Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
04-01-2010
Misschien nog veel onderzoek te verrichten?
Nog veel onderzoek te verrichten of moeten bepaalde experts alleen hun eigen kennis bijwerken?
Uit eigen ervaringen, die de kinderpsycholoog en psychoanalyticus Bruno Bettelheim tijdens de Tweede Wereldoorlog opdeed tijdens zijn verblijf in een concentratiekamp - constateerde hij om zich heen paranoide schizofrene gedragingen die voortkwamen uit oorlogstraumas. Hij heeft hier ook over geschreven in een boek, waarvan ik mij de titel niet herinner, maar dat ik in een wijkbibliotheek hier aandachtig heb doorgebladerd. Was het niet in The empty Fortress (De lege burcht)? Zo weet ik verder van mijn ex-psychiater en ook uit gelezen artikelen dat schizofrenie ook voort kan komen uit het zware druggebruik.
In het hoofdstuk Voor je eigen bestwil uit het aangehaalde boek van Bruce Perry (De jongen die opgroeide als hond) heeft hij het ook duidelijk over dissociaties die optreden ten gevolge van traumatische ervaringen. Op blz. 62 schrijft hij: Een van de bepalende elementen van een traumatische ervaring en vooral een die zo traumatisch is dat iemand erdoor in een dissociatie belandt omdat er anders geen ontkomen aan is is immers een totaal verlies aan controle en een gevoel van opperste machtloosheid.
Als ik dit vergelijk vooral met mijn eigen laatste jaar van manifeste paranoide schizofrenie en de boeken als die van A. Lowen, van Eugenio Borgna en Umberto Galimberti, die ik in mijn boek als literatuur aanhaal, zitten er duidelijk veel verbindingen tussen de soortgelijke ervaringen van de schizofrene mens.
deel II van een artikel van 'schizofrenie'-beleving
Steeds origineel afkomstig uit Schizophrenia Bulletin en door P. Bertrando aangehaald in zijn boek 'Vivere la schizofrenia'. Hier deel II van het artikel, dat ik gisteren ben begonnen, van William D. B.:
"In dit korte artikel zal ik proberen te verklaren hoe ik in dit psychische verschijnsel ben beginnen te geloven. Ik ben er mee doorgegaan er aan te geloven ondanks de aanvallen/tegenspraken van alle personen waaraan ik mijn gedachten openlijk heb toevertrouwd. Ik zou echt willen dat dit verschijnsel tot een einde kwam en - ook al mocht het waar zijn - zou ik er niet in willen geloven, omdat ik geen enkele andere persoon slaag te vinden die bereid is toe te geven dat ik een 'gevoelige-zintuiglijke' persoon ben. Bijna alle anderen denken dat dát waar ik in geloof totaal fout is. Nu weet ik dat ik schizofreen begon te worden voordat ik mij er rekenschap van gaf dat er iets ongewoons gebeurde. Toen ik de eerste schizofrenie-signalen heb gehad werkte ik in de verwarmingszalen van de Marine. Ik was 19 jaar oud toen ik op een manier begon te denken die mij tot de totale, paranoide schizofrenie gebracht zou hebben. Ik begon mij te interesseren in psychische verschijnselen en ook godsdienstverschijnselen. Ik had toen nog geen duidelijk geloof; mijn godsdienstige overtuigingen waren een geheel van samengebrachte fragmenten, die uit het sporadische naar de kerk-gaan voortkwamen, uit getuigenissen van 'medium'-ervaringen, die ik op blaadjes, die je in de supermarkt kunt vinden, had gelezen en ook uit het idee, nogal verspreid tussen diegenen die hieraan geloven, dat buitenaardse wezens op de aarde geland waren en bezig waren echt de geest van de aardbewoners te veranderen."
