Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
18-01-2010
Philip Dick
Afgelopen vrijdag hadden wij de film 'Minority Report' van Philip Dick moeten bekijken (zie elders in mijn archief), maar daar die 2 ½ uur duurt hadden wij daar geen tijd meer voor. En zo besloten wij gezamenlijk het korte verhaal 'Precious Artifact' (Il gatto) te lezen en er kommentaar op te leveren. Ik ben wel geïnteresseerd in dit soort verhalen in de stijl van Philip Dick. Verder hebben wij een geprinte kopie van Minority Report mee naar huis genomen en zullen wij daar op 29 januari de film van bekijken. Ik heb er al een groot stuk uit gelezen en kan, uit eigen ervaring en vele gelezen verhalen, ook wel de verbinding vinden met bepaalde schizofrene fantasieën.
Harold Searles, met zijn minstens 14-jarige ervaring van psychotherapie met 'schizofrene' mensen te Chestnut Lodge, beaamt dit zelf ook. Uit zijn boek Collected papers on Schizophrenia and related subjects haal ik dit aan, vertaald uit de italiaanstalige versie:
Hoofdstuk X blz. 295: Therese Benedek , Margaret Mahler .. en M. Balint hebben er de nadruk op gelegd hoe de symbiotische verhoudingswijze ('relazionalità'), die vele voorafgaande auteurs in zich als pathologisch beschouwden, integendeel noodzakelijk is opdat men een normale kindsheid heeft. Bovendien wijst mijn eigen ervaring erop dat deze verhoudingswijze een noodzakelijke fase vormt van de psychoanalyse of van de psychotherapie met betrekking tot de nevrotische patiënt en de psychotische patiënt, en dat deze fase een bijzonder belang aanneemt in de therapie van de schizofrene patiënten, omdat in hun persoonlijke geschiedenis ook dit allereerste levensstadium zwaar vervormd is.
In het boek 'A Fight to Be' uit 2007, bekent Ronald Bassman, nu al jarenlang een erkend psycholoog en psychotherapeut (misschien al met pensioen?), ook tot tweemaal toe opgenomen te zijn geweest met de diagnose 'schizofrenie'. Hij is al tientallen jaren zonder gebruik van medicijnen en zonder een terugval. En toch is hij niet genezen met behulp van psychotherapie, maar met behulp van vele andere personen en werkwijzen. Zie hiervoor maar de beschrijving die ik er zelf van geef op het site mijn boekenplank.nl.
De titel 'A Fight to Be' is op zich al érg geschikt, want wat is de zogenaamde 'schizofrenie' anders dan een gevecht om zichzelf te zijn, een gevecht om een persoonlijke identiteit, om de zgn. individuatie, om zich op psychoanalytisch niveau los te vechten van een ingewikkelde en vreemde soort psychische symbiose met zijn eigen moeder? Dit benadruk ik in mijn eigen boek ook op verschillende punten, zoals ook in mijn gedichten 'Vervreemd' en 'Schreeuw om vrijheid' .
In het bovengenoemde boek schrijft Bassman op blz. 19: "What is the relationship between madness and altered states of consciousness? John Weir Perry, a psychiatrist who studied with Carl Jung and founded the alternative treatment center, Diabasis, suggests that madness may be nature's way of providing one with the means for renewal and the capacity to reorganize the self on a higher level." En hier verwijs ik ook naar wat ik elders in dit weblog schrijf over de betekenis van het stemmen horen, iets wat Carl G. Jung trouwens zelf ook in zijn boeken beweert..
Nog een stukje tekst uit het boek 'De geschiedenis van mijn gekte' (The Center cannot hold) van Elyn Saks.
Blz. 96: " Een ander bevel (of gedachte, of boodschap) dat ik voortdurend ontving, was om mezelf te mutileren. Mijzelf pijn te doen, want meer was ik niet waard. Dus brandde ik mezelf, met sigaretten, aanstekers .... , straalkacheltjes, kokend water. Ik bracht brandwonden aan op plekken op mijn lichaam waarvan ik dacht dat niemand ze ooit zou zien."
