Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
13-01-2010
deel X van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
En hier het laatste deel van het artikel dat William D. B. voor Schizophrenia Bulletin schreef en dat P. Bertrando aanhaalt in zijn boek 'Vivere la schizofrenia':
"Voor de eerste keer nadat ik uit de Marine ben ontslagen, begin ik opnieuw te werken. Ik weet niet of ik er in zal slagen mijn betaalde baan te behouden, maar ik voel dat ik er nu klaar voor ben. Ik ga bijna elke dag naar buiten en meng mij tussen de mensen en ook al voel ik mij nog bespied en ook al denk ik af en toe dat de mensen over mij praten, geloof ik niet langer een sensitieve of een-door-God-uitgezondene te zijn. Deze mening van mij kan iedere dag veranderen, maar over het algemeen geloof ik dat ik eigenlijk een 'geestesziekte' heb. Dit korte artikel afsluitend, zou ik er aan toe willen voegen dat het lezen van mijn ervaring niet zal helpen om mensen, die in zulke dingen geloven zoals ik doe, te veranderen. Het is het oude verhaal: "Hij is Jezus niet, maar ik ben het wel!" Ik hoop echter, dat als de een of andere paranoide schizofreen met gelijksoortige wanen als de mijne deze pagina's zou lezen, dat hij dan zal begrijpen."
Hier een stuk tekst uit de italiaanstalige versie van het boek van Ken Steele (en Claire Berman) 'The day the voices stopped.' (in Italië 'E venne il giorno che le voci tacquero'): hoofdstuk 8: " Ik doe de televisie en de radio aan: ik zoek op een frenetische manier mijzelf op de stemmen af te stemmen. Ze moeten absoluut terugkomen, ik wil dat ze terug komen! Tweëendertig jaar lang zijn zij mijn trouwe levensmakkers geweest: zij hebben mij nooit verlaten, zelfs niet toen ik op straat leefde als een clochard."
Zo heeft ieder zijn ervaring wat dit betreft. Zoals elders in het archief van mijn weblog staat geschreven, hoorde ik de stemmen 1 week lang toen ik 18 jaar was en toen 25 jaar lang niet meer. Ongeveer 6 maanden na het overlijden van mijn moeder in de zomer 1994 begon ik ze weer te horen en stopte deze 'waarneming' voor mij pas na mijn I.B.S. (= In Bewaring Stelling) in mei 1998, een paar dagen nadat ik de psychofarmaca kreeg toegediend. Psychofarmaca die ik vanaf half 2002 niet meer slik en die vooraf langzaamaan zijn afgebouwd.
Ik heb gisteren, terwijl ik vanwege mijn verkoudheid bijna niet in staat was te lezen, de film Elling (2001) bekeken. Het is een noorse film over twee mannen, waartussen de man Elling, die 2 jaar lang in een psychiatrische inrichting dezelfde kamer delen en daarna samen het leven aangaan in een onafhankelijke woning in de stad. Een mooie en voor mijn gevoel interessante film over het argument van de psychiatrie. Volgens mij echt de moeite waard. Voor de rest van de inhoud verwijs ik naar Internet.
deel IX van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
Hier deel IX van het artikel dat William D. B. voor Schizophrenia Bulletin heeft geschreven en dat P. Bertrando in zijn boek 'Vivere la schizofrenia' aanhaalt:
"Door de jaren heen, sinds die tijd, heb ik vele en verschillende "gekke" ideëen gehad, maar mijn hoofdzakelijke grootheidswanen - mediumverschijnselen - en achtervolgingswanen zijn constant dezelfde gebleven. Deze wanen zijn ondersteund door zo erg levende hallucinaties dat ik geen onderscheid maak tussen deze en de werkelijkheid, als ik niet aan mijzelf opleg dat niets hiervan echt werkelijk is, dat datgene wat de personen die van mij houden en waar ik in vertrouw echt waar is, dat ik uitzonderlijk ben alleen al omdat ik schizofreen ben en dat alles wat ik denk betreffende het bovennatuurlijke alleen maar door mijn 'ziekte' wordt veroorzaakt."
