Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
01-01-2010
gisteren in Caffé Basaglia
Tot mijn verrassing staat het Caffé Basaglia net in een straat vóór de therapeutische woongemeenschap, waar ik 13 maanden ben geweest voor september 1999. Het is een aardig groot lokaal, met een bar en grote zaal, waarbinnen ook ná reservering door iedereen, die dat zou willen, gewoon gegeten kan worden tegen niet al te hoge prijzen. Verder is er ook een aparte danszaal. Voor feestgelegenheden of grote groepen moet men wel vooraf reserveren. Maar het eten gisteren was echt feestelijk en heerlijk! Ze hebben daar goede kokken, naar ik van anderen verneem. Ook de hele structuur maakte op mij een prettige indruk. Ik heb het adres dan ook aan mijn zoon doorgegeven opdat hij het aan vrienden en vriendinnen door geeft. Ze zouden er best avonden door kunnen brengen zonder al te veel door anderen gestoord te worden, zoals ze zo graag doen. Ik ben nog eventjes de therapeutische woongemeenschap binnen gegaan, maar van alle mensen waarvan ik uit die periode een prettige herinnering overhoud, was er niemand aanwezig. Jammer! Tijden deze middagmaaltijd waren er ongeveer 24 personen, waarvan ik velen ook ken uit de therapeutische woongemeenschap, uit mijn ex-ASL (= ziekenfondszone) of via de turijnse organisatie Il Bandolo. Erg prettig gezelschap, leuke uitwisselingen en zeker voor herhaling vatbaar. Er was ook een psychologe, die ik kende, en die voor haar universiteits-lessen aan verpleegkundig personeel, dat in de toekomst binnen de GGZ zal werken om materiaal vroeg om daar te kunnen gebruiken, ook voor voorlezingen. Daar ik over verschillend materiaal beschik, ook van anderen, zal ik dat haar via email sturen. In ieder geval was dit een prettig uiteinde en ontdekking.
Kommentaar over een klein Oxford Universtity Press boekje
Even hier lucht geven aan wat negatief kommentaar over bepaalde inhoud van het kleine boekje 'Schizophrenia. A very short Introduction', dat zijn eerste druk in 2003 zag en door de Oxford University Press is uitgegeven. Ik vond dit boekje toevallig op 'n tweedehands boekenmarktje in de stad een paar maanden geleden, maar heb het nog niet geheel beeindigd, ook omdat de inhoud mij langzaamaan duidelijker werd.
In hoofdstuk 6 - Environmental factors - worden kort ook R. Laing en Bateson aangehaald en hier haal ik voor wat betreft Bateson (waarvan bepaalde lezers weinig zullen weten) dit stukje tekst aan:
"Bateson suggested that, in some families, parents persistently communicate ambiguous and conflicting messages to their child." Tot zover nog alles normaal, maar wat bladzijden verderop, op blz. 114, wordt wat betreft Laing en Bateson dit geschreven:
Unfortunately, vivid and poignant descriptions are not enough. Hypotheses must be developed and examined scientifically. The 'double bind' hypothesis and its variants have not stood up to experimental scrutiny." En dan haalt men een studie van Wynne en Singer aan, die via metingen van een 'communication deviance' aan hadden geduid dat er hogere deviantie bestond in de communicatie van familieleden van 'schizofrene' mensen, maar dat S. Hirsch en Julian Leff dit resultaat in 1975 niet slaagden te herhalen.
Ik geloof dat veel onbegrip binnen de psychologie en psychiatrie nog steeds terug gaat op de overtuiging voortkomende uit het behaviorisme, dat de mens uiteindelijk als een soort machine beschouwde (beschouwt), waar je via een input een output krijgt en daartussen - dat is dus: binnen de mens - niets voorvalt (nothing within between)! Alsof mensen machines zijn!
Soortgelijke indruk heb ik altijd gehad bij het lezen van boekjes als die van Eysenck of de metingen van IQ 's en zijn tests! Zal men hier ooit uit los komen?
Heeft dit ook geen verband met het feit dat de mens uiteindelijk vaak binnen de maatschappij als een producent beschouwd wordt?
Hoogstwaarschijnlijk beginnen eind volgende week mijn eerste serieuse contacten met een italiaanse uitgever, weer bestaande uit een trip naar Milaan, samen met mijn ex-psychiater.
