Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
31-01-2010
deel V van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
Hier deel V van het artikel dat Janice Jordan in 1995 in Schizophrenia Bulletin heeft laten plaatsen:
"Mijn psychose was voortdurend aanwezig. Op een zeker punt kon ik mijn collegas aankijken en hun gezichten helemaal als vervormd waarnemen. Hun tanden leken op slagtanden die klaar stonden om mij te verslinden. Vaak kon ik mijzelf niet vertrouwen door iemand aan te kijken uit angst verzwelgd te worden. Ik had geen pauzes in mijn ziekte. Zelfs als ik probeerde te slapen, konden de boze geesten mij wakker houden en soms dwaalde ik door het huis op zoek naar hen. Ik werd van alle kanten verbruikt of ik nu wakker was of sliep. Ik voelde alsof ik verbruikt werd door die boze geesten. Ik slaagde er niet in te begrijpen wat er met me gebeurde. Hoe kon ik de wereld er van overtuigen dat ik niet ziek, niet gek was? Ik kon zelfs mijzelf daar niet van overtuigen. Ik wist dat er iets niet klopte en beschuldigde mijzelf daarvan. Niemand binnen mijn familie heeft deze ziekte, dus dacht ik een slechterik te zijn. Ik voelde mij alsof ik in rondjes rond draafde en geen ander doel had dan af te dalen in de waanzinnigheid. Ik kon niet begrijpen waarom ik door deze ziekte geteisterd werd. Waarom zou God mij dit aandoen? Iedereen om mij heen zocht naar een iets of iemand die voor schuldig kon worden aangezien. Ik berispte mijzelf. Ik was er zeker van dat het mijn schuld was omdat ik wist dat ik slecht was. Ik zag geen andere mogelijkheden."
Zo'n twee jaar geleden kwam ik tijdens mijn schrijfproces en zoeken naar materiaal voor mijzelf op Internet ook in contact met een canadeze architect (Arthur Allen) in pensioen, die bijna voortdurend heeft samengewerkt met dr. Bob Sommer daar, binnen psychiatrische inrichtingen. Hij vroeg mij eerst of ik bereid was hem zoveel mogelijk te vertellen over de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis en over de therapeutische woongemeenschap waar ik zelf was opgenomen (uiterlijke beschrijving, mijn persoonlijke positieve en negatieve indrukken enz.) en daarná of ik soms zin had bepaalde stukken, nog niet gepubliceerde tekst van een boek van hem te lezen en er mijn kommentaar of notes over door te sturen. Echt een kompleet ander gezichtspunt, maar toch ook wel een prettige ervaring is dit geweest. Interessant ook dat hij ook echt veel interesse had in het gezichtspunt van (ex-)patiënten. Hij heeft de mening van meerdere van hen gevraagd en verwerkt. De titel van het onderzochte stuk tekst was 'Architectural function and the early asylums of Western Canada'. Het is voor mij ook weer een gelegenheid geweest om mijn kennis van de engelse taal wat op te halen. Een paar maanden geleden liet Arthur mij tevreden weten dat zijn boek zal worden uitgegeven door de University of Alberta, ongeveer binnen eind 2010.
Te Genua kregen alle deelnemers een boekje uitgereikt met daarin de 'Atti del Convegno Nazionale' van "Le Parole Ritrovate" dat in de maand juni 2009 werd gehouden. Kortom een verslag van een belangrijk nationaal jaarlijks congres, waar allerlei betrokkenen met de GGZ elkaar ontmoeten: (ex-)patiënten, familieleden, verschillende soorten professionals en ook vrijwilligers. De eerste 62 blz. staan vol met verschillende korte bijdragen, vanuit zeer verschillende gezichtspunten. Erg interessant. Ik heb er al verschillende gelezen, van Cristina Contini, van Marcello Macario, van Luana Mezzani, van Cinzia Valentini, van Paolo Madorli over Teresa. Dit deel zal ik zeker helemaal uitlezen.
Donderdag en vrijdag heb ik te Genua op dat psychiatrie-congres echt aardig wat mensen leren kennen, informatie en ook emailadressen uitgewisseld. Van een paar personen heb ik ook al materiaal ontvangen direct tijdens het congres of erná via email, materiaal dat ik nog bijna allemaal moet lezen. Ik heb ook kennis gemaakt met twee (ex-)patiënten, die in Liguria wonen en daar lid zijn van een patiëntenorganisatie. Donderdagavond werd ik uitgenodigd voor een héérlijk avondeten in het gemoedelijke gezelschap van alléén psychiaters. We waren in 10 personen, dus 9 psychiaters (3 vrouwen en 6 mannen), waartussen ook mijn ex-psychiater en dr. Asioli. Een paar van hen - waartussen een psychiater, die in een therapeutische woongemeenschap werkt en één die direct met patiënten in een GGZ-centrum werkt vroegen mij veel over mijn ervaring en bepaalde karakteristieken van die ziekteperiode. Het is een leuke avond geweest en wij zullen elkaar in de toekomst nog ontmoeten, te Turijn of elders. Ik heb ook nog een suggestie van één van hen gekregen voor drie andere interessante boeken, waarvan ik mettertijd wel zal zien of die mij ook echt interesseren.
Ik heb zonet een stukje vertaalde 'Voice Dialogue' gelezen afkomstig van een boek van Dirk Corstens en Marius Romme over het 'gesprek voeren' met de stemmen, iets wat is aangehaald uit het tijdschrift 'Directieve therapie' van de maand maart 2004.
Uit het hele artikel en dit ook vergelijkend met mijn eigen psychotherapie-ervaringen en mijn vele extra lecturen begrijp ik dat hier uiteindelijk op een indirecte manier een brug geslagen worden om toch in contact te komen met het onbewuste van de patiënt. Interessante lectuur.
Het psychiatriecongres te Genua handelde over de staat van zaken voor wat betreft het onderzoek in psychiatrie en de toekomstige perspectieven. Ik heb echt met interesse bijna alle argumenten kunnen volgen en was deels al op de hoogte van bepaalde van deze argumenten via mijn eigen lecturen en zoeken op Internet sinds 2006 ongeveer of via andere wegen. Ik kan niet alles aan gaan halen en heb daar ook geen zin in. Op beide ochtenden opende het congres met een 'Lezione Magistrale', wat een soort universiteitsles is. Erg interessant waren voor mij deze beginlessen, op de tweede dag vooral (Evidence Based Medicine en de verbreiding van kennis in de psychiatrie) omdat duidelijk naar voren kwam dat in dit geval huisartsen en psychiaters zich in hun handelen vaak baseren op theorieën, waarvan de echte werkzaamheid (doeltreffendheid?) nog niet is aangetoond en hoe dit proces in de praktijk vaak plaats vindt. Als voorbeelden werden er aangehaald: - hoe een antidrug campaign rond 1997 in USA juist het tegenovergestelde effect veroorzaakte, bovenal onder de jeugd; - zo'n zelfde soort proces over de doeltreffendheid van de beta-carotene, die niet zodanig bleek te zijn; - campaigns over het gebruik van hormonen bij vrouwen na het begin van de menopauze, die ook méér kwaad als goed veroorzaakte. Het onderzoek van de doeltreffendheid (Popper) is noodzakelijk.
Er is ook aandacht besteed aan de toepassing van neurobiologische onderzoeken in de psychiatrie, waar ook over de spiegelneuronen werd gesproken (waar ik al iets van weet) en over de neurotrofine (juiste term in het nederlands?). Ik ben verschillende keren tussenbeide gekomen: op de eerste dag als ex-patiënt aan een ronde tafel opdat er in de toekomst in de research méér medewerking zal ontstaan met (ex-)patiënten.
Op de tweede dag ben ik twee keer tussenbeide gekomen: - tijdens de bespreking over de beoordeling van de doeltreffendheid van de psychotherapieën, hoorde ik alleen over de cognitieve gedragstherapie spreken en heb ik opnieuw de waarde van langere en andere psychotherapieën aangehaald zoals ik die heb gekregen en die nog niet voldoende van de grond zijn gekomen. Al elders in dit weblog schrijf ik iets negatiefs over de cognitieve gedragstherapie. - verder heb ik ook een incongruentie gesignaleerd. Men vraagt of eist steeds meer rondom dat de client medezeggenschap heeft in zijn therapie. Wel, ik herinner van mijzelf dat ik in het begin van mijn jarenlange psychotherapie op een bepaald moment géén woord meer uitbracht bij mijn therapeute, dat men toen de kunsttherapie met mij begon, die bij mij niet aansloeg omdat ik al op mijn 18e jaar geblokkeerd raakte in het plezier van het vrije tekenen. Daarna werd dus gezamenlijk besloten mijn psychofarmacadosissen te verlagen. De afbouw van de medicijnen gebeurde geleidelijk, maar ik herinner mij nog goed dat mijn therapeute er bij mij op aandrong dat ik zelf ook bij mijn psychiater daar om zou vragen, zodat deze vraag hem van meerdere kanten zou bereiken. Maar juist door de psychofarmaca werden zones van mijn hersenen buiten werking gesteld en was ik zelf niet in staat te merken dat dát gebeurde vanwege de medicijnen. Hoe kan men nu vragen dat jij dan zelf als patient hier aan je therapie mee werkt of ook zelf beslist of suggesties geeft als bepaalde opmerkzaamheid van je hersenen vanwege die medicijnen 'buiten werking' zijn gesteld? Dit is als het effect van een kat, die in zijn eigen staart bijt!
Ik heb zonet een vraag om medewerking gekregen van de kant van een man, die de italiaanstalige versie van het boek van Paul Baker (The Voice Inside) van de Intervoice-organisatie heeft verzorgd en hulp nodig heeft van een tweede lezer hetzij voor een betere tekstopstelling en suggesties, hetzij van het klinische oog van de kant van een ex-stemmenhoorder zoals ik ben. Ik doe het graag - nog interessant ook - maar dan moet er wel géén haast acher zitten, omdat mijn bezigheden zich ook al zonder dit aan het uitbreiden zijn.
Eind juni of begin juli van dit jaar zal ook dr. John Read al naar Turijn komen voor een dag en voor de organisatie van die dag zal ik ook al meewerken. Verder zal ik mijn zoon nog helpen met het typen van zijn eindproefschrift enzovoort enzovoort.
Ik heb vandaag een email van het site psychiatrienetwerk.nl ontvangen, waarin wordt aangekondigd dat de gedichtenbundel 'Nevelslierten in het hoofd' zo véél aanvragen voor herdruk heeft gehad, dat deze heel waarschijnlijk ook wel opnieuw gedrukt kan worden.
Daarvoor moet men wel vooraf exemplaren bestellen, zodat men kan overwegen of een herdruk wel echt de moeite van de printkosten waard is. Informatie is zichtbaar onder www.psychiatrienetwerk.nl of misschien nog beter onder www.markanteklanten.nl (waar de bundel 'Nevelslierten in het hoofd' deel uit maakt van het Markante Klanten Project).
Er staan gedichten in hetzij van patienten of ex-patienten, van hulpdeskundigen en ook van familieleden. In totaal zijn het ca. 80 gedichten over de volgende thema's:
Geboorte - Wanhoop - Depressie - Angst - Eenzaamheid - Zielsziekten - Dood - Vervreemd - Ik en de ander/de ander en ik - Opname - Hoop - Kracht.
Hierin staan ook mijn gedichten (zie weblog) 'Vervreemd' en 'Schreeuw om vrijheid'.
Ik ben pas laat in de namiddag terug gekomen uit Genua, na mijn deelname - als gast én als ex-patiënt - aan dit psychiatrie-congres. Ik heb er een erg positieve indruk van over gehouden. Ik zal er nog over schrijven.
Vele indrukken, contacten gelegd en informatie overgehouden.
Op de heenweg in de trein nog zo'n 60 blz. in het boek Droomwerk van Aad van Ouwerkerk gelezen en mijn notes hierover opgeschreven betreffende eigen gemaakte dromen, die ik mij nog herinner.
Misschien schrijf ik er nog wel over.
De rest van eventuele info komt in de komende dagen.
