Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
04-04-2010
Prettige Paasdagen en nog wat
Meer als prettige Paasdagen zou ik alle lezers hier een goede toekomst toe willen wensen, verder mooi lenteweer en niet te vergeten: geniet als het kan van elk moment van je leven! Het 'Carpe Diem' = Pluk de dag!
Ik heb zonet een poosje heerlijk genoten van een site met handwerkprodukten van nederlandse vrouwen die prachtige handwerkideëen hebben en die verwerken met vele nederlandse stoffen, kleuren en motieven in staande of hangende voorwerpen, schilderijtjes, wandkleden enzovoort.
Het mooie delfts blauwe effect: dat ga ik nu ook gebruiken voor een of meer geborduurde schilderijtjes. Witte borduurstof met alleen blauw borduurgaren. Voor een geschikt passepartout en de rest zorg ik dan later wel. Vanochtend dus geen kommentaar over lectuur.
Vandaag weer met vriend X gegeten, véél gekletst en ook gewandeld. Voor onze wandeling is er een derde vriend bijgekomen, die ik al andere keren heb ontmoet.
Vlak bij het centrale station van de stad hebben wij nog een poos in een leuke bar gezeten.
Ook Paaswensen uitgewisseld en informatie over vakantieoorden enzovoort.
Het mooie weer begint hier nu - later in de middag - weer om te slaan naar bewolkt.
Zal het een toeval zijn? De laatste 5-6 jaren is het op Paaszaterdag en Paaszondag altijd regenachtig! Alsof er persé roet door de paasplannen van uitstapjes gegooid moet worden.
Misschien ontmoeten wij morgen of overmorgen ook nog een paar vrienden.
Gisteren was de middag al zo'n beetje gewijd aan de voorbereiding van wat speciaal eten voor Pasen, maar ook aan wat andere activiteiten, zoals heerlijk op een ouderwetse manier borduren.
Voorlopig een soort geurzakje voor potpourri of misschien lavendel. Om ook weer 'op toer' te komen en het borduren weer eens opnieuw op te nemen. Later in de tijd ga ik ook wel wat schilderijtjes of andere dingen maken. Ik heb echt besloten dat ik een poos ook méér handarbeid moet doen, niet alleen maar lezen en schrijven. En ik moet zeggen dat dit helemaal niet tegen valt, in tegendeel.
Onder de middag heb ik echter ook de notitie van 'ziekte' van een dierbaar familielid vernomen, wat mijn gedachten tijdens die activiteiten wel bezig hield.
Ik geloof dat ik voor het eerste geborduurde schilderijtje maar een folkloristisch thema neem van de serie van 4 voorstellingen, waar het dansende volkspaartje dat hier - gehaakt - op het blog zichtbaar is deel van uitmaakt. Maar ik zal eerst het filetpatroon ervan in een vergroot borduurpatroon moeten overbrengen.
Zopas werd ik door mijn ex-psychiater uitgenodigd voor een andere korte spreekbeurt begin juni te Ivrea (Piedmontgewest), tijdens de Fiera della Parola.
Eind juni 2010 is dr. John Read hier in Turijn ook al uitgenodigd om te spreken over zijn onderzoeken, die duidelijk - op statistisch niveau - verband vinden tussen trauma's en psychose.
Zoiets als hij afgelopen september te Maastricht al in het MECC tijdens het Intervoice-congres heeft verteld.
Hoogstwaarschijnlijk zullen er dan ook twee korte persoonlijke getuigenissen zijn, waartussen ook de mijne.
Het kan zijn dat de italiaanstalige versie van mijn boek daarom vroeger in de druk zal gaan, omdat deze gelegenheden ook optimaal zijn voor de verkoop ervan. Volgende week zal ik ook de italiaanse tekst in Pdf-formaat van de italiaanse uitgever moeten controlleren.