Dit soort zelfbeschadigingsgedrag dat bij velen zelfs uit kan lopen op zelfmoordideëen of pogingen - zie ook het verhaal van Ken Steele - is iets veel voorkomends bij deze en andere problematieken, zoals depressie. Zoals ik al elders hier heb geschreven, heb ik met uitzondering van kleine episodes zulks nooit gehad.
Hier een gedicht van MariaVasalis (pseudonym van Margaretha Droogleever Fortuyn-Leenmans).
FANFARE-CORPS
De lucht scheen blinkend door de blaaren, bleek en volmaakt als glas geslepen. Met vaste manlijke gebaren werden de horens aangegrepen, en luidkeels, zonder eenig schromen spoot de muziek tusschen de boomen; heldhaftig en trots. Een onverbloemde voor elk verstaanbare muziek, die aan het ademloos publiek ieder gevoel met name noemde.
En even plots werd dit geklater gedempt, twee koopren kelen weenden - over het donkergroene water gleden twee smalle witte eenden geluidloos als een droombeeld voort De horens, smeekend en gesmoord schenen hen dringend iets te vragen hen volgend met haast menschlijk klagen.
Een warm en onverwacht verdriet, eerbeid voor de gewoonste dingen, neiging om hardop mee te zingen, en dan te huilen om dit lied ontstond in mijn verwend gemoed. Ik voel me bedroefd en goed.
Uit het boek Come se finisse il mondo. Il senso dellesperienza schizofrenica van Eugenio Borgna (bekende italiaanse psychiater en fenomenoloog):
Blz. 97: De definitie van waanzin, die niet anders is dan die van schizofrenie, verwijst naar deze metafoor van het reizen en van een richting opgaan: maar niet een on-zinnige richting (van betekenis ontdaan). In hun afdwalen, in hun reizen, zijn de (schizofrene) patiënten alleen: in de woestijn van onbegrip en van stilte die pijnlijker is dan iedere agressie en iedere wijgering; maar in hun eenzaamheid hebben zij nostalgie van een terugkeer naar een verloren vaderland en nostalgie naar een aanwezigheid die hen begeleidt: door naar ze te luisteren.
Uit het boek Come se finisse il mondo. Il senso dellesperienza schizofrenica van Eugenio Borgna (bekende italiaanse psychiater en fenomenoloog).
Blz. 80: De klinische symptomatologie van de schizofrenie is veranderlijk en kameleontisch: er bestaan schizofrenie-soorten (schizofrenieën) gekenmerkt door het als in een maalstroom elkaar opvolgen van delirante ervaringen en hallucinatie ervaringen, of door het zich verbreiden van ontbindings-ervaringen (fragmentering) van het Ik, en er bestaan schizofrenie-soorten (schizofrenieën), die als thema de aanwezigheid van een storing van vrijwillige bewegingen hebben: van een storing in de functionele en expressieve gewrichten (articulatie) van het lichaam dat zijn spontaniteit en zijn bewegingsfuncties begint te verliezen: tot aan een versteende onbeweeglijkheid.
Hier een stukje engelse tekst uit het boek 'Dante's Cure' van Daniel Dorman: In dit boek maakt Dorman pas in 2003 aan een lezerspubliek bekend hoe hij tientallen jaren ervoor hoofdzakelijk met behulp van gesprekstherapie een 19-jarige 'schizofrene' Catherine door de jaren heen naar de genezing toe begeleidt. Binnen het ziekenhuis volgt Catherine ook ergotherapie. Catherine is later als psychiatrisch verpleegkundige gaan werken.
