Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
31-12-2009
Kommentaar over een klein Oxford Universtity Press boekje
Even hier lucht geven aan wat negatief kommentaar over bepaalde inhoud van het kleine boekje 'Schizophrenia. A very short Introduction', dat zijn eerste druk in 2003 zag en door de Oxford University Press is uitgegeven. Ik vond dit boekje toevallig op 'n tweedehands boekenmarktje in de stad een paar maanden geleden, maar heb het nog niet geheel beeindigd, ook omdat de inhoud mij langzaamaan duidelijker werd.
In hoofdstuk 6 - Environmental factors - worden kort ook R. Laing en Bateson aangehaald en hier haal ik voor wat betreft Bateson (waarvan bepaalde lezers weinig zullen weten) dit stukje tekst aan:
"Bateson suggested that, in some families, parents persistently communicate ambiguous and conflicting messages to their child." Tot zover nog alles normaal, maar wat bladzijden verderop, op blz. 114, wordt wat betreft Laing en Bateson dit geschreven:
Unfortunately, vivid and poignant descriptions are not enough. Hypotheses must be developed and examined scientifically. The 'double bind' hypothesis and its variants have not stood up to experimental scrutiny." En dan haalt men een studie van Wynne en Singer aan, die via metingen van een 'communication deviance' aan hadden geduid dat er hogere deviantie bestond in de communicatie van familieleden van 'schizofrene' mensen, maar dat S. Hirsch en Julian Leff dit resultaat in 1975 niet slaagden te herhalen.
Ik geloof dat veel onbegrip binnen de psychologie en psychiatrie nog steeds terug gaat op de overtuiging voortkomende uit het behaviorisme, dat de mens uiteindelijk als een soort machine beschouwde (beschouwt), waar je via een input een output krijgt en daartussen - dat is dus: binnen de mens - niets voorvalt (nothing within between)! Alsof mensen machines zijn!
Soortgelijke indruk heb ik altijd gehad bij het lezen van boekjes als die van Eysenck of de metingen van IQ 's en zijn tests! Zal men hier ooit uit los komen?
Heeft dit ook geen verband met het feit dat de mens uiteindelijk vaak binnen de maatschappij als een producent beschouwd wordt?
Hoogstwaarschijnlijk beginnen eind volgende week mijn eerste serieuse contacten met een italiaanse uitgever, weer bestaande uit een trip naar Milaan, samen met mijn ex-psychiater.
Alle verdere stappen voor de uitgave in Italië van mijn verhaal heb ik aan hem over gelaten, ook al heb ik zelf in het begin van dit jaar ongeveer met 19-20 uitgeverijen hier contact opgenomen.
Dr. Tibaldi wil proberen op nationaal niveau ook de boekuitgave van het Concorso Letterario Storie di Guarigione di Biella (= schrijfwedstrijd van genezingsverhalen binnen de italiaanse GGZ) te laten printen en bij een uitgever, indien mogelijk, er een speciale serie van te laten maken.
We zien nog wel wat het wordt.
Zeker beschikt hij zelf over méér mogelijkheden tot verspreiding en publiciteit binnen de psychiatrie hier.
Vandaag ga ik voor 'n speciaal Oudejaars-eten naar Caffé Basaglia, waar die vriend (X) en nog vele andere mensen (ex-patiënten, verpleegkundigen en professionals) uit en rondom de GGZ aanwezig zullen zijn. Het is totaal aan de andere kant van de stad, vlakbij il Cimitero Monumentale (= Monumentale Kerkhof), maar ik ben daar persoonlijk nog nooit geweest. Misschien schrijf ik er nog wel wat over.
In een wijk daar in buurt woonde ik in de laatste periode van mijn manifeste 'schizofrenie'. Tijdens het schrijven van mijn verhaal heb ik ook nog wel in die buurt rondgelopen om herinneringen op te roepen. En veel herinneringen waren ook verbonden met bezoeken van mij aan dat Kerkhof.
De nederlandse kerkhoven en waarschijnlijk ook de belgische hebben platte graven, maar - eventjes publiciteit voor het toerisme maken! - de monumentale kerkhoven in Italië zijn merendeels echt een bezoek waard. Er worden vaak grote kapellen op gezet, vaak staan er ook prachtige bomen in de binnenlanen (waaronder vaak cypressen) en je kunt allerlei soorten standbeelden of herdenkingsmonumenten vinden, die vaak prachtig zijn. Het is een studie wel waard. Eerlijk gezegd zou het mij persoonlijk nooit te binnen zijn geschoten ooit dit soort bezoeken te beginnen, maar dat heb ik toch wel aan mijn man te danken, die een echte cultus heeft v.w.b. de kerkhoven.
Maar ook het feitelijk dáár kunnen waarnemen en vergelijken hoe ieder geloof de dood beleeft, is wel een bezoekje waard, omdat er natuurlijk voor ieder geloof ook aparte zones zijn.
Hier een stukje tekst uit het boek The Divided Self (L'io diviso of Het verdeelde zelf) van Ronald Laing:
Blz. 24 (van de italiaanse versie): Het is heel goed mogelijk een komplete kennis te hebben van wat er bekend is over de erfelijke of familie-invloed van de maniakaal-depressieve psychosen of van de schizofrenie; zoals het gemakkelijk is de schizoide vervormingen of de schizofrene gebreken van het Ik te leren kennen, zoals verder ook de verschillende denk-, geheugen- en waarnemingsstoornissen; kortom ongeveer alles over de psychopathologie van de schizofrenie, d.w.z. over de schizofrenie als ziekte te weten, zonder echter in staat te zijn een enkele schizofreen te begrijpen. Die kennisgegevens zijn inderdaad allemaal manieren om hem niet te begrijpen. Naar een patiënt kijken en luisteren en in hem de tekens van de schizofrenie als ziekte onderscheiden, en naar hem kijken en luisteren als menselijk wezen, zijn twee radicaal verschillende zaken, precies zoals wanneer men, in de dubbelzinnige figuur, eerste de vazen ziet en dan pas de twee profielen.
Langzaam maar gestadig ga ik verder met het lezen van 'Collected papers on Schizophrenia and Related Subjects' van H. Searles, natuurlijk in een italiaanstalige versie en, dus, voor mij gemakkelijker verteerbaar. Ik heb gisteren en vanochtend met héél veel interesse hoofdstuk 9 beeindigd. En daaromtrent vele gedachten gehad, die ik hier natuurlijk niet allen prijs geef met betrekking tot vooral de laatste jaren van mijn therapie. Ik heb niet alleen de continue, psychodynamische gesprekstherapie met mijn psychotherapeute gehad, maar ook voortdurend de ontmoetingen met mijn psychiater, deze laatste merendeels samen met mijn man, en van kortere en vaak minder intensere duur. Ik weet echter ook, uit dromen, fantasieen en min of meer bewuste gevoelens dat het therapeutische effect zeker niet alleen met mijn psychotherapeute plaats vond maar ook met mijn psychiater, die op zijn beurt ook psychotherapeut is - en ook al vele mensen met deze problematiek in behandeling heeft gehad. Vulden zij elkaar aan, vooral in de laatste jaren? Ik geloof van wel! Zeker is de behandeling zo kompleter, dunkt mij.
Vroeger toen k woonde diep in t land, Vrat mij onstilbaar wee; Zoals een gier de lever, want Ik wist: geen streek geeft mij bestand, En k zocht het ver op zee.
Maar nu ik ver gevaren heb En lag op den oceaan alleen, Waar zelfs Da Cunha en Sint Heleen Niet boren door de kimmen heen, Voel ik het trekken als een eb
Naar t verre, vaste, bruine land Nu weet ik: nergens vind ik vree, Op aarde niet en niet op zee, Pas aan die laatste smalle ree Van hout in zand.
Van Slauerhoff heb ik niet al te veel gelezen, maar uit al de gedichten die in bloemlezingen of bundels worden aangehaald en die ik heb gelezen, komt duidelijk een intens verlangen naar zielsrust naar voren. De mooiste gedichten schijnen ook juist uit innerlijk lijden naar voren te komen. En dat geldt toch eigenlijk voor alle kunstuitingen, schilderkunst en muziek inbegrepen.
schizofrenie-site met als sponsor farmaceutische industrie
In de maand juni of juli van dit jaar had ik op het site www.schizophrenia.com onder 'main discussion forum' , waar personen toen op zoek waren naar methodes of suggesties om, bij gebruik van psychofarmaca van hun verhoogde gewicht af te raken, het boek 'Water, for Health, for Healing, for Life' van F. Batmanghelidj aanbevolen (in de nederlandstalige versie te verkrijgen met de titel 'Water, het goedkoopste medicijn'). Daar dit zeker als methode helpt om ook je lichaam te zuiveren en het NIETS kost (zuiver kraanwater of, als je wenst, mineraalwater), maar natuurlijk tegen de interessen van farmaceutische bedrijven ingaat, was binnen twee uur tijd mijn suggestie al door de administrator van dit site verwijderd. Het enige wat je hier uit af kunt leiden is toch wel dat dit site duidelijk door de farmaceutische industrie gesponsord wordt!