Vanaf vandaag zal ik in stripvorm - een stukje per dag - een kompleet artikel aanhalen, steeds oorspronkelijk afkomstig uit Schizophrenia Bulletin, dat P. Bertrando in zijn boek 'Vivere la schizofrenia' aanhaalt. Ik was met het aanhalen van stukken tekst begonnen, omdat ik in Italie via mijn psychiater in contact kwam met een man van ongeveer 29 - 30 jaar met deze problematiek, die al meermalen kort was opgenomen, maar in ieder geval niet wilde toegeven problemen te hebben. Hij heeft ze niet willen lezen, maar ik heb hem wel ontmoet kort voor een daaropvolgende opname. Later heb ik deze tekststukken ook in het nederlands vertaald.
Komplete artikel van William D. B. ('Begin van paranoia') - deel 1:
"Ik heet William D. B. Ik ben 35 jaar oud en ik ben een paranoide schizofreen. Ik heb het mij in deze jaren vaak door psychiaters en psychologen horen zeggen, maar pas nú begin ik er aan te geloven. De reden waarom ik niet wilde accepteren schizofreen te zijn is dat ik intens begon te geloven in mijn "(delirerende) ijlende systeem". Dit systeem heeft mij er toe gebracht te denken dat ik niet schizofreen was, maar in werkelijkheid een gevoelig-zintuiglijk iemand: dat wil zeggen, dat ik al mijn gedachten aan iedereen, die heel dicht bij mij in de buurt is "overbreng" - wat of het ook zij? Op een ieder die zich op mij concentreert? Misschien zelfs aan een ieder, die zich op de aarde bevindt? Ik weet het niet. Ik heb aan al deze mogelijkheden en ook aan andere gedacht, maar op dit moment lijkt het mij dat de personen "mijn gedachten kunnen lezen" enkel en alleen als zij dicht bij mij in de buurt zijn. "
Voor wie hier enige interesse in mocht hebben: in het Tijdschrift voor Psychiatrie 51 (2009) 8, blz. 579-586 staat het volgende artikel van F. Boer, waarvan ik hier alleen de korte samenvatting aanhaal:
"Stress in het begin van de levensloop; een ontwikkelingsperspectief
F. Boer
Samenvatting: Stress in het begin van de levensloop kan verstrekkende gevolgen hebben.
Die kunnen variëren van een toegenomen weerbaarheid tot een verhoogde kans op lichamelijke
ziekten en psychische stoornissen. De afstelling van het stresssysteem tijdens de zwangerschap en de vroege jeugd speelt hierbij waarschijnlijk een rol. De gevolgen van stress in de jeugd zelf verschillen van die op latere leeftijd. Dit komt door de nog onvoltooide cognitieve ontwikkeling, maar vooral doordat de reactie op stress bij kinderen ingebed is in de relatie met de ouders."
Men kan het artikel op het site van dit tijdschrift lezen.
In dit artikel wordt alleen nog maar een mogelijk verband gelegd met de posttraumatische stresstoornis.
Volgens mij - en anderen - liggen hier ook al verbanden met de psychose, waar ik dus, beter gezegd, op een terrein duid dat het ontwikkelen van schizofrenie sterk in de hand kan werken.
Men kan trouwens steeds meer artikelen direct via raadpleging op Pubmed - medical library on line -aantreffen (en aanvragen), waarin men de laatste jaren meer verband begint te vinden tussen de hechtingstheorie (Attachment Theory) van John Bowlby en de psychose. Ik heb er zelf anderhalf jaar geleden enkele opgevraagd.
Af en toe lees je over, volgens mijn en andermans mening, echt domme onderzoeken betreffende 'schizofrenie'. Hier nog zo eentje, steeds uit het boekje 'Schizophrenia. A very short introduction', dat de Oxford University Press in 2003 heeft uitgegeven:
blz. 118- 122 onder 'Biological factors in the early environment of patients with schizophrenia'
"Another robust finding is the 'season of birth effect'. People who will go on to develop schizophrenia are more likely to be born in the winter." (!!) of nog eentje : "If a mother is affected by influenza during the middle trimester of pregnancy, there is some evidence that her child is more likely to develop schizophrenia many years later."
