Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
25-01-2010
deel II van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
Hier deel II van het artikel dat Janice Jordan in 1995 in Schizophrenia Bulletin heeft laten plaatsen:
"Ik veronderstel dat het moment dat ik begon te genezen aankwam toen ik hulp begon te vragen om met de schizofrenie om te gaan. Tot op dat moment had ik geweigerd toe te geven dat ik een ernstige geestesziekte had. Gedurende mijn adolescentie dacht ik enkel een beetje vreemd te zijn. Ik was voortdurend bang. Ik had mijn eigen fantasiewereld en ik verloor er vele van mijn dagen mee. Ik had één speciale vriend. Ik noemde hem de Controller. Hij was mijn geheime vriend. Hij nam al mijn slechte gedachten op zich. Hij was de totale opsomming van al mijn negatieve gevoelens en achtervolgingsideeën. Ik was in staat hem te zien en te horen, maar dat konden anderen niet. De problemen werden ingewikkelder toen ik het college verliet. Plotseling begon de Controller al mijn tijd en energie op te eisen. Hij strafte mij zodra ik iets deed wat hem niet beviel. Hij bracht aardig wat tijd door met mij uit te schelden en met mij slecht te laten voelen. Ik wist niet hoe ik hem kon stoppen met mij toe te schreeuwen en mijn leven te overheersen. Ik kwam op een punt terecht waarop ik niet langer onderscheid kon maken tussen de werkelijkheid en dat wat de Controller mij toe schreeuwde. En zo begon ik mij van de mensen en de werkelijkheid terug te trekken. Ik kon niemand vertellen wat er gebeurde omdat ik bang was als gek te woden aangezien. Ik begreep niet wat er binnen mijn hoofd aan de gang was. Ik was er van overtuigd dat de andere normale mensen ook hún Controllers hadden.
Nu de dag van de 'Herdenking' van de Holocaust nadert, wordt er op de massmedia ook meer aandacht aan besteed en zo heb ik gisteravond de film L'ultimo treno (Edged of the Lord) van Yurek Bogayevicz gezien. Ik ben er niet 100 % enthousiast over, maar ik heb de film toch tot het einde toe willen zien. Volgens mij is hij toch wel de moeite van het bekijken waard.
Sinds mijn puberteit herinner ik mij al dat ik vaak documentaires in Nederland zag, vaak samen met mijn vader, die er meer over wilde weten. Daarna heb ik enorm vele films en documentaires gezien, boeken en nog eens boeken gelezen hier in Italië, van allerlei soort: dagboeken, boeken over de processen in Nuernberg, boeken - en verhalen - van mensen die zelf in concentratiekampen hadden gezeten, over het levenslange werk van Simon Wiesenthal enzovoort. En toch zijn er vaak nog onverwachte positieve verhalen uit naar voren gekomen, vooral in de laatste tientallen jaren, waaronder het verhaal dat Thomas Keneally geschreven heeft (Schindler's lijst) en dat ook verfilmd is. In Italië heb ik jaren geleden met verbazing het verborgen verhaal van Giorgio Perlasca vernomen: hij was een italiaanse functionaris en handelsman, die zich ten tijde van de Tweede Wereldoorlog te Budapest bevond en er dáár er in geslaagd was zich voor te doen als een vervanger van de spaanse Consul (als 'Jorge Perlasca'). Men rekent dat hij met valse paspoorten (opgesteld met de medewerking van een paar andere ambassades) ongeveer 5.200 joden van de deportatie gered heeft, ook met de hulp van de 'nunzio apostolico' Mons. Angelo Rotta en van de zweedse Raoul Wallenberg. Hierover zijn ook zo'n drie boeken verschenen en in 2002 werd zijn verhaal ook in een italiaanse televisieserie uitgezonden. Het zou de moeite van een vertaling echt waard zijn! Een pracht verhaal. En nóg horen wij vaak ongekende verhalen en bijzonder gedrag van mensen tijdens die periode. Lichtjes in een donkere nacht van de geschiedenis.