Voor velen met hechtingsstoornissen van wat voor aard dan ook, is de behoefte aan 'geborgenheid' een moeilijke kwestie.
Zich geborgen voelen is een basisbehoefte, die bij elk kind voldaan moet worden, maar het is ook iets wat je nog later in leven met je meedraagt.
In Nederland is er een boekenserie van de basisbehoeftes verschenen, bij uitgeverij Amdromeda, waartussen ook één met de titel 'Geborgenheid'.
Hoe dan ook, met een terugblik op mijn verhoudingen met partners, moet ik bekennen dat ik mij al tientallen jaren geleden tot mijn man aangetrokken voelde bóvenal omdat ik mij bij hem 'geborgen' voelde - méér dan bij andere partners.
Het zal voor sommigen misschien géén enthousiast idee voor een begin zijn, maar het is mijn waarheid. Natuurlijk had hij ook andere kwaliteiten of karakteristieken die mij aantrokken, waaronder ook zijn goede gevoel voor humor.
Misschien is ook het feit dat ik toen aan dit gevoel gehoor gaf een voorwaarde geweest voor positievere ervaringen van mijn kant in vergelijking met anderen.
En deze behoeftes heb ik ook binnen andere nederlandse familieleden aangetroffen als 'te voldoenen' behoeftes binnen een partnerrelatie.
Vandaag wat extra boodschappen gedaan om toch op Paasdag iets speciaals te eten, daar wij dat allen hier wel op prijs stellen. Wij houden echter alle drie niet van die overdreven uitgebreide maaltijden.
Vóórdat ik vanochtend opstond schoten mij nog de herinneringen aan de Paasfeesten en voorbereidingen vroeger bij ons thuis te Bergen binnen: vele hard gekookte eieren, die de dag tevoren allemaal samen met mijn vader beschilderd werden. Alleen al deze bezigheid was een mooie manier om van elkaar's gezelschap te genieten. Ook het zicht van de beverfde eieren was een lust voor het oog. En wat voelde je je trots op je resultaten...
Mijn vader die wat extra's lekkers als eten voorbereidde. Bij mooi weer ook de chocolade eitjes die tussen het gras en de planten in de tuin verstopt werden.
Mooie herinneringen, die ik een paar uurtjes later nogmaals aan mijn zoon heb verteld.
Hier in Turijn wonen wij in een nogal groene buitenwijk en de buurt onder huis staat dan ook vol met kleurige bloeiende planten en bomen. Het is ook echt lenteweer vandaag.
Ik zit te bedenken dat ik de publicatie van de engelstalige versie van mijn verhaal nog maar een poosje uitstel totdat er hier wat formaliteiten geregeld zullen zijn. Ook zal ik nog moeten kiezen tussen een uitgeverij of zelf uitgeven. Dit laatste trekt mij eerlijk gezegd wat meer aan.
Dat wat Searles in hoofdstuk 13 van zijn genoemde boek als niet-verbale communicatie van een paar schizofrene patiënten beschrijft - onder projectie en introjectie lijkt duidelijk op een soort theaterspel van de patiënt.
Wat hij niet in woorden uit kan drukken, maakt hij in een soort privé-toneelspel voor de therapeut of anderen duidelijk. In nog vroegere stadia binnen of buiten eventuele therapie zal de boodschap nog cryptischer zijn, nog méér onontcijferbaar.
[En zoals al aan het begin van hoofdstuk 6 aangegeven antwoordt de schizofrene mens klaarblijkelijk gemakkelijker op de onbewuste processen van andere personen.]
In hoofdstuk 13 (de schizofrene communicatie) van Collected Papers on Schizophrenia van Searles bemerk ik in de aangehaalde belevenissen van zijn patiënten onder de themas projectie en introjectie dezelfde soort beschrijvingen die David Wallin in zijn boek Attachment in Psychotherapy aanhaalt over vele personen met betrekking tot hún vroege hechtingservaringen: het geheel ondergedompeld zijn in hun belevenissen zonder er afstand van te kunnen nemen. De mogelijkheid er over na te denken onstaat pas langzamerhand gedurende de therapie. Voor hoeveel andere ggz-problemen en ook buiten de GGZ zal dit wel niet gelden?
