Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
30-06-2010
iets over ontwikkelingstrauma's
Tijdens de spreekbeurt van prof. Cesare Albasi gisteren heb ik kort wat notes opgeschreven, die ik wel belangrijk vond:
Een (ontwikkelings)trauma betekent: géén betekenis kunnen geven aan bepaalde levenservaringen.
Ietsje eerder had ik juist met mijn (ex-)psychotherapeute tijdens de koffiepauze gesproken over 'de geest die zich als het ware (in een soort hoekje) terugtrekt'. Dit heb ik het lezen van boeken als die van Steiner en Wallin ook terug kunnen vinden.
Volgens Albasi is het dan alsof met zich 'verontpersoonlijkt'.
De geestelijke belevenis blijft hierdoor gefragmenteerd. En traumatisch is al dàt wat niet geïntegreerd kan worden.
Uiteindelijk moet een kind tijdens zijn groei - voor een goede hechtingsrelatie - N I E T door de hechtingsfiguren voor hún persoonlijke innerlijke behoeftes gestrumentaliseerd worden op wat voor manier dan ook. Omdat op deze wijze de manier van 'zijn' van het kind niet herkend wordt. Veel hangt dus af van de innnerlijke operatieve (of werk-) modellen van de verzorgende figuren, net zoals de onderzoekers, die nà John Bowlby met de hechtingstheorie omgingen, al bemerkt hebben.
Het soort Congres gisteren over 'Psychosen en ontwikkelingstrauma' was erg interessant. De grote zaal zat trouwens ook behoorlijk vol met - volgens mij - zo'n 150 of meer personen.
Het meest heeft John Read gesproken, 's ochtends en 's middags en iedere deelnemer heeft ook 2 in het italiaans vertaalde artikelen van hem mee gekregen.
Verder kwam de psychiater Lorenza Magliano van de Universiteit van Napels tussenbeide, die een onderzoek voorlegde over wat de mensen met de zgn. 'schizofrene' problematiek zélf denken over de oorzaak van hun storingen, onderzoek dat ik al eind januari jl. te Genua met interesse had beluisterd. Ook een turijnse prof. Cesare Albasi - een klinische psycholoog en psychotherapeut, die aan de turijnse Universiteit les geeft - sprak over 'Hechting, trauma en dissociatie in een ontwikkelingsperspectief'. Ook erg interessant!
' s Ochtends werd er vlak voor mijn spreekbeurt ook een video uitgezonden met de getuigenis van een man, die al meer dan 15 jaar intens gestoord wordt door het horen van 'agressieve stemmen'. En géén gesprekstherapie schijnt hem te helpen... Als oudste kind en op 10-jarige leeftijd heeft deze persoon het beleefd dat zijn vader 's nachts zijn moeder met een bijl in haar slaap heeft vermoord! Hij sliep toen in een aanliggende kamer. Zijn vader is daarna 10 jaar lang in een psychiatrische kliniek-gevangenis (hoe heten die op zijn nederlands?) opgenomen geweest en de verhouding met zijn vader is nooit meer goed geworden. Deze persoon is, samen met zijn broers en/of zussen, verder door zijn grootouders opgegroeid, waarvan een hem vaak voorhield dat hij behoorlijk op zijn vader leek. Zijn stemmen schijnen ook vaak de figuur van zijn moeder aan te nemen, hem vaak te zeggen dat hij nét als zijn vader zou kunnen handelen enzovoort. Verschrikkelijke levensverhalen, sommige!
Ook de psychiater Marcello Macario heeft nog over de stemmenhoorders in Italie gesproken. Later in di middag was er vooral een directe uitwisseling tussen John Read en het publiek, met daartussen véle familieleden van mensen met deze problematiek. Ook tijdens deze uitwisseling ben ikzelf nog meermaals met mijn ervaring tussenbeide gekomen, hetzij over mijn persoonlijke 'onvermijdelijke' I.B.S. (= In Bewaringstelling) hetzij over persoonlijke gewaarwordingen tijdens mijn delirium.
Tijdens de luchpauze zijn ook 30 exemplaren van mijn boek verkocht geworden.
Wij zitten hier in Turijn echt te puffen van de hitte. Binnenshuis is de temperatuur bij ons 31° C. en alle deuren en raamluiken staan open.
