Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
30-04-2010
info en nog wat
Voor wie hier voor de eerste keer het blog bezoekt bovenal omdat het ook over 'schizofrenie-genezing' gaat, beveel ik aan rechtsbovenaan op mijn archief te klikken en vanaf de maand november 2009 de inhoud te lezen. Dit schijnt niet iedereen duidelijk te zijn.
Een paar dagen geleden ben ik begonnen het boek 'Ik heb je nooit een rozentuin beloofd' van Hannah Green te lezen, dat een half autobiografisch verhaal is van een schizofrenie-genezing, die met de hulp van dr. Frieda Fromm Reichmann te Chestnut Lodge plaats heeft gehad. De protagoniste werd daar op haar 16-jarige leeftijd door haar ouders gebracht, ná een zelfmoordpoging. Na de boeken van Ken Steele, Arnhild Lauveng, Elyn Saks, Ronald Bassman, 'Dante's Cure', een italiaans boek, vele first person accounts, de boeken van Searles en Jan Foudraine die ik erover gelezen heb, plus mijn eigen beleving, begint alles erg herkenbaar te worden.
Het lijkt momenteel echt of wij vanuit de winter weer direct naar een warme zomer overstappen. Eind april en nu al deze zwoele hitte... Wat zullen de komende maanden ons als weer brengen?
Vandaag kwam met de post een lief pakje binnen van zus Patricia uit Duitsland.
Het recent verschenen motorreisboekje 'Bis zum Ende der Welt' van Kai Grimmel en Ulrike Teutriene: deze twee vrienden van Patricia en haar man Bernd, beiden jarenlange motorreizigers (Bernd al zijn leven lang) beschrijven in dit boek hun 70.000 kilometerlange motortrip vanuit Duitsland naar Nieuw Zeeland en omgekeerd. Ik had er in september bij hen thuis al zo'n 35 bladzijden uit gelezen en vond het ook goed geschreven: ook vanwege al hun ontmoetingen met verschillende volken en nu krijg ik het van hen cadeau.
Verandering van leesmateriaal, ook al wordt het nu vanwege andere lectuur en activiteiten nog
opzij gezet.
Ik lees in het duits (taal die ik meer dan 19 jaar lang in mijn baan op een handelskantoor gebruikte), in het italiaans, in het nederlands en in het engels.
Goede oefeningen.
Van zus Mara kreeg ik trouwens eind januari ook een leuk cadeau: een lichtblauwe ketting, die zij zelf gemaakt had. Het is trouwens ook een nogal ingewikkeld exemplaar, maar meerdere personen hier verbaasden zich er al over dat het zelfgemaakt is.
Ook een creatieve bezigheid, die misschien iemand kan inspireren..?
De laatste week is het hier in Turijn behoorlijk warm geweest. Ook vandaag weer: bijna alle mensen die ik tegenkwam liepen zonder jas of in korte mouwen hier rond.
Ook het sporten gaat mij en anderen zo wat moeilijker af. Ik heb er erg moeite mee om intensief te sporten zodra het té warm wordt. In de sportzaal stonden de deuren ook wijd open.
Zodra het té warm wordt, ga ik liever alleen nog maar wandelen.
Ik geloof dat ik binnenkort binnen Seniorennet een apart blog zal openen met foto's van de weinige gehaakte en geborduurde spullen die ik door de jaren heb gemaakt en die hier nog liggen. Een groot deel ervan is weggegeven als cadeau. Wie weet...
Het idee trekt mij wel aan.
Misschien wordt het dan een mix van foto's en andere onderwerpen.
In Nederland zal er wel drukte zijn rondom Koninginnedag.
Hier in Italië is er meestal nogal wat drukte rondom 1 mei: internationaal Arbeidersfeest.
Vaak manifestaties binnen de stad, winkels, en vervoer die bijna geheel stop liggen.
In Turijn is er dit jaar nog als extra de 'Sindone'-tentoonstelling en aanstaande zondag komt de Paus hier ook in de stad.
Niet dat ik er naar toe ga, hoor. Ik geef er hier alleen de vermelding van.
Wij hebben wat meer drukte: rondom extra schoonmaak;, rondom de beeïndiging van zoon's studie - met zijn huidige drukke leven; zondag komen er hier 3 personen (vriend met zoons) te eten; meerdere activiteiten in de maand mei en juni, waarvoor ik ook een paar speech-hoofdlijnen moet voorbereiden; enzovoort.
Ondertussen mooie opengewerkte sjaalpatronen gezien, die mij wel aantrekken voor toekomstige handarbeid.
Gisteren zijn er een paar bestelde boeken uit Nederland aangekomen, waarvoor ik langzamerhand ook de tijd zal moeten nemen. Voor een ervan niet zozeer omdat het om een soort encyclopedie van de droomsymbolen gaat, dus die raadpleeg je alleen af en toe. Sinds het begin van mijn autobiografisch schrijven heb ik echt mijn kennis van de nederlandse taal heel wat bijgeschaafd. Ik las wel af en toe nederlandse boeken en tijdschriften en correspondeerde ook wel met twee, drie personen, maar het dagelijkse gebruik van je moedertaal verlies je toch echt wel aardig na zoveel jaren wonen in het buitenland. En hetzij dit weblog hetzij mijn hernieuwde bestelling van nederlandstalige boeken - sinds ca. 3 jaar verhoogd - houden mijn niveau aardig bij. En dat wil ik ook graag bijhouden.
Op de klep van mijn telefoonhoesje heb ik ook nog zo'n soort antieke roos - kant en klaar in een winkeltje gekocht - genaaid. Het ziet er nu nog mooier uit. Ik heb zelfs tevéél haak-ideetjes in mijn hoofd borrelen nu: één of meerdere sjaaltjes - liefst katoenen - die of vanwege hun kleur of vanwege hun opengewerkt decor goed bij kleding van mijzelf passen. Misschien ook een ketting proberen te haken. Ik zag recent een leuke 'tasjes'-ketting... Maar ook het haken over ringetjes of bolletjes heen en daar iets van maken is best een idee.
Ik ben nu al een donkerblauwe brilhoes aan het haken, ook met restjes katoen van een schilderij dat ik ooit voor een vriendin-collega maakte. Ik zal hierin een wat stevigere voering naaien. Gewoon leuk voor mijzelf of voor toekomstige cadeautjes. Het werk uit je handen zien komen, je eigen fantasie er bij te werk stellen is letterlijk een goede 'oppepper' voor jezelf. Voor mij geldt dit tenminste zeker. Misschien een raad voor anderen, die hier lezen?