Maar wat moet men in hemelsnaam met dit soort gegevens doen? Daar men niet in staat is persoonlijk het ontstaan, de omgeving en de belevingswereld binnen die familie, de uitwisselingen tussen de familieleden en/of binnen de opgroeiende persoon (en baby of peuter) zelf waar te nemen en voor sommige onderzoekers de psyche geen (goed) meetbare waarheid is, begint men overal te zoeken dáár waar men kan meten en controlleren. Waarom plegen deze mensen geen raad in het koffiedik, in de horoscoop of in de voorbijgang van de een of andere ster? Ze zouden misschien wel een succesrijke rubriek op kunnen zetten ook. Wie weet hoe deze mensen nu om zullen gaan met hun eigen gevoelsleven en dat van hun familieleden! Wat is dat: gevoelsleven?
Wat is dat: de psyche? Experts! En we zitten nu al in 2010...
Om terug te komen op het argument van gisteren betreffende Bateson en dat kleine boekje van de Oxford University Press, haal ik hier ook een stuk tekst aan uit het boek 'Leven met schizofrenie' van Rigo van Meer: Hoofdstuk Oorzaken - blz.67 en 68: "In de jaren vijftig werd door een Amerikaanse geleerde, Bateson, het idee geopperd dat schizofrenie mogelijk veroorzaakt zou kunnen worden, doordat de patient in zijn jeugd erg verwarrende indrukken had opgedaan. Hij noemde dit 'double bind', dat wil zeggen 'dubbele binding'." "Hoewel de double bind theorie voor het ontstaan van schizofrenie dus volstrekt achterhaald is, leidt ze toch een taai leven." Zo bestrijden ook Roberta Temes in haar boek 'Getting you life back together when you have schizophrenia' en Elyn Saks in 'De geschiedenis van mijn gekte' de geldigheid van deze tegenstrijdige boodschappen. Ten eerste opper ik hier dat het toch wel de patient en niet de psychiater of psychologe is die echt aan kan geven wat diep in hem echt tot verwarring leidt. Het is niet de expert die uiteindelijk zal beslissen hoe de belevingswereld van de 'schizofrene' mens is. Verder hadden Rigo van Meer in 1997 (bij zijn 6e druk) en Roberta Temes tijdens het schrijven van hun boeken ook al op de hoogte moeten zijn van overige werken waaronder het boek 'Affect and Logic' (Logica affettiva) van Luc Ciompi, die het werk van Bateson nog maar bevestigt. Mijn lezen van het boek van Luc Ciompi was een echte eye-opener, omdat de inhoud precies overeenkwam met al dát wat mij voortdurend gestoord had in de communicatie met mijn moeder en wat mij, vóór mijn manifeste schizofrenieperiode, altijd zo helder bij de geest was gebleven. Ik beweer niet dat zij de oorzaak zijn, maar zij maakten deel uit van het merendeel van de storende en verwarringwekkende communicatie. En de kernboodschap was uiteindelijk altijd van dezelfde soort! Indien dit niet - naar haar bewuste weten - voor Elyn Saks gold (...?) zou ik de lezer alleen maar naar de inhoud van haar en mijn boek kunnen verwijzen om zich ieder een eigen oordeel te vormen betreffende het zgn. genezingsproces van beide schrijfsters. Mijn psychotherapeute en psychiater hebben de tegenstrijdige boodschappen in hun lange werkcarrière met 'schizofrene' mensen altijd als typisch voorkomend bemerkt.
