Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
07-01-2010
Enige informatie betreffende de inhoud van mijn boek
Een beetje publiciteit voor mijn autobiografische boek of wat meer informatie kan ook geen kwaad.
Ten eerste is mijn verhaal totaal géén roman, zoals het verhaal van Elyn Saks uiteindelijk is geworden. 'De geschiedenis van mijn gekte' van Elyn Saks is echt als een soort roman te lezen, vind ik zelf. Ik ben als schrijfster nogal 'droog' in mijn schrijfstijl: ik kan er niet al te veel doekjes om winden, achteraf bekeken. Ik kan de dingen niet al te veel mooier maken, ik heb zeker géén sierlijke schrijfstijl. In vergelijking met het boek van Arnhild Lauveng (Morgen ben ik een leeuw) ben ik zeker méér methodisch en geef ik heel wat meer informatie over de 'schizofrenie'.
Mijn verhaal zit echter vol nuttige informatie. Ik heb de italiaanstalige versie - die gelijk is aan de nederlandstalige - al in een soort thermisch gebonden kladversie aan mijn psychotherapeute en psychiater gegeven en die heeft tussen wat leerlingen (= aspirant-psychotherapeuten) van mijn psychotherapeute én binnen de ASL (ziekenfondszone) van mijn psychiater (dus gelezen door GGZ-medewerkers en psychiatrisch verpleegkundigen) al zo'n beetje zijn ronde gedaan. Hun kommentaar is dat het erg 'nuttig' is zo de verschillende facetten van het leven en de achtergronden van 'schizofrenie' te leren kennen. Een enkele spoorde mij ook al aan nog meer te gaan schrijven, wat mij dan weer doet glimlachen. Moet dat dan zoiets worden in de trend van '10 Jaar later?' of zo? We zullen wel zien.
Nog wat extra nederlands kommentaar: binnen de recensie van het tijdschrift Deviant stond ook deze zin: ".. zij heeft veel te vertellen." Een lezer met soortgelijke problematiek (zie prikbord van www.schizforum.nl) beschrijft het als 'zeer indrukwekkend' en 'zij hoopt nog veel van mij te leren'. De psychiater Jos de Kroon beschrijft het in de recensie op Psy als 'een psychotisch avontuur'. Wat hem bij het lezen bezielde, weet ik niet, maar mijn beschrijvingen zijn die van een heel leven, niet enkel die van een psychotisch avontuur! Het zgn. psychotische avontuur betreft alleen mijn beschrijving van de 'symptomen' en 'mijn fantasieen en hun betekenis', maar liefst 53 blz. van de 166 zijn aan mijn jeugd, adolescentie en volwassene jaren vóór mijn manifeste 'schizofrenie' gewijd!
deel V uit het artikel van 'schizofrenie'-beleving
Hier deel V uit het artikel dat William D. B. in Schizophrenia Bulletin heeft laten plaatsen en dat P. Bertrando aanhaalt in zijn boek 'Vivere la schizofrenia':
"Dit gevoel werd heel snel begeleid door auditieve hallucinaties: zodra ik langs de personen liep, hoorde ik hen fluisteren: "Hij weet het." Ik wist niet wat of ik had moeten weten, maar ik wist ook niet wat zij nu wisten en, nóg belangrijker, ik wist niet waarom niemand nu simpelweg naar mij toe kwam om mij uit te leggen wat of er nu aan de gang was. Zo begon ik dan paranoide te worden. Wel, binnen de tijd van een maand die ik zó doorbracht, besloot ik de Bijbel te gaan lezen. Zo begreep ik dan dat mijn (eigen) godsdienst helemaal niet overeenkwam met wat erover in de Bijbel stond. Ik las ook het Openbaringsboek en dat bracht mijn paranoia tot aan zijn uitersten. Bepaalde mensen lezen het Openbaringsboek en vinden het gelijk aan het effect, dat een slechte visvangst op een oude visser heeft. Ook zij zeggen dat zij het einde van de wereld in zicht hebben als zij een pizza met paprika's eten. Weer anderen zien hierin het Woord van God, geschreven om de toekomstige generaties te waarschuwen voor de proeven en kwellingen die zullen komen en dat er een tweede, uiteindelijke komst van Jezus plaats zal vinden. Ik was en ben in deze tweede categorie."