Alle verdere stappen voor de uitgave in Italië van mijn verhaal heb ik aan hem over gelaten, ook al heb ik zelf in het begin van dit jaar ongeveer met 19-20 uitgeverijen hier contact opgenomen.
Dr. Tibaldi wil proberen op nationaal niveau ook de boekuitgave van het Concorso Letterario Storie di Guarigione di Biella (= schrijfwedstrijd van genezingsverhalen binnen de italiaanse GGZ) te laten printen en bij een uitgever, indien mogelijk, er een speciale serie van te laten maken.
We zien nog wel wat het wordt.
Zeker beschikt hij zelf over méér mogelijkheden tot verspreiding en publiciteit binnen de psychiatrie hier.
Vandaag ga ik voor 'n speciaal Oudejaars-eten naar Caffé Basaglia, waar die vriend (X) en nog vele andere mensen (ex-patiënten, verpleegkundigen en professionals) uit en rondom de GGZ aanwezig zullen zijn. Het is totaal aan de andere kant van de stad, vlakbij il Cimitero Monumentale (= Monumentale Kerkhof), maar ik ben daar persoonlijk nog nooit geweest. Misschien schrijf ik er nog wel wat over.
In een wijk daar in buurt woonde ik in de laatste periode van mijn manifeste 'schizofrenie'. Tijdens het schrijven van mijn verhaal heb ik ook nog wel in die buurt rondgelopen om herinneringen op te roepen. En veel herinneringen waren ook verbonden met bezoeken van mij aan dat Kerkhof.
De nederlandse kerkhoven en waarschijnlijk ook de belgische hebben platte graven, maar - eventjes publiciteit voor het toerisme maken! - de monumentale kerkhoven in Italië zijn merendeels echt een bezoek waard. Er worden vaak grote kapellen op gezet, vaak staan er ook prachtige bomen in de binnenlanen (waaronder vaak cypressen) en je kunt allerlei soorten standbeelden of herdenkingsmonumenten vinden, die vaak prachtig zijn. Het is een studie wel waard. Eerlijk gezegd zou het mij persoonlijk nooit te binnen zijn geschoten ooit dit soort bezoeken te beginnen, maar dat heb ik toch wel aan mijn man te danken, die een echte cultus heeft v.w.b. de kerkhoven.
Maar ook het feitelijk dáár kunnen waarnemen en vergelijken hoe ieder geloof de dood beleeft, is wel een bezoekje waard, omdat er natuurlijk voor ieder geloof ook aparte zones zijn.
Hier een stukje tekst uit het boek The Divided Self (L'io diviso of Het verdeelde zelf) van Ronald Laing:
Blz. 24 (van de italiaanse versie): Het is heel goed mogelijk een komplete kennis te hebben van wat er bekend is over de erfelijke of familie-invloed van de maniakaal-depressieve psychosen of van de schizofrenie; zoals het gemakkelijk is de schizoide vervormingen of de schizofrene gebreken van het Ik te leren kennen, zoals verder ook de verschillende denk-, geheugen- en waarnemingsstoornissen; kortom ongeveer alles over de psychopathologie van de schizofrenie, d.w.z. over de schizofrenie als ziekte te weten, zonder echter in staat te zijn een enkele schizofreen te begrijpen. Die kennisgegevens zijn inderdaad allemaal manieren om hem niet te begrijpen. Naar een patiënt kijken en luisteren en in hem de tekens van de schizofrenie als ziekte onderscheiden, en naar hem kijken en luisteren als menselijk wezen, zijn twee radicaal verschillende zaken, precies zoals wanneer men, in de dubbelzinnige figuur, eerste de vazen ziet en dan pas de twee profielen.
