Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
25-03-2010
Jung
Uit Scritti scelti (The Portable Jung) van C. G. Jung haal ik dit stukje door mij vertaalde tekst aan:
blz. 363-364: Ik geloof dat niemand zich schandaliseert tegenover de hypothese dat de menselijke geest lagen heeft die ónder het bewustzijn liggen. Maar dat er ook lagen kunnen bestaan die zogezegd bóven het bewustzijn hun plaats hebben, hier dus een veronderstelling die aan de crimen laesae maiestatis humanae grenst. Volgens mijn ervaring komt het bewustzijn niet meer dan een tussenliggende positie toe, betrekkelijk, en zij moet verdragen om zogezegd overtroffen en aan alle kanten omgeven te zijn door onbewuste geest. De onbewuste inhouden verbinden het bewustzijn naar achteren toe, aan één kant naar de fysiologische gesteldheid en aan de andere kant aan de archetypische voorwaarden. Naar voren toe wordt zij door de intuïties vooruitgelopen, die op hun beurt deels van de archetypen afhankelijk zijn en deels van subliminale gewaarwordingen die verbonden zijn aan de ruimte-tijd betrekkelijkheid van het onbewuste.
Morgen ben ik de hele dag op stap, zo ongeveer. In de late namiddag ook de derde bijeenkomst van de turijnse zelfhulpgroep van (ex-)stemmenhoorders, waar ik nog aan deel zal nemen.
Ik heb weer zin iets uit mijn handen te voorschijn te laten komen om er één of meer wandversieringen van te maken, maar ik weet nog niet met wat voor techniek: stofjes en ander materiaal met de hand als een collage vastnaaien op een soort neutrale ondergrond van stof, borduren of een mengsel van technieken.
Op de Pedagogische Akademie te Bergen maakte ik tijdens een van de laatste jaren op een grote borduurstof een folkloristisch motief - zonder afkijken (mocht niet!): alles in verschillende blauwe tinten. Het was een meisje met een houten drager voor emmers op haar schouders midden in een veld met gras en bloemen. Met zelfverzonnen steken en openrijgingen van de stof.
Voor mij nogal geslaagd, ahum... Ik heb hem niet meer, omdat ik die bij het uitmaken van mijn verkering met Gabriele aan hem cadeau gaf, maar iets in die aard inspireert mij toch wel.
Folkloristische motieven. Keltische misschien.
Ik deed vandaag een ideetje op bij het kijken naar een engelstalig borduurboek, waarin een zekere Jo Verso haar familiegeschiedenis in wandversieringen verwerkt. Wie weet...
Af en toe moeten sommigen mij hier maar met een korrel zout nemen, want ik begrijp er zelf ook (nog) niet al te veel van.
De laatste maanden gebeurt het vaker dat ik tijdens het slapen wakker word en mij duidelijk zinnen herinner: óf zinnen die ik tijdens het dromen op papier lees of zinnen die zelf in mij opkomen.
In de beschrijvingen van Jung hierover - in verschillende boeken - schijnen deze ook tot onze onbewuste gewaarwordingen te horen, net zoals de dromen. De zinnen (of onbewuste 'toefluisteringen') zouden zelfs betekenisvoller zijn.
Zo schreef ik hier al in mijn blog over mijn dromen over het 'vijfde element' enzovoort.
Vorige week werd mij tijdens mijn slaap een duidelijk onderstreepte zin zichtbaar en wel:
"Het vijfde element zal wel nooit komen." Betekenis: ? ?
En vannacht weer zo iets, maar hier een zogenaamde 'toefluistering' in het italiaans "Dio sa voler osare."
Ik heb zelfs ook nog eventjes getwijfeld over de juiste italiaanse zinsuitspraak, maar het is correct en ietwat filosofisch. Maar ik heb nooit filosofie gestudeerd!
Vrij vertaald betekent het 'God weet - met zijn wilskracht - te durven'.
'God' is voor mij nu eenmaal alleen nog begrijpelijk als een heelal-voortbewegingsprincipe waaraan wij allen deelnemen, zoals Teilhard de Chardin of ook Jung er zelf over schrijven.