deel VIII van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
Hier deel VIII van het artikel dat William D. B. in Schizophrenia Bulletin heeft laten plaatsen en dat P. Bertrando aanhaalt in zijn boek 'Vivere la schizofrenia':
"Ik dacht dat, als ook maar iemand mijn spirituele machten erkend zou hebben, ik opgehouden zou hebben de gedachten over te brengen en weer normaal zou zijn geworden: indien de tijd van de Anti-Christus/Beest was aangekomen en ik het niet zelf was. Dit was de reden waarom ik alles niet zo gemakkelijk kon vergeten. Ik was er zeker van dat in mij het meest angstaanjagende deel van het Boek der Openbaring werkelijkheid werd. En, zo dacht ik verder, niet alleen heel mijn leven zou geen waarde meer gehad hebben, maar erna was ik verdoemd tot de hel. Als ik NU mijn gedachten van toen opnieuw beschouw, schijnen zij mij echt extreem, overdreven. Hoe dan ook, als ik echt een 'gevoelige' - sensitieve ben of als ik spirituele machten heb en als iemand mij dat zou bewijzen, geloof ik dat ik het hele proces opnieuw zou beleven. Dat God mij daarvoor behoede!"
Gisteren met veel plezier de recente film 'Mijn vriend Eric' van Ken Loach gezien. Dit is tenminste de italiaanse titel van de film (Il mio amico Eric). Iemand had mij aangeraden die te gaan zien omdat er een verhaal van een positieve band met het stemmen horen wordt geschetst. Ik heb mij echt vermaakt en het zette mij ook wel tot denken aan. Het is totaal géén zwaar op de hand liggende film over de psychiatrie of zo, hoor.
Ik heb mijn zoon ook aangeraden deze film te gaan bekijken.
Af en toe maak ik dromen, waar ik lang in ronddwaal en die mij het vage gevoel bezorgen dat ik door moet gaan met dromen om méér duidelijkheid te krijgen voor wat betreft de inhoud en betekenis van de droom. Maar moet ik dan doorgaan met dromen of er integendeel in wakkere staat meer bewust over nadenken? Of dit kortom uitzoeken? Ik zou er graag de betekenis van leren kennen, maar ja, als ik mijzelf daar niet systematisch toe opleid met methode, kom ik daar niet gemakkelijk toe. Bijna twee jaar geleden heb ik wel het boekje 'Droomwerk' van Aad van Ouwerkerk gekocht en ik heb ook wel aardig wat over dromen gelezen in verschillende boeken van Jung en andere werken, maar het systematisch opschrijven van dromen of naar een workshop erover gaan is nu weer iets wat mij niet aantrekt. Dat wordt mij dan teveel. Belangrijke dromen onthoud ik meestal wel en van deze laatste is de betekenis mij ook wel duidelijk geworden. Het zal wel niet voor mij zijn weggelegd of, tenminste, niet op dit moment.
deel VII van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
Hier deel VII van het komplete artikel dat William D. B. in Schizophrenia Bulletin heeft laten plaatsen en dat P. Bertrando in zijn boek 'Vivere la schizofrenia' aanhaalt:
"Het idee van de achtervolging had juist het effect mijn religieuse fantasieën te verscherpen. Eerst dacht ik de zevende engel te zijn, die in het Boek der Openbaring beschreven wordt, maar na een jaar thuis te hebben gewoond (bijna aldoor in mijn eigen kamer opgesloten), overtuigde ik mij ervan dat ik onbewust gedwongen werd de rol van Anti-Christus/Beest aan te nemen. Deze gedachte kwelde mij voortdurend. Ik begon geirriteerd te raken met mijn ouders en probeerde op iedere manier hen er toe te dwingen toe te geven dat ik een 'gevoelige' - sensitieve was, maar alles was nutteloos. Mijn ouders hebben het aldoor ontkend en op die manier, dacht ik, tekenden zij voor mijn vonnis. Op dat punt begon ik de mogelijkheid om rationeel te denken te verliezen."