Tot mijn verrassing staat het Caffé Basaglia net in een straat vóór de therapeutische woongemeenschap, waar ik 13 maanden ben geweest voor september 1999. Het is een aardig groot lokaal, met een bar en grote zaal, waarbinnen ook ná reservering door iedereen, die dat zou willen, gewoon gegeten kan worden tegen niet al te hoge prijzen. Verder is er ook een aparte danszaal. Voor feestgelegenheden of grote groepen moet men wel vooraf reserveren. Maar het eten gisteren was echt feestelijk en heerlijk! Ze hebben daar goede kokken, naar ik van anderen verneem. Ook de hele structuur maakte op mij een prettige indruk. Ik heb het adres dan ook aan mijn zoon doorgegeven opdat hij het aan vrienden en vriendinnen door geeft. Ze zouden er best avonden door kunnen brengen zonder al te veel door anderen gestoord te worden, zoals ze zo graag doen. Ik ben nog eventjes de therapeutische woongemeenschap binnen gegaan, maar van alle mensen waarvan ik uit die periode een prettige herinnering overhoud, was er niemand aanwezig. Jammer! Tijden deze middagmaaltijd waren er ongeveer 24 personen, waarvan ik velen ook ken uit de therapeutische woongemeenschap, uit mijn ex-ASL (= ziekenfondszone) of via de turijnse organisatie Il Bandolo. Erg prettig gezelschap, leuke uitwisselingen en zeker voor herhaling vatbaar. Er was ook een psychologe, die ik kende, en die voor haar universiteits-lessen aan verpleegkundig personeel, dat in de toekomst binnen de GGZ zal werken om materiaal vroeg om daar te kunnen gebruiken, ook voor voorlezingen. Daar ik over verschillend materiaal beschik, ook van anderen, zal ik dat haar via email sturen. In ieder geval was dit een prettig uiteinde en ontdekking.
Kommentaar over een klein Oxford Universtity Press boekje
Even hier lucht geven aan wat negatief kommentaar over bepaalde inhoud van het kleine boekje 'Schizophrenia. A very short Introduction', dat zijn eerste druk in 2003 zag en door de Oxford University Press is uitgegeven. Ik vond dit boekje toevallig op 'n tweedehands boekenmarktje in de stad een paar maanden geleden, maar heb het nog niet geheel beeindigd, ook omdat de inhoud mij langzaamaan duidelijker werd.
In hoofdstuk 6 - Environmental factors - worden kort ook R. Laing en Bateson aangehaald en hier haal ik voor wat betreft Bateson (waarvan bepaalde lezers weinig zullen weten) dit stukje tekst aan:
"Bateson suggested that, in some families, parents persistently communicate ambiguous and conflicting messages to their child." Tot zover nog alles normaal, maar wat bladzijden verderop, op blz. 114, wordt wat betreft Laing en Bateson dit geschreven:
Unfortunately, vivid and poignant descriptions are not enough. Hypotheses must be developed and examined scientifically. The 'double bind' hypothesis and its variants have not stood up to experimental scrutiny." En dan haalt men een studie van Wynne en Singer aan, die via metingen van een 'communication deviance' aan hadden geduid dat er hogere deviantie bestond in de communicatie van familieleden van 'schizofrene' mensen, maar dat S. Hirsch en Julian Leff dit resultaat in 1975 niet slaagden te herhalen.
Ik geloof dat veel onbegrip binnen de psychologie en psychiatrie nog steeds terug gaat op de overtuiging voortkomende uit het behaviorisme, dat de mens uiteindelijk als een soort machine beschouwde (beschouwt), waar je via een input een output krijgt en daartussen - dat is dus: binnen de mens - niets voorvalt (nothing within between)! Alsof mensen machines zijn!
Soortgelijke indruk heb ik altijd gehad bij het lezen van boekjes als die van Eysenck of de metingen van IQ 's en zijn tests! Zal men hier ooit uit los komen?
Heeft dit ook geen verband met het feit dat de mens uiteindelijk vaak binnen de maatschappij als een producent beschouwd wordt?
Hoogstwaarschijnlijk beginnen eind volgende week mijn eerste serieuse contacten met een italiaanse uitgever, weer bestaande uit een trip naar Milaan, samen met mijn ex-psychiater.
