Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
31-08-2010
zomaar wat
Onder de middag heb ik vriendin ... op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis bezocht. Díe vriendin die een I.B.S. heeft opgelegd gekregen van de kant van mijn (ex-)psychiater. Zij heeft nu bijna haar I.B.S. beeindigd en vertelde mij al haar werk weer te willen hervatten, maar dat zal nu wel moeten door 's ochtends en in de late namiddag naar de ziekenfondsafdeling van deze psychiater te gaan en daar haar medicijnen toegediend te krijgen (onder controle dus). Deze vriendin heeft namelijk meermaals zonder medicijnen verder willen gaan en van mijn psychotherapeute weet ik ook ondertussen al dat zij niet langer haar psychotherapie volgde (vanwege haar groeiende problemen). In feite liep alles vorig jaar redelijk goed éérst met lage medicijndosissen en daarna zonder medicijnen, maar therapie volgend. De laatste maanden had zij dus geheel niets: géén medicijnen en géén therapie. Voorlopig kan zij zich nog niet beredden zonder haar medicijnen.
Zij heeft géén woord willen uiten over haar toestand vóór de oplegging van deze I.B.S. en dus hebben wij over andere zaken gepraat.
Bij de gelegenheid heb ik ook weer eens een bezoekje gebracht, aan de andere kant van de stad, aan de psychiatrische ziekenfondsafdeling waar ik bijna 10 jaar lang in therapie was. Heb 4 dierbare personen ontmoet... Af en toe vind ik het toch wel jammer dat de vaste afspraken daar voor mij zijn afgelopen. Het waren bovenal zulke waardevolle menselijke contacten, die nu nog maar met enkelen regelmatig elders doorgaan, waaronder bovenal met mijn psychiater, die ook een vriend begint te worden.
Interessant, nu ik na zoveel tijd (zeker ook persoonlijke 'verwerkingstijd') en lecturen weer stukken herlees in het boek 'Psicoterapia come sfida esistenziale' van Gaetano Benedetti. Hier een belangrijk stukje tekst, door mij zelf vertaald uit het hoofdstuk VI ('Psicoterapia configurante'):
blz. 225: "... zou ik (hier) enkele grondzaken willen zeggen over de natuur van het voorstellingsvermogen in de psychotherapie. Het effect van de beelden (voorstellingen) in psychotherapie kan men begrijpen uit het feit dat in sommige patienten de verdedigingsstructuren van het karakter op een psychische laag tussen taal en affectief leven steunen. Deze verdedigingsstructuren worden omsingeld dankzij de directe toegang tot het beeld, waarvan de libidische 'investimento' (= belegging? *) en explicatiedynamiek de verdediging zogezegd vanuit "de laagte" oplossen (verdrijven), zonder de directe woordelijke confrontatie met het begripsprobleem. Dit leidt ons naar het belang van de regressie, die in zijn toevlucht tot de oeroude ervaring van het beeld en met het vooruitzicht van de heropbouw van de patient, mogelijk gemaakt door de verwerking van het beeld zelf, beleefd wordt als een vooronderstelling voor een nieuw begin."
(* = net als al elders in mijn blogarchief, ben ik niet in staat de correcte nederlandse vertaling van het woord 'investimento' te vertalen)
Voor wie mijn boek al gelezen heeft of voor de zgn' expert-lezers onder jullie: zoals al elders in dit blog geschreven, raakte ik al bij het 'verlaten' van het ouderlijke huis op mijn 18° jaar in mijn vrije tekenings-uitdrukking geblokkeerd.
De kunsttherapie is dan ook een weg geweest, die men met mij op een bepaald punt niet heeft kunnen belopen tijdens mijn psychotherapie. En toch is het mij, tijdens mijn 13 maanden durende verblijf in de therapeutische woongemeenschap te Turijn voorgevallen ook kort deel te hebben genomen aan een kunst-activiteit daarbinnen.
Eén tekening daarvan staat dan ook in mijn boek beschreven. Díe tekening werd in zwart-wit door mij gemaakt.
