Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
10-12-2009
genoemd boek 'Leven met schizofrenie'
Een korte note hier voor evt. geinteresseerden: van het gisteren op dit weblog genoemde boek 'Leven met schizofrenie' van Rigo van Meer heb ik een uitgebreidere beschrijving/recensie gegeven onder 'mijn boekenplank.nl' . Wat ik erover onder bolcom.nl schreef is maar weinig spul.
Daar wij nu rond de feestdagen zijn, iets over onze gewoontes hier. Ik lees onder het site Wereldexpat dat vele nederlanders, die in het buitenland wonen daar nog Sinterklaas en zelfs Koninginnedag (!) blijven vieren. Ik herinner mij nog dat ik er nogal versteld van stond, toen ik binnen het Nederlandse Consulaat in Turijn zovele fotos van de koninklijke familie zag hangen. Verering of zovéél interesse in het doen en laten van een koningshuis is al nooit iets voor mij geweest. Ook niet voor het doen en laten van presidenten, maar daar hoor je hier weinig van. Wat dit betreft herinner ik mij hoe broer Ruud mij nog vóór 1990 schreef, dat hij bij zijn woningverandering ook een kaartje met zijn adreswijziging naar de koninklijke familie te Soestdijk en zelfs naar de paus had gestuurd. Zal wel nooit ter bestemming zijn gekomen, maar ik kan er nu nog om gniffelen. En dit geeft, geloof ik, al een beetje beknopt aan hoe wij Govertjes er mee om kunnen springen. Sinterklaas heb ik nooit meer gevierd, eenmaal in het buitenland, wel heb ik voor zoon Claudio eens ter begeleiding van een kerstcadeautje in 1997 een licht spottende rijm geschreven en rijmen was al iets wat vaak onze laatste Sinterklaasfeesten thuis begeleidde. Achteraf gezien, zat ik toen al behoorlijk dicht bij mijn I.B.S. en dus nogal volop in mijn galopperende schizofrene fantasieën: ik had zelfs toen dus nog steeds aardig af en toe mijn voeten op de grond. Ik nam hem spelend voor de gek, omdat hij er nooit van te overtuigen was zijn zware rug-schoolzak te verlichten en ook omdat hij vaak juist op zaterdagmiddag, terwijl wij aanstalten maakten om hem naar zijn vaders huis aan de andere kant van de stad te begeleiden, mij nog eventjes moest laten zien hoe goed hij blokfluit had leren spelen op de middelbare school. En dit camoufleerde ik binnen het thema rond het overbekende italiaanse literatuurboek I promessi sposi, dat toen al schoolstof voor hem was. Enkel in de eerste jaren ná mijn terugkeer thuis bij man en zoon, versierde ik de kleine kerstboom nog wel eens en ook gang, zitkamer en Claudios kamer, maar met schaarse versiering. Sinds een paar jaar staat er echter steevast bovenop een kastje in onze gang een mooie uitstelling van zwarte houten, gestiliseerde kerstfiguren (koningen, herders, Maria, Jozef, kribbetje met Jezuskind en schaapjes). Tijdens mijn overkomst in 1996 rondom de Kerst bezocht ik alléén mijn vader en gaf hij mij dat cadeau. Eerlijk gezegd was deze erg mooie kerststal hem door zus Patricia cadeau gegeven en is die in een afrikaans land gemaakt, maar papa had toen al een verminderd gezichtsvermogen en uiteindelijk was het een van zijn stille manieren om affect te uiten. Ik ben sinds jaren niet meer katholiek (ben, geloof ik, van junghiaanse ideeën, als men dat zo uit kan drukken), maar deze kerstfiguren roepen toch wel herinneringen op en symboliseren of vormen ook een beetje een brug naar mijn jeugd en de pracht feestdagen met hun gezinsatmosfeer. Eigenlijk ben ik nooit echt katholiek geweest, wél gelovig, maar nooit katholiek, ook al was onze opvoeding thuis en op de scholen een katholieke. Ik zal later op de dag nog een fotootje van een mooie kerststal uit Bolivie toevoegen. Ongeveer 1 maand geleden bezocht ik namelijk tijdens een trip het Santuario di Oropa, vlak bij Biella, en onder de kerk was er een mooie tentoonstelling van kerststallen uit verschillende landen.
