Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
04-02-2011
Lulu-boek
Ik heb vandaag voor het eerst een paar exemplaren ontvangen van mijn engelstalige boek (zie details in de archiefmaand van januari 2011), dat een vriend van mij op Lulu.com geplaatst heeft.
Het is perfect geworden! A happy day!
Binnen half of eind maart zal het ook op Amazon.com verschijnen en ook eerder als een e-book op de iBookStore.
Het is nu al sinds begin november dat ik mij in de leiding van de zelfhulpgroep hier in de stad met een andere vrouw (een psychiatrische verpleegkundige) afwissel. Je doet er echt mensenkennis aan op, buiten die van jezelf om ook, iets wat - geloof ik - nooit eindigt.
Langzaamaan begin ik een paar personen een beetje te 'kennen' of beter: hoor ik hen praten over hun eigen ervaringen en verwachtingen. Er zijn personen die niet eens weten dat praten - in het algemeen - voor hen heel zinnig kan zijn!
En met wat een achtergrond-ervaringen komen ze naar boven, die zich natuurlijk ook in hun gedrag uit!
Anderen die zich erover verwonderen waarom bepaalde personen, die bij ons aan de deur van de groep kloppen, niet geschikt zijn om deel van de groep uit te maken. Omdat ze bijvoorbeeld niet in staat zijn naar anderen te luisteren en voortdurend zelf het woord willen voeren. Ook hier arme familie-achtergronden, jammer genoeg, maar het samenkomen binnen de groep moet ook een doel en regels hebben.
Ik geloof dat vele personen ook zònder deze 'schizofrene' problematiek zichzelf voortdurend wegcijferen zonder ooit aan hun eigen gevoelens en behoeftes te denken. Zeker gedrag dat zijn sterke verbinding heeft met de hechtingsproblematiek.
Vanaf vandaag is de engelstalige versie van mijn boek al via lulu.com koopbaar/downloadbaar in paperbackversie of ook als e-book. Titel: "Healing from Schizophrenia. A personal account.". Binnen 6 tot 8 weken zal het ook via het Amazon.com-site verkocht worden.
Aan een betere e-book-versie werkt die vriend van mij nog, die binnen een paar weken ook via andere e-book-sites verkocht zal worden.
Ik ben erg tevreden met het resultaat, ook mede dankzij de goede technische hulp van mijn vriend.
Vandaag heb ik aardig wat persoonlijk materiaal uit dit blog verwijderd: eigen gedichten met mijn eraan toegevoegde kommentaar, bepaalde details over mijn familie enzovoort.
Voorlopig heb ik wat foto's en onnodig kommentaar verwijderd, plus wat, door mij aangehaalde tekst uit het boek van Hannah Green ('Ik heb je nooit een rozentuin beloofd'), tekst die ikzelf betekenisvol vond. Verder heb ik ook een of twee gedichten van andere personen verwijderd.
Ik zit nu een beetje op de tekst van mijn nederlandstalige versie te werken. Wat is er ondertussen veel veranderd: de italiaanstalige bevalt mij heel wat meer qua lay-out, maar is ook ietwat kompleter. De engelstalige is grotendeels conform aan de italiaanstalige. En hoevele gedachten en ook wat andere verworven kennis zouden er aan toegevoegd kunnen worden. Zal ik dit ook wel doen?
Wie weet of ik dit al begin 2012 zal doen, d.w.z. mijn nederlandse versie via lulu.com uitgeven...? En wie weet met welke veranderingen?
Ik zit er al een poosje over te denken mijn nederlandstalige boek, waarvan het contract bij de uitgever eind van dit jaar verloopt - na drie jaar - uit de handel te halen en het daarna voor eigen rekening bij lulu.com uit te geven, waardoor het daarna alleen nog maar via de bol.com en lulu-site verkrijgbaar zal zijn. Wie weet... Zeker zal ik er dan de taalfouten en lay-out van veranderen.
Hiermee de beste wensen aan allen voor het Nieuwe Jaar!
