Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
30-05-2010
zomaar wat
Heerlijk rustig hier waar wij zitten, bij mijn schoonmoeder. 's Zomers stromen er zovele emigranten en hun buitenlandse familieleden binnen, maar in deze periode van het jaar is dit dorp rustig.
Vanochtend begonnen met een ontbijt met die heerlijke zelfgemaakte sinaasappeljam, waar ook stukjes sinaasappelschil in verwerkt zijn. Sinds ik mijn radicale waterkuur ben begonnen, begon ik circa na één maand ook al het voedsel beter te smaken, dus geniet ik er nu meer van. Mijn zwager is gaan sporten: hardlopen. En ik heb zitten genieten van de vogelvluchten rondom het huis. De vogels schieren (? *) om de daken heen om de insecten op te vangen. Heerlijk rustig...
Mijn schoonzus heeft gisteren ook nog twee taarten gebakken, waartussen één sinaasappeltaart. Ook best lekker.
(* = Is het nederlandse woord 'schieren' wel correct? Ik heb hier mijn Van Dale woordenboek niet, dus ik kan het niet controlleren.)
Heerlijk rustig een dag thuis tussen de familieleden van mijn man doorgebracht.
Ook weer eens een avondmaal gegeten bovenal op basis van gekookte 'reinigende' (*) groenten, waar ik de nederlandse naam niet voor weet: op Sicilie heet deze 'scarola'. Het is een donkergroene, langwerpige groentesoort.
Maar het komt helemaal niet overeen met een slasoort, die in Noord-Italie ook 'scarola' wordt genoemd.
Het lijkt op een soort groente, die je ook wel in de velden kunt plukken, zoals ik nog vaak in Zuid-Italie maar ook Noord-Italie vaak heb zien doen. Maar deze wordt verbouwd (coltivata).
Al toen ik in tegen 1974 op Sicilie aankwam heb ik deze gewoonte leren kennen en door de jaren heen erg op prijs gesteld, deze gewoonte van vers geplukte groente - ook in het wild groeiend - te eten. Ik geloof er in februari hier op dit blog ook al iets over te hebben geschreven.
Een zwager van mij ging als tijdverdrijf vaak in de velden groenten plukken, die hier dan door mijn schoonvader of door anderen schoon werden gemaakt en 's avonds gekookt werden opgegeten, vaak met een beetje van het kookwater en, natuurlijk, een scheutje olijfolie erover.
Zo heb ik de wilde groenten van de paardebloem gegeten ('tarassaco'), maar ook wilde spinazie en andere groentesoorten.
Vaak hebben zij ook - niet allen - een ietwat bittere smaak.
Vandaag heb ik ook met plezier een mail uitgewisseld met mijn ex-psychotherapeute.
(* = Zij schijnen heel goed te zijn voor maag en darmen, reinigend dus.)
De groente van de paardebloem ('tarassaco') moet op vertrouwde schone terreinen geplukt worden zelfs nog voordat de bloem er van verschijnt.
Zo heb ik ook wel meer dan eens, door mijn zwager verzamelde heel kleine slakjes gegeten, met een heerlijk tomatensausje voorbereid. 'Bavalucce' noemen ze die op zijn siciliaans.
Wat ik echter nooit op prijs heb kunnen stellen zijn die uitgebreide familiebanden en de daaruit zogenaamd volgende 'verplichtingen'. Sociale verplichtingen hebben wij binnen de Goversfamilie altijd nogal aan onze laars gelapt. En bovendien blijf ik een liefhebber van mijn privacy. Die heb ik enorm vaak broodnodig.
Hoi, bloglezers. Wij zijn gisteravond pas om 21.50 uur bij mijn schoonmoeder op Sicilie aangekomen. Ik was echt doodmoe, ook omdat ik er tijdens de reis niet in slaagde te slapen. Gelukkig géén vlucht misgelopen zoals bloglezers in mijn archief van de maand februari kunnen lezen. Het vliegtuig vertrok vanaf het Caselle vliegveld (vlakbij Turijn) met een half uur vertraging, wat ons een busverbinding te Catanië (Sicilië) mis deed lopen. Vreemd genoeg was het te Catanië zelfs ietwat frisser dan in Turijn. Ook in het dorp, waar mijn schoonmoeder woont is het ietsje frisser, maar voor mij des te beter.
Ik heb wel aardig wat gelezen tijdens de reis en heb het boek 'Ik heb je nooit een rozentuin beloofd' nu bijna uit en zal er hier ook nog stukjes tekst uit aanhalen in de komende dagen of week. Ook mijn man was vrolijker gestemd tijdens de reis. De trouwpartij schijnt zich te hebben uitgebreid tot ca. 80 personen! Iets wat mijn neef en zijn toekomstige vrouw zeker niet wilden. Wat een enorm gedoe hier met al die familie die er bij betrokken wordt.
Misschien ga ik vanmiddag al met een schoonzus weg om bij het 'gedoe' een handje te helpen. Dit keer gelukkig alleen een burgerlijk huwelijk. Neef en aanstaande vrouw woonden ook al een aardig poosje samen. Iniden dit mocht gebeuren, zal ik tot aan dinsdag niet meer bloggen.
Hier een fotootje waar lezers van mijn blog genoegen mee kunnen nemen, terwijl ik ca. 6 dagen zo'n beetje blogstilte zal houden vanwege de trip naar Sicilie. Deze boom is wel geen teken van dit seizoen, maar hij heeft zeker karakter. Een mooie boom om bij 'stil' te staan. Ik vind het tenminste een mooie boom.
En het is nog steeds een foto, die ik met mijn mobieltje heb genomen. Daar ik wel iets voor fotograferen voel, zal ik binnenkort ook met foto's op de proppen komen. Na mijn terugkomst uit Sicilie koop ik mijn eigen digitale camera, omdat de camera die mijn man cadeau heeft gekregen toen hij een paar jaar geleden met pensioen ging eigenlijk exclusief door hem gebruikt wordt en mij ook ietsje té ingewikkeld is.
Boom vlakbij het Valentinopark van Turijn, dat aan de Po-rivier grenst. Op de achtergrond de heuvels rond Turijn. Aan bijna alle overige kanten is bij mooi weer de Alpen-keten zichtbaar, wat een pracht zicht is.
Vandaag vertrekken wij dus opnieuw naar Sicilië. De tweede trouwpartij in één jaar. Dit keer gelukkig met een redelijk normaal aantal personen: circa 50 - 55. Vorig jaar zomer waren het er liefst ca. 187 ! Heerlijk intiem, dus. Iets waar ik zó enorm van houd... (?)
In tegenstelling tot onze trip in februari (zie blogarchief) is mijn man er nu wel van overtuigd alles iets meer op ons gemak te doen en maar belegde broodjes (hij haat ze!) mee te nemen naar het vliegveld. Dus zou de vliegreis normaal moeten verlopen. Al met al ben je er toch een hele dag zoet mee. Het vliegveld ligt geheel aan de andere kant van de stad, in een dorp buiten Turijn (Caselle) en het vliegveld op Sicilië (Catanie) ligt op ca. anderhalf uur - twee uur rijden van bestemming. Wij vertrekken dus met een bus rond 13.00 uur van huis en zullen hopelijk voor 20.30 uur bij mijn schoonmoeder zijn. Je raakt er evengoed erg vermoeid van.
Maar wat een verschil met de reizen, die ik vanaf ongeveer 1974 regelmatig met mijn man - toen nog verloofde - ondernam in de trein. De afstand is circa 1300 km., dus groter dan tussen Turijn en Amsterdam. Regelmatig zaten wij minstens 24 uur in de trein en dit alleen maar volgens het reisprogramma. Kun je je voorstellen hoe dat reizen met onze zoon verging... Iets wat vaak nooit door de massmedia werd aangekondigd is dat wij ook regelmatig vertraging hadden. Acht, zes uur vertraging bijvoorbeeld was nog behoorlijk normaal. Wij hebben zelfs één keer, ook vanwege storm in Zuid-Italie de recordvertraging van 24 uur gehad! Wij aten toen de hele dag fruit dat wij ook mee hadden genomen.
Voor mij nooit meer, die ellenlange treinreizen! Ze komen mijn keel uit.
Af en toe gebeurt het hier nog wel, ook al ben ik eigenlijk helemaal radicaal op de italiaanse taal ingesteld, dat ik woorden hoor uitspreken die mij nederlandse woorden herinneren en doen glimlachen. Vreemde associaties, die vanzelf ontstaan. Ik help er tenminste niet gewild aan mee. Zo zat ik net met mijn man tijdens de etenspauze naar een of andere tv-.uitzending te luisteren en vaak gebeurt het dat hij vraagt 'Waar hebben ze het nu over?' of 'Wat zei hij nu?' of 'Ik begrijp het niet'. Wat wil je: wij twee worden ouder, man inbegrepen. Je hebt niet voortdurend je aandacht overal en dat lijkt mij normaal. Zo hoorde ik vanmiddag het woord 'Fuji' of 'Futsci'? En dan schiet mij het woord 'foetsie' te binnen, dat wel geen beschaafd nederlands is, maar toch in de volksmond gebruikt wordt. Foetsie = weg, verdwenen.
En dan beginnen bepaalde associaties in mijn hoofd: toen ik nog in Nederland op school zat en aardrijkskunde studeerde. Ik herinner mij dat ik altijd zo moest glimlachen bij het horen van de riviernaam Po. Het deed mij aan de 'pispot' denken: die oude pot, die - toen ik nog kind was - nog in gebruik was op de bovenverdieping thuis. Het toilet bestond bij ons toen alleen nog maar op de begane vloer. Ook mijn man kent dit gebruiksvoorwerp nog wel en heeft daar ook bepaalde jeugdherinneringen aan. Nu woon ik al tientallen jaren in Turijn, ken ik de Po-rivier als een vertrouwde aanwezigheid en komen die associaties gewoon niet meer in mij op.
Zo is het ook erg vreemd geweest als volwassene op een bepaald moment naar Bergen terug te keren en alles zo in klein formaat te zien: de huizen, de straten.... Het leken mij poppenhuizen. Natuurlijk speelde hierin mijn kindherinnering een rol. Als opgroeiend kind staken die huizen boven mij uit, wat als volwassene in perspectief verandert.
Af en toe gebeurt het nog wel dat woorden andere woorden oproepen, ook in andere talen. Als je er meerdere kent en al vaker op en neer gaat tussen de ene en de andere taal, komen er wel wat verwarringen naar boven... Voeg daar dan ook nog de nog vage kennis van mijn man bij, die zo'n 2 à 3 keer een boek met nederlandse grammatica bestudeerd heeft (maar nooit praktijk heeft kunnen doen) en gelooft zich het een of andere woord te herinneren.
Ik heb eventjes een momentje gevonden om een betekenisvol stukje tekst uit het boek Attachment in Psychotherapy van David Wallin te vertalen, ook al schreef ik in de afgelopen dagen al ongeveer iets soortgelijks, voordat ik gisteravond dit stukje las.