Hier een gedicht van Gerard den Brabander, dat ik aanhaal uit de bundel 'Komrij's Nederlandse poëzie':
De non op 't station
Zij drentelt heen en weer; zij bidt; zij bidt met neergeslagen ogen, opdat zij niet verraden mogen wat in haar hart verscholen zit.
Zij drentelt rond. Zij bidt; zij bidt. 't Gebed doet somtijd rare sprongen. Zij bidt verbeetnet ... Ach! de jongen, die in haar hart verscholen zit!
Zij drentelt en zij bidt; zij bidt zichzelve en de jongen dood. Zij bidt over haar lege schoot. Zij bidt haar dagen leeg en wit. Als hier en daar een vogel zit en fluit wendt zij zich af en bidt en bidt en prevelt: God is groot.
Dit gedicht roept zovele herinneringen in mij op, niet ten laatste ook het vaak discuteerbare gedrag niet alleen van bepaalde nonnen, die wij tijdens onze schooljaren leerden kennen in onze contacten met de St. Ursulinen te Bergen N.H. Maar op dit moment schiet mij eventjes te binnen dat ik toch al tijdens mijn laatste jaren van de lagere school in de dorpskerk het schijnheilige gedrag van bepaalde kerkgangers opmerkte. Hoe gevoelig kunnen kinderen al zijn bij het opmerken van deze waarheden ... en niet alleen in de kerk, maar ook elders natuurlijk!
deel IV van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
Hier deel IV van het artikel, dat William D. B. als first person account in Schizophrenia Bulletin heeft laten plaatsen en dat P. Bertrando aanhaalt in zijn boek 'Vivere la schizofrenia':
"Mijn doel was natuurlijk niet geheel religieus. Ik dacht dat ik, dankzij deze macht, enorm rijk en vereerd zou worden. Ik had de Bijbel niet gelezen en dus wist ik ook niet dat de profeten gewoonlijkerwijs een slecht einde tegemoet gaan. Mijn geloof was zó vaag, zó onduidelijk dat ik niet eens had begrepen dat dátgene wat ik van God wenste te ontvangen de profetie-mogelijkheid was. Ik accepteerde deze macht nog onder voorbehoud. Ik informeerde God over alle grenspalen en alle beperkingen die ik geeist zou hebben, indien ik zo'n macht gekregen zou hebben. Een daarvan was dat ik controle over die macht zou moeten hebben. Het is duidelijk geworden, dat ik die niet had. Dit is de kern van mijn ervaring binnen de Marine voor wat betreft mijn schizofrenie. Na mijn ontslag uit dienst begon ik zogezegd de vruchten van mijn werk te bemerken. Ik had negen maanden op zee doorgebracht en was enkel korte periodes aan wal gegaan in de havens, waardoor ik ook weinig mensen ontmoet had buiten het personeel aan boord om. Toen ik de Marine verliet, begon ik bijna meteen het gevoel te hebben dat ik overal waar ik kwam in het centrum van de aandacht stond. Ik slaagde er niet in dit aan mijzelf te verklaren en toen ik, een maand later, naar de universiteit ging, dacht ik voortdurend "geobserveerd/bespied" te worden."
Vrijdag 8 januari ga ik dus met mijn ex-psychiater naar Milaan, naar een uitgever voor verschillende onderhandelingen. Ten eerste voor een tweede druk van de italiaanstalige versie van het boek van Ken Steele 'E venne il giorno che le voci tacquero' (The day the voices stopped. A schizophrenic's journey from madness to hope). Verder hopelijk voor de uitgave op nationaal niveau van het boek van het Concorso Letterario Storie di Guarigione (schrijfwedstrijd van genezingsgevallen binnen de italiaanse GGZ) en verder misschien ook voor de uitgave van de italiaanstalige versie van mijn boek. Ook zal er gepraat worden over de mogelijke vertaling van een recent engelstalig boek.
