Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
25-11-2010
betekenisvolle dromen
Wie weet waarom ik nu eigenlijk juist wakker schijn te worden na, voor mijzelf betekenisvolle dromen...? Alsof mijn onbewuste aan mijn bewustzijn klopt. Of: alsof ik dat zelf op de een of andere manier bewerkstellig.
De laatste nachten word ik aldoor wakker met duidelijke herinneringen aan betekenisvolle droomelementen en vanochtend zelfs met vele details aan een belangrijke droom over mijn 'levensweg' en de krachten die mij daarbij hulpvol zijn.
[Waarbij aldoor weer mijn Animus bij mij aan de deur klopt..., via de figuur van mijn vader en vannochtend het 'vuursymbool' ]
Ik maak nooit tekeningen van mijn dromen, maar ik schrijf altijd de belangrijkste elementen (en associaties die daardoor in mij opkomen) op en daarna helpt mij ook wel, momenteel, het 'Handboek der droomsymbolen' van K. Vollmar.
Natuurlijk ben ik ook wel een klein beetje getraind na vele lectuur.
Er zijn tijdens de afgelopen dagen te Milaan (stemmenhoorders-congres) enorm vele getuigenissen geweest van familieleden en van stemmenhoorders zelf (over hun genezings- of verbeteringsproces). Ik stond er echt versteld van: vele mensen, familieleden inbegrepen, die kracht putten vooral uit de hulp die uit zelfhulpgroepen en hun gevolgen naar boven komen.
Ook vele andere werkelijkheden hebben mij prettig verrast, zoals bijvoorbeeld het lange werk van Pino Pini te Prato (Florence) met zelfhulpgroepen als sinds circa 1993! Iets waar ik tot op heden nooit veel van heb geweten.
Vanuit het publiek, samengesteld uit aardig wat psychiaters, enorm veel stemmenhoorders, familieleden en 'operatori' (mensen die binnen de psychiatrie werken) kwam ook een goed voorstel naar voren, maar wie weet of dit ooit gerealiseerd zal worden: binnen Italie een soort Telethon-organisatie opzetten om geld te verzamelen zodat daarmee de niet-regerende krachten zelf kunnen aangeven welk onderzoek hiermee binnen de GGZ gefinancieerd moet worden!
Van de RAI (Rai 1- programma 'I fatti vostri') heeft men ons nu ook een voorstel gedaan: twee interviews, waarvan één met Cristina Contini of mijzelf (als (ex)stemmenhoorder(s) en één met een professionist/psychiater. Cristina voelt er niet voor hier aan mee te werken, maar ik toch wel, vooral om toch maar de gelegenheid te benutten het stigma van de ongeneesbaarheid helpen op te heffen, maar ook om meer informatie over deze thematieken in beweging te zetten (een soort 'stilte'-barrière opheffen). Wie weet of dit ook plaats zal hebben? Wij zijn begonnen informatie in te winnen.
Rufus May, als persoon die deze problematiek heeft gehad en daarna psycholoog is geworden en nu met de psychiatrie in Engeland samenwerkt, heeft vele bijdragen geleverd over het recovery-proces. Erg interessant! De tweede dag heeft Rufus samen met Cristina Contini de hele middag een workshop gehouden met 37 stemmenhoorders en 13 facilitatori (leiders van zelfhulpgroepen voor stemmenhoorders). Ik had al een workshop van hem te Maastricht bijgewoond in september 2009, waar ik zijn werk samen met een propvolle zaal bewonderde.
Het publiek heeft punten van de aanwezigheid van 500 personen bereikt, naar het schijnt.
Het Terzo Convegno Nazionale per Uditori di Voce te Milaan (twee dagen gewijd aan de derde nationale bijeenkomst van (en voor) stemmenhoorders) is erg interessant geweest.
Ook wel vermoeiend, hoor, twee dagen lang je gehele aandacht voor alle bijdragen te hebben. Ik zat in hetzelfde hotel, waar ook Rufus May, Marius Romme, Sandra Escher, Alain Topor (uit Zweden) en nog anderen logeerden en wij hebben veel met elkaar gepraat, niet alleen tijdens twee avondmaaltijden, maar ook af en toe tijdens het Congres. Nederlands, engels, italiaans...
Erg gemoedelijk en prettig met Sandra te praten en gedachten en ervaringen uit te wisselen, bovendien in het nederlands! Deels ook met Marius, maar hij sprak uiteindelijk meer met anderen, geloof ik.