The DSM and schizophrenia Blz. 242: Catherine did hear voices, which qualified her as suffering from hallucinations (Criterion A-2). But her voices were not just hallucinations-meaningless symptoms; they spoke the range she dared not acknowledge. Her speech was disorganized (Criterion A-3) only to an outside observer who could not determine the nature of her internal logic. The DSM says, Because mildly disorganized speech is common and nonspecific, the symptoms must be severe enough to substantially impair effective communication (p. 276). Catherines silences were not impaired communication. They communicated her need to protect herself. Her catatonia (Criterion A-4) was also not just another symptom. It was her attempt to shut herself down in order to survive experience that overwhelmed her.
Eigen gedicht tijdens het schrijven van mijn verhaal
Hier het derde gedicht dat er bij mij, tijdens het schrijven van mijn verhaal, uitkwam. Het is zeker geen vrolijk gedicht, maar het is en blijft een erg belangrijk deel van de noodzakelijke verwerking voor wie deze problematiek heeft. Ik had dit gedicht ook ingestuurd voor eventuele publicatie in de bundel 'Nevelslierten in het hoofd', maar daar kozen ze alleen 'Vervreemd' en 'Schreeuw om vrijheid'.
BETREUREN (april 2007)
Sinds 2 jaar of ietsje minder heb ik eindelijk, mama, jouw foto naast die van pa gezet.
Maar die draai ik nog om. Ik wil je nog niet teveel zien, uiteindelijk.
Ik moet nog bittere tranen huilen tussen mij en mijzelf, dit gemis betreuren, in privé mijn ziel nog legen en erin berusten.
Al veel woede voor jou heb ik gelucht tijdens jaren en jaren van praten.
Ik weet dat, met jouw kinderhart, jij ook van mij hield.
Maar ik had mijn hart zó boordevol, zó overvloeiend en zovele, zovele dingen verwachtte ik van jou en zoveel, zoveel had ik je willen geven.
Nog moeten de tranen die ik terughield vloeien en moet ik die vreemde melancholie van mij af schudden die ik mijn leven lang meesleepte.
Vaarwel, mama, vaarwel, jij die niet zozeer moeder voor mij was.
Vaarwel aan die liefde, die nooit werkelijkheid werd.
En jij, dochter van haar, troost je met dat wat in het leven je nog overblijft.
Troost je, want een moederband haal je niet meer in, nooit meer.
Onze hond Spencer was echt dol van Ruud en omgekeerd. Vaak, zodra Ruud uit zijn werk thuis kwam, raakte Spencer zo enorm opgewonden, was die zó blij dat zij vanuit vreugde liefst tot aan drie keer om onze woning heen rende! Het was echt een lust voor het oog die twee van elkaar te zien genieten. Spencer zat in de huiskamer ook steevast naast Ruud's stoel.
Mara was merendeels met Spencer bezet zodra Ruud er niet was of voorgoed buitenshuis was gaan wonen. Zij zorgde voor zijn schoonmaak, voor wandelingen, voor zijn eten, eventuele medicijnen enzovoort. Ik speelde met haar, knuffelde haar en ging ook wel vaak met haar wandelen. Van hond Spencer hebben wij ook nog twee keer puppies beleefd, waarvan ik Wendy en Sandy herinner, die jammer genoeg door auto-ongelukken zijn overleden.
Hoe belangrijk Spencer ook voor mij was kan wel blijken uit het feit dat ik mij herinner dat ik tijdens de zwangerschap van mijn zoon een droom maakte, die ik opschreef, maar waarvan ik de aantekening niet meer slaag te vinden. Ik weet dat ik in die droom aan zus Mara, maar ook aan Spencer (ook moeder) vertelde over mijn zwangerschap en dat zij beiden mij daarin op de een of andere manier bevestigden of zo iets. Ik droomde dus niet mijn moeder maar hén.
Na het overlijden van mijn vader in 2003 heb ik van broers en zussen vele foto's en brieven terug gekregen die ik door de jaren heen aan mijn ouders gestuurd had en die nog bewaard waren gebleven. Ik dacht dat ik hiertussen ook nog wat andere aantekeningen van mijzelf had bewaard en dus heb ik daar recent weer een kijkje genomen. Op ál mijn brieven aan mijn ouders is de ophef altijd 'lieve pa en ma' of 'beste pa en ma' en hooguit een keer 'hoi luitjes' geweest. Betekenisvol begin van brieven van mijn kant en van mijn persoonlijke gevoelens!