Voor deze italiaanse schrijfwedstrijd kwamen bijna 600 bijdragen binnen, waartussen ook 199 autobiografieën. Mijn verhaal zat wel tussen de 15 finalisten, maar niet tussen de winnaars. De versie van mijn verhaal, die ik voor deze italiaanse wedstrijd instuurde, bevatte ongeveer 60% van de nu in Nederland gepubliceerde inhoud. Aanstaande vrijdag dus geen nieuws op dit weblog!
deel III van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
Hier deel III van het artikel dat William D. B. in Schizophrenia Bulletin heeft laten plaatsen en dat P. Bertrando aanhaalt in zijn boek 'Vivere la schizofrenia':
"Ik bezat enkel een erg oppervlakkige "kennis" die ik uit duizend verschillende bronnen had geput en ik begon afwisselingen van bewustzijnstaten te ervaren, in de poging om mijn astrale geest uit te stralen. Ik dacht dat ik mijn ziel tot aan God kon laten stijgen, maar ik had ergens gelezen dat de astrale reizen erg gevaarlijk zijn en dus verdedigde ik mijzelf met behulp van gebeden. Ik had noch voldoende interesse noch voldoende geloof om de Bijbel te gaan lezen; ik stelde mij eenvoudigweg voor dat God mij wel begrepen, beschermd en geleid zou hebben. Ik ging voort mij elke avond te beoefenen voordat ik in slaap viel. Ik herhaalde mijn gebeden en daarna probeerde ik mijn astrale geest te projecteren. Het was mijn bedoeling God zelf te bereiken opdat hij mij zo spirituele machten zou geven en wel de mogelijkheid om mijn gedachten op andere mensen te projecteren, zodat zij uiteindelijk ook in mijn God zouden gaan geloven en in al die psychische verschijnselen waarin ik steevast geloofde. Ik was van plan aan te tonen dat het geloofwaardig was, en niet simpelweg mogelijk, dat Jezus die wonderen kon doen die men hem toeschreef."
Als websites voor de uitwisseling over 'schizofrene' problematiek bestaat er in de engelse taal echt niet alleen het overbekende www.schizophrenia.com. Er zijn ook sites in Engeland, die ik enkel sporadisch heb bezocht. Ik heb op www.schizophrenia.com in het jaar 2008 wat stukjes tekst of antwoorden geplaatst, maar dit site is te véél georienteerd volgens wat men in Amerika over denkt: schizofrenie als 'brain disease'. Verder is de noordamerikaanse cultuur nogal erg akritisch opgesteld. En bovendien komen ook veel familieleden daar tussenbeide en, gezien de problematiek, is dit niet al te veel aan te bevelen. Kijk maar naar de nederlandse vereniging Ypsilon. En wie tussen de vele betrokkene familieleden heeft er plezier in de hand zogenaamd in eigen boezem te steken, dat wil zeggen te onderzoeken of te bekennen dat hij zelf zijn deel zou kunnen hebben in de genoemde problematiek? Mijn eigen ervaring met echtgenoot en familieleden is wat dit betreft leerzaam.
Hier signaleer ik een ander engelstalig site, opgezet door een belg, geloof ik: http://mindsz.com Wie er andere sites te signaleren heeft, kan reageren of mij emailen, opdat ik ze eventueel toe kan voegen.
Nog veel onderzoek te verrichten of moeten bepaalde experts alleen hun eigen kennis bijwerken?
Uit eigen ervaringen, die de kinderpsycholoog en psychoanalyticus Bruno Bettelheim tijdens de Tweede Wereldoorlog opdeed tijdens zijn verblijf in een concentratiekamp - constateerde hij om zich heen paranoide schizofrene gedragingen die voortkwamen uit oorlogstraumas. Hij heeft hier ook over geschreven in een boek, waarvan ik mij de titel niet herinner, maar dat ik in een wijkbibliotheek hier aandachtig heb doorgebladerd. Was het niet in The empty Fortress (De lege burcht)? Zo weet ik verder van mijn ex-psychiater en ook uit gelezen artikelen dat schizofrenie ook voort kan komen uit het zware druggebruik.
