was en dat de bodem waarschijnlijk gebroken was. Ik wreef het schoon en zag dat er kleine handafdrukken op zaten. Ik dacht eerst aan een wasbeertje maar toen zag ik dat het geen wasbeerafdrukken waren, zij leken meer op kleine menselijke handafdrukken, ongeveer2,5 cm breed. Op het moment dat die gedachte in mij opkwam verwierp ik hem gelijk weer als zijnde onmogelijk. Ik begon aan de kruik te trekken maar hij zat stevig vastgeplakt in de modder met een kleefkracht als die van superlijm. Ik dacht , ik ben toch al smerig dus pak ik een tak en zal dit ding los krijgen. Na een tijdje wrikken kwam er eindelijk beweging in. Maar toen ik bezig was hoorde ik iets..... Wordt vervolgd.........