Een tweede (en laatste) tekening is er echter niet vermeld en die was juist in nogal felle kleuren, met twee personen (halve busten), die vanaf de wolken de wereld aanschouwden. Deze twee gestiliseerde personen heb ik toen in rood-gele kleuren gemaakt.
Dit schiet mij nu te binnen, terwijl ik nog stukken heb gelezen in het genoemde boek 'La psicoterapia come sfida esistenziale' van G. Benedetti, waarin hij meermaals schrijft dat er binnen zijn (hoopvolle) patienten vaak ook elementen waarneembaar zijn van een uitzicht naar een toekomstige hoop, naar een beter toekomstig vooruitzicht (iets wat Benedetti 'la psicopatologia progressiva' noemt).
Ik geloof dat men dit soort tekeningsuitingen uiteindelijk zo'n beetje op hetzelfde niveau van de betekenisvolle dromen (als teken van de goede psychotherapieverloop) kan beschouwen.
Ik heb daarna niet meer willen tekenen! Daar ik vaak erg beknopt in mijn uitdrukkingen ben, veronderstel ik dat ik zelfs toen uiteindelijk al 'alles had geuit' wat ik door middel van tekeningen binnen mij zelf te uiten had.
Hier een betekenisvol stukje, door mij zelf vertaalde tekst van Gaetano Benedetti uit zijn boek 'La psicoterapia come sfida esistenziale' (= de psychotherapie als existentieele uitdaging):
blz. 203: " Het is in de symmetrie, in het "gezamelijk verdragen", in de neiging van de menselijkheid van de patient te leren, in de "bescheidenheid" en niet eenvoudigweg in de "tecniek" van de gezonde persoon, voor wat de therapeut betreft, tesamen met het vuur van zijn motivering, dat een veronderstelling van de genezing ligt."
Nu ik recent het boekje 'Schizofrenia' van Gaetano Benedetti - al elders hier vermeld - nogmaals heb herlezen, begin ik ook beter vele stukken tekst te begrijpen uit zijn boek 'La psicoterapia come sfida esistenziale', waarvan ik trouwens ook onder Amazon.de een duitstalige versie heb gezien.
Zo heb ik zonet aardig wat bladzijden herlezen over de patient Claude in hoofdstuk V en begin ik ook vaag ietwat meer te begrijpen over de psychoanalytische betekenis van inhouden van mijn eigen delirium. Hoe vaak moeten bepaalde teksten niet eerst in je bezinken, moet er tijd voorbij gaan voordat je in staat bent jezelf vanaf een afstand beter te bestuderen? In dit geval natuurlijk op psychoanalytisch niveau, hetgeen zeker niet gemakkelijk is.
Bij het lezen van dit stuk over de psychotherapie van de patient Claude met behulp van tekeningen begin ik ook iets in te zien over de mogelijkheid van minder taalvormige behandelingen. Eind juni stelde mijn (ex-)psychotherapeute mij een psychologe - ex-leerlinge van haar - voor, die een marokkaanse vrouw op de goede genezingsweg van de schizofrene problematiek heeft geholpen uitsluitend met behulp van de kunsttherapie.
Ik heb zonet weer eens mijn teksten hier in de eerste twee beginmaanden van mijn blog herlezen. Ik zou er wel een ander artikel of materiaal voor eventueel verder toekomstig, misschien te publiceren (?.. ahum ...) geschrijf van kunnen maken, deels natuurlijk, omdat er ook niet inherent materiaal tussen zit, waartussen ook andermans gedichten en info over normale dagelijkse bezigheden.
De mensen die hier voor de eerste keer lezen en interesse hebben in het argument van dit blog, doen er goed aan mijn blogarchief vanaf de beginmaanden door te lezen. Klik daarvoor links op de aangehaalde maanden en alle teksten, die ik in die maand heb geschreven, verschijnen dan op het scherm.
Het schrijven blijft mij, hoe dan ook, wel bevallen, maar wie weet wat dit voor de toekomst voor mijzelf in zal houden?