En te zeggen dat Searles en anderen dit alles al beschreven tijden vóórdat in John Bowlby de hechtingstheorie met zijn consequenties geheel duidelijk werd. Ook in Searles beschrijvingen vindt men in schizofrene mensen karakteristieken van de hechtingstheorie terug.
Nog een ander detail is dit: Searles haalt in verschillende delen van zijn boek aan dat hij met zijn 'schizofrene' patienten meermaals per week een ontmoetingsuur had.
In de begintijden van mijn therapie was de frequentie maar 1 uur per week en werd dit langzaamaan méér in de tijd verspreid door - als ik het mij goed herinner - eerst naar 1 uur per 2 weken over te stappen. Jarenlang, vanaf 2002, geloof ik, ontmoette ik mijn psychotherapeute maar 1 uur per maand en mijn psychiater ongeveer de tijd van 15-20 minuten per maand, samen met mijn man.
Bij het lezen van het boek van Harold Searles Collected papers on Schizophrenia word ik mij toch wel bewust van vele verschillen tussen Searles paziënten en wat ik hier zelf in Turijn heb beleefd met mijn psychotherapeute en psychiater:
Ik was in behandeling terwijl ik al weer met mijn man en zoon thuis woonde en dus ambulant was en dit na mijn moratorium van ca. 15 maanden.
Searles paziënten zijn bewoners binnen Chestnut Lodge, af en toe zelfs in therapie terwijl zij nog op de afgesloten afdeling zitten. Searles ging sommigen zelfs op hun eigen kamer therapie geven.
Vele van Searles paziënten waren er erger aan toe dan mij, minder sociaal functionerend, maar bijvoorbeeld ook minder persoonlijk geïntegreerd onder andere aspecten.
Zo herken ik mijzelf ook al niet in de beginpaginas van hoofdstuk 13 (de schizofrene communicatie) daar waar Searles over het verplaatsings-verschijnsel (spostamento) schrijft binnen hun taal.
In bepaalde dialogen, die Searles met zijn patiënten had vind ik heel wat intiemere dialogen terug, die ik naar eigen herinnering toch nooit heb gehad.
Ook had Searles wel gesprekken met de ouders, wat in mijn geval dus nooit is gebeurd. Al mijn directe familie zat in het buitenland en wat mijn man als informatie over mij kon geven betrof toch zeker niet mijn opvoedingssfeer.
Mijn dialogen met mijn psychotherapeute vonden gewoon in haar ziekenfondsstudiekamer plaats, waar zij achter haar schrijfbureau zat en ik tegenover haar.
[details voor sommigen: er stonden boekenplanken, planten en er hingen ook wat schilderijen aan de wand. Een beetje sfeer was er toch wel.]
In een amerikaans psychoanalytisch site, waar men Spotnitz' methode volgt, las ik zelfs over het gebruik van de divan: is dit wel toepasbaar voor deze problematiek?
De feedback die Searles over zijn pazienten had met andere therapeuten was iets wat tussen mijn psychotherapeute en haar baas, mijn psychiater, plaats vond. En dat niet alleen: wekelijks heeft er daar een feedbackochtend plaats tussen verschillende personen: psychiaters, therapeuten en psychiatrische verpleegkundigen.
Verder heb ik hier al elders geschreven dat ik toch ook het rapport met mijn psychiater therapeutisch heb gevonden.
En hier komt bij mij een twijfel op: diegenen die persoonlijk bij één particuliere psychotherapeut in therapie gaan, riskeren die ook niet meer? Voor het verschijnsel van de tegenoverdracht, maar ook voor suggesties is toch zeker het rapport met andere therapeuten of een psychiater noodzakelijk of aanbeveelbaar.
