Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
19-12-2009
Het weer in Turijn
Gisteravond is het hier gaan sneeuwen. Alles is behoorlijk bedekt, maar de sneeuwlaag is toch niet al te dik, hoor. Ik vernam in de afgelopen dagen via de televisie dat heel Europa zo ongeveer door kou, storm en/of sneeuw verrast is. De meeste kou in Italie is voorlopig beperkt tot Noord-Oost-Italie, richting Oostenrijk en Venetie. Hoe verandert de beleving van dit soort verschijnsels ook naar gelang je eigen leeftijd, behoeftes en bewegingsvrijheid. Als kind raak je opgewonden alleen al bij het zien van sneeuw of bevroren plassen: baantje glijden, sneeuwballen en sneeuwpoppen maken, schaatsen enzovoort. Jaren later, werkend, leer je de sneeuw in de stad als obstakel kennen. Zo herinner ik mij dat ik in de winter van 1986 vanwege té hoge sneeuw, bij het beeindigen van mijn parttime-werkdag, ontdekte dat het openbaar vervoer vanwege de hoge sneeuw kompleet was stil gelegd: 17.00 uur was het ongeveer, ik bevond mij aan de andere kant van de stad en dus begon ik maar te lopen met behoorlijk wat moeilijkheden. Om sneller thuis te komen (waar mijn man en zoontje van 3 jr. op mij zaten te wachten), zocht ik niet eens 'n telefooncel om hen te bellen, want daarmee zou ik enkel tijd verloren hebben. Onderweg ben ik, binnen de stad ook nog mensen op ski's lopend tegen gekomen. Wel, ik kwam pas twee uur later thuis! De zicht van een sneeuwmantel, bovenal midden in de natuur blijft een pracht om te zien, maar wat een vieze troep als alles in de stad begint te dooien! Natte kleding ook vanwege auto's, die bij het langsgaan die modderige troep omhoog spatten, vallen, enzovoort.
Hier nog wat vertaalde tekst uit het boek Schizofrenia van Gaetano Benedetti (blz. 33), boek dat een serie lessen bevat, die Benedetti in maart 1986 in Italie hield. Hier heeft hij het over de individuele psychotherapie:
Dat wat de therapeut de patiënt aanbiedt, er eerst de psychotische symbolen en hersenschimmen samen van delend en ze dan verklarend, is een logisch en causaal gedachtenmodel dat de patiënt zal kunnen gebruiken, door het te verpersoonlijken, eerst binnen de therapeutische relatie en daarna door het in ieder ander aspect van het leven te exporteren (lees: toe te passen). Maar ook in dit geval is het niet zozeer de inhoud van de verklaring of van de causaliteit die een transformatiefactor wordt als wel de modaliteit waarmee deze actie/ingreep wordt gedaan; het is de emotief/libidische investment (*) die de verklaring in zich verscholen houdt en déze alleen kan dat wat beangstigd en destructief is in iets ordelijks en constructief omzetten.
[* = N.B. Als strumenten voor de italiaans-nederlandse (en vice-versa) vertaling is men bijna altijd een beetje beperkt: de geschikte woordenboeken gaan vaak via het behulp van andertalige woordenboeken. Ik slaag er niet achter te komen wat in het nederlands de juiste term moet zijn voor 'investimento' ( = investment?) Of is het beter vertaald via het frans: investire = se penetrer d'un sentiment = doordringen? Of beter via het duits: investire = sich in jemand einleben = inleven? Ik geloof dat 'inleven' als vertaling beter is...]
Sinds 5 dagen ongeveer is het hier in Turijn echt verschrikkelijk koud en vandaag wel het meest, geloof ik: 4,7 graden onder nul. De winkels in mijn wijk waren ook bijna leeg. Bevroren ruiten van de geparkeerde auto's. Ik geloof dat de winter weer net zo koud als vorig jaar zal worden...
