|
Morgen gaat de eerste italiaanse tekstcorrectie van mijn verhaal naar de uitgever terug. Daarna zal er minstens nóg een controle volgen.
Met de hulp van mijn ex-psychiater heb ik nog wat zinnen veranderd en details beter toegelicht.
Zijn hulp stel ik hiervoor echt ook wel op prijs.
Perfect is iemand toch nooit en je zoudt alles - mijn verhaal inbegrepen - wel oneindig kunnen verbeteren.
Ondertussen is de lentemoeheid wat afgezakt, maar is er nog steeds de bezorgdheid binnen de familie voor een 'ziek' familielid.
Wat dit betreft stuit ik persoonlijk nog steeds binnen bepaalde communicatie op andere familieleden, die wie weet wat wel niet van mij verwachten. Alsof ik op de een of andere manier de oplossing zou moeten zijn voor hún niet opgeloste spanningen of levensproblemen...
Gelukkig kan ik er nu op een betere manier afstand van nemen.
Dit is mij ook al zo'n beetje voorgevallen binnen de zelfhulpgroep. Het schijnt mij dat een persoon daarbinnen mij graag voortdurend aanwezig ziet omdat ik meer nuttige informatie en input kan geven dan andere 'stemmenhoorders' met hun problemen.
Maar ik heb géén zin mij voor een ieder daar in te zetten. Ik heb al voldoende bezigheden en in de keuze of het volgen ervan is het belangrijkste criterium nu toch wel wat ik echt wil doen.
Mijzelf zijn, ná bijna een leven lang hierin vanwege mijn ex-problematiek niet geheel te zijn geslaagd...
|