In zijn boek 'Droomwerk' schrijft Aad van Ouwerkerk op blz. 64:
"Dit zogenaamd finale aspect van de droom ..... is een persoonlijke (zeker niet door iedereen gedeelde) hypothese van Jung geweest. Evenals het hieruit voortvloeiende idee van het 'individuatieproces', het verborgen, diepere ontwikkelingsproces dat zich in ons af zou spelen. En dat ons volgens Jung uiteindelijk telkens meer in staat zou stellen in ons leven vanuit onze onbewuste, maar wezenlijke kern die hij het Zelf noemde, geleid te worden."
Overbodig te zeggen dat men dit alles ook in de werken van Jung terugvindt, maar toevallig herlas ik nu dit en daarop dit kommentaar:
de 'schizofrene' mens wordt beschreven vanwege zijn ik-zwakte, maar als men ook bijvoorbeeld maar naar de inhoud van mijn schizofrene delirium kijkt (waarover ik méér details binnen een jaar of wat misschien ook hier op zal schrijven), is daar zeker de aanwezigheid van een individuatieproces te herkennen. Daar is het Zelf dus zeker op meerdere wijzen aan de gang geweest.
Tot aan zaterdag waarschijnlijk géén nieuws meer op dit weblog omdat ik vanmiddag al naar Genua reis voor dat soort psychiatrie-congres dat er morgen en overmorgen wordt gehouden.
Twee uur later: I love Italy: juist vandaag de zovéélste staking van de treinen, tot aan 18 uur! Dus moet ik mijn vertrek met de trein naar later in de avond uit stellen. I love Italy! Altijd vol met verrassingen... ook al zijn die niet altijd erg aangenaam. Maar ja, ieder land en ieder volk heeft zijn karakteristieken en zijn gebreken.
deel IV van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
Hier deel IV van het artikel dat Janice Jordan in 1995 in Schizophrenia Bulletin heeft laten plaatsen:
"Daar mijn diploma in de opvoedingssfeer lag, kreeg ik een baan om te onderwijzen Deze duurde circa 3 maanden en daarna werd ik 4 maanden lang opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. In de buitenwereld slaagde ik gewoon niet te functioneren. Ik was erg delirerend en paranoide en de grootste deel van mijn tijd werd in beslag genomen door mijn fantasiewereld en de Controller. Mijn eerste therapeut stimuleerde mij haar openlijk alles te zeggen, maar ik moet toegeven dat ik haar niet vertrouwde en haar niet over de Controller kon vertellen. Ik was zó bang om voor gek te worden aangezien. Ik dacht echt dat ik iets slechts in mijn leven gedaan had en dat dat de reden was waarom alles in mijn hoofd zo waanzinnig te weer ging. Ik was als de dood zo bang dat ik net als drie ooms van vaders kant zou eindigen, die allen zelfmoord gepleegd hadden. Ik vertrouwde niemand. Ik dacht dat ik misschien een speciale taak in mijn leven had, iets buiten het normale om. Ook al schreeuwde de Controller meestal zijn eisen naar mij, denk ik toch dat ik mij op de ene of andere vreemde manier gezegend voelde. Ik voelde mij boven het normale uit (verheven). Ik geloof dat ik er moeite mee had te accepteren dat de Controller alleen in mijn wereld bestond en niet in de wereld van iedere andere persoon. Ik dacht oprecht dat iedereen hem kon zien en horen. Dit eindigde allemaal tot op het punt dat ik dacht dat de wereld mijn gedachten kon lezen en dat alles wat ik mij voorstelde naar de hele wereld kon worden uitgezonden. Ik kon rondlopen, verlamd door de angst dat de hallucinaties echt waren en dat de paranoia voor iedereen duidelijk was."
Uit het boek Psicologia clinica in età evolutiva van Laura Fontecedro dit stukje tekst:
blz. 218: De symbiotische psychose (= die, die al op kinderleeftijd wordt opgemerkt) wordt integendeel klinisch duidelijk zodra de band met de moeder in discussie wordt gebracht, zoals in het geval van een werkelijke scheiding. Om tegen de angsten van vernietiging te vechten die hier uit voort komen neigt het kind er toe de symbiotische verhouding in stand te houden door verdedigingsmechanismen te versterken, zoals de ontkenning, de projectie en de introjectie en door zijn toevluchtsoord in de symbiotische band te zoeken, waarbinnen hij gevoelens van omnipotentie terug kan vinden.
Nog wat: Ik herinner mij dat deze song van de Beatles mij tijdens mijn adolescentie erg beviel en dat ik ook wel vaak neuriede. Erg betekenisvol qua inhoud voor mijn problematiek van toen. Het was deze song, die trouwens een érg melancholisch-trieste muziek heeft:
The fool on the hill song van de Beatles
Day after day,
Alone on a hill,
The man with the foolish grin is keeping perfectly still
But nobody wants to know him,
They can see that he's just a fool,
And he never gives an answer,
But the fool on the hill,
Sees the sun going down,
And the eyes in his head,
See the world spinning 'round.
Well on the way,
Head in a cloud,
The man of a thousand voices talking perfectly loud
Af en toe lijk ik zelf, voor wat betreft mijn leergierigheid, een beetje op het konijn uit Alice in Wonderland: "Ik heb haast, ik heb haast. Ik moet dáár zijn en ik ben nog hier."
Zo ren ik mijn eigen geest voorbij. Ha, ha.
Ik heb hele stapels boeken, die ik nog niet heb uitgelezen, maar waarvan ik wel de inhoud al zou willen kennen of die ik mij al eigen zou willen hebben gemaakt.
Wat is het leven kort en sinds ik mijn enorme bewustwordingsproces uitgebreid heb - en dit zo ongeveer sinds het begin van mijn schrijfproces in juni 2006 - ben ik gewoon niet meer te stoppen.
Ik heb mijn oude studiewil weer opgegraven en zelfs uitgebreid en ik pik links en rechts notities op, alsof mijn geest met opstaande oren omhoog staat om alle mogelijke interessante kennis op te vangen.
Zo ben ik trouwens ook vaak tijdens mijn wandelen: hierover heb ik elders in mijn weblog al geschreven. Ik moet niet meer te hard draven alsof ik zogenaamd een jong paard ben.
Wat zou het handig zijn als wij in de praktijk echt boeken onder ons kussen konden leggen of audiocasettes af konden draaien tijdens onze slaap om 's morgens op te staan met al die kennis, zoiets in de stijl van wat Aldous Huxley vertelt in zijn boek 'A brave new world'. Maar ja, dit zou ook een gevaarlijk wapen zijn. Superwoman zijn? Toch maar liever niet.
Aan allen die geestelijke problemen te doorstaan hebben, hier een gedicht van Alda Merini uit de bundel Fiore di poesia (en oorspronkelijk aanwezig in de bundel Terra santa)
In het italiaans (en onderaan een soort vrije, nederlandse vertaling)
Il manicomio è una grande cassa di risonanza e il delirio diventa eco lanonimità misura, il manicomio è il monte Sinai, maledetto, su cui tu ricevi le tavole di una legge agli uomini sconosciuta.
Vrije vertaling:
De psychiatrische inrichting is een groot weerklankbord en het delirium wordt echo de anonimiteit een maat, de psychiatrische inrichting is de vervloekte Sinai-berg, waarop jij de tafels ontvangt van een wet die de mensen niet kennen.
deel III van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
Hier deel III van het artikel dat Janice Jordan in 1995 in Schizophrenia Bulletin heeft laten plaatsen:
"Terwijl de Controller zich het meest aan mij toonde, probeerde ik wanhopig binnen de maatschappij mijn weg te banen en in het college mijn diploma te behalen. De Controller verhinderde mij met de alledaagse gebeurtenissen om te kunnen gaan. Ik probeerde deze ziekte aan iedereen verborgen te houden, in het bijzonder aan mijn familieleden. Hoe kon ik mijn familieleden vertellen dat ik deze persoon in mijn hoofd had, die mij vertelde wat te doen, wat te denken en wat te zeggen? In ieder geval begon mijn geheim mij langzaamaan te vermoorden. Het werd steeds moeilijker te lessen te volgen en de te leren stof te begrijpen. Ik bracht het merendeel van mijn tijd door met het luisteren naar de Controller en met zijn eisen. Ik weet echt niet hoe ik er in slaagde het college te beeindigen en nog minder hoe ik zelf cum laude slaagde. Ik geloof dat ik het echt net aan heb gered. Toen ik daarna de graduate school begon, werden mijn gedachten steeds meer gefragmenteerd. Een van mijn professoren raade mij aan een adviseur van het college te ontmoeten. Daar is gebleken dat ik iets had waar hij niet mee om wist te gaan en dus hield ik er mee op hem te ontmoeten."
Over het boek van David Wallin 'Attachment in psychotherapy' (zie mijn opmerking van gisteren op dit weblog hierover) bestaat een interessant video waar de auteur zelf, in een héél duidelijk en begrijpelijk uitgesproken engels, zijn boek verduidelijkt. Erg aan te bevelen! Vindbaar onder: http://fora.tv/2007/05/03/Attachment_in_Psychotherapy
En een paar, door hem daar uitgesproken zinnen, hebben bij mij ook eventjes deze gedachte opgeroepen:
daar ook het merendeel van de ervaringen van de 'schizofrene' mens teruggaan naar die overbelangrijke preverbale fase van zijn leven, zijn juist deze ervaringen moeilijk oproepbaar, moeilijk uitspreekbaar en dus ook moeilijk te onderzoeken. Mede vanwege deze reden moeilijk herkenbaar en kenbaar van de kant van derden of direct betrokkenen!
deel II van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
Hier deel II van het artikel dat Janice Jordan in 1995 in Schizophrenia Bulletin heeft laten plaatsen:
"Ik veronderstel dat het moment dat ik begon te genezen aankwam toen ik hulp begon te vragen om met de schizofrenie om te gaan. Tot op dat moment had ik geweigerd toe te geven dat ik een ernstige geestesziekte had. Gedurende mijn adolescentie dacht ik enkel een beetje vreemd te zijn. Ik was voortdurend bang. Ik had mijn eigen fantasiewereld en ik verloor er vele van mijn dagen mee. Ik had één speciale vriend. Ik noemde hem de Controller. Hij was mijn geheime vriend. Hij nam al mijn slechte gedachten op zich. Hij was de totale opsomming van al mijn negatieve gevoelens en achtervolgingsideeën. Ik was in staat hem te zien en te horen, maar dat konden anderen niet. De problemen werden ingewikkelder toen ik het college verliet. Plotseling begon de Controller al mijn tijd en energie op te eisen. Hij strafte mij zodra ik iets deed wat hem niet beviel. Hij bracht aardig wat tijd door met mij uit te schelden en met mij slecht te laten voelen. Ik wist niet hoe ik hem kon stoppen met mij toe te schreeuwen en mijn leven te overheersen. Ik kwam op een punt terecht waarop ik niet langer onderscheid kon maken tussen de werkelijkheid en dat wat de Controller mij toe schreeuwde. En zo begon ik mij van de mensen en de werkelijkheid terug te trekken. Ik kon niemand vertellen wat er gebeurde omdat ik bang was als gek te woden aangezien. Ik begreep niet wat er binnen mijn hoofd aan de gang was. Ik was er van overtuigd dat de andere normale mensen ook hún Controllers hadden.
Nu de dag van de 'Herdenking' van de Holocaust nadert, wordt er op de massmedia ook meer aandacht aan besteed en zo heb ik gisteravond de film L'ultimo treno (Edged of the Lord) van Yurek Bogayevicz gezien. Ik ben er niet 100 % enthousiast over, maar ik heb de film toch tot het einde toe willen zien. Volgens mij is hij toch wel de moeite van het bekijken waard.