In vele afgelopen decennia heb ik 's ochtends wel eens het gevoel gehad niet goed of tenminste met veel moeite wakker te worden omdat ik nog behoefte had aan 'verder dromen', niet zozeer aan 'verder slapen'.
Ik ben er echt van overtuigd dat wij voor ons psychisch welzijn daar ook behoefte aan hebben. In dromen ook ons 'zijn' verwerken, bewerken of vorm geven.
Ik heb recent een mooie, korte definitie van de psychoanalyse gevonden in één van de boeken van Françoise Dolto - kinderpsychoanalyticus - en wel, naar het nederlands vertaald:
"De psychoanalyse ontdekt het niet-beleefde, het onkenbare niet. Zij vindt niets uit, maar maakt de inventaris op van de miskende belevenis." Uit haar boek 'Solitude' ('Solitudine felice').
Vanochtend weer op stap geweest, geheel aan de andere kant van de stad om daar deels wat formaliteiten te regelen. Bij de gelegenheid dus ook weer aardig wat gewandeld, om maar eens op het thema van mijn activiteiten te varieeren.
Maar ik heb tegelijkertijd ook een bezoekje gebracht aan een oude tante van mijn man.
Als herinnering aan deze tante schoot mij gisteravond nog te binnen dat zij jaren geleden in haar gezichtstrekken héél veel overeen had met mijn moeder. En bij elk bezoek aan haar - dit nog in de tijd vóór het overlijden van mijn moeder - deed zij mij ongewild een soort nostalgie naar mijn moeder opkomen.
Nu is die gelijkenis in de gezichtstrekken er niet meer.
Mijn radicale besluit, op mijn twintigste jaar, naar het buitenland te vertrekken 'omdat' in mijn gedachten 'toch niets mij aan Nederland bond' heeft mij/ons natuurlijk ook vele gelegenheden van het elkaar over en weer beleven ontnomen.
Ook al voelde ik toendertijd aan dat fysieke afstand tussen haar en mij voor mijn welzijn noodzakelijk was, zoals ik ook in mijn boek heb aangegeven.
Heb zonet met nog méér interesse het artikel van de psycholoog Joop Smoor met de titel 'Ten onder in het psychiatrisch bedrijf' (Mens en instelling) gelezen, dat ook in het nummer van maart 2010 van Deviant is gepubliceerd.
Het is de moeite van het lezen waard.
Buiten het feit om dat ik in de beschrijving van zijn psychologiestudie terug vind wat ik hier al elders in mijn archief schreef en wel dat vele psychologiestudies behaviouristisch gekleurd zijn of waren - en hierin hoorde ik er ook wel wat van van de kant van een zus die in Nederland toendertijd ook psychologie gestudeerd had - en psychologie vaak meer als instrument van massabeïnvloeding beschouwd werd (of elders nog wordt!). Iets wat typisch te wijten is aan de overheersende invloed van het land - Amerika - waarin de studie van de grond af kwam.
Wat mij bij het lezen te binnen schoot waren analogieën met wat Jan Foudraine in zijn boek 'Wie is van hout?' beschreef over het gedrag van het personeel dat hij in zijn sector te Chestnut Lodge aantrof of wat ook Franco Basaglia in Italië bevocht.
De bureaucratisering van de zorg!
Dat wat Joop Smoor hier een 'eigen dynamiek' van de zorgorganisatie noemt, heeft een lichte toon van Kafkiaanse beschrijvingen: de zorg begint een eigen leven te leiden en verliest zijn doel uit het oog.
Gisteren lag het tijdschrift Deviant nr. 64 van maart 2010 hier in mijn brievenbus, met daarin het artikel 'Narratief als houvast', waarin prof. Jim van Os geinterviewd wordt. Men haalt er ook in aan dat Jim van Os in de afgelopen maand september ook deel nam aan het Eerste Wereldcongres van INTERVOICE te Maastricht.