In het hoofdstuk Voor je eigen bestwil uit het aangehaalde boek van Bruce Perry (De jongen die opgroeide als hond) heeft hij het ook duidelijk over dissociaties die optreden ten gevolge van traumatische ervaringen. Op blz. 62 schrijft hij: Een van de bepalende elementen van een traumatische ervaring en vooral een die zo traumatisch is dat iemand erdoor in een dissociatie belandt omdat er anders geen ontkomen aan is is immers een totaal verlies aan controle en een gevoel van opperste machtloosheid.
Als ik dit vergelijk vooral met mijn eigen laatste jaar van manifeste paranoide schizofrenie en de boeken als die van A. Lowen, van Eugenio Borgna en Umberto Galimberti, die ik in mijn boek als literatuur aanhaal, zitten er duidelijk veel verbindingen tussen de soortgelijke ervaringen van de schizofrene mens.
deel II van een artikel van 'schizofrenie'-beleving
Steeds origineel afkomstig uit Schizophrenia Bulletin en door P. Bertrando aangehaald in zijn boek 'Vivere la schizofrenia'. Hier deel II van het artikel, dat ik gisteren ben begonnen, van William D. B.:
"In dit korte artikel zal ik proberen te verklaren hoe ik in dit psychische verschijnsel ben beginnen te geloven. Ik ben er mee doorgegaan er aan te geloven ondanks de aanvallen/tegenspraken van alle personen waaraan ik mijn gedachten openlijk heb toevertrouwd. Ik zou echt willen dat dit verschijnsel tot een einde kwam en - ook al mocht het waar zijn - zou ik er niet in willen geloven, omdat ik geen enkele andere persoon slaag te vinden die bereid is toe te geven dat ik een 'gevoelige-zintuiglijke' persoon ben. Bijna alle anderen denken dat dát waar ik in geloof totaal fout is. Nu weet ik dat ik schizofreen begon te worden voordat ik mij er rekenschap van gaf dat er iets ongewoons gebeurde. Toen ik de eerste schizofrenie-signalen heb gehad werkte ik in de verwarmingszalen van de Marine. Ik was 19 jaar oud toen ik op een manier begon te denken die mij tot de totale, paranoide schizofrenie gebracht zou hebben. Ik begon mij te interesseren in psychische verschijnselen en ook godsdienstverschijnselen. Ik had toen nog geen duidelijk geloof; mijn godsdienstige overtuigingen waren een geheel van samengebrachte fragmenten, die uit het sporadische naar de kerk-gaan voortkwamen, uit getuigenissen van 'medium'-ervaringen, die ik op blaadjes, die je in de supermarkt kunt vinden, had gelezen en ook uit het idee, nogal verspreid tussen diegenen die hieraan geloven, dat buitenaardse wezens op de aarde geland waren en bezig waren echt de geest van de aardbewoners te veranderen."
Vanaf vandaag zal ik in stripvorm - een stukje per dag - een kompleet artikel aanhalen, steeds oorspronkelijk afkomstig uit Schizophrenia Bulletin, dat P. Bertrando in zijn boek 'Vivere la schizofrenia' aanhaalt. Ik was met het aanhalen van stukken tekst begonnen, omdat ik in Italie via mijn psychiater in contact kwam met een man van ongeveer 29 - 30 jaar met deze problematiek, die al meermalen kort was opgenomen, maar in ieder geval niet wilde toegeven problemen te hebben. Hij heeft ze niet willen lezen, maar ik heb hem wel ontmoet kort voor een daaropvolgende opname. Later heb ik deze tekststukken ook in het nederlands vertaald.