Langzaam maar gestadig ga ik verder met het lezen van 'Collected papers on Schizophrenia and Related Subjects' van H. Searles, natuurlijk in een italiaanstalige versie en, dus, voor mij gemakkelijker verteerbaar. Ik heb gisteren en vanochtend met héél veel interesse hoofdstuk 9 beeindigd. En daaromtrent vele gedachten gehad, die ik hier natuurlijk niet allen prijs geef met betrekking tot vooral de laatste jaren van mijn therapie. Ik heb niet alleen de continue, psychodynamische gesprekstherapie met mijn psychotherapeute gehad, maar ook voortdurend de ontmoetingen met mijn psychiater, deze laatste merendeels samen met mijn man, en van kortere en vaak minder intensere duur. Ik weet echter ook, uit dromen, fantasieen en min of meer bewuste gevoelens dat het therapeutische effect zeker niet alleen met mijn psychotherapeute plaats vond maar ook met mijn psychiater, die op zijn beurt ook psychotherapeut is - en ook al vele mensen met deze problematiek in behandeling heeft gehad. Vulden zij elkaar aan, vooral in de laatste jaren? Ik geloof van wel! Zeker is de behandeling zo kompleter, dunkt mij.
Vroeger toen k woonde diep in t land, Vrat mij onstilbaar wee; Zoals een gier de lever, want Ik wist: geen streek geeft mij bestand, En k zocht het ver op zee.
Maar nu ik ver gevaren heb En lag op den oceaan alleen, Waar zelfs Da Cunha en Sint Heleen Niet boren door de kimmen heen, Voel ik het trekken als een eb
Naar t verre, vaste, bruine land Nu weet ik: nergens vind ik vree, Op aarde niet en niet op zee, Pas aan die laatste smalle ree Van hout in zand.
Van Slauerhoff heb ik niet al te veel gelezen, maar uit al de gedichten die in bloemlezingen of bundels worden aangehaald en die ik heb gelezen, komt duidelijk een intens verlangen naar zielsrust naar voren. De mooiste gedichten schijnen ook juist uit innerlijk lijden naar voren te komen. En dat geldt toch eigenlijk voor alle kunstuitingen, schilderkunst en muziek inbegrepen.
schizofrenie-site met als sponsor farmaceutische industrie
In de maand juni of juli van dit jaar had ik op het site www.schizophrenia.com onder 'main discussion forum' , waar personen toen op zoek waren naar methodes of suggesties om, bij gebruik van psychofarmaca van hun verhoogde gewicht af te raken, het boek 'Water, for Health, for Healing, for Life' van F. Batmanghelidj aanbevolen (in de nederlandstalige versie te verkrijgen met de titel 'Water, het goedkoopste medicijn'). Daar dit zeker als methode helpt om ook je lichaam te zuiveren en het NIETS kost (zuiver kraanwater of, als je wenst, mineraalwater), maar natuurlijk tegen de interessen van farmaceutische bedrijven ingaat, was binnen twee uur tijd mijn suggestie al door de administrator van dit site verwijderd. Het enige wat je hier uit af kunt leiden is toch wel dat dit site duidelijk door de farmaceutische industrie gesponsord wordt!
En hoeveel van dit soort sites, die zogenaamd het welzijn van de bevolking voorstaan, of ook experts die zich met bepaalde onderzoeken bezig houden, zullen er wel niet zijn?
Zo heb ik bij de publiciteit voor mijn boek ook bepaalde vreemde reacties gekregen, waaronder ook een paar felle van de kant van mensen, die hun hele carrière wijden of gewijd hebben aan het onderzoek naar de uitsluitend biologische oorzaken van de 'schizofrenie'.
Ik heb onder het site www.parlaconlevoci.it onder een, aan ingeschreven leden gereserveerde sectie ca. 10 minuten zitten kijken en luisteren naar een kort video, dat er pas op geplaatst is. Een video over een soort zelfhulpgroep te Imola. Ik weet er nog maar weinig van en een soort zelfhulpgroep (is dit wel de juiste vertaling voor 'gruppo di auto mutuo aiuto' ? Het zijn groepen zoals Ron Coleman en Karen Taylor die rondom in de wereld in hun opbouw helpen) voor stemmenhoorders zouden wij binnenkort ook in Turijn moeten beginnen (kijk in mijn archief van 18 nov. naar het stuk over 'stigma bestrijden').