Gisteren was ik opnieuw in het centrum van de stad om die 49-jarige man te ontmoeten, zoals al sinds anderhalf jaar wekelijks gebeurt, maar er was een verandering van programma: er kwamen 5 andere personen bij om een soort Kerstetentje te vieren, waaronder 2 begeleiders binnen de GGZ (een psychologe en een zgn. 'opvoeder' (educatore), die beiden continu in contact staan met mensen met GGZ-problemen, die zelfstandig zijn gaan wonen. Verder waren er ook 3 van deze zelfstandigwonenden, waarvan ik één al tijdens meerdere ontmoetingen had leren kennen. Er waren interessante uitwisselingen van ervaringen. Hoe dan ook is ook dit iets wat mij af en toe doet nadenken, buiten de ervaringen die ik ook via lecturen leer kennen: de zo kompleet verschillende manier waarop ik andere mensen met mijn (ex-)problematiek ervaar: velen hebben enorme moeilijkheden, ook om met hun eigen en andermans gevoelens om te gaan. En af en toe hoor ik over, voor mijn gevoel, verschrikkelijke levenservaringen, zoals die van iemand die, als jongste zoon in een gezin van 5 kinderen, als enig kind voortdurend in een college heeft gezeten vanaf de eerste klas van de basisschool! Zijn ouders woonden niet eens op grote afstand, maar hij kwam als jochie alleen maar tijdens de Kerst-, Paas- en zomervakantie thuis. Trieste, trieste ervaringen! En tijden geleden ook eens met hem door de natuur wandelend, riep hij herinneringen op van zijn enige uitspatters in het beleven en genieten van de natuur: allen netjes in rijen van twee kinderen, marcheren en stilletjes genieten van geprogrammeerde natuurwandelingen! Kun je je voorstellen wat dat was. Wat was ik dan nog bevoorrecht.
Voor ieder wat. Hier een stukje, zelf vertaalde tekst van Gaetano Benedetti uit zijn boek Paziente e terapeuta nellesperienza psicotica (blz. 159):
In de ontmoeting met de psychotische patient wordt zijn destructiviteit in al zijn symptomen gekend, die altijd, net als deliria, hallucinaties, splitsingen (= scissioni), de eindeloze herhaling zijn van een oorspronkelijke aggressiviteit of destructiviteit, die voor mij aan de basis van de psychose zelf staat, of het nu om een schizofrene of depressieve (psychose) gaat, in de ruimste betekenis van het woord.
Eind 2007 kreeg ik van zus Patricia haar bundel 'Ziezo' vol met gedichten van Annie M. G. Schmidt cadeau. Erg op prijs gesteld, hoor! Ook al is deze dichteres bekend om haar kindergedichten: deze staan vaak vol met volwassen waarheden. Verder zijn haar gedichten fantasierijk en erg speels. Dit gedicht uit die bundel geeft wel een beetje mijn eigen 'spirit' of gevoelens weer, al mijn hele leven, ook al is vanwege mijn grondproblematiek die waarschijnlijk op andere wijzen als normaal naar boven gekomen, misschien meer in humor en een bepaald soort rebelgedrag:
IK BEN LEKKER STOUT
Ik wil niet meer, ik wil niet meer! Ik wil geen handjes geven! Ik wil niet zeggen elke keer: Jawel mevrouw, jawel meneer nee, nooit meer in mn leven! Ik hou mn handen op mn rug en ik zeg lekker niks terug!
Ik wil geen vieze havermout, ik wil geen tandjes poetsen! k Wil lekker knoeien met het zout, ik wil niet aardig zijn, maar stout en van de leuning roetsen en schipbreuk spelen in de teil en ik wil spugen op het zeil!
En heel hard stampen in een plas en dan mn tong uitsteken en morsen op mn nieuwe jas en ik wil overmorgen pas weer met twee woorden spreken! En ik wil alles wat niet mag, de hele dag, de hele dag!
En ik wil op de kanapee met hele vuile schoenen en ik wil aldoor gillen: Nee! en dan het paardje zoenen. En dat is alles wat ik wil en als ze kwaad zijn, zeg ik: Bil!
Voor- en nadat mijn boek bij uitg. Free Musketeers verscheen, ben ik in enorm veel emailcontact gekomen met universiteiten, psychotherapeuten, GGZ-instellingen in Nederland én Belgie. Het is vreemd, maar waar: het schijnt dat Belgie heel wat méér vooruit is in een 'psychodynamische' benadering (studie) en behandeling van de zgn. 'schizofrenie'. Dat heb ik bovenal uit contacten met de Universiteit te Leuven, maar ook die te Antwerpen gemerkt. Ik kreeg persoonlijk ook positievere reacties en interesse van hùn kant te horen. Verder schijnt er te Kortenberg (is het precies daar .. ?) een goed centrum te zijn, waar men deze personen ook op lange termijn opneemt en volgt. Wordt in Belgie niet vooral de theorie van Jaques Lacan gevolgd?