Hier nog een First Person Account, die in 1995 in Schizophrenia Bulletin geplaatst is en waarvan ondertussen al de vrije reproductie is toegestaan:
deel I De schizofrene ervaring kan een verschrikkelijke reis door een waanzinnige wereld zijn die niemand kan begrijpen, in het bijzonder de persoon die die zelf ervaart. Het is een reis door een wereld, die verwarrend is, leeg, en ontbloot van steunpunten met de werkelijkheid. Je voelt je echt intens alleen. Je vindt het gemakkelijker om jezelf terug te trekken dan om met een werkelijkheid te doen te hebben die géén coherentie heeft met jouw eigen fantasie-wereld. Je voelt je geteisterd door vervormde waarnemingen. Je slaagt er niet in te onderscheiden wat werkelijk is en wat niet. Schizofrenie doordringt ieder aspect van je leven. Je gedachten draven en jij voelt je gefragmenteerd en zo enorm alleen met jouw gekte. Ik heet Janice Jordan. Ik ben een persoon met schizofrenie. Ik ben ook een student . op weg naar een master degree. Ik heb drie artikelen in nationale kranten gepubliceerd en heb een fulltime werk als technische bewerker binnen een soort technisch ingenieur bedrijf voor de documentatie. Ik heb meer dan 25 jaar aan deze ernstige geestesziekte geleden. In feite kan ik terug denken aan een periode, waarin ik gekweld werd door zinsbegoochelingen, waanideeën en achtervolgingswanen. Af en toe voel ik mij als diegene die vanuit zijn eigen hersenen niet in staat is de boodschap naar de juiste mensen over te brengen. Het kan erg verwarrend zijn met verschillende mensen binnen mijn hoofd te maken te hebben. Zodra ik gefragmenteerd begin te denken, beginnen ook mijn ergste problemen. Ik ben vanwege deze ziekte meermaals opgenomen geweest, soms zelfs van 2 tot 4 maanden lang.
Ik heb zonet met interesse opnieuw een kijkje genomen op dit site onder Seniorennet: http://blog.seniorennet.be/hechtingsprobleem/
Erg interessant! Ik vond daar tussen de artikelen trouwens een boek terug, dat ik juist de afgelopen week gekocht heb en waaruit ik al interessante stukken gelezen heb in de afgelopen dagen. Het is het boek van David Wallin 'Attachment in Psychotherapy', wat ik natuurlijk in een italiaanstalige versie gekocht heb, bijna vers van de pers. Binnen de boekhandel heb ik het wel eerst rustig een half uurtje doorgebladerd voordat ik besloot dat het echt interessant voor mij was. Het is - voor mijn leesvaring en gewoonte - erg verduidelijkend geschreven, iets wat ik niet zomaar samen kan vatten. Maar er wordt veel verduidelijkt over de werking van de hechtingstheorie van J. Bowlby in de klinische praktijk, over het mentaliseren enzovoort, met het aanhalen van praktische gevallen.
Aanstaande donderdag en vrijdag, 28 en 29 januari, zal ik afwezig zijn om - op uitnodiging van mijn ex-psychiater - deel te nemen aan een soort congres te Genua over de research in psychiatrie. Er zal ook een deel gewijd zijn aan het argument van de deelname van (ex-)patiënten aan de research, waar ik dus tussenbeide zal kunnen komen. Ik schrijf er daarna misschien nog wel iets over.
Raad voor hulpverleners, familie en professionals?
In al mijn jaren van ervaring met een menselijke psychiatrie hier in Italië ben ik altijd op een manier benaderd die ik zó zou willen omschrijven: alsof ik ten allereerste een mens tussen andere mensen ben, een gelijke en niet iemand met een problematiek, een handicap of wat dan ook. En daar ik door deze benadering er ook volop versterkt en, naar mijn en andermans manier van zien, GENEZEN uit ben naar voor gekomen, zou ik misschien deze raad door kunnen geven aan anderen? Er zijn mensen, zelfs tussen de professionals, hulpverleners, familieleden en/of ervaringsdeskundigen die je bejegenen als iemand die (altijd) nog een geestelijke oppepper nodig heeft, op een soort paternalistische manier.