En hoeveel van dit soort sites, die zogenaamd het welzijn van de bevolking voorstaan, of ook experts die zich met bepaalde onderzoeken bezig houden, zullen er wel niet zijn?
Zo heb ik bij de publiciteit voor mijn boek ook bepaalde vreemde reacties gekregen, waaronder ook een paar felle van de kant van mensen, die hun hele carrière wijden of gewijd hebben aan het onderzoek naar de uitsluitend biologische oorzaken van de 'schizofrenie'.
Ik heb onder het site www.parlaconlevoci.it onder een, aan ingeschreven leden gereserveerde sectie ca. 10 minuten zitten kijken en luisteren naar een kort video, dat er pas op geplaatst is. Een video over een soort zelfhulpgroep te Imola. Ik weet er nog maar weinig van en een soort zelfhulpgroep (is dit wel de juiste vertaling voor 'gruppo di auto mutuo aiuto' ? Het zijn groepen zoals Ron Coleman en Karen Taylor die rondom in de wereld in hun opbouw helpen) voor stemmenhoorders zouden wij binnenkort ook in Turijn moeten beginnen (kijk in mijn archief van 18 nov. naar het stuk over 'stigma bestrijden').
Daar ik totaal niet weet hoe die precies te werk gaan, weet ik ook niet of ik daar wel hulpzaam kan zijn of die zelf ooit eens zal kunnen leiden. Op mijn medewerking kunnen ze in Turijn zeker rekenen, maar ik geen er de voorkeur aan eerst anderen, waaronder vooral Cristina Contini met zo'n groep te zien werken en hen zo mogelijk daarbij te steunen. Verder heeft iemand als Cristina een heel andere geschiedenis (die ik nog niet kompleet ken) als de mijne voor wat betreft het stemmen horen. Ik hoorde ze op mijn 18e jaar circa 1 week en van 1995 tot 1998 langzaamaan steeds meer, maar direct na mijn I.B.S. (eind mei 1998) en de psychofarmaca heb ik ze nooit meer gehoord. De psychofarmaca neem ik sinds half 2002 niet meer, maar voor mij bestond de hoofdzakelijke hulp uit een intensief lange psychotherapie, terwijl Cristina de stemmen nog steeds schijnt te horen, ze niet storend schijnt te vinden en er een eigen evenwichtige verhouding mee heeft opgebouwd, buiten de psychiatrie om dus. Maar ik heb uit Cristina's verhaal ook nog geen elementen gehoord, die mij aan mijn ex-problematiek doen denken. Heeft zij er een geheel andere verhouding en geschiedenis mee zoals ik via mijn contacten met de internationale INTERVOICE-organisatie en afgelopen 17 en 18 september te Maastricht heb vernomen? Zo iets in de aard van mensen als Ron Coleman, Rufus May, Jacqui Dillon en anderen? Maar uit Cristina's verhaal maak ik persoonlijk geen verband op met een 'psychose'. Van Cristina weet ik dat zij al op eigen rekening meer dan 4 jaar geleden 1 of meer groepen leidde - buiten de psychiatrie - van contact met stemmenhoorders. Pas nadat zij zoveel succes buiten de psychiatrie had geoogst, heeft de 'psychiatrie' officieel in Reggio Emilia contact met haar genomen en haar ook zgn. officieel ingeschakeld. Zij heeft ook een lange cursus gevolgd. Ik weet het niet precies en moet er nog veel van te weten komen en mijzelf daarmee confronteren.
Ik ben sinds voor de zomer van 2009 ook in contact geraakt met een 42-jarige vrouw met mijn problematiek, die een paar jaar geleden 2 jaar lang psychotherapie heeft gedaan en daarna alleen met het gebruik van psychofarmaca verder ging. Zij heeft toen, uit eigen initiatief, de medicijnen afgebouwd, begon wéér stemmen te horen en kwam opnieuw in contact met psychiater en psychotherapeut. Sinds een paar maanden is zij weer in psychotherapie, dit keer zonder medicijnen. Zij is juist geinteresseerd in het begin van deze nieuwe zelfhulpgroep in Turijn en hoopt meer hierin haar hulp en kracht te vinden. Gisteren heb ik haar in de stad ontmoet. In mijn ontmoetingen met haar, die wij allebei zeker voort willen zetten, daar wij ze allebei ook prettig vinden, word ik geconfronteerd met het feit dat ik van wat ik van mijn problematiek te weten ben gekomen niet te veel bloot kan en mag geven. Zelfcontrole, in dit geval, ook omdat zij mij af en toe 'uithoort'. En dat is nu niet precies mijn sterke kant. Maar ja, je bent nooit te oud om te leren.
Ben ik nu eigenlijk definitief een emigrant of een expat? Ik geloof dat ik nu toch wel als een rasechte emigrant beschouwd kan worden. Ik woon nu al weer bijna 37 jaar in Italië. Een van de dingen, die je zeker zullen overkomen als je ver van je geboorteland gaat wonen, is dat je je moedertaal, in mijn geval het nederlands, ook met andere ogen begint te zien. In Nederland wonend gebruik je de taal simpelweg en denk je er misschien minder over na (?).
Zo herinner ik mij bijvoorbeeld dat ik later vreemd aankeek naar woorden als handschoen = een schoen voor de hand. Op dit moment schieten mij nu geen andere voorbeelden te binnen, maar in een taal zie je de geschiedenis van de taal, maar ook zijn cultuur of volkskarakter weergegeven. Ik ben zeker geen taalexpert, maar als je in het Van Dale woordenboek ook simpelweg de spreekwoordenlijst achterin eens onder de loep neemt, zie je in sommige spreekwoorden toch ook wel wat van het karakter en de geschiedenis van het volk weergegeven: spreekwoorden over welke deugden op prijs gesteld werden of worden, welke beroepen werden uitgevoerd (vele spreekwoorden over zee (vissers), over boeren, over de godsdienstbeleving enzovoort). Zo vaak heerlijk, zonder blad voor de mond (in Italië is men meer diplomatisch, minder direct), als de volgende: - Wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten; - Wat een boer niet kent dat vreet hij niet; - Een oude bok lust wel een groen blaadje. Of deze, echt boers, die ik nooit heb horen gebruiken tijdens mijn verblijf in Nederland: Pissen gaat vóór dansen.
Stof genoeg voor een eigen studie, mocht men er interesse in hebben.
Dit verzoek geef ik enkel door omdat Ben Gray van Intervoice - voice hearers het mij heeft doorgestuurd. Wie onder de mensen met deze problematiek zijn bijdrage wil leveren d.m.v. een kort verhaal in de engelse taal over eigen belevenissen, hier gegevens over het tijdschrift Schizophrenia Bulletin:
"One thing I can recommend is publishing your story in Schizophrenia Bulletin. They publish people's first hand stories of about 3- 4 pages. I've published my story and also one of the 8 contributors to the book (Intervoice 2010-book with different stories that B.Gray is gathering) has published her story.
Misschien doe ik het over een tijd ook wel. Eerst de publikatie afwachten van de engelstalige versie van het artikel dat mijn ex-psychiater en ik samen hebben geschreven en daarna zie ik nog wel.
Natuurlijk kan ik niet voortdurend over 'schizofrenie' alleen blijven schrijven.
Ik heb altijd graag boeken over direct, in de werkelijkheid getoetste pedagogiek van de kant van psychotherapeuten of psychoanalisten gelezen en dit al vanaf mijn studiejaren in Turijn. Zo heb ik 1 of 2 boeken van Bruno Bettelheim, 1 van Asha Philips ('Saying No. Why it's important for you and your child', maar in een italiaanstalige versie), 3 of 4 boeken van Françoise Dolto, 2 boeken van Silvia Vegetti Finzi en nog andere gelezen. Ik houd er ook van met behulp van vele aangehaalde voorbeelden te lezen hoe de reacties van ouders en kinderen (kunnen) zijn en daaraan mijn eigen overtuigingen te toetsen en/of er iets voor mijzelf van op te steken. Heel erg interessant vond ik al vóór 1980 het boek 'Educazione e psicoanalisi' (Psychoanalyse und Erziehungspraxis) te lezen, waarin bijdragen uit de praktijk staan van M. Klein, A. Balint, M. Balint, S. Freud, C. Jung, K. Abraham, J. Bowlby , A. Freud en nog vele anderen.
Ook heb ik wel boeken over adoptie gelezen en boeken van Torey L. Hayden. Verder het op dit weblog aangehaalde boek van Bruce Perry.
Ik houd in ieder geval meer van al het genre, dat met de werkelijkheid en zijn problemen te maken heeft.