Ik heb al vele keren gemerkt dat mensen met psychische problemen denken hun eigen probleem op de een of andere snelle manier op te kunnen lossen. Ze onderschatten hun eigen problematiek en, vooral voor de 'schizofrene' problematiek, bestaan zeker geen kant en klare oplossingen.
Er zullen mensen zijn die met hun problemen zogenaamd buiten of aan de rand van de psychiatrie slagen te leven en er goed mee om te gaan. Ik denk in dit geval aan Ron Coleman, Rufus May, Jacqui Dillon, de italiaanse Cristina Contini en anderen, maar dit is toch niet voor allen weggelegd.
Ook binnen de zelfhulpgroep hier in Turijn is er wel iemand die denkt snelle oplossingen te kunnen vinden. Voor wie niet alleen uit eigen krachten kan putten - zoals bovengestaande personen - om er bovenop te komen en zich gedwongen ziet (*) in gesprekstherapie te gaan, is het zeker een lange weg die jaren duurt. Maar ondertussen leef je toch steeds beter! Iets wat moed in zou moeten spreken.
(* = of binnen de GGZ beland tijdens een crisis en vandaaruit direct wordt geholpen)
Ik geloof dat ik opnieuw een periode van creatieve inspiratie begin door te maken, omdat nú, bij het bekijken van handwerkblogs van anderen bij mij ook al weer de interesse voor het haken opborrelt. Mijn handen beginnen te kriebelen, de zin ermee bezig te zijn komt weer te boven.
Jaren geleden heb ik deze bezigheid ook al weer opgenomen met het maken van vele 'centrini', i.e. van die ronde, vierkante of meerhoekige kleedjes om onder vazen, fruitschalen of andere voorwerpen neer te zetten. Toen ik vóór 1992 nog mijn parttimebaan had, heb ik vooral als cadeau voor collega's of vriendinnen ook wel wandkleden gehaakt, waaronder ook een paar zelfbedachte. Daaraan haakte ik bovenaan ook de lussen om die met een dun rond stokje op te kunnen hangen.
Nu heb ik zonet het ideetje opgedaan om een stevig hoesje voor mijn mobieltje te haken. Dan wordt het er een naar eigen stijl en met eigen sluiting.
Onder de middag weer samen gegeten met vriend X in het centrum, waar het overvol is met toeristen vooral hier op bezoek om de 'Sindone' te bekijken.
Dit laken waarvan veronderstelt wordt dat Jezus er na zijn dood in gewikkeld was, is na 10 jaar opnieuw tentoon gesteld en dit zal, geloof ik, tot aan eind mei 2010 duren.
Een drukte van jewelste in het centrum, die ik niet altijd op prijs stel.
Ook in het restaurantje was het propvol toeristen, maar wat mij méér stoort zijn al die voetgangers, bussen met toeristen en de erg volle trams.
We hebben na het eten ook nog aardig wat samen gewandeld en ik op mijn ukkie ook erna nog, op zoek naar ietwat donkerbeige grof linnen om te borduren.
In een enorm grote stoffenwinkel heb ik uiteindelijk een groffe, erg geschikte stof uit Indië gekocht.
Van nu af aan zullen wij elkaar in de maanden mei, juni, juli en augustus minder vaak ontmoeten vanwege verschillende activiteiten van beiden, waartussen vele korte vakantietrips van vriend X, eentje van mijzelf, plus verschillende GGZ-activiteiten van mij, binnen en buiten Turijn.
En nu komt er per associatie - zie het bericht hieronder - nog iets in mij op. Ik heb altijd behoorlijk kunnen genieten van de films en/of musicals met Julie Andrews, maar The Sound of Music ('Tutti insieme appassionatamente') zal ik minstens 5 of 6 keer in mijn leven gezien hebben, er telkens opnieuw van genietend.
Uiteindelijk liep ik daar zelf, net als Julie Andrews heerlijk samen met die kinderen die zij verzorgde, in de bergen dansend te zingen en te genieten van het leven. Was ik daar - bij het genieten van die film-musical - bezig mijzelf, de innerlijk gekwetste Lia, te 'verzorgen'? Of compenseerde ik voortdurend wat mij in feite ontbrak, de diepe verwerking van vele verborgen gevoelens?
Gisteren heb ik in de bus toevallig aandachtig een borduurpatroon van Edelweissbloemen bekeken, waarop ik spontaan een stukje van het liedje 'Edelweiss' begon te zingen. Hierop volgde een zogenaamde 'gezonde' huilbui van mijzelf. Het niet uitgesprokene verwerken: ik heb nog wel emoties en herinneringen te verwerken (en wie niet?), ook al doe ik dit nu bovenal op eigen initiatief.
Eventjes uitbreiden nu opdat een bepaald begrip aan sommige lezers hier duidelijk wordt. Ik heb mij al meermaals door nederlandstalige mensen met GGZ-problemen de vraag horen stellen: "Maar psychotherapie is toch géén associaties maken?" Hierachter schuilen zeker nog vragen met een bepaalde beperkte kennis - misschien nog populaire kennis - over de vrije associatie-methode die Freud ook toepaste. Tijdens de psychodynamische psychotherapie funktioneert het zeker niet op die 'ouderwetse'(?) of klassieke manier van: ik zeg je een woordenreeks en jij, patient, moet antwoorden wat er direct in je hoofd opkomt! Men praat simpelweg en associaties begin je langzaamaan toch - ook niet willend - te maken, vooral ook buiten de psychotherapie-uren om. Maar ons hele denken en doen en ons hele geheugen is, volgens mij, grotendeels een kwestie van associaties maken.
Zo associeerde ik in de bus de zicht van edelweissbloemen met het liedje Edelweiss uit de film-musical The Sound of Music met Julie Andrews. En hier nog andere associaties: toen ik in 1972 naar Italie vertrok had ik ook een souvenir uit Oostenrijk bij mij, juist met daarin ook een Edelweissbloempje. Ik ben zelf nooit in Oostenrijk geweest, maar dit was een souveniertje dat mijn ouders - beter gezegd mijn moeder - tijdens één van de enige 2 vakanties van haar leven had meegenomen. Nog kan ik mij herinneren hoe zij ons thuis ook enthousiast vertelde over de prachtige wandelingen daar in de natuur en daarmee - ik bedenk het nu pas weer - was haar glimlachende gezicht geassocieerd. Met het bewaren van dat souveniertje ... droeg ik eigenlijk zo'n momentje van die weinig in mijn leven geziene genietende momentjes van mijn moeder met mij mee. Mijn moeder...