Als iemand zich zo al persoonlijk niet voelt, eindigt men hiermee hem dan dan wél zo te laten voelen (als zijnde: ondergeschikt, inferieur of als een soort 'kind'), juist door dit te benadrukken. Volgens mij bewerkstelligt dit juist het tegenovergestelde effect! En bovendien is het nog verschrikkelijk storend ook. Dit is mij in de laatste maanden al meermaals persoonlijk voorgevallen, ook van de kant van mensen die deel uit maken van zelfhulpgroepen voor stemmenhoorders.
Uiteindelijk geloof ik dat dit vereist dat ieder een beetje meer zelfkennis en bescheidenheid als mens zou moeten verwerven.
Op blz. 316 van het boek 'Wie is van hout?' schrijft Jan Foudraine wat volgt:
"Aan het overweldigende gevoel van ik-zwakte moet m.i. een centrale betekenis worden toegekend voor het ontstaan van een steeds groter wordende passiviteit en overgave aan fantasie-activiteit, die zo de weg baant naar waan-oplossingen, wanneer de levensproblematiek vraagt om reële en doelgerichte actie."
Mijn kommentaar: Ik was een nogal stil kind, dat zeker 'teruggetrokken' was in de zin van vaak-in-de-buurt-van-mijn-moeder-willen-blijven en bijna geen vriendschappen hebben onder mijn 10e jaar, maar ik hield nogal van spelen en lezen. Ik had persoonlijk echt géén enorme fantasie-activiteit, hoor! Wél andere karakteristieken, maar daarover schrijf ik misschien over een jaar of twee wel wat.
Gisteren heb ik ook nog twee zakjes zoute drop-soorten in het centrum van de stad gekocht. Iets wat mij persoonlijk typisch naar Nederland terug brengt. Het is nooit iets geweest wat je hier in Italië kon vinden, maar in één enkel winkeltje in de stad hier (binnen de Rinascente op de vierde verdieping) is het sinds een paar jaar ook vindbaar. Het schijnt iets typisch van de noord-europeze landen te zijn. Finland, Zweden, Denemarken, Nederland, België en misschien nog wat andere landen.
Als kind waren wij zondags zo vaak al gelukkig met een 'ding van vijf': verschillend snoepgoed gekocht op de Loudelsweg te Bergen voor vijf cent per stuk. Ook wel grote dropstukken, die wij dan vasthielden met een knijper om er aan te likken. Of zoet hout, waar laurierdrop van wordt gemaakt. Die heeft mijn grootmoeder op Sicilië als kind - als familiebijverdienste - nog wel eens in grote hoeveelheden schoon gemaakt. Andere tijden.
Een paar jaar geleden heb ik wel wat gesurft op verschillende internetsites betreffende schizofrenie, waaronder ook op het overbekende www.schizophrenia.com, waar ik trouwens met bepaalde bijdragen van mijn kant niet al te veel heb bereikt en dus maar niet meer tussenbeide kom. Maar ja, als je bedenkt dat de overheersende cultuur de 'schizofrenie' als een brain disease, als iets kompleet organisch beschouwt en dit des te meer in Amerika. Af en toe neem ik daar nog wel eens een kijkje en vanochtend las ik weer zo'n verschrikkelijk verhaal van een engelse moeder met 4 kinderen, allen onder de leeftijd van 10 jaar. Haar dochter van 10, die al symptomen van psychische problematiek vertoont vanaf haar 2e jaar, schijnt nu een gevaar te zijn geworden voor al haar andere kinderen én voor haarzelf, natuurlijk. Zij is nu opgenomen in een kliniek. Verhaal bijvoorbeeld vindbaar onder de 'For childhood-onset 'schizophrenia' (where on earth do I get help for my ten year old daughter?). Verschrikkelijke situaties!