Ik heb gisteren de uitnodiging ontvangen om op 5 en 6 mei 2011 samen met met mijn ex-psychiater, dr. Tibaldi, ook te Bolzano (Bozen, in de buurt van Trento) tijdens een soort congres een spreekbeurt te houden over de recovery.
Voor mij ook een herontmoeting met enkele professionals, die ik al tijdens andere congressen heb ontmoet, te Genua en te Milaan.
Gisteren heb ik weer de zelfhulpgroep geleid en ook een vriend ontmoet, die voor mij de engelse versie van mijn verhaal op Lulu.com zal plaatsen, iets wat mij te veel rompslomp, maar ook nogal behoorlijk moeilijk is.
In de afgelopen dagen heb ik weer eens van een moeder, die een dochter met de 'schizofrene' problematiek heeft, informatie gehad over bepaalde gedragingen, die duidelijk wijzen op een 'weinig van zichzelf eisen' van de kant van de dochter, maar ook op een 'aan bijna alles toegeven' van de kant van de moeder. Zal dit alleen typisch zijn binnen de italiaanse cultuur, waar velen die thuis bijna alles voorgeschoteld krijgen zo minder bestand zijn tegen de eisen van de maatschappij (waar je zeker niet alles voor je voeten zult vinden, maar ook zelf moet meewerken)?
Voor wie hier interesse in mocht hebben: hoogstwaarschijnlijk zal de engelstalige versie van mijn genezingsverhaal binnen maart 2011 bij Lulu.com onder mijn echte naam verschijnen.
Verder is de engelstalige versie van het psychiatrieartikel, dat ik samen met mijn (ex-)psychiater dr. G. Tibaldi heb opgesteld, al recent naar de redactie van het tijdschrift Psychosis gestuurd.
Af en toe herneem ik de lectuur van de laatste hoofdstukken uit het al elders, meermaals hier genoemde boek van Harold Searles ('Collected Papers on Schizophrenia and related subjects').
Zo heb ik in de afgelopen dagen met interesse hoofdstuk 16, over de 'oorzaak van de angst in de paranoide schizofrenie' gelezen. Wat dit 16e hoofdstuk betreft heb ik tijdens mijn speech te Milaan, tijdens het Derde nationale Congres voor stemmenhoorders, ook duidelijk gezegd dat mijn moeder een 'zwak' Ik had, argument dat trouwens verschillende personen die toen contact met mij zochten hebben aangehaald, waaronder een neuropsychiater voor kinderen, een psychiatrische hulpdeskundige (die zelf ook een moeder met deze karakteristieken had) en een moeder van een jonge man met deze 'schizofrene' problematiek (die mij, op haar beurt, om voorbeelden van gedrag van mijn moeder vroeg, omdat zij zichzelf in deze definitie wel kon herkennen).
Familiesituaties, dynamieken en karakteristieken, die mij steeds duidelijker worden des te meer ik bepaalde vakliteratuur lees.
Een andere gedachte, die ook al meermaals bij mij is opgekomen is de volgende: Searles schrijft in dit hoofdstuk ook over de karakteristieke 'wantrouwigheid' van de 'schizofrene' persoon. Daar ik ook nogal overtuigd ben van het generationele doorgeven van gedragspatronen zoals uit de toepassingen van de hechtingstheorie duidelijk wordt: mijn vader was van 'nature', van 'karakter' nogal wantrouwig en deze karakteristiek van hém schoot mij ook al weer te binnen toen mijn zoon al onder zijn eerste jaar 'wantrouwige' gedragingen vertoonde en ik die dus herkende (uiteindelijk ook binnen mijzelf, dus).
Gedragingen van mijn zoon zoals met half open ogen inslapen in de armen van de crèche-verzorgsters, waar mijn zoon tussen zijn 7e en 8e levensmaand aan halve dagen aanwezigheid dààr begon te wennen; gedrag, ook al voor zijn 6e levensmaand, waar het al voldoende was dat ik vlak bij zijn bedje ging staan, circa 5 à 10 minuten lang, opdat hij vanzelf wakker werd, alsof hij zich ook tijdens zijn slaap in een alert-toestand bevond; gedrag in de erop volgende jaren, zodra hij ziek was en ik bepaalde keren alleen met hem in een tweepersoonsbed sliep (*) en hij er zò van kon genieten dat hij automatisch tijdens zijn slaap met zijn arm of been mijn aanwezigheid controlleerde, wat ook op een alert-toestand tijdens zijn slaap wees. (* = regeling die ik nam omdat mijn man overbezorgd is/was en uiteindelijk niet slaagde juist te reageren tijdens hoge koorts- en andere situaties.)