In de afgelopen dagen heb ik mijn zoon een klein beetje geholpen met het herlezen van zijn bijna klare eindproefschrift. Natuurlijk heeft hij, die kompleet in Italie is opgegroeid, een betere greep op het gebruik van de italiaanse taal, maar kleine typ- of grammaticafoutjes heb ik evengoed nog ontdekt. Na zo'n lang werk hangt het herlezen van je tekst je soms wel eens de keel uit, iets waar ik na de vele versies van mijn boek zeker over mee kan praten. Hij heeft mijn typhulp dit keer niet willen hebben (des te beter), omdat hij ondertussen zelf al behendiger is geworden op de computer. Bijna drie jaar geleden, toen hij een kleiner proefschrift in moest leveren, heb ik hem nog wel geholpen.
Eindelijk begin ik 'ietsje' meer te begrijpen van zijn sperimentele eindproefschrift: in laboratorium hebben zij deels extra onderzoek gedaan naar verbetering van materialen, die voor de 'celle solari' of 'pannelli solari' (= het benut van de zon als energiebron) gebruikt worden.
Zonet krijg ik van mijn (ex-)psychiater te horen dat vriendin ... vannacht met een I.B.S. door hem zelf is opgenomen op de psychiatrische afdeling waar ik zelf ook in mei 1998 zat. Het was wel te verwachten eerdaags, geloof ik.
Over deze ca. 43-jarige vrouw heb ik al eerder in mijn blog geschreven: zij heeft jàren geleden alleen 2 jaar lang psychotherapie gehad en wilde toen zonder therapie en langzaamaan ook zònder medicijnen zelf haar weg vinden. Circa twee jaar geleden moest zij weer met de medicijnen beginnen omdat zij weer begon te 'delireren' (stemmen horen, hallucinaties enz) en deze afgelopen winter begon zij ook haar deelname aan de eerste turijnse zelfhulpgroep, terwijl zij - weinig overtuigd - ondertussen ook haar psychotherapie weer had hernomen.
In haar gesprekken met mij, die op voor begin mei jl. teruggaan, heeft zij altijd het idee gehad met uitgebreide vragen aan mij plus het lezen van mijn boek (dat ik haar nu pas mettertijd cadeau zal geven) het 'geheim' van haar eigen problematiek te kunnen ontdekken en zo zelf haar 'genezingsweg' te kunnen vinden. Maar zo funktioneert het echter niet, zoals vele experts wel zullen weten.
Je moet een lange innerlijke ontdekkingsreis doorgaan binnen de psychotherapie indien je geen persoon bent die op eigen krachten - en met de hulp van anderen - en andere wijzen zich kan beredden en dan denk ik hier aan personen zoals Ron Coleman, Rufus May, Jacqui Dillon en Cristina Contini, die die weg hebben belopen en misschien nog steeds belopen.
Daar er toch lezers blijven komen en gaan, hier dan maar een stukje door mij vertaalde tekst uit Attachment in Psychotherapy van David Wallin. Ik houd zelf erg van voorbeelden en dat zal zeker ook voor vele andere mensen gelden.
En ook in dit soort andere ervaringen liggen deelvlakken met wat personen met andere geestelijke gezondheidsproblemen meemaken, of zij er nu voor in therapie gaan of niet. Of zij er zich nu bewust van zijn of niet.