Sinds mijn puberteit herinner ik mij al dat ik vaak documentaires in Nederland zag, vaak samen met mijn vader, die er meer over wilde weten. Daarna heb ik enorm vele films en documentaires gezien, boeken en nog eens boeken gelezen hier in Italië, van allerlei soort: dagboeken, boeken over de processen in Nuernberg, boeken - en verhalen - van mensen die zelf in concentratiekampen hadden gezeten, over het levenslange werk van Simon Wiesenthal enzovoort. En toch zijn er vaak nog onverwachte positieve verhalen uit naar voren gekomen, vooral in de laatste tientallen jaren, waaronder het verhaal dat Thomas Keneally geschreven heeft (Schindler's lijst) en dat ook verfilmd is. In Italië heb ik jaren geleden met verbazing het verborgen verhaal van Giorgio Perlasca vernomen: hij was een italiaanse functionaris en handelsman, die zich ten tijde van de Tweede Wereldoorlog te Budapest bevond en er dáár er in geslaagd was zich voor te doen als een vervanger van de spaanse Consul (als 'Jorge Perlasca'). Men rekent dat hij met valse paspoorten (opgesteld met de medewerking van een paar andere ambassades) ongeveer 5.200 joden van de deportatie gered heeft, ook met de hulp van de 'nunzio apostolico' Mons. Angelo Rotta en van de zweedse Raoul Wallenberg. Hierover zijn ook zo'n drie boeken verschenen en in 2002 werd zijn verhaal ook in een italiaanse televisieserie uitgezonden. Het zou de moeite van een vertaling echt waard zijn! Een pracht verhaal. En nóg horen wij vaak ongekende verhalen en bijzonder gedrag van mensen tijdens die periode. Lichtjes in een donkere nacht van de geschiedenis.
Hier nog een First Person Account, die in 1995 in Schizophrenia Bulletin geplaatst is en waarvan ondertussen al de vrije reproductie is toegestaan:
deel I De schizofrene ervaring kan een verschrikkelijke reis door een waanzinnige wereld zijn die niemand kan begrijpen, in het bijzonder de persoon die die zelf ervaart. Het is een reis door een wereld, die verwarrend is, leeg, en ontbloot van steunpunten met de werkelijkheid. Je voelt je echt intens alleen. Je vindt het gemakkelijker om jezelf terug te trekken dan om met een werkelijkheid te doen te hebben die géén coherentie heeft met jouw eigen fantasie-wereld. Je voelt je geteisterd door vervormde waarnemingen. Je slaagt er niet in te onderscheiden wat werkelijk is en wat niet. Schizofrenie doordringt ieder aspect van je leven. Je gedachten draven en jij voelt je gefragmenteerd en zo enorm alleen met jouw gekte. Ik heet Janice Jordan. Ik ben een persoon met schizofrenie. Ik ben ook een student . op weg naar een master degree. Ik heb drie artikelen in nationale kranten gepubliceerd en heb een fulltime werk als technische bewerker binnen een soort technisch ingenieur bedrijf voor de documentatie. Ik heb meer dan 25 jaar aan deze ernstige geestesziekte geleden. In feite kan ik terug denken aan een periode, waarin ik gekweld werd door zinsbegoochelingen, waanideeën en achtervolgingswanen. Af en toe voel ik mij als diegene die vanuit zijn eigen hersenen niet in staat is de boodschap naar de juiste mensen over te brengen. Het kan erg verwarrend zijn met verschillende mensen binnen mijn hoofd te maken te hebben. Zodra ik gefragmenteerd begin te denken, beginnen ook mijn ergste problemen. Ik ben vanwege deze ziekte meermaals opgenomen geweest, soms zelfs van 2 tot 4 maanden lang.
Ik heb zonet met interesse opnieuw een kijkje genomen op dit site onder Seniorennet: http://blog.seniorennet.be/hechtingsprobleem/
Erg interessant! Ik vond daar tussen de artikelen trouwens een boek terug, dat ik juist de afgelopen week gekocht heb en waaruit ik al interessante stukken gelezen heb in de afgelopen dagen. Het is het boek van David Wallin 'Attachment in Psychotherapy', wat ik natuurlijk in een italiaanstalige versie gekocht heb, bijna vers van de pers. Binnen de boekhandel heb ik het wel eerst rustig een half uurtje doorgebladerd voordat ik besloot dat het echt interessant voor mij was. Het is - voor mijn leesvaring en gewoonte - erg verduidelijkend geschreven, iets wat ik niet zomaar samen kan vatten. Maar er wordt veel verduidelijkt over de werking van de hechtingstheorie van J. Bowlby in de klinische praktijk, over het mentaliseren enzovoort, met het aanhalen van praktische gevallen.
Aanstaande donderdag en vrijdag, 28 en 29 januari, zal ik afwezig zijn om - op uitnodiging van mijn ex-psychiater - deel te nemen aan een soort congres te Genua over de research in psychiatrie. Er zal ook een deel gewijd zijn aan het argument van de deelname van (ex-)patiënten aan de research, waar ik dus tussenbeide zal kunnen komen. Ik schrijf er daarna misschien nog wel iets over.
Raad voor hulpverleners, familie en professionals?
In al mijn jaren van ervaring met een menselijke psychiatrie hier in Italië ben ik altijd op een manier benaderd die ik zó zou willen omschrijven: alsof ik ten allereerste een mens tussen andere mensen ben, een gelijke en niet iemand met een problematiek, een handicap of wat dan ook. En daar ik door deze benadering er ook volop versterkt en, naar mijn en andermans manier van zien, GENEZEN uit ben naar voor gekomen, zou ik misschien deze raad door kunnen geven aan anderen? Er zijn mensen, zelfs tussen de professionals, hulpverleners, familieleden en/of ervaringsdeskundigen die je bejegenen als iemand die (altijd) nog een geestelijke oppepper nodig heeft, op een soort paternalistische manier.
Als iemand zich zo al persoonlijk niet voelt, eindigt men hiermee hem dan dan wél zo te laten voelen (als zijnde: ondergeschikt, inferieur of als een soort 'kind'), juist door dit te benadrukken. Volgens mij bewerkstelligt dit juist het tegenovergestelde effect! En bovendien is het nog verschrikkelijk storend ook. Dit is mij in de laatste maanden al meermaals persoonlijk voorgevallen, ook van de kant van mensen die deel uit maken van zelfhulpgroepen voor stemmenhoorders.
Uiteindelijk geloof ik dat dit vereist dat ieder een beetje meer zelfkennis en bescheidenheid als mens zou moeten verwerven.
Op blz. 316 van het boek 'Wie is van hout?' schrijft Jan Foudraine wat volgt:
"Aan het overweldigende gevoel van ik-zwakte moet m.i. een centrale betekenis worden toegekend voor het ontstaan van een steeds groter wordende passiviteit en overgave aan fantasie-activiteit, die zo de weg baant naar waan-oplossingen, wanneer de levensproblematiek vraagt om reële en doelgerichte actie."
Mijn kommentaar: Ik was een nogal stil kind, dat zeker 'teruggetrokken' was in de zin van vaak-in-de-buurt-van-mijn-moeder-willen-blijven en bijna geen vriendschappen hebben onder mijn 10e jaar, maar ik hield nogal van spelen en lezen. Ik had persoonlijk echt géén enorme fantasie-activiteit, hoor! Wél andere karakteristieken, maar daarover schrijf ik misschien over een jaar of twee wel wat.
Gisteren heb ik ook nog twee zakjes zoute drop-soorten in het centrum van de stad gekocht. Iets wat mij persoonlijk typisch naar Nederland terug brengt. Het is nooit iets geweest wat je hier in Italië kon vinden, maar in één enkel winkeltje in de stad hier (binnen de Rinascente op de vierde verdieping) is het sinds een paar jaar ook vindbaar. Het schijnt iets typisch van de noord-europeze landen te zijn. Finland, Zweden, Denemarken, Nederland, België en misschien nog wat andere landen.
Als kind waren wij zondags zo vaak al gelukkig met een 'ding van vijf': verschillend snoepgoed gekocht op de Loudelsweg te Bergen voor vijf cent per stuk. Ook wel grote dropstukken, die wij dan vasthielden met een knijper om er aan te likken. Of zoet hout, waar laurierdrop van wordt gemaakt. Die heeft mijn grootmoeder op Sicilië als kind - als familiebijverdienste - nog wel eens in grote hoeveelheden schoon gemaakt. Andere tijden.
Een paar jaar geleden heb ik wel wat gesurft op verschillende internetsites betreffende schizofrenie, waaronder ook op het overbekende www.schizophrenia.com, waar ik trouwens met bepaalde bijdragen van mijn kant niet al te veel heb bereikt en dus maar niet meer tussenbeide kom. Maar ja, als je bedenkt dat de overheersende cultuur de 'schizofrenie' als een brain disease, als iets kompleet organisch beschouwt en dit des te meer in Amerika. Af en toe neem ik daar nog wel eens een kijkje en vanochtend las ik weer zo'n verschrikkelijk verhaal van een engelse moeder met 4 kinderen, allen onder de leeftijd van 10 jaar. Haar dochter van 10, die al symptomen van psychische problematiek vertoont vanaf haar 2e jaar, schijnt nu een gevaar te zijn geworden voor al haar andere kinderen én voor haarzelf, natuurlijk. Zij is nu opgenomen in een kliniek. Verhaal bijvoorbeeld vindbaar onder de 'For childhood-onset 'schizophrenia' (where on earth do I get help for my ten year old daughter?). Verschrikkelijke situaties!
Vandaag heb ik, na mijn wekelijkse etentje met X, in wat boekhandels gesnuffeld en ook een boek van Bruno Bettelheim in handen gehad met de italiaanse titel 'Sopravvivere' (= Overleven). Het is een boek dat, geloof ik, door zijn vrouw en kinderen recent is opgesteld en verschillende artikelen bevat, waaronder artikelen over zijn eigen ervaringen in een concentratiekamp, zijn eigen werkervaringen met psychotische mensen, artikelen over het nazisme en nog wat.
Eén artikel handelde duidelijk over de 'schizofrenie', door Bettelheim gezien als een extreme reactie, als een soort 'overlevingsmechanisme'.
Al elders in dit blog heb ik wat over Bettelheim geschreven met betrekking tot dit argument.
Er echter nu eventjes over nadenkend, is volgens Bettelheim de 'schizofrenie' (= zijnde een overlevingsmechanisme) méér een verschijnsel overeenkomstig de hechtingstheorie van John Bowlby, veronderstel ik.
Mensen met psychiatrische problematiek In mijn verschillende ontmoetingen binnen en buiten de psychiatrie heb ik tot nu toe nogal wat 'opmerkelijke' mensen gevonden, waarvan ik hier voor de kennis van sommigen ietsje bloot wil geven:
Een man van ca. 41 jaar oud, die ik maar een klein beetje ken vanwege mijn schaarse deelname aan bepaalde uitstapjes. Hij is enig kind. Hij staat bijna nooit stil, rookt enorm veel en heeft bijna geen stof voor en interesse in gesprekken. Hij heeft ook vaak een afwezige blik. Hij werkt niet, maar woont nog bij zijn ouders. In zijn uiterlijk is hij niet al te verzorgd. Je zoudt kunnen zeggen dat hij een beetje een gegroeid kind lijkt. In mijn ogen heeft hij tenminste niets mannelijks en ook niets volwassens, buiten zijn gegroeide lichaam om. Hij is mager (heeft dat belang?) en schijnt een beetje in zijn kleren te 'hangen'. Hij hangt voortdurend aan je lippen als je over bepaalde argumenten aan tafel of elders wat meer vertelt, alsof hij deze voeding van aandacht en uitleg nooit heeft gehad. Hij kan niet al te goed met de mensen omgaan: hij vraagt, indien mogelijk, voortdurend sigaretten aan iedereen, terwijl wij allen weten dat zijn vader hem voor bepaalde trippen direct ook wel 100 euro toestopt, dus het geld ontbreekt hem zeker niet. Zo heeft hij mij ook een paar keer om het gebruik van mijn mobieltje gevraagd, terwijl hij die zelf ook zeker bezit. [Het lijkt wel of hij moet hamsteren te wijten aan ontbering?] Hij komt voornamelijk naar de uitstapjes vanwege de lekkere maaltijden (! voedingsbehoefte? Behoefte aan menselijkheid, al met al?). Monumenten bezoeken interesseert hem niet al te veel. Een van de argumenten waar hij nogal sterk in is, is het praten over buitenlandse reizen, die hij samen met zijn ouders maakt. Van andere personen ben ik te weten gekomen dat hij het merendeel van zijn tijd met computerspellen doorbrengt. Recent ben ik te weten gekomen dat zijn vader een rechter en zijn moeder een advokaat in carrière zijn.
