Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
15-12-2009
verdere bezigheden rondom Milaan nov. 2010
Tussen mijn bezigheden, vooral in de komende weken, zit er nu ook die om met suggesties, ideeen enz. mee te werken aan de organisatie van de 'Derde reunie (2 dagen) voor stemmenhoorders', die in november 2010 te Milaan plaats zal vinden. Vanochtend kreeg ik 'n interessant engelstalig artikel binnen met 'n bijdrage van Rufus May als ervaringsdeskundige, die samenwerkt met de research in Engeland.Om dat goed te lezen, heb ik ook tijd en concentratie nodig. Verder komt dr. Macario (psychiater) aanzetten met vele ideeen, die ook overwogen moeten worden. En wij zijn uitgenodigd vooral in deze periode bijdragen te leveren omdat de aanvraag van financiering in de maand januari 2010 vervalt. Interessant, hoor, maar het neemt wel je tijd in beslag.
Een gedicht van H. Marsman, aangehaald uit de bundel 'Dichters van deze tijd':
HOLLAND
De hemel grootsch en grauw. daaronder het geweldig laagland met de plassen; boomen en molens, kerktorens en kassen, verkaveld door de slooten, zilvergrauw.
dit is mijn land, mijn volk; dit is de ruimte waarin ik wil klinken. laat mij één avond in de plassen blinken, daarna mag ik verdampen als een wolk.
Zoals vele nederlanders of belgiers die in het buitenland wonen wel zal overkomen, wordt ook mij vaak de vraag gesteld of ik geen heimwee naar Nederland heb. Ik heb die natuurlijk ook gehad, niet alleen naar het gezelschap en het leven met familieleden en vrienden, maar vooral ook naar nederlandse landschappen. Ook wel naar mijn geboortedorp Bergen (N.H.), maar ik ben na 2000 wel zo'n 6 of 7 keer dààr geweest, dus voorlopig is dat wel weer gesust, wat Bergen en omgeving betreft.
Ik zal ook niet aldoor gedichten, vooral nederlandstalige, aan kunnen blijven halen. Dus stop ik er af en toe ook andere aanhalingen tussen. Met betrekking tot wat ik gisteren schreef over de schaduw (ons onbewuste), haal ik hier wat zinnen uit het boek 'Bevriend met je schaduw, je onbeminde zijde' van Jean Monbourquette aan: " 'Je kunt niet over je schaduw springen', zegt het spreekwoord. Je kunt je inderdaad niet van je schaduw ontdoen. Als je die uit je leven weg wil, wreekt zich dat: hij dient zich met verdubbelde kracht op een andere manier weer aan. Hij neemt de vorm aan van angst, schuldgevoel, schrik, depressie." (blz. 115)
Alles is relatief, maar voor mijn manier van doen, is er de komende week aardig wat extra's te doen: nog ca. 100 bladzijden van de engelse vertaling van mijn autobiografische verhaal controleren, vòòrdat de vertaalster ca. 3 weken vertrekt voor een vakantie naar Australie; laatste kerstkaarten schrijven en versturen (worden steeds minder); woensdag samen met mijn ex-kantoorcollega en goede vriendin buiten eten, bijpraten enz.; donderdag mijn wekelijkse etentje en ontmoeting buitenshuis met de 49-jarige man, die mijn zelfde problematiek had (zie Archief van de eerste weken); vrijdagavond komt een bevriend echtpaar bij ons thuis eten; laatste cadeau's voor zoon en man inpakken (hier vieren wij de Kerst met uitwisseling van cadeau's); nog extra winkelen (?). En dit buiten de normale gang van zaken om.