Gisteren was in de namiddag al bijna alle sneeuw in onze randwijk gedooid. Er waaide zelfs een warme wind. Ook vandaag is het weer behoorlijk warm en de verwachtte regen was er gisteren en vandaag niet. Op Sicilie (Palermo) zwommen gisteren zelfs mensen in zee en was er een temperatuur rond 25° Celsius. Wel overdreven, hoor, de mensen die daar in badpak rondliepen, omdat tegelijkertijd ook mensen gefilmd werden, die gewoon in een soort herfstkleding op het strand rondliepen. Hoe dan ook kan de temperatuur je hier vaak enorm verrassen. Zo herinner ik mij van mijn eerste jaar als au-pair te Florence, dat ik die hele winter nooit een winterjas nodig heb gehad. Mijn zwager, die te Siracuse (Sicilie) woont, bezit trouwens niet eens een winterjas...
Zoals ik al tijdens mijn speech afgelopen 17 september te Maastricht - tijdens het Intervoice congres - zei, vind ik mijzelf nu, na al mijn psychotherapiejaren, lectuur en nadenken best terug in bepaalde titels van nederlandse boeken of beschrijvingen, die ik op bolcom.nl of andere websites ben tegen gekomen: daartussen zijn de definities BODEMLOOS of ook EEN GAT IN JE ZIEL erg geschikt om aan te duiden wat nu ook 'schizofrene' problematiek inhoudt. Het zal een term zijn die sommigen niet zal bevallen, maar ik kan mijzelf er echt in terug vinden.
Hier een gedicht van Annie M.G. Schmidt dat mij qua inhoud ook best bevalt:
De achteraffers
Had ik dat beter maar niet moeten zeggen? Had ik dat beter maar niet moeten doen? Zo denken wij ... de achteraffers. Had ik dat moeten verzwijgen, toen?
Had ik de wasman een fooi moeten geven? Had ik dat achteraf nou maar gedaan. Had ik met Adriaan moeten gaan leven of zou dat achteraf fout zijn gegaan?
Had ik die hoed niet moeten kopen? Had ik achteraf naar Marie moeten gaan? En had ik toch beter maar kunnen gaan lopen inplaats van zolang op lijn negen te staan?
Had ik die keet achteraf kunnen sussen? Had ik naar 't asiel moeten gaan met die poes? En had ik me niet moeten laten kussen - nu achteraf - door die kerel in Goes?
Wij achteraffers, wat zijn we toch moeilijk en - achteraf - voor ons zelf nog het meest. Had men ons niet beter op kunnen hangen? Dat had achteraf nog het beste geweest.
Ik heb meerdere boeken, artikelen of items onder Internet gelezen over dit argument (Hechtingstheorie van John Bowlby en verschillende onderzoeken en toepassingen), zoals ook wat boekjes van de kant van adoptieouders. Van mijn ex-psychotherapeute, die de eerste 10 jaar van haar werkcarrière alleen met kinderen ervaring heeft opgedaan, weet ik dat het merendeel van de probleemkinderen waar zij mee in contact kwam geadopteerde kinderen waren. Men besteedt langzaamaan meer aandacht aan het hechtingsproces in geval van adoptiekinderen. Het hechtingproces is niet alleen een probleem voor adoptiekinderen! Wanneer zal dit argument verplichtte lesstof worden op middelbare of hogere scholen zodat ook gewone ouders meer voorbereid worden op wat het allemaal inhoudt een kind op te voeden? Ook boeken als 'Tastzin' (Il linguaggio della pelle) van Ashley Montagu zouden uitgebreid behandeld moeten worden als lesstof. Ook met praktijkervaringen of observaties en discussies. Wanneer zal dit gebeuren...?
Gegevens voor hulp aan 'schizofrenen' in Nederland
Dit is een bericht voor mensen met deze problematiek in Nederland. Jammer genoeg bezit ik geen gegevens over Belgie. Zoals ik al eind januari '09 als bericht op www.schizofreniestartpagina.nl onder het prikbord heb aangegegeven, heb ik in het voorjaar van 2008 via verschillende, persoonlijke aanvragen eindelijk een goed en positief antwoord ontvangen van een persoon van de Parnassia-Stichting.
Wie er tussen jullie serieus - en uit eigen wil! - op zoek wil gaan naar goede hulp, voor wat voor 'geestelijk' probleem ook (schizofrenie inbegrepen) kan bellen of emailen naar het HEE-team (= Team Herstel, Empowerment en Ervaringsdeskundigheid) te Utrecht naar mevr. Marianne van Bakel om daar informatie te verkrijgen betreffende psychotherapeuten in jullie woonzone, die bereid zijn jullie met jullie probleem in gesprekken (gesprekstherapie) te helpen. Tel.: 030- 297.11.00 - email: mbakel@trimbos.nl
Met de beste wens aan allen! En bellen nà de vakantie! Zonder dat er officieel publiciteit aan wordt gegeven, wordt dus ook al sinds wat jaren psychotherapeutische behandeling gegeven aan 'schizofrene' mensen in Nederland.
Wauw! Gisteren liefst 37 bezoekers gehad op mijn weblog! Het zal wel zijn dat de personen rondom de Kerst vakantie houden en dus meer tijd hebben voor dit soort bezigheden. Maar ook het 'passa parola' kan goed functioneren, d.w.z. het signaleren aan anderen dat dit weblog wel van zijn/hun interesse zou kunnen zijn. Lia bedankt het publiek ... beelden jullie je maar een buiginkje voor.
Ik kom uit een gezin van 11 kinderen. Zonder discussies met geliefde familieleden aan te willen gaan, kan ieder uit volgende gegevens afleiden wat hij wil: 1 zoon is in 1953 overleden; 4 broers en zussen hebben géén kinderen, het merendeel heeft 1 kind en het maximum is 2 kinderen.
Aljemenou, zeg. Tot op dit moment - en hier sluit ik vandaag mee - zijn er hier vandaag 29 bezoekers geweest (om 17.45 uur- europeze tijd). Allemaal van 'goede wil'...? Of is het vanwege de aard van de gegevens die ik hier inbreng dat het aantal bezoekers stijgt. Het hoogste aantal bezoekers is tot op nu tot 31 personen gestegen en dat was op zaterdag 5 december. Zullen allen een Sinterklaasliedje gezongen hebben, die avond? En ook toen: allemaal van 'goede wil'? Géén roe in de schoen gevonden?
Hoe of het ook zij: Prettige Kerst aan allen die hier nog een kijkje komen nemen!
Uit het boek 'Andermans ziel - Psychotherapeuten over zichzelf en hun vak' hier een stukje tekst over psychotherapie in het algemeen, dus niet zozeer die betreffende de behandeling van mensen met de 'schizofrene' problematiek.
Uit hoofdstuk 1, 'De psychoanalyticus' (prof. Frans de Jonghe): "Als je niet weet wat je drijft en bezielt, ben je ook niet vrij. Veel mensen vinden het volstrekt onbelangrijk dat onbekende land te ontdekken. Ik vind het uitermate belangrijk, een hogere waarde. Maar hoeveel mensen zoeken de waarheid? De mensen zoeken zekerheid. Ze willen gelukkig zijn. Ik vraag wel eens aan mijn patienten: wat verkies je, een mooie leugen of een lelijke waarheid?"
Het is me toch nog meegevallen, achteraf, mijn wandelen in het centrum van de stad. Wij wonen in een randwijk van Turijn, waar al met al de trottoirs en straten meer bevroren en besneeuwd blijven in vergelijking met het centrum. Ik vergeet ook vaak dat ik uiteindelijk binnen de stad van Turijn, en dit is een karakteristiek die men in vele noorditaliaanse steden terug kan vinden, merendeels onder deels overdekte winkelstraten ('portici') loopt, waar de sneeuw je toch niet bereikt. Het is alleen uitkijken geblazen bij het oversteken of op pleinen. Mooi om te zien, trouwens, zijn deze deels overdekte winkelcentra! Daar gaat een bepaalde intieme atmosfeer van uit. Ook mijn etentje en wandeling met die man (X) zijn prettig verlopen, maar triest te beseffen dat velen met onze (ex-)problematiek zo alleen op de wereld staan, ondanks het bestaan van familieleden binnen hun bereik. Vaak hebben ook die andere familieleden op hun manier, min of meer bewust, hun eigen problemen die, volgens mijn (en andermans) oordeel, met de hele familiedynamiek te maken hebben.
