Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
15-01-2010
Herinneringen
Onze hond Spencer was echt dol van Ruud en omgekeerd. Vaak, zodra Ruud uit zijn werk thuis kwam, raakte Spencer zo enorm opgewonden, was die zó blij dat zij vanuit vreugde liefst tot aan drie keer om onze woning heen rende! Het was echt een lust voor het oog die twee van elkaar te zien genieten. Spencer zat in de huiskamer ook steevast naast Ruud's stoel.
Mara was merendeels met Spencer bezet zodra Ruud er niet was of voorgoed buitenshuis was gaan wonen. Zij zorgde voor zijn schoonmaak, voor wandelingen, voor zijn eten, eventuele medicijnen enzovoort. Ik speelde met haar, knuffelde haar en ging ook wel vaak met haar wandelen. Van hond Spencer hebben wij ook nog twee keer puppies beleefd, waarvan ik Wendy en Sandy herinner, die jammer genoeg door auto-ongelukken zijn overleden.
Hoe belangrijk Spencer ook voor mij was kan wel blijken uit het feit dat ik mij herinner dat ik tijdens de zwangerschap van mijn zoon een droom maakte, die ik opschreef, maar waarvan ik de aantekening niet meer slaag te vinden. Ik weet dat ik in die droom aan zus Mara, maar ook aan Spencer (ook moeder) vertelde over mijn zwangerschap en dat zij beiden mij daarin op de een of andere manier bevestigden of zo iets. Ik droomde dus niet mijn moeder maar hén.
Na het overlijden van mijn vader in 2003 heb ik van broers en zussen vele foto's en brieven terug gekregen die ik door de jaren heen aan mijn ouders gestuurd had en die nog bewaard waren gebleven. Ik dacht dat ik hiertussen ook nog wat andere aantekeningen van mijzelf had bewaard en dus heb ik daar recent weer een kijkje genomen. Op ál mijn brieven aan mijn ouders is de ophef altijd 'lieve pa en ma' of 'beste pa en ma' en hooguit een keer 'hoi luitjes' geweest. Betekenisvol begin van brieven van mijn kant en van mijn persoonlijke gevoelens!
En het aanhalen van deze stukjes tekst van 'schizofrenie'-beleving is dan ook aanleiding tot nog een detail extra. Er bestaat namelijk de poor me- paranoia en de bad me-paranoia. Voor leken verduidelijk ik hier dat de 'paranoia' de achtervolgingswaan aanduidt.
Wel, ik heb persoonlijk nooit aan een bad me-paranoia geleden, maar aldoor aan een poor me-paranoia. En wie alleen aan een poor me-paranoia leidt heeft duidelijk méér zelfvertrouwen, een hoger besef betreffende zijn eigenwaarde.
Op het thema van stukjes tekst van 'schizofrenie'-beleving brei ik maar verder. Hier een klein stukje tekst uit het boek 'De geschiedenis van mijn gekte' van Elyn Saks (The center cannot hold):
blz. 38-39: "Tijdens de wandeling viel het me op dat de kleuren en vormen van alles om me heen steeds scherper werden.Op een bepaald moment besefte ik dat de huizen waar ik langsliep een boodschap aan me doorgaven: Kijk maar eens goed. Je bent bijzonder. Je bent bijzonder slecht. Kijk goed en u zult vinden. Er zijn veel dingen die je zult moeten zien. Zien. Zien."
Uit Dagboek van een schizofreen van Marguerite Sechehaye
Hier een stukje tekst uit een boek dat niet al te veel informatie geeft voor leken, familieleden of schizofrene mensen en als tekst zelfs weinig geschikt kan zijn voor mensen met deze problematiek, die op de weg van genezing zijn. Het zich confronteren met zo'n gefragmenteerd Ik als dat van Renée kan op bepaalde momenten angstaanwekkend werken.