Voordat ik de italiaanstalige versie van mijn verhaal naar de uitgever te Milaan stuur, moet ik dit weekend opnieuw mijn verhaal doorlezen. Als iemand eens wist hoeveel keer je wel niet door zo'n manuscript heen moet. Af en toe is het echt om te balen! De woorden en de inhoud beginnen voor je ogen te dansen. Je kunt er niet meer van. Hoeveel keer zal ik het wel niet gelezen en herlezen hebben? Meer als honderd zeker! En dan ook nog zeilen tussen de nederlandstalige, de italiaanstalige en voor afgelopen kerst ook nog de engelstalige versie! BASTA!
En toch moet het. Je gaat toch niet bij de pakken neerzitten? Als ik het een poos kan laten rusten, is ook mijn energie weer wat opgeladen.
deel VI van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
Hier volgt deel VI van het artikel dat William D. B. in Schizophrenia Bulletin heeft laten plaatsen en dat P. Bertrando aanhaalt in zijn boek 'Vivere la schizofrenia':
"Ik stopte mijn universiteitsstudie en ging naar huis terug om met mijn ouders te leven die mij, gelukkigerwijs, bij hen namen. Ik was er van overtuigd op de een of andere manier erin geslaagd te zijn mijn astrale geest uit te zenden, maar niet in staat te zijn er opnieuw van in bezit te komen (= deze macht terug te krijgen). Ik dacht erin geslaagd te zijn een soort 'gevoelige - sensitieve' te worden en in staat te zijn mijn gedachten over te brengen. Zoals mij later is uitgelegd, heet dit een grootheidswaan. Ik dacht ook zeker dat niemand mij ooit over mijn macht gesproken zou hebben. Dit was en is mijn achtervolgingswaan: de mensen lezen mijn gedachten, maar om de een of andere reden willen zij dit niet bekennen en het mij niet zeggen. Van de twee wanen, bezorgde de achtervolgingswaan mij meer moeilijkheden."
Rechts onder nog een foto toegevoegd van Turijn en wel van het Palazzo Reale op het centrale Piazza Castello. Dit was een tijd een van de huisvestingen en bezittingen van de vroegere, in Italië bestaande koninklijke familie.
Ik heb vandaag samen met dr. Tibaldi dus de uitgever te Milaan ontmoet, die al het boek van Ken Steele (en Claire Berman) in een italiaanstalige versie had uitgegeven in de herfst van 2005.
Er zal nu bij deze uitgever een serie genezingsverhalen worden uitgegeven.
Ten eerste zal er een tweede druk van het boek van Ken Steele gemaakt worden, die voor aanstaande zomer klaar zou moeten zijn, samen met de aparte publicatie op nationaal niveau van het al in de provincie van Biella (Italië) uitgegeven boek met de bijdragen van de winnaars van de schrijfwedstrijd van genezingsverhalen binnen de italiaanse GGZ (Concorso Letterario Storie di Guarigione).
Tegen september of oktober 2010 zal ook de italiaanse versie van mijn verhaal in deze serie verschijnen en misschien ook nog de vertaling van een engels boek.
In de toekomst zullen in deze serie hopelijk nog andere bijdragen gepubliceerd worden.
Het is een positieve en prettige dag geweest daar, met veel gepraat over en weer.
Morgen ben ik dus op stap naar Milaan, samen met mijn ex-psychiater, om verschillende publicaties van de GGZ met een uitgever te bespreken. 28 en 29 Januari ben ik dan weer naar Genua, steeds samen met dr. Tibaldi. Daar gaan iedere keer hele dagen mee weg, omdat Milaan en Genua beiden op 2 uur treinreizen afstand van Turijn liggen. Voor de organisatie van de Derde nationale dag (en) voor stemmenhoorders, die in november 2010 te Milaan plaats zal (zullen) vinden, vraagt men mij nu al om voor de executieve organisatiegroep regelmatig naar Milaan te gaan, dus dat worden ook weer hele dagen naar Milaan, hopelijk alleen maandelijks.