Maar ook hoofdstuk 17 van Searles (de onvermijdbaarheid van de dood) is voor mij nogal interessant, omdat ik er elementen in terugvind die te maken hebben met het begin van mijn eerste nachtmerrie op mijn 8e jaar (zie hiervoor mijn boek) en verdere elementen van mijn persoonlijke levensverhaal. Steeds interessante lectuur, dit boek van Searles!
Af en toe sta ik er verbaasd van hoe mensen leven... Via mijn ervaringen met de GGZ, nu met af en toe de leiding van de zelfhulpgroep en via vriend X ontdek ik af en toe zulke dingen.
Zo leer ik een man van ongeveer mijn leeftijd kennen, die altijd met zijn ouders heeft samen gewoond en nu, sinds het overlijden van zijn ouders een paar jaar geleden 'stemmen' begint te horen. Hij is er niet - nooit - aan gewend alleen te zijn!
Vriend Y, vriend van X, is nu 36 jaar oud en heeft zijn ervaringen met zijn allereerste baantje binnen een soort GGZ-organisatie. Ik hoorde hem zeggen dat 'dit nu niet echt het mooiste werk is dat hij zich kon voorstellen'! [Zijn eerste werk op die leeftijd ... en wat voor verwachtingen heeft hij desbetreffend? ...?] Eist deze man ooit iets van zichzelf? Het is dezelfde persoon waarover ik schreef dat hij enorm vaak met ongewassen, erg vet haar rond liep. De afgelopen week heb ik van hem gehoord dat ook hij nooit alleen is geweest, thuis of elders op reis!
Om nu een vergelijking te trekken haal ik alleen maar het voorbeeld van mijn zoon aan (ervaring die toch zeker tegen noordeuropese ervaringen af kan steken): op zijn 20° jaar is hij twee weken alleen in huis geweest, zoals ook op zijn 21° jaar, terwijl mijn man en ik met andere mensen binnen Italie toerden. Verder is hij al meermaals (4 of 5 keer) zo'n 8 dagen alleen thuis geweest terwijl wij op Sicilie waren. Ook heeft hij al alleen gereisd.
Deze bovengenoemde en andere personen wordt eigenlijk alles 'ontnomen', geloof ik, om zelf een beetje ruggegraat of karakter te vormen. Zoals hun ouders hun vaak nooit gelegenheden boden eindigen zij er persoonlijk ook mee nooit iets van hunzelf te eisen.
Soortgelijke ervaringen heb ik ook binnen de therapeutische gemeenschap opgemerkt!
Wie weet waarom ik nu eigenlijk juist wakker schijn te worden na, voor mijzelf betekenisvolle dromen...? Alsof mijn onbewuste aan mijn bewustzijn klopt. Of: alsof ik dat zelf op de een of andere manier bewerkstellig.
De laatste nachten word ik aldoor wakker met duidelijke herinneringen aan betekenisvolle droomelementen en vanochtend zelfs met vele details aan een belangrijke droom over mijn 'levensweg' en de krachten die mij daarbij hulpvol zijn.
[Waarbij aldoor weer mijn Animus bij mij aan de deur klopt..., via de figuur van mijn vader en vannochtend het 'vuursymbool' ]
Ik maak nooit tekeningen van mijn dromen, maar ik schrijf altijd de belangrijkste elementen (en associaties die daardoor in mij opkomen) op en daarna helpt mij ook wel, momenteel, het 'Handboek der droomsymbolen' van K. Vollmar.
Natuurlijk ben ik ook wel een klein beetje getraind na vele lectuur.
