Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
26-12-2009
Het weer in Turijn en elders
Gisteren was in de namiddag al bijna alle sneeuw in onze randwijk gedooid. Er waaide zelfs een warme wind. Ook vandaag is het weer behoorlijk warm en de verwachtte regen was er gisteren en vandaag niet. Op Sicilie (Palermo) zwommen gisteren zelfs mensen in zee en was er een temperatuur rond 25° Celsius. Wel overdreven, hoor, de mensen die daar in badpak rondliepen, omdat tegelijkertijd ook mensen gefilmd werden, die gewoon in een soort herfstkleding op het strand rondliepen. Hoe dan ook kan de temperatuur je hier vaak enorm verrassen. Zo herinner ik mij van mijn eerste jaar als au-pair te Florence, dat ik die hele winter nooit een winterjas nodig heb gehad. Mijn zwager, die te Siracuse (Sicilie) woont, bezit trouwens niet eens een winterjas...
Zoals ik al tijdens mijn speech afgelopen 17 september te Maastricht - tijdens het Intervoice congres - zei, vind ik mijzelf nu, na al mijn psychotherapiejaren, lectuur en nadenken best terug in bepaalde titels van nederlandse boeken of beschrijvingen, die ik op bolcom.nl of andere websites ben tegen gekomen: daartussen zijn de definities BODEMLOOS of ook EEN GAT IN JE ZIEL erg geschikt om aan te duiden wat nu ook 'schizofrene' problematiek inhoudt. Het zal een term zijn die sommigen niet zal bevallen, maar ik kan mijzelf er echt in terug vinden.
Hier een gedicht van Annie M.G. Schmidt dat mij qua inhoud ook best bevalt:
De achteraffers
Had ik dat beter maar niet moeten zeggen? Had ik dat beter maar niet moeten doen? Zo denken wij ... de achteraffers. Had ik dat moeten verzwijgen, toen?
Had ik de wasman een fooi moeten geven? Had ik dat achteraf nou maar gedaan. Had ik met Adriaan moeten gaan leven of zou dat achteraf fout zijn gegaan?
Had ik die hoed niet moeten kopen? Had ik achteraf naar Marie moeten gaan? En had ik toch beter maar kunnen gaan lopen inplaats van zolang op lijn negen te staan?
Had ik die keet achteraf kunnen sussen? Had ik naar 't asiel moeten gaan met die poes? En had ik me niet moeten laten kussen - nu achteraf - door die kerel in Goes?
Wij achteraffers, wat zijn we toch moeilijk en - achteraf - voor ons zelf nog het meest. Had men ons niet beter op kunnen hangen? Dat had achteraf nog het beste geweest.
Ik heb meerdere boeken, artikelen of items onder Internet gelezen over dit argument (Hechtingstheorie van John Bowlby en verschillende onderzoeken en toepassingen), zoals ook wat boekjes van de kant van adoptieouders. Van mijn ex-psychotherapeute, die de eerste 10 jaar van haar werkcarrière alleen met kinderen ervaring heeft opgedaan, weet ik dat het merendeel van de probleemkinderen waar zij mee in contact kwam geadopteerde kinderen waren. Men besteedt langzaamaan meer aandacht aan het hechtingsproces in geval van adoptiekinderen. Het hechtingproces is niet alleen een probleem voor adoptiekinderen! Wanneer zal dit argument verplichtte lesstof worden op middelbare of hogere scholen zodat ook gewone ouders meer voorbereid worden op wat het allemaal inhoudt een kind op te voeden? Ook boeken als 'Tastzin' (Il linguaggio della pelle) van Ashley Montagu zouden uitgebreid behandeld moeten worden als lesstof. Ook met praktijkervaringen of observaties en discussies. Wanneer zal dit gebeuren...?
Gegevens voor hulp aan 'schizofrenen' in Nederland
Dit is een bericht voor mensen met deze problematiek in Nederland. Jammer genoeg bezit ik geen gegevens over Belgie. Zoals ik al eind januari '09 als bericht op www.schizofreniestartpagina.nl onder het prikbord heb aangegegeven, heb ik in het voorjaar van 2008 via verschillende, persoonlijke aanvragen eindelijk een goed en positief antwoord ontvangen van een persoon van de Parnassia-Stichting.
