Aanstaande donderdag hernemen eindelijk de ontmoetingen van de zelfhulpgroep hier, in Turijn. Ik zal deze eerste keer de groep leiden en daarna met 2 personen de leiding afwisselen.

Wie weet: moest ik tijdens de lente soms eerst de kat uit de boom kijken tijdens mijn 5 - 6 keer aanwezigheid daar? Of heb ik ondertussen ook weer een stukje innerlijk (versterkings)proces doorgaan..?
Toen had ik totaal geen zin om mijzelf voor de leiding van de groep aan te bieden.

Er schijnt een enorme behoefte te bestaan aan dit soort zelfhulpgroepen en er bieden zich ook al andere kandidaten aan.
Iets heb ik ook wel tijdens die ontmoetingen begrepen, waartussen ook het feit dat ik niet voortdurend gesolleciteerd wil worden om mijn eigen ervaring te vertellen. Natuurlijk is dit niet uitgesloten, maar zeker geen centraal punt.
Ook bepaalde vragen of verwachtingen weet ik nu beter te weren.

Deels heeft dit ook te maken met een gedachte die mij tijdens het lezen van hoofdstuk 13 - over de 'schizofrene' communicatie, bovenal blz. 407 - in het boek 'Collected Papers on Schizophrenia and related subjects' te binnen schoot: 
nu ik mijzelf na mijn lange psychotherapie en innerlijke groei niet langer aan andermans verwachtingen aan kan en wil passen, moet ik echter nog leren 'elastischer' te worden. 
Voor mij gold in het verleden altijd dat ik, indien ik iemand in vertrouwen nam, mijzelf kompleet opende, mijzelf 'bloot legde', met negatieve en positieve gedachten, alsof er geen terughouding of grens-zone of controle meer bestond. 
Ik geloof dat deze oude karakteristiek zeker te maken had met mijn ex-problematiek.

Nu mijn Ik zo enorm versterkt is, heb ik nog de weg te belopen van een wennen en groeien in elasticiteit, van een zelfcontrole tussen vertrouwelijke momenten en zogenaamde 'afstandsname'-momenten.     
Dit natuurlijk bovenal voor wat betreft familieleden en vrienden, maar ook voor wat betreft andere personen.

Ik geloof dat het beknopt zou kunnen worden uitgedrukt met een leren trainen van mijn 'Ik-toeschouwer'-instantie.