En het aanhalen van deze stukjes tekst van 'schizofrenie'-beleving is dan ook aanleiding tot nog een detail extra. Er bestaat namelijk de poor me- paranoia en de bad me-paranoia. Voor leken verduidelijk ik hier dat de 'paranoia' de achtervolgingswaan aanduidt.
Wel, ik heb persoonlijk nooit aan een bad me-paranoia geleden, maar aldoor aan een poor me-paranoia. En wie alleen aan een poor me-paranoia leidt heeft duidelijk méér zelfvertrouwen, een hoger besef betreffende zijn eigenwaarde.
Op het thema van stukjes tekst van 'schizofrenie'-beleving brei ik maar verder. Hier een klein stukje tekst uit het boek 'De geschiedenis van mijn gekte' van Elyn Saks (The center cannot hold):
blz. 38-39: "Tijdens de wandeling viel het me op dat de kleuren en vormen van alles om me heen steeds scherper werden.Op een bepaald moment besefte ik dat de huizen waar ik langsliep een boodschap aan me doorgaven: Kijk maar eens goed. Je bent bijzonder. Je bent bijzonder slecht. Kijk goed en u zult vinden. Er zijn veel dingen die je zult moeten zien. Zien. Zien."
Uit Dagboek van een schizofreen van Marguerite Sechehaye
Hier een stukje tekst uit een boek dat niet al te veel informatie geeft voor leken, familieleden of schizofrene mensen en als tekst zelfs weinig geschikt kan zijn voor mensen met deze problematiek, die op de weg van genezing zijn. Het zich confronteren met zo'n gefragmenteerd Ik als dat van Renée kan op bepaalde momenten angstaanwekkend werken.
Het boek is 'Dagboek van een schizofreen' van Marguerite A. Sechehaye en hier vertaal ik een stuk uit de italiaanstalige versie ('Diario di una schizofrenica'):
Deel II - Hoofdstuk I :
"Renée kon niet van zichzelf houden daar haar moeder haar de voeding, de liefde, geweigerd had."
en ietwat verderop:
"Dankzij deze impulsen wilde Renée niet meer leven en probeerde zij wanhopig zichzelf pijn te bezorgen. Ook haar delirium verwerft (of: krijgt) op bepaalde momenten typisch melancholische tonaliteiten."
Ook al heb ik mijzelf nooit in zo'n gefragmenteerd Ik als dat van Renée kunnen herkennen, zitten in dit kleine stukje tekst elementen die ook in mijn autobiografische verhaal aanwezig zijn en, in het algemeen, in wie deze problematiek heeft.
Zie in het archief van dit weblog ook andere stukken tekst van mij.
De meeste weerstand over het feit dat de hele familie-dynamiek en grotendeels de moederband in de prille jeugd enorm van invloed zijn op het verschijnsel 'schizofrenie' vind men juist tussen de betrokkenen: niet alleen de mensen met deze problematiek zelf hebben problemen dit op te graven, te herkennen, toe te geven en te verwerken, maar nog meer de overige familieleden.
Kijk ook maar de nederlandse Ypsilon-organisatie... Daar werd de recensie van mijn boek trouwens júist geschreven door een vrouw, die zelf een dochter met deze problematiek schijnt gehad te hebben en die er nu niet meer is...