Alle verdere stappen voor de uitgave in Italië van mijn verhaal heb ik aan hem over gelaten, ook al heb ik zelf in het begin van dit jaar ongeveer met 19-20 uitgeverijen hier contact opgenomen.
Dr. Tibaldi wil proberen op nationaal niveau ook de boekuitgave van het Concorso Letterario Storie di Guarigione di Biella (= schrijfwedstrijd van genezingsverhalen binnen de italiaanse GGZ) te laten printen en bij een uitgever, indien mogelijk, er een speciale serie van te laten maken.
We zien nog wel wat het wordt.
Zeker beschikt hij zelf over méér mogelijkheden tot verspreiding en publiciteit binnen de psychiatrie hier.
Vandaag ga ik voor 'n speciaal Oudejaars-eten naar Caffé Basaglia, waar die vriend (X) en nog vele andere mensen (ex-patiënten, verpleegkundigen en professionals) uit en rondom de GGZ aanwezig zullen zijn. Het is totaal aan de andere kant van de stad, vlakbij il Cimitero Monumentale (= Monumentale Kerkhof), maar ik ben daar persoonlijk nog nooit geweest. Misschien schrijf ik er nog wel wat over.
In een wijk daar in buurt woonde ik in de laatste periode van mijn manifeste 'schizofrenie'. Tijdens het schrijven van mijn verhaal heb ik ook nog wel in die buurt rondgelopen om herinneringen op te roepen. En veel herinneringen waren ook verbonden met bezoeken van mij aan dat Kerkhof.
De nederlandse kerkhoven en waarschijnlijk ook de belgische hebben platte graven, maar - eventjes publiciteit voor het toerisme maken! - de monumentale kerkhoven in Italië zijn merendeels echt een bezoek waard. Er worden vaak grote kapellen op gezet, vaak staan er ook prachtige bomen in de binnenlanen (waaronder vaak cypressen) en je kunt allerlei soorten standbeelden of herdenkingsmonumenten vinden, die vaak prachtig zijn. Het is een studie wel waard. Eerlijk gezegd zou het mij persoonlijk nooit te binnen zijn geschoten ooit dit soort bezoeken te beginnen, maar dat heb ik toch wel aan mijn man te danken, die een echte cultus heeft v.w.b. de kerkhoven.
Maar ook het feitelijk dáár kunnen waarnemen en vergelijken hoe ieder geloof de dood beleeft, is wel een bezoekje waard, omdat er natuurlijk voor ieder geloof ook aparte zones zijn.
Hier een stukje tekst uit het boek The Divided Self (L'io diviso of Het verdeelde zelf) van Ronald Laing:
Blz. 24 (van de italiaanse versie): Het is heel goed mogelijk een komplete kennis te hebben van wat er bekend is over de erfelijke of familie-invloed van de maniakaal-depressieve psychosen of van de schizofrenie; zoals het gemakkelijk is de schizoide vervormingen of de schizofrene gebreken van het Ik te leren kennen, zoals verder ook de verschillende denk-, geheugen- en waarnemingsstoornissen; kortom ongeveer alles over de psychopathologie van de schizofrenie, d.w.z. over de schizofrenie als ziekte te weten, zonder echter in staat te zijn een enkele schizofreen te begrijpen. Die kennisgegevens zijn inderdaad allemaal manieren om hem niet te begrijpen. Naar een patiënt kijken en luisteren en in hem de tekens van de schizofrenie als ziekte onderscheiden, en naar hem kijken en luisteren als menselijk wezen, zijn twee radicaal verschillende zaken, precies zoals wanneer men, in de dubbelzinnige figuur, eerste de vazen ziet en dan pas de twee profielen.