Morgen de hele dag afwezig vanwege het soort congres - in Turijn - over 'Psicosi e traumi evolutivi' (= Psychosen en ontwikkelingstrauma), waar hoofdzakelijk de nieuw-zeelandse dr. John Read aan het woord zal zijn. Mijn ex-psychiater heeft hem vorig jaar september te Maastricht al uitgenodigd, waar wij beiden het Eerste Wereldcongres van Intervoice bijwoonden, samen met twee psychiatrische verpleegkundigen.
Ook morgen zal ik kort een speech houden over mijn ervaring als 'emotionally neglected' en wat dat in feite zo'n beetje inhield. Hierover kan men in de beginmaanden van mijn blogarchief ook wat meer lezen. Er zal ook een tweede video-geregistreerde getuigenis van een andere persoon zijn - die anoniem wil blijven - waarover ik later misschien nog wel wat zal schrijven.
Ook de italiaanstalige versie van mijn autobiografie zal er apart verkocht worden, samen met een tweede druk van het boek van Ken Steele. Ook een of meer boeken van Ron Coleman zouden er aanwezig moeten zijn.
Iedere keer een andere speech. Ik begin er uiteindelijk toch wel aan te wennen, na de zoveelste keer. .
In deze weken na mijn terugkeer uit Sicilie zit ik gewoon lekker te genieten. Ik heb niet al te veel zin om te schrijven en te lezen, maar wel om voortdurend geheel aanwezig te zijn bij al wat ik doe.
Vanochtend vroeg - rond 7.00 uur - al genoten van het voortdurende gefluit van de vogels vanaf ons balkon. En de prachtige kleuren buiten. Bij ons onder in de laan is het heerlijk groen (grasvelden, véél bomen, een zijlaan voor wandelen of spelen van kinderen met ook houten banken).
Een andere gewaarwording die ook al sinds een jaar verbeterd is, sinds het begin van mijn radicale waterkuur: ik zie alle silhouetten en kleuren duidelijker dan voorheen. Ik heb ook totaal geen last meer gehad van mijn lente-allergie.
Na wat klussen en boodschappen ben ik nog gaan wandelen: door een park, dat vanaf ons balkon ook al zichtbaar is. Heerlijk genoten van de stilte, van spelende kinderen, van bloemen, van prachtige lichteffecten... Héérlijk. Thuis geniet mijn zoon van wat rust na het slagen voor zijn allerlaatste examen en hij leest nu ook een boek van Salinger. Hij heeft voor de pauze tussen het afstuderen en het werk vinden (!!) al wat boeken gekocht de laatste maanden. Eindelijk zal hij met plezier voor zichzelf kunnen lezen, wat niet al te vaak is voorgevallen de laatste jaren.
Vandaag wat minder regen hier. Zonet minstens een half uur met een familielid in Nederland gesproken: erg leuk!
Met mijn zoon ook nog lang gesproken nà het middageten: over filosofie en het dagelijkse leven. Natuurlijk heeft ieder zijn gezichtspunt, niet alleen qua vorming en persoonlijke interessen maar ook in verband met de eigen min of meer lange levenservaring.Ik ben er persoonlijk steeds meer van overtuigd dat het 'goede' en 'kwade' als basis in elke persoon zit, ongemerkt persoonlijke levenservaringen en jeugd die zo enorm de persoon vormen. Wat dus ook geldt voor de ergste misdadigers, van welke aard dan ook. En wat ook totaal niet uitsluit dat de maatschappij géén perfecte oplossingen kan bieden - wél betere - en zulk gedrag toch zal moeten bestraffen.
Maar ik kan mij niet al te gemakkelijk meer terug vinden in zogenaamde beoordelingen van andere mensen of in filosofische beschouwingen over, om maar een voorbeeld te noemen, het argument 'vrijheid'. 'Vrijheid' is prachtig als theoretische beschouwing, maar in de werkelijkheid is de mens toch vaak niet al té vrij in zijn dagelijkse levenskeuzen. Recent heb ik hier ook nog met een andere persoon over geschreven.
Steeds meer merk ik dan ook om mij heen dat enorm veel mensen deels of méér geblokkeerd zijn in hun gedrag en gedachten vanwege niet al te prachtige jeugdervaringen. Ook al beschouwen zij zichzelf als zogenaamd 'gezond' of gaan ze als zodanig door voor het merendeel van de mensen, GGZ inbegrepen.