Uit het boek Quale psicoanalisi per le psicosi? , verzorgd door A. Correale en L. Rinaldi, haal ik dit stukje tekst ook aan.
Hoofdstuk VII, geschreven door C. Conforto en G. Frangini (Setting e pazienti gravi: le regole del gioco)
Blz. 121: Iedere setting is aanvaardbaar indien die in de interesse van de patiënt gestructureerd is. Als nu, zoals wij geloven, alle patiënten in de setting fantasieën met betrekking tot hun primitieve symbiotische verhouding projecteren, dan zal dit nog duidelijker zijn met de psychotische (patiënten), voor welke die verhouding bijzonder gestoord is geweest of, om het met de psychologen van het Zelf uit te drukken, vol is van empathische fiascos.
Daar het toch al is opgenomen in de bundel 'Nevelslierten in het hoofd' van het Markante Klanten Project en ook al sinds een poos is geplaatst op het Netwerk voor dichters, hier een van mijn laatste gedichten, in mij opgeweld tijdens de eindfase van het schrijven van mijn boek.
SCHREEUW OM VRIJHEID (april 2008)
Dit hier is een pamflet, een protest, een schreeuw om vrijheid, een akte van beschuldiging want sinds ik in aankomst was, bevrucht ei, daarna foetus, kortom een mens, wat was er voor vreemds in mijn simpele wens, mijn hardnekkige wil er op in te staan precies te zijn zoals ik was, in mijn eis tot natuurlijk erkenningsbewijs?
Mijzelf zijn en hierdoor bemind? Die erkenning was mij nooit gunstig gezind - vooral niet als kind. Ik ben ontkend, genegeerd en overweldigd door de liefde, arrogantie en door hardhorendheid.
Hupsakee! Op de aarde tel ik ook mee met mijn gepiep, met mijn stem, die ik niet meer rem. Het is niet meer zo zwaar. Het is ook een genot, waarmee heb ik jullie bedot?
Hupsakee! Hier ben ik en hier blijf ik. Niemand kan mij meer ontkennen. Aan het feestmaal van de mensheid zullen jullie aan mij moeten wennen.
Er is niets aan te doen: ik wil niet meer vertrekken. Ik zal het van nu af aan verrekken. Ik ga er niet meer vandoor, niet met mijn lichaam, noch met mijn geest. Nu is het genoeg geweest.
En jullie zullen zeker nog van mij horen. Dit is een feit. Van nu af aan schreeuwt mijn stem om vrijheid.
opmerking met betrekking tot het boek van Harold Searles
In Collected Papers on Schizophrenia and related subjects schrijft Harold Searles in hoofdstuk 2 wat volgt: blz. 106: Als een persoon zich zo bedrukt voelt door zijn gedachten, zal hij ook een steeds intensere behoefte voelen om gedachteprocessen te vereenvoudigen. Deze behoefte wordt ten slotte voldaan door het zich structureren van het delirium (of, nog vaker, door verschillende deliria), omdat de patiënt nu kan horen: Dit [het delirium] is echt zó; de rest is niet belangrijk en kan dus opzij gelegd worden. Vervolgens zal hij zich dit moment herinneren als dat waarop iedere zaak op de juiste plaats ging staan.
Zeker was dit waar voor mij. Zie hiervoor in mijn autobiografische boek de beschrijving van mijn delirium maar. Alles was op een gegeven moment zo overduidelijk. Ik kwam echt op een moment van een soort Eureka binnen mijn eigen delirium, ook al is dit preciese (Eureka)moment er niet met details beschreven.
Uit het boek Come in uno specchio oscuramente van Eugenio Borgna (bekende italiaanse psychiater en fenomenoloog) haal ik dit aan:
Blz. 33-35: Wat leert de waanzin ons? . De psychiatrie als plaats van de ziel, van de verwonde ziel en van de ziel die intens verlangt naar een luisteren en naar de saamhorigheid. Nogmaals de psychiatrie als plaats voor de vrijheid: voor de verwonde vrijheid en voor de gewenste vrijheid, voor de gefragmenteerde vrijheid en voor de vrijheid die herwonnen wordt binnen de mogelijke en onmogelijke dialoog. .... "Er zijn andere waarden in de waanzin, die niet altijd herkent zijn (worden) in hun trillende en pijnlijke zijnsreden en die niet altijd nog aanwezig zijn in het leven van elke dag: trouwe en vervormde spiegel van de voortdurende deserties en van de voortdurende onverschilligheid waaraan wij niet slagen te ontvluchten."
En op blz. 99: "Als in ons de woorden van de stilte en van de hoop er niet zijn, als de gebaren van het onthaal en van het begrip er niet zijn, is het zo gemakkelijk de onophoudelijke golven van de dodelijke ziekte en die van de vrijwillige dood te verwijden, die in de psychiatrie op de achtergrond van ieder psychisch lijden staan: ook al is het dan, natuurlijk, in verschillende zijnswijzen en met verschillende intensiteit."
Ik heb wel met meerdere mensen gesproken over boeken of films over de 'schizofrenie'-beleving of over andere psychiatrie-onderwerpen. Zo bijvoorbeeld ook over de film 'A beautiful mind'. Vanuit het gezichtspunt van wie ervaring heeft opgedaan met schizofrenie-belevenissen, ofwel via therapeutisch werken met mensen met deze problematiek ofwel vanuit persoonlijke schizofrenie-beleving - zoals voor mij persoonlijk geldt - is de weergave van de gehoorde (beleefde) stemmen van de hoofdpersoon in rondlopende personen, maar ook de hele verdere trama niet al te geschikt om aan een publiek duidelijk te maken wat het nu in feite echt inhoudt 'schizofrenie' te beleven.
Maar een feit is wel dat op deze wijze een enorm groot publiek minstens een glimp opvangt van deze belevenissen, ook al wordt in bovengenoemde film amper iets verteld over de oorsprong of reden ervan. Het is mij al meermaals voorgevallen oproepen te lezen of te ontvangen om zelf verzonnen verhalen over 'schizofrenie' door te lezen en suggesties of verbeteringen desomtrent te leveren. Waarom moeten deze mensen nu eigenlijk verzinnen, met hun fantasie aan de gang gaan of zich baseren op eigen jeugdherinneringen als het heel wat beter en zinvoller zou zijn eerst meerdere verhalen van mensen te lezen, die dit persoonlijk wél beleefd hebben?
Een jaar of twee geleden las ik het boek 'Living Outside Mentall Illness' van L. Davidson, waar ik ook deze zin op onderstreepte:
Pag. 163: "People with schizophrenia may feel at times that there is no place for them, at least not among the community of human beings into which they were born."
Wat heb ik vaak gemerkt hoe waar dit is in mijn contacten met vele mensen met deze problematiek, hier in Turijn en elders! Ook in vele first person accounts kan men dit wel lezen. Maar ook alleen al uit de blikken van mensen met deze problematiek kan men het vaak merken.
Uit het boek Quale psicoanalisi per le psicosi? , verzorgd door A. Correale en L. Rinaldi, haal ik hier dit stukje tekst aan.
Hoofdstuk II, geschreven door A. Correale (Le terapie analiticamente orientate delle psicosi: la nozione di campo e la funzione dellempatia)
Blz. 33: De functie van de empathie is in feite uiterst nuttig gebleken, als men uitgaat van het idee dat de oorspronkelijke schade van de psychotische patiënt hoofdzakelijk afkomstig is van een ontberingservaring van belevenissen van met-anderen-delen, van met-anderen-deelnemen en van emotief contact, die de functie hebben opnieuw hele gebieden van subjectieve belevenissen, die zogezegd vreemd gebleven zijn aan het zelf-gevoel, als eigen-zijnde te beleven.
Gedicht afkomstig van http://www.openthedoors.com/english/04_ 05.html
Nowhere (a poem by D. from the United States):
Everywhere I am is the place I do not want to be in this life of misery. Accepted the doctrines of the depressed that life equals pain. Everything I do in such vain. In somber silence I sit, with a mind that they say is split. In days of fresh air, I breathe it in with despair. In a room full of strangers I feel their daggers of danger. Neither lost nor found. I try to find meaning instead of being buried underground. To imagine what it is like to live in a country this is poor; aids me to fight this life of war. Friend few and far between; hanging out with them like a light beam. High times uncovering the root; eating prescription pills like fruit. Bowling for better days, hoping to use this anger in constructive ways. Food forever my vice, fill my stomach with avarice. My mother's love keeps me alive. Surprised I made it till twenty-five.
Afgelopen vrijdag hadden wij de film 'Minority Report' van Philip Dick moeten bekijken (zie elders in mijn archief), maar daar die 2 ½ uur duurt hadden wij daar geen tijd meer voor. En zo besloten wij gezamenlijk het korte verhaal 'Precious Artifact' (Il gatto) te lezen en er kommentaar op te leveren. Ik ben wel geïnteresseerd in dit soort verhalen in de stijl van Philip Dick. Verder hebben wij een geprinte kopie van Minority Report mee naar huis genomen en zullen wij daar op 29 januari de film van bekijken. Ik heb er al een groot stuk uit gelezen en kan, uit eigen ervaring en vele gelezen verhalen, ook wel de verbinding vinden met bepaalde schizofrene fantasieën.
Harold Searles, met zijn minstens 14-jarige ervaring van psychotherapie met 'schizofrene' mensen te Chestnut Lodge, beaamt dit zelf ook. Uit zijn boek Collected papers on Schizophrenia and related subjects haal ik dit aan, vertaald uit de italiaanstalige versie:
Hoofdstuk X blz. 295: Therese Benedek , Margaret Mahler .. en M. Balint hebben er de nadruk op gelegd hoe de symbiotische verhoudingswijze ('relazionalità'), die vele voorafgaande auteurs in zich als pathologisch beschouwden, integendeel noodzakelijk is opdat men een normale kindsheid heeft. Bovendien wijst mijn eigen ervaring erop dat deze verhoudingswijze een noodzakelijke fase vormt van de psychoanalyse of van de psychotherapie met betrekking tot de nevrotische patiënt en de psychotische patiënt, en dat deze fase een bijzonder belang aanneemt in de therapie van de schizofrene patiënten, omdat in hun persoonlijke geschiedenis ook dit allereerste levensstadium zwaar vervormd is.
In het boek 'A Fight to Be' uit 2007, bekent Ronald Bassman, nu al jarenlang een erkend psycholoog en psychotherapeut (misschien al met pensioen?), ook tot tweemaal toe opgenomen te zijn geweest met de diagnose 'schizofrenie'. Hij is al tientallen jaren zonder gebruik van medicijnen en zonder een terugval. En toch is hij niet genezen met behulp van psychotherapie, maar met behulp van vele andere personen en werkwijzen. Zie hiervoor maar de beschrijving die ik er zelf van geef op het site mijn boekenplank.nl.
De titel 'A Fight to Be' is op zich al érg geschikt, want wat is de zogenaamde 'schizofrenie' anders dan een gevecht om zichzelf te zijn, een gevecht om een persoonlijke identiteit, om de zgn. individuatie, om zich op psychoanalytisch niveau los te vechten van een ingewikkelde en vreemde soort psychische symbiose met zijn eigen moeder? Dit benadruk ik in mijn eigen boek ook op verschillende punten, zoals ook in mijn gedichten 'Vervreemd' en 'Schreeuw om vrijheid' .
In het bovengenoemde boek schrijft Bassman op blz. 19: "What is the relationship between madness and altered states of consciousness? John Weir Perry, a psychiatrist who studied with Carl Jung and founded the alternative treatment center, Diabasis, suggests that madness may be nature's way of providing one with the means for renewal and the capacity to reorganize the self on a higher level." En hier verwijs ik ook naar wat ik elders in dit weblog schrijf over de betekenis van het stemmen horen, iets wat Carl G. Jung trouwens zelf ook in zijn boeken beweert..
Nog een stukje tekst uit het boek 'De geschiedenis van mijn gekte' (The Center cannot hold) van Elyn Saks.