Allemaal zo vreemd, mysterieus. Wat zou 'God' met wilskracht durven?
Ik begrijp er niet veel van en begin er zelfs aan te twijfelen of wij mensen niet op de een of andere manier met ons onbewuste 'mediums' zijn ook voor anderen...
Ik schijn iets met dolfijnen te hebben, ik bedoel dat zij iets voor mijn onbewuste betekenen.
Op Kreta heb ik ze tijdens onze reis in Griekenland rondom 1980 te Knossos (Cnosso) tezijnertijd enorm bewonderd.
Verder heb ik - geloof ik - ook wel dolfijnen gezien op de mozaïken te Piazza Armerina (Villa del Casale) op Sicilië en elders in Italië.
Elders hier in dit weblog schrijf ik ook over die vreemde droom, waarin een waterwezen (dolfijn?) rechts iets van de beweging van waterwezens (dolfijnen?) links kan leren.
Verder heb ik vorige week weer een schilderijtje in een kast gevonden, dat ik tijdens mijn 'schizofrene' periode had laten inlijsten. Het is de uitvergroting van een ansichtkaart waarop een dolfijn vlak bij de Noordfranse kust links uit het water opspringt en men rechts op de achtergrond Mont St. Michel ziet.
Of dat zicht nu een fotomontage is weet ik niet, maar het sprak mij toen aan.
Ik kocht die kaart tijdens mijn reis naar Noord-Frankrijk, in de zomer van 1996.
De betekenis van droomsymbolen: ik heb al een boek hierover opgezocht dat ik wil gaan gebruiken.
Van vannacht heb ik maar wat vage droomherinneringen. Op een soort rechte, maar meerlijnige weggebaan staan personen klaar voor hun vertrek, terwijl ik het ben die de stoplichten op rood of groen zet voor hun startpunt.
Vage herinneringen dat ik meermaals in andere dromen vannacht dezelfde rol had, als een soort wachter die toeschouwt. Ga dat maar eens begrijpen... Misschien later in de tijd.
Gisteravond nog een stuk gelezen uit een ander boek van Jung ('Scritti scelti' of 'The Portable Jung') uit het hoofdstuk over de droomsymbolen en de alchemie. Ik vind er vele elementen ook uit oude dromen van mijzelf terug.
Ik heb vanochtend in de stad weer eens een oude vriendin ontmoet. Nu zij ook met pensioen is gegaan zullen wij elkaar misschien wat vaker zien. Veel nieuwtjes uitgewisseld, maar ook wat over onze ervaringen over het samenleven met erg bejaarde mensen.
Ik met de ervaring van mijn moeder en vader's gedrag, maar vooral van mijn schoonmoeder. Zij, die nu dagelijks haar 83-jarige moeder over huis heeft.
Een verschrikkelijke jeugd had haar moeder: in enorme armoede in Kosovo opgegroeid. Op haar 6-e jaar háár moeder toen verloren, terwijl zij nog een jonger zusje en broertje had. Haar vader, die vlak daarna hertrouwd is met een vrouw met 4 eigen kinderen, is ook kort daarna overleden.
Haar stiefmoeder verdween daarna alléén met haar 4 eigen kinderen en dus is daarna de moeder van deze vriendin met haar grootmoeder in armoedige omstandigheden opgegroeid. Zij werkte al voortdurend voor haar tiende of negende jaar. Iets dergelijks ervaarde ook mijn schoonmoeder tezijnertijds op Sicilië.
Ik heb deze vriendin links doorgegeven om iets beknopts over mijn verhaal te lezen via Internet.
Bij het praten over wat ik recent te Maastricht (Intervoice - zie elders in mijn archief hier) vernomen heb en wel de verschillende omstandigheden die tot 'stemmen horen' kunnen lijden, haalde zij mij ook een gebeurtenis van haar eigen zoontje te boven, toen zijn erg geliefde grootvader op zijn 6e jaar overleed. Uiterlijk liet haar zoontje toen niets blijken, maar een paar dagen later zei hij 's nachts in bed tegen zijn moeder zoiets als "Dág, ik ga naar opa toe." En zij vond zijn lichaam toen in ijskoude staat. Samen met haar man hebben zij hem toen met lang wrijven weer tot zijn lichaamswarmte terug gebracht. Bij onderzoek in het ziekenhuis bleek hij niets te hebben.