Blz. 239: Het eerste stadium van dit proces (bedoeld is hier de mogelijkheid (goed) na te kunnen denken) omvat regulatie-interacties van de affecten met een hechtingsfiguur, die het kind iets over de gevoelens leert. Daar de emotie in het nucleaire centrum van het Zelf tijdens de ontwikkeling ligt, maken interacties als deze die met doeltreffendheid de affecten regelen, de integratie (in plaats van de afscheidingsreactie* (scissione) van de vele emotieve ervaringen van het kind mogelijk en, op deze wijze, maken zij de groei van het kind tot het gevoel van een coherent Zelf ook mogelijk. Net zoals het kind tijdens de ontwikkeling, heeft een patiënt (in psychotherapie), in een verband dat de kern van de intersubjectiviteit is zoals die van de psychotherapie, de gelegenheid te leren (of zich te herinneren) dat de gevoelens herkend, samen met anderen gedeeld, object tot nadenken en veranderd kunnen worden.
* = afscheidingsreactie is misschien niet het juiste nederlandse woord hiervoor. Het italiaanse woord is scissione en het staat in dit geval voor de instintieve reactie om met een soort psychische black-out te reageren op bepaalde affecten, zoals bijvoorbeeld heel duidelijk tijdens schizofrene fantasieën of een delirium gebeurt. Men raakt dan totaal weg van de werkelijkheid. Deze afscheidingsreactie, dit zich geestelijk losmaken, is wat vele (misschien alle?) psychische problemen karakteriseert. Het integreren van dat wat nog geen deel uitmaakt van je eigen bewustere denkprocessen is ook eigenlijk het wezen van de psychotherapie en van iedere genezing van psychische problemen.
Vandaag weer wat bureaucratische berichten in mijn mailbox, waardoor ik ook weer wordt afgeleid.
Een bestond ook uit het nu officieële programma voor aanstaande 29 juni te Turijn: een soort congres over het thema 'Psychosen en ontwikkelingstrauma' (Convegno Psicosi e traumi evolutivi), waar dr. John Read uit Nieuw-Zeeland de hoofdpersoon zal zijn. Elders in mijn blog heb ik hier al over geschreven. Hoogstwaarschijnlijk zal ook ik er voor het publiek praten, heel kort.
In deze dagen en de volgende week schiet het blog hier er een beetje bij in. Net als andere bloggers ben ik momenteel ook op de relaxtoer: veel ontspannen met andere activiteiten, waaronder ook het haken valt. Verder zijn er een soort voorbereidingen op gang vanwege ons vertrek naar Sicilie a.s. vrijdag. Op 3 juni zou ik weer (?) volledig van de partij moeten zijn. Tot op dan sporadische berichten, geloof ik.
Nou, ik heb buiten die eerste dag om, waar ik ongeveer anderhalve week geleden over schreef, totaal geen last meer gehad van mijn lente-allergie of 'hooi-koorts'! Zal het toch echt kompleet te danken zijn aan mijn radicale waterkuur? Ik geloof zeker van wel.
Een raad voor wie er nog steeds of sinds kort aan lijdt: typisch is in deze tijd ook de foto-fobie. Je verdraagt het licht dus slecht. Natuurlijk heeft in de afgelopen jaren een zonnebril mij ook veel geholpen of ook gewoon mijn normale bril.
Verder, voor wie energieke massages met olie uit laat voeren of zelf uitvoert. Ik heb persoonlijk gemerkt dat ik ze beter verdraag door ze overdag toe te passen, niet vlak voor het slapen, dus. Zal het zijn omdat je door masseren ook de giffen in je lichaam helpt weg te voeren en dus met zo'n proces in gang probeert te slapen, wat moeilijker valt? Ik geloof het echt wel, ook daar ik zelf nog - nadat eindelijk mijn gezwollen enkels met mijn waterkuur zijn verdwenen - ná jaren tijd op en in mijn lichaam merk dat ik nog steeds de gif afvoer van medicijnen, die ik ook nog voor 2002 slikte. Ik voel mij dan ook steeds fitter.
Maar daarover meer details zodra alles nog meer verbeterd zal zijn...
Dit zijn zaken - ik heb het over de waterkuur en gifafvoer - die huisartsen en ook psychiaters, die toch ook eerst medicijnen gestudeerd hebben, je nooit zullen vertellen. Daar moet je zelf naar op zoek gaan. Velen staan er niet eens bij stil.
Detail: met de waterkuur en hydraterende babyolie-massages schijnen nu ook de 'wallen' onder mijn ogen te verdwijnen.
Natuurlijk is de hele uitleg, theoretische en praktische achtergrond van wat ik gisteren - én elders in mijn blog - al schreef over mentaliseren en psychische problemen wat ingewikkelder, maar de essentie is zo ongeveer wat ik er over weergaf.
Uiteindelijk had onder ideale condities dit alles al tijdens ieders jeugd plaats moeten vinden, maar - ahimé - het leven doet zich ook anders voor. Wat de meeste mensen met psychische problemen, vooral de meest diepgaande, is ontbroken is een intieme herkenning van henzelf als persoon, van je eigen gevoelens, behoeftes en belevenissen ten opzichte van bepaalde familiesituaties. Wat in ietwat idealere condities plaats vindt is het 'jezelf in een ouder of caregiver' kunnen spiegelen', dat wil zeggen dat zij dus begrijpen en gehoor geven (misschien ook nog verwoorden) wat jouw gevoelens, behoeftes, angsten enzovoort zijn. Dat is dus wat velen niet tijdens hun jeugd hebben gehad en ... zo blijven zij er uiteindelijk in vast steken.
En in een goede psychotherapie wordt aan de patiënt/client virtueel dát aangeboden wat eigenlijk jaren tevoren tijdens hun jeugd had moeten gebeuren. Natuurlijk zijn wij mensen niet zo enorm elastisch dat wat er uit naar boven komt, precies hetzelfde resultaat geeft. Het verloren terrein blijft ook wel deels verloren terrein. Maar je raakt van je diepste problemen af en je slaagt erin beter van het leven te genieten. Ook vaak beter dan mensen die zogenaamd 'geestelijk gezond' genoemd worden.
In plaats van het hier aanhalen van vertaalde stukjes tekst, schrijf ik liever een verwerking van de gelezen tekst, wat de begrippen iets duidelijker maakt. Waar ik mij hier op baseer zijn deels mijn niet volledige kennis van de hechtingstheorie van John Bowlby, nog wat andere lectuur en nu, in dit geval, ook het boek Attachment in Psychotherapy van David Wallin.
Er bestaan verschillende manieren van de-werkelijkheid-beleven, die tijdens onze prille jeugd al ontstaan en ook vaak nog terug gaan op een preverbale (= voorwoordelijke) fase. Preverbale/voorwoordelijke fase niet alléén omdat wij toen nog geen grote beschikking over de taal hadden om die belevenissen in taal te begrijpen en uit te drukken, maar ook omdat die belevenissen óók in latere periodes nooit met en door onze caregivers (ouders en/of verzorgers) verwoord of begrepen zijn (ge)worden. En als dit proces niet plaats vindt, blijven onze belevenissen ons lastig vallen, zonder dat wij er echt greep op krijgen en er afstand van kunnen nemen.
Zo is het een algemeen verspreid verschijnsel dat mensen de werkelijkheid op verschillende manieren beleven, ook díe personen die zogenaamd geestelijk gezond zijn. Ook tijdens het normale, geestelijk gezonde leven zijn er fasen, die zich afwisselen, waarin wij óf ondergedompeld zijn in onze persoonlijke belevenissen óf er meer afstand van kunnen nemen om verschillende gezichtspunten te kunnen beschouwen en beter te kunnen handelen. David Wallin haalt er toevallig drie aan, die ik hier aanhaal: het ondergedompeld zijn terwijl wij van muziek genieten, terwijl wij sport beoefenen of terwijl wij de liefde bedrijven.
Dat wat met velen met psychische problemen gebeurt is juist een op dat moment volledig ondergedompeld zijn in eigen onverwerkte en nog preverbale/voorwoordelijke (of nog onuitgedrukte) fasen. Bijvoorbeeld: een persoon met schizofrene, borderline of andere problemen bevinden zich tijdens hun respectievelijke delirium, overwelmende fantasie-fasen of crisis-momenten juist nog in zon preverbale/voorwoordelijke of nog onuitgedrukte en dus onverwerkte fase, iets wat je verhindert er greep op te hebben, er afstand van te kunnen nemen en beter te kunnen handelen. Dat wat zij dan beleven, staat voor hen gelijk als álle mogelijke werkelijkheid.
En dat wat een goede psychotherapie je nu biedt is juist het preverbale, voorwoordelijke of onuitgedrukte naar boven te halen, uitdrukbaar te maken, beter te kunnen begrijpen en er zo afstand van te kunnen nemen om beter te kunnen handelen. Het dringende of overwelmende effect van onverwerkte gevoelens verdwijnt en je raakt in staat de, daarmee verbonden gevoelens te verwerken, andere gezichtspunten in te kunnen nemen. Kortom veranderen binnen jezelf na een goede therapie je denk- én gedragspatronen. Dit is kortom wat men ook wel mentaliseren of mindfullness noemt en wat noodzakelijk is om psychisch op een gezondere manier door het leven te gaan.
Een ander uitzicht voor mijn blog. De hele rechterkolom is verwijderd, vele foto's ook (van Turijn, van mijn zoontje als kind, van mijn ouders, een kleuterschoolfoto enzovoort) en ieder die het van nu af bezoekt vindt alle gegevens - archief inbegrepen - in de linkerkolom.
Voor wie hier net binnenkomt: klik op de maand van mijn archief en je zult alle teksten van die maand op het scherm zien verschijnen.
Vanmiddag weer een stuk gelezen in het boek 'Psicoterapia e teoria dell'attaccamento' ('Attachment in Psychotherapy') van David Wallin. Héél erg interessant, omdat alle menselijke manieren van beleven uiteindelijk te maken hebben met hoe wij in onze prille jeugd gehecht zijn geraakt en hoe onze 'caregivers' er in geslaagd zijn ons te begrijpen en ons mentaliseringsproces goed of onvolledig te vormen. Misschien haal ik er morgen wel stukjes tekst uit aan.
En wat er tijdens de psychotherapie plaats vindt is vaak een vervangingsproces van dat wat wij tijdens onze jeugd niet hebben kunnen beleven. Iets wat ons dus helpt om alle gevoelens en belevenissen beter te mentaliseren, nieuw denk- en gedragspatronen op te bouwen. En mindfullness en zijn consequenties te bereiken. Misschien morgen dus nog stukjes gekozen en vertaalde tekst.