Eventjes lucht geven aan bepaalde irritaties, die zeker ook zgn. experts op kunnen roepen. Zoals ik al op het einde van mijn boek schrijf (zie Nawoord) is niemand perfect, ook psychologen, psychiaters en psychotherapeuten niet en dit is echt niet alleen mijn mening. Vele mensen met een universiteitstitel, in verschillende disciplines, hebben een té hoge eigendunk en gedragen zich vaak als alom-betweters. Onder www.bolcom.nl heb ik dit jaar ook een half 'negatief' kommentaar geplaatst over het boek 'De bevrijdende kracht van emoties' van Riet Okken. En toch is dit een psychologe en psychotherapeute met een lange werkcarrière. Het boek 'Leven met schizofrenie' van Rigo van Meer, al aan zijn 6° druk, nog wel geschreven door een psychiater met een lange werkcarrière (!) heeft op datzelfde site ook een negatief kommentaar van mij gekregen. Het lezen van dit boek riep in mij echt woede op. Zie ook mijn note hierover op 10 december. Zo begon ik dit jaar ook vol enthousiasme het boek 'De jongen die opgroeide als hond' van Bruce Perry te lezen, uitgegeven in 2007. En het is echt een grotendeels waardevol boek. Maar potverd... !! Dan lees ik in de laatste hoofdstukken toch weer van die betweterige oordelen, zoals op blz. 226: "... nog niet zo lang geleden werd gedacht dat schizofrenie veroorzaakt werd door 'schizofrenogene moeders' en werd autisme geweten aan 'ijskastmoeders' (moeders die kil en ongevoelig zijn). Inmiddels weten we daterfelijkheid en biologie de hoofdrol spelen in de etiologie van die aandoeningen." Ja, de pot op! Heeft die man, ook (kinder)psychiater en psychotherapeut, ooit met schizofrene mensen in therapie te maken gehad of wat gelezen van andere experts met jarenlange ervaring in de psychotherapie met zgn. 'schizofrenen'? De Chestnut Lodge-ervaring, Harold Searles, Jean Foudraine, Gaetano Benedetti, Hyman Spotnitz, Pao, Frieda Fromm-Reichmann, Luc Ciompi ...?? De zgn. experts! Zoals men in Italie als gezegde gebruikt ...: 'experts van mijn laarzen'!
Voor de bezoekers hier, die ook stemmen horen of hoorden, engels spreken en zin hebben iets over hun eigen ervaring te schrijven, in een boek dat INTERVOICE volgend jaar zal publiceren, haal ik hier uit hun site een verzoek aan. Ook kan men het doorgeven aan kennissen die stemmen horen of hoorden:
"Hearing Voices: The Personal Stories of Voice Hearers Intervoice and Ben Gray are putting together a book on the experiences and stories of hearing voices. The emphasis is about all sorts of voices and voice hearers and all sorts of points of view and personal journeys. What did the voices say? How did they make you feel? What was the reaction of family, friends and mental health professionals? If you would like to contribute to this book, then please send your story to the email below. You should try to write between 1- 10 pages on your experiences (300- 3000 words). All profits will be donated to the funding of Intervoice. If we are going to change and improve voice hearers' lives, then your stories are the first place to start. Please email: voices2009@hotmail.co.uk "
Ik heb zelf ook een tekst van ca. 2700 woorden gestuurd, al in de afgelopen maand januari.
Het is frappant, maar des te meer ik bezig ben met mijn schrijf- en enorme leesproces, wat allemaal ongeveer vanaf juni 2006 enorm is gestegen, des te meer ik overal duidelijke verbanden begin te zien, meer begrijp uit mijn vroegere levenservaringen, méér in contact raak met de betekenissen van mijn dromen enzovoort. Stimulerend waren geloof ik vooral de boeken van Alexander Lowen, van Carl Gustav Jung, Gaetano Benedetti, de hechtingstheorie van John Bowlby, en nu - erg interessant en stimulerend - het aangehaalde boek van Harold Searles. Ik sta er echt versteld van! Gisteravond las ik een stuk uit hoofdstuk 6 van het boek van Searles en, hup, juist vanochtend maak ik desbetreffend een betekenisvolle droom over mijn vader, waarin ik ook eens juiste woede tegenover hem uit.