Daar ik totaal niet weet hoe die precies te werk gaan, weet ik ook niet of ik daar wel hulpzaam kan zijn of die zelf ooit eens zal kunnen leiden. Op mijn medewerking kunnen ze in Turijn zeker rekenen, maar ik geen er de voorkeur aan eerst anderen, waaronder vooral Cristina Contini met zo'n groep te zien werken en hen zo mogelijk daarbij te steunen. Verder heeft iemand als Cristina een heel andere geschiedenis (die ik nog niet kompleet ken) als de mijne voor wat betreft het stemmen horen. Ik hoorde ze op mijn 18e jaar circa 1 week en van 1995 tot 1998 langzaamaan steeds meer, maar direct na mijn I.B.S. (eind mei 1998) en de psychofarmaca heb ik ze nooit meer gehoord. De psychofarmaca neem ik sinds half 2002 niet meer, maar voor mij bestond de hoofdzakelijke hulp uit een intensief lange psychotherapie, terwijl Cristina de stemmen nog steeds schijnt te horen, ze niet storend schijnt te vinden en er een eigen evenwichtige verhouding mee heeft opgebouwd, buiten de psychiatrie om dus. Maar ik heb uit Cristina's verhaal ook nog geen elementen gehoord, die mij aan mijn ex-problematiek doen denken. Heeft zij er een geheel andere verhouding en geschiedenis mee zoals ik via mijn contacten met de internationale INTERVOICE-organisatie en afgelopen 17 en 18 september te Maastricht heb vernomen? Zo iets in de aard van mensen als Ron Coleman, Rufus May, Jacqui Dillon en anderen? Maar uit Cristina's verhaal maak ik persoonlijk geen verband op met een 'psychose'. Van Cristina weet ik dat zij al op eigen rekening meer dan 4 jaar geleden 1 of meer groepen leidde - buiten de psychiatrie - van contact met stemmenhoorders. Pas nadat zij zoveel succes buiten de psychiatrie had geoogst, heeft de 'psychiatrie' officieel in Reggio Emilia contact met haar genomen en haar ook zgn. officieel ingeschakeld. Zij heeft ook een lange cursus gevolgd. Ik weet het niet precies en moet er nog veel van te weten komen en mijzelf daarmee confronteren.
Ik ben sinds voor de zomer van 2009 ook in contact geraakt met een 42-jarige vrouw met mijn problematiek, die een paar jaar geleden 2 jaar lang psychotherapie heeft gedaan en daarna alleen met het gebruik van psychofarmaca verder ging. Zij heeft toen, uit eigen initiatief, de medicijnen afgebouwd, begon wéér stemmen te horen en kwam opnieuw in contact met psychiater en psychotherapeut. Sinds een paar maanden is zij weer in psychotherapie, dit keer zonder medicijnen. Zij is juist geinteresseerd in het begin van deze nieuwe zelfhulpgroep in Turijn en hoopt meer hierin haar hulp en kracht te vinden. Gisteren heb ik haar in de stad ontmoet. In mijn ontmoetingen met haar, die wij allebei zeker voort willen zetten, daar wij ze allebei ook prettig vinden, word ik geconfronteerd met het feit dat ik van wat ik van mijn problematiek te weten ben gekomen niet te veel bloot kan en mag geven. Zelfcontrole, in dit geval, ook omdat zij mij af en toe 'uithoort'. En dat is nu niet precies mijn sterke kant. Maar ja, je bent nooit te oud om te leren.
Ben ik nu eigenlijk definitief een emigrant of een expat? Ik geloof dat ik nu toch wel als een rasechte emigrant beschouwd kan worden. Ik woon nu al weer bijna 37 jaar in Italië. Een van de dingen, die je zeker zullen overkomen als je ver van je geboorteland gaat wonen, is dat je je moedertaal, in mijn geval het nederlands, ook met andere ogen begint te zien. In Nederland wonend gebruik je de taal simpelweg en denk je er misschien minder over na (?).
Zo herinner ik mij bijvoorbeeld dat ik later vreemd aankeek naar woorden als handschoen = een schoen voor de hand. Op dit moment schieten mij nu geen andere voorbeelden te binnen, maar in een taal zie je de geschiedenis van de taal, maar ook zijn cultuur of volkskarakter weergegeven. Ik ben zeker geen taalexpert, maar als je in het Van Dale woordenboek ook simpelweg de spreekwoordenlijst achterin eens onder de loep neemt, zie je in sommige spreekwoorden toch ook wel wat van het karakter en de geschiedenis van het volk weergegeven: spreekwoorden over welke deugden op prijs gesteld werden of worden, welke beroepen werden uitgevoerd (vele spreekwoorden over zee (vissers), over boeren, over de godsdienstbeleving enzovoort). Zo vaak heerlijk, zonder blad voor de mond (in Italië is men meer diplomatisch, minder direct), als de volgende: - Wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten; - Wat een boer niet kent dat vreet hij niet; - Een oude bok lust wel een groen blaadje. Of deze, echt boers, die ik nooit heb horen gebruiken tijdens mijn verblijf in Nederland: Pissen gaat vóór dansen.