Blz. 96: " Een ander bevel (of gedachte, of boodschap) dat ik voortdurend ontving, was om mezelf te mutileren. Mijzelf pijn te doen, want meer was ik niet waard. Dus brandde ik mezelf, met sigaretten, aanstekers .... , straalkacheltjes, kokend water. Ik bracht brandwonden aan op plekken op mijn lichaam waarvan ik dacht dat niemand ze ooit zou zien."
Dit soort zelfbeschadigingsgedrag dat bij velen zelfs uit kan lopen op zelfmoordideëen of pogingen - zie ook het verhaal van Ken Steele - is iets veel voorkomends bij deze en andere problematieken, zoals depressie. Zoals ik al elders hier heb geschreven, heb ik met uitzondering van kleine episodes zulks nooit gehad.
Hier een gedicht van MariaVasalis (pseudonym van Margaretha Droogleever Fortuyn-Leenmans).
FANFARE-CORPS
De lucht scheen blinkend door de blaaren, bleek en volmaakt als glas geslepen. Met vaste manlijke gebaren werden de horens aangegrepen, en luidkeels, zonder eenig schromen spoot de muziek tusschen de boomen; heldhaftig en trots. Een onverbloemde voor elk verstaanbare muziek, die aan het ademloos publiek ieder gevoel met name noemde.
En even plots werd dit geklater gedempt, twee koopren kelen weenden - over het donkergroene water gleden twee smalle witte eenden geluidloos als een droombeeld voort De horens, smeekend en gesmoord schenen hen dringend iets te vragen hen volgend met haast menschlijk klagen.
Een warm en onverwacht verdriet, eerbeid voor de gewoonste dingen, neiging om hardop mee te zingen, en dan te huilen om dit lied ontstond in mijn verwend gemoed. Ik voel me bedroefd en goed.
Uit het boek Come se finisse il mondo. Il senso dellesperienza schizofrenica van Eugenio Borgna (bekende italiaanse psychiater en fenomenoloog):
Blz. 97: De definitie van waanzin, die niet anders is dan die van schizofrenie, verwijst naar deze metafoor van het reizen en van een richting opgaan: maar niet een on-zinnige richting (van betekenis ontdaan). In hun afdwalen, in hun reizen, zijn de (schizofrene) patiënten alleen: in de woestijn van onbegrip en van stilte die pijnlijker is dan iedere agressie en iedere wijgering; maar in hun eenzaamheid hebben zij nostalgie van een terugkeer naar een verloren vaderland en nostalgie naar een aanwezigheid die hen begeleidt: door naar ze te luisteren.
Uit het boek Come se finisse il mondo. Il senso dellesperienza schizofrenica van Eugenio Borgna (bekende italiaanse psychiater en fenomenoloog).
Blz. 80: De klinische symptomatologie van de schizofrenie is veranderlijk en kameleontisch: er bestaan schizofrenie-soorten (schizofrenieën) gekenmerkt door het als in een maalstroom elkaar opvolgen van delirante ervaringen en hallucinatie ervaringen, of door het zich verbreiden van ontbindings-ervaringen (fragmentering) van het Ik, en er bestaan schizofrenie-soorten (schizofrenieën), die als thema de aanwezigheid van een storing van vrijwillige bewegingen hebben: van een storing in de functionele en expressieve gewrichten (articulatie) van het lichaam dat zijn spontaniteit en zijn bewegingsfuncties begint te verliezen: tot aan een versteende onbeweeglijkheid.
Hier een stukje engelse tekst uit het boek 'Dante's Cure' van Daniel Dorman: In dit boek maakt Dorman pas in 2003 aan een lezerspubliek bekend hoe hij tientallen jaren ervoor hoofdzakelijk met behulp van gesprekstherapie een 19-jarige 'schizofrene' Catherine door de jaren heen naar de genezing toe begeleidt. Binnen het ziekenhuis volgt Catherine ook ergotherapie. Catherine is later als psychiatrisch verpleegkundige gaan werken.
The DSM and schizophrenia Blz. 242: Catherine did hear voices, which qualified her as suffering from hallucinations (Criterion A-2). But her voices were not just hallucinations-meaningless symptoms; they spoke the range she dared not acknowledge. Her speech was disorganized (Criterion A-3) only to an outside observer who could not determine the nature of her internal logic. The DSM says, Because mildly disorganized speech is common and nonspecific, the symptoms must be severe enough to substantially impair effective communication (p. 276). Catherines silences were not impaired communication. They communicated her need to protect herself. Her catatonia (Criterion A-4) was also not just another symptom. It was her attempt to shut herself down in order to survive experience that overwhelmed her.
Eigen gedicht tijdens het schrijven van mijn verhaal
Hier het derde gedicht dat er bij mij, tijdens het schrijven van mijn verhaal, uitkwam. Het is zeker geen vrolijk gedicht, maar het is en blijft een erg belangrijk deel van de noodzakelijke verwerking voor wie deze problematiek heeft. Ik had dit gedicht ook ingestuurd voor eventuele publicatie in de bundel 'Nevelslierten in het hoofd', maar daar kozen ze alleen 'Vervreemd' en 'Schreeuw om vrijheid'.
BETREUREN (april 2007)
Sinds 2 jaar of ietsje minder heb ik eindelijk, mama, jouw foto naast die van pa gezet.
Maar die draai ik nog om. Ik wil je nog niet teveel zien, uiteindelijk.
Ik moet nog bittere tranen huilen tussen mij en mijzelf, dit gemis betreuren, in privé mijn ziel nog legen en erin berusten.
Al veel woede voor jou heb ik gelucht tijdens jaren en jaren van praten.
Ik weet dat, met jouw kinderhart, jij ook van mij hield.
Maar ik had mijn hart zó boordevol, zó overvloeiend en zovele, zovele dingen verwachtte ik van jou en zoveel, zoveel had ik je willen geven.
Nog moeten de tranen die ik terughield vloeien en moet ik die vreemde melancholie van mij af schudden die ik mijn leven lang meesleepte.
Vaarwel, mama, vaarwel, jij die niet zozeer moeder voor mij was.
Vaarwel aan die liefde, die nooit werkelijkheid werd.
En jij, dochter van haar, troost je met dat wat in het leven je nog overblijft.
Troost je, want een moederband haal je niet meer in, nooit meer.
Onze hond Spencer was echt dol van Ruud en omgekeerd. Vaak, zodra Ruud uit zijn werk thuis kwam, raakte Spencer zo enorm opgewonden, was die zó blij dat zij vanuit vreugde liefst tot aan drie keer om onze woning heen rende! Het was echt een lust voor het oog die twee van elkaar te zien genieten. Spencer zat in de huiskamer ook steevast naast Ruud's stoel.
Mara was merendeels met Spencer bezet zodra Ruud er niet was of voorgoed buitenshuis was gaan wonen. Zij zorgde voor zijn schoonmaak, voor wandelingen, voor zijn eten, eventuele medicijnen enzovoort. Ik speelde met haar, knuffelde haar en ging ook wel vaak met haar wandelen. Van hond Spencer hebben wij ook nog twee keer puppies beleefd, waarvan ik Wendy en Sandy herinner, die jammer genoeg door auto-ongelukken zijn overleden.
Hoe belangrijk Spencer ook voor mij was kan wel blijken uit het feit dat ik mij herinner dat ik tijdens de zwangerschap van mijn zoon een droom maakte, die ik opschreef, maar waarvan ik de aantekening niet meer slaag te vinden. Ik weet dat ik in die droom aan zus Mara, maar ook aan Spencer (ook moeder) vertelde over mijn zwangerschap en dat zij beiden mij daarin op de een of andere manier bevestigden of zo iets. Ik droomde dus niet mijn moeder maar hén.
Na het overlijden van mijn vader in 2003 heb ik van broers en zussen vele foto's en brieven terug gekregen die ik door de jaren heen aan mijn ouders gestuurd had en die nog bewaard waren gebleven. Ik dacht dat ik hiertussen ook nog wat andere aantekeningen van mijzelf had bewaard en dus heb ik daar recent weer een kijkje genomen. Op ál mijn brieven aan mijn ouders is de ophef altijd 'lieve pa en ma' of 'beste pa en ma' en hooguit een keer 'hoi luitjes' geweest. Betekenisvol begin van brieven van mijn kant en van mijn persoonlijke gevoelens!
En het aanhalen van deze stukjes tekst van 'schizofrenie'-beleving is dan ook aanleiding tot nog een detail extra. Er bestaat namelijk de poor me- paranoia en de bad me-paranoia. Voor leken verduidelijk ik hier dat de 'paranoia' de achtervolgingswaan aanduidt.
Wel, ik heb persoonlijk nooit aan een bad me-paranoia geleden, maar aldoor aan een poor me-paranoia. En wie alleen aan een poor me-paranoia leidt heeft duidelijk méér zelfvertrouwen, een hoger besef betreffende zijn eigenwaarde.
Op het thema van stukjes tekst van 'schizofrenie'-beleving brei ik maar verder. Hier een klein stukje tekst uit het boek 'De geschiedenis van mijn gekte' van Elyn Saks (The center cannot hold):
blz. 38-39: "Tijdens de wandeling viel het me op dat de kleuren en vormen van alles om me heen steeds scherper werden.Op een bepaald moment besefte ik dat de huizen waar ik langsliep een boodschap aan me doorgaven: Kijk maar eens goed. Je bent bijzonder. Je bent bijzonder slecht. Kijk goed en u zult vinden. Er zijn veel dingen die je zult moeten zien. Zien. Zien."
Uit Dagboek van een schizofreen van Marguerite Sechehaye
Hier een stukje tekst uit een boek dat niet al te veel informatie geeft voor leken, familieleden of schizofrene mensen en als tekst zelfs weinig geschikt kan zijn voor mensen met deze problematiek, die op de weg van genezing zijn. Het zich confronteren met zo'n gefragmenteerd Ik als dat van Renée kan op bepaalde momenten angstaanwekkend werken.
Het boek is 'Dagboek van een schizofreen' van Marguerite A. Sechehaye en hier vertaal ik een stuk uit de italiaanstalige versie ('Diario di una schizofrenica'):
Deel II - Hoofdstuk I :
"Renée kon niet van zichzelf houden daar haar moeder haar de voeding, de liefde, geweigerd had."
en ietwat verderop:
"Dankzij deze impulsen wilde Renée niet meer leven en probeerde zij wanhopig zichzelf pijn te bezorgen. Ook haar delirium verwerft (of: krijgt) op bepaalde momenten typisch melancholische tonaliteiten."
Ook al heb ik mijzelf nooit in zo'n gefragmenteerd Ik als dat van Renée kunnen herkennen, zitten in dit kleine stukje tekst elementen die ook in mijn autobiografische verhaal aanwezig zijn en, in het algemeen, in wie deze problematiek heeft.
Zie in het archief van dit weblog ook andere stukken tekst van mij.
De meeste weerstand over het feit dat de hele familie-dynamiek en grotendeels de moederband in de prille jeugd enorm van invloed zijn op het verschijnsel 'schizofrenie' vind men juist tussen de betrokkenen: niet alleen de mensen met deze problematiek zelf hebben problemen dit op te graven, te herkennen, toe te geven en te verwerken, maar nog meer de overige familieleden.
Kijk ook maar de nederlandse Ypsilon-organisatie... Daar werd de recensie van mijn boek trouwens júist geschreven door een vrouw, die zelf een dochter met deze problematiek schijnt gehad te hebben en die er nu niet meer is...
Natuurlijk bestaat er ook weerstand tussen alle zgn. experts en onderzoekers, die hun hele leven of universiteitscarrière gewijd hebben aan theorieën of onderzoeken, die juist exclusief de biologische (genetische) redenen aanhangen.
deel X van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
En hier het laatste deel van het artikel dat William D. B. voor Schizophrenia Bulletin schreef en dat P. Bertrando aanhaalt in zijn boek 'Vivere la schizofrenia':
"Voor de eerste keer nadat ik uit de Marine ben ontslagen, begin ik opnieuw te werken. Ik weet niet of ik er in zal slagen mijn betaalde baan te behouden, maar ik voel dat ik er nu klaar voor ben. Ik ga bijna elke dag naar buiten en meng mij tussen de mensen en ook al voel ik mij nog bespied en ook al denk ik af en toe dat de mensen over mij praten, geloof ik niet langer een sensitieve of een-door-God-uitgezondene te zijn. Deze mening van mij kan iedere dag veranderen, maar over het algemeen geloof ik dat ik eigenlijk een 'geestesziekte' heb. Dit korte artikel afsluitend, zou ik er aan toe willen voegen dat het lezen van mijn ervaring niet zal helpen om mensen, die in zulke dingen geloven zoals ik doe, te veranderen. Het is het oude verhaal: "Hij is Jezus niet, maar ik ben het wel!" Ik hoop echter, dat als de een of andere paranoide schizofreen met gelijksoortige wanen als de mijne deze pagina's zou lezen, dat hij dan zal begrijpen."