Er zijn tijdens de afgelopen dagen te Milaan (stemmenhoorders-congres) enorm vele getuigenissen geweest van familieleden en van stemmenhoorders zelf (over hun genezings- of verbeteringsproces). Ik stond er echt versteld van: vele mensen, familieleden inbegrepen, die kracht putten vooral uit de hulp die uit zelfhulpgroepen en hun gevolgen naar boven komen.
Ook vele andere werkelijkheden hebben mij prettig verrast, zoals bijvoorbeeld het lange werk van Pino Pini te Prato (Florence) met zelfhulpgroepen als sinds circa 1993! Iets waar ik tot op heden nooit veel van heb geweten.
Vanuit het publiek, samengesteld uit aardig wat psychiaters, enorm veel stemmenhoorders, familieleden en 'operatori' (mensen die binnen de psychiatrie werken) kwam ook een goed voorstel naar voren, maar wie weet of dit ooit gerealiseerd zal worden: binnen Italie een soort Telethon-organisatie opzetten om geld te verzamelen zodat daarmee de niet-regerende krachten zelf kunnen aangeven welk onderzoek hiermee binnen de GGZ gefinancieerd moet worden!
Van de RAI (Rai 1- programma 'I fatti vostri') heeft men ons nu ook een voorstel gedaan: twee interviews, waarvan één met Cristina Contini of mijzelf (als (ex)stemmenhoorder(s) en één met een professionist/psychiater. Cristina voelt er niet voor hier aan mee te werken, maar ik toch wel, vooral om toch maar de gelegenheid te benutten het stigma van de ongeneesbaarheid helpen op te heffen, maar ook om meer informatie over deze thematieken in beweging te zetten (een soort 'stilte'-barrière opheffen). Wie weet of dit ook plaats zal hebben? Wij zijn begonnen informatie in te winnen.
Rufus May, als persoon die deze problematiek heeft gehad en daarna psycholoog is geworden en nu met de psychiatrie in Engeland samenwerkt, heeft vele bijdragen geleverd over het recovery-proces. Erg interessant! De tweede dag heeft Rufus samen met Cristina Contini de hele middag een workshop gehouden met 37 stemmenhoorders en 13 facilitatori (leiders van zelfhulpgroepen voor stemmenhoorders). Ik had al een workshop van hem te Maastricht bijgewoond in september 2009, waar ik zijn werk samen met een propvolle zaal bewonderde.
Het publiek heeft punten van de aanwezigheid van 500 personen bereikt, naar het schijnt.
Het Terzo Convegno Nazionale per Uditori di Voce te Milaan (twee dagen gewijd aan de derde nationale bijeenkomst van (en voor) stemmenhoorders) is erg interessant geweest.
Ook wel vermoeiend, hoor, twee dagen lang je gehele aandacht voor alle bijdragen te hebben. Ik zat in hetzelfde hotel, waar ook Rufus May, Marius Romme, Sandra Escher, Alain Topor (uit Zweden) en nog anderen logeerden en wij hebben veel met elkaar gepraat, niet alleen tijdens twee avondmaaltijden, maar ook af en toe tijdens het Congres. Nederlands, engels, italiaans...
Erg gemoedelijk en prettig met Sandra te praten en gedachten en ervaringen uit te wisselen, bovendien in het nederlands! Deels ook met Marius, maar hij sprak uiteindelijk meer met anderen, geloof ik.
Ook veel gesprekken gevoerd met Alain Topor, Rufus May (beiden psychologen, waarvan Rufus ook als ervaringsdeskundige), maar ook met Gerald Weber (een duitse psycholoog, die al jarenlang in Italie woont) en ietsje met Roberto Pezzano (psycholoog uit Catanie, die zelf ook daar een zelfhulpgroep leidt) en Giuseppe Tissi (psychiater) en Marcello Macario (psychiater en vriend, nu).