Vandaag heb ik, na mijn wekelijkse etentje met X, in wat boekhandels gesnuffeld en ook een boek van Bruno Bettelheim in handen gehad met de italiaanse titel 'Sopravvivere' (= Overleven). Het is een boek dat, geloof ik, door zijn vrouw en kinderen recent is opgesteld en verschillende artikelen bevat, waaronder artikelen over zijn eigen ervaringen in een concentratiekamp, zijn eigen werkervaringen met psychotische mensen, artikelen over het nazisme en nog wat.
Eén artikel handelde duidelijk over de 'schizofrenie', door Bettelheim gezien als een extreme reactie, als een soort 'overlevingsmechanisme'.
Al elders in dit blog heb ik wat over Bettelheim geschreven met betrekking tot dit argument.
Er echter nu eventjes over nadenkend, is volgens Bettelheim de 'schizofrenie' (= zijnde een overlevingsmechanisme) méér een verschijnsel overeenkomstig de hechtingstheorie van John Bowlby, veronderstel ik.
Mensen met psychiatrische problematiek In mijn verschillende ontmoetingen binnen en buiten de psychiatrie heb ik tot nu toe nogal wat 'opmerkelijke' mensen gevonden, waarvan ik hier voor de kennis van sommigen ietsje bloot wil geven:
Een man van ca. 41 jaar oud, die ik maar een klein beetje ken vanwege mijn schaarse deelname aan bepaalde uitstapjes. Hij is enig kind. Hij staat bijna nooit stil, rookt enorm veel en heeft bijna geen stof voor en interesse in gesprekken. Hij heeft ook vaak een afwezige blik. Hij werkt niet, maar woont nog bij zijn ouders. In zijn uiterlijk is hij niet al te verzorgd. Je zoudt kunnen zeggen dat hij een beetje een gegroeid kind lijkt. In mijn ogen heeft hij tenminste niets mannelijks en ook niets volwassens, buiten zijn gegroeide lichaam om. Hij is mager (heeft dat belang?) en schijnt een beetje in zijn kleren te 'hangen'. Hij hangt voortdurend aan je lippen als je over bepaalde argumenten aan tafel of elders wat meer vertelt, alsof hij deze voeding van aandacht en uitleg nooit heeft gehad. Hij kan niet al te goed met de mensen omgaan: hij vraagt, indien mogelijk, voortdurend sigaretten aan iedereen, terwijl wij allen weten dat zijn vader hem voor bepaalde trippen direct ook wel 100 euro toestopt, dus het geld ontbreekt hem zeker niet. Zo heeft hij mij ook een paar keer om het gebruik van mijn mobieltje gevraagd, terwijl hij die zelf ook zeker bezit. [Het lijkt wel of hij moet hamsteren te wijten aan ontbering?] Hij komt voornamelijk naar de uitstapjes vanwege de lekkere maaltijden (! voedingsbehoefte? Behoefte aan menselijkheid, al met al?). Monumenten bezoeken interesseert hem niet al te veel. Een van de argumenten waar hij nogal sterk in is, is het praten over buitenlandse reizen, die hij samen met zijn ouders maakt. Van andere personen ben ik te weten gekomen dat hij het merendeel van zijn tijd met computerspellen doorbrengt. Recent ben ik te weten gekomen dat zijn vader een rechter en zijn moeder een advokaat in carrière zijn.
Uit het boek Quale psicoanalisi per le psicosi? , verzorgd door A. Correale en L. Rinaldi, haal ik dit stukje tekst ook aan.
Hoofdstuk VII, geschreven door C. Conforto en G. Frangini (Setting e pazienti gravi: le regole del gioco)
Blz. 121: Iedere setting is aanvaardbaar indien die in de interesse van de patiënt gestructureerd is. Als nu, zoals wij geloven, alle patiënten in de setting fantasieën met betrekking tot hun primitieve symbiotische verhouding projecteren, dan zal dit nog duidelijker zijn met de psychotische (patiënten), voor welke die verhouding bijzonder gestoord is geweest of, om het met de psychologen van het Zelf uit te drukken, vol is van empathische fiascos.
