Af en toe lijk ik zelf, voor wat betreft mijn leergierigheid, een beetje op het konijn uit Alice in Wonderland: "Ik heb haast, ik heb haast. Ik moet dáár zijn en ik ben nog hier."
Zo ren ik mijn eigen geest voorbij. Ha, ha.
Ik heb hele stapels boeken, die ik nog niet heb uitgelezen, maar waarvan ik wel de inhoud al zou willen kennen of die ik mij al eigen zou willen hebben gemaakt.
Wat is het leven kort en sinds ik mijn enorme bewustwordingsproces uitgebreid heb - en dit zo ongeveer sinds het begin van mijn schrijfproces in juni 2006 - ben ik gewoon niet meer te stoppen.
Ik heb mijn oude studiewil weer opgegraven en zelfs uitgebreid en ik pik links en rechts notities op, alsof mijn geest met opstaande oren omhoog staat om alle mogelijke interessante kennis op te vangen.
Zo ben ik trouwens ook vaak tijdens mijn wandelen: hierover heb ik elders in mijn weblog al geschreven. Ik moet niet meer te hard draven alsof ik zogenaamd een jong paard ben.
Wat zou het handig zijn als wij in de praktijk echt boeken onder ons kussen konden leggen of audiocasettes af konden draaien tijdens onze slaap om 's morgens op te staan met al die kennis, zoiets in de stijl van wat Aldous Huxley vertelt in zijn boek 'A brave new world'. Maar ja, dit zou ook een gevaarlijk wapen zijn. Superwoman zijn? Toch maar liever niet.
Toch wel jammer, al met al.
|