Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
30-01-2010
Het Congres te Genua
Het psychiatriecongres te Genua handelde over de staat van zaken voor wat betreft het onderzoek in psychiatrie en de toekomstige perspectieven. Ik heb echt met interesse bijna alle argumenten kunnen volgen en was deels al op de hoogte van bepaalde van deze argumenten via mijn eigen lecturen en zoeken op Internet sinds 2006 ongeveer of via andere wegen. Ik kan niet alles aan gaan halen en heb daar ook geen zin in. Op beide ochtenden opende het congres met een 'Lezione Magistrale', wat een soort universiteitsles is. Erg interessant waren voor mij deze beginlessen, op de tweede dag vooral (Evidence Based Medicine en de verbreiding van kennis in de psychiatrie) omdat duidelijk naar voren kwam dat in dit geval huisartsen en psychiaters zich in hun handelen vaak baseren op theorieën, waarvan de echte werkzaamheid (doeltreffendheid?) nog niet is aangetoond en hoe dit proces in de praktijk vaak plaats vindt. Als voorbeelden werden er aangehaald: - hoe een antidrug campaign rond 1997 in USA juist het tegenovergestelde effect veroorzaakte, bovenal onder de jeugd; - zo'n zelfde soort proces over de doeltreffendheid van de beta-carotene, die niet zodanig bleek te zijn; - campaigns over het gebruik van hormonen bij vrouwen na het begin van de menopauze, die ook méér kwaad als goed veroorzaakte. Het onderzoek van de doeltreffendheid (Popper) is noodzakelijk.
Er is ook aandacht besteed aan de toepassing van neurobiologische onderzoeken in de psychiatrie, waar ook over de spiegelneuronen werd gesproken (waar ik al iets van weet) en over de neurotrofine (juiste term in het nederlands?). Ik ben verschillende keren tussenbeide gekomen: op de eerste dag als ex-patiënt aan een ronde tafel opdat er in de toekomst in de research méér medewerking zal ontstaan met (ex-)patiënten.
Op de tweede dag ben ik twee keer tussenbeide gekomen: - tijdens de bespreking over de beoordeling van de doeltreffendheid van de psychotherapieën, hoorde ik alleen over de cognitieve gedragstherapie spreken en heb ik opnieuw de waarde van langere en andere psychotherapieën aangehaald zoals ik die heb gekregen en die nog niet voldoende van de grond zijn gekomen. Al elders in dit weblog schrijf ik iets negatiefs over de cognitieve gedragstherapie. - verder heb ik ook een incongruentie gesignaleerd. Men vraagt of eist steeds meer rondom dat de client medezeggenschap heeft in zijn therapie. Wel, ik herinner van mijzelf dat ik in het begin van mijn jarenlange psychotherapie op een bepaald moment géén woord meer uitbracht bij mijn therapeute, dat men toen de kunsttherapie met mij begon, die bij mij niet aansloeg omdat ik al op mijn 18e jaar geblokkeerd raakte in het plezier van het vrije tekenen. Daarna werd dus gezamenlijk besloten mijn psychofarmacadosissen te verlagen. De afbouw van de medicijnen gebeurde geleidelijk, maar ik herinner mij nog goed dat mijn therapeute er bij mij op aandrong dat ik zelf ook bij mijn psychiater daar om zou vragen, zodat deze vraag hem van meerdere kanten zou bereiken. Maar juist door de psychofarmaca werden zones van mijn hersenen buiten werking gesteld en was ik zelf niet in staat te merken dat dát gebeurde vanwege de medicijnen. Hoe kan men nu vragen dat jij dan zelf als patient hier aan je therapie mee werkt of ook zelf beslist of suggesties geeft als bepaalde opmerkzaamheid van je hersenen vanwege die medicijnen 'buiten werking' zijn gesteld? Dit is als het effect van een kat, die in zijn eigen staart bijt!