Wat is alles toch enorm betrekkelijk: op zich zal ieder dit vaak beseffen, maar als wij nu eens focaliseren op de thematiek van een verleden met de 'schizofrene' problematiek, die mij - en anderen - tientallen jaren verhinderd heeft mijn hele potentieel als mens te ontplooien en beter van het leven te genieten.
Pijnen - lichamelijke en geestelijke - heb ik nog en zal ik ook in de toekomst nog hebben, ook al kan ik mijzelf als 'goed genezen' beschouwen. En ik zit steeds beter in mijn vel.
Maar pijnen heeft ieder mens, des te meer des te bewuster hij leeft. Aan alle facetten van het leven zitten positieve en negatieve kanten.
Maar ik heb een partner, wat niet voor alle mensen - met of zonder deze problematiek - is weggelegd. En ik heb een zoon, wat ook niet alle mensen - met of zonder deze problematiek - toevalt. En beiden schijnen voorlopig geen al te grote problemen te hebben.
Wij zitten er economisch goed bij, wij wonen in een van de rijkste landen van de wereld enzovoort, enzovoort.
Ik heb géén ziektes. Ik lijd alleen aan een auto-immuniteit van mijn schildklier, waar ik nu levenslang een medicijn (Eutirox) voor moet slikken. Dit is vanzelf binnen mijn lichaam ontstaan nadat ik vóór 1981 in een periode aan hyperthyroidisme (overfunctionering van de schildklier) leed, wat een familiekwaaltje is gebleken.
Vanmiddag zag ik bij de bushalte een vrouw van mijn leeftijd, die minstens twee hoofden kleiner was, haar hele ruggegraat was scheef gegroeid en ik geloof dat zij dit probleem haar leven lang heeft gehad. Ik heb nog wel andere mensen gekend met deze en andere problemen.
Ik heb niet de neiging te klagen, maar wat is mijn ex-problematiek uiteindelijk in vergelijking met een leven, waarbij anderen je uiteindelijk instinctief uit de weg gaan?
Ik heb vandaag wel 4 - 4 en een half uur gewandeld, al met al.
Ik zat dan ook eventjes bek-af in de bus naar huis.
Wij hebben in 4 personen in een ander restaurantje gegeten en daarna met zijn drietjes nog gewandeld, voor zover je in bepaalde overvolle straatjes vlakbij de Domkerk - waar vlakbij het Sindone-laken vandaag en morgen nog te bezichtigen is - over 'wandelen' kunt spreken.
Onverwacht kwamen we in Piazza San Carlo een prachtige tentoonstelling van Old Timers en andere elegante auto's tegen. Jaren geleden heb ik er nog meer ook door de stad zien rijden.
Toch mooi, hoor.
Alle auto's met zijn drietjes bekeken: met 2 mannen en 1 vrouw in ons groepje had ieder natuurlijk zijn kommentaar en was ieder door andere auto's of details geboeid.
Jaren geleden heb alleen ik ook nog met mijn zoon het auto-museum in de stad bezocht. Dat was toch ook echt een bezoek waard.
Ik heb vanochtend niet al te veel inspiratie tot het schrijven.
Onder de middag zal ik mijn wekelijkse ontmoeting en etentje met vriend X in het centrum van de stad hebben. Het schijnt dat er vandaag ook andere personen bij zullen zijn. Daarna wordt er een pauze ingelast: ik ga zelf 6 dagen naar Sicilie en de week erop zal ik het ook te druk hebben, terwijl vriend X twee vakantietrips in uitzicht heeft, waarvan één met de Il Bandolo-organisatie naar Gubbio en Assisi, geloof ik (heel érg mooi stadjes, waar ikzelf voor 1994 ook met mijn man en zoon ben geweest).
Mijn mailbox wordt, ná die reünie op 15 mei jl. te Milaan, op een onverdraagbare wijze gevuld met onnodig leesmateriaal dat enkel tot bepaalde deelnemers gericht is. Ik had het een paar dagen geleden over 4-5 mails per dag, maar eergisteren en gisteren zullen er wel in totaal zo'n 22 of meer binnengekomen zijn. En daar ik nu - had ik mij mij maar niet voor de organisatie ervan gemeld! - deel van de organisatie uitmaak, moet ik minstens iets ervan lezen en begrijpen of het ook mijzelf betreft. Het is om er 'dol' van te worden en dit ook nog van de kant van GGZ-medewerkers. Hun onderlinge kommentaartjes kunnen ze toch wel op een privé-terrein uitvechten? Ze schijnen er niet al te veel bij stil te staan.
Bovendien meldde zich in deze dagen ook dagelijks per mail een vrouw - met een dochter met deze problematiek - die graag tegen half juni in een randstadje hier mijn getuigenis van genezing voor hun organisatie van familieleden wil hebben. Ik kan het heel moeilijk verdragen als mijn mailbox met zovele berichten gevuld wordt.
Vandaag eventjes een ander argument. Zoals misschien sommige lezers van dit blog, van mijn boek of anderen die mij persoonlijk kennen weten, heb ik altijd veel van kinderen kunnen genieten.
Zo schoten mij vanochtend weer een paar herinneringen van mijn zoon te binnen toen hij nog héél klein was, herinneringen die duidelijk aangeven hoe gevoel voor humor al ingeboren is. Nu is dit al een karakteristiek die mijn vader en vele Govertjes bezitten, maar ook mijn man heeft een behoorlijk gevoel voor humor.
Onze zoon ging vanaf zijn 7e 8e maand voor halve dagen naar een crèche, zoals er in Noord-Italië velen bestaan. s Ochtends stond ik toen altijd als eerste op, zorgde dan meteen voor Claudio en ging dan eindelijk mijzelf wassen en/of het ontbijt voor ons voorbereiden. Om Claudio dan veilig te stellen, maar ook om mijn man wakker te maken, werd Claudio gekleed bij hem in bed gezet. En Claudio bedacht toen 1 of anderhalf jaar oud - zijn eigen humoristische spelletje. Vanaf papas borst wipte hij met zijn beluierde kontje boven op zijn vaders gezicht en ging hij er op zitten en stond dan weer op en dan maar lachen Een soort kiekeboe spelen met zijn vaders gezicht. Niemand had het hem aangeleerd.
Een ander zelfbedacht humoristisch tijdverdrijf vond hij samen met Laura, een speelkameraadje op de crèche, ook zelf uit. Hij zal toen net zo oud geweest zijn. Zij trapten op elkaars tenen en schaterden het uit van het plezier. En dat spelletje herhaalde zich natuurlijk ook thuis.
Rond zijn tweede jaar begon hij ook langzaamaan met de taal te spelen. Hij vermaakte zich dan vaak door mij de voorwerpen als anders voor te stellen. Als ze bijvoorbeeld groot waren, beweerde hij dat ze klein waren of omgekeerd. Natuurlijk werd dat ook een spelletje met reactie van beider kanten.
Wat een pracht periode is het geweest en hoe kan ik nog steeds van kinderen genieten. Zeker heeft mijn studie mij ook geholpen meer van kinderen te begrijpen en mij meer voor ze open te stellen.
Ik kreeg zonet een verhalenmail binnen, waarvan ik hier eventjes de link vermeld:
http://www.verhaallijnen.nl/
Ik heb zelf de ervaring opgedaan via het schrijven van mijn verhaal, proces waarmee ik iin juni 2006 ben begonnen. Voor wie eens wat meer duidelijkheid binnen zichzelf wil krijgen, bóvenal mensen die moeilijke periodes hebben meegemaakt, is er over schrijven iets erg waardevols. Je krijgt echt meer overzicht over je eigen leven en grip erop. Je wordt er door verrijkt en raakt eindelijk ook in staat op een afstand je eigen leven, de betekenis van bepaalde ervaringen, maar ook andere mensen beter te begrijpen.
De vrouw die bovenstaand site leidt, geeft ook waardevolle suggesties voor het schrijven. Ze schijnt ook begeleiding aan te bieden voor wie hulp wil hebben. Ik heb zelf ook waardevolle hulp gehad tijdens mijn schrijfproces, bovenal aan het einde nog van de kant van een bevriende vrouw, die ook een studie voor de opstelling van autobiografieën had gevolgd.
Experimenten... Iets funktioneert er niet goed, omdat ik hier ook die 'smile'-gezichtjes aanklik, maar deze niet zichtbaar worden. Dan maar mijn eigen Winnie the Pooh-fotootje.
Heb vannacht weer vreemde droomgewaarwordingen opgedaan en opgeschreven. Ik heb er wel vaag wat uit begrepen, ook door het raadplegen van dat 'Handboek der droomsymbolen' dat ik al elders in mijn archief genoemd heb. Maar ik verdiep mij er niet al te zeer in. Ik laat alles gewoon op mij afkomen.
Na de laatste reünie te Milaan voor de organisatie in november van die twee dagen voor het Derde Congres van stemmenhoorders hier, is het spelletje van het vullen van mijn mail-postbus weer begonnen. Er komen per dag van hun kant wel ongeveer 4 of 5 mails binnen. Té veel om alles te lezen, hoor. Er is géén doorkomen aan. Bovendien zijn niet alle berichten tot iedereen gericht, maar dat moet je dus eigenlijk zelf uitzoeken.
Ik heb zonet ook nog samen met mijn ex-psychiater kleine verbeteringen van de kafttekst voor mijn boek naar de uitgever gestuurd.
Vanochtend heerlijk ongeveer twee en een half uur gewandeld, ook langs een wijkmarkt die verder van huis af ligt. Vreemd genoeg was er aardig wat wind, maar heb ik totaal géén last gehad van mijn zogenaamde lente-allergie of 'hooikoorts'. Koorts heb ik toch nooit gehad vanwege deze allergie. Wel kwam hij zijn hoofd pas opsteken toen ik al 32 jaar en pas 2 jaar moeder was. Ook mijn zoon leed er al snel aan. Ik heb dagen gehad, vooral toen mijn zoon nog klein was, dat ik gewoon verlof van mijn werk moest nemen omdat ik een enorme last kreeg van niesbuien, voortdurend tranen en 'neuswateren': op bepaalde dagen werden mijn ogen dan zo erg rood,dat ik gewoon geen normaal leven meer had in die periode. Wel ken ik mensen, die er voor in bed lagen, met een soort koorts. Ik heb er nooit een injectiekuur voor gevolgd, maar gewoon mijn eigen lichaam meer immuun gemaakt door er normale 'weerstand' tegen te bieden. Vooral sinds het begin van mijn radicale waterkuur lijd ik er nog minder onder dan voorheen. Dit jaar alleen eergisteren dus, gemengd met irratie voor de airconditioners.
Ik heb bij thuiskomst samen met mijn zoon de kaft en kafttekst van de italiaanstalige versie van mijn boek kunnen bekijken. Ben er wel blij mee.
Ik heb niet elke dag al te veel inspiratie tot schrijven hier. Ik schrijf hier ook al sinds half november 2009. Misschien omdat ik een beetje met het gevoel eindig hier aldoor alleen maar nuttige interpretaties of info voor mensen met deze problematiek te schrijven of voor professionals, studenten en nu ook GGZ-werkers.