De samenkomst van de zelfhulpgroep is gisteren nogal goed verlopen in uitwisseling van dialogen met allen. Wij waren ditmaal in 5 (ex-)stemmenhoorders, mijzelf inbegrepen plus twee psychiatrische verpleegkundigen. Een vrouw, die al meer dan 30 jr stemmen hoort, begon ook te praten over haar eigen moeder en over lieve herinneringen aan haar grootmoeder. Dit was voor mij ook aanleiding nog mijn herinnering aan mijn oma op te halen en ... tot wat huilen. Emoties verwerken gebeurt mij af en toe ook nog binnen die groep, waar ik toch niet voortdurend aan deel wil nemen. Ik heb er ook geen zin in mij met de soms heel ernstige problemen van anderen bezig te houden en er zoveel tijd in te steken als bijvoorbeeld één verpleegkundige wel bereid is te doen. Ik heb er, op vraag van één verpleegkundige, ook nog verschillende details over mijn 'schizofrene' gewaarwordingen opgehaald. Ook tijdens deze samenkomst is aan het einde nog benadrukt dat men zeker creatieve bezigheden moet zoeken. Er was één persoon die sinds kort deel van een koor uitmaakt en een andere, die graag zou willen tuinieren. Het tuinier-idee zal misschien ook wel kunnen worden uitgevoerd. Misschien wil een ASL (= GGZ-zone) hier proberen er een stuk grond voor te bemachtigen.
Uit de meest geliefde sprookjes uit je eigen jeugd kun je zelf - als je er al in slaagt jezelf een beetje op een afstand te bekijken - ook wel wat over je eigen problemen opmaken.
In mijn boek haal ik ook als één van mijn favoriete sprookjes - het ontroerde mij en ik kon mijzelf er in terug vinden - uit mijn jeugd dat van het 'Meisje met de zwavelstokjes' van Andersen aan.
Wat mij recent ook te binnen kwam was een ander geliefd sprookje: Het lelijke eendje.
Wel, nà mijn jaren psychotherapie ben ik eindelijk een zwaan geworden en heb dus mijn besef van eigenwaarde behoorlijk hersteld. Voor de rest: wel, er blijft altijd wel iets om binnen jezelf aan te werken, maar dat geldt evenzo voor psychotherapeuten, psychiaters enzovoort.
Tussen mijn 'schizofrene' fantasieen had ik tijdens een zomerreis in Zuid-Frankrijk ook iets betreffende zwanen gedacht, maar ik kan mij de preciese inhoud ervan niet meer herinneren.
Ha, ha: voor wie hier op mijn blog leest, zouden wij de titel van het sprookje 'Zwaan-kleef-aan' toe kunnen passen...? [Zonder enige verwijzing naar de inhoud van dat sprookje, waarvan ik de betekenis of onbewuste verbanden niet eens ken.] Zal ik de titel van mijn blog veranderen?
Ik heb verschillende brei-, haak- en borduurperiodes in mijn leven gehad, maar merk nú tijdens het borduren pas het effect van kleuren en achtergronden. Voorheen was ik meer bezig om preciese technieken, modellen of produkten te verkrijgen, ook wel met behulp van mijn eigen fantasie, hoor.
Maar nu merk ik dat ik ook erg het effect van kleuren en achtergronden op prijs begin te stellen of - wie weet - nú pas klaar ben om aandacht te schenken aan dit soort details. Ik houd niet meer zo erg van felle kleureffecten, ook al kunnen enkele exemplaren mij wel bevallen. Ik houd nu erg van pastelkleuren, eenkleurig borduursel of dat wat ik ook wel het antieke effect noem (donkerrood, donkerbruin of crémekleur enzovoort op beige of ecrù achtergrond). Ook 'open' borduurwerk, dat wil zeggen: niet geheel gevulde figuren vind ik erg mooi.
Ik ben nu het erg interessante hoofdstuk 8 in het boek Attachment in Psychotherapy van David Wallin aan het lezen, over de niet verbale ervaring en het niet-gedachte-bekende, dat deel uitmaakt van de emotieve kern van het Zelf.
Om even kort ietwat aan de lezer hier uit te leggen: alle mensen doen een enorm belangrijk deel zo niet het merendeel - van hun prille ervaringen op tijdens de zogenaamde pre-verbale fase, ervaringen die wij in ons geheugen opslaan zonder ze nog te kunnen bewoorden, maar die ons evengoed enorm bepalen in ons gedrag.
Tijdens de psychotherapie poogt de goede therapeut juist deze ervaringen van de patiënt, die nog niet tot een verwoordbare fase behoren leefbaar en uitspreekbaar te maken en zo binnen de persoon (patient) tot verwerking en integratie ervan te komen.
Wat D. Wallin hierin beschrijft over meerdere soorten patiënten roept bij mij de lectuur van hoofdstuk 6 van Searles (Collected papers on Schizophrenia) terug, waarin hij schrijft over de communicatie op een onbewust niveau. Het schijnt dus bij vele problematieken voor te komen, dit soort communicatie. Erg interessant argument.
Om hier voor bepaalde lezers wat voorbeelden van pre-verbale communicatie aan te halen: de gezichtsuitdrukkingen, de toon van de stem, de houding van het lichaam en de gebaren, het ritme en type van het gesprek en gedrag. Of om tot de prille jeugd terug te gaan: de nabijheid of afwezigheid van de zorgende persoon en de aard van de eventuele aanwezigheid...
Vanochtend iemand een beetje geholpen met een vertaling. Toch zo gek nog niet: af en toe klusjes te vertalen. Het worden vaak deels ook uitdagingen.
Maar op hoeveel verschillende manieren kun je zinnen wel niet opstellen of meer 'bloemend' opschrijven...
Zo herinner ik mij - en dat werk zou ik niet graag herhalen - dat ik tijdens bepaalde vertaalklussen, waaronder ook enkele voor de Europeze Gemeenschap hier in Italië in botsing kwam met ietwat 'gehaaide' nederlandstalige personen, die met behoorlijke eigendunk beweerden dat bepaalde vertalingen maar op één (hun) manier vertaald konden worden.
Gistermiddag ben ik nog wat verder gegaan met het lezen in het interessante boek 'Attachment in Psychotherapy' ('Psicoterapia e teoria dell'attaccamento') van David Wallin. Ik ben nu bezig met het zevende hoofdstuk. Het is verbazingwekkend hoeveel ik ook hierin ontdek en dan ook in mijn omgeving in het gedrag van zovele mensen terugvind, daarbij niet ten laatste ook de familie van mijn man.
Hoeveel méér mensen dan ik ooit had gedacht zijn, zonder het zelf te weten, voortdurend 'geblokkeerd' in hun gedrag omdat ze voortleven met gedrags- en denkpatronen die tijdens hun prille jeugd zijn ontstaan.