Ik herinner mij dat ik ongeveer nà 1977 in Italie de musical 'Jesus Christ Superstar' zag, samen met mijn man, en dat ik bepaalde liedjes eruit zò prachtig vond. Daartussen was ook de song van Maria Magdalena 'Could we start again please?' Ik neuriede die toen vaak, binnen- en buitenshuis. Nu ga ik eventjes uitwijden: tijdens het samenstellen van mijn autobiografische verhaal, kwam - eindelijk - na het vele lezen en herlezen als uitlaatklep nà het schrijven van 'Vervreemd' (zie hieronder) mijn gedicht 'Betreuren' op papier, een niet al te vrolijk gedicht, waarin ik eindelijk mijn moeder goed (diep) vaarwel zeg... liefst 13 jaar nà haar overlijden! Want wat wij 'schizofrenen' altijd onbewust blijven koesteren is de hoop zomaar vanaf nul een nieuwe band (met onze moeder) te kunnen beginnen, vanaf een schone lei. En eindelijk werd ik mij dàt toen bewust. Wat dit betreft haal ik hier aan wat Harold Searles op de eerste blz. in hoofdstuk 5 van 'Collected Papers on Schizophrenia and Related Subjects' schrijft: "Maar de wraakzuchtigheid (zie in mijn geval mijn vele schriftelijke aanklachten, mijn rebelgedrag tegenover mijn moeder en mijn woede t.o.v. mijn moeder, die ik tijdens de eerste jaren van de gesprekstherapie uitte) schijnt uiterst geschikt te zijn voor de wegwerking van de pijn en van de scheidingsangst. Zij staat het individu toe de ervaring van deze twee affecten te ontwijken en uit te stellen, omdat hij nooit echt van de persoon, waarnaar zijn wraakzucht gericht is, afstand heeft gedaan." In mijn boek, in het hoofdstuk 'Mijn leven vòòr de schizofrenie' haal ik ook andere dingen aan, waartussen ook een liedje, dingen die mij als kind zò bevielen. Net als dromen, lapsus(sen), de voorkeur voor bepaalde sprookjes of schilderijen en vele, vele andere manifestaties van ons onbewuste, was dit zingen van mij van bepaalde liedjes die mij erg aantrokken al een teken van wat ik een leven lang in mij droeg en nooit goed verwerkt had. Lia, die de song 'Could we start again please?' toen overal zo vrolijk zong of neuriede... Ook het lied 'I don't know how to love him' ( = her = my mother) was trouwens geschikt om mijn ex-problematiek te verwoorden en vind aansluiting aan wat ik hierover momenteel in hoofdstuk 7 van Searles' boek lees. Ook dit lied zong ik toendertijd met vervoering.
Nu - jaren later - na mijn jarenlange gesprekstherapie, zelfstudie in zovele boeken (psychiatrieboeken, first person accounts en andere), het lange schrijfproces rondom mijn autobiografische boek en speeches, het verdere nadenken enzovoort, zou ik persoonlijk de zgn. 'schizofrenie' liever beschrijven als een HECHTINGSSTOORNIS. Natuurlijk sluit ik de extra erfelijke gevoeligheid niet uit (er zijn in mijn familie -1° graadsfamilieleden - nog andere personen met 'geestelijke gezondheidsproblemen', waarvan 1 met precies dezelfde problematiek als de mijne). Op psychoanalytisch niveau zou men het misschien ook een 'oer-verdedigingsmechanisme' kunnen noemen. Niemand heeft dit alles bewust gewild, maar hoeveel zou er niet anders zijn gelopen indien aan velen (al mijn familieleden inbegrepen) simpelweg bekend was geweest - en zij daarmee misschien geholpen zouden zijn (?) - dat meer lichamelijk contact zo veel geholpen zou hebben: knuffelen, omhelzen, zoenen, aanraken... Na het beeindigen van mijn verhaal ben ik op een tweedehands marktje in Noord-Italie toevallig het boekje 'Il linguaggio della pelle' ('Tastzin') van Ashley Montagu tegengekomen, waarin hij ook vele onderzoeken van Alexander Lowen aanhaalt. Dat via goed lichamelijk contact, bovenal in de eerste levensjaren, het IK-gevoel verstevigd wordt, weten zovelen zelfs vandaag de dag nog niet, jammer genoeg. Triest, maar waar!