Vanochtend kwam bij mij weer de nieuwsgierigheid op ietsje te bladeren door boeken van Alexander Lowen, in dit geval in de italiaanstalige versie van het boek 'Physical dynamics of character structure' (The language of the body). Tijdens mijn schrijf-, verdere leer- en bewustwordingsproces heb ik echt enorm veel inspiratie gevonden in de boeken van Lowen, die voor mijn geluk in het italiaans vertaald hier voor handen waren. Dit soort lectuur in een taal lezen, die je niet 100% beheerst, vermoeilijkt natuurlijk het begrip ervan, vooral als het dan ook nog om zelfbegrip gaat. Nog steeds lees ik - steeds met een verder inzicht of ook meer afstandsvermogen - hoezeer Lowen gelijk heeft met het beschrijven van het 'schizofrene karakter' in het 16e hoofdstuk van bovengenoemd boek. En dan vind ik zelf weer verbanden met lecturen die ik in Jung's boeken heb opgedaan. Hiertussen ook het italiaanstalige boek 'La dimensione psichica'.
Te vaak eindigt de persoon met deze (ex-)problematiek van zijn lichaam en al het materieele van deze wereld verwijderd, wat dus zeker op een tendens aan gebrek aan evenwicht duidt. Balanceren!
Voor een ontmoeting met die nieuw-zeelandse vriendin hebben wij vandaag in het centrum van de stad afgesproken. Wij eten wel ergens wat en praten natuurlijk behoorlijk bij. Het is al een paar maanden dat wij elkaar niet zien en alleen af en toe via mail horen. Natuurlijk maak ik dan van de gelegenheid gebruik om in winkeltjes te kijken. Hier in Turijn is het merendeel van de winkels juist op maandagsochtend dicht, maar ik wandel er dus in de middag. Leuk vooruitzicht.
Later op de dag: lekker twee uurtjes met mijn vriendin bijgekletst. Zij is sinds langer dan anderhalf jaar ook actief bezig geweest met haar persoonlijke studie voor autobiografieen aan de Università van Anghiari. En momenteel helpt zij mensen binnen Turijn, samen met nog een andere vriendin van mij, in een autobiografische schrijfcursus. Interessant en zeker stimulerend voor velen. Het verhoogt je identiteitsgevoel en het helpt je ook vaak gevoelens te verwerken. Sommigen ontdekken zelfs een verborgen talent.
Maar als erg lastige noot werd ik juist vandaag overvallen door een soort hooikoortsje, de eerste verschijnselen van dit jaar. De regen heeft er het begin dit jaar van vertraagd, maar sinds ik mijn radicale waterkuur ben begonnen (mei 2009) heb ik er toch minder last van. Maar ook de airconditioners binnen de winkels bezorgen mij vele niesbuien.
Iets wat mij uit het lezen van de boeken van Jung en het boek 'Droomwerk' van Aad van Ouwerkerk tegen de borst stuitte in mijn interesse voor mijn eigen dromen, was de raad (of alleen het vernemen van deze procedure van Jung) om een tekening te maken van je eigen dromen. Daar ik vanwege mijn ex-problemen al op mijn 18e jaar plotseling kompleet geblokkeerd raakte in mijn tekenplezier - het kwam precies overeen met mijn vertrek uit huis - is dit mij zo'n beetje bijgebleven.
Terwijl ik voor die leeftijd aardig wat plezier kon putten uit het vrije tekenen, kon ik dat daarná niet langer. Dit is trouwens ook een obstakel geweest in de beginperiode van mijn therapie, toen ik, waarschijnlijk vanwege de té hoge psychofarmacadosis, plots bijna geen woord meer uitbracht en men met mij toen de kunsttherapie uitprobeerde. Voor mij was dat gewoon géén mogelijkheid meer tot vrije uitdrukking van mijn gevoelens.Vandaar toen ook het gelukkige gezamenlijke besluit om de medicijnen te verminderen. Ik bloeide dan ook op en begon opnieuw te praten, te herinneren, beter te dromen enzovoort.
In twee andere boeken ('Droomsymbolen, wegwijzers in je leven' van A. van Ostaden-de Jong en ook achter in het 'Handboek der droomsymbolen' van K. Vollmar) lees ik nu ook een andere procedure beschreven en wel: je eigen droom- en levenssymbolen ontdekken door ze op schrift uit te werken. Dit staat mij al meer aan. Sinds een aardige poos schrijf ik mijn dromen dan ook al in beknopte versie op en maak er mijn aantekeningen bij. Je kunt dus ook tot beter begrip van je eigen droomsymbolen komen, door duidelijk te omschrijven wat alles in jou zelf oproept aan herinneringen, belevenissen en associaties (ook beelden, muziek enz.). Ik zal dit zelf ook dus gaan uitbreiden.
Gisteren dus met de trein naar Milaan voor een andere reünie voor de organisatie van de Derde Nationale Dag voor Stemmenhoorders (dit keer 2 dagen), die op 12 en 13 november 2010 te Milaan plaats zal vinden. Eindelijk weet ik nu ook de preciese data. Daar ik in een buitenwijk van Turijn woon ging ik eerst 15 minuten lopend naar een wijkstation en nam de trein van 10.50 uur naar Milaan vanaf het Centrale Station (Porta Nuova). Ik was al om 12.50 uur in Milaan, nam de metro richting Abbiategrasso en stapte een paar stations eerder uit. Té vroeg voor de afspraak, maar dat is voor mij nooit een probleem. Ik verken de wijk dan wel, vermaak mij met het bekijken van etalages, mooie uitzichten enzovoort. Dit keer heb ik daar voor het eerst de Naviglio-zone gezien: ik had er al wel over gehoord, maar was er persoonlijk nooit geweest. De Naviglio is een rivier, waaroverheen ook van die typische omhoogstijgende bruggetjes staan en in feite leek die buurt (waarvan ik maar een deel gezien heb) ook wel wat op Chioggia, een erg pittoresk stadje vlak voor Venetië. Het zat propvol toeristen, het merendeel in restaurantjes of 'osterie' (ook restaurantjes, hoor), er waren wat straatmuziekbands en vele kraampjes van kettingen, sieraden, tassen enzovoort.
Daarna van 14.30 tot ongeveer 18.15 uur vergaderd binnen de zetel van een organisatie (Gruppo Itaca), die verschillende activiteiten organiseert (ook bijscholing en contacten met werkadressen) voor mensen met een GGZ-achtergrond. Vier mensen, waartussen ik zelf, kwamen van buiten Milaan en wij waren er in 11 personen. Ik was eind 2009 al naar 2 reünies geweest, heb voor de rest veel mails uitgewisseld, maar veel hadden de mensen uit Milaan in de tussenliggende maanden al geregeld. Veel informatie uitgewisseld, nog ideëen opgedaan, details bijgevuld... Zeker komen uit het buitenland Marius Romme en zijn vrouw Sandra Escher. Verder komt Rufus May en een zekere men. Topor. Rufus May, ook een stemmenhoorder, die buiten de psychiatrie om zelf een manier heeft gevonden om met zijn 'stemmen' om te gaan, daarna ook psychologie heeft gestudeerd en nu in Engeland met de psychiatrie samenwerkt, zal hoogstwaarschijnlijk ook apart tijdens die twee dagen een eigen workshop houden over zijn persoonlijke benaderingswijze met 'stemmenhoorders'. Drie personen op de reünie van gisteren - mij inbegrepen - hebben zo'n workshop van hem afgelopen maand september te Maastricht bijgewoond: het was echt interessant! De zaal met zijn workshop zat toen trouwens propvol: elk gaatje ruimte werd gevuld en velen zaten op de grond, vóór en achter hem.
Gisteren was ook Cristina Contini er, een andere overbekende italiaanse stemmenhoorster (al sinds 23 jaar), die ook haar eigen weg buiten de psychiatrie om gevonden heeft om met haar stemmen om te gaan en nu binnen Italië velen persoonlijk helpt, zelfs aan psychologen onderwijst, maar ook helpt zelfhulpgroepen op te zetten. Zij heeft niet altijd positieve ervaringen opgedaan in haar nu 5-jaar lange contacten met de psychiatrie en psychologie. Ik sta nog steeds verbaasd over haar enorme energie in zovele activiteiten. Zij geeft een heel andere uitleg aan het verschijnsel van haar stemmen, ook al is alles mij nog niet geheel duidelijk.
Deze twee dagen beginnen nu eindelijk meer vorm aan te nemen, maar eerlijk gezegd moet ik bekennen dat ik de enorme mailuitwisseling, die de eerste maanden plaats heeft gevonden, verschrikkelijk (overdreven) vond. Weer terug met de trein van 19.15 en om 21.55 uur was ik weer thuis. Al met al toch een prettige dag!
Tijdens de treinreis heb ik ook nog aardig wat gelezen in het recent gekochte boekje 'Droomsymbolen, wegwijzers in je leven' van A. van Ostaden-de Jong: héél erg interessant, maar daarover misschien later op de dag nog wat.
Nog eventjes voordat ik naar Milaan vertrek een paar tipjes voor het eten van pizza thuis. Ik veronderstel dat vele lezers - met of zonder deze problematiek - ook alleen wonen en alleen voor hun eten moeten zorgen. Bovendien zullen vele mensen in Nederland of België niet al te veel de gewoonte hebben bijvoorbeeld pizza thuis te eten. Of italiaanse eetgewoontes kennen. Let wel: ik houd niet al te veel van koken en ik ben geen goede kokkin, maar snelle of nuttige eettips vind ik zelf ook vaak prettig.
De diepvriespizza is ook een heerlijk produkt om thuis te eten. Er bestaan vele merken van. Welke nu het meest aan jouw eigen smaak overeenkomt is iets wat iedereen zelf uit moet zoeken en vaak hangt het ook af van wat de supermarkt aanbiedt zodra jij er zin in hebt. Om maar iets op te noemen, houd ik bijvoorbeeld niet van de Cameo-merken. Dat kan ik hier op een persoonlijk blog toch best kwijt. Lekker zijn meestal zeker die pizza's waarop staat aangegeven dat zij in een echte op hout gestookte oven (forno a legna) zijn voorbereid, maar dat hoeft niet persé zo te zijn. Vele pizza's zijn echter schaars voorzien van etenswaar - en dus smaak - erop. Tips voor het verrijken van pizza's, natuurlijk vóórdat je ze opwarmt: - snipper er stukjes ansjovis over - dit voor wie van pittig en zout houdt; - snipper er stukjes salami over; - verrijk de pizza met kleine stukjes kaassoorten en op het laatst wat geraspte kaas; - snipper er extra stukjes tomaat over; - verrijk de pizza met wat meer simpele tomatensaus, vooral op de randen (bijvoorbeeld 'salsa rustica'). En zo kan iedereen er eigen variaties op bedenken.