Iets prachtigs, de menselijke psychiatrie. Je voelt je eindelijk begrepen, je wordt enorm geholpen om sterker in je schoenen te staan als ooit voorheen. Ik wens het velen echt van harte toe: zo'n benadering te vinden als ik die heb gehad. Maar het opent ook het zicht op wat had kunnen zijn ... , maar nooit meer zal zijn. Verloren, betere en rijkere, diepgaandere menselijke levensmogelijkheden. Pro en contra... Net als de laatste zin van het gedicht 'Sotto voce' van M. Vasalis, dat ook in mijn archief aanwezig is, geldt ook hier, af en toe: "Arm en beschaamd zoo arm te zijn", wat dus niet alleen toen t.o.v. hevige gevoelens uit die schizofrenieperiode gold, maar ook nu weer v.w.b. andere gevoelens.
Gisteren samen met mijn ex-psychiater en zijn jongste zoon naar Milaan geweest, om opnieuw deel te nemen aan de vergaderingen om in november 2010 de 'Derde nationale dag voor stemmenhoorders' te organiseren. Voor de vergadering eventjes langs de Duomo en nog wat monumenten in het centrum gegaan, daar die jongen Milaan nog nooit bezocht had. Ik heb gemerkt dat Tibald, mijn ex-psychiater, superefficient is in het gebruik van trein, metro, kaartjes-inkoop enzovoort. Ik liep alleen maar snel met of achter hen aan en riskeerde op het einde zelfs tussen een metro-deur bekneld te raken. Zò snel en efficient ben ik persoonlijk echt niet, hoor: zelfs in mijn betere tijden deed ik het kalmer aan, maar ja, zìjn beroep en zijn enorm vele reizen dwingen hem daar uiteindelijk toch wel toe. Gossie, wat er allemaal niet komt kijken voor de organisatie van zo'n gebeurtenis. Dit is al de 2° vergadering en ik merk dat er alleen nog maar méér ideeen bijkomen, omdat er enkel meer personen bij waren. Nog niet al te veel details extra, maar er ontstaan problemen, waaronder: de financiering; het zullen 2 dagen worden i.p.v. 1; het tema van de 'stemmenhoorders' moet centraal blijven; ook de S.I.E.P. (ital. psychiatrisch epidemiologisch researchorganisatie) zal er bij betrokken worden; misschien de aanwezigheid van 'n engelse 'ervaringsdeskundige' (Rufus May misschien..?), die al samenwerkt binnen de psychiatrieresearch om deze mogelijkheid ook hier te starten; stigma bevechten; de rol van vrijwilligerswerk hier; organisaties ITACA en OPLA; prof. M. Romme en Sandra Escher zullen er zeker zijn; uitleg van wat 'recovery' betekent; korte speechen van (ex-)'stemmenhoorders over hun genezingsproces; wie zal als segretariaat voor de organisatie zorgen; dr. Cirri van de radio (was er niet) er nog bij betrekken, daar hij wel geinteresseerd was enzovoort.
Hier een gedicht van Simon Vinkenoog, dat ik uit de bundel 'Komrij's nederlandse poezie' aanhaal, dat ook véél te maken heeft met de thematiek van de zgn. geesteszieken', waaronder dus ook 'schizofrene' mensen vallen. Hier het gedicht:
IK, SCHADUW
Een ander ben ik, gestoken in mijn kleren, die met mijn naam wordt aangesproken.
Hij woont in hetzelfde huis als ik, wij slapen met dezelfde vrouw en lezen terzelfdertijd dezelfde boeken.
's Morgens wordt hij in mij wakker, staat met mij op, wast zich en scheert mij, wij nemen samen afscheid, lopen samen door de straten.
Hij werkt, hij denkt, hij eet voor mij, uit mijn mond komen ook zijn woorden. Soms overvalt hij hersenschuddend mij en grijpt de kans aan, in mij rond te moorden.
Ik haat hem: hij verraadt mijn geheimen. Wat ik niet zeggen wil schreeuwt hij voluit van de daken.
Ik weet niet meer wie ik ben, ik weet niet waar hij mij zal leiden, maar als ik niet meer leef neem dan gerust zijn handschrift voor het mijne.
