Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
22-01-2010
verschrikkelijke situaties
Een paar jaar geleden heb ik wel wat gesurft op verschillende internetsites betreffende schizofrenie, waaronder ook op het overbekende www.schizophrenia.com, waar ik trouwens met bepaalde bijdragen van mijn kant niet al te veel heb bereikt en dus maar niet meer tussenbeide kom. Maar ja, als je bedenkt dat de overheersende cultuur de 'schizofrenie' als een brain disease, als iets kompleet organisch beschouwt en dit des te meer in Amerika. Af en toe neem ik daar nog wel eens een kijkje en vanochtend las ik weer zo'n verschrikkelijk verhaal van een engelse moeder met 4 kinderen, allen onder de leeftijd van 10 jaar. Haar dochter van 10, die al symptomen van psychische problematiek vertoont vanaf haar 2e jaar, schijnt nu een gevaar te zijn geworden voor al haar andere kinderen én voor haarzelf, natuurlijk. Zij is nu opgenomen in een kliniek. Verhaal bijvoorbeeld vindbaar onder de 'For childhood-onset 'schizophrenia' (where on earth do I get help for my ten year old daughter?). Verschrikkelijke situaties!
Vandaag heb ik, na mijn wekelijkse etentje met X, in wat boekhandels gesnuffeld en ook een boek van Bruno Bettelheim in handen gehad met de italiaanse titel 'Sopravvivere' (= Overleven). Het is een boek dat, geloof ik, door zijn vrouw en kinderen recent is opgesteld en verschillende artikelen bevat, waaronder artikelen over zijn eigen ervaringen in een concentratiekamp, zijn eigen werkervaringen met psychotische mensen, artikelen over het nazisme en nog wat.
Eén artikel handelde duidelijk over de 'schizofrenie', door Bettelheim gezien als een extreme reactie, als een soort 'overlevingsmechanisme'.
Al elders in dit blog heb ik wat over Bettelheim geschreven met betrekking tot dit argument.
Er echter nu eventjes over nadenkend, is volgens Bettelheim de 'schizofrenie' (= zijnde een overlevingsmechanisme) méér een verschijnsel overeenkomstig de hechtingstheorie van John Bowlby, veronderstel ik.
Mensen met psychiatrische problematiek In mijn verschillende ontmoetingen binnen en buiten de psychiatrie heb ik tot nu toe nogal wat 'opmerkelijke' mensen gevonden, waarvan ik hier voor de kennis van sommigen ietsje bloot wil geven:
Een man van ca. 41 jaar oud, die ik maar een klein beetje ken vanwege mijn schaarse deelname aan bepaalde uitstapjes. Hij is enig kind. Hij staat bijna nooit stil, rookt enorm veel en heeft bijna geen stof voor en interesse in gesprekken. Hij heeft ook vaak een afwezige blik. Hij werkt niet, maar woont nog bij zijn ouders. In zijn uiterlijk is hij niet al te verzorgd. Je zoudt kunnen zeggen dat hij een beetje een gegroeid kind lijkt. In mijn ogen heeft hij tenminste niets mannelijks en ook niets volwassens, buiten zijn gegroeide lichaam om. Hij is mager (heeft dat belang?) en schijnt een beetje in zijn kleren te 'hangen'. Hij hangt voortdurend aan je lippen als je over bepaalde argumenten aan tafel of elders wat meer vertelt, alsof hij deze voeding van aandacht en uitleg nooit heeft gehad. Hij kan niet al te goed met de mensen omgaan: hij vraagt, indien mogelijk, voortdurend sigaretten aan iedereen, terwijl wij allen weten dat zijn vader hem voor bepaalde trippen direct ook wel 100 euro toestopt, dus het geld ontbreekt hem zeker niet. Zo heeft hij mij ook een paar keer om het gebruik van mijn mobieltje gevraagd, terwijl hij die zelf ook zeker bezit. [Het lijkt wel of hij moet hamsteren te wijten aan ontbering?] Hij komt voornamelijk naar de uitstapjes vanwege de lekkere maaltijden (! voedingsbehoefte? Behoefte aan menselijkheid, al met al?). Monumenten bezoeken interesseert hem niet al te veel. Een van de argumenten waar hij nogal sterk in is, is het praten over buitenlandse reizen, die hij samen met zijn ouders maakt. Van andere personen ben ik te weten gekomen dat hij het merendeel van zijn tijd met computerspellen doorbrengt. Recent ben ik te weten gekomen dat zijn vader een rechter en zijn moeder een advokaat in carrière zijn.
Uit het boek Quale psicoanalisi per le psicosi? , verzorgd door A. Correale en L. Rinaldi, haal ik dit stukje tekst ook aan.