In Noord-Italië, Turijn inbegrepen, hebben wij weer eens de typische meiregenbuien. Vanochtend liep ik door een park en was er tegelijkertijd de zon en de regen.
'KERMIS IN DE HEL', zei mijn moeder altijd, zodra deze twee verschijnselen tesamen aanwezig waren. Ik kan er echt met plezier aan terug denken. Meteen schoot mij bij deze herinnering ook een duidelijk fotografisch beeld in het geheugen: ik kom als 9- of 10-jarige lopend van school terug, op de Loudelsweg van Bergen richting de Kogendijk, vlak voorbij het retraitehuis van de St. Ursulinenzusters en de zon schijnt en het regent ook en er is zelfs een prachtige regenboog aan de horizon in zicht. En dit gezegde van mijn moeder schoot mij toen te binnen en het zicht was zo mooi.
Lia met haar herinnering aan iets moois van toen, ook in verband met haar moeder. Lia, die toen bewust niets wist van haar diepste gevoelens en behoeftes.
Op zich toch ook wel een vrolijke gedachte: Kermis in de hel. Ook al waren wij behoorlijk katholiek opgevoed, kon de gedachte van een verdoemenis mij maar niet verschrikken. Ook een kind kan zich daar met zijn diepste wezen tegen verzetten. Zoals ik al elders in mijn blogarchief heb geschreven (december of januari), ben ik wel gelovig geweest, maar nooit echt katholiek.
Een vreemde gewaarwording heb ik nu: de droom van 7 mei jl., die men terug kan vinden door rechts boven op de maand mei te klikken (dan worden alle berichten van mei zichtbaar), heb ik eigenlijk binnen mijzelf opgeroepen!
In de weken ervoor had ik vele gedachten, waren er belangrijke familiegebeurtenissen, was er ook binnen mij iets wat mij een paar keer qua gedrag van 3-4 personen in die zelfhulpgroep stoorde enzovoort en uiteindelijk heb ik mijn eigen onbewuste ondervraagd en kreeg ik uiteindelijk die droom.
Het verbaast mij nog steeds zovele ontdekkingen te doen voor wat betreft de vermogens van onze psyche! Na al mijn geintensifeerde lecturen sinds juni 2006 - toen mijn schrijfproces begon - en na zo'n lange psychotherapie als de mijne, plus mijn persoonlijke interesse in de argumenten, wordt dit natuurlijk wel vergemakkelijkt. Ook dit maakt deel uit van het individuatieproces, waar Carl Gustav Jung over schrijft en dat hij binnen zovele mensen en culturen heeft bestudeerd.
Individuatieproces: iets wat lezers met ietwat kennis van Jung ook zeker in de fantasieën uit mijn delirium - zie mijn boek - zullen herkennen.
Olé, lezers. Hier een vrolijke noot - à la Winnie the Pooh - van Lia.
Zoals al eerder hier geschreven, was ik van plan een apart blog te starten voor mijn zogenaamde creatieve bezigheden.
Het is rechts vindbaar tussen de link-lijst: Lia's handwerkblog.
Maar ik moet daar alle kneepjes nog leren kennen om het op te stellen.
Grotendeels wil ik daarin over borduur- en haakwerkjes schrijven.
Het lijkt mij géén geschikt argument voor dit blog hier.
Geduld dus voor eventuele volgers: ik zal alles op mijn gemak bekijken, instellen en er foto's en kommentaar schrijven.
Meteen maar eventjes de link hier geplaatst zodat ik hem ook zelf terug kan vinden.
Bij ons thuis bestaat namelijk regelmatig het volgende probleem. De computer wordt hier door drie personen gebruikt en er bestaat een aparte sector voor Lia, eentje voor onze zoon en een voor mijn man. Het voortdurende overschakelen van een sector naar een andere is een vervelend en tijdberovend iets. Vandaar dat ik bepaalde dingen volg of start terwijl ik onder mijn man's sector ben, die dan niet altijd gemakkelijk terug te vinden zijn zodra ik onder mijn sector kom.
Totaal geen probleem om toe te geven, dat ik van de moderne techniek weinig begrijp, maar dit is mij ondertussen toch wel duidelijk geworden.
Kleine dingetjes, die het dagelijkse leven regelmatig een vrolijke toon geven. Vanochtend: - eerst een leuk site ontdekt van een australiaanse kunstenares, die een groen wormpje aan een tak had gehaakt. Prachtig! En op nog andere wijzen had zij bomen versierd, ook met stukken gebreide wol. Zomaar speels: héérlijk; - daarna extra wandelend boodschappen gedaan en kleine vogeltjes bekeken en horen fluiten. Ik heb ook nog in een tuintje verschillende gekleurde viooltjes bewonderd en er vanochtend - voordat ze uitbloeien - fotos' van gemaakt; - heerlijke spulletjes gekocht om te eten; - lekkere groente op de wijkmarkt gevonden, ook al vraagt dat minstens 4 à 5 keer in een bak omspoelen, maar heel wat minder tijdverlies dan voor verse spinazie vereist is; - thuis genieten van een lekkere kop 'groene' thee; - en daarna nog grappige voorvallen opgehaald met mijn man, die pas was opgestaan.
Gisteren kwam ik tijdens een koffiepauze op dat Congres één van de twee vrouwelijke psychiaters tegen, die in de therapeutische Gemeenschap waar ik tussen 98 en 99 13 maanden heb doorgebracht, aanwezig waren. Deze psychiater was de leidinggevende van die Gemeenschap, terwijl ik voortdurend voor mijn geluk! te maken heb gehad met een andere psychiater, een erg rustige vrouw. De leidinggevende psychiater is namelijk ietwat agressiever, iets wat mij in de staat waarin ik tóen verkeerde niet al te veel geholpen zou hebben. Hoe dan ook kreeg ik gisteren van haar het compliment te horen dat ik er verjongd uit zie. Hoeveel dingen zijn er sindsdien ook gebeurd of, zoals men in Italie als gezegde gebruikt hoeveel water is er niet onder de brug doorgegaan?
Als ik mijzelf op de weinige genomen fotos van dat jaar 98-99 terugzie, zie ik een versufte Lia een aardig beetje Zombie - met heel weinig zorg voor haar uiterlijk. Maar hoe diep zat ik nog innerlijk in de knoop, ook nog tijdens de eerste jaren erna, toen ik al weer thuis was. Het komt echter ook overeen met de periode, dat ik nog te véél psychofarmaca slikte, die mij niet in staat stelden helder te denken, associaties te maken, herinneringen op te roepen en thuis en buitenshuis beter te functioneren. Pas nadat ik kompleet met de medicijnen heb gestopt (zomer 2002), voelde ik mij langzaamaan ook beter, herinnerde ik mij dromen, sliep ik beter, slaagde ik beter na te denken.
En nog wat jaren later het schrijf- en enorme leesproces, dat echt enorm bevrijdend heeft gewerkt en nog werkt.
Zoals een psychiater ook psycho-oncoloog - gisteren op het Congres nog herhaalde, zijn vele mensen met psychotische problemen intens op zoek naar echte, diepmenselijke contacten. Ze accepteren geen huichelarij. Juist daarin zijn zij - ongewild - al zo vaak verwond geraakt... (zie ook wat Luc Ciompi hierover schrijft) Wat je na je/zo'n genezingsproces ook gaat zoeken, zijn juist dit soort contacten: je leeft niet meer oppervlakkig. Waar ik aan toevoeg: juist contacten die aan mensen met deze problematiek in hun prille jeugd ontbraken.
Ik ben net terug van het congres over het thema 'La diversità che fa paura' (= het anders-zijn dat beangstigt): het was best interessant. Vele verschillende gezichtspunten, waarover ik morgen misschien wel wat schrijf. Zaterdag dus naar Milaan en aanstaande maandag al een afspraak gemaakt met de nieuw-zeelandse vriendin, die ook voor de engelse vertaling heeft gezorgd, die ik voorlopig nog niet publiceer.
Twee vrouwen hebben mij ook nog benaderd met vraag om meer persoonlijke informatie, omdat ik vandaag ook een ogenblik openlijk heb verklaard dat genezen van schizofrenie ook mogelijk is. Gewoonlijk komt deze welling bovenal in mij op zodra ik anderen negatieve gevallen hoor vertellen. Er was dan ook de presentatie van een moeder - als enig voorgelegd klinisch geval - wiens zoon met soortgelijke problematiek vorig jaar is overleden. Maar hij had andere ziektes en complicaties, die niet serieus werden genomen door de artsen, die hem behandelden. Hij is uiteindelijk op een wrede manier overleden aan een pancreaskanker.
Tijdens de opening van de italiaanse schrijfwedstrijd van genezingsgevallen, waaraan ik met mijn verhaal ook deelnam, was er ook een moeder met een zoon met deze problematiek, die aan de ronde tafel vóór het publiek beweerde dat volgens háár genezing van schizofrenie niet mogelijk was. Ook daar bood ik mij meteen aan met mijn tegenovergestelde informatie.
Thuis ontdekte ik met plezier en tegen verwachting in dat mijn man al de groentesoep had voorbereid. Ik werd dan ook door een heerlijk geurtje verwelkomd!
Haakwerk: mijn petroleumkleurige sjaal vordert aardig. Alleen vanwege de kleur vind ik hem al mooi. Ik heb vanochtend ook een dun tijdschrift gekocht met verschillende moderne haakpunten (Stella. I più bei punti all'uncinetto). Op vele haaksites zie je wel inspirerende modellen, maar niet altijd de beschrijving van de werkwijze. Veel inspiratie kan ik hier uit putten, alsmede de berekeningspunten voor het begin van een ander werk.
Al 10 jaar lang komt er met mij ook een vrouw sporten, die nu al bijna 77 jaar oud is. Je zoudt het niet van haar zeggen, hoor. Volgens mij had ze ook best 8-9 jaar minder kunnen hebben. Kwiek en zelfs 5 dagen sporten per week, waarvan 2 dagen dansen, iets waar ik niet aan deelneem.
Deze vrouw heeft energie en goed humeur ten overvloede.
Bovendien is zij al jarenlang weduwe.
Als ik dan denk aan mijn moeder, die op 76-jarige leeftijd is overleden. Die leed de laatste jaren aan heuppijn en sporten deed ze al helemaal niet.
Ha, ha: ze was zelfs in staat om op de fiets naar de buurvrouw te gaan, iets wat je toch in twee minuten of zo had kunnen bereiken met gewoon lopen. Ze was erg gemakzuchtig.
Maar mijn moeder herinner ik mij ook als een voortdurend klagende persoon, iets wat ik nog steeds niet van anderen - en ook van mijzelf - niet verdraag.
Dit vrouwtje, sportvriendin, is ook in staat vrolijk te grappen, mensen op te beuren. Bij mijn moeder gold vaak het tegenovergestelde.
Mijn man heeft ook nooit in zijn leven gesport of willen sporten. Maar lijdt wel aan pijnen, die door sporten opgelost zouden worden... Maak hem dat maar eens wijs.