Komplete artikel van William D. B. ('Begin van paranoia') - deel 1:
"Ik heet William D. B. Ik ben 35 jaar oud en ik ben een paranoide schizofreen. Ik heb het mij in deze jaren vaak door psychiaters en psychologen horen zeggen, maar pas nú begin ik er aan te geloven. De reden waarom ik niet wilde accepteren schizofreen te zijn is dat ik intens begon te geloven in mijn "(delirerende) ijlende systeem". Dit systeem heeft mij er toe gebracht te denken dat ik niet schizofreen was, maar in werkelijkheid een gevoelig-zintuiglijk iemand: dat wil zeggen, dat ik al mijn gedachten aan iedereen, die heel dicht bij mij in de buurt is "overbreng" - wat of het ook zij? Op een ieder die zich op mij concentreert? Misschien zelfs aan een ieder, die zich op de aarde bevindt? Ik weet het niet. Ik heb aan al deze mogelijkheden en ook aan andere gedacht, maar op dit moment lijkt het mij dat de personen "mijn gedachten kunnen lezen" enkel en alleen als zij dicht bij mij in de buurt zijn. "
Voor wie hier enige interesse in mocht hebben: in het Tijdschrift voor Psychiatrie 51 (2009) 8, blz. 579-586 staat het volgende artikel van F. Boer, waarvan ik hier alleen de korte samenvatting aanhaal:
"Stress in het begin van de levensloop; een ontwikkelingsperspectief
F. Boer
Samenvatting: Stress in het begin van de levensloop kan verstrekkende gevolgen hebben.
Die kunnen variëren van een toegenomen weerbaarheid tot een verhoogde kans op lichamelijke
ziekten en psychische stoornissen. De afstelling van het stresssysteem tijdens de zwangerschap en de vroege jeugd speelt hierbij waarschijnlijk een rol. De gevolgen van stress in de jeugd zelf verschillen van die op latere leeftijd. Dit komt door de nog onvoltooide cognitieve ontwikkeling, maar vooral doordat de reactie op stress bij kinderen ingebed is in de relatie met de ouders."
Men kan het artikel op het site van dit tijdschrift lezen.
In dit artikel wordt alleen nog maar een mogelijk verband gelegd met de posttraumatische stresstoornis.
Volgens mij - en anderen - liggen hier ook al verbanden met de psychose, waar ik dus, beter gezegd, op een terrein duid dat het ontwikkelen van schizofrenie sterk in de hand kan werken.
Men kan trouwens steeds meer artikelen direct via raadpleging op Pubmed - medical library on line -aantreffen (en aanvragen), waarin men de laatste jaren meer verband begint te vinden tussen de hechtingstheorie (Attachment Theory) van John Bowlby en de psychose. Ik heb er zelf anderhalf jaar geleden enkele opgevraagd.
Af en toe lees je over, volgens mijn en andermans mening, echt domme onderzoeken betreffende 'schizofrenie'. Hier nog zo eentje, steeds uit het boekje 'Schizophrenia. A very short introduction', dat de Oxford University Press in 2003 heeft uitgegeven:
blz. 118- 122 onder 'Biological factors in the early environment of patients with schizophrenia'
"Another robust finding is the 'season of birth effect'. People who will go on to develop schizophrenia are more likely to be born in the winter." (!!) of nog eentje : "If a mother is affected by influenza during the middle trimester of pregnancy, there is some evidence that her child is more likely to develop schizophrenia many years later."
Maar wat moet men in hemelsnaam met dit soort gegevens doen? Daar men niet in staat is persoonlijk het ontstaan, de omgeving en de belevingswereld binnen die familie, de uitwisselingen tussen de familieleden en/of binnen de opgroeiende persoon (en baby of peuter) zelf waar te nemen en voor sommige onderzoekers de psyche geen (goed) meetbare waarheid is, begint men overal te zoeken dáár waar men kan meten en controlleren. Waarom plegen deze mensen geen raad in het koffiedik, in de horoscoop of in de voorbijgang van de een of andere ster? Ze zouden misschien wel een succesrijke rubriek op kunnen zetten ook. Wie weet hoe deze mensen nu om zullen gaan met hun eigen gevoelsleven en dat van hun familieleden! Wat is dat: gevoelsleven?
Wat is dat: de psyche? Experts! En we zitten nu al in 2010...