Het duurt nog wel een poos voordat ik dit boek uit zal hebben en bepaalde hoofdstukken zal ik nog eens moeten herlezen omdat er zovéél in is verwerkt: Bowlby's hechtingstheorie, maar ook alles wat er daarna met het werk van anderen uit is voortgevloeid. Het werpt ook een heel andere blik op al dat wat ik met behulp van mijn universiteitsstudie en verdere zelfstudie had geleerd of begrepen. Erg interessant, in ieder geval!
In bepaalde beschrijvingen van Wallin over de werking van de psychotherapie vind ik natuurlijk ook beschrijvingen van Searles terug.
Kommentaar voor de lezers die hier niet veel van begrijpen: dat wat in psychotherapie gegeven of toegereikt wordt is dat wat dus eigenlijk de zogenaamde 'optimale' ouders hadden moeten aanbieden. Of zoals Bettelheim ook wel eens schrijft: 'the good enough parents'.
Vanochtend eerst lekker aan de telefoon met een familielid in Nederland gekletst.
Daarna naar buiten gegaan, om boodschappen te doen en tegelijkertijd van de lente hier te genieten: heerlijke zon, verschillend groen gebladerte op de bomen bewonderd, merels bekeken die wormen uit de grond trekken en mooie heldere contouren van alle ramen en bomen gezien vanwege de heldere lucht enzovoort.
Ik heb ook lavendel gekocht bij een 'erboristeria' (hoe heten die op zijn nederlands? Winkels waar je schoonheidsprodukten, maar ook kruiden en gedroogde bloemen kunt vinden.) en thuis al heerlijk een paar geurzakjes ermee gevuld en verpakt.
Over het thema 'eenzaamheid' gezien vanuit psychoanalytisch perspectief: Hier denk ik nu aan het al genoemde boek 'Solitude' (Solitudine felice) van Franςoise Dolto, maar ook aan het boek van Judith Viorst ('Necessary losses' of 'Noodzakelijk verlies'): ons hele leven, vanaf de geboorte is een continue weg van zich-losmaken, van grenzen overschrijden, van hierover 'rouwen' en er rijper of wijzer van worden. En in ons blijft altijd het verlangen bestaan naar die oer-eenheid, die symbiose met moeder, dat geheel een-zijn met elkaar.
En de psychische problemen van eenieder ontstaan daar waar deze weg niet al té perfect is verlopen, stagnaties of fixaties gevormd heeft.
Juist in de volle 'schizofrenie'-beleving wordt de bestaans-eenzaamheid enorm geaccentueerd. Ik verwijs hiervoor bijvoorbeeld ook naar mijn gedicht 'Vervreemd', elders in mijn blog-archief vindbaar.
Ik heb toch nu, ná het afzakken van die enorme lentemoeheid dit jaar (hoorde dat mijn zus, haar man en vriendinnen er ook last van hadden. Ja, het 'bioritme' van de mens! ), ook weer zin om te lezen, hoor.
Ik las zonet een hoofdstuk in het boek 'Solitude' (Solitudine felice) van Françoise Dolto. Dit is nu al het vierde boek dat ik van haar lees, natuurlijk in het italiaans. Een voordeel van het wonen in een land met méér bevolking: de vertalingen worden gemakkelijker gedaan, hetzij van films hetzij van boeken.
Dolto is, voor mij persoonlijk, héérlijk in het in gemakkelijke taal weergeven van voorbeelden of toepassingen van de psychoanalyse, bovenal in de opvoedingspraktijk - en mensontwikkeling.
Ik wacht nu ook nog op een paar in Nederland bestelde boeken.
Vanochtend ook weer extra gewandeld en wat cadeautjes voor een familielid bedacht en georganiseerd.
Leuk ook alleen al om ook daar mee bezig te zijn, ook in gedachte.
Kommentaar voor vandaag: ik weet dat ik ondanks alles altijd erg optimistisch ben geweest. Ik geloof dat dit toch wel een erfelijke trek is. Van de kant van mijn vader of van mijn moeder?
Vanochtend heerlijk minstens twee en een half uur op mijn gemak gewandeld, terwijl ik ook de taalcorrecties met de post verstuurde.
Heerlijk genoten van allerlei kleine dingetjes vandaag: zoonlief, die uit eigen initiatief thuis dingen op orde brengt (meehelpt); bomen met nieuwe bladeren; een superefficiënte en vriendelijke postbediende; koopjes op een grote wijkmarkt; een praatje met een barman; winkelen.
En pas thuis weer ontdekken waarom manlief gisteren speciaal een ragout à la bolognese voor vandaag had voorbereid: het is vandaag 33 jaar geleden dat wij op Sicilie trouwden.
Was ik helemaal vergeten, dit jaar.
Zijn het bijna niet altijd de vrouwen, die daar hun man of partner aan herinneren?
Ik ga momenteel nog steeds regelmatig verder met mijn borduren als een van de bijna dagelijkse ontspanningsbezigheden. Vele dingen van mijn productie zullen als cadeautje eindigen, anderen zullen in ons huis pronken - voor zover ik door het vaak mopperende kommentaar van mijn man door kan prikken en hierin mijn zin krijg. Hij wil altijd originele dingen zien hangen (houdt niet van posters), maar vanwege deze overtuiging van hem hangen er hier in huis nog steeds meerdere, enorm donkere pasteltekeningen uit zijn adolescentie en die kan ik gewoon niet meer verdragen!
Heb zopas een mooi antiek decor geborduurd in de vorm van een hart, dat eigenlijk groter uit had moeten vallen. Misschien maak ik hier wel een serie met varierend decor van omdat ze echt mooi uitvallen. Misschien ga ik voor een vriendin ook nog een tas - waarop al een strook borduurstof zit - borduren. Vele, kleine ideetjes waarvan ik ook geniet.
Morgen gaat de eerste italiaanse tekstcorrectie van mijn verhaal naar de uitgever terug. Daarna zal er minstens nóg een controle volgen.
Met de hulp van mijn ex-psychiater heb ik nog wat zinnen veranderd en details beter toegelicht.
Zijn hulp stel ik hiervoor echt ook wel op prijs.
Perfect is iemand toch nooit en je zoudt alles - mijn verhaal inbegrepen - wel oneindig kunnen verbeteren.
Ondertussen is de lentemoeheid wat afgezakt, maar is er nog steeds de bezorgdheid binnen de familie voor een 'ziek' familielid.
Wat dit betreft stuit ik persoonlijk nog steeds binnen bepaalde communicatie op andere familieleden, die wie weet wat wel niet van mij verwachten. Alsof ik op de een of andere manier de oplossing zou moeten zijn voor hún niet opgeloste spanningen of levensproblemen...