Vandaag moet ik de stad in, terwijl het hier gisteren nog extra gesneeuwd heeft. En gisteren, bij het boodschappen doen, moest ik al uitkijken op de gladde, licht bevroren trottoirs in mijn woonwijk. Maar ik moet toch, omdat het het laatste etentje en ontmoeting voor de Kerst is met die 49-jarige man, waarmee ik opnieuw bevriend ben geraakt en die ik nu al anderhalf jaar regelmatig ontmoet. Voor hem zijn er tijdens de feestdagen (Kerst en Oud en Nieuw) gelukkig al sinds lang geplande etentjes, waar de organisatie Il Bandolo hier in Turijn voor zorgt. Ik moet mijzelf - vooral vandaag - voornemen langzamer en voorzichtiger te lopen. Dat is vaak nog een probleem: mijn geest rent te hard en ik moet mijzelf echt opleggen dat ik met mijn lichaam niet meer zo snel kan 'draven' als toen ik heel wat jonger was. Ook wat het feestvieren betreft kan ik mij echt gelukkiger prijzen dan vele alleenstaande en wonende mensen: ik vier het knusjes met mijn man en zoon, ook al zal onze zoon 's avonds vaak zijn uitstapjes met vrienden en vriendinnen hebben.
Uit de boekbesprekingen, vindbaar op het site van Tijdschrift voor Psychiatrie, haal ik stukjes aan uit de bespreking van het volgende boek:
Boekbespreking, Psychopathologie - Tijdschrift voor Psychiatrie 49 (2007) 7, 457-458
Psychoses. An integrative perspective. In de reeks ISPS (J. Cullberg & isps, Vert.) Cullberg, J. Routledge, London/New York 2006
"Geleidelijk wordt toegewerkt naar een biopsychosociaal model van psychosen. Met nadruk wordt het belang van de levensgeschiedenis en de persoonlijkheid bij het ontstaan van psychosen naar voren gebracht, zonder dat biologische kwetsbaarheden veronachtzaamd worden."
en verderop:
"'The essential factor [van psychotherapie] is that a realistic view of internal and external experiences is restored and that the ability for insight in the self is deepened.' Cullberg vindt dat in de toekomst de behandeling van psychosen beter afgestemd moet worden op de behoeften van patiënten en hoopt dat mensen met psychose-ervaringen hun stem laten horen en meer gehoord worden, zodat onderzoeksgegevens niet verloren gaan in blinde bezuinigingsdrift en simplificatie van de behandeling van mensen met deze complexe problematiek."
Ongeveer twee jaar geleden heb ik een keer toevallig bij stichting Parnassia (die zich ook met 'schizofrenie'-behandeling bezig houdt) via Internet een heel korte video-clip kunnen zien van een stuk cognitieve gedragstherapie voor 'schizofrenen' en zijn inhoud. Daar mijn gesprekstherapie (psychotherapie) een jarenlange psychodynamische was, die grotendeels psychoanalytisch en deels cognitivistisch van aard was, laat ik mijn hevigste kommentaar maar achterwege om niet te veel polemiek op te heffen. Ik schrijf hier alleen over dat het voor sommigen (velen?) zeker nuttig zal zijn, maar zeker is dit een praktijk die uiteindelijk economisch gezien zeker de minste kosten op zal leveren en uiteindelijk ook de minste (diepmenselijke) inspanning van de kant van de experts vraagt die daar mee bezig zijn.
Via mijn contacten met de internationale organisatie INTERVOICE- voice hearers, las ik een paar mnd. voor de zomer '09 een oproep van een psychotherapeute uit San Francisco, die vrijwilligers vroeg om in het engels te praten over de betekenis van de 'stemmen'. Deze oproep staat er nog steeds op hun site, voor wie zijn bijdrage wil leveren. Ik had met haar al een Skype-contact van ca. 1 uur voor een interview begin juli '09. Hoe dan ook, kwam tijdens dit interview en ook al uit mijn eigen nadenken de vraag naar voren wat voor betekenis de 'stemmen' hebben volgens mij. Buiten mijn persoonlijke verhaal om (zie inhoud van mijn boek) voeg ik hier deze persoonlijke note toe:
dit enorme contact met je onbewuste, met dat wat jezelf stoort komt juist in een psychose te boven. Volgens mij doet het onbewuste een oproep aan de persoon om geintegreerd te worden .... en is uiteindelijk ook de 'schizofrenie' een deel van het, door Jung aangehaalde 'individuatieproces'. Individuatieproces, dat juist met behulp van de intensieve psychotherapie zijn aanvang neemt. Dit tenminste voor wie niet op andere wijzen deze grondproblematiek slaagt op te lossen.
Gisteravond is het hier gaan sneeuwen. Alles is behoorlijk bedekt, maar de sneeuwlaag is toch niet al te dik, hoor. Ik vernam in de afgelopen dagen via de televisie dat heel Europa zo ongeveer door kou, storm en/of sneeuw verrast is. De meeste kou in Italie is voorlopig beperkt tot Noord-Oost-Italie, richting Oostenrijk en Venetie. Hoe verandert de beleving van dit soort verschijnsels ook naar gelang je eigen leeftijd, behoeftes en bewegingsvrijheid. Als kind raak je opgewonden alleen al bij het zien van sneeuw of bevroren plassen: baantje glijden, sneeuwballen en sneeuwpoppen maken, schaatsen enzovoort. Jaren later, werkend, leer je de sneeuw in de stad als obstakel kennen. Zo herinner ik mij dat ik in de winter van 1986 vanwege té hoge sneeuw, bij het beeindigen van mijn parttime-werkdag, ontdekte dat het openbaar vervoer vanwege de hoge sneeuw kompleet was stil gelegd: 17.00 uur was het ongeveer, ik bevond mij aan de andere kant van de stad en dus begon ik maar te lopen met behoorlijk wat moeilijkheden. Om sneller thuis te komen (waar mijn man en zoontje van 3 jr. op mij zaten te wachten), zocht ik niet eens 'n telefooncel om hen te bellen, want daarmee zou ik enkel tijd verloren hebben. Onderweg ben ik, binnen de stad ook nog mensen op ski's lopend tegen gekomen. Wel, ik kwam pas twee uur later thuis! De zicht van een sneeuwmantel, bovenal midden in de natuur blijft een pracht om te zien, maar wat een vieze troep als alles in de stad begint te dooien! Natte kleding ook vanwege auto's, die bij het langsgaan die modderige troep omhoog spatten, vallen, enzovoort.
Hier nog wat vertaalde tekst uit het boek Schizofrenia van Gaetano Benedetti (blz. 33), boek dat een serie lessen bevat, die Benedetti in maart 1986 in Italie hield. Hier heeft hij het over de individuele psychotherapie:
Dat wat de therapeut de patiënt aanbiedt, er eerst de psychotische symbolen en hersenschimmen samen van delend en ze dan verklarend, is een logisch en causaal gedachtenmodel dat de patiënt zal kunnen gebruiken, door het te verpersoonlijken, eerst binnen de therapeutische relatie en daarna door het in ieder ander aspect van het leven te exporteren (lees: toe te passen). Maar ook in dit geval is het niet zozeer de inhoud van de verklaring of van de causaliteit die een transformatiefactor wordt als wel de modaliteit waarmee deze actie/ingreep wordt gedaan; het is de emotief/libidische investment (*) die de verklaring in zich verscholen houdt en déze alleen kan dat wat beangstigd en destructief is in iets ordelijks en constructief omzetten.
[* = N.B. Als strumenten voor de italiaans-nederlandse (en vice-versa) vertaling is men bijna altijd een beetje beperkt: de geschikte woordenboeken gaan vaak via het behulp van andertalige woordenboeken. Ik slaag er niet achter te komen wat in het nederlands de juiste term moet zijn voor 'investimento' ( = investment?) Of is het beter vertaald via het frans: investire = se penetrer d'un sentiment = doordringen? Of beter via het duits: investire = sich in jemand einleben = inleven? Ik geloof dat 'inleven' als vertaling beter is...]
Sinds 5 dagen ongeveer is het hier in Turijn echt verschrikkelijk koud en vandaag wel het meest, geloof ik: 4,7 graden onder nul. De winkels in mijn wijk waren ook bijna leeg. Bevroren ruiten van de geparkeerde auto's. Ik geloof dat de winter weer net zo koud als vorig jaar zal worden...