Om terug te komen op het argument van gisteren betreffende Bateson en dat kleine boekje van de Oxford University Press, haal ik hier ook een stuk tekst aan uit het boek 'Leven met schizofrenie' van Rigo van Meer: Hoofdstuk Oorzaken - blz.67 en 68: "In de jaren vijftig werd door een Amerikaanse geleerde, Bateson, het idee geopperd dat schizofrenie mogelijk veroorzaakt zou kunnen worden, doordat de patient in zijn jeugd erg verwarrende indrukken had opgedaan. Hij noemde dit 'double bind', dat wil zeggen 'dubbele binding'." "Hoewel de double bind theorie voor het ontstaan van schizofrenie dus volstrekt achterhaald is, leidt ze toch een taai leven." Zo bestrijden ook Roberta Temes in haar boek 'Getting you life back together when you have schizophrenia' en Elyn Saks in 'De geschiedenis van mijn gekte' de geldigheid van deze tegenstrijdige boodschappen. Ten eerste opper ik hier dat het toch wel de patient en niet de psychiater of psychologe is die echt aan kan geven wat diep in hem echt tot verwarring leidt. Het is niet de expert die uiteindelijk zal beslissen hoe de belevingswereld van de 'schizofrene' mens is. Verder hadden Rigo van Meer in 1997 (bij zijn 6e druk) en Roberta Temes tijdens het schrijven van hun boeken ook al op de hoogte moeten zijn van overige werken waaronder het boek 'Affect and Logic' (Logica affettiva) van Luc Ciompi, die het werk van Bateson nog maar bevestigt. Mijn lezen van het boek van Luc Ciompi was een echte eye-opener, omdat de inhoud precies overeenkwam met al dát wat mij voortdurend gestoord had in de communicatie met mijn moeder en wat mij, vóór mijn manifeste schizofrenieperiode, altijd zo helder bij de geest was gebleven. Ik beweer niet dat zij de oorzaak zijn, maar zij maakten deel uit van het merendeel van de storende en verwarringwekkende communicatie. En de kernboodschap was uiteindelijk altijd van dezelfde soort! Indien dit niet - naar haar bewuste weten - voor Elyn Saks gold (...?) zou ik de lezer alleen maar naar de inhoud van haar en mijn boek kunnen verwijzen om zich ieder een eigen oordeel te vormen betreffende het zgn. genezingsproces van beide schrijfsters. Mijn psychotherapeute en psychiater hebben de tegenstrijdige boodschappen in hun lange werkcarrière met 'schizofrene' mensen altijd als typisch voorkomend bemerkt.
Tot mijn verrassing staat het Caffé Basaglia net in een straat vóór de therapeutische woongemeenschap, waar ik 13 maanden ben geweest voor september 1999. Het is een aardig groot lokaal, met een bar en grote zaal, waarbinnen ook ná reservering door iedereen, die dat zou willen, gewoon gegeten kan worden tegen niet al te hoge prijzen. Verder is er ook een aparte danszaal. Voor feestgelegenheden of grote groepen moet men wel vooraf reserveren. Maar het eten gisteren was echt feestelijk en heerlijk! Ze hebben daar goede kokken, naar ik van anderen verneem. Ook de hele structuur maakte op mij een prettige indruk. Ik heb het adres dan ook aan mijn zoon doorgegeven opdat hij het aan vrienden en vriendinnen door geeft. Ze zouden er best avonden door kunnen brengen zonder al te veel door anderen gestoord te worden, zoals ze zo graag doen. Ik ben nog eventjes de therapeutische woongemeenschap binnen gegaan, maar van alle mensen waarvan ik uit die periode een prettige herinnering overhoud, was er niemand aanwezig. Jammer! Tijden deze middagmaaltijd waren er ongeveer 24 personen, waarvan ik velen ook ken uit de therapeutische woongemeenschap, uit mijn ex-ASL (= ziekenfondszone) of via de turijnse organisatie Il Bandolo. Erg prettig gezelschap, leuke uitwisselingen en zeker voor herhaling vatbaar. Er was ook een psychologe, die ik kende, en die voor haar universiteits-lessen aan verpleegkundig personeel, dat in de toekomst binnen de GGZ zal werken om materiaal vroeg om daar te kunnen gebruiken, ook voor voorlezingen. Daar ik over verschillend materiaal beschik, ook van anderen, zal ik dat haar via email sturen. In ieder geval was dit een prettig uiteinde en ontdekking.