Ik herinner mij nog goed hoe Wilma Boevink het Congres prachtig opende met de song 'Something inside so strong' van een mij onbekende afrikaanse zanger. Het greep mij enorm aan als opening van het Congres en ik pinkte dan ook wat tranen weg: het was als een onuitgesproken direct contact met het lijden van zovelen, die als patiënt in contact komen met de Geestelijke Gezondheidszorg. Erg veelzeggend en zonder véél woorden van haar kant.
Dat het schrijven een hulp kan zijn om weer beter zicht, inzicht en greep op je leven te krijgen wordt de laatste decennia alom in de wereld bekend. Niet ten laatste nam een beginversie van mijn autobiografische verhaal ook in Italie deel aan een schrijfwedstrijd op nationaal niveau. Naar het horen van de organisatoren geloof ik dat er wel pogingen gedaan zullen worden om dit initiatief hier te herhalen. Er kwamen meer dan 550 bijdragen binnen.van verschillende aard en liefst 199 autobiografiëen.
De overige artikelen moet ik allemaal nog lezen, maar er staat ook een artikel van Jacqui Dillon ('Het verhaal van een doodgewoon meisje') in, waar ook Jim van Os kort wat over zegt. Voor wat betreft dissociatieverhalen wordt hierover ook veel geschreven in het door mij hier al aangehaalde boek 'De jongen die opgroeide als hond'.
Vandaag weer met vriend X en zijn 36-jarige vriend in de stad gegeten en veel bijgekletst.
Wat zitten er in dat restaurant ook altijd vele alleenstaande mannen te eten...
De ongewilde eenzaamheid is een naar iets, maar je kunt er ook niet voor iedereen zijn.
Voor vriend X, 36-jarige vriend Y en mijzelf zijn deze nu bijna wekelijkse ontmoetingen ook lekkere 'uitstapjes': ook momentjes van uitwisseling van allerlei informatie, over onze bezigheden en zelfs af en toe wat tederheidsmomenten: wij stellen het alle drie meestal op prijs.
En verder daarna opnieuw lang gewandeld: circa 3 uur lang.
Met heerlijk lenteweer, behoorlijk wat wind en de bergenketen rondom Turijn prachtig zichtbaar!
Een oppepper.
Ook een tweedehands boekje op de markt gevonden over Shiatsu, hopend dat het leerzaam zal zijn, misschien om óók op mijn man uit te voeren - vanwege zijn eeuwig terugkerende hoofdpijnen?
Mijn man heeft vaak de gewoonte om hardop te 'beschrijven' wat hij tijdens bepaalde momenten doet en dit was iets wat mij af en toe ergerde. Maar ja, ik beleef hem, maar niet altijd mijzelf.
En deze gewoonte om hardop te beschrijven wat ik doe of denk heb ik juist de afgelopen maand september, tijdens mijn verblijf bij mijn zus Patricia - in de buurt van Aken - in mijzelf kunnen betrappen. Ha, ha.
Het is niet altijd gemakkelijk samen te leven en elkaar voortdurend te 'verdragen'. Dit kan mij af en toe doen glimlachen en nadenken. Zo leven wij voorlopig nog met zijn drietjes thuis: man, zoon en ik. En hier hebben wij in de keuken bijvoorbeeld boven het aanrecht van die ingebouwde afdruiprekken in de keukenkastjes. Ieder van ons heeft zijn manier van ordenen van de kopjes, borden en andere voorwerpen. En zelfs daar heb ik af en toe de neiging alles weer in die volgorde neer te zetten die mij bevalt of die ikzelf praktischer vind. En ga dit nu maar eens meermaals bij jezelf observeren als ieder van ons drie van een andere orde houdt. Je bent nooit te oud om te leren en samenleven is ook af en toe een opgave...