De 'schaduw', onze schaduw, want dit betreft iedere mens, is ons onbewuste. En deze aanwezigheid in ons is en/of blijft vele mensen een leven lang een raadsel. Zelfkennis is moeilijk te vergaren in het leven en dit is een continue taak als men die al wil bereiken. Wat nu zijn rol speelt in de 'geesteszieken' zijn juist onverwerkte problematieken, die zich in hun (ons) zgn. 'vreemde' gedrag uiten. En dit zijn allen, 'schizofrene' fantasieen inbegrepen, uitingen van ons onbewuste, die ons uiteindelijk laten merken dat zij 'dringen' naar een bewustere verwerking. Dit is, erg beknopt, nu dat waar de 'psychoanalyse' zich vooral mee bezig houdt. Natuurlijk heeft de psychoanalyse niet alléén interesse voor de psychopathologische manifestaties, maar voor alle manifestaties ervan, dus is hierin de zgn. 'gezonde' én 'zieke' bevolking begrepen.
Gistermiddag werd niet de film 'Minority Report' van Philip Dick geprojecteerd, maar 'Paycheck'. Ik ben niet iemand die van allerlei genre 'science fiction' houdt, maar deze film van P. Dick vond ik echt goed en interessant. Ik zelf zag er, ook vooraf wetend dat hij tijdens zijn leven een 'schizofrenie'-diagnose heeft gehad, wel elementen in terug, die ik via mijn vele verschillende lecturen én eigen ervaring van 'schizofrene' fantasieen weet. Ik verwijs voor evt. verdere informatie naar Wikipedia op Internet. Ik wil zelf wel wat van zijn originele romans lezen en wat meer over hem te weten komen. In januari zullen er nog 2 films van hem hier geprojecteerd worden.
Vandaag zal er weinig van mijn kant op dit weblog verschijnen omdat ik een reunie te Milaan heb voor de organisatie van de 'Derde nationale dag van stemmenhoorders', die volgend jaar november te Milaan zal worden gehouden. Ook prof. Marius Romme en Sandra Escher zullen er volgend jaar zijn, verder Cristina Contini, dott. Marcello Macario en nog anderen. Ook ik zal mijn speech dan houden. Ik geloof dat men hier ook wil proberen het initiatief te herhalen, dat Romme en Escher jaren geleden in Nederland uitvoerden: de mensen via de radio uit te nodigen - door ze toch anoniem te laten - zich door bellen te melden en te praten over de stemmen die zij horen, ook over de aard van die stemmen. Het schijnt héél wat vaker voor te komen als gedacht en ook vaak zonder dat men met de psychiatrie in contact komt of dat het pathologisch wordt. De hele dag naar Milaan: toch nog 4 uur met de trein, hoor, tussen heen- en terugreis.
Buiten de 22, in mijn autobiografische boek aangehaalde boeken, die ik heb gelezen en die allen het argument 'schizofrenie' direct of indirect betreffen, heb ik ook nog de volgende boeken gelezen, vòòr, tijdens of nà mijn schrijfproces: - 'Dante's Cure: A Journey Out of Madness' van Daniel Dorman; - 'Wie is van hout' van Jean Foudraine; - 'Leven met schizofrenie' van Rigo van Meer (mijn oordeel: 1 ster i.p.v. 5); - 'A Fight to Be' van Ronald Bassman; - 'Getting your Life back together when you have schizophrenia' van Roberta Temes (mijn oordeel: 1 ster i.p.v. 5); - 'Inferno' van August Strindberg (pracht egodocument van een 'schizofrenie'-ervaring); Verder ben ik bezig met het lezen van 'Collected Papers on Schizophrenia' van Harold Searles, met 'Schizophrenic Disorders' van Ping-Nie Pao (moet ik af en toe wel op zij leggen daar het zware stof is, die ik langzaam moet laten bezinken) en 'Psychic Retreats' van John Steiner. Van vele van bovenstaande en andere boeken vindt men een beschrijving onder boekenplank.nl. Als men daar onder 'Jullie Boekenplank' onder de ledenlijst mijn naam opzoekt, vindt men bijna van alle door mij gelezen boeken een beschrijving. Let wel: dit is niet allemaal voor iedereen geschikte leesstof. Sommigen zullen de psychoanalytische literatuur niet al te veel of al te gemakkelijk begrijpen en anderen zullen bepaalde specialistische lectuur ook beangstigend kunnen vinden. Verder heb ik ook recent het italiaanstalige boek 'Schizofrenia' van Gaetano Benedetti gelezen. Thuis heb ik ook nog zijn boek 'Psicoterapia come sfida esistenziale' en het boek 'Quale psicoanalisi per le psicosi' van A. Correale en L. Rinaldi, maar deze 2 moet ik nog lezen. Via Internet heb ik ook vele 'first person accounts' van schizofrenie gelezen.