Gisteren vierde men in Italië een feestdag, die hier niet Driekoningen wordt genoemd, maar 'la Befana' (de heks). Over deze gewoonte van een oorspronkelijk kinderfeest, dat op een grappige manier ook wel door volwassenen gevierd wordt, zal ik hier niet uitbreiden. In ieder geval ben ik samen met mijn vriend X en vele andere mensen van de IL BANDOLO-organisatie gisteren heerlijk uit eten geweest en hebben wij de hele middag in hetzelfde lokaal muziek beluisterd en gedanst. Erg prettige dag, al met al. De organisatie Il Bandolo is een turijnse organisatie, die voor patiënten, ex-patiënten en hun familieleden of vrienden de meest verschillende bezigheden organiseert. Van al hun bezigheden, die zo ongeveer een hele week goed kunnen bezetten, neem ik zelf sinds anderhalf jaar alléén af en toe deel aan een etentje en wat trips naar andere steden. Verder ben ik samen met hen binnen Turijn ook naar twee tentoonstelllingen geweest. Natuurlijk wordt hiervoor aan iedereen een economische bijdrage gevraagd, die lager is voor de patiënten.
Enige informatie betreffende de inhoud van mijn boek
Een beetje publiciteit voor mijn autobiografische boek of wat meer informatie kan ook geen kwaad.
Ten eerste is mijn verhaal totaal géén roman, zoals het verhaal van Elyn Saks uiteindelijk is geworden. 'De geschiedenis van mijn gekte' van Elyn Saks is echt als een soort roman te lezen, vind ik zelf. Ik ben als schrijfster nogal 'droog' in mijn schrijfstijl: ik kan er niet al te veel doekjes om winden, achteraf bekeken. Ik kan de dingen niet al te veel mooier maken, ik heb zeker géén sierlijke schrijfstijl. In vergelijking met het boek van Arnhild Lauveng (Morgen ben ik een leeuw) ben ik zeker méér methodisch en geef ik heel wat meer informatie over de 'schizofrenie'.
Mijn verhaal zit echter vol nuttige informatie. Ik heb de italiaanstalige versie - die gelijk is aan de nederlandstalige - al in een soort thermisch gebonden kladversie aan mijn psychotherapeute en psychiater gegeven en die heeft tussen wat leerlingen (= aspirant-psychotherapeuten) van mijn psychotherapeute én binnen de ASL (ziekenfondszone) van mijn psychiater (dus gelezen door GGZ-medewerkers en psychiatrisch verpleegkundigen) al zo'n beetje zijn ronde gedaan. Hun kommentaar is dat het erg 'nuttig' is zo de verschillende facetten van het leven en de achtergronden van 'schizofrenie' te leren kennen. Een enkele spoorde mij ook al aan nog meer te gaan schrijven, wat mij dan weer doet glimlachen. Moet dat dan zoiets worden in de trend van '10 Jaar later?' of zo? We zullen wel zien.
Nog wat extra nederlands kommentaar: binnen de recensie van het tijdschrift Deviant stond ook deze zin: ".. zij heeft veel te vertellen." Een lezer met soortgelijke problematiek (zie prikbord van www.schizforum.nl) beschrijft het als 'zeer indrukwekkend' en 'zij hoopt nog veel van mij te leren'. De psychiater Jos de Kroon beschrijft het in de recensie op Psy als 'een psychotisch avontuur'. Wat hem bij het lezen bezielde, weet ik niet, maar mijn beschrijvingen zijn die van een heel leven, niet enkel die van een psychotisch avontuur! Het zgn. psychotische avontuur betreft alleen mijn beschrijving van de 'symptomen' en 'mijn fantasieen en hun betekenis', maar liefst 53 blz. van de 166 zijn aan mijn jeugd, adolescentie en volwassene jaren vóór mijn manifeste 'schizofrenie' gewijd!