Langzaam maar gestadig ga ik verder met het lezen van 'Collected papers on Schizophrenia and Related Subjects' van H. Searles, natuurlijk in een italiaanstalige versie en, dus, voor mij gemakkelijker verteerbaar. Ik heb gisteren en vanochtend met héél veel interesse hoofdstuk 9 beeindigd. En daaromtrent vele gedachten gehad, die ik hier natuurlijk niet allen prijs geef met betrekking tot vooral de laatste jaren van mijn therapie. Ik heb niet alleen de continue, psychodynamische gesprekstherapie met mijn psychotherapeute gehad, maar ook voortdurend de ontmoetingen met mijn psychiater, deze laatste merendeels samen met mijn man, en van kortere en vaak minder intensere duur. Ik weet echter ook, uit dromen, fantasieen en min of meer bewuste gevoelens dat het therapeutische effect zeker niet alleen met mijn psychotherapeute plaats vond maar ook met mijn psychiater, die op zijn beurt ook psychotherapeut is - en ook al vele mensen met deze problematiek in behandeling heeft gehad. Vulden zij elkaar aan, vooral in de laatste jaren? Ik geloof van wel! Zeker is de behandeling zo kompleter, dunkt mij.
Vroeger toen k woonde diep in t land, Vrat mij onstilbaar wee; Zoals een gier de lever, want Ik wist: geen streek geeft mij bestand, En k zocht het ver op zee.
Maar nu ik ver gevaren heb En lag op den oceaan alleen, Waar zelfs Da Cunha en Sint Heleen Niet boren door de kimmen heen, Voel ik het trekken als een eb
Naar t verre, vaste, bruine land Nu weet ik: nergens vind ik vree, Op aarde niet en niet op zee, Pas aan die laatste smalle ree Van hout in zand.
Van Slauerhoff heb ik niet al te veel gelezen, maar uit al de gedichten die in bloemlezingen of bundels worden aangehaald en die ik heb gelezen, komt duidelijk een intens verlangen naar zielsrust naar voren. De mooiste gedichten schijnen ook juist uit innerlijk lijden naar voren te komen. En dat geldt toch eigenlijk voor alle kunstuitingen, schilderkunst en muziek inbegrepen.
schizofrenie-site met als sponsor farmaceutische industrie
In de maand juni of juli van dit jaar had ik op het site www.schizophrenia.com onder 'main discussion forum' , waar personen toen op zoek waren naar methodes of suggesties om, bij gebruik van psychofarmaca van hun verhoogde gewicht af te raken, het boek 'Water, for Health, for Healing, for Life' van F. Batmanghelidj aanbevolen (in de nederlandstalige versie te verkrijgen met de titel 'Water, het goedkoopste medicijn'). Daar dit zeker als methode helpt om ook je lichaam te zuiveren en het NIETS kost (zuiver kraanwater of, als je wenst, mineraalwater), maar natuurlijk tegen de interessen van farmaceutische bedrijven ingaat, was binnen twee uur tijd mijn suggestie al door de administrator van dit site verwijderd. Het enige wat je hier uit af kunt leiden is toch wel dat dit site duidelijk door de farmaceutische industrie gesponsord wordt!
En hoeveel van dit soort sites, die zogenaamd het welzijn van de bevolking voorstaan, of ook experts die zich met bepaalde onderzoeken bezig houden, zullen er wel niet zijn?
Zo heb ik bij de publiciteit voor mijn boek ook bepaalde vreemde reacties gekregen, waaronder ook een paar felle van de kant van mensen, die hun hele carrière wijden of gewijd hebben aan het onderzoek naar de uitsluitend biologische oorzaken van de 'schizofrenie'.
Ik heb onder het site www.parlaconlevoci.it onder een, aan ingeschreven leden gereserveerde sectie ca. 10 minuten zitten kijken en luisteren naar een kort video, dat er pas op geplaatst is. Een video over een soort zelfhulpgroep te Imola. Ik weet er nog maar weinig van en een soort zelfhulpgroep (is dit wel de juiste vertaling voor 'gruppo di auto mutuo aiuto' ? Het zijn groepen zoals Ron Coleman en Karen Taylor die rondom in de wereld in hun opbouw helpen) voor stemmenhoorders zouden wij binnenkort ook in Turijn moeten beginnen (kijk in mijn archief van 18 nov. naar het stuk over 'stigma bestrijden').