Ik voeg linksboven het embleem van 'Goofy' toe. Toen broer 'kleine Hans', waaraan ik ook zo gehecht ben, naar de lagere school ging, werd hij op school 'Goofy' genoemd, roepnaam die te voorschijn kwam met een speling op onze achternaam Govers. Vanaf die tijd hebben bijna alle Goverszussen en broers dit embleem als typisch voor onze familie aangenomen. Vandaar 'Goofy' hier.
Philip Dick is erg bekend om zijn science fiction films en boeken. Philip Dick kreeg tijdens zijn leven ook een 'schizofrenie'-diagnose en het schijnt dat hij zijn persoonlijke belevenissen desomtrent ook in films verwerkt heeft. Misschien ga ik vanmiddag kijken naar de projectie van zijn film 'Minority Report". In ieder geval signaleer ik hem hier voor evt. andere geinteresseerden. Mijn ex-psychiater is een liefhebber van zijn boeken en films en heeft een serie filmprojecties en lezingen georganiseerd in de GGZ-zone, waar ik eerst woonde, tijdens mijn 'schizofrene' tijd. Ik ben vanwege deze manifeste problematiek van mij namelijk van eind 1995 t/m half 1999 van mijn man gescheiden geweest.
Een korte note hier voor evt. geinteresseerden: van het gisteren op dit weblog genoemde boek 'Leven met schizofrenie' van Rigo van Meer heb ik een uitgebreidere beschrijving/recensie gegeven onder 'mijn boekenplank.nl' . Wat ik erover onder bolcom.nl schreef is maar weinig spul.
Daar wij nu rond de feestdagen zijn, iets over onze gewoontes hier. Ik lees onder het site Wereldexpat dat vele nederlanders, die in het buitenland wonen daar nog Sinterklaas en zelfs Koninginnedag (!) blijven vieren. Ik herinner mij nog dat ik er nogal versteld van stond, toen ik binnen het Nederlandse Consulaat in Turijn zovele fotos van de koninklijke familie zag hangen. Verering of zovéél interesse in het doen en laten van een koningshuis is al nooit iets voor mij geweest. Ook niet voor het doen en laten van presidenten, maar daar hoor je hier weinig van. Wat dit betreft herinner ik mij hoe broer Ruud mij nog vóór 1990 schreef, dat hij bij zijn woningverandering ook een kaartje met zijn adreswijziging naar de koninklijke familie te Soestdijk en zelfs naar de paus had gestuurd. Zal wel nooit ter bestemming zijn gekomen, maar ik kan er nu nog om gniffelen. En dit geeft, geloof ik, al een beetje beknopt aan hoe wij Govertjes er mee om kunnen springen. Sinterklaas heb ik nooit meer gevierd, eenmaal in het buitenland, wel heb ik voor zoon Claudio eens ter begeleiding van een kerstcadeautje in 1997 een licht spottende rijm geschreven en rijmen was al iets wat vaak onze laatste Sinterklaasfeesten thuis begeleidde. Achteraf gezien, zat ik toen al behoorlijk dicht bij mijn I.B.S. en dus nogal volop in mijn galopperende schizofrene fantasieën: ik had zelfs toen dus nog steeds aardig af en toe mijn voeten op de grond. Ik nam hem spelend voor de gek, omdat hij er nooit van te overtuigen was zijn zware rug-schoolzak te verlichten en ook omdat hij vaak juist op zaterdagmiddag, terwijl wij aanstalten maakten om hem naar zijn vaders huis aan de andere kant van de stad te begeleiden, mij nog eventjes moest laten zien hoe goed hij blokfluit had leren spelen op de middelbare school. En dit camoufleerde ik binnen het thema rond het overbekende italiaanse literatuurboek I promessi sposi, dat toen al schoolstof voor hem was. Enkel in de eerste jaren ná mijn terugkeer thuis bij man en zoon, versierde ik de