deel V uit het artikel van 'schizofrenie'-beleving
Hier deel V uit het artikel dat William D. B. in Schizophrenia Bulletin heeft laten plaatsen en dat P. Bertrando aanhaalt in zijn boek 'Vivere la schizofrenia':
"Dit gevoel werd heel snel begeleid door auditieve hallucinaties: zodra ik langs de personen liep, hoorde ik hen fluisteren: "Hij weet het." Ik wist niet wat of ik had moeten weten, maar ik wist ook niet wat zij nu wisten en, nóg belangrijker, ik wist niet waarom niemand nu simpelweg naar mij toe kwam om mij uit te leggen wat of er nu aan de gang was. Zo begon ik dan paranoide te worden. Wel, binnen de tijd van een maand die ik zó doorbracht, besloot ik de Bijbel te gaan lezen. Zo begreep ik dan dat mijn (eigen) godsdienst helemaal niet overeenkwam met wat erover in de Bijbel stond. Ik las ook het Openbaringsboek en dat bracht mijn paranoia tot aan zijn uitersten. Bepaalde mensen lezen het Openbaringsboek en vinden het gelijk aan het effect, dat een slechte visvangst op een oude visser heeft. Ook zij zeggen dat zij het einde van de wereld in zicht hebben als zij een pizza met paprika's eten. Weer anderen zien hierin het Woord van God, geschreven om de toekomstige generaties te waarschuwen voor de proeven en kwellingen die zullen komen en dat er een tweede, uiteindelijke komst van Jezus plaats zal vinden. Ik was en ben in deze tweede categorie."
Hier een gedicht van Gerard den Brabander, dat ik aanhaal uit de bundel 'Komrij's Nederlandse poëzie':
De non op 't station
Zij drentelt heen en weer; zij bidt; zij bidt met neergeslagen ogen, opdat zij niet verraden mogen wat in haar hart verscholen zit.
Zij drentelt rond. Zij bidt; zij bidt. 't Gebed doet somtijd rare sprongen. Zij bidt verbeetnet ... Ach! de jongen, die in haar hart verscholen zit!
Zij drentelt en zij bidt; zij bidt zichzelve en de jongen dood. Zij bidt over haar lege schoot. Zij bidt haar dagen leeg en wit. Als hier en daar een vogel zit en fluit wendt zij zich af en bidt en bidt en prevelt: God is groot.
Dit gedicht roept zovele herinneringen in mij op, niet ten laatste ook het vaak discuteerbare gedrag niet alleen van bepaalde nonnen, die wij tijdens onze schooljaren leerden kennen in onze contacten met de St. Ursulinen te Bergen N.H. Maar op dit moment schiet mij eventjes te binnen dat ik toch al tijdens mijn laatste jaren van de lagere school in de dorpskerk het schijnheilige gedrag van bepaalde kerkgangers opmerkte. Hoe gevoelig kunnen kinderen al zijn bij het opmerken van deze waarheden ... en niet alleen in de kerk, maar ook elders natuurlijk!
deel IV van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
Hier deel IV van het artikel, dat William D. B. als first person account in Schizophrenia Bulletin heeft laten plaatsen en dat P. Bertrando aanhaalt in zijn boek 'Vivere la schizofrenia':
"Mijn doel was natuurlijk niet geheel religieus. Ik dacht dat ik, dankzij deze macht, enorm rijk en vereerd zou worden. Ik had de Bijbel niet gelezen en dus wist ik ook niet dat de profeten gewoonlijkerwijs een slecht einde tegemoet gaan. Mijn geloof was zó vaag, zó onduidelijk dat ik niet eens had begrepen dat dátgene wat ik van God wenste te ontvangen de profetie-mogelijkheid was. Ik accepteerde deze macht nog onder voorbehoud. Ik informeerde God over alle grenspalen en alle beperkingen die ik geeist zou hebben, indien ik zo'n macht gekregen zou hebben. Een daarvan was dat ik controle over die macht zou moeten hebben. Het is duidelijk geworden, dat ik die niet had. Dit is de kern van mijn ervaring binnen de Marine voor wat betreft mijn schizofrenie. Na mijn ontslag uit dienst begon ik zogezegd de vruchten van mijn werk te bemerken. Ik had negen maanden op zee doorgebracht en was enkel korte periodes aan wal gegaan in de havens, waardoor ik ook weinig mensen ontmoet had buiten het personeel aan boord om. Toen ik de Marine verliet, begon ik bijna meteen het gevoel te hebben dat ik overal waar ik kwam in het centrum van de aandacht stond. Ik slaagde er niet in dit aan mijzelf te verklaren en toen ik, een maand later, naar de universiteit ging, dacht ik voortdurend "geobserveerd/bespied" te worden."
