Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
31-12-2010
nieuwjaarswens en nog wat
Hiermee de beste wensen aan allen voor het Nieuwe Jaar!
Ik heb gisteren de uitnodiging ontvangen om op 5 en 6 mei 2011 samen met met mijn ex-psychiater, dr. Tibaldi, ook te Bolzano (Bozen, in de buurt van Trento) tijdens een soort congres een spreekbeurt te houden over de recovery.
Voor mij ook een herontmoeting met enkele professionals, die ik al tijdens andere congressen heb ontmoet, te Genua en te Milaan.
Gisteren heb ik weer de zelfhulpgroep geleid en ook een vriend ontmoet, die voor mij de engelse versie van mijn verhaal op Lulu.com zal plaatsen, iets wat mij te veel rompslomp, maar ook nogal behoorlijk moeilijk is.
In de afgelopen dagen heb ik weer eens van een moeder, die een dochter met de 'schizofrene' problematiek heeft, informatie gehad over bepaalde gedragingen, die duidelijk wijzen op een 'weinig van zichzelf eisen' van de kant van de dochter, maar ook op een 'aan bijna alles toegeven' van de kant van de moeder. Zal dit alleen typisch zijn binnen de italiaanse cultuur, waar velen die thuis bijna alles voorgeschoteld krijgen zo minder bestand zijn tegen de eisen van de maatschappij (waar je zeker niet alles voor je voeten zult vinden, maar ook zelf moet meewerken)?
Voor wie hier interesse in mocht hebben: hoogstwaarschijnlijk zal de engelstalige versie van mijn genezingsverhaal binnen maart 2011 bij Lulu.com onder mijn echte naam verschijnen.
Verder is de engelstalige versie van het psychiatrieartikel, dat ik samen met mijn (ex-)psychiater dr. G. Tibaldi heb opgesteld, al recent naar de redactie van het tijdschrift Psychosis gestuurd.
Af en toe herneem ik de lectuur van de laatste hoofdstukken uit het al elders, meermaals hier genoemde boek van Harold Searles ('Collected Papers on Schizophrenia and related subjects').
Zo heb ik in de afgelopen dagen met interesse hoofdstuk 16, over de 'oorzaak van de angst in de paranoide schizofrenie' gelezen. Wat dit 16e hoofdstuk betreft heb ik tijdens mijn speech te Milaan, tijdens het Derde nationale Congres voor stemmenhoorders, ook duidelijk gezegd dat mijn moeder een 'zwak' Ik had, argument dat trouwens verschillende personen die toen contact met mij zochten hebben aangehaald, waaronder een neuropsychiater voor kinderen, een psychiatrische hulpdeskundige (die zelf ook een moeder met deze karakteristieken had) en een moeder van een jonge man met deze 'schizofrene' problematiek (die mij, op haar beurt, om voorbeelden van gedrag van mijn moeder vroeg, omdat zij zichzelf in deze definitie wel kon herkennen).
Familiesituaties, dynamieken en karakteristieken, die mij steeds duidelijker worden des te meer ik bepaalde vakliteratuur lees.
Een andere gedachte, die ook al meermaals bij mij is opgekomen is de volgende: Searles schrijft in dit hoofdstuk ook over de karakteristieke 'wantrouwigheid' van de 'schizofrene' persoon. Daar ik ook nogal overtuigd ben van het generationele doorgeven van gedragspatronen zoals uit de toepassingen van de hechtingstheorie duidelijk wordt: mijn vader was van 'nature', van 'karakter' nogal wantrouwig en deze karakteristiek van hém schoot mij ook al weer te binnen toen mijn zoon al onder zijn eerste jaar 'wantrouwige' gedragingen vertoonde en ik die dus herkende (uiteindelijk ook binnen mijzelf, dus).
Gedragingen van mijn zoon zoals met half open ogen inslapen in de armen van de crèche-verzorgsters, waar mijn zoon tussen zijn 7e en 8e levensmaand aan halve dagen aanwezigheid dààr begon te wennen; gedrag, ook al voor zijn 6e levensmaand, waar het al voldoende was dat ik vlak bij zijn bedje ging staan, circa 5 à 10 minuten lang, opdat hij vanzelf wakker werd, alsof hij zich ook tijdens zijn slaap in een alert-toestand bevond; gedrag in de erop volgende jaren, zodra hij ziek was en ik bepaalde keren alleen met hem in een tweepersoonsbed sliep (*) en hij er zò van kon genieten dat hij automatisch tijdens zijn slaap met zijn arm of been mijn aanwezigheid controlleerde, wat ook op een alert-toestand tijdens zijn slaap wees. (* = regeling die ik nam omdat mijn man overbezorgd is/was en uiteindelijk niet slaagde juist te reageren tijdens hoge koorts- en andere situaties.)
Maar ook hoofdstuk 17 van Searles (de onvermijdbaarheid van de dood) is voor mij nogal interessant, omdat ik er elementen in terugvind die te maken hebben met het begin van mijn eerste nachtmerrie op mijn 8e jaar (zie hiervoor mijn boek) en verdere elementen van mijn persoonlijke levensverhaal. Steeds interessante lectuur, dit boek van Searles!
Af en toe sta ik er verbaasd van hoe mensen leven... Via mijn ervaringen met de GGZ, nu met af en toe de leiding van de zelfhulpgroep en via vriend X ontdek ik af en toe zulke dingen.
Zo leer ik een man van ongeveer mijn leeftijd kennen, die altijd met zijn ouders heeft samen gewoond en nu, sinds het overlijden van zijn ouders een paar jaar geleden 'stemmen' begint te horen. Hij is er niet - nooit - aan gewend alleen te zijn!
Vriend Y, vriend van X, is nu 36 jaar oud en heeft zijn ervaringen met zijn allereerste baantje binnen een soort GGZ-organisatie. Ik hoorde hem zeggen dat 'dit nu niet echt het mooiste werk is dat hij zich kon voorstellen'! [Zijn eerste werk op die leeftijd ... en wat voor verwachtingen heeft hij desbetreffend? ...?] Eist deze man ooit iets van zichzelf? Het is dezelfde persoon waarover ik schreef dat hij enorm vaak met ongewassen, erg vet haar rond liep. De afgelopen week heb ik van hem gehoord dat ook hij nooit alleen is geweest, thuis of elders op reis!
Om nu een vergelijking te trekken haal ik alleen maar het voorbeeld van mijn zoon aan (ervaring die toch zeker tegen noordeuropese ervaringen af kan steken): op zijn 20° jaar is hij twee weken alleen in huis geweest, zoals ook op zijn 21° jaar, terwijl mijn man en ik met andere mensen binnen Italie toerden. Verder is hij al meermaals (4 of 5 keer) zo'n 8 dagen alleen thuis geweest terwijl wij op Sicilie waren. Ook heeft hij al alleen gereisd.
Deze bovengenoemde en andere personen wordt eigenlijk alles 'ontnomen', geloof ik, om zelf een beetje ruggegraat of karakter te vormen. Zoals hun ouders hun vaak nooit gelegenheden boden eindigen zij er persoonlijk ook mee nooit iets van hunzelf te eisen.
Soortgelijke ervaringen heb ik ook binnen de therapeutische gemeenschap opgemerkt!