Hier een stuk tekst uit de italiaanstalige versie van het boek van Ken Steele (en Claire Berman) 'The day the voices stopped.' (in Italië 'E venne il giorno che le voci tacquero'): hoofdstuk 8: " Ik doe de televisie en de radio aan: ik zoek op een frenetische manier mijzelf op de stemmen af te stemmen. Ze moeten absoluut terugkomen, ik wil dat ze terug komen! Tweëendertig jaar lang zijn zij mijn trouwe levensmakkers geweest: zij hebben mij nooit verlaten, zelfs niet toen ik op straat leefde als een clochard."
Zo heeft ieder zijn ervaring wat dit betreft. Zoals elders in het archief van mijn weblog staat geschreven, hoorde ik de stemmen 1 week lang toen ik 18 jaar was en toen 25 jaar lang niet meer. Ongeveer 6 maanden na het overlijden van mijn moeder in de zomer 1994 begon ik ze weer te horen en stopte deze 'waarneming' voor mij pas na mijn I.B.S. (= In Bewaring Stelling) in mei 1998, een paar dagen nadat ik de psychofarmaca kreeg toegediend. Psychofarmaca die ik vanaf half 2002 niet meer slik en die vooraf langzaamaan zijn afgebouwd.
Ik heb gisteren, terwijl ik vanwege mijn verkoudheid bijna niet in staat was te lezen, de film Elling (2001) bekeken. Het is een noorse film over twee mannen, waartussen de man Elling, die 2 jaar lang in een psychiatrische inrichting dezelfde kamer delen en daarna samen het leven aangaan in een onafhankelijke woning in de stad. Een mooie en voor mijn gevoel interessante film over het argument van de psychiatrie. Volgens mij echt de moeite waard. Voor de rest van de inhoud verwijs ik naar Internet.
deel IX van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
Hier deel IX van het artikel dat William D. B. voor Schizophrenia Bulletin heeft geschreven en dat P. Bertrando in zijn boek 'Vivere la schizofrenia' aanhaalt:
"Door de jaren heen, sinds die tijd, heb ik vele en verschillende "gekke" ideëen gehad, maar mijn hoofdzakelijke grootheidswanen - mediumverschijnselen - en achtervolgingswanen zijn constant dezelfde gebleven. Deze wanen zijn ondersteund door zo erg levende hallucinaties dat ik geen onderscheid maak tussen deze en de werkelijkheid, als ik niet aan mijzelf opleg dat niets hiervan echt werkelijk is, dat datgene wat de personen die van mij houden en waar ik in vertrouw echt waar is, dat ik uitzonderlijk ben alleen al omdat ik schizofreen ben en dat alles wat ik denk betreffende het bovennatuurlijke alleen maar door mijn 'ziekte' wordt veroorzaakt."
deel VIII van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
Hier deel VIII van het artikel dat William D. B. in Schizophrenia Bulletin heeft laten plaatsen en dat P. Bertrando aanhaalt in zijn boek 'Vivere la schizofrenia':
"Ik dacht dat, als ook maar iemand mijn spirituele machten erkend zou hebben, ik opgehouden zou hebben de gedachten over te brengen en weer normaal zou zijn geworden: indien de tijd van de Anti-Christus/Beest was aangekomen en ik het niet zelf was. Dit was de reden waarom ik alles niet zo gemakkelijk kon vergeten. Ik was er zeker van dat in mij het meest angstaanjagende deel van het Boek der Openbaring werkelijkheid werd. En, zo dacht ik verder, niet alleen heel mijn leven zou geen waarde meer gehad hebben, maar erna was ik verdoemd tot de hel. Als ik NU mijn gedachten van toen opnieuw beschouw, schijnen zij mij echt extreem, overdreven. Hoe dan ook, als ik echt een 'gevoelige' - sensitieve ben of als ik spirituele machten heb en als iemand mij dat zou bewijzen, geloof ik dat ik het hele proces opnieuw zou beleven. Dat God mij daarvoor behoede!"
Gisteren met veel plezier de recente film 'Mijn vriend Eric' van Ken Loach gezien. Dit is tenminste de italiaanse titel van de film (Il mio amico Eric). Iemand had mij aangeraden die te gaan zien omdat er een verhaal van een positieve band met het stemmen horen wordt geschetst. Ik heb mij echt vermaakt en het zette mij ook wel tot denken aan. Het is totaal géén zwaar op de hand liggende film over de psychiatrie of zo, hoor.
Ik heb mijn zoon ook aangeraden deze film te gaan bekijken.
Af en toe maak ik dromen, waar ik lang in ronddwaal en die mij het vage gevoel bezorgen dat ik door moet gaan met dromen om méér duidelijkheid te krijgen voor wat betreft de inhoud en betekenis van de droom. Maar moet ik dan doorgaan met dromen of er integendeel in wakkere staat meer bewust over nadenken? Of dit kortom uitzoeken? Ik zou er graag de betekenis van leren kennen, maar ja, als ik mijzelf daar niet systematisch toe opleid met methode, kom ik daar niet gemakkelijk toe. Bijna twee jaar geleden heb ik wel het boekje 'Droomwerk' van Aad van Ouwerkerk gekocht en ik heb ook wel aardig wat over dromen gelezen in verschillende boeken van Jung en andere werken, maar het systematisch opschrijven van dromen of naar een workshop erover gaan is nu weer iets wat mij niet aantrekt. Dat wordt mij dan teveel. Belangrijke dromen onthoud ik meestal wel en van deze laatste is de betekenis mij ook wel duidelijk geworden. Het zal wel niet voor mij zijn weggelegd of, tenminste, niet op dit moment.
deel VII van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
Hier deel VII van het komplete artikel dat William D. B. in Schizophrenia Bulletin heeft laten plaatsen en dat P. Bertrando in zijn boek 'Vivere la schizofrenia' aanhaalt:
"Het idee van de achtervolging had juist het effect mijn religieuse fantasieën te verscherpen. Eerst dacht ik de zevende engel te zijn, die in het Boek der Openbaring beschreven wordt, maar na een jaar thuis te hebben gewoond (bijna aldoor in mijn eigen kamer opgesloten), overtuigde ik mij ervan dat ik onbewust gedwongen werd de rol van Anti-Christus/Beest aan te nemen. Deze gedachte kwelde mij voortdurend. Ik begon geirriteerd te raken met mijn ouders en probeerde op iedere manier hen er toe te dwingen toe te geven dat ik een 'gevoelige' - sensitieve was, maar alles was nutteloos. Mijn ouders hebben het aldoor ontkend en op die manier, dacht ik, tekenden zij voor mijn vonnis. Op dat punt begon ik de mogelijkheid om rationeel te denken te verliezen."
Voordat ik de italiaanstalige versie van mijn verhaal naar de uitgever te Milaan stuur, moet ik dit weekend opnieuw mijn verhaal doorlezen. Als iemand eens wist hoeveel keer je wel niet door zo'n manuscript heen moet. Af en toe is het echt om te balen! De woorden en de inhoud beginnen voor je ogen te dansen. Je kunt er niet meer van. Hoeveel keer zal ik het wel niet gelezen en herlezen hebben? Meer als honderd zeker! En dan ook nog zeilen tussen de nederlandstalige, de italiaanstalige en voor afgelopen kerst ook nog de engelstalige versie! BASTA!
En toch moet het. Je gaat toch niet bij de pakken neerzitten? Als ik het een poos kan laten rusten, is ook mijn energie weer wat opgeladen.
deel VI van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
Hier volgt deel VI van het artikel dat William D. B. in Schizophrenia Bulletin heeft laten plaatsen en dat P. Bertrando aanhaalt in zijn boek 'Vivere la schizofrenia':
"Ik stopte mijn universiteitsstudie en ging naar huis terug om met mijn ouders te leven die mij, gelukkigerwijs, bij hen namen. Ik was er van overtuigd op de een of andere manier erin geslaagd te zijn mijn astrale geest uit te zenden, maar niet in staat te zijn er opnieuw van in bezit te komen (= deze macht terug te krijgen). Ik dacht erin geslaagd te zijn een soort 'gevoelige - sensitieve' te worden en in staat te zijn mijn gedachten over te brengen. Zoals mij later is uitgelegd, heet dit een grootheidswaan. Ik dacht ook zeker dat niemand mij ooit over mijn macht gesproken zou hebben. Dit was en is mijn achtervolgingswaan: de mensen lezen mijn gedachten, maar om de een of andere reden willen zij dit niet bekennen en het mij niet zeggen. Van de twee wanen, bezorgde de achtervolgingswaan mij meer moeilijkheden."
Rechts onder nog een foto toegevoegd van Turijn en wel van het Palazzo Reale op het centrale Piazza Castello. Dit was een tijd een van de huisvestingen en bezittingen van de vroegere, in Italië bestaande koninklijke familie.
Ik heb vandaag samen met dr. Tibaldi dus de uitgever te Milaan ontmoet, die al het boek van Ken Steele (en Claire Berman) in een italiaanstalige versie had uitgegeven in de herfst van 2005.
Er zal nu bij deze uitgever een serie genezingsverhalen worden uitgegeven.
Ten eerste zal er een tweede druk van het boek van Ken Steele gemaakt worden, die voor aanstaande zomer klaar zou moeten zijn, samen met de aparte publicatie op nationaal niveau van het al in de provincie van Biella (Italië) uitgegeven boek met de bijdragen van de winnaars van de schrijfwedstrijd van genezingsverhalen binnen de italiaanse GGZ (Concorso Letterario Storie di Guarigione).
Tegen september of oktober 2010 zal ook de italiaanse versie van mijn verhaal in deze serie verschijnen en misschien ook nog de vertaling van een engels boek.
In de toekomst zullen in deze serie hopelijk nog andere bijdragen gepubliceerd worden.
Het is een positieve en prettige dag geweest daar, met veel gepraat over en weer.
Morgen ben ik dus op stap naar Milaan, samen met mijn ex-psychiater, om verschillende publicaties van de GGZ met een uitgever te bespreken. 28 en 29 Januari ben ik dan weer naar Genua, steeds samen met dr. Tibaldi. Daar gaan iedere keer hele dagen mee weg, omdat Milaan en Genua beiden op 2 uur treinreizen afstand van Turijn liggen. Voor de organisatie van de Derde nationale dag (en) voor stemmenhoorders, die in november 2010 te Milaan plaats zal (zullen) vinden, vraagt men mij nu al om voor de executieve organisatiegroep regelmatig naar Milaan te gaan, dus dat worden ook weer hele dagen naar Milaan, hopelijk alleen maandelijks.
Gisteren vierde men in Italië een feestdag, die hier niet Driekoningen wordt genoemd, maar 'la Befana' (de heks). Over deze gewoonte van een oorspronkelijk kinderfeest, dat op een grappige manier ook wel door volwassenen gevierd wordt, zal ik hier niet uitbreiden. In ieder geval ben ik samen met mijn vriend X en vele andere mensen van de IL BANDOLO-organisatie gisteren heerlijk uit eten geweest en hebben wij de hele middag in hetzelfde lokaal muziek beluisterd en gedanst. Erg prettige dag, al met al. De organisatie Il Bandolo is een turijnse organisatie, die voor patiënten, ex-patiënten en hun familieleden of vrienden de meest verschillende bezigheden organiseert. Van al hun bezigheden, die zo ongeveer een hele week goed kunnen bezetten, neem ik zelf sinds anderhalf jaar alléén af en toe deel aan een etentje en wat trips naar andere steden. Verder ben ik samen met hen binnen Turijn ook naar twee tentoonstelllingen geweest. Natuurlijk wordt hiervoor aan iedereen een economische bijdrage gevraagd, die lager is voor de patiënten.
