Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
15-01-2010
Eigen gedicht tijdens het schrijven van mijn verhaal
Hier het derde gedicht dat er bij mij, tijdens het schrijven van mijn verhaal, uitkwam. Het is zeker geen vrolijk gedicht, maar het is en blijft een erg belangrijk deel van de noodzakelijke verwerking voor wie deze problematiek heeft. Ik had dit gedicht ook ingestuurd voor eventuele publicatie in de bundel 'Nevelslierten in het hoofd', maar daar kozen ze alleen 'Vervreemd' en 'Schreeuw om vrijheid'.
BETREUREN (april 2007)
Sinds 2 jaar of ietsje minder heb ik eindelijk, mama, jouw foto naast die van pa gezet.
Maar die draai ik nog om. Ik wil je nog niet teveel zien, uiteindelijk.
Ik moet nog bittere tranen huilen tussen mij en mijzelf, dit gemis betreuren, in privé mijn ziel nog legen en erin berusten.
Al veel woede voor jou heb ik gelucht tijdens jaren en jaren van praten.
Ik weet dat, met jouw kinderhart, jij ook van mij hield.
Maar ik had mijn hart zó boordevol, zó overvloeiend en zovele, zovele dingen verwachtte ik van jou en zoveel, zoveel had ik je willen geven.
Nog moeten de tranen die ik terughield vloeien en moet ik die vreemde melancholie van mij af schudden die ik mijn leven lang meesleepte.
Vaarwel, mama, vaarwel, jij die niet zozeer moeder voor mij was.
Vaarwel aan die liefde, die nooit werkelijkheid werd.
En jij, dochter van haar, troost je met dat wat in het leven je nog overblijft.
Troost je, want een moederband haal je niet meer in, nooit meer.