Hoofdstuk VII, geschreven door C. Conforto en G. Frangini (Setting e pazienti gravi: le regole del gioco)
Blz. 121: Iedere setting is aanvaardbaar indien die in de interesse van de patiënt gestructureerd is. Als nu, zoals wij geloven, alle patiënten in de setting fantasieën met betrekking tot hun primitieve symbiotische verhouding projecteren, dan zal dit nog duidelijker zijn met de psychotische (patiënten), voor welke die verhouding bijzonder gestoord is geweest of, om het met de psychologen van het Zelf uit te drukken, vol is van empathische fiascos.
Daar het toch al is opgenomen in de bundel 'Nevelslierten in het hoofd' van het Markante Klanten Project en ook al sinds een poos is geplaatst op het Netwerk voor dichters, hier een van mijn laatste gedichten, in mij opgeweld tijdens de eindfase van het schrijven van mijn boek.
SCHREEUW OM VRIJHEID (april 2008)
Dit hier is een pamflet, een protest, een schreeuw om vrijheid, een akte van beschuldiging want sinds ik in aankomst was, bevrucht ei, daarna foetus, kortom een mens, wat was er voor vreemds in mijn simpele wens, mijn hardnekkige wil er op in te staan precies te zijn zoals ik was, in mijn eis tot natuurlijk erkenningsbewijs?
Mijzelf zijn en hierdoor bemind? Die erkenning was mij nooit gunstig gezind - vooral niet als kind. Ik ben ontkend, genegeerd en overweldigd door de liefde, arrogantie en door hardhorendheid.
Hupsakee! Op de aarde tel ik ook mee met mijn gepiep, met mijn stem, die ik niet meer rem. Het is niet meer zo zwaar. Het is ook een genot, waarmee heb ik jullie bedot?
Hupsakee! Hier ben ik en hier blijf ik. Niemand kan mij meer ontkennen. Aan het feestmaal van de mensheid zullen jullie aan mij moeten wennen.
Er is niets aan te doen: ik wil niet meer vertrekken. Ik zal het van nu af aan verrekken. Ik ga er niet meer vandoor, niet met mijn lichaam, noch met mijn geest. Nu is het genoeg geweest.
En jullie zullen zeker nog van mij horen. Dit is een feit. Van nu af aan schreeuwt mijn stem om vrijheid.
opmerking met betrekking tot het boek van Harold Searles
In Collected Papers on Schizophrenia and related subjects schrijft Harold Searles in hoofdstuk 2 wat volgt: blz. 106: Als een persoon zich zo bedrukt voelt door zijn gedachten, zal hij ook een steeds intensere behoefte voelen om gedachteprocessen te vereenvoudigen. Deze behoefte wordt ten slotte voldaan door het zich structureren van het delirium (of, nog vaker, door verschillende deliria), omdat de patiënt nu kan horen: Dit [het delirium] is echt zó; de rest is niet belangrijk en kan dus opzij gelegd worden. Vervolgens zal hij zich dit moment herinneren als dat waarop iedere zaak op de juiste plaats ging staan.
Zeker was dit waar voor mij. Zie hiervoor in mijn autobiografische boek de beschrijving van mijn delirium maar. Alles was op een gegeven moment zo overduidelijk. Ik kwam echt op een moment van een soort Eureka binnen mijn eigen delirium, ook al is dit preciese (Eureka)moment er niet met details beschreven.
Uit het boek Come in uno specchio oscuramente van Eugenio Borgna (bekende italiaanse psychiater en fenomenoloog) haal ik dit aan:
Blz. 33-35: Wat leert de waanzin ons? . De psychiatrie als plaats van de ziel, van de verwonde ziel en van de ziel die intens verlangt naar een luisteren en naar de saamhorigheid. Nogmaals de psychiatrie als plaats voor de vrijheid: voor de verwonde vrijheid en voor de gewenste vrijheid, voor de gefragmenteerde vrijheid en voor de vrijheid die herwonnen wordt binnen de mogelijke en onmogelijke dialoog. .... "Er zijn andere waarden in de waanzin, die niet altijd herkent zijn (worden) in hun trillende en pijnlijke zijnsreden en die niet altijd nog aanwezig zijn in het leven van elke dag: trouwe en vervormde spiegel van de voortdurende deserties en van de voortdurende onverschilligheid waaraan wij niet slagen te ontvluchten."