Gelukkig kan ik er nu op een betere manier afstand van nemen.
Dit is mij ook al zo'n beetje voorgevallen binnen de zelfhulpgroep. Het schijnt mij dat een persoon daarbinnen mij graag voortdurend aanwezig ziet omdat ik meer nuttige informatie en input kan geven dan andere 'stemmenhoorders' met hun problemen.
Maar ik heb géén zin mij voor een ieder daar in te zetten. Ik heb al voldoende bezigheden en in de keuze of het volgen ervan is het belangrijkste criterium nu toch wel wat ik echt wil doen.
Mijzelf zijn, ná bijna een leven lang hierin vanwege mijn ex-problematiek niet geheel te zijn geslaagd...
Tijdens mijn trip van vanochtend heb ik bij mijn ex-psychiater ook weer een vriend ontmoet, die weer eens helemaal zijn humeur in zijn schoenen heeft zitten.
De laatste tijden gebeurt er ook wel aardig wat in zijn leven: zijn grootmoeder overleden (zijn moeder leeft al jaren niet meer), sinds een jaar last van pijn in zijn schrijfhand en arm, weinig werk voor hem op de markt (hij werkt freelance); zijn verkering - en samenwoning - is uit; een dierbaar familielid komt hem na jaren opzoeken met desbetreffende consequenties.
Alles schijnt hem zo ongeveer tegen de wind te gaan of zwaarder te wegen, over het algemeen beschouwd.
En hij is persoonlijk ook al op de radicale anti-toer - overal tégen - wat hem de verwerking van alles zeker niet vergemakkelijkt.
Ik ben nu aardig bezet ook vanwege de correctie van de italiaanse tekst van mijn verhaal.
Mijn ex-psychiater heeft mij nog wat suggesties gegeven, die ik liever van hém aanneem dan van mijn man, dit tenminste wat betreft vertaalde tekst of hier tekstcorrecties.
Jaren geleden, rond 1992-1994, toen ik ook nog artikelen voor de Europeze Gemeenschap vertaalde, heb ik mij aardig geïrriteerd toen mijn man zijn neus er tussen stak - en ik dat toeliet. Het werd avonden lang werk op de computer en/of elektrische typmachine.
Hij herschreef vaak hele zinnen, paragrafen, en daar gingen wij avonden lang over in de klins.
Sindsdien vraag ik zijn hulp desbetreffend gewoon niet meer. Liever van de kant van anderen. Door hoevele handen is mijn tekst nu wel niet gegaan?
Eerst de hulp van een bejaarde journalist, die mijn tekst 'interpreteerde', d.w.z. een andere uitleg gaf dan die had. Later hebben nog zeker mijn psychotherapeute, mijn psychiater, een andere vrouw (methodologe in autobiografieen) en nog wel iemand hem gelezen en suggesties gegeven.
Ook mijn zoon gaf mij nog een of andere suggestie.
En het kan nog altijd wel beter, hoor. Maar ja, dan zeg je op een bepaald moment toch wel stop òf omdat je er van begint te balen of omdat je er gewoon geen zin meer in hebt.
Hoe meer vakliteratuur ik hoe dan ook lees, hoe meer details ik ook zou kunnen schrijven, maar ik geef zo al genoeg bloot van mijn privéleven, vind ik...
Nu moet voor de italiaanse versie ook nog de tekst voor de achterkant worden opgesteld, wat ik in Italië liever aan anderen over wil laten.
Na deze correcties zal de tekst van de uitgever nog een keer gecontroleerd moeten worden.
Vanochtend heb ik vanwege bovengenoemde reden ook weer 3 1/2 uur tijd in reizen binnen de stad verloren.
Ik ben sind een poosje opnieuw enorm geïnteresseerd in creatieve handarbeid, zoals sommige lezers van dit blog al wel gelezen zullen hebben.
Wel, met het 'ouderwetse' borduren heb ik al 3 geurzakjes, één schilderijtje (in delfts-blauw effect) en één pannelap geborduurd.
Natuurlijk moet het een en ander nog gevuld, dichtgenaaid en in een frame met passepartout verwerkt worden, maar dat komt mettertijd nog wel.
En ik heb al aardig wat andere ideëen opgedaan voor het werken met stof.
Het is gewoon een héérlijk gevoel voor jezelf iets uit je handen te zien komen, handarbeid te doen, van wat voor aard dan ook: knutselen, koken, het huis een bepaalde orde geven, tuinieren, schilderen enzovoort.
Dat is juist deel van die dingen, die de mensen voor het begin van de industriëele revolutie normaal deden: in contact blijven met wat er uit hun handen kwam.
Met de industrialisering is er dus ook een 'vervreemdingsproces' voor de mens van start gegaan, dat iedere persoon juist met creatief bezig zijn óók met zijn handen tegen zou moeten werken. Balanceren dus, uiteindelijk.
Gisteren was het centrum van Turijn aardig vol, ook vanwege de opening van de nieuwe tentoonstelling van de Sindone, het laken waarvan men veronderstelt dat Jezus er na zijn dood in gewikkeld was.
Ook in het restaurantje, waar ik met vriend X en 36-jarige vriend Y at, zat het propvol toeristen. Wij hebben echter heerlijk gegeten. Na het etentje ging vriend Y snel weg vanwege een afspraak met zijn verliefde, een nieuwe recente story van hem. Met X bezocht ik de wijkmarkt om hem ook te helpen bij de aankoop van voorwerpen en hem tussen het zicht op verschillende soorten gordijnen uit te leggen welke nu het meest geschikt zijn voor een keuken. Hij zal er nog over nadenken vóór ze ook te kopen.
Ik heb dit jaar weer wat moeite gehad mij snel aan de nieuwe zomertijd aan te passen. Zal het hiervan een nasleep geweest zijn? Ik was de laatste dagen namelijk behoorlijk moe en heb gisternacht en vannacht dan ook lang uit moeten slapen.
Of zal het zijn oorzaak gehad hebben in gedachten rondom de ziekte van een dierbaar familielid en nog wat andere zaken die mij deze week bezig hielden?
Ook mijn man schijnt in deze dagen meer moeheid te hebben dan voorheen. Zal het toch moeheid vanwege de overgang tot de zgn. zomertijd zijn?
Gisteren ben ik vanwege tijdgebrek, maar ook gebrek aan zin niet naar de vierde reünie van de eerste zelfhulpgroep hier gegaan. Ik verlies ook elke keer minstens 4 - 4 1/2 uur omdat de reünie zeker anderhalf uur duurt, je nog apart wat bijpraat en ik met de bus of tram van mijn buitenwijk naar het stadscentrum moet gaan en omgekeerd.