Jaren geleden heb ik ook eens elders in de buurt gesport, waar de slankste en lenigste (?) een mager vrouwtje van 81 jaar was! Daar stonden vele deelnemers toen versteld van. Zij maakte zelfs nog bepaalde circusachtige capriolen.
Zoals ik al in mijn boek en ook elders al heb geschreven, zijn wij - patiënten of ex-patiënten - vaak ook bloot gesteld aan de kritiek van de zogenaamde 'kwetsbaarheid'. Alsof wij altijd het zogenaamde 'zwarte schaap' blijven en de anderen niet op hun beurt ook deel uit maken van het dagelijkse 'levensspel'.
Mijn persoonlijke ervaring door deze jaren heen, terwijl ik in therapie was, maar ook ernà:
wij hebben op onszelf gewerkt binnen de therapie, maar doen onze dierbare familieleden dit ook wel? Ik merk om mij heen, thuis, buitenshuis en in contacten met andere familieleden dat die zelf ook vast zitten in hun niet opgeloste problematiek
Zoals ik sinds een poos na mijn lezen van de hechtingstheorie en bij het actuele lezen van het boek 'Attachment in Psychotherapy' bemerk, zijn er zovele personen om ons heen, die zelf geen afstand kunnen nemen van hun 'hier-en-nu'-beleving, die kortom bijna geen greep hebben op een auto-observatie. Vaak hebben zij zelf blokkades, die teruggaan op hún jeugdjaren, waardoor zij zelf ook weinig kunnen nadenken over eigen gedrag.
Het is zo gemakkelijk alles altijd op de ander af te schuiven...
Volgens mij zouden mensen met geestelijke problemen ook erg geholpen zijn als aan hun dierbare familieleden - alleen de meest belangrijke, natuurlijk - een soort cognitieve gedragstherapie werd voorgeschoteld.
Vaak verergeren of vermoeilijken zij de genezingsweg of vernieuwde levensweg van hun dierbaren... of komt, in andere gevallen, niemand uit deze vicieuze cirkel naar boven.
Maar de experts weten altijd alles beter...
(Ha, ha: nu schiet mij die scène te binnen waarin Marlon Brando in de figuur van Antonius na de dood van Julius Caesar op de omhooglopende trappeningang met het volk en zichzelf redeneert: daar waar hij over Brutus spreekt, die toch een eerbare persoon is.)
In het kort komt het bij vele mensen na hun genezingsweg binnen of buiten de GGZ hierop op neer: dat zij eigenlijk sterker zouden moeten zijn - een soort supermannen of supervrouwen - dan hun familieleden, die er vaak niet van willen weten ook ietwat aan hun zelf te werken. Absurde situaties!
Morgen ben ik de hele dag afwezig omdat ik naar een soort congres in Turijn ga, dat het argument 'La diversità che fa paura' (= het anders-zijn dat beangstigt) behandelt. Ditmaal zullen er ook meer gewone artsen aanwezig zijn dan normaal, naar wat ik tenminste uit hun folder heb begrepen. Wie weet waarom men op congressen en dergelijke altijd zoveel tijd - 1 of anderhalf uur - moet verliezen voor de verschillende presentaties of voorwoorden. Die woon ik niet bij! Ik moet er geen aanwezigheidsmunten of waarde voor mijn werkcarrière uit halen. Ik werk niet langer.
En zaterdag, als alles goed gaat, ga ik de hele dag naar Milaan, naar een nieuwe vergadering voor de organisatie van die twee dagen van nationale reunie voor de stemmenhoorders (Terzo Convegno Uditori di Voce), die begin november 2010 te Milaan gehouden wordt. Dan zullen ook Marius Romme, Sandra Escher, Rufus May en anderen spreken. Ik ook, samen met mijn ex-psychiater.
Nu moet ik ook nog een tekst voor de kaft van mijn boek hier bedenken.
Uit het boek Ik heb je nooit een rozentuin beloofd van Hannah Green dit stukje tekst:
Blz. 104: Een nieuwe groep leerlingverpleegsters kwam en ging, sommigen gerustgesteld in de wetenschap dat geesteszieken hun niet langer angst inboezemden, anderen in paniek vluchtend voor de subtiele overeenkomst tussen de denkbeelden die deze krankzinnige vrouwen uitspraken en hun eigen onderdrukte gedachten.
Ik heb zonet een heel kort programma over de waarde van droog fruit gevolgd. Sinds een poos eet ik ook regelmatig - dagelijks - mijn kleine portie gedroogd fruit, waartussen ook wat walnoten. Voor de eigenschappen verwijs ik lezers naar Internet of naar de bibliotheek.
Maar vanochtend hoorde ik in het bijzonder praten over alle kwaliteiten van hazelnotenolie: over de sla gebruikt, maar ook als olie voor gezicht, handen en lichaam. Het schijnt anti-acne te zijn, maar ook de verdroging van de handen en het hele lichaam te bestrijden [waar ik sinds jaren nogal in de herfst, maar dit jaar ook in de lente aan lijd. Ook mijn zoon trouwens. Ik gebruikte tot op heden een 'Neutrogena'-crème, die speciaal voor vissers op de noorse zee bestudeerd schijnt te zijn.]. Verder heeft het nog andere kwaliteiten. Het schijnt ook goed te zijn voor het wegwerken van littekens.
Misschien een tip voor lezers hier: voor massages is olie geschikter, maar ik heb er al een paar uitgeprobeerd, waartussen ook duurdere produkten uit speciale winkeltjes ('erboristerie'). In vergelijking met duurdere producten bevind ik mij nog beter met de goedkoopste, die ik tot op nu heb kunnen vinden en wel: babyolie! Heel erg hydraterend, zonder onaangename geuren. Heerlijk.
Water drinken. Men benadrukt het nooit genoeg, maar daar dit blog ook door mensen gelezen wordt die psychofarmaca gebruiken of gebruikten: drink regelmatig op de dag méér water. Het helpt enorm om ook de giftige stoffen van de medicijnen uit je lichaam weg te spoelen! Het is bijvoorbeeld goede regel voor iedereen om 's ochtends bij het opstaan minstens 2 glazen water te drinken, omdat je lichaam 's nachts uitgedroogd raakt. Verder drink ik gewoon extra tijdens de dag. Iets minder 's ochtends tijdens de eerste uren, omdat ik anders voortdurend moet plassen, wat niet altijd mogelijk en gemakkelijk is als je buitenshuis bent of moet reizen. Rondom de etenstijden is er de verdere goede regel een half uur voor het eten een glas water te drinken, zodat je je lichaam op de spijsvertering voorbereidt - zo drink je trouwens ook minder tijdens het eten, wat de spijsvertering verbetert. Dan weer 1 tot 2 glazen ca. 2 uur na het eten om de spijsvertering verder te helpen. Enzovoort tijdens de dag. 's Avonds minder drinken omdat dat je slaap verstoort met voortdurend opstaan voor plassen. Zelf gelezen en toegepast uit het boek 'Water. Het goedkoopste medicijn' (Water, for Health, for Healing, for Life') van F. Batmanghelidj. Deze iraanse dokter heeft ten allereerste het principe van het belang van water ontdekt tijdens zijn gevangenschap in een iraanse gevangenis, waar hij vele mensen zonder medicijnen maar simpelweg met water al van symptomen afhielp. Later heeft hij er zo'n 23 jaar studie in Amerika aan gewijd. Het schijnt vele euvels te verhelpen, waaronder ook suikerziekte. Persoonlijk heb ik mijn verbeterde spijsvertering (eindelijk!), mijn verbeterde huid, mijn erg heldere geestaanwezigheid en niet langer gezwollen enkels ook hier aan te danken. Natuurlijk is lichaamsbeweging - ook gewoon wandelen - ook aanbevolen.
Ik wissel het gewone water 's ochtend rond 11-12 uur ook wel met een grote kom green thea (is dat 'groene' thee op zijn nederlands?) af en 's middags laat ook wel eens met een zuiverend type thee (tisane).
Als zoetmiddel ben ik bijna kompleet overgestapt op bruine suiker of honing. Zelfs mijn man, toch suikerziek, gebruikt die dieetsuikers niet meer: schijnen meer gezondheid te benemen dan te geven.
Recent heb ik van mijn ex-psychiater ook een leuke cadeautje ontvangen: een witte kop met bordje met op de bodem van het kopje de wens: 'beautiful period'.
Zo iets als in het koffiedik lezen. Een pracht wens voor mijn toekomst. Erg lief van hem.
Buiten onze gezamenlijke bezigheden om het stigma van de ongeneesbaarheid van deze problematiek te bevechten, zijn wij nu ook persoonlijk vrienden aan het worden. Wij kennen elkaar nu ook al bijna 11 jaar ... en zo'n persoonlijk contact binnen de therapie, vooral tijdens de allerlaatste jaren - vanaf 2004-2005 ongeveer - heeft ook zijn effecten wel. Natuurlijk speelt hier ook zijn persoonlijkheid wel een rol. Niet iedereen zou na een professionale benadering persoonlijke contacten willen vervolgen.
Ik heb zoeven wat foto's weggehaald: teveel foto's worden het, die niet voortdurend veel met mijn leven hebben uit te staan. Weggehaald: 2 foto's van mijzelf, op 2- en 12-jarige leeftijd. Foto's van Ravenna en van Dante's graf. Foto van kerststal uit Bolivie. Foto's die komen en gaan...
Dromen: er zijn veel mensen die hun dromen gebruiken om met behulp van opgeschreven berekeningen - in boeken uitgegeven - getallen op te halen en ze in gokken te gebruiken voor eigen geluk (?)
en
er zijn mensen die dromen beter willen begrijpen omdat ze uitdrukking geven aan wat er in jou zelf omgaat. Ook al kan het collectieve onbewuste (zie Jung) daar enorm veel mee te maken te hebben.
De correcties van mijn boek zijn hier nu allemaal naar de italiaanse uitgever gestuurd en het programma om het boek printklaar in handen te hebben binnen eind mei zou zonder problemen moeten verlopen.
De stress van het lezen en herlezen is gelukkig voorbij!
Gisteren aardig wat bijgekletst met zoon en man. Een vriendin van zoon Claudio heeft recent - met de economische hulp van haar ouders - een klein woninkje gekocht in de buurt van onze woonwijk om 1. eindelijk uit huis te gaan wonen en 2. binnenkort met haar vriend (= Claudio's vriend vanaf de lagere school) te gaan samenwonen. Ik had mijn zoon nog nooit dit soort dingen zien doen, maar hij hielp spontaan met het witten van plafonnen en wanden en met het binnensjouwen (3e verdieping) van een tweepersoons ijzeren ledikant. Binnen juni zal die vriendin in haar woninkje intrekken en alle jongelui hier verheugen zich al op avondjes of etentjes samen in dat woninkje, waar ze zich rustig en buiten de tussenkomst van anderen uit kunnen leven. Natuurlijk staat er al op het programma dat ze daar de voetbalcompetities zullen volgen! Ik ben blij voor hen dat zich deze gelegenheid voordoet. Een paar jaar geleden hebben ze een soortgelijke mogelijkheid gehad in de directe omgeving hier. Voor wie niet al te veel van lawaaierige omgevingen zoals discotheken enzovoort houdt zeker een oplossing en opluchting. Eind mei heeft zoonlief ook onze woning voor 6 dagen vrij ter beschikking omdat ik/wij voor een tweede huwelijksviering opnieuw naar Sicilie ga/gaan.