En op blz. 99: "Als in ons de woorden van de stilte en van de hoop er niet zijn, als de gebaren van het onthaal en van het begrip er niet zijn, is het zo gemakkelijk de onophoudelijke golven van de dodelijke ziekte en die van de vrijwillige dood te verwijden, die in de psychiatrie op de achtergrond van ieder psychisch lijden staan: ook al is het dan, natuurlijk, in verschillende zijnswijzen en met verschillende intensiteit."
Ik heb wel met meerdere mensen gesproken over boeken of films over de 'schizofrenie'-beleving of over andere psychiatrie-onderwerpen. Zo bijvoorbeeld ook over de film 'A beautiful mind'. Vanuit het gezichtspunt van wie ervaring heeft opgedaan met schizofrenie-belevenissen, ofwel via therapeutisch werken met mensen met deze problematiek ofwel vanuit persoonlijke schizofrenie-beleving - zoals voor mij persoonlijk geldt - is de weergave van de gehoorde (beleefde) stemmen van de hoofdpersoon in rondlopende personen, maar ook de hele verdere trama niet al te geschikt om aan een publiek duidelijk te maken wat het nu in feite echt inhoudt 'schizofrenie' te beleven.
Maar een feit is wel dat op deze wijze een enorm groot publiek minstens een glimp opvangt van deze belevenissen, ook al wordt in bovengenoemde film amper iets verteld over de oorsprong of reden ervan. Het is mij al meermaals voorgevallen oproepen te lezen of te ontvangen om zelf verzonnen verhalen over 'schizofrenie' door te lezen en suggesties of verbeteringen desomtrent te leveren. Waarom moeten deze mensen nu eigenlijk verzinnen, met hun fantasie aan de gang gaan of zich baseren op eigen jeugdherinneringen als het heel wat beter en zinvoller zou zijn eerst meerdere verhalen van mensen te lezen, die dit persoonlijk wél beleefd hebben?
Een jaar of twee geleden las ik het boek 'Living Outside Mentall Illness' van L. Davidson, waar ik ook deze zin op onderstreepte:
Pag. 163: "People with schizophrenia may feel at times that there is no place for them, at least not among the community of human beings into which they were born."
Wat heb ik vaak gemerkt hoe waar dit is in mijn contacten met vele mensen met deze problematiek, hier in Turijn en elders! Ook in vele first person accounts kan men dit wel lezen. Maar ook alleen al uit de blikken van mensen met deze problematiek kan men het vaak merken.
Uit het boek Quale psicoanalisi per le psicosi? , verzorgd door A. Correale en L. Rinaldi, haal ik hier dit stukje tekst aan.
Hoofdstuk II, geschreven door A. Correale (Le terapie analiticamente orientate delle psicosi: la nozione di campo e la funzione dellempatia)
Blz. 33: De functie van de empathie is in feite uiterst nuttig gebleken, als men uitgaat van het idee dat de oorspronkelijke schade van de psychotische patiënt hoofdzakelijk afkomstig is van een ontberingservaring van belevenissen van met-anderen-delen, van met-anderen-deelnemen en van emotief contact, die de functie hebben opnieuw hele gebieden van subjectieve belevenissen, die zogezegd vreemd gebleven zijn aan het zelf-gevoel, als eigen-zijnde te beleven.
Gedicht afkomstig van http://www.openthedoors.com/english/04_ 05.html
Nowhere (a poem by D. from the United States):
Everywhere I am is the place I do not want to be in this life of misery. Accepted the doctrines of the depressed that life equals pain. Everything I do in such vain. In somber silence I sit, with a mind that they say is split. In days of fresh air, I breathe it in with despair. In a room full of strangers I feel their daggers of danger. Neither lost nor found. I try to find meaning instead of being buried underground. To imagine what it is like to live in a country this is poor; aids me to fight this life of war. Friend few and far between; hanging out with them like a light beam. High times uncovering the root; eating prescription pills like fruit. Bowling for better days, hoping to use this anger in constructive ways. Food forever my vice, fill my stomach with avarice. My mother's love keeps me alive. Surprised I made it till twenty-five.
Afgelopen vrijdag hadden wij de film 'Minority Report' van Philip Dick moeten bekijken (zie elders in mijn archief), maar daar die 2 ½ uur duurt hadden wij daar geen tijd meer voor. En zo besloten wij gezamenlijk het korte verhaal 'Precious Artifact' (Il gatto) te lezen en er kommentaar op te leveren. Ik ben wel geïnteresseerd in dit soort verhalen in de stijl van Philip Dick. Verder hebben wij een geprinte kopie van Minority Report mee naar huis genomen en zullen wij daar op 29 januari de film van bekijken. Ik heb er al een groot stuk uit gelezen en kan, uit eigen ervaring en vele gelezen verhalen, ook wel de verbinding vinden met bepaalde schizofrene fantasieën.