Bovendien was ik totaal niet van plan zo'n groep te leiden, maar alleen in het begin bij te wonen en er af en toe naar toe te gaan. Ik zal als ervaringsdeskundige wel nuttig zijn daar, maar ik voel mij ook niet altijd tot alles bereid.
Morgen ga ik weer met vriend X uit eten, die ná het eten samen met mij zijn keukengordijnen wil gaan zoeken op een wijkmarkt.
Gisteravond ben ik te weten gekomen dat er in Turijn op 12 mei een soort congres gehouden zal worden over het thema 'La diversità che fa paura..' (= Het anders-zijn dat beangstigt), waar men dan over het stigma van de 'geestesziekte' zal spreken. Ik heb er ook een uitnodiging voor gekregen en het kan wel zijn dat ik er naar toe ga.
Ik ben gisteren begonnen met de tekstcorrectie van de italiaanstalige versie van mijn verhaal, waar ik nog wel een paar dagen mee bezig zal zijn. Verder heb ik hier in deze dagen ook meer andere bezigheden, die mij van het blog weg houden.
Gisteren ben ik toevallig door een ander park vlak in mijn woonbuurt gegaan en heb ik daar bij een grote vijver lange tijd staan kijken naar iets wat ik al een paar jaar niet meer tegenkwam: een eend met kleintjes. Wat een prachtig schouwspel! Ik telde maar 7 of 8 kleintjes, maar twee wat oudere mannen dáár hadden er liefst 13 geteld, die allen op Paasdag zijn geboren. Het was zó vertederend om te zien! Een paar kleintjes, die te ver van de groep af waren gezwommen, leken in hun plotselinge pogingen hun moeder te bereiken wel over het water 'te rennen'. Hun hele piepkleine lichaampje schoot omhoog en je zag daarna nog hun twee palmvoetjes boven het watervlak héél snel bewegen: bijna 'rennen'.
Ik kan in dit soort en andersoortige spektakels echt volledig opgaan en er heerlijk van genieten, hoor. Het kan vaak mijn hele dag goed stemmen.
Ik heb zonet boodschappen en andere zaken gedaan, maar ik stond om de haverklap stil om van de lente en haar natuurverschijnselen te genieten.
Prachtige mimosastruiken, japanse kersbomen, stilstaande merels op het gras, af en toe een eekhoorntje (jà, zelfs in de stad sinds een paar jaar!), kleine gekleurde vogelsoorten waar ik de naam niet van weet...
Het genieten van het zicht van kleine kinderen, van hun taaltje, maar ik kan ook vertederd raken door oudere mensen, hoor.
Als iemand genoeg de tijd heeft en neemt om te leven, kan van alles en nog wat een geluksmomentje zijn of een zgn. 'oppepper'.
Kleine dingen vaak...
En de natuur gadeslaan was ook een geliefde bezigheid zélfs tijdens mijn 'galopperende schizofrene' periode.
Gistermiddag samen met mijn ex-psychiater en drie vrouwen, die deel uitmaken van de eerste zelfhulpgroep hier in Turijn, een soort reünie gehouden over argumenten die deze groep betreffen. Ook wat gesproken over toekomstige GGZ-activiteiten, zoals die op 29 juni, waar dr. John Read uit Nieuw-Zeeland de hoofdgast zal zijn.
Bij de gelegenheid heb ik ook weer eens een paar personeelsleden binnen die ziekenfondszone ontmoet, waar ik door de lange jaren heen echt wel aan gehecht ben geraakt. Diep menselijke contacten, bovendien in een periode van innerlijke behoefte, zijn echt geen zaken die je in je koude kleren gaan zitten. Af en toe maak ik dààr en elders (therapeutische woongemeenschap en psychiatrische afdeling) ook wel eens een bezoekje.
Verder zal ik in de komende dagen wat bezet zijn met tekstcorrectie en misschien een vertaalklusje voor een bevriende persoon.
Mijn man en ik hebben gistermiddag hier in de buitenwijk nog een prachtige wandeling in een mooi, bijna aan onze woonbuurt grenzend park gemaakt. Er was in de afgelopen dagen nogal wat wind geweest en de hemel was wolk- en smogvrij. Het was een pracht zicht rondom ons, met vele struiken en bomen in volle bloei of met bomen waarvan de bladeren nog net zo half in de knop zitten. De lente..., het steeds beginnend leven..., iets wat steeds opnieuw bewondering, vertedering, stilte en er van genieten oproept.
Verder hadden wij voortdurend een pracht zicht op de hele alpenketen rondom, met de besneeuwde toppen. Het leek af en toe echt of wij zelfs hoog in de bergen aan het wandelen waren. Echt een heerlijke wandeling!
In hoofdstuk 13 van Collected Papers on Schizophrenia schrijft Searles in de paragraaf over de poging om met de therapeut een symbiotisch rapport (zoals van het type tussen zuigeling en moeder) te herstellen.
Bijna aan het begin van deze paragraaf schrijft hij ook over de lange stiltes die bepaalde behandelingsuren met zijn schizofrene patiënten karakteriseren en waar het voorkomt (of voor kan komen) dat de patiënt veronderstelt dat de therapeut weet wat hij denkt en voelt, alsof hij uiteindelijk zijn gedachten kan lezen.
Ik weet niet of ik hier uitweid, maar dit stuk tekst deed mij er aan herinneren dat ik tijdens mijn puberteits- en adolescentiejaren vaak de gedachte heb gehad dat ik bepaalde, door mijzelf uitgesproken zinnen, begrippen of gedachten zeker niet aan anderen (familieleden of (school)vrienden) wilde herhalen. Of zij begrepen mij metéén bij mijn eerste uitspraak ervan of het was volgens mij de moeite niet waard aldoor mijzelf te herhalen. Ook toen had ik dus op een andere manier al dit energie-economie-besparingsidee. Jaren later heb ik deze manier van denken ook wel in andere mensen bemerkt, hoor.
En dit doet mij op zijn beurt weer duidelijk herinneren hoe mijn zoon rond zijn tweede leeftijdsjaar zon half jaar lang nog niet voor alle andere personen begrijpelijke zinnen uitsprak: hij sprak meerdere woorden in zijn zinnen, maar toch niet voldoende om kompleet voor anderen begrijpelijk te zijn. Alleen zijn vader en ik begrepen hem toen, ook al wilden wij hem zeker niet aansporen zo verder te gaan met zijn communicatie. En dit leidde vaak tot woede-scènes van mijn zoon: hij had toch duidelijk uitgelegd wat hij wilde? Alles was toch duidelijk genoeg? Moest hij zich soms herhalen? Al toendertijd deden deze reacties van mijn zoon mijn eigen bovengenoemde gedrag uit puberteit en adolescentie herinneren.