Enige informatie betreffende de inhoud van mijn boek
Een beetje publiciteit voor mijn autobiografische boek of wat meer informatie kan ook geen kwaad.
Ten eerste is mijn verhaal totaal géén roman, zoals het verhaal van Elyn Saks uiteindelijk is geworden. 'De geschiedenis van mijn gekte' van Elyn Saks is echt als een soort roman te lezen, vind ik zelf. Ik ben als schrijfster nogal 'droog' in mijn schrijfstijl: ik kan er niet al te veel doekjes om winden, achteraf bekeken. Ik kan de dingen niet al te veel mooier maken, ik heb zeker géén sierlijke schrijfstijl. In vergelijking met het boek van Arnhild Lauveng (Morgen ben ik een leeuw) ben ik zeker méér methodisch en geef ik heel wat meer informatie over de 'schizofrenie'.
Mijn verhaal zit echter vol nuttige informatie. Ik heb de italiaanstalige versie - die gelijk is aan de nederlandstalige - al in een soort thermisch gebonden kladversie aan mijn psychotherapeute en psychiater gegeven en die heeft tussen wat leerlingen (= aspirant-psychotherapeuten) van mijn psychotherapeute én binnen de ASL (ziekenfondszone) van mijn psychiater (dus gelezen door GGZ-medewerkers en psychiatrisch verpleegkundigen) al zo'n beetje zijn ronde gedaan. Hun kommentaar is dat het erg 'nuttig' is zo de verschillende facetten van het leven en de achtergronden van 'schizofrenie' te leren kennen. Een enkele spoorde mij ook al aan nog meer te gaan schrijven, wat mij dan weer doet glimlachen. Moet dat dan zoiets worden in de trend van '10 Jaar later?' of zo? We zullen wel zien.
Nog wat extra nederlands kommentaar: binnen de recensie van het tijdschrift Deviant stond ook deze zin: ".. zij heeft veel te vertellen." Een lezer met soortgelijke problematiek (zie prikbord van www.schizforum.nl) beschrijft het als 'zeer indrukwekkend' en 'zij hoopt nog veel van mij te leren'. De psychiater Jos de Kroon beschrijft het in de recensie op Psy als 'een psychotisch avontuur'. Wat hem bij het lezen bezielde, weet ik niet, maar mijn beschrijvingen zijn die van een heel leven, niet enkel die van een psychotisch avontuur! Het zgn. psychotische avontuur betreft alleen mijn beschrijving van de 'symptomen' en 'mijn fantasieen en hun betekenis', maar liefst 53 blz. van de 166 zijn aan mijn jeugd, adolescentie en volwassene jaren vóór mijn manifeste 'schizofrenie' gewijd!
deel V uit het artikel van 'schizofrenie'-beleving
Hier deel V uit het artikel dat William D. B. in Schizophrenia Bulletin heeft laten plaatsen en dat P. Bertrando aanhaalt in zijn boek 'Vivere la schizofrenia':
"Dit gevoel werd heel snel begeleid door auditieve hallucinaties: zodra ik langs de personen liep, hoorde ik hen fluisteren: "Hij weet het." Ik wist niet wat of ik had moeten weten, maar ik wist ook niet wat zij nu wisten en, nóg belangrijker, ik wist niet waarom niemand nu simpelweg naar mij toe kwam om mij uit te leggen wat of er nu aan de gang was. Zo begon ik dan paranoide te worden. Wel, binnen de tijd van een maand die ik zó doorbracht, besloot ik de Bijbel te gaan lezen. Zo begreep ik dan dat mijn (eigen) godsdienst helemaal niet overeenkwam met wat erover in de Bijbel stond. Ik las ook het Openbaringsboek en dat bracht mijn paranoia tot aan zijn uitersten. Bepaalde mensen lezen het Openbaringsboek en vinden het gelijk aan het effect, dat een slechte visvangst op een oude visser heeft. Ook zij zeggen dat zij het einde van de wereld in zicht hebben als zij een pizza met paprika's eten. Weer anderen zien hierin het Woord van God, geschreven om de toekomstige generaties te waarschuwen voor de proeven en kwellingen die zullen komen en dat er een tweede, uiteindelijke komst van Jezus plaats zal vinden. Ik was en ben in deze tweede categorie."
Hier een gedicht van Gerard den Brabander, dat ik aanhaal uit de bundel 'Komrij's Nederlandse poëzie':
De non op 't station
Zij drentelt heen en weer; zij bidt; zij bidt met neergeslagen ogen, opdat zij niet verraden mogen wat in haar hart verscholen zit.
Zij drentelt rond. Zij bidt; zij bidt. 't Gebed doet somtijd rare sprongen. Zij bidt verbeetnet ... Ach! de jongen, die in haar hart verscholen zit!
Zij drentelt en zij bidt; zij bidt zichzelve en de jongen dood. Zij bidt over haar lege schoot. Zij bidt haar dagen leeg en wit. Als hier en daar een vogel zit en fluit wendt zij zich af en bidt en bidt en prevelt: God is groot.
Dit gedicht roept zovele herinneringen in mij op, niet ten laatste ook het vaak discuteerbare gedrag niet alleen van bepaalde nonnen, die wij tijdens onze schooljaren leerden kennen in onze contacten met de St. Ursulinen te Bergen N.H. Maar op dit moment schiet mij eventjes te binnen dat ik toch al tijdens mijn laatste jaren van de lagere school in de dorpskerk het schijnheilige gedrag van bepaalde kerkgangers opmerkte. Hoe gevoelig kunnen kinderen al zijn bij het opmerken van deze waarheden ... en niet alleen in de kerk, maar ook elders natuurlijk!
deel IV van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
Hier deel IV van het artikel, dat William D. B. als first person account in Schizophrenia Bulletin heeft laten plaatsen en dat P. Bertrando aanhaalt in zijn boek 'Vivere la schizofrenia':
"Mijn doel was natuurlijk niet geheel religieus. Ik dacht dat ik, dankzij deze macht, enorm rijk en vereerd zou worden. Ik had de Bijbel niet gelezen en dus wist ik ook niet dat de profeten gewoonlijkerwijs een slecht einde tegemoet gaan. Mijn geloof was zó vaag, zó onduidelijk dat ik niet eens had begrepen dat dátgene wat ik van God wenste te ontvangen de profetie-mogelijkheid was. Ik accepteerde deze macht nog onder voorbehoud. Ik informeerde God over alle grenspalen en alle beperkingen die ik geeist zou hebben, indien ik zo'n macht gekregen zou hebben. Een daarvan was dat ik controle over die macht zou moeten hebben. Het is duidelijk geworden, dat ik die niet had. Dit is de kern van mijn ervaring binnen de Marine voor wat betreft mijn schizofrenie. Na mijn ontslag uit dienst begon ik zogezegd de vruchten van mijn werk te bemerken. Ik had negen maanden op zee doorgebracht en was enkel korte periodes aan wal gegaan in de havens, waardoor ik ook weinig mensen ontmoet had buiten het personeel aan boord om. Toen ik de Marine verliet, begon ik bijna meteen het gevoel te hebben dat ik overal waar ik kwam in het centrum van de aandacht stond. Ik slaagde er niet in dit aan mijzelf te verklaren en toen ik, een maand later, naar de universiteit ging, dacht ik voortdurend "geobserveerd/bespied" te worden."
Vrijdag 8 januari ga ik dus met mijn ex-psychiater naar Milaan, naar een uitgever voor verschillende onderhandelingen. Ten eerste voor een tweede druk van de italiaanstalige versie van het boek van Ken Steele 'E venne il giorno che le voci tacquero' (The day the voices stopped. A schizophrenic's journey from madness to hope). Verder hopelijk voor de uitgave op nationaal niveau van het boek van het Concorso Letterario Storie di Guarigione (schrijfwedstrijd van genezingsgevallen binnen de italiaanse GGZ) en verder misschien ook voor de uitgave van de italiaanstalige versie van mijn boek. Ook zal er gepraat worden over de mogelijke vertaling van een recent engelstalig boek.
Voor deze italiaanse schrijfwedstrijd kwamen bijna 600 bijdragen binnen, waartussen ook 199 autobiografieën. Mijn verhaal zat wel tussen de 15 finalisten, maar niet tussen de winnaars. De versie van mijn verhaal, die ik voor deze italiaanse wedstrijd instuurde, bevatte ongeveer 60% van de nu in Nederland gepubliceerde inhoud. Aanstaande vrijdag dus geen nieuws op dit weblog!
deel III van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
Hier deel III van het artikel dat William D. B. in Schizophrenia Bulletin heeft laten plaatsen en dat P. Bertrando aanhaalt in zijn boek 'Vivere la schizofrenia':
"Ik bezat enkel een erg oppervlakkige "kennis" die ik uit duizend verschillende bronnen had geput en ik begon afwisselingen van bewustzijnstaten te ervaren, in de poging om mijn astrale geest uit te stralen. Ik dacht dat ik mijn ziel tot aan God kon laten stijgen, maar ik had ergens gelezen dat de astrale reizen erg gevaarlijk zijn en dus verdedigde ik mijzelf met behulp van gebeden. Ik had noch voldoende interesse noch voldoende geloof om de Bijbel te gaan lezen; ik stelde mij eenvoudigweg voor dat God mij wel begrepen, beschermd en geleid zou hebben. Ik ging voort mij elke avond te beoefenen voordat ik in slaap viel. Ik herhaalde mijn gebeden en daarna probeerde ik mijn astrale geest te projecteren. Het was mijn bedoeling God zelf te bereiken opdat hij mij zo spirituele machten zou geven en wel de mogelijkheid om mijn gedachten op andere mensen te projecteren, zodat zij uiteindelijk ook in mijn God zouden gaan geloven en in al die psychische verschijnselen waarin ik steevast geloofde. Ik was van plan aan te tonen dat het geloofwaardig was, en niet simpelweg mogelijk, dat Jezus die wonderen kon doen die men hem toeschreef."
Als websites voor de uitwisseling over 'schizofrene' problematiek bestaat er in de engelse taal echt niet alleen het overbekende www.schizophrenia.com. Er zijn ook sites in Engeland, die ik enkel sporadisch heb bezocht. Ik heb op www.schizophrenia.com in het jaar 2008 wat stukjes tekst of antwoorden geplaatst, maar dit site is te véél georienteerd volgens wat men in Amerika over denkt: schizofrenie als 'brain disease'. Verder is de noordamerikaanse cultuur nogal erg akritisch opgesteld. En bovendien komen ook veel familieleden daar tussenbeide en, gezien de problematiek, is dit niet al te veel aan te bevelen. Kijk maar naar de nederlandse vereniging Ypsilon. En wie tussen de vele betrokkene familieleden heeft er plezier in de hand zogenaamd in eigen boezem te steken, dat wil zeggen te onderzoeken of te bekennen dat hij zelf zijn deel zou kunnen hebben in de genoemde problematiek? Mijn eigen ervaring met echtgenoot en familieleden is wat dit betreft leerzaam.
Hier signaleer ik een ander engelstalig site, opgezet door een belg, geloof ik: http://mindsz.com Wie er andere sites te signaleren heeft, kan reageren of mij emailen, opdat ik ze eventueel toe kan voegen.
Nog veel onderzoek te verrichten of moeten bepaalde experts alleen hun eigen kennis bijwerken?
Uit eigen ervaringen, die de kinderpsycholoog en psychoanalyticus Bruno Bettelheim tijdens de Tweede Wereldoorlog opdeed tijdens zijn verblijf in een concentratiekamp - constateerde hij om zich heen paranoide schizofrene gedragingen die voortkwamen uit oorlogstraumas. Hij heeft hier ook over geschreven in een boek, waarvan ik mij de titel niet herinner, maar dat ik in een wijkbibliotheek hier aandachtig heb doorgebladerd. Was het niet in The empty Fortress (De lege burcht)? Zo weet ik verder van mijn ex-psychiater en ook uit gelezen artikelen dat schizofrenie ook voort kan komen uit het zware druggebruik.