Harold Searles, met zijn minstens 14-jarige ervaring van psychotherapie met 'schizofrene' mensen te Chestnut Lodge, beaamt dit zelf ook. Uit zijn boek Collected papers on Schizophrenia and related subjects haal ik dit aan, vertaald uit de italiaanstalige versie:
Hoofdstuk X blz. 295: Therese Benedek , Margaret Mahler .. en M. Balint hebben er de nadruk op gelegd hoe de symbiotische verhoudingswijze ('relazionalità'), die vele voorafgaande auteurs in zich als pathologisch beschouwden, integendeel noodzakelijk is opdat men een normale kindsheid heeft. Bovendien wijst mijn eigen ervaring erop dat deze verhoudingswijze een noodzakelijke fase vormt van de psychoanalyse of van de psychotherapie met betrekking tot de nevrotische patiënt en de psychotische patiënt, en dat deze fase een bijzonder belang aanneemt in de therapie van de schizofrene patiënten, omdat in hun persoonlijke geschiedenis ook dit allereerste levensstadium zwaar vervormd is.
In het boek 'A Fight to Be' uit 2007, bekent Ronald Bassman, nu al jarenlang een erkend psycholoog en psychotherapeut (misschien al met pensioen?), ook tot tweemaal toe opgenomen te zijn geweest met de diagnose 'schizofrenie'. Hij is al tientallen jaren zonder gebruik van medicijnen en zonder een terugval. En toch is hij niet genezen met behulp van psychotherapie, maar met behulp van vele andere personen en werkwijzen. Zie hiervoor maar de beschrijving die ik er zelf van geef op het site mijn boekenplank.nl.
De titel 'A Fight to Be' is op zich al érg geschikt, want wat is de zogenaamde 'schizofrenie' anders dan een gevecht om zichzelf te zijn, een gevecht om een persoonlijke identiteit, om de zgn. individuatie, om zich op psychoanalytisch niveau los te vechten van een ingewikkelde en vreemde soort psychische symbiose met zijn eigen moeder? Dit benadruk ik in mijn eigen boek ook op verschillende punten, zoals ook in mijn gedichten 'Vervreemd' en 'Schreeuw om vrijheid' .
In het bovengenoemde boek schrijft Bassman op blz. 19: "What is the relationship between madness and altered states of consciousness? John Weir Perry, a psychiatrist who studied with Carl Jung and founded the alternative treatment center, Diabasis, suggests that madness may be nature's way of providing one with the means for renewal and the capacity to reorganize the self on a higher level." En hier verwijs ik ook naar wat ik elders in dit weblog schrijf over de betekenis van het stemmen horen, iets wat Carl G. Jung trouwens zelf ook in zijn boeken beweert..
Nog een stukje tekst uit het boek 'De geschiedenis van mijn gekte' (The Center cannot hold) van Elyn Saks.
Blz. 96: " Een ander bevel (of gedachte, of boodschap) dat ik voortdurend ontving, was om mezelf te mutileren. Mijzelf pijn te doen, want meer was ik niet waard. Dus brandde ik mezelf, met sigaretten, aanstekers .... , straalkacheltjes, kokend water. Ik bracht brandwonden aan op plekken op mijn lichaam waarvan ik dacht dat niemand ze ooit zou zien."
Dit soort zelfbeschadigingsgedrag dat bij velen zelfs uit kan lopen op zelfmoordideëen of pogingen - zie ook het verhaal van Ken Steele - is iets veel voorkomends bij deze en andere problematieken, zoals depressie. Zoals ik al elders hier heb geschreven, heb ik met uitzondering van kleine episodes zulks nooit gehad.
Hier een gedicht van MariaVasalis (pseudonym van Margaretha Droogleever Fortuyn-Leenmans).
FANFARE-CORPS
De lucht scheen blinkend door de blaaren, bleek en volmaakt als glas geslepen. Met vaste manlijke gebaren werden de horens aangegrepen, en luidkeels, zonder eenig schromen spoot de muziek tusschen de boomen; heldhaftig en trots. Een onverbloemde voor elk verstaanbare muziek, die aan het ademloos publiek ieder gevoel met name noemde.
En even plots werd dit geklater gedempt, twee koopren kelen weenden - over het donkergroene water gleden twee smalle witte eenden geluidloos als een droombeeld voort De horens, smeekend en gesmoord schenen hen dringend iets te vragen hen volgend met haast menschlijk klagen.
Een warm en onverwacht verdriet, eerbeid voor de gewoonste dingen, neiging om hardop mee te zingen, en dan te huilen om dit lied ontstond in mijn verwend gemoed. Ik voel me bedroefd en goed.