Vòòr 1999 ben ik vier jaar lang manifest 'paranoid schizofreen' geweest (d.w.z. met achtervolgingswanen), maar in feite was ik onbewust mijn leven lang potentieel 'schizofreen'. Ik heb in 1998 met behulp van een I.B.S. (= In Bewaring Stelling) 2 maanden lang op de psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis doorgebracht en daarna nog 13 maanden in een therapeutische woongemeenschap, gelukkig aldoor met véél bewegingsvrijheid, wat mij enorm heeft geholpen. Daarna ben ik naar huis terug gekeerd en heb ik jarenlang een psychodynamische gesprekstherapie (psychotherapie) gehad, die april 2009 kompleet tot een einde is gekomen. De eerste 2 jaar ongeveer ontmoette ik mijn psychotherapeute 1 uur per week, daarna een poos 1 uur in de 2 weken en vanaf eind 2002 ongeveer nog maar 1 uur per maand. Ik ben evengoed in contact gebleven met de twee professionals die mij zo enorm hebben geholpen/bijgestaan: mijn ex-psychotherapeute en mijn ex-psychiater. Bovenal heb ik nog contacten met mijn ex-psychiater, dr. Tibaldi, vanwege ons beider interesse in de bevordering van positieve verhalen van genezing van 'schizofrenie', in de stigma-bestrijding en in allerhand andersoortige activiteiten, die met de GGZ verbonden zijn.
Begin januari 2009 heb ik samen met mijn ex-psychiater, dr.Tibaldi, een artikel geschreven voor een italiaans psychiatrisch tijdschrift met de titel 'Evidence based hope'. Het artikel is september jl. in het tijdschrift 'Psichiatria di comunità' verschenen. Het schijnt dat het nu ook door mijn vriendin Liz in het engels vertaald zal worden. Des te meer mensen te weten komen dat genezing van 'schizofrenie' mogelijk is, des te beter!
Vanmiddag heb ik de vertaalster uit Nieuw Zeeland ontmoet, die mijn verhaal in het engels heeft vertaald. Ik moet alles nog met kalmte alleen en samen met haar herzien en in 2010 zoeken wij dan allebei naar nog andere uitgeverijen in engelstalig gebied. Maar wie weet wanneer deze versie geprint zal worden. In ieder geval heb ik er een nieuwe vriendin aan overgehouden: Liz. Wij hebben ongeveer dezelfde leeftijd, ook zij getrouwd met een italiaan, maar zij met nog 2 dochters in de puberteit. En zij is heel wat minder jaren in Italie woonachtig. Ik vind in haar wat noten terug van mijn geboortecultuur. In Italie zijn zovele dingen anders, ook al raak je ook daar best aan gewend, door de jaren heen. Maar noten van andere culturen zijn erg verfrissend! Bovendien helpen ze je voortdurend om te relativeren.
De foto hiernaast werd op mijn 19° jaar op De Nok te Bergen N.H. door Gabriele, mijn toenmalige vriend, genomen. Dat was in een toen nog 'gelukkige' tijd van onze relatie. Toen heb ik ook dit gedicht voor hem geschreven:
ZUL JIJ DAT STRAKS NIET WETEN? (12 oktober 1971 - tot Gabriele)
Zul jij dat straks niet weten? Als ik je ogen kus en mijn wang langs de jouwe rasp? En jij je naam hoort uit mijn mond en je haar, pasgekamd direkt weer slordig zit? En wij dan overgelukkig in elkanders armen rusten?
Zul jij dan weten dat die uren zijn vooruitgedacht? En ik mijn tijd op 't Rembrandtsplein heb doorgebracht?
