Hier een gedicht van Slauerhoff.

HET EINDE

Vroeger toen ‘k woonde diep in ‘t land,
Vrat mij onstilbaar wee;
Zoals een gier de lever, want
Ik wist: geen streek geeft mij bestand,
En ‘k zocht het ver op zee.

Maar nu ik ver gevaren heb
En lag op den oceaan alleen,
Waar zelfs Da Cunha en Sint Heleen
Niet boren door de kimmen heen,
Voel ik het trekken als een eb

Naar ‘t verre, vaste, bruine land …
Nu weet ik: nergens vind ik vree,
Op aarde niet en niet op zee,
Pas aan die laatste smalle ree
Van hout in zand.  

Van Slauerhoff heb ik niet al te veel gelezen, maar uit al de gedichten die in bloemlezingen of bundels worden aangehaald en die ik heb gelezen, komt duidelijk een intens verlangen naar zielsrust naar voren.
De mooiste gedichten schijnen ook juist uit innerlijk lijden naar voren te komen. En dat geldt toch eigenlijk voor alle kunstuitingen, schilderkunst en muziek inbegrepen.