Toevallig doorblader ik zonet eventjes het boek 'De jongen die opgroeide als hond' van Bruce Perry en daarin vind ik het hoofdstuk 'Huidhonger' dat mij bij het lezen deed herinneren aan het al door mij gelezen boek 'Il linguaggio della pelle' ( = Tastzin) van Ashley Montagu. Ik schreef hierover al wat in de afgelopen weken. Erg interessant, ook dit hoofdstuk, en ook de door Berry gevonden 'therapeutische moeder'.
Vanochtend werd ik half-wakker met deze zgn. droom symbolen:
Vanochtend, een poos voordat ik kompleet wakker werd, zag ik opeens alleen een hand die aarde omhoog schepte. Een flash-droom, zogezegd. En aarde is een van de eerste beschreven droomtaalsymbolen of elementen, die ook in het boek Droomwerk van Aad van Ouwerkerk (en dus Jung) wordt aangehaald. [Ben ik soms een gewaarwordingstype (aarde)?]
Niet al te veel later zag ik in een korte flash het fotootje van het 25-jarige trouwfeest van mijn ouders (beiden voor de deur van ons huis), zoals ik het ook hier op mijn weblog heb geplaatst. Weinig materiaal, alléén deze 2 beelden, maar een overduidelijke boodschap, zou ik zo zeggen: aan de reintegratie hiervan moet ik werken, dunkt mij. Binnen mijzelf beter 'op orde komen' met of 'in juiste proporties zien' hoe de rol van mijn moeder (en vader?) en hààr (hun?) problemen en zgn. verantwoordelijkheden waren. Zal ik dit gedroomd hebben i.v.m. met het beeindigen van het lezen van hoofstuk 7 van het boek van Harold Searles? Gisteravond heb ik ook nog een paar blz. van hfd. 8 gelezen.
Hier haal ik een stukje aan uit het boek van Roberta Temes 'Getting your life back together when you have schizophrenia', een enorm akritisch en typisch amerikaans boek:
In Chapter Eleven, in de '21 steps toward recovery':
"Step 9 'Let him keep smoking': "Yes, we all know that smoking is bad for your health. But almost 90 percent of schizophrenic patients are nicotine dependent (George 2000). That's not a coincidence. It is because nicotine is utilized by the brain in a way that gives comfort to a person who has schizophrenia."
Hebben sommige onderzoekers niets beters te doen? Erg interessante onderzoeken! En dit zijn onderzoeken, waar afgestudeerde mensen zich serieus mee bezig houden.
Ik kreeg anderhalf jaar geleden van mijn ex-psychiater het boek 'Getting your life back together when you have schizophrenia' in handen, natuurlijk niet op mijn aanvraag. Volgens mij wilde hij zo echt mijn reactie uitlokken. Het is echt een onwetenschappelijk boek. Na het lezen ervan reageerde ik door hem een lijst met reacties te sturen, waaronder ik v.w.b. mijn eigen schizofrene periode eventjes dit aanhaal:
In Chapter Eleven, in 'the Collaborative cure' bestaat step 16 uit: 'Talk to the Police' : So that they will cooperate!
Nog zoiets voor en van de kant van akritische mensen! Ik heb in mijn verhaal ook niet alle details aan kunnen en willen halen, maar als men eens wist met hoeveel belemmeringen ik in mijn contacten met de politie toen te maken heb gehad! Ik kan ook niet alles aanhalen. En ook buiten een duidelijk 'schizofrene' periode om: vertrouw je blindelings politiemannen? Zijn die bij uitstek 'goede' (correcte) mensen?
Uit het boek 'Gifts from a course in Miracles' haal ik deze stukjes aan:
"Reality brings only perfect peace. When I am upset, it is always because I have replaced reality with illusions I made up." en "Perception is a mirror, not a fact. And what I look on is my state of mind, reflected outward."