Daar ik totaal niet weet hoe die precies te werk gaan, weet ik ook niet of ik daar wel hulpzaam kan zijn of die zelf ooit eens zal kunnen leiden. Op mijn medewerking kunnen ze in Turijn zeker rekenen, maar ik geen er de voorkeur aan eerst anderen, waaronder vooral Cristina Contini met zo'n groep te zien werken en hen zo mogelijk daarbij te steunen. Verder heeft iemand als Cristina een heel andere geschiedenis (die ik nog niet kompleet ken) als de mijne voor wat betreft het stemmen horen. Ik hoorde ze op mijn 18e jaar circa 1 week en van 1995 tot 1998 langzaamaan steeds meer, maar direct na mijn I.B.S. (eind mei 1998) en de psychofarmaca heb ik ze nooit meer gehoord. De psychofarmaca neem ik sinds half 2002 niet meer, maar voor mij bestond de hoofdzakelijke hulp uit een intensief lange psychotherapie, terwijl Cristina de stemmen nog steeds schijnt te horen, ze niet storend schijnt te vinden en er een eigen evenwichtige verhouding mee heeft opgebouwd, buiten de psychiatrie om dus. Maar ik heb uit Cristina's verhaal ook nog geen elementen gehoord, die mij aan mijn ex-problematiek doen denken. Heeft zij er een geheel andere verhouding en geschiedenis mee zoals ik via mijn contacten met de internationale INTERVOICE-organisatie en afgelopen 17 en 18 september te Maastricht heb vernomen? Zo iets in de aard van mensen als Ron Coleman, Rufus May, Jacqui Dillon en anderen? Maar uit Cristina's verhaal maak ik persoonlijk geen verband op met een 'psychose'. Van Cristina weet ik dat zij al op eigen rekening meer dan 4 jaar geleden 1 of meer groepen leidde - buiten de psychiatrie - van contact met stemmenhoorders. Pas nadat zij zoveel succes buiten de psychiatrie had geoogst, heeft de 'psychiatrie' officieel in Reggio Emilia contact met haar genomen en haar ook zgn. officieel ingeschakeld. Zij heeft ook een lange cursus gevolgd. Ik weet het niet precies en moet er nog veel van te weten komen en mijzelf daarmee confronteren.
Ik ben sinds voor de zomer van 2009 ook in contact geraakt met een 42-jarige vrouw met mijn problematiek, die een paar jaar geleden 2 jaar lang psychotherapie heeft gedaan en daarna alleen met het gebruik van psychofarmaca verder ging. Zij heeft toen, uit eigen initiatief, de medicijnen afgebouwd, begon wéér stemmen te horen en kwam opnieuw in contact met psychiater en psychotherapeut. Sinds een paar maanden is zij weer in psychotherapie, dit keer zonder medicijnen. Zij is juist geinteresseerd in het begin van deze nieuwe zelfhulpgroep in Turijn en hoopt meer hierin haar hulp en kracht te vinden. Gisteren heb ik haar in de stad ontmoet. In mijn ontmoetingen met haar, die wij allebei zeker voort willen zetten, daar wij ze allebei ook prettig vinden, word ik geconfronteerd met het feit dat ik van wat ik van mijn problematiek te weten ben gekomen niet te veel bloot kan en mag geven. Zelfcontrole, in dit geval, ook omdat zij mij af en toe 'uithoort'. En dat is nu niet precies mijn sterke kant. Maar ja, je bent nooit te oud om te leren.
