Ik ben lenie
Ik ben een vrouw en woon in Mezquitilla (Spanje) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 00/00/0000 en ben nu dus 2024 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: de computerde tuin en lezen.
Ik ben Lenie en 43 jaar getrouwd met Coen.
Wij hebben twee zonen en 4 kleinkinderen.
Vanwege mijn gezondheid wonen Coen en ik al 20 jaar in het zuiden van Spanje
Wij hebben in ons dorp een café. Oma heeft het overgedaan aan haar kleinkinderen.Ana van 25 jaar en heeft 2 schatten van kinderen,Robert 21 jaar en heeft een zoontje en dan La Ruth ,zij is 17 jaar Zij werken dan ook om de dag. Om 6 uur s´morgens gaat het café open en komen de eerste mensen die naar de campo gaan hun koffie en drankje halen. Tegen half tien komen de werklui ontbijten en s´middags zijn er vismaaltijden. Van 4-6 gaat degene die begonnen is naar bed en neemt het zusje van 17 jaar het over.Daarna begint de avond en meestal helpt dan de echtgenoot ook mee,maar de twee zwagers zijn wel de hele dag op zee aan het vissen. De televisie staat altijd aan of men nu kijkt of niet en er is een hoop lawaai,maar het is er o zo gezellig. Men sluit het café als de laatste klant de deur uitgaat. Ik neem mijn petje af voor deze kinderen want het zijn wel heel lange dagen die ze maken.
Het is hier een paradijs voor planten.Het hele jaar door , zie je de mooiste kleuren. In december staan de amandelbomen in bloei,dit duurt tot eind januari,maar je ziet dan ook honderden van die mooie roze bomen. Met kerstmis zie je overal de kerstrozen ,straten worden er mee versierd,er worden prachtige bloemstukken van gemaakt. Wij hebben in de tuin voor en achter een hibiscus staan en die geeft het hele jaar door volop bloemen. Nu is het rozen tijd.Onze carport hangt helemaal vol met roze rozen en in de tuin heb ik ze in verschillende kleuren,er zijn er zelfs bij die 1.70 m hoog zijn. Je kan ook van alles stekken,gewoon in de aarde zetten en je hebt zo weer een mooie plant. Balcons en patio´s hangen vol met planten.
Af en toe gaan wij op de boulevard uit eten.Er zijn daar verschillende restauranten,maar een is voor ons favoriet. Je zit er heerlijk met gezellig uitzicht op zee,waar je vaak sávonds laat nog vissersboten ziet. Het meisje dat bediend komt dan al met een fles koude rode wijn en voor mij een lang glas omdat ik een glas op een voet niet vast kan houden. Coen eet er graag tong en vraagt dan na het voorgerecht om een kleine tong. Nu op deze foto staat zo´n kleine tong,het bedrag voor die tong is 6 ,dus kunnen we nog wel eens uit eten gaan.
Kinderen vragen hier veel. Zo zat ik op Coen te wachten in het winkelcentrum,hij bracht de boodschappen naar de auto en daarna drinken wij altijd een kopje koffie. Er komt een vader met zoontje langs ,denk 5 jaar en het mannetje vraagt aan mij:waarom heb je die kraag om je nek.Antwaaord ,anders valt mijn hoofd eraf.Hij kijkt mij meewarig aan en vraagt verder,waarom zit je in een rolstoel. Nu mijn benen zijn lui en willen niet lopen.Zijn bruine ogen worden nog groter en verontwaardigd zegt hij,zal ik ze dan een schop geven.Op dat moment grijpt vader in ,en zegt mevrouw kan niet lopen ,ze zou het best willen hoor.Het mannetje kijkt mij aan ,o wat zielig en ik krijg een dikke pakkerd van hem. In Nederland was ik gewend dat een kind snel mee getrokken werd,ik vind dit wel leuker hoor.
Ons dorp is niet groot,maar is toch verdeeld over twee gemeentes,en dat geeft nog wel eens verwarring.Want er bestaan twee nummers 8 en wij wonen op een ervan en het andere 8 staat leeg,dus onhandig. Vooral toen wij hier pas woonden ,en dingen besteld hadden en die dan niet kwamen ,wij maar weer uitleggen hoe het in elkaar zat. Maar het is een leuk dorpje .De postbode kwam zich voorstellen en vertelde er meteen bij dat als het regende hij niet kwam,,maar als hij niet genoeg post heeft bewaard hij het rustig een week en komt dan met een stapel aan. Twee keer in de week komt de man met gasflessen langs,want gewoon gas hebben wij hier niet. De bakker komt iedere dag langs ook op zondag en de groenteman twee keer in de week. Wij hebben een oergezellig café en er zijn aan de boulevard veschillende restauranten,waarvan een voor ons favoriet is. Het is heerlijk om daar op het terras te zitten ,te kijken naar de zee en de vissersboten. Voor tabak,apotheek ,dokter etc moeten we wel naar een ander dorp. De foto die hier bij staat is van een dorp verderop
Eens in de 4 jaar gaan wij naar Nederland.Ik heb dan een nieuw oogprothese nodig. 5 jaar geleden gingen wij nog met de auto.Het prettige daarvan is dat je heel wat spullen mee kan nemen ,die je hier niet kan kopen. Wij gingen naar de Makro in Amsterdam,maar na 5 minuten hoorde Coen dat zijn kenteken van de auto werd afgeroepen.Wij naar buiten en bij onze auto stonden 2 agenten,wij stonden op een invalide plaats en dat kon niet met een engels kenteken.Coen ,nu het is een spaans nummerbord en wij hebben hier een invalide kaart liggen. Antwoord van de agent,die is dan voor Spanje en niet voor hier,dus u mag hier niet staan en wees blij dat wij zo coulant zijn om geen bekeuring te geven. Het waren nog broekies van agenten. Wij weer naar binnen,ik sta voor een stelling te kijken en word plots opzij geschoven,denk nog ,dat is een foutje,maar 5 minuten later gebeurde het weer,toen werd ik kwaad en heb heel hard geschreeuwd-hier zit een mens in deze stoel.Het werd doodstil. Ik ben eigenlijk niet zo dol op nederland.