Iets verderop in hoofdstuk 13, onder de paragraaf over de psychotherapeutische techniek haalt Searles zelf voorbeelden van patiëntencommunicatiepogingen aan, zoals hij ook observaties van Ruesch aanhaalt. Hier schrijven Searles en Ruesch duidelijk over pogingen om het communicatiesysteem met behulp van de handelingen die typisch voor de kinderleeftijd zijn te herstellen, communicatiesysteem dat voor vele schizofrene mensen hoogst frustrerend geweest moet zijn juist al vanaf die leeftijd.
Het moet iets verschrikkelijks zijn voor een kind als jijzelf al voldoende hebt gedaan om jezelf begrijpelijk te maken. Het is frustrerend jezelf te moeten herhalen. Jijzelf weet héél goed wat je voelt en denkt. Als de vertrouwde ouder-omgeving dit niet begrijpt raak jij zeker in irritatie-gevoelens. Als je dat dan ook nog een leven lang vol moet houden zou ik wel eens willen zien hoe andere mensen dan zouden reageren, uiteindelijk. Er zit ook een deel van de kwestie van energieverspilling in: jezelf altijd moeten herhalen. Ik geloof zeker dat dit een probleem kan zijn voor velen, schizofreen of niet!
De verschillende moeilijkheden van de patiënten die daar beschreven worden (vóór en ná Ruesch) moeten verschrikkelijk zijn en ook tijdens hun kindsheid geweest zijn. Als kind communiceren en niet begrepen worden, niet in je taalcommunicatie en niet in je behoeftencommunicatie.
Wat ik dáár in gedragsvoorbeelden lees, geeft mij af en toe het gevoel van een bijna gewilde oncommuniceerbaarheid alsof het echt om een (opgekropte) woede-uiting gaat. Waarbij ik ook denk aan dat wat een kind via gebaren en woorden van een volwassene als duidelijke communicatie waar kan nemen, maar dan door de volwassenen ontkend wordt als waar-zijnde, waar men dan weer in het veld van de communicatie komen van wat Bateson en Ciompi (de 'affectieve logica') er over hebben geschreven.
Zoals wij al voorzien hadden regende het hier gisteren en ook in een groot deel van Italie. Wij hebben gewoon knusjes binnen en buitenshuis van elkaar genoten.... Vandaag idem.
Vandaag is onze zoon, zoals zo'n beetje de traditie in Italie wil, buitenshuis aan het picknicken met vrienden en vriendinnen. 'Niet veel nieuws van het turijnse front.' Lia G.
Mooie spreuken of wensen om zelf als kaartje of geborduurd patroontje aan dierbare personen cadeau te geven of ook gewoon als een soort welkom-spreuk thuis op te hangen :
"MAY YOU BE BLESSED WITH HEALTH AND HAPPYNESS"
Mooi! Al met al houd ik best van al dat wat men 'ouderwets' of traditioneel zou noemen, wat kaarten, wensen en versieringen betreft, tenminste.
Terwijl ik de afgelopen dagen door de groene wijken hier liep of gewoon af en toe in het centrum van de stad mooie bloeiende struiken of bomen zag, schoot mij te binnen dat wij tijdens de lente in Bergen - met de vele natuur om ons heen - zovele bezigheden hadden: - met paardebloemen of boterbloemen kettingen of hoofdkransjes rijgen. Je maakte bijna onderaan de steel een dunne platte opening en daar haalde je de volgende bloem doorheen. En dit dan herhalen; - wij plukten in de wilde rozenstruiken wel van die rozenblaadjes af (waren dat geen rozebottelstruiken?) om er later een soort rozenwater van te maken; - onzelieveheersbeestjes werden vaak opgepakt en die liet je vanuit je hand met een zwaai achter je hoofd wegvliegen. Hierbij mocht je dan een wens uitspreken of bedenken: magische spelletjes van de kinderen; - broer Ruud had een keer tijdens een Sinterklaasfeest een poppenkast met handpoppen cadeau gekregen - materiaal dat trouwens allemaal door mijn vader en zus Francien gemaakt was - en speelde daarmee voor de buurt- en Goverskinderen in de tuin vóór het huis zijn theatertje; - een paar jaar lang hadden wij bij erg mooi weer de toestemming van mijn ouders om een kampeertent achter ons huis op te zetten, waar dan om de beurt een paar kinderen 's nachts mochten slapen. Dat was avontuurlijk, joh, in onze ogen! Kamperen ... in onze eigen tuin [wat waren wij ook met weinig tevreden...]; - achter ons huis stond toendertijd nog de St. Bernadettekleuterschool, waarvan de toegang tot het schoolplein en de grasvelden aan de zijkant door twee hoge houten hekken werd versperd. Natuurlijk klommen wij daar vaak overheen en breiden wij zo ons speelterrein enorm uit met al die kleuterschoolruimte. De Ursulinenzusters protesteerden vaak, maar daar gaf men niet al te veel gehoor aan. Op dat plein heb ik in mijn vrije tijd nog leren fietsen en reed ik bijna de hoofddeur van de school binnen. Daar knikkerden wij ook beter en speelden wij beter met de tollen. Zodra er in de school nieuwe ramen ingezet werden was één van mijn lievelingsbezigheden er de nog zachte stopverf deels uit weg te halen en die als een soort pongo te gebruiken. Ik herinner mij nog goed dat ik de geur van die stopverf zo heerlijk vond; - tijdens een periode van verbod van toegang tot de kleuterschoolruimte vermaakten mijn broer 'kleine' Hans en ik ons wel met plastiek buizen, die wij als kokers gebruikten om zelf gevouwen pijlen of struikbessen juist in de richting van de achterkant van het schooltje te schieten. 'Jongensspelletjes', die ik wel met Hans deed; - als buurtspelletjes werd er vaak 'boefie-en-tuut' gespeeld of ook wel 'boompje verwisselen', 'standbeeld' of badminton; - ook maakten wij wel lange wandelingen richting Koedijk naar de vlotbrug of richting het bos vlakbij de 'Ronde Kom'; - toen de periode van de hele stranddagen samen met ouders en kinderen al voorbij was, toerden wij wel eens hele dagen in de bossen en duinen tussen Bergen en Egmond, waar mijn vader ons ook wel eens meenam naar bunkers, waarvan hij tijdens de Tweede Wereldoorlog door de duitse bezetters gedwongen aan de bouw deel moest nemen. Tijden later heeft hij ons wel verteld dat hun enige manier van protesteren een soort sabotage was tijdens de constructie ervan: het materiaal waarmee ze die maakten was niet weerbaar en bevatte méér zand dan vereist was;
Meer als prettige Paasdagen zou ik alle lezers hier een goede toekomst toe willen wensen, verder mooi lenteweer en niet te vergeten: geniet als het kan van elk moment van je leven! Het 'Carpe Diem' = Pluk de dag!
