Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
06-12-2009
Opmerkingen met betrekking tot 'schizofrenie'
Ik herinner mij dat ik ongeveer nà 1977 in Italie de musical 'Jesus Christ Superstar' zag, samen met mijn man, en dat ik bepaalde liedjes eruit zò prachtig vond. Daartussen was ook de song van Maria Magdalena 'Could we start again please?' Ik neuriede die toen vaak, binnen- en buitenshuis. Nu ga ik eventjes uitwijden: tijdens het samenstellen van mijn autobiografische verhaal, kwam - eindelijk - na het vele lezen en herlezen als uitlaatklep nà het schrijven van 'Vervreemd' (zie hieronder) mijn gedicht 'Betreuren' op papier, een niet al te vrolijk gedicht, waarin ik eindelijk mijn moeder goed (diep) vaarwel zeg... liefst 13 jaar nà haar overlijden! Want wat wij 'schizofrenen' altijd onbewust blijven koesteren is de hoop zomaar vanaf nul een nieuwe band (met onze moeder) te kunnen beginnen, vanaf een schone lei. En eindelijk werd ik mij dàt toen bewust. Wat dit betreft haal ik hier aan wat Harold Searles op de eerste blz. in hoofdstuk 5 van 'Collected Papers on Schizophrenia and Related Subjects' schrijft: "Maar de wraakzuchtigheid (zie in mijn geval mijn vele schriftelijke aanklachten, mijn rebelgedrag tegenover mijn moeder en mijn woede t.o.v. mijn moeder, die ik tijdens de eerste jaren van de gesprekstherapie uitte) schijnt uiterst geschikt te zijn voor de wegwerking van de pijn en van de scheidingsangst. Zij staat het individu toe de ervaring van deze twee affecten te ontwijken en uit te stellen, omdat hij nooit echt van de persoon, waarnaar zijn wraakzucht gericht is, afstand heeft gedaan." In mijn boek, in het hoofdstuk 'Mijn leven vòòr de schizofrenie' haal ik ook andere dingen aan, waartussen ook een liedje, dingen die mij als kind zò bevielen. Net als dromen, lapsus(sen), de voorkeur voor bepaalde sprookjes of schilderijen en vele, vele andere manifestaties van ons onbewuste, was dit zingen van mij van bepaalde liedjes die mij erg aantrokken al een teken van wat ik een leven lang in mij droeg en nooit goed verwerkt had. Lia, die de song 'Could we start again please?' toen overal zo vrolijk zong of neuriede... Ook het lied 'I don't know how to love him' ( = her = my mother) was trouwens geschikt om mijn ex-problematiek te verwoorden en vind aansluiting aan wat ik hierover momenteel in hoofdstuk 7 van Searles' boek lees. Ook dit lied zong ik toendertijd met vervoering.