Gisteren was ik opnieuw in het centrum van de stad om die 49-jarige man te ontmoeten, zoals al sinds anderhalf jaar wekelijks gebeurt, maar er was een verandering van programma: er kwamen 5 andere personen bij om een soort Kerstetentje te vieren, waaronder 2 begeleiders binnen de GGZ (een psychologe en een zgn. 'opvoeder' (educatore), die beiden continu in contact staan met mensen met GGZ-problemen, die zelfstandig zijn gaan wonen. Verder waren er ook 3 van deze zelfstandigwonenden, waarvan ik één al tijdens meerdere ontmoetingen had leren kennen. Er waren interessante uitwisselingen van ervaringen. Hoe dan ook is ook dit iets wat mij af en toe doet nadenken, buiten de ervaringen die ik ook via lecturen leer kennen: de zo kompleet verschillende manier waarop ik andere mensen met mijn (ex-)problematiek ervaar: velen hebben enorme moeilijkheden, ook om met hun eigen en andermans gevoelens om te gaan. En af en toe hoor ik over, voor mijn gevoel, verschrikkelijke levenservaringen, zoals die van iemand die, als jongste zoon in een gezin van 5 kinderen, als enig kind voortdurend in een college heeft gezeten vanaf de eerste klas van de basisschool! Zijn ouders woonden niet eens op grote afstand, maar hij kwam als jochie alleen maar tijdens de Kerst-, Paas- en zomervakantie thuis. Trieste, trieste ervaringen! En tijden geleden ook eens met hem door de natuur wandelend, riep hij herinneringen op van zijn enige uitspatters in het beleven en genieten van de natuur: allen netjes in rijen van twee kinderen, marcheren en stilletjes genieten van geprogrammeerde natuurwandelingen! Kun je je voorstellen wat dat was. Wat was ik dan nog bevoorrecht.
Voor ieder wat. Hier een stukje, zelf vertaalde tekst van Gaetano Benedetti uit zijn boek Paziente e terapeuta nellesperienza psicotica (blz. 159):
In de ontmoeting met de psychotische patient wordt zijn destructiviteit in al zijn symptomen gekend, die altijd, net als deliria, hallucinaties, splitsingen (= scissioni), de eindeloze herhaling zijn van een oorspronkelijke aggressiviteit of destructiviteit, die voor mij aan de basis van de psychose zelf staat, of het nu om een schizofrene of depressieve (psychose) gaat, in de ruimste betekenis van het woord.
Eind 2007 kreeg ik van zus Patricia haar bundel 'Ziezo' vol met gedichten van Annie M. G. Schmidt cadeau. Erg op prijs gesteld, hoor! Ook al is deze dichteres bekend om haar kindergedichten: deze staan vaak vol met volwassen waarheden. Verder zijn haar gedichten fantasierijk en erg speels. Dit gedicht uit die bundel geeft wel een beetje mijn eigen 'spirit' of gevoelens weer, al mijn hele leven, ook al is vanwege mijn grondproblematiek die waarschijnlijk op andere wijzen als normaal naar boven gekomen, misschien meer in humor en een bepaald soort rebelgedrag:
IK BEN LEKKER STOUT
Ik wil niet meer, ik wil niet meer! Ik wil geen handjes geven! Ik wil niet zeggen elke keer: Jawel mevrouw, jawel meneer nee, nooit meer in mn leven! Ik hou mn handen op mn rug en ik zeg lekker niks terug!
Ik wil geen vieze havermout, ik wil geen tandjes poetsen! k Wil lekker knoeien met het zout, ik wil niet aardig zijn, maar stout en van de leuning roetsen en schipbreuk spelen in de teil en ik wil spugen op het zeil!
En heel hard stampen in een plas en dan mn tong uitsteken en morsen op mn nieuwe jas en ik wil overmorgen pas weer met twee woorden spreken! En ik wil alles wat niet mag, de hele dag, de hele dag!
En ik wil op de kanapee met hele vuile schoenen en ik wil aldoor gillen: Nee! en dan het paardje zoenen. En dat is alles wat ik wil en als ze kwaad zijn, zeg ik: Bil!
Voor- en nadat mijn boek bij uitg. Free Musketeers verscheen, ben ik in enorm veel emailcontact gekomen met universiteiten, psychotherapeuten, GGZ-instellingen in Nederland én Belgie. Het is vreemd, maar waar: het schijnt dat Belgie heel wat méér vooruit is in een 'psychodynamische' benadering (studie) en behandeling van de zgn. 'schizofrenie'. Dat heb ik bovenal uit contacten met de Universiteit te Leuven, maar ook die te Antwerpen gemerkt. Ik kreeg persoonlijk ook positievere reacties en interesse van hùn kant te horen. Verder schijnt er te Kortenberg (is het precies daar .. ?) een goed centrum te zijn, waar men deze personen ook op lange termijn opneemt en volgt. Wordt in Belgie niet vooral de theorie van Jaques Lacan gevolgd?
Toevallig doorblader ik zonet eventjes het boek 'De jongen die opgroeide als hond' van Bruce Perry en daarin vind ik het hoofdstuk 'Huidhonger' dat mij bij het lezen deed herinneren aan het al door mij gelezen boek 'Il linguaggio della pelle' ( = Tastzin) van Ashley Montagu. Ik schreef hierover al wat in de afgelopen weken. Erg interessant, ook dit hoofdstuk, en ook de door Berry gevonden 'therapeutische moeder'.
Vanochtend werd ik half-wakker met deze zgn. droom symbolen:
Vanochtend, een poos voordat ik kompleet wakker werd, zag ik opeens alleen een hand die aarde omhoog schepte. Een flash-droom, zogezegd. En aarde is een van de eerste beschreven droomtaalsymbolen of elementen, die ook in het boek Droomwerk van Aad van Ouwerkerk (en dus Jung) wordt aangehaald. [Ben ik soms een gewaarwordingstype (aarde)?]
Niet al te veel later zag ik in een korte flash het fotootje van het 25-jarige trouwfeest van mijn ouders (beiden voor de deur van ons huis), zoals ik het ook hier op mijn weblog heb geplaatst. Weinig materiaal, alléén deze 2 beelden, maar een overduidelijke boodschap, zou ik zo zeggen: aan de reintegratie hiervan moet ik werken, dunkt mij. Binnen mijzelf beter 'op orde komen' met of 'in juiste proporties zien' hoe de rol van mijn moeder (en vader?) en hààr (hun?) problemen en zgn. verantwoordelijkheden waren. Zal ik dit gedroomd hebben i.v.m. met het beeindigen van het lezen van hoofstuk 7 van het boek van Harold Searles? Gisteravond heb ik ook nog een paar blz. van hfd. 8 gelezen.
Hier haal ik een stukje aan uit het boek van Roberta Temes 'Getting your life back together when you have schizophrenia', een enorm akritisch en typisch amerikaans boek:
In Chapter Eleven, in de '21 steps toward recovery':
"Step 9 'Let him keep smoking': "Yes, we all know that smoking is bad for your health. But almost 90 percent of schizophrenic patients are nicotine dependent (George 2000). That's not a coincidence. It is because nicotine is utilized by the brain in a way that gives comfort to a person who has schizophrenia."
Hebben sommige onderzoekers niets beters te doen? Erg interessante onderzoeken! En dit zijn onderzoeken, waar afgestudeerde mensen zich serieus mee bezig houden.
Ik kreeg anderhalf jaar geleden van mijn ex-psychiater het boek 'Getting your life back together when you have schizophrenia' in handen, natuurlijk niet op mijn aanvraag. Volgens mij wilde hij zo echt mijn reactie uitlokken. Het is echt een onwetenschappelijk boek. Na het lezen ervan reageerde ik door hem een lijst met reacties te sturen, waaronder ik v.w.b. mijn eigen schizofrene periode eventjes dit aanhaal:
In Chapter Eleven, in 'the Collaborative cure' bestaat step 16 uit: 'Talk to the Police' : So that they will cooperate!
Nog zoiets voor en van de kant van akritische mensen! Ik heb in mijn verhaal ook niet alle details aan kunnen en willen halen, maar als men eens wist met hoeveel belemmeringen ik in mijn contacten met de politie toen te maken heb gehad! Ik kan ook niet alles aanhalen. En ook buiten een duidelijk 'schizofrene' periode om: vertrouw je blindelings politiemannen? Zijn die bij uitstek 'goede' (correcte) mensen?
Uit het boek 'Gifts from a course in Miracles' haal ik deze stukjes aan:
"Reality brings only perfect peace. When I am upset, it is always because I have replaced reality with illusions I made up." en "Perception is a mirror, not a fact. And what I look on is my state of mind, reflected outward."
Tussen mijn bezigheden, vooral in de komende weken, zit er nu ook die om met suggesties, ideeen enz. mee te werken aan de organisatie van de 'Derde reunie (2 dagen) voor stemmenhoorders', die in november 2010 te Milaan plaats zal vinden. Vanochtend kreeg ik 'n interessant engelstalig artikel binnen met 'n bijdrage van Rufus May als ervaringsdeskundige, die samenwerkt met de research in Engeland.Om dat goed te lezen, heb ik ook tijd en concentratie nodig. Verder komt dr. Macario (psychiater) aanzetten met vele ideeen, die ook overwogen moeten worden. En wij zijn uitgenodigd vooral in deze periode bijdragen te leveren omdat de aanvraag van financiering in de maand januari 2010 vervalt. Interessant, hoor, maar het neemt wel je tijd in beslag.
Een gedicht van H. Marsman, aangehaald uit de bundel 'Dichters van deze tijd':
HOLLAND
De hemel grootsch en grauw. daaronder het geweldig laagland met de plassen; boomen en molens, kerktorens en kassen, verkaveld door de slooten, zilvergrauw.
dit is mijn land, mijn volk; dit is de ruimte waarin ik wil klinken. laat mij één avond in de plassen blinken, daarna mag ik verdampen als een wolk.