Vorderingen in mijn haakwerk: Ik heb in de afgelopen dagen de dubbele voering al in de donkerblauw gehaakte brilhoes aangebracht. Nu alleen nog de sluiting met een grote drukknop en ook dit keer een bloemetje (van die kant en klare om al direct vast te naaien) op de klep. Ik ben met een mooie petroleumkleurige (*) katoen een tweede sjaal begonnen, met haaknaald nr. 2,5. Het werkt zo lekker! Ditmaal heb ik verschillende pogingen van motieven uitgeprobeerd, maar heb nu besloten voor dit motief: het merendeel is gewoon erg simpel gehaakt (op en neer - 'punto alto') met op 1/8-e van het haakwerk een zelfverzonnen opengewerkt effect, wat zich in de sjaal dus herhaalt. (* = petroleumkleurig = ietwat turquoise-achtig)
Ik heb vannacht ook weer veel gedroomd en was mij daar af en toe ook van bewust, maar vanochtend herinner ik bijna niets meer.
Ik ben in een aardig goed humeur vanochtend. Ik vermoed dat het ook wel komt omdat ik aardig wat van die droom van gisteren heb begrepen. Het is voor mij een belangrijke, betekenisvolle droom. Ook de 'broer'-figuur en de positie (rechts) hebben in deze droom hun betekenis. Ik geloof dat ik het gisteren aangehaalde Handboek der droomsymbolen kocht omdat Aad van Ouwerkerk het aanhaalde in zijn boek 'Droomwerk'.
Vanochtend ben ik weer eens met een droom met details wakker geworden. Meteen alle details opgeschreven en ook het 'Handboek der droomsymbolen' van Klausbernd Vollmar geraadpleegd, dat ik zojuist recent heb ontvangen (nederlandse taalkennis hoog blijven houden). Men kan evengoed andere boeken raadplegen: ik weet niet meer waarom ik speciaal dit boek bestelde. Wel, ietsje helpt het mij wel in de richting van mogelijke verklaringen, maar omdat iedere droom erg persoonlijk is, blijft het natuurlijk puzzelen. Toch interessant, hoor.
Om hier maar een voorbeeld aan te halen. De centrale scène van mijn droom bestond uit mijn aanwezigheid bij een soort herdenkingsceremonie van een overleden persoon. Ik scheen daar niets mee uit te hebben te staan (..?), maar herinner mij duidelijk dat ik op het einde ook naar voren ga en een soort doodherdenkings-kussen van 1 overleden jongen benader en er plots kort intens op huil. Rechts ervan zit een broer van de overleden persoon. Iemand rechts achter mij zegt: 'Zie je wel?' (= dat het jou toch betreft!) Na mijn huilen kijk ik op en zie ik dat dat beige, vierkanten kussen in het centrum een gat heeft, waardoorheen alleen wat licht (of lucht?) zichtbaar is, niets anders. Rechts achter mij zijn er wat personen aanwezig.
Tot zover mijn droomdetails. Nu lees ik echter onder 'Dood/doden' in dit Handboek 8 verschillende betekenissen voor 'Dood', waarbinnen mij de volgende betekenissen geschikt lijken: blz. 67: " 1. verwijzing naar een noodzakelijke afsluiting van een bepaalde fase, de overgang naar een nieuwe; 2. het verlangen om van iets af te komen (eigenschap, gedrag, situatie enz.);" ... "4. men heeft het gevoel aan een grens gekomen te zijn en men weet niet hoe men daaroverheen kan gaan; 5. men zou zich meer om zijn gezondheid moeten bekommeren;" en verderop nog: "Volgens Jung een beeld voor het zich losmaken uit de versmelting met de gestorvenen; een symbool voor transformatie en een nieuw begin."
Dit alles vergeleken met wat mij de laatste weken qua gedachten en gebeurtenissen heeft bezig gehouden, heeft wel zijn betekenis.
Aantekening: het kussen is niet zwart, maar beige-ecru-achtig! Wat voor mij persoonlijk betekent dat het niet met rouwen te maken heeft. Tweede aantekening: er komt licht of lucht uit het centrale gat. Een nieuw begin? Inspiratie? Aanmoediging?
Heb vandaag vriend X ontmoet, lekker gekletst en ook gegeten. Hij heeft mij vandaag weer iets van zijn schrijfproductie in handen gegeven. Jammer genoeg zullen wij elkaar ook volgende week niet ontmoeten. Ik dacht dat hij ook aanwezig zou zijn op de dag, die hier in Turijn in een soort congres gewijd zal zijn aan het thema van 'het anders-zijn dat beangstigd' (La diversità che fa paura), maar hij schijnt andere bezigheden te hebben.
Ik heb zonet voor de tweede keer opnieuw mijn italiaanstalige tekst herlezen en nog meerdere foutjes gevonden. Ik begin van mijn eigen boek 'te balen'! De letters dansen voor mijn ogen en mijn geest wil ook ander materiaal! Het is verschrikkelijk hoe enorm veel er komt kijken bij het uitgeven van een boek. Op het laatst baal je van het lezen, herlezen, nog eens herlezen, corrigeren.
Mijn sjaal is bijna af en in mijn hoofd heb ik al vele plannen voor ander haakwerk, waaronder een soort schoudertas - ook met dik katoen en minstens haaknaald nr. 3 - en nog een andere sjaal. Ik begin echt de smaak te pakken te krijgen. Ik moet ook het vorige werkje, de donkerblauwe brilhoes, nog met een dubbele voering beeïndigen. Ook die is mooi uitgevallen, met haaknaald nr. 2. Persoonlijk vind ik dat het haakwerk echt voldoening geeft, misschien méér dan het borduurwerk. Voor mij tenminste.
Ik ben gisteren, vandaag en de komende dagen opnieuw bezet met het doorlezen van de bijgewerkte italiaanse tekst van mijn verhaal, die tegen eind mei klaar zou moeten zijn.
Zoals de boekvorm hier in Italië uitgegeven zal worden is het toch eigenlijk zoals ik het ook in Nederland had willen zien, met maar weinig hoofdstukken van mijn kant en duidelijk géén apart(e) hoofdstuk(ken) voor de weinige gedichten die er in zullen staan. Ook de syptomen, genezing en fantasieën en hun betekenis staan maar onder één hoofdstuk, zoals ik dat eigenlijk wenste.
Maar bij de nederlandse uitgever scheen de inhoudsopgave al iets ongewoons te zijn.
Het totaalnummer van de bladzijden zal hier dan ook wat verminderen.
Morgen ga ik opnieuw uit eten met vriend X.
Mijn sjaal vordert gestadig, maar ik ben zeker al voorbij de helft aangekomen. Ik kan ook niet voortdurend die tekst lezen. Op een gegeven moment neem je gewoon niet meer in je op wat je leest en is het beter tot wat anders over te gaan. Ik ben blij met de kleur en het gekozen decor. Het is niet geheel een filetpatroon, omdat ik niet alle gaten op de normale wijze heb gevuld, waardoor iedere rij lichtjes naar links of naar rechts overhelt, wat toch een licht bewogen effect geeft.
Helemaal niet bestudeerd, hoor. Ik heb eerst een soort ovaal decor geprobeerd voor ongeveer 3 cm., wat mij niet beviel en ben toen dit motief begonnen, wat mij meteen gelukte.
Zoeven heeft iemand mij de titel van mijn boek, ISBN enz. gevraagd. Eerlijk gezegd is alles al in mijn archief en met een foto rechtsonder aangeduid. Nog eventjes gegevens herhalen hier: Titel 'Haal je een moederband niet meer in?' Ondertitel: Autobiografie van een genezen schizofreen. van Lia Govers - Uitgever Free Musketeers - prijs 16,95 Euro. ISBN : 9789048405145. Met het ISBN-nummer is het bij elke grote boekhandel bestelbaar of ook via de sites van bol.com, ako.nl, bruna.nl, Van Stockum enzovoort.
Enkele recensies zijn er al verschenen, vooral op het tijdschrift PSY (april of mei 2009), in het tijdschrift Deviant (september 2009) en bij Ypsilon (van de kant van een moeder van een dochter, die soortgelijke problematiek heeft gehad en later zelfmoord heeft gepleegd). Deze vrouw heeft weinig van de inhoud begrepen - niet alleen volgens mij - en bestrijdt natuurlijk (zoals de hele organisatie Ypsilon!) dat de prille jeugdervaringen er iets mee te maken kunnen hebben. Ook is via Internet in het Noordhollands Dagblad (Alkmaar) van april of mei 2009 al een recensie vindbaar. Andere tijdschriften, die al wel het boek voor een eventuele recensie hebben ontvangen, hebben die nog niet gemaakt of schijnen die niet te willen maken (?).
Ik voeg er hier al aan toe dat mijn boek taaltechnisch in het nederlands nog wel verbeteringen kan hebben, wat misschien voor een tweede druk zal gebeuren. Qua inhoud is het door meerderen als 'erg nuttig' beschreven. Het is totaal géén roman, maar erg autobiografisch. Al in mijn archief - ik geloof in de maand december - heb ik er méér over geschreven.
Hoe dan ook, voor wie interesse in het argument heeft raad ik gewoon aan mijn hele archief zo'n beetje door te lezen. Er zijn al meerdere hogescholen of universiteiten en bibliotheken uit Nederland en België met dit blog verbonden of verbonden geweest (tot dit soort gegevens heb ik voor mijn blog alleen toegang).
Uit het boek 'Ik heb je nooit een rozentuin beloofd' van Hannah Green haal ik ook nog deze stukjes tekst aan: blz. 65: "Weet je... het nare van een geestesziekte is dat je zo duur moet betalen om in leven te blijven."
en: "Na de tumoraffaire en het anti-semitisme in het kamp was de schadelijke, verderfelijke eenzaamheid vermoedelijk gekomen, die aan de basis ligt van de geestesziekte..."
Ik heb zonet nog een stuk gelezen in dit half-autobiografische boek in een romanvorm van Hannah Green (= Joanne Greenberg) 'Ik heb je nooit een rozentuin beloofd'. Ik vind het zelf op dit punt - ik ben beland op blz. 64 (1/4e deel) - heel interessant en goed geschreven. Natuurlijk verandert het oordeel van elke lezer naar mate je al min of meer goede informatie hebt betreffende deze problematiek.