Lia Govers
Maar voor opgroeiende mensen met een problematiek als de mijne is/was de groei verwarrend, érg moeilijk en onbewust met véél pijn. Problemen die altijd op hun oplossing zullen wachten indien die niet in gesprekstherapie verwerkt zullen worden, volgens mij. Er zullen nog teksten volgen om bijv. dit gedicht met andere aan Gabriele te confronteren...
Een pracht van een spreuk en, let wel, eeuwenoud! Hoevele mensen klagen niet voortdurend, zijn vaak slecht gehumeurd of stellen niet op prijs wat zij dagelijks om zich heen hebben? Niet alleen de omgeving, maar ook de aanwezigheid van dierbare personen?
Daartegenover is er als erg positieve notitie, dat de, door mijzelf betaalde engelse versie van mijn autobiografische genezingsverhaal bijna klaar is. Ik ken al vele mensen, die er interesse in hebben, maar mijn zoeken is nog steeds naar een uitgeverij... Mocht iemand soms contacten of tips hebben voor een uitgeverij in engelstalige gebieden, dan hoor ik dat best graag, hoor.
In vergelijking met de nederlandse versie zijn deze engelse en ook de italiaanse versie taaltechnisch beter, maar moeten ze nog uitgegeven worden... De nederlandstalige zal bij een eventuele tweede druk verbeterd worden.
Sinds anderhalf jaar ben ik weer regelmatig in contact met een man van middelbare leeftijd, die ik tijdens mijn verblijf van ca. 13 mnd. binnen de therapeutische woongemeenschap te Turijn (eind juli '98 - eind aug. '99) heb leren kennen en waar ik toendertijd de beste en meeste aanspraak mee had. Hij - en dit weet ik pas sinds een paar jaar - heeft ook mijn zelfde problematiek gehad, maar is langere tijden in verschillende woongemeenschappen geweest, zoals ook in andere woonstructuren. Sinds ca. 6 jr. woont hij geheel alleen. Een keer in de week gaan wij bijna steevast buitenshuis eten en wandelen wij wat, natuurlijk veel in gesprekken uitwisselend. Iets minder vaak toeren wij wel eens met, door hier in Turijn georganiseerde trips van de organisatie 'Il Bandolo' (een organisatie die vrijetijdsbezigheden opzet voor 'gebruikers', ex-gebruikers van de GGZ en hùn familieleden en/of vrienden). Vandaag hebben wij samen gegeten, véél nieuws uitgewisseld, wat in een parkje gezeten en kort gewandeld. Het is een goede vriend geworden!
Er tussen uit! Prachtig idee: ik ga vrijdagmiddag, zaterdag en zondag lekker toeren, samen met mijn man en 2 andere personen naar Ravenna en misschien ook Parma? Heb er echt zin in.
Stigma bestrijden - mijn bezigheden tot op vandaag
STIGMA bestrijden - mijn bezigheden tot op vandaag In juni 2006 hebben mijn ex-psychotherapeute (mijn therapie is in april 2009 beeindigd) en mijn ex-psychiater mij uitgenodigd mijn verhaal op te schrijven en daar voelde ik echt véél voor. Dat leek mij echt zin te hebben! Vanaf dat moment is ook mijn wil en volharding gegroeid al het mogelijke te doen om het stigma rondom de zgn. geestelijke ziekte, in dit geval schizofrenie te bestrijden. Ten allereerste omdat ik ook zeker weet dat niemand (mij en mijn ouders inbegrepen) ooit bewust heeft gewild wat uiteindelijk is uitgegroeid tot mijn levensprobleem. Met mijn verhaal heb ik deel genomen aan de nationale italiaanse schrijfwedstrijd van genezingsgevallen (Concorso Letterario Storie di Guarigione), waarvoor liefst 199 autobiografieen zijn binnengekomen. Voor de promotie van dit initiatief heb ik hetzij te Biella bij de start van deze wedstrijd hetzij te Turijn tijdens de Boekenbeurs (Fiera del Libro) een korte speech gehouden. Eind 2007 hebben mijn ex-psychiater, dr. Tibaldi, en ik een interview gehouden voor de gewestelijke televisie (Rai 3). Op 11 mei 09 heb ik te Alba een speech gehouden. Op 13 mei 09 was Ron Coleman door mijn ex-psychiater te Turijn uitgenodigd en die dag heb ik ook een langere beginspeech gehouden. Op 17 september 09 was ik te Maastricht tussen de speechers op het Eerste Wereldcongres van Intervoice. Op 13 november 09 was ik weer te Turijn aanwezig bij de grondlegging van een gewestelijke stemmenhoordersgroep te Turijn, samen met Cristina Contini en dr. Tibaldi. Stemmenhoordersgroep zoals die die Ron Coleman en Karen Taylor elders in de wereld organiseren en waaraan ook de mensen rondom prof. Marius Romme meewerken.