Het zal hier hoogstwaarschijnlijk de hele week blijven regenen.
Vannochtend 2 uur op stap geweest, natuurlijk met een opgevouwen paraplu in mijn tas mee.
Niet veel nieuws te vermelden. Ik heb via een hulpvraag bij de fotohandelaar eindelijk begrepen hoe ik de foto's van mijn nieuwe fotocamera op de computer zichtbaar kan krijgen zonder het Fuji-programma te installeren.
Mijn zoon had mij een paar dagen geleden al 1 uur lang op de computer geholpen, maar met het CD- en geprinte Manual kwamen wij niet al te véél verder.
Het Fuji-programma wordt dus weer van de computer verwijderd.
De twee ansichtkaarten die ik op 2 juni vanuit Siracusa (Sicilie) op de bus deed (een brievenbus van een postkantoor!) zijn hier ondertussen NOG niet aangekomen.
vreemde spellen en logica van het geheugen en onbewuste
Vanochtend liep ik in mijn woonwijk rond en ik ben hier toch echt ingeburgerd, na 37 1/2 jaar wonen hier: ik praat voortdurend italiaans, ik hoor de radio en televisie in het italiaans. Gisteren heb ik de hele dag italiaans gesproken, circa 2 - 1/2 uur lang zelfs.
Begin ik zo'n beetje half bewust te neuriëen: 'Drie schuintamboers'...
Ha, ha: nederlandse volksliedjes uit mijn jeugd, maar ook nog bestudeerd tijdens de Pedagogische Akademie te Bergen N.H. - voor zanglessen op de lagere scholen - en zo half om half gezongen tijdens de eerste levensjaren van mijn zoon.
Drie schuintamboers ... die kwamen uit oosten... Wie weet waarom ik dat toch begon te zingen? Wat voor associatie of herinnering had ik in mijn onbewuste gemaakt of verlevendigd?
Al sinds afgelopen zondag worden wij hier een beetje verfrist door een dagelijkse regenbui, maar gisteravond en vannacht plenste het echt meermaals! De temperatuur binnenshuis is dan ook gedaald tot 25° Celsius (was 28°). Ik ben ook nog twee keer wakker geworden vanwege de plensbuien en opgestaan om te kijken of het niet binnen regende, want wij slapen hier ook met deels opene raamdeuren.
Nog een paar dagen genieten van de afwezigheid van mijn man. Erg verfrissend zulke ingelaste pauzes in ons dagelijkse leven.
Heb gisteren tijdens die speech ook nog gesproken over een paar cultuurverschillen tussen Noord-Europa en Zuid-Italië.
Eventjes iets over vanmiddag, terwijl ik was uitgenodigd - in een dorp buiten Turijn - tussen een groep familieleden en hulpverleners die te maken hebben met deze problematiek om over de mogelijkheid van genezing te praten en ook, natuurlijk, over mijn eigen ervaring: een hele fijne ontvangst gehad, maar bovenal met een erg geinteresseerd publiek.
Uitnodiging dus binnen het reüniegebouw van een soort lokale organisatie van familieleden, hulpverleners en wat vrijwilligen, die meerdere mensen met psychische problemen bijstaan. Hier waren alleen mensen samen gekomen die betrokken waren bij de 'schizofrene' problematiek.
Er zaten ook familieleden tussen, die zelf op hún beurt een gesprekstherapie zijn begonnen, wat hun omgang met de zogenaamde 'zieke' familieleden heeft verbeterd. Als hulpwegen - buiten de hulp aan dat familielid zelf - zeker werkzaam, geloof ik, en waardevol. Niet alleen 'wij' hebben onze problemen!
Het is op het einde een uitwisseling van ervaringen geworden. Ook wel vragen gehoord betreffende verkeerde verwachtingen, details verhelderd enzovoort. Veel gesproken over dingen, situaties, info enz. die in mijn boek niet vindbaar zijn: details die je vaak niet kunt vinden bij de professionals.
Ik had, op aanvraag, ook wat boekexemplaren meegebracht en heb ze allemaal - tegen verwachting in - verkocht. Iemand moet zelfs op 29 juni te Turijn wachten om een ander exemplaar te vinden.
Ik werd zelfs met een heel mooi bloemenboeket verrast, iets wat in Italie zeker niet zò gewoon is als in Nederland! En ik werd ook met de auto thuis gebracht, wat met onverwachte regens en lange reistijden op bussen wel prettig was. Prettige ervaring! Voor mij ook eens een heel ander gezichtspunt van uitwisseling met familieleden.