Ik heb zonet een poosje heerlijk genoten van een site met handwerkprodukten van nederlandse vrouwen die prachtige handwerkideëen hebben en die verwerken met vele nederlandse stoffen, kleuren en motieven in staande of hangende voorwerpen, schilderijtjes, wandkleden enzovoort.
Het mooie delfts blauwe effect: dat ga ik nu ook gebruiken voor een of meer geborduurde schilderijtjes. Witte borduurstof met alleen blauw borduurgaren. Voor een geschikt passepartout en de rest zorg ik dan later wel. Vanochtend dus geen kommentaar over lectuur.
Vandaag weer met vriend X gegeten, véél gekletst en ook gewandeld. Voor onze wandeling is er een derde vriend bijgekomen, die ik al andere keren heb ontmoet.
Vlak bij het centrale station van de stad hebben wij nog een poos in een leuke bar gezeten.
Ook Paaswensen uitgewisseld en informatie over vakantieoorden enzovoort.
Het mooie weer begint hier nu - later in de middag - weer om te slaan naar bewolkt.
Zal het een toeval zijn? De laatste 5-6 jaren is het op Paaszaterdag en Paaszondag altijd regenachtig! Alsof er persé roet door de paasplannen van uitstapjes gegooid moet worden.
Misschien ontmoeten wij morgen of overmorgen ook nog een paar vrienden.
Gisteren was de middag al zo'n beetje gewijd aan de voorbereiding van wat speciaal eten voor Pasen, maar ook aan wat andere activiteiten, zoals heerlijk op een ouderwetse manier borduren.
Voorlopig een soort geurzakje voor potpourri of misschien lavendel. Om ook weer 'op toer' te komen en het borduren weer eens opnieuw op te nemen. Later in de tijd ga ik ook wel wat schilderijtjes of andere dingen maken. Ik heb echt besloten dat ik een poos ook méér handarbeid moet doen, niet alleen maar lezen en schrijven. En ik moet zeggen dat dit helemaal niet tegen valt, in tegendeel.
Onder de middag heb ik echter ook de notitie van 'ziekte' van een dierbaar familielid vernomen, wat mijn gedachten tijdens die activiteiten wel bezig hield.
Ik geloof dat ik voor het eerste geborduurde schilderijtje maar een folkloristisch thema neem van de serie van 4 voorstellingen, waar het dansende volkspaartje dat hier - gehaakt - op het blog zichtbaar is deel van uitmaakt. Maar ik zal eerst het filetpatroon ervan in een vergroot borduurpatroon moeten overbrengen.
Zopas werd ik door mijn ex-psychiater uitgenodigd voor een andere korte spreekbeurt begin juni te Ivrea (Piedmontgewest), tijdens de Fiera della Parola.
Eind juni 2010 is dr. John Read hier in Turijn ook al uitgenodigd om te spreken over zijn onderzoeken, die duidelijk - op statistisch niveau - verband vinden tussen trauma's en psychose.
Zoiets als hij afgelopen september te Maastricht al in het MECC tijdens het Intervoice-congres heeft verteld.
Hoogstwaarschijnlijk zullen er dan ook twee korte persoonlijke getuigenissen zijn, waartussen ook de mijne.
Het kan zijn dat de italiaanstalige versie van mijn boek daarom vroeger in de druk zal gaan, omdat deze gelegenheden ook optimaal zijn voor de verkoop ervan. Volgende week zal ik ook de italiaanse tekst in Pdf-formaat van de italiaanse uitgever moeten controlleren.
Voor velen met hechtingsstoornissen van wat voor aard dan ook, is de behoefte aan 'geborgenheid' een moeilijke kwestie.
Zich geborgen voelen is een basisbehoefte, die bij elk kind voldaan moet worden, maar het is ook iets wat je nog later in leven met je meedraagt.
In Nederland is er een boekenserie van de basisbehoeftes verschenen, bij uitgeverij Amdromeda, waartussen ook één met de titel 'Geborgenheid'.
Hoe dan ook, met een terugblik op mijn verhoudingen met partners, moet ik bekennen dat ik mij al tientallen jaren geleden tot mijn man aangetrokken voelde bóvenal omdat ik mij bij hem 'geborgen' voelde - méér dan bij andere partners.
Het zal voor sommigen misschien géén enthousiast idee voor een begin zijn, maar het is mijn waarheid. Natuurlijk had hij ook andere kwaliteiten of karakteristieken die mij aantrokken, waaronder ook zijn goede gevoel voor humor.
Misschien is ook het feit dat ik toen aan dit gevoel gehoor gaf een voorwaarde geweest voor positievere ervaringen van mijn kant in vergelijking met anderen.
En deze behoeftes heb ik ook binnen andere nederlandse familieleden aangetroffen als 'te voldoenen' behoeftes binnen een partnerrelatie.
Vandaag wat extra boodschappen gedaan om toch op Paasdag iets speciaals te eten, daar wij dat allen hier wel op prijs stellen. Wij houden echter alle drie niet van die overdreven uitgebreide maaltijden.
Vóórdat ik vanochtend opstond schoten mij nog de herinneringen aan de Paasfeesten en voorbereidingen vroeger bij ons thuis te Bergen binnen: vele hard gekookte eieren, die de dag tevoren allemaal samen met mijn vader beschilderd werden. Alleen al deze bezigheid was een mooie manier om van elkaar's gezelschap te genieten. Ook het zicht van de beverfde eieren was een lust voor het oog. En wat voelde je je trots op je resultaten...
Mijn vader die wat extra's lekkers als eten voorbereidde. Bij mooi weer ook de chocolade eitjes die tussen het gras en de planten in de tuin verstopt werden.
Mooie herinneringen, die ik een paar uurtjes later nogmaals aan mijn zoon heb verteld.
Hier in Turijn wonen wij in een nogal groene buitenwijk en de buurt onder huis staat dan ook vol met kleurige bloeiende planten en bomen. Het is ook echt lenteweer vandaag.
Ik zit te bedenken dat ik de publicatie van de engelstalige versie van mijn verhaal nog maar een poosje uitstel totdat er hier wat formaliteiten geregeld zullen zijn. Ook zal ik nog moeten kiezen tussen een uitgeverij of zelf uitgeven. Dit laatste trekt mij eerlijk gezegd wat meer aan.