kleine kerstboom nog wel eens en ook gang, zitkamer en Claudios kamer, maar met schaarse versiering. Sinds een paar jaar staat er echter steevast bovenop een kastje in onze gang een mooie uitstelling van zwarte houten, gestiliseerde kerstfiguren (koningen, herders, Maria, Jozef, kribbetje met Jezuskind en schaapjes). Tijdens mijn overkomst in 1996 rondom de Kerst bezocht ik alléén mijn vader en gaf hij mij dat cadeau. Eerlijk gezegd was deze erg mooie kerststal hem door zus Patricia cadeau gegeven en is die in een afrikaans land gemaakt, maar papa had toen al een verminderd gezichtsvermogen en uiteindelijk was het een van zijn stille manieren om affect te uiten. Ik ben sinds jaren niet meer katholiek (ben, geloof ik, van junghiaanse ideeën, als men dat zo uit kan drukken), maar deze kerstfiguren roepen toch wel herinneringen op en symboliseren of vormen ook een beetje een brug naar mijn jeugd en de pracht feestdagen met hun gezinsatmosfeer. Eigenlijk ben ik nooit echt katholiek geweest, wél gelovig, maar nooit katholiek, ook al was onze opvoeding thuis en op de scholen een katholieke. Ik zal later op de dag nog een fotootje van een mooie kerststal uit Bolivie toevoegen. Ongeveer 1 maand geleden bezocht ik namelijk tijdens een trip het Santuario di Oropa, vlak bij Biella, en onder de kerk was er een mooie tentoonstelling van kerststallen uit verschillende landen.
Eventjes lucht geven aan bepaalde irritaties, die zeker ook zgn. experts op kunnen roepen. Zoals ik al op het einde van mijn boek schrijf (zie Nawoord) is niemand perfect, ook psychologen, psychiaters en psychotherapeuten niet en dit is echt niet alleen mijn mening. Vele mensen met een universiteitstitel, in verschillende disciplines, hebben een té hoge eigendunk en gedragen zich vaak als alom-betweters. Onder www.bolcom.nl heb ik dit jaar ook een half 'negatief' kommentaar geplaatst over het boek 'De bevrijdende kracht van emoties' van Riet Okken. En toch is dit een psychologe en psychotherapeute met een lange werkcarrière. Het boek 'Leven met schizofrenie' van Rigo van Meer, al aan zijn 6° druk, nog wel geschreven door een psychiater met een lange werkcarrière (!) heeft op datzelfde site ook een negatief kommentaar van mij gekregen. Het lezen van dit boek riep in mij echt woede op. Zie ook mijn note hierover op 10 december. Zo begon ik dit jaar ook vol enthousiasme het boek 'De jongen die opgroeide als hond' van Bruce Perry te lezen, uitgegeven in 2007. En het is echt een grotendeels waardevol boek. Maar potverd... !! Dan lees ik in de laatste hoofdstukken toch weer van die betweterige oordelen, zoals op blz. 226: "... nog niet zo lang geleden werd gedacht dat schizofrenie veroorzaakt werd door 'schizofrenogene moeders' en werd autisme geweten aan 'ijskastmoeders' (moeders die kil en ongevoelig zijn). Inmiddels weten we daterfelijkheid en biologie de hoofdrol spelen in de etiologie van die aandoeningen." Ja, de pot op! Heeft die man, ook (kinder)psychiater en psychotherapeut, ooit met schizofrene mensen in therapie te maken gehad of wat gelezen van andere experts met jarenlange ervaring in de psychotherapie met zgn. 'schizofrenen'? De Chestnut Lodge-ervaring, Harold Searles, Jean Foudraine, Gaetano Benedetti, Hyman Spotnitz, Pao, Frieda Fromm-Reichmann, Luc Ciompi ...?? De zgn. experts! Zoals men in Italie als gezegde gebruikt ...: 'experts van mijn laarzen'!