In het hoofdstuk Voor je eigen bestwil uit het aangehaalde boek van Bruce Perry (De jongen die opgroeide als hond) heeft hij het ook duidelijk over dissociaties die optreden ten gevolge van traumatische ervaringen. Op blz. 62 schrijft hij: Een van de bepalende elementen van een traumatische ervaring en vooral een die zo traumatisch is dat iemand erdoor in een dissociatie belandt omdat er anders geen ontkomen aan is is immers een totaal verlies aan controle en een gevoel van opperste machtloosheid.
Als ik dit vergelijk vooral met mijn eigen laatste jaar van manifeste paranoide schizofrenie en de boeken als die van A. Lowen, van Eugenio Borgna en Umberto Galimberti, die ik in mijn boek als literatuur aanhaal, zitten er duidelijk veel verbindingen tussen de soortgelijke ervaringen van de schizofrene mens.
deel II van een artikel van 'schizofrenie'-beleving
Steeds origineel afkomstig uit Schizophrenia Bulletin en door P. Bertrando aangehaald in zijn boek 'Vivere la schizofrenia'. Hier deel II van het artikel, dat ik gisteren ben begonnen, van William D. B.:
"In dit korte artikel zal ik proberen te verklaren hoe ik in dit psychische verschijnsel ben beginnen te geloven. Ik ben er mee doorgegaan er aan te geloven ondanks de aanvallen/tegenspraken van alle personen waaraan ik mijn gedachten openlijk heb toevertrouwd. Ik zou echt willen dat dit verschijnsel tot een einde kwam en - ook al mocht het waar zijn - zou ik er niet in willen geloven, omdat ik geen enkele andere persoon slaag te vinden die bereid is toe te geven dat ik een 'gevoelige-zintuiglijke' persoon ben. Bijna alle anderen denken dat dát waar ik in geloof totaal fout is. Nu weet ik dat ik schizofreen begon te worden voordat ik mij er rekenschap van gaf dat er iets ongewoons gebeurde. Toen ik de eerste schizofrenie-signalen heb gehad werkte ik in de verwarmingszalen van de Marine. Ik was 19 jaar oud toen ik op een manier begon te denken die mij tot de totale, paranoide schizofrenie gebracht zou hebben. Ik begon mij te interesseren in psychische verschijnselen en ook godsdienstverschijnselen. Ik had toen nog geen duidelijk geloof; mijn godsdienstige overtuigingen waren een geheel van samengebrachte fragmenten, die uit het sporadische naar de kerk-gaan voortkwamen, uit getuigenissen van 'medium'-ervaringen, die ik op blaadjes, die je in de supermarkt kunt vinden, had gelezen en ook uit het idee, nogal verspreid tussen diegenen die hieraan geloven, dat buitenaardse wezens op de aarde geland waren en bezig waren echt de geest van de aardbewoners te veranderen."
Vanaf vandaag zal ik in stripvorm - een stukje per dag - een kompleet artikel aanhalen, steeds oorspronkelijk afkomstig uit Schizophrenia Bulletin, dat P. Bertrando in zijn boek 'Vivere la schizofrenia' aanhaalt. Ik was met het aanhalen van stukken tekst begonnen, omdat ik in Italie via mijn psychiater in contact kwam met een man van ongeveer 29 - 30 jaar met deze problematiek, die al meermalen kort was opgenomen, maar in ieder geval niet wilde toegeven problemen te hebben. Hij heeft ze niet willen lezen, maar ik heb hem wel ontmoet kort voor een daaropvolgende opname. Later heb ik deze tekststukken ook in het nederlands vertaald.
Komplete artikel van William D. B. ('Begin van paranoia') - deel 1:
"Ik heet William D. B. Ik ben 35 jaar oud en ik ben een paranoide schizofreen. Ik heb het mij in deze jaren vaak door psychiaters en psychologen horen zeggen, maar pas nú begin ik er aan te geloven. De reden waarom ik niet wilde accepteren schizofreen te zijn is dat ik intens begon te geloven in mijn "(delirerende) ijlende systeem". Dit systeem heeft mij er toe gebracht te denken dat ik niet schizofreen was, maar in werkelijkheid een gevoelig-zintuiglijk iemand: dat wil zeggen, dat ik al mijn gedachten aan iedereen, die heel dicht bij mij in de buurt is "overbreng" - wat of het ook zij? Op een ieder die zich op mij concentreert? Misschien zelfs aan een ieder, die zich op de aarde bevindt? Ik weet het niet. Ik heb aan al deze mogelijkheden en ook aan andere gedacht, maar op dit moment lijkt het mij dat de personen "mijn gedachten kunnen lezen" enkel en alleen als zij dicht bij mij in de buurt zijn. "
Voor wie hier enige interesse in mocht hebben: in het Tijdschrift voor Psychiatrie 51 (2009) 8, blz. 579-586 staat het volgende artikel van F. Boer, waarvan ik hier alleen de korte samenvatting aanhaal:
"Stress in het begin van de levensloop; een ontwikkelingsperspectief
F. Boer
Samenvatting: Stress in het begin van de levensloop kan verstrekkende gevolgen hebben.
Die kunnen variëren van een toegenomen weerbaarheid tot een verhoogde kans op lichamelijke
ziekten en psychische stoornissen. De afstelling van het stresssysteem tijdens de zwangerschap en de vroege jeugd speelt hierbij waarschijnlijk een rol. De gevolgen van stress in de jeugd zelf verschillen van die op latere leeftijd. Dit komt door de nog onvoltooide cognitieve ontwikkeling, maar vooral doordat de reactie op stress bij kinderen ingebed is in de relatie met de ouders."
Men kan het artikel op het site van dit tijdschrift lezen.
In dit artikel wordt alleen nog maar een mogelijk verband gelegd met de posttraumatische stresstoornis.
Volgens mij - en anderen - liggen hier ook al verbanden met de psychose, waar ik dus, beter gezegd, op een terrein duid dat het ontwikkelen van schizofrenie sterk in de hand kan werken.
Men kan trouwens steeds meer artikelen direct via raadpleging op Pubmed - medical library on line -aantreffen (en aanvragen), waarin men de laatste jaren meer verband begint te vinden tussen de hechtingstheorie (Attachment Theory) van John Bowlby en de psychose. Ik heb er zelf anderhalf jaar geleden enkele opgevraagd.
Af en toe lees je over, volgens mijn en andermans mening, echt domme onderzoeken betreffende 'schizofrenie'. Hier nog zo eentje, steeds uit het boekje 'Schizophrenia. A very short introduction', dat de Oxford University Press in 2003 heeft uitgegeven:
blz. 118- 122 onder 'Biological factors in the early environment of patients with schizophrenia'
"Another robust finding is the 'season of birth effect'. People who will go on to develop schizophrenia are more likely to be born in the winter." (!!) of nog eentje : "If a mother is affected by influenza during the middle trimester of pregnancy, there is some evidence that her child is more likely to develop schizophrenia many years later."
Maar wat moet men in hemelsnaam met dit soort gegevens doen? Daar men niet in staat is persoonlijk het ontstaan, de omgeving en de belevingswereld binnen die familie, de uitwisselingen tussen de familieleden en/of binnen de opgroeiende persoon (en baby of peuter) zelf waar te nemen en voor sommige onderzoekers de psyche geen (goed) meetbare waarheid is, begint men overal te zoeken dáár waar men kan meten en controlleren. Waarom plegen deze mensen geen raad in het koffiedik, in de horoscoop of in de voorbijgang van de een of andere ster? Ze zouden misschien wel een succesrijke rubriek op kunnen zetten ook. Wie weet hoe deze mensen nu om zullen gaan met hun eigen gevoelsleven en dat van hun familieleden! Wat is dat: gevoelsleven?
Wat is dat: de psyche? Experts! En we zitten nu al in 2010...
Om terug te komen op het argument van gisteren betreffende Bateson en dat kleine boekje van de Oxford University Press, haal ik hier ook een stuk tekst aan uit het boek 'Leven met schizofrenie' van Rigo van Meer: Hoofdstuk Oorzaken - blz.67 en 68: "In de jaren vijftig werd door een Amerikaanse geleerde, Bateson, het idee geopperd dat schizofrenie mogelijk veroorzaakt zou kunnen worden, doordat de patient in zijn jeugd erg verwarrende indrukken had opgedaan. Hij noemde dit 'double bind', dat wil zeggen 'dubbele binding'." "Hoewel de double bind theorie voor het ontstaan van schizofrenie dus volstrekt achterhaald is, leidt ze toch een taai leven." Zo bestrijden ook Roberta Temes in haar boek 'Getting you life back together when you have schizophrenia' en Elyn Saks in 'De geschiedenis van mijn gekte' de geldigheid van deze tegenstrijdige boodschappen. Ten eerste opper ik hier dat het toch wel de patient en niet de psychiater of psychologe is die echt aan kan geven wat diep in hem echt tot verwarring leidt. Het is niet de expert die uiteindelijk zal beslissen hoe de belevingswereld van de 'schizofrene' mens is. Verder hadden Rigo van Meer in 1997 (bij zijn 6e druk) en Roberta Temes tijdens het schrijven van hun boeken ook al op de hoogte moeten zijn van overige werken waaronder het boek 'Affect and Logic' (Logica affettiva) van Luc Ciompi, die het werk van Bateson nog maar bevestigt. Mijn lezen van het boek van Luc Ciompi was een echte eye-opener, omdat de inhoud precies overeenkwam met al dát wat mij voortdurend gestoord had in de communicatie met mijn moeder en wat mij, vóór mijn manifeste schizofrenieperiode, altijd zo helder bij de geest was gebleven. Ik beweer niet dat zij de oorzaak zijn, maar zij maakten deel uit van het merendeel van de storende en verwarringwekkende communicatie. En de kernboodschap was uiteindelijk altijd van dezelfde soort! Indien dit niet - naar haar bewuste weten - voor Elyn Saks gold (...?) zou ik de lezer alleen maar naar de inhoud van haar en mijn boek kunnen verwijzen om zich ieder een eigen oordeel te vormen betreffende het zgn. genezingsproces van beide schrijfsters. Mijn psychotherapeute en psychiater hebben de tegenstrijdige boodschappen in hun lange werkcarrière met 'schizofrene' mensen altijd als typisch voorkomend bemerkt.
Tot mijn verrassing staat het Caffé Basaglia net in een straat vóór de therapeutische woongemeenschap, waar ik 13 maanden ben geweest voor september 1999. Het is een aardig groot lokaal, met een bar en grote zaal, waarbinnen ook ná reservering door iedereen, die dat zou willen, gewoon gegeten kan worden tegen niet al te hoge prijzen. Verder is er ook een aparte danszaal. Voor feestgelegenheden of grote groepen moet men wel vooraf reserveren. Maar het eten gisteren was echt feestelijk en heerlijk! Ze hebben daar goede kokken, naar ik van anderen verneem. Ook de hele structuur maakte op mij een prettige indruk. Ik heb het adres dan ook aan mijn zoon doorgegeven opdat hij het aan vrienden en vriendinnen door geeft. Ze zouden er best avonden door kunnen brengen zonder al te veel door anderen gestoord te worden, zoals ze zo graag doen. Ik ben nog eventjes de therapeutische woongemeenschap binnen gegaan, maar van alle mensen waarvan ik uit die periode een prettige herinnering overhoud, was er niemand aanwezig. Jammer! Tijden deze middagmaaltijd waren er ongeveer 24 personen, waarvan ik velen ook ken uit de therapeutische woongemeenschap, uit mijn ex-ASL (= ziekenfondszone) of via de turijnse organisatie Il Bandolo. Erg prettig gezelschap, leuke uitwisselingen en zeker voor herhaling vatbaar. Er was ook een psychologe, die ik kende, en die voor haar universiteits-lessen aan verpleegkundig personeel, dat in de toekomst binnen de GGZ zal werken om materiaal vroeg om daar te kunnen gebruiken, ook voor voorlezingen. Daar ik over verschillend materiaal beschik, ook van anderen, zal ik dat haar via email sturen. In ieder geval was dit een prettig uiteinde en ontdekking.