Van rust komt weer andere rust en gisteren was ik na die lange dag donderdag buitenshuis en ook het lange uren lopen helemaal in een rustsfeer en met mijn gedachten elders.
Deels ook omdat mijn man gisteren opnieuw de hele dag zo'n beetje in huis tobberde met zijn pogingen onze elektrische oven te repareren - hij is ingenieur - en daarmee de keuken, gang en één balkon bezette. De oven schijnt nu in orde te zijn, maar ... met nieuwe instructies voor het gebruik. Ha, ha. Het elektrische schema bij het uit elkaar halen van de oven, met gebruik van papieren plakbandstrookjes voor de elektrische draden om daar hun juiste schemanummer op te zetten, heeft niet al te zeer gefunctioneerd, ook al was dat wél de bedoeling. Zo zat mijn man een beetje binnen zichzelf te 'vloeken' en is hier thuis drie keer het licht uitgevallen tijdens de reparatie.
Jaren geleden werd ik daar ook wel ongewild meer emotief bij betrokken, terwijl ik er nu heel rustig bij blijf. Wat mijn man af en toe plant en als wanorde in huis schept, hoeft niet persé ook mij te betrekken, tenminste niet 100 %. Okay: ik zie de oven dan midden op de keukentafel staan; er is overal wanorde; ik moet hem verschillende keren herinneren dat hij moet stoppen omdat diezelfde tafel voor onze maaltijden dient; ik hoor hem meermaals hardop praten over zijn procedures en obstakels enzovoort. Maar ik sta er nu geheel anders tegenover. Het maakt mij niet langer zenuwachtig, wat toen ook zijn effecten op onze zoon had. Ik zelf ben veranderd en reageer beter, zou ik zeggen.
Ik heb ook vele prachtige countrydesigns voor borduurpatronen bekeken, waaronder ook die prachtige van Beatrix Potter. Wie weet wat ik uiteindelijk zal gaan borduren.
Vandaag dus bijna de hele dag op stap geweest: bijna in totaal 4 à 5 uur gelopen, maar op mijn gemak.
Ik ben dus echt zogenaamd aan het einde van mijn latijn. Ook al betekent dat heerlijk slapen en ontspannen de avond doorbrengen.
De zelfhulpgroep verenigde vandaag maar 5 personen, deels ook vanwege verkeersopstoppingen in de stad. Maar de uitwisselingen waren dus wat intenser.
Wat ik vanochtend als tekst van Jung vertaald heb over bewustzijnslagen en bewustzijnsuitbreiding, heeft ook zijn duidelijke gelijke in alle menselijke technische en technologische ontdekkingen.
In mijn loomheid van vanavond, terwijl wij zonet een soort documentaire over Guglielmo Marconi volgden, kan deze gedachte nog wel eventjes hier geplaatst worden.
Uit Scritti scelti (The Portable Jung) van C. G. Jung haal ik dit stukje door mij vertaalde tekst aan:
blz. 363-364: Ik geloof dat niemand zich schandaliseert tegenover de hypothese dat de menselijke geest lagen heeft die ónder het bewustzijn liggen. Maar dat er ook lagen kunnen bestaan die zogezegd bóven het bewustzijn hun plaats hebben, hier dus een veronderstelling die aan de crimen laesae maiestatis humanae grenst. Volgens mijn ervaring komt het bewustzijn niet meer dan een tussenliggende positie toe, betrekkelijk, en zij moet verdragen om zogezegd overtroffen en aan alle kanten omgeven te zijn door onbewuste geest. De onbewuste inhouden verbinden het bewustzijn naar achteren toe, aan één kant naar de fysiologische gesteldheid en aan de andere kant aan de archetypische voorwaarden. Naar voren toe wordt zij door de intuïties vooruitgelopen, die op hun beurt deels van de archetypen afhankelijk zijn en deels van subliminale gewaarwordingen die verbonden zijn aan de ruimte-tijd betrekkelijkheid van het onbewuste.