Voor de bezoekers hier, die ook stemmen horen of hoorden, engels spreken en zin hebben iets over hun eigen ervaring te schrijven, in een boek dat INTERVOICE volgend jaar zal publiceren, haal ik hier uit hun site een verzoek aan. Ook kan men het doorgeven aan kennissen die stemmen horen of hoorden:
"Hearing Voices: The Personal Stories of Voice Hearers Intervoice and Ben Gray are putting together a book on the experiences and stories of hearing voices. The emphasis is about all sorts of voices and voice hearers and all sorts of points of view and personal journeys. What did the voices say? How did they make you feel? What was the reaction of family, friends and mental health professionals? If you would like to contribute to this book, then please send your story to the email below. You should try to write between 1- 10 pages on your experiences (300- 3000 words). All profits will be donated to the funding of Intervoice. If we are going to change and improve voice hearers' lives, then your stories are the first place to start. Please email: voices2009@hotmail.co.uk "
Ik heb zelf ook een tekst van ca. 2700 woorden gestuurd, al in de afgelopen maand januari.
Het is frappant, maar des te meer ik bezig ben met mijn schrijf- en enorme leesproces, wat allemaal ongeveer vanaf juni 2006 enorm is gestegen, des te meer ik overal duidelijke verbanden begin te zien, meer begrijp uit mijn vroegere levenservaringen, méér in contact raak met de betekenissen van mijn dromen enzovoort. Stimulerend waren geloof ik vooral de boeken van Alexander Lowen, van Carl Gustav Jung, Gaetano Benedetti, de hechtingstheorie van John Bowlby, en nu - erg interessant en stimulerend - het aangehaalde boek van Harold Searles. Ik sta er echt versteld van! Gisteravond las ik een stuk uit hoofdstuk 6 van het boek van Searles en, hup, juist vanochtend maak ik desbetreffend een betekenisvolle droom over mijn vader, waarin ik ook eens juiste woede tegenover hem uit.
Ik herinner mij dat ik ongeveer nà 1977 in Italie de musical 'Jesus Christ Superstar' zag, samen met mijn man, en dat ik bepaalde liedjes eruit zò prachtig vond. Daartussen was ook de song van Maria Magdalena 'Could we start again please?' Ik neuriede die toen vaak, binnen- en buitenshuis. Nu ga ik eventjes uitwijden: tijdens het samenstellen van mijn autobiografische verhaal, kwam - eindelijk - na het vele lezen en herlezen als uitlaatklep nà het schrijven van 'Vervreemd' (zie hieronder) mijn gedicht 'Betreuren' op papier, een niet al te vrolijk gedicht, waarin ik eindelijk mijn moeder goed (diep) vaarwel zeg... liefst 13 jaar nà haar overlijden! Want wat wij 'schizofrenen' altijd onbewust blijven koesteren is de hoop zomaar vanaf nul een nieuwe band (met onze moeder) te kunnen beginnen, vanaf een schone lei. En eindelijk werd ik mij dàt toen bewust. Wat dit betreft haal ik hier aan wat Harold Searles op de eerste blz. in hoofdstuk 5 van 'Collected Papers on Schizophrenia and Related Subjects' schrijft: "Maar de wraakzuchtigheid (zie in mijn geval mijn vele schriftelijke aanklachten, mijn rebelgedrag tegenover mijn moeder en mijn woede t.o.v. mijn moeder, die ik tijdens de eerste jaren van de gesprekstherapie uitte) schijnt uiterst geschikt te zijn voor de wegwerking van de pijn en van de scheidingsangst. Zij staat het individu toe de ervaring van deze twee affecten te ontwijken en uit te stellen, omdat hij nooit echt van de persoon, waarnaar zijn wraakzucht gericht is, afstand heeft gedaan." In mijn boek, in het hoofdstuk 'Mijn leven vòòr de schizofrenie' haal ik ook andere dingen aan, waartussen ook een liedje, dingen die mij als kind zò bevielen. Net als dromen, lapsus(sen), de voorkeur voor bepaalde sprookjes of schilderijen en vele, vele andere manifestaties van ons onbewuste, was dit zingen van mij van bepaalde liedjes die mij erg aantrokken al een teken van wat ik een leven lang in mij droeg en nooit goed verwerkt had. Lia, die de song 'Could we start again please?' toen overal zo vrolijk zong of neuriede... Ook het lied 'I don't know how to love him' ( = her = my mother) was trouwens geschikt om mijn ex-problematiek te verwoorden en vind aansluiting aan wat ik hierover momenteel in hoofdstuk 7 van Searles' boek lees. Ook dit lied zong ik toendertijd met vervoering.