Daar het toch al is opgenomen in de bundel 'Nevelslierten in het hoofd' van het Markante Klanten Project en ook al sinds een poos is geplaatst op het Netwerk voor dichters, hier een van mijn laatste gedichten, in mij opgeweld tijdens de eindfase van het schrijven van mijn boek.
SCHREEUW OM VRIJHEID (april 2008)
Dit hier is een pamflet, een protest, een schreeuw om vrijheid, een akte van beschuldiging want sinds ik in aankomst was, bevrucht ei, daarna foetus, kortom een mens, wat was er voor vreemds in mijn simpele wens, mijn hardnekkige wil er op in te staan precies te zijn zoals ik was, in mijn eis tot natuurlijk erkenningsbewijs?
Mijzelf zijn en hierdoor bemind? Die erkenning was mij nooit gunstig gezind - vooral niet als kind. Ik ben ontkend, genegeerd en overweldigd door de liefde, arrogantie en door hardhorendheid.
Hupsakee! Op de aarde tel ik ook mee met mijn gepiep, met mijn stem, die ik niet meer rem. Het is niet meer zo zwaar. Het is ook een genot, waarmee heb ik jullie bedot?
Hupsakee! Hier ben ik en hier blijf ik. Niemand kan mij meer ontkennen. Aan het feestmaal van de mensheid zullen jullie aan mij moeten wennen.
Er is niets aan te doen: ik wil niet meer vertrekken. Ik zal het van nu af aan verrekken. Ik ga er niet meer vandoor, niet met mijn lichaam, noch met mijn geest. Nu is het genoeg geweest.
En jullie zullen zeker nog van mij horen. Dit is een feit. Van nu af aan schreeuwt mijn stem om vrijheid.
opmerking met betrekking tot het boek van Harold Searles
In Collected Papers on Schizophrenia and related subjects schrijft Harold Searles in hoofdstuk 2 wat volgt: blz. 106: Als een persoon zich zo bedrukt voelt door zijn gedachten, zal hij ook een steeds intensere behoefte voelen om gedachteprocessen te vereenvoudigen. Deze behoefte wordt ten slotte voldaan door het zich structureren van het delirium (of, nog vaker, door verschillende deliria), omdat de patiënt nu kan horen: Dit [het delirium] is echt zó; de rest is niet belangrijk en kan dus opzij gelegd worden. Vervolgens zal hij zich dit moment herinneren als dat waarop iedere zaak op de juiste plaats ging staan.
Zeker was dit waar voor mij. Zie hiervoor in mijn autobiografische boek de beschrijving van mijn delirium maar. Alles was op een gegeven moment zo overduidelijk. Ik kwam echt op een moment van een soort Eureka binnen mijn eigen delirium, ook al is dit preciese (Eureka)moment er niet met details beschreven.
Uit het boek Come in uno specchio oscuramente van Eugenio Borgna (bekende italiaanse psychiater en fenomenoloog) haal ik dit aan:
Blz. 33-35: Wat leert de waanzin ons? . De psychiatrie als plaats van de ziel, van de verwonde ziel en van de ziel die intens verlangt naar een luisteren en naar de saamhorigheid. Nogmaals de psychiatrie als plaats voor de vrijheid: voor de verwonde vrijheid en voor de gewenste vrijheid, voor de gefragmenteerde vrijheid en voor de vrijheid die herwonnen wordt binnen de mogelijke en onmogelijke dialoog. .... "Er zijn andere waarden in de waanzin, die niet altijd herkent zijn (worden) in hun trillende en pijnlijke zijnsreden en die niet altijd nog aanwezig zijn in het leven van elke dag: trouwe en vervormde spiegel van de voortdurende deserties en van de voortdurende onverschilligheid waaraan wij niet slagen te ontvluchten."