Blz. 278:
"Een patient van mij, bijvoorbeeld, zag zichzelf als uiterst grootmoedig en zorgzaam, op een zódanige manier dat dit absoluut fundamenteel voor haarzelf was om zich met zichzelf op haar gemak te vinden. Zij vertelde mij dat zij als jonge vrouw een beeld van zichzelf had halverwege fantasie en overtuiging waarin haar eigen achtenswaardigheid of harts-goedheid zo duidelijk was dat zij de personen waar zij mee in contact kwam kon verbeteren en veranderen. Zoals men zich misschien kan voorstellen, ging het hier om een patient die haar woede tijdens haar jeugdjaren had moeten verdrukken omdat die op gevaarlijke niveaus belandde tijdens gewelddadige woede-uitbarstingen van haar vader. Momenteel, op haar beurt als recente moeder, gebeurt het haar diep ondersteboven te raken zodra haar ontroostbare eigen zoon in haarzelf een oncontrolleerbare woede oproept. Zij behoudt haar positie ten opzichte van haar eigen gedrag: "dàt ben ik niet!" Natuurlijk zijn er vele dingen die in een dergelijke situatie een rol spelen: haar angst dat de speciale kwaliteiten van haar eigen persoon onvoldoende zijn om haar zoon verlichting te brengen, haar eigen gevoeligheid voor woede zodra zij ziet dat hij zoals haar vader tezijnertijd deed gevoelens mag uiten van de zelfde aard die zij echter heeft moeten verdrukken, haar ongemak in het voelen dat zij, als moeder, zich achtenswaardig voelt ook al is zij woedend. De therapeutische taak is in dit geval geweest op een modulaire wijze de tegenstellende ervaringen die de patient t.o.v zichzelf opdeed te integreren: de harts-goedheid waar zij trots op was en waaraan zij zich vastklamde als bron van respect voor zich zelf, maar ook de woede die zij ontkende en waarvan zij zich afscheidde om haar eigen veiligheid en haar eigen hechting aan haar vader te behouden."
Aan de engelstalige versie van het artikel dat ik samen met mijn (ex-)psychiater voor het tijdschrift 'Psichiatria di Comunità' heb geschreven en dat in het septembernummer van 2009 on line - in het italiaans - achterhaalbaar is, zitten mijn psychiater en ik nu wat noodzakelijke veranderingen aan te brengen.
Deze versie zou dan in het tijdschrift 'Psychosis' van de internationale I.S.P.S. moeten verschijnen via onze recente contacten met dr. John Read.
Ik heb hiervoor zopas een kleine suggestie ontvangen van een poolse collega van mijn psychiater en nu zit ik - ook voor wat theoretische beschouwingen - het alleen in Italie verschenen boekje 'Schizofrenia' van Gaetano Benedetti te herlezen (bestaande uit een lessenserie, die hij nog vóór 1990 in Italie heeft gehouden).
Het verbaast mij te merken dat dit blog van mij nog zo vaak gelezen wordt ook al schrijf ik er al een aardig poosje niet meer in.
Waarom zou ik uiteindelijk ook blijven schrijven? Wat ik te vertellen had heb ik, geloof ik, al allemaal geschreven - autobiografisch boek inbegrepen. Ik geloof dat mij ook een duidelijke feedback ontbreekt: een soort dialoog met mensen die er iets meer van begrijpen en mij tot extra nadenken of verdere info stimuleren.
Verschillende nederlandse tijdschriften of verenigingen waarnaar ik al bijna langer dan 1 jaar geleden elk 1 recensie-exemplaar van mijn boek gezonden heb, hebben er tot op nu nog géén woord aan besteed. Daartussen zitten: het Maandblad voor de Geestelijke Gezondheid, het Tijdschrift voor Psychiatrie en de Vereniging De Knoop.
Het Tijdschrift De Psychiater heeft mij ook nog apart om een recensie-exemplaar verzocht in september of augustus van 2009. Ook daar (nog?) géén berichten. Is het mijne een lastig verhaal? Gaat het tegen de stroom van werk-carrières van zgn. experts of tegen het 'haalbare' binnen de nederlandse psychiatrie in? Ik geloof van wel.
Bij Free Musketeers werd het eerst gelanceerd als een 'waargebeurd verhaal' en liet ik die categorie in 'Psychologie' veranderen.
In Italie is het - geheel zónder mijn medewerking - direct bij Feltrinelli en andere grote boekhandelaren ingedeeld tussen de categorie 'Klinische Psychologie' en 'Fenomenologische Psychiatrie'.
Note: In Italie is mijn verhaal met een andere achternaam gepubliceerd, nadat mij dierbare personen mij dat al in 2008 of 2009 aanraden.