Ook heb ik er nieuwe contacten gemaakt, die misschien wel een vervolg zullen hebben, waartussen een met een russische vrouw, die nu ook bij mijn ex-psychiater in behandeling is gegaan, ook al woont zij erg ver van Turijn af. Na vele verkeerde diagnoses en contacten met professionals heeft zij uiteindelijk zelf ontdekt wat haar bezielt en via Internet heeft zij recent het contact gevonden met dr. Tibaldi. Uit mijn eerste indrukken van gesprekken met haar in deze twee dagen geloof ik best dat zij de kracht en stof heeft om er bovenop te komen, ook al is de te belopen weg lang. Zij heeft, geloof ik, nog ergere ervaringen dan de mijne, als zulks al belang mocht hebben.
Voor de italiaanstaligen hier: juist de dag voor het Congres is het vertaalde boek van M. Romme, S. Escher, Dirk Corstens enz. verschenen met de titel: 'Vivere con le voci. 50 Storie di guarigione' - uitgever Mimesis - Milaan - prijs 25 euro.
Gistermiddag splitste de 'groep' zich: de geinteresseerde stemmenhoorders en zo'n drie 'facilitatori' (leiders van zelfhulpgroepen) gingen naar een workshop, geleid door Rufus May en Cristina Contini, terwijl de anderen (mij inbegrepen) Pino Pini's en Sandra Escher's bijdrage aanhoorden en tussenbeide kwamen met vragen of opmerkingen.
Zovele indrukken opgemaakt. Dingen die in mij zelf door blijven werken, natuurlijk.
Vorige week ben ik dus alleen geweest in de leiding van de zelfhulpgroep, die ná de zomervakantie weer beter van start zal moeten komen.
Bij het lezen van het boek van Marius Romme, Sandra Escher en anderen (Living with voices. 50 Stories of recovery) - iets waar ik nu ook deels mee bezig ben - kan ik nu toch ook langzaamaan beter begrijpen en onderscheiden wat er in sommige stemmenhoorders (die ik ken) omgaat en wáár de aandacht op geconcentreerd zal moeten worden, bij volgende bijeenkomsten van de zelfhulpgroep.
Als ik mij niet vergis is de benadering van Marius Romme & company ook van een soort 'fenomenologische aard', ook al is het niet op de manier van bijvoorbeeld Eugenio Borgna of Umberto Galimberti. In ieder geval ontleden Romme, Escher en anderen de ervaring van het stemmen horen, van hun verbinding met echte traumatische belevenissen, maar ook de aard van het genezingsproces van hen die leren beter met hun stemmen te leven.
Langzaamaan verruimt zich mijn horizon en mijn begrip van bepaalde problematiek. Dit is nu echt wat men met mindfullnes bedoelt, geloof ik.
Vrijdag en zaterdag ben ik dus in Milaan voor de Derde bijeenkomst (Convegno) op nationaal niveau van de italiaanse stemmenhoorders. Mijn speechpunten zitten nu wel zo'n beetje in mijn geheugen.
Vandaag zal ik dus alleen met de zelfhulpgroep zijn.
Uit twee recente dromen en gedrag van mijzelf heb ik al begrepen dat ik echt nog een verandering onderga, van rijping zou ik zeggen.
Het materiaal uit het boekje 'Working with voices' van Ron Coleman en Mike Smith zal nuttig zijn, maar ook een paar van de 50 stories, die Marius Romme, Sandra Escher, Jacqui Dillon en anderen ('Living with voices. 50 Stories of recovery', dat binnenkort ook in het italiaans verschijnt) in hun recente boek hebben gepubliceerd. Deze verhalen verduidelijken de werkmanier van het 'werken met de stemmen' ietwat beter, voor mijzelf maar ook voor de personen die voor hulp naar deze groep komen.
Wauw: nog 12 dagen en dan zal het al een jaar zijn dat dit blog bestaat. Jullie kunnen wel gebak gaan eten om dit ver van mij af wat te vieren [ ].
Aanstaande donderdag hernemen eindelijk de ontmoetingen van de zelfhulpgroep hier, in Turijn. Ik zal deze eerste keer de groep leiden en daarna met 2 personen de leiding afwisselen.
Wie weet: moest ik tijdens de lente soms eerst de kat uit de boom kijken tijdens mijn 5 - 6 keer aanwezigheid daar? Of heb ik ondertussen ook weer een stukje innerlijk (versterkings)proces doorgaan..? Toen had ik totaal geen zin om mijzelf voor de leiding van de groep aan te bieden.