Kommentaar over een klein Oxford Universtity Press boekje
Even hier lucht geven aan wat negatief kommentaar over bepaalde inhoud van het kleine boekje 'Schizophrenia. A very short Introduction', dat zijn eerste druk in 2003 zag en door de Oxford University Press is uitgegeven. Ik vond dit boekje toevallig op 'n tweedehands boekenmarktje in de stad een paar maanden geleden, maar heb het nog niet geheel beeindigd, ook omdat de inhoud mij langzaamaan duidelijker werd.
In hoofdstuk 6 - Environmental factors - worden kort ook R. Laing en Bateson aangehaald en hier haal ik voor wat betreft Bateson (waarvan bepaalde lezers weinig zullen weten) dit stukje tekst aan:
"Bateson suggested that, in some families, parents persistently communicate ambiguous and conflicting messages to their child." Tot zover nog alles normaal, maar wat bladzijden verderop, op blz. 114, wordt wat betreft Laing en Bateson dit geschreven:
Unfortunately, vivid and poignant descriptions are not enough. Hypotheses must be developed and examined scientifically. The 'double bind' hypothesis and its variants have not stood up to experimental scrutiny." En dan haalt men een studie van Wynne en Singer aan, die via metingen van een 'communication deviance' aan hadden geduid dat er hogere deviantie bestond in de communicatie van familieleden van 'schizofrene' mensen, maar dat S. Hirsch en Julian Leff dit resultaat in 1975 niet slaagden te herhalen.
Ik geloof dat veel onbegrip binnen de psychologie en psychiatrie nog steeds terug gaat op de overtuiging voortkomende uit het behaviorisme, dat de mens uiteindelijk als een soort machine beschouwde (beschouwt), waar je via een input een output krijgt en daartussen - dat is dus: binnen de mens - niets voorvalt (nothing within between)! Alsof mensen machines zijn!
Soortgelijke indruk heb ik altijd gehad bij het lezen van boekjes als die van Eysenck of de metingen van IQ 's en zijn tests! Zal men hier ooit uit los komen?
Heeft dit ook geen verband met het feit dat de mens uiteindelijk vaak binnen de maatschappij als een producent beschouwd wordt?
Hoogstwaarschijnlijk beginnen eind volgende week mijn eerste serieuse contacten met een italiaanse uitgever, weer bestaande uit een trip naar Milaan, samen met mijn ex-psychiater.
Alle verdere stappen voor de uitgave in Italië van mijn verhaal heb ik aan hem over gelaten, ook al heb ik zelf in het begin van dit jaar ongeveer met 19-20 uitgeverijen hier contact opgenomen.
Dr. Tibaldi wil proberen op nationaal niveau ook de boekuitgave van het Concorso Letterario Storie di Guarigione di Biella (= schrijfwedstrijd van genezingsverhalen binnen de italiaanse GGZ) te laten printen en bij een uitgever, indien mogelijk, er een speciale serie van te laten maken.
We zien nog wel wat het wordt.
Zeker beschikt hij zelf over méér mogelijkheden tot verspreiding en publiciteit binnen de psychiatrie hier.
Vandaag ga ik voor 'n speciaal Oudejaars-eten naar Caffé Basaglia, waar die vriend (X) en nog vele andere mensen (ex-patiënten, verpleegkundigen en professionals) uit en rondom de GGZ aanwezig zullen zijn. Het is totaal aan de andere kant van de stad, vlakbij il Cimitero Monumentale (= Monumentale Kerkhof), maar ik ben daar persoonlijk nog nooit geweest. Misschien schrijf ik er nog wel wat over.
In een wijk daar in buurt woonde ik in de laatste periode van mijn manifeste 'schizofrenie'. Tijdens het schrijven van mijn verhaal heb ik ook nog wel in die buurt rondgelopen om herinneringen op te roepen. En veel herinneringen waren ook verbonden met bezoeken van mij aan dat Kerkhof.