Wie er tussen jullie serieus - en uit eigen wil! - op zoek wil gaan naar goede hulp, voor wat voor 'geestelijk' probleem ook (schizofrenie inbegrepen) kan bellen of emailen naar het HEE-team (= Team Herstel, Empowerment en Ervaringsdeskundigheid) te Utrecht naar mevr. Marianne van Bakel om daar informatie te verkrijgen betreffende psychotherapeuten in jullie woonzone, die bereid zijn jullie met jullie probleem in gesprekken (gesprekstherapie) te helpen. Tel.: 030- 297.11.00 - email: mbakel@trimbos.nl
Met de beste wens aan allen! En bellen nà de vakantie! Zonder dat er officieel publiciteit aan wordt gegeven, wordt dus ook al sinds wat jaren psychotherapeutische behandeling gegeven aan 'schizofrene' mensen in Nederland.
Wauw! Gisteren liefst 37 bezoekers gehad op mijn weblog! Het zal wel zijn dat de personen rondom de Kerst vakantie houden en dus meer tijd hebben voor dit soort bezigheden. Maar ook het 'passa parola' kan goed functioneren, d.w.z. het signaleren aan anderen dat dit weblog wel van zijn/hun interesse zou kunnen zijn. Lia bedankt het publiek ... beelden jullie je maar een buiginkje voor.
Ik kom uit een gezin van 11 kinderen. Zonder discussies met geliefde familieleden aan te willen gaan, kan ieder uit volgende gegevens afleiden wat hij wil: 1 zoon is in 1953 overleden; 4 broers en zussen hebben géén kinderen, het merendeel heeft 1 kind en het maximum is 2 kinderen.
Aljemenou, zeg. Tot op dit moment - en hier sluit ik vandaag mee - zijn er hier vandaag 29 bezoekers geweest (om 17.45 uur- europeze tijd). Allemaal van 'goede wil'...? Of is het vanwege de aard van de gegevens die ik hier inbreng dat het aantal bezoekers stijgt. Het hoogste aantal bezoekers is tot op nu tot 31 personen gestegen en dat was op zaterdag 5 december. Zullen allen een Sinterklaasliedje gezongen hebben, die avond? En ook toen: allemaal van 'goede wil'? Géén roe in de schoen gevonden?
Hoe of het ook zij: Prettige Kerst aan allen die hier nog een kijkje komen nemen!
Uit het boek 'Andermans ziel - Psychotherapeuten over zichzelf en hun vak' hier een stukje tekst over psychotherapie in het algemeen, dus niet zozeer die betreffende de behandeling van mensen met de 'schizofrene' problematiek.
Uit hoofdstuk 1, 'De psychoanalyticus' (prof. Frans de Jonghe): "Als je niet weet wat je drijft en bezielt, ben je ook niet vrij. Veel mensen vinden het volstrekt onbelangrijk dat onbekende land te ontdekken. Ik vind het uitermate belangrijk, een hogere waarde. Maar hoeveel mensen zoeken de waarheid? De mensen zoeken zekerheid. Ze willen gelukkig zijn. Ik vraag wel eens aan mijn patienten: wat verkies je, een mooie leugen of een lelijke waarheid?"
Het is me toch nog meegevallen, achteraf, mijn wandelen in het centrum van de stad. Wij wonen in een randwijk van Turijn, waar al met al de trottoirs en straten meer bevroren en besneeuwd blijven in vergelijking met het centrum. Ik vergeet ook vaak dat ik uiteindelijk binnen de stad van Turijn, en dit is een karakteristiek die men in vele noorditaliaanse steden terug kan vinden, merendeels onder deels overdekte winkelstraten ('portici') loopt, waar de sneeuw je toch niet bereikt. Het is alleen uitkijken geblazen bij het oversteken of op pleinen. Mooi om te zien, trouwens, zijn deze deels overdekte winkelcentra! Daar gaat een bepaalde intieme atmosfeer van uit. Ook mijn etentje en wandeling met die man (X) zijn prettig verlopen, maar triest te beseffen dat velen met onze (ex-)problematiek zo alleen op de wereld staan, ondanks het bestaan van familieleden binnen hun bereik. Vaak hebben ook die andere familieleden op hun manier, min of meer bewust, hun eigen problemen die, volgens mijn (en andermans) oordeel, met de hele familiedynamiek te maken hebben.