Zoals vele nederlanders of belgiers die in het buitenland wonen wel zal overkomen, wordt ook mij vaak de vraag gesteld of ik geen heimwee naar Nederland heb. Ik heb die natuurlijk ook gehad, niet alleen naar het gezelschap en het leven met familieleden en vrienden, maar vooral ook naar nederlandse landschappen. Ook wel naar mijn geboortedorp Bergen (N.H.), maar ik ben na 2000 wel zo'n 6 of 7 keer dààr geweest, dus voorlopig is dat wel weer gesust, wat Bergen en omgeving betreft.
Ik zal ook niet aldoor gedichten, vooral nederlandstalige, aan kunnen blijven halen. Dus stop ik er af en toe ook andere aanhalingen tussen. Met betrekking tot wat ik gisteren schreef over de schaduw (ons onbewuste), haal ik hier wat zinnen uit het boek 'Bevriend met je schaduw, je onbeminde zijde' van Jean Monbourquette aan: " 'Je kunt niet over je schaduw springen', zegt het spreekwoord. Je kunt je inderdaad niet van je schaduw ontdoen. Als je die uit je leven weg wil, wreekt zich dat: hij dient zich met verdubbelde kracht op een andere manier weer aan. Hij neemt de vorm aan van angst, schuldgevoel, schrik, depressie." (blz. 115)
Alles is relatief, maar voor mijn manier van doen, is er de komende week aardig wat extra's te doen: nog ca. 100 bladzijden van de engelse vertaling van mijn autobiografische verhaal controleren, vòòrdat de vertaalster ca. 3 weken vertrekt voor een vakantie naar Australie; laatste kerstkaarten schrijven en versturen (worden steeds minder); woensdag samen met mijn ex-kantoorcollega en goede vriendin buiten eten, bijpraten enz.; donderdag mijn wekelijkse etentje en ontmoeting buitenshuis met de 49-jarige man, die mijn zelfde problematiek had (zie Archief van de eerste weken); vrijdagavond komt een bevriend echtpaar bij ons thuis eten; laatste cadeau's voor zoon en man inpakken (hier vieren wij de Kerst met uitwisseling van cadeau's); nog extra winkelen (?). En dit buiten de normale gang van zaken om.
Iets prachtigs, de menselijke psychiatrie. Je voelt je eindelijk begrepen, je wordt enorm geholpen om sterker in je schoenen te staan als ooit voorheen. Ik wens het velen echt van harte toe: zo'n benadering te vinden als ik die heb gehad. Maar het opent ook het zicht op wat had kunnen zijn ... , maar nooit meer zal zijn. Verloren, betere en rijkere, diepgaandere menselijke levensmogelijkheden. Pro en contra... Net als de laatste zin van het gedicht 'Sotto voce' van M. Vasalis, dat ook in mijn archief aanwezig is, geldt ook hier, af en toe: "Arm en beschaamd zoo arm te zijn", wat dus niet alleen toen t.o.v. hevige gevoelens uit die schizofrenieperiode gold, maar ook nu weer v.w.b. andere gevoelens.
Gisteren samen met mijn ex-psychiater en zijn jongste zoon naar Milaan geweest, om opnieuw deel te nemen aan de vergaderingen om in november 2010 de 'Derde nationale dag voor stemmenhoorders' te organiseren. Voor de vergadering eventjes langs de Duomo en nog wat monumenten in het centrum gegaan, daar die jongen Milaan nog nooit bezocht had. Ik heb gemerkt dat Tibald, mijn ex-psychiater, superefficient is in het gebruik van trein, metro, kaartjes-inkoop enzovoort. Ik liep alleen maar snel met of achter hen aan en riskeerde op het einde zelfs tussen een metro-deur bekneld te raken. Zò snel en efficient ben ik persoonlijk echt niet, hoor: zelfs in mijn betere tijden deed ik het kalmer aan, maar ja, zìjn beroep en zijn enorm vele reizen dwingen hem daar uiteindelijk toch wel toe. Gossie, wat er allemaal niet komt kijken voor de organisatie van zo'n gebeurtenis. Dit is al de 2° vergadering en ik merk dat er alleen nog maar méér ideeen bijkomen, omdat er enkel meer personen bij waren. Nog niet al te veel details extra, maar er ontstaan problemen, waaronder: de financiering; het zullen 2 dagen worden i.p.v. 1; het tema van de 'stemmenhoorders' moet centraal blijven; ook de S.I.E.P. (ital. psychiatrisch epidemiologisch researchorganisatie) zal er bij betrokken worden; misschien de aanwezigheid van 'n engelse 'ervaringsdeskundige' (Rufus May misschien..?), die al samenwerkt binnen de psychiatrieresearch om deze mogelijkheid ook hier te starten; stigma bevechten; de rol van vrijwilligerswerk hier; organisaties ITACA en OPLA; prof. M. Romme en Sandra Escher zullen er zeker zijn; uitleg van wat 'recovery' betekent; korte speechen van (ex-)'stemmenhoorders over hun genezingsproces; wie zal als segretariaat voor de organisatie zorgen; dr. Cirri van de radio (was er niet) er nog bij betrekken, daar hij wel geinteresseerd was enzovoort.
Hier een gedicht van Simon Vinkenoog, dat ik uit de bundel 'Komrij's nederlandse poezie' aanhaal, dat ook véél te maken heeft met de thematiek van de zgn. geesteszieken', waaronder dus ook 'schizofrene' mensen vallen. Hier het gedicht:
IK, SCHADUW
Een ander ben ik, gestoken in mijn kleren, die met mijn naam wordt aangesproken.
Hij woont in hetzelfde huis als ik, wij slapen met dezelfde vrouw en lezen terzelfdertijd dezelfde boeken.
's Morgens wordt hij in mij wakker, staat met mij op, wast zich en scheert mij, wij nemen samen afscheid, lopen samen door de straten.
Hij werkt, hij denkt, hij eet voor mij, uit mijn mond komen ook zijn woorden. Soms overvalt hij hersenschuddend mij en grijpt de kans aan, in mij rond te moorden.
Ik haat hem: hij verraadt mijn geheimen. Wat ik niet zeggen wil schreeuwt hij voluit van de daken.
Ik weet niet meer wie ik ben, ik weet niet waar hij mij zal leiden, maar als ik niet meer leef neem dan gerust zijn handschrift voor het mijne.
De 'schaduw', onze schaduw, want dit betreft iedere mens, is ons onbewuste. En deze aanwezigheid in ons is en/of blijft vele mensen een leven lang een raadsel. Zelfkennis is moeilijk te vergaren in het leven en dit is een continue taak als men die al wil bereiken. Wat nu zijn rol speelt in de 'geesteszieken' zijn juist onverwerkte problematieken, die zich in hun (ons) zgn. 'vreemde' gedrag uiten. En dit zijn allen, 'schizofrene' fantasieen inbegrepen, uitingen van ons onbewuste, die ons uiteindelijk laten merken dat zij 'dringen' naar een bewustere verwerking. Dit is, erg beknopt, nu dat waar de 'psychoanalyse' zich vooral mee bezig houdt. Natuurlijk heeft de psychoanalyse niet alléén interesse voor de psychopathologische manifestaties, maar voor alle manifestaties ervan, dus is hierin de zgn. 'gezonde' én 'zieke' bevolking begrepen.
Gistermiddag werd niet de film 'Minority Report' van Philip Dick geprojecteerd, maar 'Paycheck'. Ik ben niet iemand die van allerlei genre 'science fiction' houdt, maar deze film van P. Dick vond ik echt goed en interessant. Ik zelf zag er, ook vooraf wetend dat hij tijdens zijn leven een 'schizofrenie'-diagnose heeft gehad, wel elementen in terug, die ik via mijn vele verschillende lecturen én eigen ervaring van 'schizofrene' fantasieen weet. Ik verwijs voor evt. verdere informatie naar Wikipedia op Internet. Ik wil zelf wel wat van zijn originele romans lezen en wat meer over hem te weten komen. In januari zullen er nog 2 films van hem hier geprojecteerd worden.
Vandaag zal er weinig van mijn kant op dit weblog verschijnen omdat ik een reunie te Milaan heb voor de organisatie van de 'Derde nationale dag van stemmenhoorders', die volgend jaar november te Milaan zal worden gehouden. Ook prof. Marius Romme en Sandra Escher zullen er volgend jaar zijn, verder Cristina Contini, dott. Marcello Macario en nog anderen. Ook ik zal mijn speech dan houden. Ik geloof dat men hier ook wil proberen het initiatief te herhalen, dat Romme en Escher jaren geleden in Nederland uitvoerden: de mensen via de radio uit te nodigen - door ze toch anoniem te laten - zich door bellen te melden en te praten over de stemmen die zij horen, ook over de aard van die stemmen. Het schijnt héél wat vaker voor te komen als gedacht en ook vaak zonder dat men met de psychiatrie in contact komt of dat het pathologisch wordt. De hele dag naar Milaan: toch nog 4 uur met de trein, hoor, tussen heen- en terugreis.