Tussen mijn bezigheden, vooral in de komende weken, zit er nu ook die om met suggesties, ideeen enz. mee te werken aan de organisatie van de 'Derde reunie (2 dagen) voor stemmenhoorders', die in november 2010 te Milaan plaats zal vinden. Vanochtend kreeg ik 'n interessant engelstalig artikel binnen met 'n bijdrage van Rufus May als ervaringsdeskundige, die samenwerkt met de research in Engeland.Om dat goed te lezen, heb ik ook tijd en concentratie nodig. Verder komt dr. Macario (psychiater) aanzetten met vele ideeen, die ook overwogen moeten worden. En wij zijn uitgenodigd vooral in deze periode bijdragen te leveren omdat de aanvraag van financiering in de maand januari 2010 vervalt. Interessant, hoor, maar het neemt wel je tijd in beslag.
Een gedicht van H. Marsman, aangehaald uit de bundel 'Dichters van deze tijd':
HOLLAND
De hemel grootsch en grauw. daaronder het geweldig laagland met de plassen; boomen en molens, kerktorens en kassen, verkaveld door de slooten, zilvergrauw.
dit is mijn land, mijn volk; dit is de ruimte waarin ik wil klinken. laat mij één avond in de plassen blinken, daarna mag ik verdampen als een wolk.
Zoals vele nederlanders of belgiers die in het buitenland wonen wel zal overkomen, wordt ook mij vaak de vraag gesteld of ik geen heimwee naar Nederland heb. Ik heb die natuurlijk ook gehad, niet alleen naar het gezelschap en het leven met familieleden en vrienden, maar vooral ook naar nederlandse landschappen. Ook wel naar mijn geboortedorp Bergen (N.H.), maar ik ben na 2000 wel zo'n 6 of 7 keer dààr geweest, dus voorlopig is dat wel weer gesust, wat Bergen en omgeving betreft.
Ik zal ook niet aldoor gedichten, vooral nederlandstalige, aan kunnen blijven halen. Dus stop ik er af en toe ook andere aanhalingen tussen. Met betrekking tot wat ik gisteren schreef over de schaduw (ons onbewuste), haal ik hier wat zinnen uit het boek 'Bevriend met je schaduw, je onbeminde zijde' van Jean Monbourquette aan: " 'Je kunt niet over je schaduw springen', zegt het spreekwoord. Je kunt je inderdaad niet van je schaduw ontdoen. Als je die uit je leven weg wil, wreekt zich dat: hij dient zich met verdubbelde kracht op een andere manier weer aan. Hij neemt de vorm aan van angst, schuldgevoel, schrik, depressie." (blz. 115)
Alles is relatief, maar voor mijn manier van doen, is er de komende week aardig wat extra's te doen: nog ca. 100 bladzijden van de engelse vertaling van mijn autobiografische verhaal controleren, vòòrdat de vertaalster ca. 3 weken vertrekt voor een vakantie naar Australie; laatste kerstkaarten schrijven en versturen (worden steeds minder); woensdag samen met mijn ex-kantoorcollega en goede vriendin buiten eten, bijpraten enz.; donderdag mijn wekelijkse etentje en ontmoeting buitenshuis met de 49-jarige man, die mijn zelfde problematiek had (zie Archief van de eerste weken); vrijdagavond komt een bevriend echtpaar bij ons thuis eten; laatste cadeau's voor zoon en man inpakken (hier vieren wij de Kerst met uitwisseling van cadeau's); nog extra winkelen (?). En dit buiten de normale gang van zaken om.
Iets prachtigs, de menselijke psychiatrie. Je voelt je eindelijk begrepen, je wordt enorm geholpen om sterker in je schoenen te staan als ooit voorheen. Ik wens het velen echt van harte toe: zo'n benadering te vinden als ik die heb gehad. Maar het opent ook het zicht op wat had kunnen zijn ... , maar nooit meer zal zijn. Verloren, betere en rijkere, diepgaandere menselijke levensmogelijkheden. Pro en contra... Net als de laatste zin van het gedicht 'Sotto voce' van M. Vasalis, dat ook in mijn archief aanwezig is, geldt ook hier, af en toe: "Arm en beschaamd zoo arm te zijn", wat dus niet alleen toen t.o.v. hevige gevoelens uit die schizofrenieperiode gold, maar ook nu weer v.w.b. andere gevoelens.