Vandaag moet ik de stad in, terwijl het hier gisteren nog extra gesneeuwd heeft. En gisteren, bij het boodschappen doen, moest ik al uitkijken op de gladde, licht bevroren trottoirs in mijn woonwijk. Maar ik moet toch, omdat het het laatste etentje en ontmoeting voor de Kerst is met die 49-jarige man, waarmee ik opnieuw bevriend ben geraakt en die ik nu al anderhalf jaar regelmatig ontmoet. Voor hem zijn er tijdens de feestdagen (Kerst en Oud en Nieuw) gelukkig al sinds lang geplande etentjes, waar de organisatie Il Bandolo hier in Turijn voor zorgt. Ik moet mijzelf - vooral vandaag - voornemen langzamer en voorzichtiger te lopen. Dat is vaak nog een probleem: mijn geest rent te hard en ik moet mijzelf echt opleggen dat ik met mijn lichaam niet meer zo snel kan 'draven' als toen ik heel wat jonger was. Ook wat het feestvieren betreft kan ik mij echt gelukkiger prijzen dan vele alleenstaande en wonende mensen: ik vier het knusjes met mijn man en zoon, ook al zal onze zoon 's avonds vaak zijn uitstapjes met vrienden en vriendinnen hebben.
Uit de boekbesprekingen, vindbaar op het site van Tijdschrift voor Psychiatrie, haal ik stukjes aan uit de bespreking van het volgende boek:
Boekbespreking, Psychopathologie - Tijdschrift voor Psychiatrie 49 (2007) 7, 457-458
Psychoses. An integrative perspective. In de reeks ISPS (J. Cullberg & isps, Vert.) Cullberg, J. Routledge, London/New York 2006
"Geleidelijk wordt toegewerkt naar een biopsychosociaal model van psychosen. Met nadruk wordt het belang van de levensgeschiedenis en de persoonlijkheid bij het ontstaan van psychosen naar voren gebracht, zonder dat biologische kwetsbaarheden veronachtzaamd worden."
en verderop:
"'The essential factor [van psychotherapie] is that a realistic view of internal and external experiences is restored and that the ability for insight in the self is deepened.' Cullberg vindt dat in de toekomst de behandeling van psychosen beter afgestemd moet worden op de behoeften van patiënten en hoopt dat mensen met psychose-ervaringen hun stem laten horen en meer gehoord worden, zodat onderzoeksgegevens niet verloren gaan in blinde bezuinigingsdrift en simplificatie van de behandeling van mensen met deze complexe problematiek."
Ongeveer twee jaar geleden heb ik een keer toevallig bij stichting Parnassia (die zich ook met 'schizofrenie'-behandeling bezig houdt) via Internet een heel korte video-clip kunnen zien van een stuk cognitieve gedragstherapie voor 'schizofrenen' en zijn inhoud. Daar mijn gesprekstherapie (psychotherapie) een jarenlange psychodynamische was, die grotendeels psychoanalytisch en deels cognitivistisch van aard was, laat ik mijn hevigste kommentaar maar achterwege om niet te veel polemiek op te heffen. Ik schrijf hier alleen over dat het voor sommigen (velen?) zeker nuttig zal zijn, maar zeker is dit een praktijk die uiteindelijk economisch gezien zeker de minste kosten op zal leveren en uiteindelijk ook de minste (diepmenselijke) inspanning van de kant van de experts vraagt die daar mee bezig zijn.
Via mijn contacten met de internationale organisatie INTERVOICE- voice hearers, las ik een paar mnd. voor de zomer '09 een oproep van een psychotherapeute uit San Francisco, die vrijwilligers vroeg om in het engels te praten over de betekenis van de 'stemmen'. Deze oproep staat er nog steeds op hun site, voor wie zijn bijdrage wil leveren. Ik had met haar al een Skype-contact van ca. 1 uur voor een interview begin juli '09. Hoe dan ook, kwam tijdens dit interview en ook al uit mijn eigen nadenken de vraag naar voren wat voor betekenis de 'stemmen' hebben volgens mij. Buiten mijn persoonlijke verhaal om (zie inhoud van mijn boek) voeg ik hier deze persoonlijke note toe:
dit enorme contact met je onbewuste, met dat wat jezelf stoort komt juist in een psychose te boven. Volgens mij doet het onbewuste een oproep aan de persoon om geintegreerd te worden .... en is uiteindelijk ook de 'schizofrenie' een deel van het, door Jung aangehaalde 'individuatieproces'. Individuatieproces, dat juist met behulp van de intensieve psychotherapie zijn aanvang neemt. Dit tenminste voor wie niet op andere wijzen deze grondproblematiek slaagt op te lossen.