En op blz. 99: "Als in ons de woorden van de stilte en van de hoop er niet zijn, als de gebaren van het onthaal en van het begrip er niet zijn, is het zo gemakkelijk de onophoudelijke golven van de dodelijke ziekte en die van de vrijwillige dood te verwijden, die in de psychiatrie op de achtergrond van ieder psychisch lijden staan: ook al is het dan, natuurlijk, in verschillende zijnswijzen en met verschillende intensiteit."
Ik heb wel met meerdere mensen gesproken over boeken of films over de 'schizofrenie'-beleving of over andere psychiatrie-onderwerpen. Zo bijvoorbeeld ook over de film 'A beautiful mind'. Vanuit het gezichtspunt van wie ervaring heeft opgedaan met schizofrenie-belevenissen, ofwel via therapeutisch werken met mensen met deze problematiek ofwel vanuit persoonlijke schizofrenie-beleving - zoals voor mij persoonlijk geldt - is de weergave van de gehoorde (beleefde) stemmen van de hoofdpersoon in rondlopende personen, maar ook de hele verdere trama niet al te geschikt om aan een publiek duidelijk te maken wat het nu in feite echt inhoudt 'schizofrenie' te beleven.
Maar een feit is wel dat op deze wijze een enorm groot publiek minstens een glimp opvangt van deze belevenissen, ook al wordt in bovengenoemde film amper iets verteld over de oorsprong of reden ervan. Het is mij al meermaals voorgevallen oproepen te lezen of te ontvangen om zelf verzonnen verhalen over 'schizofrenie' door te lezen en suggesties of verbeteringen desomtrent te leveren. Waarom moeten deze mensen nu eigenlijk verzinnen, met hun fantasie aan de gang gaan of zich baseren op eigen jeugdherinneringen als het heel wat beter en zinvoller zou zijn eerst meerdere verhalen van mensen te lezen, die dit persoonlijk wél beleefd hebben?
Een jaar of twee geleden las ik het boek 'Living Outside Mentall Illness' van L. Davidson, waar ik ook deze zin op onderstreepte:
Pag. 163: "People with schizophrenia may feel at times that there is no place for them, at least not among the community of human beings into which they were born."
Wat heb ik vaak gemerkt hoe waar dit is in mijn contacten met vele mensen met deze problematiek, hier in Turijn en elders! Ook in vele first person accounts kan men dit wel lezen. Maar ook alleen al uit de blikken van mensen met deze problematiek kan men het vaak merken.
Uit het boek Quale psicoanalisi per le psicosi? , verzorgd door A. Correale en L. Rinaldi, haal ik hier dit stukje tekst aan.
Hoofdstuk II, geschreven door A. Correale (Le terapie analiticamente orientate delle psicosi: la nozione di campo e la funzione dellempatia)
Blz. 33: De functie van de empathie is in feite uiterst nuttig gebleken, als men uitgaat van het idee dat de oorspronkelijke schade van de psychotische patiënt hoofdzakelijk afkomstig is van een ontberingservaring van belevenissen van met-anderen-delen, van met-anderen-deelnemen en van emotief contact, die de functie hebben opnieuw hele gebieden van subjectieve belevenissen, die zogezegd vreemd gebleven zijn aan het zelf-gevoel, als eigen-zijnde te beleven.
Gedicht afkomstig van http://www.openthedoors.com/english/04_ 05.html
Nowhere (a poem by D. from the United States):
Everywhere I am is the place I do not want to be in this life of misery. Accepted the doctrines of the depressed that life equals pain. Everything I do in such vain. In somber silence I sit, with a mind that they say is split. In days of fresh air, I breathe it in with despair. In a room full of strangers I feel their daggers of danger. Neither lost nor found. I try to find meaning instead of being buried underground. To imagine what it is like to live in a country this is poor; aids me to fight this life of war. Friend few and far between; hanging out with them like a light beam. High times uncovering the root; eating prescription pills like fruit. Bowling for better days, hoping to use this anger in constructive ways. Food forever my vice, fill my stomach with avarice. My mother's love keeps me alive. Surprised I made it till twenty-five.