Buiten de 22, in mijn autobiografische boek aangehaalde boeken, die ik heb gelezen en die allen het argument 'schizofrenie' direct of indirect betreffen, heb ik ook nog de volgende boeken gelezen, vòòr, tijdens of nà mijn schrijfproces: - 'Dante's Cure: A Journey Out of Madness' van Daniel Dorman; - 'Wie is van hout' van Jean Foudraine; - 'Leven met schizofrenie' van Rigo van Meer (mijn oordeel: 1 ster i.p.v. 5); - 'A Fight to Be' van Ronald Bassman; - 'Getting your Life back together when you have schizophrenia' van Roberta Temes (mijn oordeel: 1 ster i.p.v. 5); - 'Inferno' van August Strindberg (pracht egodocument van een 'schizofrenie'-ervaring); Verder ben ik bezig met het lezen van 'Collected Papers on Schizophrenia' van Harold Searles, met 'Schizophrenic Disorders' van Ping-Nie Pao (moet ik af en toe wel op zij leggen daar het zware stof is, die ik langzaam moet laten bezinken) en 'Psychic Retreats' van John Steiner. Van vele van bovenstaande en andere boeken vindt men een beschrijving onder boekenplank.nl. Als men daar onder 'Jullie Boekenplank' onder de ledenlijst mijn naam opzoekt, vindt men bijna van alle door mij gelezen boeken een beschrijving. Let wel: dit is niet allemaal voor iedereen geschikte leesstof. Sommigen zullen de psychoanalytische literatuur niet al te veel of al te gemakkelijk begrijpen en anderen zullen bepaalde specialistische lectuur ook beangstigend kunnen vinden. Verder heb ik ook recent het italiaanstalige boek 'Schizofrenia' van Gaetano Benedetti gelezen. Thuis heb ik ook nog zijn boek 'Psicoterapia come sfida esistenziale' en het boek 'Quale psicoanalisi per le psicosi' van A. Correale en L. Rinaldi, maar deze 2 moet ik nog lezen. Via Internet heb ik ook vele 'first person accounts' van schizofrenie gelezen.
Ik voeg linksboven het embleem van 'Goofy' toe. Toen broer 'kleine Hans', waaraan ik ook zo gehecht ben, naar de lagere school ging, werd hij op school 'Goofy' genoemd, roepnaam die te voorschijn kwam met een speling op onze achternaam Govers. Vanaf die tijd hebben bijna alle Goverszussen en broers dit embleem als typisch voor onze familie aangenomen. Vandaar 'Goofy' hier.
Philip Dick is erg bekend om zijn science fiction films en boeken. Philip Dick kreeg tijdens zijn leven ook een 'schizofrenie'-diagnose en het schijnt dat hij zijn persoonlijke belevenissen desomtrent ook in films verwerkt heeft. Misschien ga ik vanmiddag kijken naar de projectie van zijn film 'Minority Report". In ieder geval signaleer ik hem hier voor evt. andere geinteresseerden. Mijn ex-psychiater is een liefhebber van zijn boeken en films en heeft een serie filmprojecties en lezingen georganiseerd in de GGZ-zone, waar ik eerst woonde, tijdens mijn 'schizofrene' tijd. Ik ben vanwege deze manifeste problematiek van mij namelijk van eind 1995 t/m half 1999 van mijn man gescheiden geweest.
Een korte note hier voor evt. geinteresseerden: van het gisteren op dit weblog genoemde boek 'Leven met schizofrenie' van Rigo van Meer heb ik een uitgebreidere beschrijving/recensie gegeven onder 'mijn boekenplank.nl' . Wat ik erover onder bolcom.nl schreef is maar weinig spul.
Daar wij nu rond de feestdagen zijn, iets over onze gewoontes hier. Ik lees onder het site Wereldexpat dat vele nederlanders, die in het buitenland wonen daar nog Sinterklaas en zelfs Koninginnedag (!) blijven vieren. Ik herinner mij nog dat ik er nogal versteld van stond, toen ik binnen het Nederlandse Consulaat in Turijn zovele fotos van de koninklijke familie zag hangen. Verering of zovéél interesse in het doen en laten van een koningshuis is al nooit iets voor mij geweest. Ook niet voor het doen en laten van presidenten, maar daar hoor je hier weinig van. Wat dit betreft herinner ik mij hoe broer Ruud mij nog vóór 1990 schreef, dat hij bij zijn woningverandering ook een kaartje met zijn adreswijziging naar de koninklijke familie te Soestdijk en zelfs naar de paus had gestuurd. Zal wel nooit ter bestemming zijn gekomen, maar ik kan er nu nog om gniffelen. En dit geeft, geloof ik, al een beetje beknopt aan hoe wij Govertjes er mee om kunnen springen. Sinterklaas heb ik nooit meer gevierd, eenmaal in het buitenland, wel heb ik voor zoon Claudio eens ter begeleiding van een kerstcadeautje in 1997 een licht spottende rijm geschreven en rijmen was al iets wat vaak onze laatste Sinterklaasfeesten thuis begeleidde. Achteraf gezien, zat ik toen al behoorlijk dicht bij mijn I.B.S. en dus nogal volop in mijn galopperende schizofrene fantasieën: ik had zelfs toen dus nog steeds aardig af en toe mijn voeten op de grond. Ik nam hem spelend voor de gek, omdat hij er nooit van te overtuigen was zijn zware rug-schoolzak te verlichten en ook omdat hij vaak juist op zaterdagmiddag, terwijl wij aanstalten maakten om hem naar zijn vaders huis aan de andere kant van de stad te begeleiden, mij nog eventjes moest laten zien hoe goed hij blokfluit had leren spelen op de middelbare school. En dit camoufleerde ik binnen het thema rond het overbekende italiaanse literatuurboek I promessi sposi, dat toen al schoolstof voor hem was. Enkel in de eerste jaren ná mijn terugkeer thuis bij man en zoon, versierde ik de kleine kerstboom nog wel eens en ook gang, zitkamer en Claudios kamer, maar met schaarse versiering. Sinds een paar jaar staat er echter steevast bovenop een kastje in onze gang een mooie uitstelling van zwarte houten, gestiliseerde kerstfiguren (koningen, herders, Maria, Jozef, kribbetje met Jezuskind en schaapjes). Tijdens mijn overkomst in 1996 rondom de Kerst bezocht ik alléén mijn vader en gaf hij mij dat cadeau. Eerlijk gezegd was deze erg mooie kerststal hem door zus Patricia cadeau gegeven en is die in een afrikaans land gemaakt, maar papa had toen al een verminderd gezichtsvermogen en uiteindelijk was het een van zijn stille manieren om affect te uiten. Ik ben sinds jaren niet meer katholiek (ben, geloof ik, van junghiaanse ideeën, als men dat zo uit kan drukken), maar deze kerstfiguren roepen toch wel herinneringen op en symboliseren of vormen ook een beetje een brug naar mijn jeugd en de pracht feestdagen met hun gezinsatmosfeer. Eigenlijk ben ik nooit echt katholiek geweest, wél gelovig, maar nooit katholiek, ook al was onze opvoeding thuis en op de scholen een katholieke. Ik zal later op de dag nog een fotootje van een mooie kerststal uit Bolivie toevoegen. Ongeveer 1 maand geleden bezocht ik namelijk tijdens een trip het Santuario di Oropa, vlak bij Biella, en onder de kerk was er een mooie tentoonstelling van kerststallen uit verschillende landen.