Nu - jaren later - na mijn jarenlange gesprekstherapie, zelfstudie in zovele boeken (psychiatrieboeken, first person accounts en andere), het lange schrijfproces rondom mijn autobiografische boek en speeches, het verdere nadenken enzovoort, zou ik persoonlijk de zgn. 'schizofrenie' liever beschrijven als een HECHTINGSSTOORNIS. Natuurlijk sluit ik de extra erfelijke gevoeligheid niet uit (er zijn in mijn familie -1° graadsfamilieleden - nog andere personen met 'geestelijke gezondheidsproblemen', waarvan 1 met precies dezelfde problematiek als de mijne). Op psychoanalytisch niveau zou men het misschien ook een 'oer-verdedigingsmechanisme' kunnen noemen. Niemand heeft dit alles bewust gewild, maar hoeveel zou er niet anders zijn gelopen indien aan velen (al mijn familieleden inbegrepen) simpelweg bekend was geweest - en zij daarmee misschien geholpen zouden zijn (?) - dat meer lichamelijk contact zo veel geholpen zou hebben: knuffelen, omhelzen, zoenen, aanraken... Na het beeindigen van mijn verhaal ben ik op een tweedehands marktje in Noord-Italie toevallig het boekje 'Il linguaggio della pelle' ('Tastzin') van Ashley Montagu tegengekomen, waarin hij ook vele onderzoeken van Alexander Lowen aanhaalt. Dat via goed lichamelijk contact, bovenal in de eerste levensjaren, het IK-gevoel verstevigd wordt, weten zovelen zelfs vandaag de dag nog niet, jammer genoeg. Triest, maar waar!
Vòòr 1999 ben ik vier jaar lang manifest 'paranoid schizofreen' geweest (d.w.z. met achtervolgingswanen), maar in feite was ik onbewust mijn leven lang potentieel 'schizofreen'. Ik heb in 1998 met behulp van een I.B.S. (= In Bewaring Stelling) 2 maanden lang op de psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis doorgebracht en daarna nog 13 maanden in een therapeutische woongemeenschap, gelukkig aldoor met véél bewegingsvrijheid, wat mij enorm heeft geholpen. Daarna ben ik naar huis terug gekeerd en heb ik jarenlang een psychodynamische gesprekstherapie (psychotherapie) gehad, die april 2009 kompleet tot een einde is gekomen. De eerste 2 jaar ongeveer ontmoette ik mijn psychotherapeute 1 uur per week, daarna een poos 1 uur in de 2 weken en vanaf eind 2002 ongeveer nog maar 1 uur per maand. Ik ben evengoed in contact gebleven met de twee professionals die mij zo enorm hebben geholpen/bijgestaan: mijn ex-psychotherapeute en mijn ex-psychiater. Bovenal heb ik nog contacten met mijn ex-psychiater, dr. Tibaldi, vanwege ons beider interesse in de bevordering van positieve verhalen van genezing van 'schizofrenie', in de stigma-bestrijding en in allerhand andersoortige activiteiten, die met de GGZ verbonden zijn.