Gisteren samen met mijn ex-psychiater en zijn jongste zoon naar Milaan geweest, om opnieuw deel te nemen aan de vergaderingen om in november 2010 de 'Derde nationale dag voor stemmenhoorders' te organiseren. Voor de vergadering eventjes langs de Duomo en nog wat monumenten in het centrum gegaan, daar die jongen Milaan nog nooit bezocht had. Ik heb gemerkt dat Tibald, mijn ex-psychiater, superefficient is in het gebruik van trein, metro, kaartjes-inkoop enzovoort. Ik liep alleen maar snel met of achter hen aan en riskeerde op het einde zelfs tussen een metro-deur bekneld te raken. Zò snel en efficient ben ik persoonlijk echt niet, hoor: zelfs in mijn betere tijden deed ik het kalmer aan, maar ja, zìjn beroep en zijn enorm vele reizen dwingen hem daar uiteindelijk toch wel toe. Gossie, wat er allemaal niet komt kijken voor de organisatie van zo'n gebeurtenis. Dit is al de 2° vergadering en ik merk dat er alleen nog maar méér ideeen bijkomen, omdat er enkel meer personen bij waren. Nog niet al te veel details extra, maar er ontstaan problemen, waaronder: de financiering; het zullen 2 dagen worden i.p.v. 1; het tema van de 'stemmenhoorders' moet centraal blijven; ook de S.I.E.P. (ital. psychiatrisch epidemiologisch researchorganisatie) zal er bij betrokken worden; misschien de aanwezigheid van 'n engelse 'ervaringsdeskundige' (Rufus May misschien..?), die al samenwerkt binnen de psychiatrieresearch om deze mogelijkheid ook hier te starten; stigma bevechten; de rol van vrijwilligerswerk hier; organisaties ITACA en OPLA; prof. M. Romme en Sandra Escher zullen er zeker zijn; uitleg van wat 'recovery' betekent; korte speechen van (ex-)'stemmenhoorders over hun genezingsproces; wie zal als segretariaat voor de organisatie zorgen; dr. Cirri van de radio (was er niet) er nog bij betrekken, daar hij wel geinteresseerd was enzovoort.
Hier een gedicht van Simon Vinkenoog, dat ik uit de bundel 'Komrij's nederlandse poezie' aanhaal, dat ook véél te maken heeft met de thematiek van de zgn. geesteszieken', waaronder dus ook 'schizofrene' mensen vallen. Hier het gedicht:
IK, SCHADUW
Een ander ben ik, gestoken in mijn kleren, die met mijn naam wordt aangesproken.
Hij woont in hetzelfde huis als ik, wij slapen met dezelfde vrouw en lezen terzelfdertijd dezelfde boeken.
's Morgens wordt hij in mij wakker, staat met mij op, wast zich en scheert mij, wij nemen samen afscheid, lopen samen door de straten.
Hij werkt, hij denkt, hij eet voor mij, uit mijn mond komen ook zijn woorden. Soms overvalt hij hersenschuddend mij en grijpt de kans aan, in mij rond te moorden.
Ik haat hem: hij verraadt mijn geheimen. Wat ik niet zeggen wil schreeuwt hij voluit van de daken.
Ik weet niet meer wie ik ben, ik weet niet waar hij mij zal leiden, maar als ik niet meer leef neem dan gerust zijn handschrift voor het mijne.
De 'schaduw', onze schaduw, want dit betreft iedere mens, is ons onbewuste. En deze aanwezigheid in ons is en/of blijft vele mensen een leven lang een raadsel. Zelfkennis is moeilijk te vergaren in het leven en dit is een continue taak als men die al wil bereiken. Wat nu zijn rol speelt in de 'geesteszieken' zijn juist onverwerkte problematieken, die zich in hun (ons) zgn. 'vreemde' gedrag uiten. En dit zijn allen, 'schizofrene' fantasieen inbegrepen, uitingen van ons onbewuste, die ons uiteindelijk laten merken dat zij 'dringen' naar een bewustere verwerking. Dit is, erg beknopt, nu dat waar de 'psychoanalyse' zich vooral mee bezig houdt. Natuurlijk heeft de psychoanalyse niet alléén interesse voor de psychopathologische manifestaties, maar voor alle manifestaties ervan, dus is hierin de zgn. 'gezonde' én 'zieke' bevolking begrepen.