Uit het boek Come se finisse il mondo. Il senso dellesperienza schizofrenica van Eugenio Borgna (bekende italiaanse psychiater en fenomenoloog):
Blz. 97: De definitie van waanzin, die niet anders is dan die van schizofrenie, verwijst naar deze metafoor van het reizen en van een richting opgaan: maar niet een on-zinnige richting (van betekenis ontdaan). In hun afdwalen, in hun reizen, zijn de (schizofrene) patiënten alleen: in de woestijn van onbegrip en van stilte die pijnlijker is dan iedere agressie en iedere wijgering; maar in hun eenzaamheid hebben zij nostalgie van een terugkeer naar een verloren vaderland en nostalgie naar een aanwezigheid die hen begeleidt: door naar ze te luisteren.
Uit het boek Come se finisse il mondo. Il senso dellesperienza schizofrenica van Eugenio Borgna (bekende italiaanse psychiater en fenomenoloog).
Blz. 80: De klinische symptomatologie van de schizofrenie is veranderlijk en kameleontisch: er bestaan schizofrenie-soorten (schizofrenieën) gekenmerkt door het als in een maalstroom elkaar opvolgen van delirante ervaringen en hallucinatie ervaringen, of door het zich verbreiden van ontbindings-ervaringen (fragmentering) van het Ik, en er bestaan schizofrenie-soorten (schizofrenieën), die als thema de aanwezigheid van een storing van vrijwillige bewegingen hebben: van een storing in de functionele en expressieve gewrichten (articulatie) van het lichaam dat zijn spontaniteit en zijn bewegingsfuncties begint te verliezen: tot aan een versteende onbeweeglijkheid.
Hier een stukje engelse tekst uit het boek 'Dante's Cure' van Daniel Dorman: In dit boek maakt Dorman pas in 2003 aan een lezerspubliek bekend hoe hij tientallen jaren ervoor hoofdzakelijk met behulp van gesprekstherapie een 19-jarige 'schizofrene' Catherine door de jaren heen naar de genezing toe begeleidt. Binnen het ziekenhuis volgt Catherine ook ergotherapie. Catherine is later als psychiatrisch verpleegkundige gaan werken.
The DSM and schizophrenia Blz. 242: Catherine did hear voices, which qualified her as suffering from hallucinations (Criterion A-2). But her voices were not just hallucinations-meaningless symptoms; they spoke the range she dared not acknowledge. Her speech was disorganized (Criterion A-3) only to an outside observer who could not determine the nature of her internal logic. The DSM says, Because mildly disorganized speech is common and nonspecific, the symptoms must be severe enough to substantially impair effective communication (p. 276). Catherines silences were not impaired communication. They communicated her need to protect herself. Her catatonia (Criterion A-4) was also not just another symptom. It was her attempt to shut herself down in order to survive experience that overwhelmed her.
Eigen gedicht tijdens het schrijven van mijn verhaal
Hier het derde gedicht dat er bij mij, tijdens het schrijven van mijn verhaal, uitkwam. Het is zeker geen vrolijk gedicht, maar het is en blijft een erg belangrijk deel van de noodzakelijke verwerking voor wie deze problematiek heeft. Ik had dit gedicht ook ingestuurd voor eventuele publicatie in de bundel 'Nevelslierten in het hoofd', maar daar kozen ze alleen 'Vervreemd' en 'Schreeuw om vrijheid'.
BETREUREN (april 2007)
Sinds 2 jaar of ietsje minder heb ik eindelijk, mama, jouw foto naast die van pa gezet.
Maar die draai ik nog om. Ik wil je nog niet teveel zien, uiteindelijk.
Ik moet nog bittere tranen huilen tussen mij en mijzelf, dit gemis betreuren, in privé mijn ziel nog legen en erin berusten.
Al veel woede voor jou heb ik gelucht tijdens jaren en jaren van praten.
Ik weet dat, met jouw kinderhart, jij ook van mij hield.
Maar ik had mijn hart zó boordevol, zó overvloeiend en zovele, zovele dingen verwachtte ik van jou en zoveel, zoveel had ik je willen geven.
Nog moeten de tranen die ik terughield vloeien en moet ik die vreemde melancholie van mij af schudden die ik mijn leven lang meesleepte.
Vaarwel, mama, vaarwel, jij die niet zozeer moeder voor mij was.
Vaarwel aan die liefde, die nooit werkelijkheid werd.
En jij, dochter van haar, troost je met dat wat in het leven je nog overblijft.
Troost je, want een moederband haal je niet meer in, nooit meer.