Hier haal ik stukjes, volgens mij betekenisvolle tekst aan: blz. 64: "De dokter boog zich voorover in haar stoel, ze zag dat Deborah volkomen uitgeput was van deze onthullingen, die in haar ogen zo uiterst belangrijk waren, de onthulling van haar voornaamste drijfveren. Een geheime taal die een andere hoogst geheime taal moest verbergen; een wereld die een verborgen wereld camoufleerde; symptomen die nog dieper gewortelde, voorlopig nog onbereikbare symptomen verhulden en deze verborgen op hun beurt de vurige wens om te leven. Zij (= dokter Fried = dr. Frieda Fromm Reichman) zou het wezenloze starende meisje daar voor zich willen vertellen dat deze ziekte (= schizofrenie) waar iedereen angstig voor terugdeinsde tevens een aanpassing was; al die verborgen werelden, die talen, regels en zoenoffers waren redmiddelen voor haar om niet ten onder te gaan in een wereld van oproer en verschrikkingen."
Mocht ik over een paar maanden nog dit blog in stand houden of misschien ook wel eerder, zou ik toch wel mijn archiefmethode aan moeten passen. Overstappen op de onderverdeling in categoriëen? Het zou wel beter zijn: hierin staan bijvoorbeeld gedichten van anderen, gedichten van mijzelf, activiteiten binnen de italiaanse en internationale GGZ, stukjes aangehaalde vakliteratuur, stukjes door mijzelf vertaalde tekst van 'schizofrenie-beleving', suggesties voor lotgenoten, stukjes familiegeschiedenis, stukjes dagelijks leven hier enzovoort.
Ik heb echter, voorlopig, niet al te veel zin in véél bewerking van dit blog. Heb al zoveel erbuiten te doen...
Gisteravond na het avondeten, dat bij ons op siciliaanse wijze altijd rondom 20.45 uur begint (!), heerlijk relaxed met mijn haakwerk terwijl ik naar een telefilm luisterde. Bijna géén zicht op de televisie, maar gewoon haken en luisteren. Zoiets als het effect van het luisteren naar een hoorspel. Heerlijk ontspannend is het geweest. Mijn sjaal vordert trouwens ook goed: met die haaknaald nr. 3 en deze ietwat dikkere katoen komt het werk nogal vlot uit je handen. Ik heb er nu al ongeveer 38 cm. van gehaakt. Ik wilde géén ingewikkelde steken, voorlopig, omdat dat ook méér concentratie vereist. Dit haken volgens filetpatroon, iets wat ik al meermaals voor andere werkjes heb toegepast, is iets wat mij zonder te veel nadenken uit de handen komt. Heerlijk klusje!
In Turijn blijft het dagelijks behoorlijk regenen, al vanaf afgelopen zaterdag. Niet al te bemoedigend voor wandelingen.
Gisteravond, juist toen wij opnieuw gebruik wilden maken van de elektrische oven, begaf hij het.
En zo hebben van het gewone fornuis gebruik moeten maken, gelukkig alleen maar om iets nog op te warmen.
Vandaag is mijn man dus opnieuw met die oven aan de gang en bij het halve wegtrekken van de oven uit zijn steun/huls, waar ik hem met mijn spierkracht zeker niet mee kan helpen - hij wacht dus maar op de hulp van onze zoon - wat gebruikt manlief als steun voor die half-weggetrokkene oven?
Hij kan voor dit soort 'vuile' klusjes toch wel zijn schoollesboeken (onderwijsboeken) gebruiken, die hier al door de jaren heen verzameld zijn en waarvan enkele héél weinig zijn geopend?!
Maar daar denkt hij niet aan.
Zo heeft hij een poos geleden voor de een of andere 'vuile' klus aan het computerscherm mijn mooiste zachtoranjekleurige gehaakte onderzetter gebruikt alsof het om een of ander vodje ging!
Wat fijngevoeligheid betreft... Of ietwat nadenken...
Zo heeft hij kommentaar op mijn gehaakte schilderijtjes, die toch net zo origineel zijn als zijn vele zwartkleurige pasteltekeningen uit zijn adolescentie, waar ik ondertussen van kan 'balen'.
Wat hij dan wel graag op wil hangen en ik er meteen weer van af trek zijn schilderijtjes, die zijn zus thuis niet meer wil zien hangen en die hij hier ophangt.. Die kunnen wat mij betreft wel in de vuilnisbak.
En terwijl mijn man dus net hier thuis zijn nerveuse bui heeft beleefd en met de regen uit huis is gegaan om een nieuwe thermostaat te kopen, belt juist een van zijn vrienden, die ellenlang aan de telefoon kan hangen. Grrrr...
Vandaag...
Wat mij een beetje oppept vanmiddag is dat ik mijn sjaal ben begonnen te haken en er al ca. 10 cm van heb gemaakt. Ik haak die met een filetpatroon - opgevulde en legen gaten, dus. En ik ben er erg tevreden over.
Gisteren heeft het ook nog aardig wat geregend, in de namiddag: zo'n 2 - 2 1/2 uur lang met aan het einde zo'n 10 minuten een echte plensbui.
De avond in gezelschap is prettig verlopen, ook al had die wel wat langer kunnen duren, maar dat zal hopelijk een volgende keer gebeuren. Er zijn personen, waaronder deze vriend, die onverwachts avond- of nachtdiensten moeten vervullen.
Ik ben ondertussen te weten gekomen dat de italiaanstalige versie van mijn verhaal binnen eind mei geprint zal zijn.
Vanochtend op een wijkmarkt een mooie modieus-groene katoen gekocht om er op mijn gemak een sjaal van te haken met 'open' effecten, met haaknaald nr. 3.
Stukje tekst uit het boek Ik heb je nooit een rozentuin beloofd van Hannah Green (een half-autobiografisch verhaal van 'schizofrenie'-genezing):
blz. 47: Dokter Fried keek naar haar zoals ze daar zat, onbereikbaar voor woorden, rede of geruststelling en ze dacht: De geesteszieken zijn allemaal zo bang voor hun eigen tomeloze macht! Om de een of andere reden kunnen ze niet aannemen dat ze slechts mensen zijn en dat hun woede slechts menselijke afmetingen heeft!
En met dit stukje tekst sluit ik aan op een ander stukje tekst uit het boek Collected Papers on Schizophrenia and Related Subjects van Searles, dat elders in het archief van mijn blog vindbaar is.
Verder had de protagoniste zich al vanaf rond haar 10e jaar een fantasiewereld gebouwd, het rijk van Yr, waarin zij zich op het einde kompleet terugtrok. Deze 'schizofrene' fantasieën van het bestaan van twee aparte werelden heb ik ook al van een paar andere mensen gelezen. Dit was niet mijn geval.
Nog eventjes kort wat over wat ik gisteren schreef over de irreëele verwachtingen van personen met - of ook zonder? - psychische problemen betreffende alle kennis die zij kunnen vergaren van de kant van andere mensen die een lange psychotherapie hebben doorgaan:
het is een persoonlijk groeiproces, in psychotherapie gaan. Het is iets wat je op dat moment ten volle beleeft met je hele persoon, met zijn gebreken of groeiobstakels, om er langzaamaan sterker uit naar boven te komen. Je bent daar elke keer tijdens de therapiesessies met je hele persoon - gevoelens, belevenissen, reacties - in verwikkeld en ook vooral daarbuiten blijft het effect ervan in je doorwerken. Maar het iets zó diepgaand en persoonlijks dat je dat echt niet in geschrijf aan anderen weer kunt geven opdat zij zich dat zo in korte tijd eigen kunnen maken. Je moet er zelf doorheen gaan!
Zeker zal het lezen van andermans belevenissen met deze problematiek inspirerend kunnen zijn voor lotgenoten omdat je door de lectuur zelf herinneringen, misschien situaties, voorvallen, dromen of nachtmerries zult oproepen, ook via associaties.
Zo was het voor mijzelf ook inspirerend andermans verhalen te lezen bij het langzame opstellen van de gegevens voor mijn autobiografisch boek. En dat gebeurt ook nu nog steeds. Mijn verdere lectuur in vele boeken, nadat mijn verhaal verschenen is, heeft mij nog met vele andere details en herinneringen verrijkt, die deels ook in dit blog zijn opgenomen. Wie weet doe ik er in de toekomst nog wel wat mee.
Vanmiddag heeft het hier bijna de hele tijd geregend, deels nogal aardig - met wat wind - en deels als een motregen.
Ook morgen is in Noord-Italië weer regen verwacht.
Een aantekening over één recensie van mijn boek: via Internet heb ik een recensie van mijn boek gevonden onder 'patiëntervaringsverhalen' (in pdf-formaat), naar welke persoon ik géén exemplaar van mijn boek verzonden had.
Deze vrouw schrijft er als een soort negatieve note in, dat ik in mijn boek niet uitgebreider aangeef hoe of de psychotherapie precies verliep.
Buiten het feit om dat ik aan mijn genezing met behulp van de psychotherapie evengoed 9 bladzijden op een totaal van 166 blz. heb gewijd, is dit een gegeven dat je niet kunt weergeven!
De psychotherapie beleef je - door de jaren héén in het geval van deze problematiek - en kun je niet weergeven. Iedere patiënt met deze of andere problematiek zal die op zijn beurt moeten beleven.
Men mag er dan wel nieuwsgierig naar zijn, maar verwachten dat je dat ook stap voor stap kunt weergeven/beschrijven, is een irreële verwachting!
Ik heb die evengoed op een behoorlijke manier omschreven.
Verwachtingen...
Zo heb ik ook al van een persoon hier in Italië begrepen dat die gelooft uit het lezen van mijn boek, dat hier binnenkort ook zal verschijnen, 'alles' voor eigen problematiek te kunnen begrijpen ...
Zó werkt het jammer genoeg niet.
Bovendien zijn er vele mensen die lezen, maar niet alle facetten in hun volle omvang begrijpen. Dit heb ik ook al elders in dit blog geschreven.
De afgelopen week op verschillende manieren contacten gehad met 1 broer en 1 zus. Natuurlijk heeft mijn radicale keuze op mijn 20e jaar om gewoon in het buitenland te gaan wonen - omdat ik toen volgens mijn oordeel 'gewoon niets had' wat mij aan Nederland bond - mij ook de contacten met broers en zussen verminderd. Daar tegenover ben ik nu erg veritaliaansd, wat toch ook wel zijn positieve kanten had en nog heeft. De keerzijden van de - of van iedere - medaille.
Zoon Claudio gaat vandaag met vrienden en vriendinnen buiten de stad barbecuen. Gelukkig voor hem een onderbreking in deze hekse tijd van studeren en werken in het laboratorium voor zijn eindproefschrift. Mijn man en ik blijven gewoon thuis: wat speciaals koken voor de gasten van morgen, schoonmaak en hooguit 's middags wandelen in een mooi park in de buurt.