Stof genoeg voor een eigen studie, mocht men er interesse in hebben.
Dit verzoek geef ik enkel door omdat Ben Gray van Intervoice - voice hearers het mij heeft doorgestuurd. Wie onder de mensen met deze problematiek zijn bijdrage wil leveren d.m.v. een kort verhaal in de engelse taal over eigen belevenissen, hier gegevens over het tijdschrift Schizophrenia Bulletin:
"One thing I can recommend is publishing your story in Schizophrenia Bulletin. They publish people's first hand stories of about 3- 4 pages. I've published my story and also one of the 8 contributors to the book (Intervoice 2010-book with different stories that B.Gray is gathering) has published her story.
Misschien doe ik het over een tijd ook wel. Eerst de publikatie afwachten van de engelstalige versie van het artikel dat mijn ex-psychiater en ik samen hebben geschreven en daarna zie ik nog wel.
Natuurlijk kan ik niet voortdurend over 'schizofrenie' alleen blijven schrijven.
Ik heb altijd graag boeken over direct, in de werkelijkheid getoetste pedagogiek van de kant van psychotherapeuten of psychoanalisten gelezen en dit al vanaf mijn studiejaren in Turijn. Zo heb ik 1 of 2 boeken van Bruno Bettelheim, 1 van Asha Philips ('Saying No. Why it's important for you and your child', maar in een italiaanstalige versie), 3 of 4 boeken van Françoise Dolto, 2 boeken van Silvia Vegetti Finzi en nog andere gelezen. Ik houd er ook van met behulp van vele aangehaalde voorbeelden te lezen hoe de reacties van ouders en kinderen (kunnen) zijn en daaraan mijn eigen overtuigingen te toetsen en/of er iets voor mijzelf van op te steken. Heel erg interessant vond ik al vóór 1980 het boek 'Educazione e psicoanalisi' (Psychoanalyse und Erziehungspraxis) te lezen, waarin bijdragen uit de praktijk staan van M. Klein, A. Balint, M. Balint, S. Freud, C. Jung, K. Abraham, J. Bowlby , A. Freud en nog vele anderen.
Ook heb ik wel boeken over adoptie gelezen en boeken van Torey L. Hayden. Verder het op dit weblog aangehaalde boek van Bruce Perry.
Ik houd in ieder geval meer van al het genre, dat met de werkelijkheid en zijn problemen te maken heeft.
Gisteren was in de namiddag al bijna alle sneeuw in onze randwijk gedooid. Er waaide zelfs een warme wind. Ook vandaag is het weer behoorlijk warm en de verwachtte regen was er gisteren en vandaag niet. Op Sicilie (Palermo) zwommen gisteren zelfs mensen in zee en was er een temperatuur rond 25° Celsius. Wel overdreven, hoor, de mensen die daar in badpak rondliepen, omdat tegelijkertijd ook mensen gefilmd werden, die gewoon in een soort herfstkleding op het strand rondliepen. Hoe dan ook kan de temperatuur je hier vaak enorm verrassen. Zo herinner ik mij van mijn eerste jaar als au-pair te Florence, dat ik die hele winter nooit een winterjas nodig heb gehad. Mijn zwager, die te Siracuse (Sicilie) woont, bezit trouwens niet eens een winterjas...
Zoals ik al tijdens mijn speech afgelopen 17 september te Maastricht - tijdens het Intervoice congres - zei, vind ik mijzelf nu, na al mijn psychotherapiejaren, lectuur en nadenken best terug in bepaalde titels van nederlandse boeken of beschrijvingen, die ik op bolcom.nl of andere websites ben tegen gekomen: daartussen zijn de definities BODEMLOOS of ook EEN GAT IN JE ZIEL erg geschikt om aan te duiden wat nu ook 'schizofrene' problematiek inhoudt. Het zal een term zijn die sommigen niet zal bevallen, maar ik kan mijzelf er echt in terug vinden.