INTERVOICE-Congres te Maastricht - 17 en 18 sept. 2009
Tijdens het Eerste Wereldcongres van INTERVOICE (voice hearers), dat afgelopen september te Maastricht is gehouden, heb ik op 17 september 's middags ook mijn speech gehouden met de titel 'Achieving full recovery through becoming aware of meaning' (= Het bereiken van volle genezing door bewustwording van de betekenis(sen). Ik stond versteld over de vele verschillende gezichtspunten betreffende het verschijnsel van 'stemmen horen'. Veel studies en onderzoeken zijn er ook gedaan in de laatste jaren, waaronder ik die van dr. John Read (Nieuw Zeeland) aanhaal, die steeds meer de verbindingen aantonen tussen de hechtingstheorie van John Bowlby en het stemmen horen, in dit geval van de 'schizofrenie'. In feite is dr. Read ook door mijn ex-psychiater uitgenodigd volgend jaar zo'n soortgelijke presentatie in Noord-Italie te houden. Verder waren er onnoemelijk vele persoonlijke verhalen over het verband tussen stemmen horen en het verlies van geliefde familieleden, maar vooral tussen dit verschijnsel en fysieke mishandeling of sexueel misbruik tijdens de (prille) jeugdjaren, iets wat voor mijn geval niet geldt. Ik was wat men kan noemen 'emotionally neglected'. Ik heb nu echt mijn internationale contacten enorm uitgebreid. Ik ben nu ook actief ingesteld voor speechen tijdens italiaanse reunies van (ex-)'stemmenhoorders'. In november 2010 zal er te Milaan een nationale dag aan gewijd worden, die natuurlijk voorbereiding vraagt.
Ik ben een nederlandse vrouw, die al sinds haar 20-e jaar in Italie woont, nu met haar italiaanse man en zoon. Voor 1999 ben ik daar ca. 4 jaar lang manifest 'paranoid schizofreen' geworden. Gelukkig ben ik in Noord-Italie altijd met een menselijke psychiatrie in contact gekomen: met behulp van een jarenlange psychodynamische gesprekstherapie (= psychotherapie) ben ik nu volledig genezen. Sinds half 2002 neem ik geen psychofarmaca meer in en vooraf is het gebruik ervan langzaam afgebouwd. Een enorm grote ommekeer in mijn leven is begonnen sinds juni 2006, toen men mij heeft uitgenodigd tot het schrijven van mijn eigen verhaal. Dit is namelijk geeindigd in een enorm groot bevrijdend bewustwordingsproces, niet alleen via het ophalen van herinneringen, het onnoemelijke vele lezen en herlezen van mijn verhaal, maar ook door enorm vele ontdekkingen in boeken in en rondom de psychiatrie. Voor het schrijven van mijn verhaal ('Haal je een moederband niet meer in?' , uitgegeven door Free Musketeers, ISBN 9789048405145, direct dààr of bij normale boekhandels bestelbaar) heb ik 22 boeken gelezen en mijzelf daarmee geconfronteerd. En nog is mijn nieuwsgierigheid niet tot stoppen te brengen: na het verschijnen van het boek lees ik verder in nog andere psychiatrische lectuur (boeken van H. Searles, G. Benedetti, J. Steiner, Pao enz.).
Onze weekendtrip is, jammer genoeg, verschoven naar het volgende weekend.