Het boek is 'Dagboek van een schizofreen' van Marguerite A. Sechehaye en hier vertaal ik een stuk uit de italiaanstalige versie ('Diario di una schizofrenica'):
Deel II - Hoofdstuk I :
"Renée kon niet van zichzelf houden daar haar moeder haar de voeding, de liefde, geweigerd had."
en ietwat verderop:
"Dankzij deze impulsen wilde Renée niet meer leven en probeerde zij wanhopig zichzelf pijn te bezorgen. Ook haar delirium verwerft (of: krijgt) op bepaalde momenten typisch melancholische tonaliteiten."
Ook al heb ik mijzelf nooit in zo'n gefragmenteerd Ik als dat van Renée kunnen herkennen, zitten in dit kleine stukje tekst elementen die ook in mijn autobiografische verhaal aanwezig zijn en, in het algemeen, in wie deze problematiek heeft.
Zie in het archief van dit weblog ook andere stukken tekst van mij.
De meeste weerstand over het feit dat de hele familie-dynamiek en grotendeels de moederband in de prille jeugd enorm van invloed zijn op het verschijnsel 'schizofrenie' vind men juist tussen de betrokkenen: niet alleen de mensen met deze problematiek zelf hebben problemen dit op te graven, te herkennen, toe te geven en te verwerken, maar nog meer de overige familieleden.
Kijk ook maar de nederlandse Ypsilon-organisatie... Daar werd de recensie van mijn boek trouwens júist geschreven door een vrouw, die zelf een dochter met deze problematiek schijnt gehad te hebben en die er nu niet meer is...
Natuurlijk bestaat er ook weerstand tussen alle zgn. experts en onderzoekers, die hun hele leven of universiteitscarrière gewijd hebben aan theorieën of onderzoeken, die juist exclusief de biologische (genetische) redenen aanhangen.
deel X van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
En hier het laatste deel van het artikel dat William D. B. voor Schizophrenia Bulletin schreef en dat P. Bertrando aanhaalt in zijn boek 'Vivere la schizofrenia':
"Voor de eerste keer nadat ik uit de Marine ben ontslagen, begin ik opnieuw te werken. Ik weet niet of ik er in zal slagen mijn betaalde baan te behouden, maar ik voel dat ik er nu klaar voor ben. Ik ga bijna elke dag naar buiten en meng mij tussen de mensen en ook al voel ik mij nog bespied en ook al denk ik af en toe dat de mensen over mij praten, geloof ik niet langer een sensitieve of een-door-God-uitgezondene te zijn. Deze mening van mij kan iedere dag veranderen, maar over het algemeen geloof ik dat ik eigenlijk een 'geestesziekte' heb. Dit korte artikel afsluitend, zou ik er aan toe willen voegen dat het lezen van mijn ervaring niet zal helpen om mensen, die in zulke dingen geloven zoals ik doe, te veranderen. Het is het oude verhaal: "Hij is Jezus niet, maar ik ben het wel!" Ik hoop echter, dat als de een of andere paranoide schizofreen met gelijksoortige wanen als de mijne deze pagina's zou lezen, dat hij dan zal begrijpen."
Hier een stuk tekst uit de italiaanstalige versie van het boek van Ken Steele (en Claire Berman) 'The day the voices stopped.' (in Italië 'E venne il giorno che le voci tacquero'): hoofdstuk 8: " Ik doe de televisie en de radio aan: ik zoek op een frenetische manier mijzelf op de stemmen af te stemmen. Ze moeten absoluut terugkomen, ik wil dat ze terug komen! Tweëendertig jaar lang zijn zij mijn trouwe levensmakkers geweest: zij hebben mij nooit verlaten, zelfs niet toen ik op straat leefde als een clochard."