Hier een gedicht van Annie M.G. Schmidt dat mij qua inhoud ook best bevalt:
De achteraffers
Had ik dat beter maar niet moeten zeggen? Had ik dat beter maar niet moeten doen? Zo denken wij ... de achteraffers. Had ik dat moeten verzwijgen, toen?
Had ik de wasman een fooi moeten geven? Had ik dat achteraf nou maar gedaan. Had ik met Adriaan moeten gaan leven of zou dat achteraf fout zijn gegaan?
Had ik die hoed niet moeten kopen? Had ik achteraf naar Marie moeten gaan? En had ik toch beter maar kunnen gaan lopen inplaats van zolang op lijn negen te staan?
Had ik die keet achteraf kunnen sussen? Had ik naar 't asiel moeten gaan met die poes? En had ik me niet moeten laten kussen - nu achteraf - door die kerel in Goes?
Wij achteraffers, wat zijn we toch moeilijk en - achteraf - voor ons zelf nog het meest. Had men ons niet beter op kunnen hangen? Dat had achteraf nog het beste geweest.
Ik heb meerdere boeken, artikelen of items onder Internet gelezen over dit argument (Hechtingstheorie van John Bowlby en verschillende onderzoeken en toepassingen), zoals ook wat boekjes van de kant van adoptieouders. Van mijn ex-psychotherapeute, die de eerste 10 jaar van haar werkcarrière alleen met kinderen ervaring heeft opgedaan, weet ik dat het merendeel van de probleemkinderen waar zij mee in contact kwam geadopteerde kinderen waren. Men besteedt langzaamaan meer aandacht aan het hechtingsproces in geval van adoptiekinderen. Het hechtingproces is niet alleen een probleem voor adoptiekinderen! Wanneer zal dit argument verplichtte lesstof worden op middelbare of hogere scholen zodat ook gewone ouders meer voorbereid worden op wat het allemaal inhoudt een kind op te voeden? Ook boeken als 'Tastzin' (Il linguaggio della pelle) van Ashley Montagu zouden uitgebreid behandeld moeten worden als lesstof. Ook met praktijkervaringen of observaties en discussies. Wanneer zal dit gebeuren...?
Gegevens voor hulp aan 'schizofrenen' in Nederland
Dit is een bericht voor mensen met deze problematiek in Nederland. Jammer genoeg bezit ik geen gegevens over Belgie. Zoals ik al eind januari '09 als bericht op www.schizofreniestartpagina.nl onder het prikbord heb aangegegeven, heb ik in het voorjaar van 2008 via verschillende, persoonlijke aanvragen eindelijk een goed en positief antwoord ontvangen van een persoon van de Parnassia-Stichting.
Wie er tussen jullie serieus - en uit eigen wil! - op zoek wil gaan naar goede hulp, voor wat voor 'geestelijk' probleem ook (schizofrenie inbegrepen) kan bellen of emailen naar het HEE-team (= Team Herstel, Empowerment en Ervaringsdeskundigheid) te Utrecht naar mevr. Marianne van Bakel om daar informatie te verkrijgen betreffende psychotherapeuten in jullie woonzone, die bereid zijn jullie met jullie probleem in gesprekken (gesprekstherapie) te helpen. Tel.: 030- 297.11.00 - email: mbakel@trimbos.nl
Met de beste wens aan allen! En bellen nà de vakantie! Zonder dat er officieel publiciteit aan wordt gegeven, wordt dus ook al sinds wat jaren psychotherapeutische behandeling gegeven aan 'schizofrene' mensen in Nederland.
Wauw! Gisteren liefst 37 bezoekers gehad op mijn weblog! Het zal wel zijn dat de personen rondom de Kerst vakantie houden en dus meer tijd hebben voor dit soort bezigheden. Maar ook het 'passa parola' kan goed functioneren, d.w.z. het signaleren aan anderen dat dit weblog wel van zijn/hun interesse zou kunnen zijn. Lia bedankt het publiek ... beelden jullie je maar een buiginkje voor.
Ik kom uit een gezin van 11 kinderen. Zonder discussies met geliefde familieleden aan te willen gaan, kan ieder uit volgende gegevens afleiden wat hij wil: 1 zoon is in 1953 overleden; 4 broers en zussen hebben géén kinderen, het merendeel heeft 1 kind en het maximum is 2 kinderen.
