Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
09-12-2009
De feestdagen hier thuis
Daar wij nu rond de feestdagen zijn, iets over onze gewoontes hier. Ik lees onder het site Wereldexpat dat vele nederlanders, die in het buitenland wonen daar nog Sinterklaas en zelfs Koninginnedag (!) blijven vieren. Ik herinner mij nog dat ik er nogal versteld van stond, toen ik binnen het Nederlandse Consulaat in Turijn zovele fotos van de koninklijke familie zag hangen. Verering of zovéél interesse in het doen en laten van een koningshuis is al nooit iets voor mij geweest. Ook niet voor het doen en laten van presidenten, maar daar hoor je hier weinig van. Wat dit betreft herinner ik mij hoe broer Ruud mij nog vóór 1990 schreef, dat hij bij zijn woningverandering ook een kaartje met zijn adreswijziging naar de koninklijke familie te Soestdijk en zelfs naar de paus had gestuurd. Zal wel nooit ter bestemming zijn gekomen, maar ik kan er nu nog om gniffelen. En dit geeft, geloof ik, al een beetje beknopt aan hoe wij Govertjes er mee om kunnen springen. Sinterklaas heb ik nooit meer gevierd, eenmaal in het buitenland, wel heb ik voor zoon Claudio eens ter begeleiding van een kerstcadeautje in 1997 een licht spottende rijm geschreven en rijmen was al iets wat vaak onze laatste Sinterklaasfeesten thuis begeleidde. Achteraf gezien, zat ik toen al behoorlijk dicht bij mijn I.B.S. en dus nogal volop in mijn galopperende schizofrene fantasieën: ik had zelfs toen dus nog steeds aardig af en toe mijn voeten op de grond. Ik nam hem spelend voor de gek, omdat hij er nooit van te overtuigen was zijn zware rug-schoolzak te verlichten en ook omdat hij vaak juist op zaterdagmiddag, terwijl wij aanstalten maakten om hem naar zijn vaders huis aan de andere kant van de stad te begeleiden, mij nog eventjes moest laten zien hoe goed hij blokfluit had leren spelen op de middelbare school. En dit camoufleerde ik binnen het thema rond het overbekende italiaanse literatuurboek I promessi sposi, dat toen al schoolstof voor hem was. Enkel in de eerste jaren ná mijn terugkeer thuis bij man en zoon, versierde ik de kleine kerstboom nog wel eens en ook gang, zitkamer en Claudios kamer, maar met schaarse versiering. Sinds een paar jaar staat er echter steevast bovenop een kastje in onze gang een mooie uitstelling van zwarte houten, gestiliseerde kerstfiguren (koningen, herders, Maria, Jozef, kribbetje met Jezuskind en schaapjes). Tijdens mijn overkomst in 1996 rondom de Kerst bezocht ik alléén mijn vader en gaf hij mij dat cadeau. Eerlijk gezegd was deze erg mooie kerststal hem door zus Patricia cadeau gegeven en is die in een afrikaans land gemaakt, maar papa had toen al een verminderd gezichtsvermogen en uiteindelijk was het een van zijn stille manieren om affect te uiten. Ik ben sinds jaren niet meer katholiek (ben, geloof ik, van junghiaanse ideeën, als men dat zo uit kan drukken), maar deze kerstfiguren roepen toch wel herinneringen op en symboliseren of vormen ook een beetje een brug naar mijn jeugd en de pracht feestdagen met hun gezinsatmosfeer. Eigenlijk ben ik nooit echt katholiek geweest, wél gelovig, maar nooit katholiek, ook al was onze opvoeding thuis en op de scholen een katholieke. Ik zal later op de dag nog een fotootje van een mooie kerststal uit Bolivie toevoegen. Ongeveer 1 maand geleden bezocht ik namelijk tijdens een trip het Santuario di Oropa, vlak bij Biella, en onder de kerk was er een mooie tentoonstelling van kerststallen uit verschillende landen.