Zo heeft ieder zijn ervaring wat dit betreft. Zoals elders in het archief van mijn weblog staat geschreven, hoorde ik de stemmen 1 week lang toen ik 18 jaar was en toen 25 jaar lang niet meer. Ongeveer 6 maanden na het overlijden van mijn moeder in de zomer 1994 begon ik ze weer te horen en stopte deze 'waarneming' voor mij pas na mijn I.B.S. (= In Bewaring Stelling) in mei 1998, een paar dagen nadat ik de psychofarmaca kreeg toegediend. Psychofarmaca die ik vanaf half 2002 niet meer slik en die vooraf langzaamaan zijn afgebouwd.
Ik heb gisteren, terwijl ik vanwege mijn verkoudheid bijna niet in staat was te lezen, de film Elling (2001) bekeken. Het is een noorse film over twee mannen, waartussen de man Elling, die 2 jaar lang in een psychiatrische inrichting dezelfde kamer delen en daarna samen het leven aangaan in een onafhankelijke woning in de stad. Een mooie en voor mijn gevoel interessante film over het argument van de psychiatrie. Volgens mij echt de moeite waard. Voor de rest van de inhoud verwijs ik naar Internet.
deel IX van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
Hier deel IX van het artikel dat William D. B. voor Schizophrenia Bulletin heeft geschreven en dat P. Bertrando in zijn boek 'Vivere la schizofrenia' aanhaalt:
"Door de jaren heen, sinds die tijd, heb ik vele en verschillende "gekke" ideëen gehad, maar mijn hoofdzakelijke grootheidswanen - mediumverschijnselen - en achtervolgingswanen zijn constant dezelfde gebleven. Deze wanen zijn ondersteund door zo erg levende hallucinaties dat ik geen onderscheid maak tussen deze en de werkelijkheid, als ik niet aan mijzelf opleg dat niets hiervan echt werkelijk is, dat datgene wat de personen die van mij houden en waar ik in vertrouw echt waar is, dat ik uitzonderlijk ben alleen al omdat ik schizofreen ben en dat alles wat ik denk betreffende het bovennatuurlijke alleen maar door mijn 'ziekte' wordt veroorzaakt."
deel VIII van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
Hier deel VIII van het artikel dat William D. B. in Schizophrenia Bulletin heeft laten plaatsen en dat P. Bertrando aanhaalt in zijn boek 'Vivere la schizofrenia':
"Ik dacht dat, als ook maar iemand mijn spirituele machten erkend zou hebben, ik opgehouden zou hebben de gedachten over te brengen en weer normaal zou zijn geworden: indien de tijd van de Anti-Christus/Beest was aangekomen en ik het niet zelf was. Dit was de reden waarom ik alles niet zo gemakkelijk kon vergeten. Ik was er zeker van dat in mij het meest angstaanjagende deel van het Boek der Openbaring werkelijkheid werd. En, zo dacht ik verder, niet alleen heel mijn leven zou geen waarde meer gehad hebben, maar erna was ik verdoemd tot de hel. Als ik NU mijn gedachten van toen opnieuw beschouw, schijnen zij mij echt extreem, overdreven. Hoe dan ook, als ik echt een 'gevoelige' - sensitieve ben of als ik spirituele machten heb en als iemand mij dat zou bewijzen, geloof ik dat ik het hele proces opnieuw zou beleven. Dat God mij daarvoor behoede!"
Gisteren met veel plezier de recente film 'Mijn vriend Eric' van Ken Loach gezien. Dit is tenminste de italiaanse titel van de film (Il mio amico Eric). Iemand had mij aangeraden die te gaan zien omdat er een verhaal van een positieve band met het stemmen horen wordt geschetst. Ik heb mij echt vermaakt en het zette mij ook wel tot denken aan. Het is totaal géén zwaar op de hand liggende film over de psychiatrie of zo, hoor.
Ik heb mijn zoon ook aangeraden deze film te gaan bekijken.