Hier regent het om huis nù pijpestelen en dat heb ik zeker vermeden...
Ik ben kompleet op de relaxtoer: heerlijk genieten van de stilte thuis, alleen of samen met mijn zoon. Buiten is het nog steeds behoorlijk warm en zelfs binnenshuis hier is de temperatuur 28° Celsius.
In deze dagen haak ik veel, ben ik nogal bezig met verschillende eetvoorbereidingen (vanavond bijvoorbeeld weer eens Bahmi met extra groenten - op mijn manier) en ook het lezen van het Manual van mijn nieuwe fotocamera. De overige lectuur is een beetje opzij gezet.
Wandelen mogelijk tijdens de koele uren, véél fruit, véél water, hydraterende massages enzovoort. Loom ben ik nu en het is heerlijk. Ik slaap ook als een roos.
Aanstaande maandag een spreekbeurt voor familieleden van mensen met deze problematiek in een dorp buiten Turijn. Heb vanochtend mijn speech voor 29 juni in Turijn nog wat doorgelezen en bijgespijkerd.
Vandaag signaleer ik het hier toch wel. Op 2 juni deed ik twee ansichtkaarten op de bus te Siracusa, juist in de brievenbus van een postkantoor, maar vandaag - 11 juni - zijn die nog niet bij mijn zoon en vriendin in Turijn aangekomen! Na 9 dagen nog niets gezien.
Af en toe verkeer je voor bepaalde diensten - en ik noem hier maar niet alles op - in een soort 'Derde Wereld'-situatie, vooral in Zuid-Italië. Ook vanuit het dorp van mijn schoonmoeder op Sicilie doet de post er ongeveer 7 dagen over, terwijl mijn post van en naar Nederland hooguit 2-3 dagen reist.
Ik heb heerlijk rustig aan twee en een half uur gewandeld om mijn buitenshuisbezigheden af te wikkelen. Ik heb ook wel voor het wandelen op de heenweg moeten besluiten omdat ik plotseling te weten ben gekomen dat er een deelse staking van de transportmiddelen was. Dat zijn, sinds mijn aankomst in Italie in zomer 1972, de vaak zéér onaangename verrassingen geweest in dit land, ook al is het gelukkig in de laatste tien jaar enorm verminderd, lijkt mij. Of heb ik er soms minder last van sinds ik niet meer regelmatig werk?
Ik besloot dus voor heen- én terugweg wandelen in plaats van uitstellen tot aan maandag. Daarna heerlijk fruit gekocht; wat rondgekeken in andere wijkwinkels; een klein mooi haaktijdschrift gekocht voor zomertops en door een groot park terug naar huis gelopen.
In het park werd ik aangenaam verrast door uitbundige tieners, die het einde van het schooljaar vierden op verschillende manieren: voetballend, door zich in een grote vijver op te frissen of emmers water naar klasgenoten te gooien (ik liep er langs, maar ben gelukkig niet nat geworden!) of zittend op hoge speelconstructies voor kleinere kinderen. Ja, de jeugd en hun uitbundigheid... Voorbije tijd, Lia. Alles héél lang geleden. Maar toch nog steeds inleefbaar.
Thuis genieten van het uitrusten en de grotere koelte.
Gisteravond hier voor ons tweetjes een variant voorbereid op het oeroude tomatensaus-recept voor de pasta (zie in blogarchief februari): ik heb er diepvriesmosselen en fijngesnipperde peterselie aan toe gevoegd. Lekker was het! Dit recept ga ik zeker herhalen. Ik heb er 200 gram mosselen aan toegevoegd, waarvan ik de helft van de mosselen heel fijn heb gesneden en er eerder aan toe heb gevoegd, terwijl ik de hele mosselen en de peterselie pas zo'n 3-4 minuten voor het einde er in heb gedaan.
Wij wonen niet in een plaats waar je direct de geviste producten kunt kopen. Turijn ligt minstens op 2 uur reizen van zee af. Tot op heden heb ik alleen nog maar de toevoeging van tonijn aan de tomatensaus lekker gevonden. Ik heb jaren geleden ook wel 'vongole' (*) uit een potje toegevoegd, maar die lieten altijd 'zandresten' achter hoezeer je het ook filtreerde. Dit diepvriesproduct had totaal géén zandresten.