De nederlandse kerkhoven en waarschijnlijk ook de belgische hebben platte graven, maar - eventjes publiciteit voor het toerisme maken! - de monumentale kerkhoven in Italië zijn merendeels echt een bezoek waard. Er worden vaak grote kapellen op gezet, vaak staan er ook prachtige bomen in de binnenlanen (waaronder vaak cypressen) en je kunt allerlei soorten standbeelden of herdenkingsmonumenten vinden, die vaak prachtig zijn. Het is een studie wel waard. Eerlijk gezegd zou het mij persoonlijk nooit te binnen zijn geschoten ooit dit soort bezoeken te beginnen, maar dat heb ik toch wel aan mijn man te danken, die een echte cultus heeft v.w.b. de kerkhoven.
Maar ook het feitelijk dáár kunnen waarnemen en vergelijken hoe ieder geloof de dood beleeft, is wel een bezoekje waard, omdat er natuurlijk voor ieder geloof ook aparte zones zijn.
Hier een stukje tekst uit het boek The Divided Self (L'io diviso of Het verdeelde zelf) van Ronald Laing:
Blz. 24 (van de italiaanse versie): Het is heel goed mogelijk een komplete kennis te hebben van wat er bekend is over de erfelijke of familie-invloed van de maniakaal-depressieve psychosen of van de schizofrenie; zoals het gemakkelijk is de schizoide vervormingen of de schizofrene gebreken van het Ik te leren kennen, zoals verder ook de verschillende denk-, geheugen- en waarnemingsstoornissen; kortom ongeveer alles over de psychopathologie van de schizofrenie, d.w.z. over de schizofrenie als ziekte te weten, zonder echter in staat te zijn een enkele schizofreen te begrijpen. Die kennisgegevens zijn inderdaad allemaal manieren om hem niet te begrijpen. Naar een patiënt kijken en luisteren en in hem de tekens van de schizofrenie als ziekte onderscheiden, en naar hem kijken en luisteren als menselijk wezen, zijn twee radicaal verschillende zaken, precies zoals wanneer men, in de dubbelzinnige figuur, eerste de vazen ziet en dan pas de twee profielen.
Langzaam maar gestadig ga ik verder met het lezen van 'Collected papers on Schizophrenia and Related Subjects' van H. Searles, natuurlijk in een italiaanstalige versie en, dus, voor mij gemakkelijker verteerbaar. Ik heb gisteren en vanochtend met héél veel interesse hoofdstuk 9 beeindigd. En daaromtrent vele gedachten gehad, die ik hier natuurlijk niet allen prijs geef met betrekking tot vooral de laatste jaren van mijn therapie. Ik heb niet alleen de continue, psychodynamische gesprekstherapie met mijn psychotherapeute gehad, maar ook voortdurend de ontmoetingen met mijn psychiater, deze laatste merendeels samen met mijn man, en van kortere en vaak minder intensere duur. Ik weet echter ook, uit dromen, fantasieen en min of meer bewuste gevoelens dat het therapeutische effect zeker niet alleen met mijn psychotherapeute plaats vond maar ook met mijn psychiater, die op zijn beurt ook psychotherapeut is - en ook al vele mensen met deze problematiek in behandeling heeft gehad. Vulden zij elkaar aan, vooral in de laatste jaren? Ik geloof van wel! Zeker is de behandeling zo kompleter, dunkt mij.
Vroeger toen k woonde diep in t land, Vrat mij onstilbaar wee; Zoals een gier de lever, want Ik wist: geen streek geeft mij bestand, En k zocht het ver op zee.
Maar nu ik ver gevaren heb En lag op den oceaan alleen, Waar zelfs Da Cunha en Sint Heleen Niet boren door de kimmen heen, Voel ik het trekken als een eb
Naar t verre, vaste, bruine land Nu weet ik: nergens vind ik vree, Op aarde niet en niet op zee, Pas aan die laatste smalle ree Van hout in zand.
Van Slauerhoff heb ik niet al te veel gelezen, maar uit al de gedichten die in bloemlezingen of bundels worden aangehaald en die ik heb gelezen, komt duidelijk een intens verlangen naar zielsrust naar voren. De mooiste gedichten schijnen ook juist uit innerlijk lijden naar voren te komen. En dat geldt toch eigenlijk voor alle kunstuitingen, schilderkunst en muziek inbegrepen.