Natuurlijk bestaat er ook weerstand tussen alle zgn. experts en onderzoekers, die hun hele leven of universiteitscarrière gewijd hebben aan theorieën of onderzoeken, die juist exclusief de biologische (genetische) redenen aanhangen.
deel X van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
En hier het laatste deel van het artikel dat William D. B. voor Schizophrenia Bulletin schreef en dat P. Bertrando aanhaalt in zijn boek 'Vivere la schizofrenia':
"Voor de eerste keer nadat ik uit de Marine ben ontslagen, begin ik opnieuw te werken. Ik weet niet of ik er in zal slagen mijn betaalde baan te behouden, maar ik voel dat ik er nu klaar voor ben. Ik ga bijna elke dag naar buiten en meng mij tussen de mensen en ook al voel ik mij nog bespied en ook al denk ik af en toe dat de mensen over mij praten, geloof ik niet langer een sensitieve of een-door-God-uitgezondene te zijn. Deze mening van mij kan iedere dag veranderen, maar over het algemeen geloof ik dat ik eigenlijk een 'geestesziekte' heb. Dit korte artikel afsluitend, zou ik er aan toe willen voegen dat het lezen van mijn ervaring niet zal helpen om mensen, die in zulke dingen geloven zoals ik doe, te veranderen. Het is het oude verhaal: "Hij is Jezus niet, maar ik ben het wel!" Ik hoop echter, dat als de een of andere paranoide schizofreen met gelijksoortige wanen als de mijne deze pagina's zou lezen, dat hij dan zal begrijpen."
Hier een stuk tekst uit de italiaanstalige versie van het boek van Ken Steele (en Claire Berman) 'The day the voices stopped.' (in Italië 'E venne il giorno che le voci tacquero'): hoofdstuk 8: " Ik doe de televisie en de radio aan: ik zoek op een frenetische manier mijzelf op de stemmen af te stemmen. Ze moeten absoluut terugkomen, ik wil dat ze terug komen! Tweëendertig jaar lang zijn zij mijn trouwe levensmakkers geweest: zij hebben mij nooit verlaten, zelfs niet toen ik op straat leefde als een clochard."
Zo heeft ieder zijn ervaring wat dit betreft. Zoals elders in het archief van mijn weblog staat geschreven, hoorde ik de stemmen 1 week lang toen ik 18 jaar was en toen 25 jaar lang niet meer. Ongeveer 6 maanden na het overlijden van mijn moeder in de zomer 1994 begon ik ze weer te horen en stopte deze 'waarneming' voor mij pas na mijn I.B.S. (= In Bewaring Stelling) in mei 1998, een paar dagen nadat ik de psychofarmaca kreeg toegediend. Psychofarmaca die ik vanaf half 2002 niet meer slik en die vooraf langzaamaan zijn afgebouwd.
Ik heb gisteren, terwijl ik vanwege mijn verkoudheid bijna niet in staat was te lezen, de film Elling (2001) bekeken. Het is een noorse film over twee mannen, waartussen de man Elling, die 2 jaar lang in een psychiatrische inrichting dezelfde kamer delen en daarna samen het leven aangaan in een onafhankelijke woning in de stad. Een mooie en voor mijn gevoel interessante film over het argument van de psychiatrie. Volgens mij echt de moeite waard. Voor de rest van de inhoud verwijs ik naar Internet.
deel IX van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
Hier deel IX van het artikel dat William D. B. voor Schizophrenia Bulletin heeft geschreven en dat P. Bertrando in zijn boek 'Vivere la schizofrenia' aanhaalt:
"Door de jaren heen, sinds die tijd, heb ik vele en verschillende "gekke" ideëen gehad, maar mijn hoofdzakelijke grootheidswanen - mediumverschijnselen - en achtervolgingswanen zijn constant dezelfde gebleven. Deze wanen zijn ondersteund door zo erg levende hallucinaties dat ik geen onderscheid maak tussen deze en de werkelijkheid, als ik niet aan mijzelf opleg dat niets hiervan echt werkelijk is, dat datgene wat de personen die van mij houden en waar ik in vertrouw echt waar is, dat ik uitzonderlijk ben alleen al omdat ik schizofreen ben en dat alles wat ik denk betreffende het bovennatuurlijke alleen maar door mijn 'ziekte' wordt veroorzaakt."