(* = 'Vongole' zijn heel wat kleinere schelpdieren, lichtbruin van kleur en van een soort driehoekige vorm. Ik ken er de nederlandse benaming niet van.)
Gossie mijne: ik heb zonet een telefoongesprek van 55 minuten van een oude bevriende tekenleraar van mijn man overleefd! Hoe kan iemand in hemelsnaam zo lang aan de telefoon spreken met iemand, die niet eens een dierbaar familielid is of direct met jou bevriend is? Echt totaal niets voor mij, hoor.
Het is iets wat ook een paar andere vrienden van mijn man als gewoonte hebben. En nu ben alleen ik in huis, dus het viel mij ten dele.
Mijn koffie is er koud door geworden. Gelukkig had ik nét de voorbereiding van de kleine runderrollades klaar, anders had ik die ook moeten onderbreken.
In dit geval is het bijna geheel een monoloog van zijn kant geweest. Zo'n tien minuten kan ik er nog wel tegen en, hup, ook nog wel een kwartier, maar 55 minuten. HELP!!!
Achteraf gezien verkeer ik ook nog in een gemoedelijke stemming omdat ik anders het gesprek wel had afgebroken met een of andere uitvlucht.
Op grote aanvraag (??) dan nu het receptje met de mosselen waar ik al een paar keer van heb gesmuld en nu het recept heb zien voorbereiden.
Eventjes wat basisinfo voor het schoonmaken van mosselen: leg ze allen in een plastic bak met water of beter nog in het aanrecht en spoel ze goed om en af. Je moet er echt met je handen over wrijven. Trek de baard van de mossel (= het haarachtige uitsteeksel) met kracht weg, zo goed mogelijk. Bij het wegleggen van de gewassen mosselen (spoel ze ook maar twee keer om) zijn alleen de volgende mosselen eetbaar: - de nog geheel dichte en die, die maar 1 of 2 millimeter geopend zijn.
De mosselen die tè veel open zijn gegaan, zijn niet goed meer en moeten weggegooid worden.
Maak de mosselen nu met een mes open en gooi één van de schelpkanten weg.
Na dit gedaan te hebben, kun je een mengsel voorbereiden van: paneermeel, héél fijn geraspte parmesaanse kaas (of andere oude kaas, maar héél fijn geraspt), een scheut extra vierge (extra vergine) olijfolie, 1 groot fijngesnipperd teentje knoflook en wat fijngesneden peterselie. Meng dit goed door elkaar.
Leg in een ovenbak een stuk ovenpapier en leg de open mosselen er op rijtjes in, nadat je elke mossel rond hun mosselvlees tot aan de rand met het mengsel gevuld hebt. Zet alles voor de tijd van 10 minuten in een al voorverwarmde oven op 200°.
Giet nà deze 10 minuten in de oven ook een beetje wijnazijn over de mosselen heen. Echt om te smullen!
Afgelopen zaterdag vertelde mijn bevriende ex-psychiater mij dat aanstaande 29 juni, tijdens het 'convegno' (= een soort congres) over 'Psychose en ontwikkelingstrauma' te Turijn ook een andere persoon - buiten mij om - zal spreken, maar alleen via een anonieme filmopname. En hij vertelde mij iets over de belevenissen van die man. Verschrikkelijk, wat bepaalde mensen in hun leven wel niet mee moeten maken.
Hoe dan ook schijnt het typisch te zijn voor vele stemmenhoorders dat hun 'stemmen' van dierbare personen uit hun jeugd afkomstig zijn. Bij deze man schijnen die door de figuur van zijn moeder tot hem te komen. Dat was bij mij dus niet het geval. Bij mij kwamen de 'stemmen' van allerlei personen om mij heen, maar daarvoor kan men beter mijn verhaal lezen. Mijn moeder of vader hadden nooit een verpersoonlijkte stem in mijn delirium. Over hen heb ik méér gedroomd in die tijd. Typische droomgewaarwordingen, die tijdens deliria-periodes méér tijd in je leven bezetten. Tijdens een intens 'schizofrene' periode ben je trouwens kompleet ondergedompeld in gewaarwordingen in direct contact met je onbewuste...
Het is echt heet in Turijn. Binnenhuis 27° Celsius.