Ook veel gesprekken gevoerd met Alain Topor, Rufus May (beiden psychologen, waarvan Rufus ook als ervaringsdeskundige), maar ook met Gerald Weber (een duitse psycholoog, die al jarenlang in Italie woont) en ietsje met Roberto Pezzano (psycholoog uit Catanie, die zelf ook daar een zelfhulpgroep leidt) en Giuseppe Tissi (psychiater) en Marcello Macario (psychiater en vriend, nu).
Ook heb ik er nieuwe contacten gemaakt, die misschien wel een vervolg zullen hebben, waartussen een met een russische vrouw, die nu ook bij mijn ex-psychiater in behandeling is gegaan, ook al woont zij erg ver van Turijn af. Na vele verkeerde diagnoses en contacten met professionals heeft zij uiteindelijk zelf ontdekt wat haar bezielt en via Internet heeft zij recent het contact gevonden met dr. Tibaldi. Uit mijn eerste indrukken van gesprekken met haar in deze twee dagen geloof ik best dat zij de kracht en stof heeft om er bovenop te komen, ook al is de te belopen weg lang. Zij heeft, geloof ik, nog ergere ervaringen dan de mijne, als zulks al belang mocht hebben.
Voor de italiaanstaligen hier: juist de dag voor het Congres is het vertaalde boek van M. Romme, S. Escher, Dirk Corstens enz. verschenen met de titel: 'Vivere con le voci. 50 Storie di guarigione' - uitgever Mimesis - Milaan - prijs 25 euro.
Gistermiddag splitste de 'groep' zich: de geinteresseerde stemmenhoorders en zo'n drie 'facilitatori' (leiders van zelfhulpgroepen) gingen naar een workshop, geleid door Rufus May en Cristina Contini, terwijl de anderen (mij inbegrepen) Pino Pini's en Sandra Escher's bijdrage aanhoorden en tussenbeide kwamen met vragen of opmerkingen.
Zovele indrukken opgemaakt. Dingen die in mij zelf door blijven werken, natuurlijk.
Vorige week ben ik dus alleen geweest in de leiding van de zelfhulpgroep, die ná de zomervakantie weer beter van start zal moeten komen.
Bij het lezen van het boek van Marius Romme, Sandra Escher en anderen (Living with voices. 50 Stories of recovery) - iets waar ik nu ook deels mee bezig ben - kan ik nu toch ook langzaamaan beter begrijpen en onderscheiden wat er in sommige stemmenhoorders (die ik ken) omgaat en wáár de aandacht op geconcentreerd zal moeten worden, bij volgende bijeenkomsten van de zelfhulpgroep.
Als ik mij niet vergis is de benadering van Marius Romme & company ook van een soort 'fenomenologische aard', ook al is het niet op de manier van bijvoorbeeld Eugenio Borgna of Umberto Galimberti. In ieder geval ontleden Romme, Escher en anderen de ervaring van het stemmen horen, van hun verbinding met echte traumatische belevenissen, maar ook de aard van het genezingsproces van hen die leren beter met hun stemmen te leven.
Langzaamaan verruimt zich mijn horizon en mijn begrip van bepaalde problematiek. Dit is nu echt wat men met mindfullnes bedoelt, geloof ik.
Vrijdag en zaterdag ben ik dus in Milaan voor de Derde bijeenkomst (Convegno) op nationaal niveau van de italiaanse stemmenhoorders. Mijn speechpunten zitten nu wel zo'n beetje in mijn geheugen.
Vandaag zal ik dus alleen met de zelfhulpgroep zijn.
Uit twee recente dromen en gedrag van mijzelf heb ik al begrepen dat ik echt nog een verandering onderga, van rijping zou ik zeggen.
Het materiaal uit het boekje 'Working with voices' van Ron Coleman en Mike Smith zal nuttig zijn, maar ook een paar van de 50 stories, die Marius Romme, Sandra Escher, Jacqui Dillon en anderen ('Living with voices. 50 Stories of recovery', dat binnenkort ook in het italiaans verschijnt) in hun recente boek hebben gepubliceerd. Deze verhalen verduidelijken de werkmanier van het 'werken met de stemmen' ietwat beter, voor mijzelf maar ook voor de personen die voor hulp naar deze groep komen.
Wauw: nog 12 dagen en dan zal het al een jaar zijn dat dit blog bestaat. Jullie kunnen wel gebak gaan eten om dit ver van mij af wat te vieren [ ].
].