Er schijnt een enorme behoefte te bestaan aan dit soort zelfhulpgroepen en er bieden zich ook al andere kandidaten aan. Iets heb ik ook wel tijdens die ontmoetingen begrepen, waartussen ook het feit dat ik niet voortdurend gesolleciteerd wil worden om mijn eigen ervaring te vertellen. Natuurlijk is dit niet uitgesloten, maar zeker geen centraal punt. Ook bepaalde vragen of verwachtingen weet ik nu beter te weren.
Deels heeft dit ook te maken met een gedachte die mij tijdens het lezen van hoofdstuk 13 - over de 'schizofrene' communicatie, bovenal blz. 407 - in het boek 'Collected Papers on Schizophrenia and related subjects' te binnen schoot: nu ik mijzelf na mijn lange psychotherapie en innerlijke groei niet langer aan andermans verwachtingen aan kan en wil passen, moet ik echter nog leren 'elastischer' te worden. Voor mij gold in het verleden altijd dat ik, indien ik iemand in vertrouwen nam, mijzelf kompleet opende, mijzelf 'bloot legde', met negatieve en positieve gedachten, alsof er geen terughouding of grens-zone of controle meer bestond. Ik geloof dat deze oude karakteristiek zeker te maken had met mijn ex-problematiek.
Nu mijn Ik zo enorm versterkt is, heb ik nog de weg te belopen van een wennen en groeien in elasticiteit, van een zelfcontrole tussen vertrouwelijke momenten en zogenaamde 'afstandsname'-momenten. Dit natuurlijk bovenal voor wat betreft familieleden en vrienden, maar ook voor wat betreft andere personen.
Ik geloof dat het beknopt zou kunnen worden uitgedrukt met een leren trainen van mijn 'Ik-toeschouwer'-instantie.
De laatste weken ben ik af en toe bezig met wat aantekeningen voor mijn speech tijdens het Terzo Convegno Uditori di Voce (Derde Nationale Dag(en) stemmenhoorders), dat op 12 en 13 november in Milaan gehouden zal worden.
Al meermaals ben ik publiek opgetreden. Plankenkoorts heb ik totaal niet meer. Maar in de speech van november mix ik toch wel wat al eerder gebruikte elementen of voeg er nieuwe aan toe. Momenteel heb ik ook wat inspiratie voor een toevoeging gevonden in hetzij het boekje 'Lavorare con le voci' (Working with voices) van Ron Coleman en Mike Smith, maar nu ook in het in het italiaans vertaalde boek van Marius Romme en vele anderen (50 stories of recovery).
Dit boek had ik vorig jaar september te Maastricht gekocht, toen ik daar zelf ook een speech hield tijdens het Eerste Wereldcongres van Intervoice, maar ik heb er maar weinig in kunnen lezen. Ik heb het bijna meteen uitgeleend aan mijn ex-psychiater, die het wilde doorgeven aan een persoon voor de deelse vertaling. Nu zal het binnenkort ook bij Mimesis verschijnen met de titel 'Vivere con le voci. 50 Storie di guarigione'.
Ik zit er nu al weer stukken in te lezen. Bijna ieder boek over soortgelijke thematiek is wel een moment tot confrontatie en daardoor weer tot inspiratie.
Wat mij gisteren ook trof van deze personen uit Trento - tijdens de projectie van een video - was de sterkte en het werk van een nu al 81-jarige vrouw, moeder van een 'schizofrene' dochter. Al op 18-jarige leeftijd vertoonde haar dochter de symptomen van deze problematiek en, als ik mij niet vergis, heeft deze vrouw nog 17 jaar lang of meer haar dochter thuis gehouden, met alle daaruit volgende conflicten.