Ik heb vanochtend ook aan de aankoop van een digitale fotocamera besteed en heb besloten voor een Fujifilm-camera. Het Nikon-merk, waarvan een zus van mij - die die fotocamera voor haar werk gebruikte - twee exemplaren gebruikt heeft, werd mij zo'n beetje afgeraden. De fotocamera, die mijn man van zijn collega's cadeau kreeg (een Minolta) toen hij een paar jaar geleden met pensioen ging, is mij té zwaar en té ingewikkeld. Dit is een lichtgewicht fotocamera, maar nu is mijn tijd nog te verliezen in het lezen van het handboek, dat deels op een CD staat. Iets weet ik er al van omdat ik de camera van mijn man en van zussen ook al deels gebruikt heb. Ik had ook nog de Canon en Olympus in beschouwing genomen, maar heb toch maar voor deze Fujifilm gekozen.
En hier een ander klein detail, dat ik persoonlijk wel leuk vond:
de bruidegom is nogal erg handig met kunstzinnige uitingen. Dit is een deel van de bruidsuikers, die in dit geval als onderscheidingsteken voor je plaats aan tafel ('segnaposto') werden gebruikt. Het decor er boven op heeft de bruidegom zelf gemaakt met 'pasta di sale' : een mengsel van zout, meel en nog wat ingredienten, die na een korte periode van 'verharding in een lauw-warme oven ook geverfd kunnen worden.
Het is me nogal een gepriegel al die blaadjes enzovoort met de hand vorm te geven, maar persoonlijk vind ik handwerk bijna altijd mooier dan gekochte spullen, waarvoor je alleen maar geld uitgeeft (en weinig persoonlijke moeite doet).
Zonet eventjes alleen in de wijken rond onze flat gewandeld. Wij wonen 6-hoog, op de laatste verdieping van een U-vormige flat, die aan de twee andere kanten tot aan 9-hoog stijgt.
Onze randwijk is echter erg groen en dat stellen wij allen echt op prijs.
De laatste week is het hier echter aardig warm. Ik wandel al bijna met mijn dunste kleding hier. Kun je je voorstellen.
Mijn man blijft nog twee weken bij zijn familie op Sicilie, zoals de laatste jaren vaker gebeurt.
Zoonlief is bezet met de eindfase van zijn eindproefschrift: kommentaar onder, in het laboratorium genomen foto's van zijn werk, kommentaar onder statistieken enzovoort.
Vanavond eten wij heerlijk rijst met kip en kerriesaus. Daar kunnen wij met zijn tweetjes heerlijk van genieten. Mijn man houdt totaal niet van 'vreemde' spijzen.
Heerlijk rustig hier.
Wij genieten gewoon...
Ik ben ook weer aan het haken geslagen en mijn handwerkblog vordert in opstelling en zelfs volgers.
Ik doe af en toe over de hele wereld ideetjes op of bewonder de kunstzinnigheid van sommige personen met haaktechnieken.
Het haken is zo heerlijk ontspannend, vind ik, vooral als je niet al te veel op het design moet letten.
Mijn blikken, ook tijdens mijn dagelijkse leven zijn nu ook op dit soort details gericht. Gisteren zag ik in de bus in Turijn een prachtig gebreid truitje met vrolijke kleuren van een vrouw van ongeveer mijn leeftijd en zelfs te Ivrea was er binnen het park van de Fiera della Parola een jongere vrouw met een mooi wit gehaakt hesje.
Om nog eens iets betreffende het verborgen (onbewuste) minderwaardigheidsgevoel (of minderwaardigheidscomplex) van personen met de 'schizofrene' problematiek aan te halen, hier een kort stukje tekst uit het boek 'Ik heb je nooit een rozentuin beloofd':
blz. 217: "Toen ze (de protagoniste, Deborah) de trap op liep bedacht ze plotseling dat ze misschien - nee, misschien was te veel gezegd - heel, heel, heel misschien, meer zou kunnen zijn dan een ex-zogenaamde (ingebeelde) moordenares. Ze zou misschien wel bijna - ze durfde haast niet verder te denken, maar ze moest - ze zou misschien wel bijna goed kunnen zijn."
Dit detail heb ik gisteren te Ivrea tijdens de presentatie van mijn boek ook nog benadrukt. Omdat jij als persoon zelf tijdens je jeugd niet bejegend bent als een waardevolle persoon, eindig je - onbewust - er zelf van overtuigd te zijn.
