Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
19-12-2010
Searles en nog wat
Af en toe herneem ik de lectuur van de laatste hoofdstukken uit het al elders, meermaals hier genoemde boek van Harold Searles ('Collected Papers on Schizophrenia and related subjects').
Zo heb ik in de afgelopen dagen met interesse hoofdstuk 16, over de 'oorzaak van de angst in de paranoide schizofrenie' gelezen. Wat dit 16e hoofdstuk betreft heb ik tijdens mijn speech te Milaan, tijdens het Derde nationale Congres voor stemmenhoorders, ook duidelijk gezegd dat mijn moeder een 'zwak' Ik had, argument dat trouwens verschillende personen die toen contact met mij zochten hebben aangehaald, waaronder een neuropsychiater voor kinderen, een psychiatrische hulpdeskundige (die zelf ook een moeder met deze karakteristieken had) en een moeder van een jonge man met deze 'schizofrene' problematiek (die mij, op haar beurt, om voorbeelden van gedrag van mijn moeder vroeg, omdat zij zichzelf in deze definitie wel kon herkennen).
Familiesituaties, dynamieken en karakteristieken, die mij steeds duidelijker worden des te meer ik bepaalde vakliteratuur lees.
Een andere gedachte, die ook al meermaals bij mij is opgekomen is de volgende: Searles schrijft in dit hoofdstuk ook over de karakteristieke 'wantrouwigheid' van de 'schizofrene' persoon. Daar ik ook nogal overtuigd ben van het generationele doorgeven van gedragspatronen zoals uit de toepassingen van de hechtingstheorie duidelijk wordt: mijn vader was van 'nature', van 'karakter' nogal wantrouwig en deze karakteristiek van hém schoot mij ook al weer te binnen toen mijn zoon al onder zijn eerste jaar 'wantrouwige' gedragingen vertoonde en ik die dus herkende (uiteindelijk ook binnen mijzelf, dus).
Gedragingen van mijn zoon zoals met half open ogen inslapen in de armen van de crèche-verzorgsters, waar mijn zoon tussen zijn 7e en 8e levensmaand aan halve dagen aanwezigheid dààr begon te wennen; gedrag, ook al voor zijn 6e levensmaand, waar het al voldoende was dat ik vlak bij zijn bedje ging staan, circa 5 à 10 minuten lang, opdat hij vanzelf wakker werd, alsof hij zich ook tijdens zijn slaap in een alert-toestand bevond; gedrag in de erop volgende jaren, zodra hij ziek was en ik bepaalde keren alleen met hem in een tweepersoonsbed sliep (*) en hij er zò van kon genieten dat hij automatisch tijdens zijn slaap met zijn arm of been mijn aanwezigheid controlleerde, wat ook op een alert-toestand tijdens zijn slaap wees. (* = regeling die ik nam omdat mijn man overbezorgd is/was en uiteindelijk niet slaagde juist te reageren tijdens hoge koorts- en andere situaties.)
Maar ook hoofdstuk 17 van Searles (de onvermijdbaarheid van de dood) is voor mij nogal interessant, omdat ik er elementen in terugvind die te maken hebben met het begin van mijn eerste nachtmerrie op mijn 8e jaar (zie hiervoor mijn boek) en verdere elementen van mijn persoonlijke levensverhaal. Steeds interessante lectuur, dit boek van Searles!