Gisteravond is het hier gaan sneeuwen. Alles is behoorlijk bedekt, maar de sneeuwlaag is toch niet al te dik, hoor. Ik vernam in de afgelopen dagen via de televisie dat heel Europa zo ongeveer door kou, storm en/of sneeuw verrast is. De meeste kou in Italie is voorlopig beperkt tot Noord-Oost-Italie, richting Oostenrijk en Venetie. Hoe verandert de beleving van dit soort verschijnsels ook naar gelang je eigen leeftijd, behoeftes en bewegingsvrijheid. Als kind raak je opgewonden alleen al bij het zien van sneeuw of bevroren plassen: baantje glijden, sneeuwballen en sneeuwpoppen maken, schaatsen enzovoort. Jaren later, werkend, leer je de sneeuw in de stad als obstakel kennen. Zo herinner ik mij dat ik in de winter van 1986 vanwege té hoge sneeuw, bij het beeindigen van mijn parttime-werkdag, ontdekte dat het openbaar vervoer vanwege de hoge sneeuw kompleet was stil gelegd: 17.00 uur was het ongeveer, ik bevond mij aan de andere kant van de stad en dus begon ik maar te lopen met behoorlijk wat moeilijkheden. Om sneller thuis te komen (waar mijn man en zoontje van 3 jr. op mij zaten te wachten), zocht ik niet eens 'n telefooncel om hen te bellen, want daarmee zou ik enkel tijd verloren hebben. Onderweg ben ik, binnen de stad ook nog mensen op ski's lopend tegen gekomen. Wel, ik kwam pas twee uur later thuis! De zicht van een sneeuwmantel, bovenal midden in de natuur blijft een pracht om te zien, maar wat een vieze troep als alles in de stad begint te dooien! Natte kleding ook vanwege auto's, die bij het langsgaan die modderige troep omhoog spatten, vallen, enzovoort.
Hier nog wat vertaalde tekst uit het boek Schizofrenia van Gaetano Benedetti (blz. 33), boek dat een serie lessen bevat, die Benedetti in maart 1986 in Italie hield. Hier heeft hij het over de individuele psychotherapie:
Dat wat de therapeut de patiënt aanbiedt, er eerst de psychotische symbolen en hersenschimmen samen van delend en ze dan verklarend, is een logisch en causaal gedachtenmodel dat de patiënt zal kunnen gebruiken, door het te verpersoonlijken, eerst binnen de therapeutische relatie en daarna door het in ieder ander aspect van het leven te exporteren (lees: toe te passen). Maar ook in dit geval is het niet zozeer de inhoud van de verklaring of van de causaliteit die een transformatiefactor wordt als wel de modaliteit waarmee deze actie/ingreep wordt gedaan; het is de emotief/libidische investment (*) die de verklaring in zich verscholen houdt en déze alleen kan dat wat beangstigd en destructief is in iets ordelijks en constructief omzetten.
[* = N.B. Als strumenten voor de italiaans-nederlandse (en vice-versa) vertaling is men bijna altijd een beetje beperkt: de geschikte woordenboeken gaan vaak via het behulp van andertalige woordenboeken. Ik slaag er niet achter te komen wat in het nederlands de juiste term moet zijn voor 'investimento' ( = investment?) Of is het beter vertaald via het frans: investire = se penetrer d'un sentiment = doordringen? Of beter via het duits: investire = sich in jemand einleben = inleven? Ik geloof dat 'inleven' als vertaling beter is...]
Sinds 5 dagen ongeveer is het hier in Turijn echt verschrikkelijk koud en vandaag wel het meest, geloof ik: 4,7 graden onder nul. De winkels in mijn wijk waren ook bijna leeg. Bevroren ruiten van de geparkeerde auto's. Ik geloof dat de winter weer net zo koud als vorig jaar zal worden...