Het wonen hier is toch heel anders dan in Nederland. Ten eerste hebben wij een vrij zacht klimaat,zelfs in de winter kan je nog heerlijk buiten zitten. En dan de mensen,zij zijn reuze vriendelijk en behulpzaam. Het maakt hier niet uit of je in een rolstoel zit,je wordt als een volwaardig mens gezien. Men staat altijd klaar om je te helpen .Sta ik bv.bij een winkel op Coen te wachten is er altijd wel iemand die komt vragen of ze mij kunnen helpen. Kinderen die op straat met een bal spelen ,stoppen met hun spel tot je voorbij bent. De eerste keer dachten wij dat het toeval was ,maar nee hoor ,het wordt de kinderen met de paplepel ingegeven. Gaan wij een winkel of museum in en er zijn alleen maar trappen ,geen punt want er is wel een dienstlift en je wordt keurig naar boven gebracht. Als ik op de weg rij ,omdat de stoep te smal is ,zal een spanjaard keurig achter je blijven zonder getoeter. Dit maakt het leven wel een stuk aangenamer.
Toen wij hier net kwamen wonen lieten wij ons bij de gemeente inschrijven. Wij kregen allerlei papieren ,maar men vroeg ook of wij nog wensen hadden. Ja zei Coen :mij vrouw zit in een rolstoel ,maar ze kan geen enkele stoep op of af en alleen maar op de rijweg rijden wat nogal gevaarlijk is. Of Coen zo vriendelijk wilde zijn om op tekening te zetten waar ze dan moesten komen.Nu Coen was wel zo vriendelijk en tot onze grote verbazing haden wij binnen drie maanden door het hele dorp op en afritten.En dat terwijl ik de enige in het dorp ben met een rolstoel.Wij vonden dit geweldig.
Wij hebben 13 jaar in Nerja gewoond,maar zochten iets anders omdat Nerja erg toeristisch werd. Al jaren kwamen wij langs een dorpje waar we een huis zagen dat we graag wilden hebben. In december ,jaren geleden ,reden wij er langs en stond er een bordje -te huur- Wij hebben gebeld en een afspraak gemaakt en waren meteen verkocht. Een prachtig groot huis,alles gelijkvloers,aan zee en met een mooie tuin. 22 januari kregen wij de sleutel en hebben een week lang met een vriendin de boel geschilderd,alles mooi wit ,want iedere kamer had een andere kleur. Zondag 28 januari stonden er om 9 uur zeven auto´s voor de deur en al onze vrienden hebben helpen verhuizen. Daarna heeft het nog wat weken geduurd voordat alles ingericht was.
In 1985 werd ik afgekeurd voor het onderwijs,volgens de doktoren had ik reuma en zou een warm klimaat mij goed doen. Wij zijn eerst op Gomera gaan kijken naar een huis,maar hadden al snel door dat die afstand te ver was.Wij wilden onze kinderen wel blijven zien. In oktober 1986 hebben wij de auto ingepakt en zijn naar het zuiden gereden. Bij Granada afgeslagen naar de kust ,richting Malaga. Wij kwamen een leuk stadje tegen ,Nerja en daar zijn wij gebelven. Na drie dagen zoeken en vragen vonden wij een leuk appartement met een mooi terras en uitzicht op zee. De eerste twee jaar bleven wij tot april en het derde jaar zijn wij maar gebleven. De eerste twee jaar reed Coen om de 6 weken naar nederland om daar te werken. Hier ben ik ook in aanraking gekomen met een geweldige fysiotherapeut,die na een jaar zei:lenie ik wil de nederlandse doktoren niet afvallen ,maar reuma heb je niet. Hij heeft mij doorverwezen naar allerlei specialisten,in Malaga,Sevilla en Madrid. Uit al die onderzoeken kwam toen als eind resultaat dat ik spierdystrofie heb. De medische verzorging is hier geweldig. Morgen meer.
Zet vanmorgen de computer aan ,en wil naar mijn blog gaan,nu helemaal niets ,een groot wit vel. Uurtje later komt hij weer mooi te voorschijn en heb er wat werk van Coen ingezet. Nu na de boterham wil ik weer even kijken,oeps weer een wit vel. Ik hoop niet dat dit veel gebeurd.
Dit zijn onze kleinkinderen. Luuk is de oudste en zoon van Vincent en is nu 12 jaar. Dan komt Bart hij is 9 jaar,dan Joep van 7 jaar en de jongste is een meisje Duifje van 4 jaar.
Dit is Coen Hij is 67 jaar,is kunstschilder en graficus en heeft een boek geschreven over schepen. Hij heeft twee gouden handen ,jammer genoeg geen groene. Hij staat altijd voor mij klaar en helpt mij met alles.
Ik ben Lenie Ben 65 jaar en al 43 jaar getrouwd met Coen. Wij wonen nu al 19 jaar met veel plezier in het zuiden van Spanje. Wij hebben twee zonen van 40 jaar en vier kleinkinderen,3 jongens en de jongste is een meisje. Ik heb spierdystrofie en rolstoel gebonden,vanwege mijn ziekte zijn wij naar Spanje verhuisd. Het klimaat is hier heerlijk en de mensen zeer hartelijk en warm.
Ik ben lenie