Daarna heeft men haar voorgesteld haar dochter naar een soort autonomere huisvesting over te gaan, wat goed heeft gefunktioneerd, ook binnen een attente psychiatrie daar, klaarblijkelijk. Maar sindsdien is deze vrouw/moeder ook begonnen aan de psychiatrie mee te werken, heeft zij zich er volledig aan gewijd sinds het overlijden van haar man ca. 15 jaar geleden en nu woont zij costant in een van deze familiewoningen.
Uit haar verhaal en deels ook uit het video begrijpt men duidelijk dat zij daarbinnen voor de bewoners een toeverlaat is geworden. Ik geloof dat zij daar nu echt een soort 'moederfiguur' voor velen is geworden. Gewoon menselijke warmte, wat zovelen zo broodnodig hebben!
Voor de italiaanstalige lezers: bij de uitgever Erickson is het boek samen met dit video verkrijgbaar voor 18 euro. Titel "Gli UFE. Utenti e Familiari Esperti. Un nuovo approccio nella salute mentale." van Renzo De Stefani en Elena Stanchina - ISBN 9788861377530.
Verder gaf mijn (ex-)psychiater mij ook nog kopietjes van twee artikelen: - 'Deep Concern' dat dit jaar in Schizophrenia Bulletin is verschenen en door Luc Ciompi en anderen is geschreven. Dit artikel heb ik al met interesse gelezen. Het haalt nog weer eens aan hoe verschrikkelijk de gevolgen zijn - hier op juridisch niveau - van zogenaamde diagnoses of officieele uitspraken van de 'schizofrenie' als zijnde een 'chronic disease .. with a prognosis of an incurable life-long illness with danger of violence.' Ciompi haalt hier ook vele long-term follow-up studies aan, die het tegendeel bewijzen. - 'Are psychiatric diagnoses of psychosis scientific and useful? The case of schizophrenia'. van Jim van Os, dat in augustus 2010 in het Journal of Mental Health is verschenen. Iets meer weet ik hier al over, maar ik moet het artikel nog lezen.
Geheel onverwachts kwam ik eergisteren van mijn ex-psychiater te weten dat er vandaag een soort congres was, waar patienten/clienten en familieleden (uit de provincie van Trento) beiden als ervaringsdeskundigen aanwezig waren. Ik ben er dus naar toe gegaan en gelukkig maar!
Ik had nog nooit over zo'n ervaring gehoord: erg interessant! Deze personen worden daar U.F.E. genoemd (Utenti e Familiari Esperti = ervaringsdeskundige patienten en familieleden).
Zij werken samen, als gelijkwaardige personen, in vele initiatieven die met behulp van de psychiatrie ter plaatse sinds 2000 zijn opgezet. En sinds een paar jaar zijn die daar nu al uitgebreid tot 50 associaties van U.F.E. Zij worden op allerlei niveau's ingeschakeld: zo was er bijvoorbeeld een patient, die tijdens zijn genezingsproces - van manisch-depressieve psychose - medewerker is geweest zelfs binnen de urgentie-psychiatrische afdelingen van ziekenhuizen. Men geeft ook informatielessen op scholen over de ggz-problematieken. Men bevordert verschillende werkmogelijkheden (cathering, autowasgelegenheden, enz.). Ik heb er ook vrijwilligers tussen gezien, zoals een ex-zakenman die tijdens zijn pensioen is begonnen met vrijwilligerswerk daar en hen nu ook bijstaat met de commercialisering van bepaalde producten, zoals ook met het helpen ontdekken van bepaalde creatieve mogelijkheden binnen de personen.
En er bestaan ook verschillende 'case-famiglia' (familiewoningen), waarbinnen alles autonoom functioneert, ook met behulp van deze U.F.E. Prachtig om te horen dat patienten geholpen worden aan deze verschillende familiewoningen een bezoek af te leggen om dan zelf aan te geven waar zij liever willen wonen. Er zijn niet zoveel details over naar voren gekomen (zal er nu een gekocht boek over lezen), maar deze woningen lijken op een mengsel van Mosher-huizen met professionals (gesprekstherapie) aanwezig. Van een video dat 's ochtends werd geprojecteerd, raakte ik ook enorm ontroerd.
Deze ervaringsdeskundigen uit Trento zijn nu ook erkend met een salaris.
].
