Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
11-12-2010
zomaar wat
Af en toe sta ik er verbaasd van hoe mensen leven... Via mijn ervaringen met de GGZ, nu met af en toe de leiding van de zelfhulpgroep en via vriend X ontdek ik af en toe zulke dingen.
Zo leer ik een man van ongeveer mijn leeftijd kennen, die altijd met zijn ouders heeft samen gewoond en nu, sinds het overlijden van zijn ouders een paar jaar geleden 'stemmen' begint te horen. Hij is er niet - nooit - aan gewend alleen te zijn!
Vriend Y, vriend van X, is nu 36 jaar oud en heeft zijn ervaringen met zijn allereerste baantje binnen een soort GGZ-organisatie. Ik hoorde hem zeggen dat 'dit nu niet echt het mooiste werk is dat hij zich kon voorstellen'! [Zijn eerste werk op die leeftijd ... en wat voor verwachtingen heeft hij desbetreffend? ...?] Eist deze man ooit iets van zichzelf? Het is dezelfde persoon waarover ik schreef dat hij enorm vaak met ongewassen, erg vet haar rond liep. De afgelopen week heb ik van hem gehoord dat ook hij nooit alleen is geweest, thuis of elders op reis!
Om nu een vergelijking te trekken haal ik alleen maar het voorbeeld van mijn zoon aan (ervaring die toch zeker tegen noordeuropese ervaringen af kan steken): op zijn 20° jaar is hij twee weken alleen in huis geweest, zoals ook op zijn 21° jaar, terwijl mijn man en ik met andere mensen binnen Italie toerden. Verder is hij al meermaals (4 of 5 keer) zo'n 8 dagen alleen thuis geweest terwijl wij op Sicilie waren. Ook heeft hij al alleen gereisd.
Deze bovengenoemde en andere personen wordt eigenlijk alles 'ontnomen', geloof ik, om zelf een beetje ruggegraat of karakter te vormen. Zoals hun ouders hun vaak nooit gelegenheden boden eindigen zij er persoonlijk ook mee nooit iets van hunzelf te eisen.
Soortgelijke ervaringen heb ik ook binnen de therapeutische gemeenschap opgemerkt!