Gisteren was ik opnieuw in het centrum van de stad om die 49-jarige man te ontmoeten, zoals al sinds anderhalf jaar wekelijks gebeurt, maar er was een verandering van programma: er kwamen 5 andere personen bij om een soort Kerstetentje te vieren, waaronder 2 begeleiders binnen de GGZ (een psychologe en een zgn. 'opvoeder' (educatore), die beiden continu in contact staan met mensen met GGZ-problemen, die zelfstandig zijn gaan wonen. Verder waren er ook 3 van deze zelfstandigwonenden, waarvan ik één al tijdens meerdere ontmoetingen had leren kennen. Er waren interessante uitwisselingen van ervaringen. Hoe dan ook is ook dit iets wat mij af en toe doet nadenken, buiten de ervaringen die ik ook via lecturen leer kennen: de zo kompleet verschillende manier waarop ik andere mensen met mijn (ex-)problematiek ervaar: velen hebben enorme moeilijkheden, ook om met hun eigen en andermans gevoelens om te gaan. En af en toe hoor ik over, voor mijn gevoel, verschrikkelijke levenservaringen, zoals die van iemand die, als jongste zoon in een gezin van 5 kinderen, als enig kind voortdurend in een college heeft gezeten vanaf de eerste klas van de basisschool! Zijn ouders woonden niet eens op grote afstand, maar hij kwam als jochie alleen maar tijdens de Kerst-, Paas- en zomervakantie thuis. Trieste, trieste ervaringen! En tijden geleden ook eens met hem door de natuur wandelend, riep hij herinneringen op van zijn enige uitspatters in het beleven en genieten van de natuur: allen netjes in rijen van twee kinderen, marcheren en stilletjes genieten van geprogrammeerde natuurwandelingen! Kun je je voorstellen wat dat was. Wat was ik dan nog bevoorrecht.
Voor ieder wat. Hier een stukje, zelf vertaalde tekst van Gaetano Benedetti uit zijn boek Paziente e terapeuta nellesperienza psicotica (blz. 159):
In de ontmoeting met de psychotische patient wordt zijn destructiviteit in al zijn symptomen gekend, die altijd, net als deliria, hallucinaties, splitsingen (= scissioni), de eindeloze herhaling zijn van een oorspronkelijke aggressiviteit of destructiviteit, die voor mij aan de basis van de psychose zelf staat, of het nu om een schizofrene of depressieve (psychose) gaat, in de ruimste betekenis van het woord.
Eind 2007 kreeg ik van zus Patricia haar bundel 'Ziezo' vol met gedichten van Annie M. G. Schmidt cadeau. Erg op prijs gesteld, hoor! Ook al is deze dichteres bekend om haar kindergedichten: deze staan vaak vol met volwassen waarheden. Verder zijn haar gedichten fantasierijk en erg speels. Dit gedicht uit die bundel geeft wel een beetje mijn eigen 'spirit' of gevoelens weer, al mijn hele leven, ook al is vanwege mijn grondproblematiek die waarschijnlijk op andere wijzen als normaal naar boven gekomen, misschien meer in humor en een bepaald soort rebelgedrag:
IK BEN LEKKER STOUT
Ik wil niet meer, ik wil niet meer! Ik wil geen handjes geven! Ik wil niet zeggen elke keer: Jawel mevrouw, jawel meneer nee, nooit meer in mn leven! Ik hou mn handen op mn rug en ik zeg lekker niks terug!
Ik wil geen vieze havermout, ik wil geen tandjes poetsen! k Wil lekker knoeien met het zout, ik wil niet aardig zijn, maar stout en van de leuning roetsen en schipbreuk spelen in de teil en ik wil spugen op het zeil!
En heel hard stampen in een plas en dan mn tong uitsteken en morsen op mn nieuwe jas en ik wil overmorgen pas weer met twee woorden spreken! En ik wil alles wat niet mag, de hele dag, de hele dag!
En ik wil op de kanapee met hele vuile schoenen en ik wil aldoor gillen: Nee! en dan het paardje zoenen. En dat is alles wat ik wil en als ze kwaad zijn, zeg ik: Bil!
Voor- en nadat mijn boek bij uitg. Free Musketeers verscheen, ben ik in enorm veel emailcontact gekomen met universiteiten, psychotherapeuten, GGZ-instellingen in Nederland én Belgie. Het is vreemd, maar waar: het schijnt dat Belgie heel wat méér vooruit is in een 'psychodynamische' benadering (studie) en behandeling van de zgn. 'schizofrenie'. Dat heb ik bovenal uit contacten met de Universiteit te Leuven, maar ook die te Antwerpen gemerkt. Ik kreeg persoonlijk ook positievere reacties en interesse van hùn kant te horen. Verder schijnt er te Kortenberg (is het precies daar .. ?) een goed centrum te zijn, waar men deze personen ook op lange termijn opneemt en volgt. Wordt in Belgie niet vooral de theorie van Jaques Lacan gevolgd?