Eventjes lucht geven aan bepaalde irritaties, die zeker ook zgn. experts op kunnen roepen. Zoals ik al op het einde van mijn boek schrijf (zie Nawoord) is niemand perfect, ook psychologen, psychiaters en psychotherapeuten niet en dit is echt niet alleen mijn mening. Vele mensen met een universiteitstitel, in verschillende disciplines, hebben een té hoge eigendunk en gedragen zich vaak als alom-betweters. Onder www.bolcom.nl heb ik dit jaar ook een half 'negatief' kommentaar geplaatst over het boek 'De bevrijdende kracht van emoties' van Riet Okken. En toch is dit een psychologe en psychotherapeute met een lange werkcarrière. Het boek 'Leven met schizofrenie' van Rigo van Meer, al aan zijn 6° druk, nog wel geschreven door een psychiater met een lange werkcarrière (!) heeft op datzelfde site ook een negatief kommentaar van mij gekregen. Het lezen van dit boek riep in mij echt woede op. Zie ook mijn note hierover op 10 december. Zo begon ik dit jaar ook vol enthousiasme het boek 'De jongen die opgroeide als hond' van Bruce Perry te lezen, uitgegeven in 2007. En het is echt een grotendeels waardevol boek. Maar potverd... !! Dan lees ik in de laatste hoofdstukken toch weer van die betweterige oordelen, zoals op blz. 226: "... nog niet zo lang geleden werd gedacht dat schizofrenie veroorzaakt werd door 'schizofrenogene moeders' en werd autisme geweten aan 'ijskastmoeders' (moeders die kil en ongevoelig zijn). Inmiddels weten we daterfelijkheid en biologie de hoofdrol spelen in de etiologie van die aandoeningen." Ja, de pot op! Heeft die man, ook (kinder)psychiater en psychotherapeut, ooit met schizofrene mensen in therapie te maken gehad of wat gelezen van andere experts met jarenlange ervaring in de psychotherapie met zgn. 'schizofrenen'? De Chestnut Lodge-ervaring, Harold Searles, Jean Foudraine, Gaetano Benedetti, Hyman Spotnitz, Pao, Frieda Fromm-Reichmann, Luc Ciompi ...?? De zgn. experts! Zoals men in Italie als gezegde gebruikt ...: 'experts van mijn laarzen'!
Voor de bezoekers hier, die ook stemmen horen of hoorden, engels spreken en zin hebben iets over hun eigen ervaring te schrijven, in een boek dat INTERVOICE volgend jaar zal publiceren, haal ik hier uit hun site een verzoek aan. Ook kan men het doorgeven aan kennissen die stemmen horen of hoorden:
"Hearing Voices: The Personal Stories of Voice Hearers Intervoice and Ben Gray are putting together a book on the experiences and stories of hearing voices. The emphasis is about all sorts of voices and voice hearers and all sorts of points of view and personal journeys. What did the voices say? How did they make you feel? What was the reaction of family, friends and mental health professionals? If you would like to contribute to this book, then please send your story to the email below. You should try to write between 1- 10 pages on your experiences (300- 3000 words). All profits will be donated to the funding of Intervoice. If we are going to change and improve voice hearers' lives, then your stories are the first place to start. Please email: voices2009@hotmail.co.uk "
Ik heb zelf ook een tekst van ca. 2700 woorden gestuurd, al in de afgelopen maand januari.
Het is frappant, maar des te meer ik bezig ben met mijn schrijf- en enorme leesproces, wat allemaal ongeveer vanaf juni 2006 enorm is gestegen, des te meer ik overal duidelijke verbanden begin te zien, meer begrijp uit mijn vroegere levenservaringen, méér in contact raak met de betekenissen van mijn dromen enzovoort. Stimulerend waren geloof ik vooral de boeken van Alexander Lowen, van Carl Gustav Jung, Gaetano Benedetti, de hechtingstheorie van John Bowlby, en nu - erg interessant en stimulerend - het aangehaalde boek van Harold Searles. Ik sta er echt versteld van! Gisteravond las ik een stuk uit hoofdstuk 6 van het boek van Searles en, hup, juist vanochtend maak ik desbetreffend een betekenisvolle droom over mijn vader, waarin ik ook eens juiste woede tegenover hem uit.
Ik herinner mij dat ik ongeveer nà 1977 in Italie de musical 'Jesus Christ Superstar' zag, samen met mijn man, en dat ik bepaalde liedjes eruit zò prachtig vond. Daartussen was ook de song van Maria Magdalena 'Could we start again please?' Ik neuriede die toen vaak, binnen- en buitenshuis. Nu ga ik eventjes uitwijden: tijdens het samenstellen van mijn autobiografische verhaal, kwam - eindelijk - na het vele lezen en herlezen als uitlaatklep nà het schrijven van 'Vervreemd' (zie hieronder) mijn gedicht 'Betreuren' op papier, een niet al te vrolijk gedicht, waarin ik eindelijk mijn moeder goed (diep) vaarwel zeg... liefst 13 jaar nà haar overlijden! Want wat wij 'schizofrenen' altijd onbewust blijven koesteren is de hoop zomaar vanaf nul een nieuwe band (met onze moeder) te kunnen beginnen, vanaf een schone lei. En eindelijk werd ik mij dàt toen bewust. Wat dit betreft haal ik hier aan wat Harold Searles op de eerste blz. in hoofdstuk 5 van 'Collected Papers on Schizophrenia and Related Subjects' schrijft: "Maar de wraakzuchtigheid (zie in mijn geval mijn vele schriftelijke aanklachten, mijn rebelgedrag tegenover mijn moeder en mijn woede t.o.v. mijn moeder, die ik tijdens de eerste jaren van de gesprekstherapie uitte) schijnt uiterst geschikt te zijn voor de wegwerking van de pijn en van de scheidingsangst. Zij staat het individu toe de ervaring van deze twee affecten te ontwijken en uit te stellen, omdat hij nooit echt van de persoon, waarnaar zijn wraakzucht gericht is, afstand heeft gedaan." In mijn boek, in het hoofdstuk 'Mijn leven vòòr de schizofrenie' haal ik ook andere dingen aan, waartussen ook een liedje, dingen die mij als kind zò bevielen. Net als dromen, lapsus(sen), de voorkeur voor bepaalde sprookjes of schilderijen en vele, vele andere manifestaties van ons onbewuste, was dit zingen van mij van bepaalde liedjes die mij erg aantrokken al een teken van wat ik een leven lang in mij droeg en nooit goed verwerkt had. Lia, die de song 'Could we start again please?' toen overal zo vrolijk zong of neuriede... Ook het lied 'I don't know how to love him' ( = her = my mother) was trouwens geschikt om mijn ex-problematiek te verwoorden en vind aansluiting aan wat ik hierover momenteel in hoofdstuk 7 van Searles' boek lees. Ook dit lied zong ik toendertijd met vervoering.
Nu - jaren later - na mijn jarenlange gesprekstherapie, zelfstudie in zovele boeken (psychiatrieboeken, first person accounts en andere), het lange schrijfproces rondom mijn autobiografische boek en speeches, het verdere nadenken enzovoort, zou ik persoonlijk de zgn. 'schizofrenie' liever beschrijven als een HECHTINGSSTOORNIS. Natuurlijk sluit ik de extra erfelijke gevoeligheid niet uit (er zijn in mijn familie -1° graadsfamilieleden - nog andere personen met 'geestelijke gezondheidsproblemen', waarvan 1 met precies dezelfde problematiek als de mijne). Op psychoanalytisch niveau zou men het misschien ook een 'oer-verdedigingsmechanisme' kunnen noemen. Niemand heeft dit alles bewust gewild, maar hoeveel zou er niet anders zijn gelopen indien aan velen (al mijn familieleden inbegrepen) simpelweg bekend was geweest - en zij daarmee misschien geholpen zouden zijn (?) - dat meer lichamelijk contact zo veel geholpen zou hebben: knuffelen, omhelzen, zoenen, aanraken... Na het beeindigen van mijn verhaal ben ik op een tweedehands marktje in Noord-Italie toevallig het boekje 'Il linguaggio della pelle' ('Tastzin') van Ashley Montagu tegengekomen, waarin hij ook vele onderzoeken van Alexander Lowen aanhaalt. Dat via goed lichamelijk contact, bovenal in de eerste levensjaren, het IK-gevoel verstevigd wordt, weten zovelen zelfs vandaag de dag nog niet, jammer genoeg. Triest, maar waar!
Vòòr 1999 ben ik vier jaar lang manifest 'paranoid schizofreen' geweest (d.w.z. met achtervolgingswanen), maar in feite was ik onbewust mijn leven lang potentieel 'schizofreen'. Ik heb in 1998 met behulp van een I.B.S. (= In Bewaring Stelling) 2 maanden lang op de psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis doorgebracht en daarna nog 13 maanden in een therapeutische woongemeenschap, gelukkig aldoor met véél bewegingsvrijheid, wat mij enorm heeft geholpen. Daarna ben ik naar huis terug gekeerd en heb ik jarenlang een psychodynamische gesprekstherapie (psychotherapie) gehad, die april 2009 kompleet tot een einde is gekomen. De eerste 2 jaar ongeveer ontmoette ik mijn psychotherapeute 1 uur per week, daarna een poos 1 uur in de 2 weken en vanaf eind 2002 ongeveer nog maar 1 uur per maand. Ik ben evengoed in contact gebleven met de twee professionals die mij zo enorm hebben geholpen/bijgestaan: mijn ex-psychotherapeute en mijn ex-psychiater. Bovenal heb ik nog contacten met mijn ex-psychiater, dr. Tibaldi, vanwege ons beider interesse in de bevordering van positieve verhalen van genezing van 'schizofrenie', in de stigma-bestrijding en in allerhand andersoortige activiteiten, die met de GGZ verbonden zijn.