Vandaag ben ik dus met mijn bevriende ex-psychiater Tibaldi naar Ivrea geweest, naar de Fiera della Parola, waar wij een soort 'standhoek' hadden om over genezingsverhalen binnen de psychiatrie te praten. Ook mijn eerste boekexemplaren daar verkocht, terwijl er ook een ander boek in de publiciteti werd gezet. Ook een bevriende psychotherapeute was er, wiens overleden man (en psychiater) samen met dr. Tibaldi in 2006 en 2007 de schrijfwedstrijd op nationaal niveau heeft opgezet, juist om de genezingsgevallen binnen de psychiatrie aan een breder publiek bekend te maken. De beloonde bijdragen van die schrijfwedstrijd (Concorso Letterario Storie di Guarigione - Biella) zullen binnenkort ook op nationaal niveau in een bundel verschijnen, rondom oktober.
Mijn verhaal, in een erg verkorte versie, zat toen alleen tussen de 15 finalisten. Maar ik heb er daarna nog lang aan gewerkt, ook door nog vele boeken en first person accounts te lezen en mijzelf daarmee te confronteren. Zo'n proces eindigt uiteindelijk nooit. Des te meer ik lees, des te meer ik ook zou kunnen schrijven. Nog veel meer details. Maar ik geef al genoeg van mijn leven bloot in mijn autobiografie.
Ik ben een uurtje geleden bekaf terug gekomen uit Milaan. De heenweg was nog prettig tot aan bestemming (de uitgever vlak buiten de stad), maar de terugweg met een rugzak en tweede zware tas...
Met een behoorlijk hete dag in Milaan en ook in Turijn.
Ik heb vandaag dus op de terugweg zo'n beetje als vrachtezeltje dienst gedaan.
Niet iets om te herhalen, hoor.
Maar ja, morgen is een andere dag.
Nu genieten van rust en van het onderonsje-avondje met mijn zoon.
Ik heb in de trein ook nog aardig wat gelezen uit het boek 'Attachment in Psychotherapy'. Steeds interessante lectuur, waarvan ik de volgende week waarschijnlijk wel stukjes zal vertalen.
Olè, bloglezers. Ik ben net aangekomen en waarschijnlijk ben ik morgen alweer op reis...
Het italiaanstalige boek is namelijk geprint en hoogstwaarschijnlijk moet ik persoonlijk de eerste exemplaren in Milaan af gaan halen. Ik was vanochtend al aardig bezet met boodschappen en huishoudelijke klussen. En ik was nog zò moe achteraf dat ik ook net een 'tukkie' heb gedaan.
Morgen hoogstwaarschijnlijk al weer op stap...
Zaterdag ben ik vast en zeker afwezig: ik zal dan met mijn ex-psychiater te Ivrea, tijdens de Fiera della Parola, een speech houden daar en tegelijkertijd het boek deels presenteren.
Later in de middag: Ja, morgen een dag naar Milaan, dus, om de eerste boekenexemplaren op te halen.
Ik ben terug van weg geweest. Gisteravond laat in Turijn aangekomen en nog wat uurtjes met mijn zoon bijgekletst. Echt een prettig verblijf en ook een mooie huwelijksviering geweest, ook al heb ik voorlopig voldoende bijgetankt voor wat betreft continue familieaanwezigheid. Hier in Turijn heb ik eindelijk weer mijn dagelijkse privcay, die mij ook broodnodig is.
Ik heb thuis bij mijn schoonzus, moeder van de bruidegom, heerlijk gegeten en zal in de komende dagen ook nog wat visreceptjes plaatsen hier. Zij is, wat ons betreft tenminste, de beste kok(kin) die wij kennen. Samen met haar man brengen zij vaak zelfs te véél tijd door met het verwennen van hun gasten. Te véél volgens mij, tenminste. En de gezondheid van mijn zwager zou dit nu eigenlijk wat af moeten remmen.
De huwelijksviering nà de burgelijke ceremonie ergens in een stadhuis vond plaats in een landelijk kasteel (17-eeuws misschien?) te Serravalle, vlakbij Lentini (Catanië) in het Castello Xirumi. Erg mooi en ook heerlijk door groen omgeven. Voor wie ooit zulke ideeen mocht hebben. Niet mijn idee of portefeuille, maar het was echt mooi en suggestief.
