|
Wat is alles toch enorm betrekkelijk: op zich zal ieder dit vaak beseffen, maar als wij nu eens focaliseren op de thematiek van een verleden met de 'schizofrene' problematiek, die mij - en anderen - tientallen jaren verhinderd heeft mijn hele potentieel als mens te ontplooien en beter van het leven te genieten.
Pijnen - lichamelijke en geestelijke - heb ik nog en zal ik ook in de toekomst nog hebben, ook al kan ik mijzelf als 'goed genezen' beschouwen. En ik zit steeds beter in mijn vel.
Maar pijnen heeft ieder mens, des te meer des te bewuster hij leeft. Aan alle facetten van het leven zitten positieve en negatieve kanten.
Maar ik heb een partner, wat niet voor alle mensen - met of zonder deze problematiek - is weggelegd. En ik heb een zoon, wat ook niet alle mensen - met of zonder deze problematiek - toevalt. En beiden schijnen voorlopig geen al te grote problemen te hebben.
Wij zitten er economisch goed bij, wij wonen in een van de rijkste landen van de wereld enzovoort, enzovoort.
Ik heb géén ziektes. Ik lijd alleen aan een auto-immuniteit van mijn schildklier, waar ik nu levenslang een medicijn (Eutirox) voor moet slikken. Dit is vanzelf binnen mijn lichaam ontstaan nadat ik vóór 1981 in een periode aan hyperthyroidisme (overfunctionering van de schildklier) leed, wat een familiekwaaltje is gebleken.
Vanmiddag zag ik bij de bushalte een vrouw van mijn leeftijd, die minstens twee hoofden kleiner was, haar hele ruggegraat was scheef gegroeid en ik geloof dat zij dit probleem haar leven lang heeft gehad. Ik heb nog wel andere mensen gekend met deze en andere problemen.
Ik heb niet de neiging te klagen, maar wat is mijn ex-problematiek uiteindelijk in vergelijking met een leven, waarbij anderen je uiteindelijk instinctief uit de weg gaan?
Zomaar eventjes ... gedachten...
|