Af en toe maak ik dromen, waar ik lang in ronddwaal en die mij het vage gevoel bezorgen dat ik door moet gaan met dromen om méér duidelijkheid te krijgen voor wat betreft de inhoud en betekenis van de droom. Maar moet ik dan doorgaan met dromen of er integendeel in wakkere staat meer bewust over nadenken? Of dit kortom uitzoeken? Ik zou er graag de betekenis van leren kennen, maar ja, als ik mijzelf daar niet systematisch toe opleid met methode, kom ik daar niet gemakkelijk toe. Bijna twee jaar geleden heb ik wel het boekje 'Droomwerk' van Aad van Ouwerkerk gekocht en ik heb ook wel aardig wat over dromen gelezen in verschillende boeken van Jung en andere werken, maar het systematisch opschrijven van dromen of naar een workshop erover gaan is nu weer iets wat mij niet aantrekt. Dat wordt mij dan teveel. Belangrijke dromen onthoud ik meestal wel en van deze laatste is de betekenis mij ook wel duidelijk geworden. Het zal wel niet voor mij zijn weggelegd of, tenminste, niet op dit moment.
deel VII van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
Hier deel VII van het komplete artikel dat William D. B. in Schizophrenia Bulletin heeft laten plaatsen en dat P. Bertrando in zijn boek 'Vivere la schizofrenia' aanhaalt:
"Het idee van de achtervolging had juist het effect mijn religieuse fantasieën te verscherpen. Eerst dacht ik de zevende engel te zijn, die in het Boek der Openbaring beschreven wordt, maar na een jaar thuis te hebben gewoond (bijna aldoor in mijn eigen kamer opgesloten), overtuigde ik mij ervan dat ik onbewust gedwongen werd de rol van Anti-Christus/Beest aan te nemen. Deze gedachte kwelde mij voortdurend. Ik begon geirriteerd te raken met mijn ouders en probeerde op iedere manier hen er toe te dwingen toe te geven dat ik een 'gevoelige' - sensitieve was, maar alles was nutteloos. Mijn ouders hebben het aldoor ontkend en op die manier, dacht ik, tekenden zij voor mijn vonnis. Op dat punt begon ik de mogelijkheid om rationeel te denken te verliezen."
Voordat ik de italiaanstalige versie van mijn verhaal naar de uitgever te Milaan stuur, moet ik dit weekend opnieuw mijn verhaal doorlezen. Als iemand eens wist hoeveel keer je wel niet door zo'n manuscript heen moet. Af en toe is het echt om te balen! De woorden en de inhoud beginnen voor je ogen te dansen. Je kunt er niet meer van. Hoeveel keer zal ik het wel niet gelezen en herlezen hebben? Meer als honderd zeker! En dan ook nog zeilen tussen de nederlandstalige, de italiaanstalige en voor afgelopen kerst ook nog de engelstalige versie! BASTA!
En toch moet het. Je gaat toch niet bij de pakken neerzitten? Als ik het een poos kan laten rusten, is ook mijn energie weer wat opgeladen.
deel VI van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
Hier volgt deel VI van het artikel dat William D. B. in Schizophrenia Bulletin heeft laten plaatsen en dat P. Bertrando aanhaalt in zijn boek 'Vivere la schizofrenia':
"Ik stopte mijn universiteitsstudie en ging naar huis terug om met mijn ouders te leven die mij, gelukkigerwijs, bij hen namen. Ik was er van overtuigd op de een of andere manier erin geslaagd te zijn mijn astrale geest uit te zenden, maar niet in staat te zijn er opnieuw van in bezit te komen (= deze macht terug te krijgen). Ik dacht erin geslaagd te zijn een soort 'gevoelige - sensitieve' te worden en in staat te zijn mijn gedachten over te brengen. Zoals mij later is uitgelegd, heet dit een grootheidswaan. Ik dacht ook zeker dat niemand mij ooit over mijn macht gesproken zou hebben. Dit was en is mijn achtervolgingswaan: de mensen lezen mijn gedachten, maar om de een of andere reden willen zij dit niet bekennen en het mij niet zeggen. Van de twee wanen, bezorgde de achtervolgingswaan mij meer moeilijkheden."