Ben ik nu eigenlijk definitief een emigrant of een expat? Ik geloof dat ik nu toch wel als een rasechte emigrant beschouwd kan worden. Ik woon nu al weer bijna 37 jaar in Italië. Een van de dingen, die je zeker zullen overkomen als je ver van je geboorteland gaat wonen, is dat je je moedertaal, in mijn geval het nederlands, ook met andere ogen begint te zien. In Nederland wonend gebruik je de taal simpelweg en denk je er misschien minder over na (?).
Zo herinner ik mij bijvoorbeeld dat ik later vreemd aankeek naar woorden als handschoen = een schoen voor de hand. Op dit moment schieten mij nu geen andere voorbeelden te binnen, maar in een taal zie je de geschiedenis van de taal, maar ook zijn cultuur of volkskarakter weergegeven. Ik ben zeker geen taalexpert, maar als je in het Van Dale woordenboek ook simpelweg de spreekwoordenlijst achterin eens onder de loep neemt, zie je in sommige spreekwoorden toch ook wel wat van het karakter en de geschiedenis van het volk weergegeven: spreekwoorden over welke deugden op prijs gesteld werden of worden, welke beroepen werden uitgevoerd (vele spreekwoorden over zee (vissers), over boeren, over de godsdienstbeleving enzovoort). Zo vaak heerlijk, zonder blad voor de mond (in Italië is men meer diplomatisch, minder direct), als de volgende: - Wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten; - Wat een boer niet kent dat vreet hij niet; - Een oude bok lust wel een groen blaadje. Of deze, echt boers, die ik nooit heb horen gebruiken tijdens mijn verblijf in Nederland: Pissen gaat vóór dansen.
Stof genoeg voor een eigen studie, mocht men er interesse in hebben.
Dit verzoek geef ik enkel door omdat Ben Gray van Intervoice - voice hearers het mij heeft doorgestuurd. Wie onder de mensen met deze problematiek zijn bijdrage wil leveren d.m.v. een kort verhaal in de engelse taal over eigen belevenissen, hier gegevens over het tijdschrift Schizophrenia Bulletin:
"One thing I can recommend is publishing your story in Schizophrenia Bulletin. They publish people's first hand stories of about 3- 4 pages. I've published my story and also one of the 8 contributors to the book (Intervoice 2010-book with different stories that B.Gray is gathering) has published her story.
Misschien doe ik het over een tijd ook wel. Eerst de publikatie afwachten van de engelstalige versie van het artikel dat mijn ex-psychiater en ik samen hebben geschreven en daarna zie ik nog wel.
Natuurlijk kan ik niet voortdurend over 'schizofrenie' alleen blijven schrijven.
Ik heb altijd graag boeken over direct, in de werkelijkheid getoetste pedagogiek van de kant van psychotherapeuten of psychoanalisten gelezen en dit al vanaf mijn studiejaren in Turijn. Zo heb ik 1 of 2 boeken van Bruno Bettelheim, 1 van Asha Philips ('Saying No. Why it's important for you and your child', maar in een italiaanstalige versie), 3 of 4 boeken van Françoise Dolto, 2 boeken van Silvia Vegetti Finzi en nog andere gelezen. Ik houd er ook van met behulp van vele aangehaalde voorbeelden te lezen hoe de reacties van ouders en kinderen (kunnen) zijn en daaraan mijn eigen overtuigingen te toetsen en/of er iets voor mijzelf van op te steken. Heel erg interessant vond ik al vóór 1980 het boek 'Educazione e psicoanalisi' (Psychoanalyse und Erziehungspraxis) te lezen, waarin bijdragen uit de praktijk staan van M. Klein, A. Balint, M. Balint, S. Freud, C. Jung, K. Abraham, J. Bowlby , A. Freud en nog vele anderen.
Ook heb ik wel boeken over adoptie gelezen en boeken van Torey L. Hayden. Verder het op dit weblog aangehaalde boek van Bruce Perry.
Ik houd in ieder geval meer van al het genre, dat met de werkelijkheid en zijn problemen te maken heeft.