Erg vreemde gebeurtenissen... En gevoelige kinderen.
Van mijn eigen zoon, die vóór de kleuterschool hier ook 5 halve dagen naar een créche of peuterzaal ging, herinner ik mij ook nog goed hoe hij rond zijn 3e jaar met moeite verwerkte dat zijn boezemvriendje onverwachts 3 maanden afwezig was. Hij werd in die periode ook wantrouwig, 's avonds angstig bij het zien van het donker buiten en bezorgde zichzelf toen ook nog een 'intieme' infectie.
Ik ben zo half om half wel wat geinspireerd om in de nabije toekomst weer eens meer creatief bezig te zijn, maar nu met ander materiaal en andere thema's.
Ik kon tot aan mijn 18e jaar nogal behoorlijk goed tekenen, wat daarna bij tijden omging in het schrijven van wat gedichten. Maar ook het breiwerk, het haken en borduren hebben mij lange tijden voldoening gegeven. Mandala's tekenen, kleuren of borduren? Ik weet het niet. Fototechnieken onder de knie krijgen?
Ik zou misschien op de een of andere manier het ene en andere kunnen combineren: recente of oudere droomsymbolen van mijzelf, keltische en andere symbolen, die mij aantrekken op de een of andere manier en met verschillende technieken verwerken tot een soort 'schilderijen' of wandversieringen. Dit laatste trekt mij toch méér aan. Wie weet wordt het nog wat met mij, op deze leeftijd. Ha, ha.
Laat ik er toch maar eventjes aan toe voegen dat ook dit schrijven hier wel als creatief-bezig-zijn mag worden beschouwd...
Stukje vertaalde tekst uit het boek Paziente e terapeuta nellesperienza psicotica van Gaetano Benedetti:
blz. 173:
Het symbool schijnt hier vanuit de leegte van de symbolisatie zelf geboren te worden; het gevoel van niets (= leegtegevoel) van de patiënt wordt het geduld van de therapeut in zijn indruk dat de patiënt hem helpt om met een groot Zelf de eigen bestaanslacunes te vullen. Het fundament van iedere toekomstige interpretatie schijnt hier te liggen in het scheppen van bestaan in díe ruimte waarin het bestaan zijn eigen zijnsreden verloren schijnt te hebben.
Gisteren heb ik in een tweedehandsboekenwinkeltje een interessant boekje gevonden van Erich Fromm. De italiaanse titel ervan is: 'I cosiddetti sani. La patologia della normalità' van Oscar Mondadori.
De duitse titel ervan is 'Die Pathologie der Normalität' en het gaat grotendeels om een viertal lessen die Fromm in januari en februari 1953 te New York heeft gehouden aan de New School for Social Research. Over het argument van de vervreemding van de mens in de moderne maatschappij en de relativiteit van het begrip van psychische gezondheid. Iets wat toch ook als argument deels door Freud, Jung en A. Lowen wel werd beschreven.
Hier een gedicht van Alda Merini, waarover ik al elders in dit blog geschreven heb, uit de bundel La Terra Santa- bundel gewijd aan haar jaren doorgebracht in de psychiatrische inrichtingen:
Italiaanstalige versie
Viene il mattino azzurro nel nostro padiglione: sulle panche di sole e di crudissimo legno siedono gli ammalati, non hanno nulla da dire, odorano anchessi di legno, non hanno ossa né vita, stan lì con le mani inchiodate nel grembo a guardare fissi la terra.
Vrij naar het nederlands vertaald
De blauwe ochtend breekt door in ons paviljoen: op de banken van zon en van intens grof hout zitten de zieken, zij hebben niets te zeggen, ook zij ruiken naar hout, zij hebben geen beenderen noch leven, zij zitten daar met hun handen in hun schoten vastgenageld en kijken strak naar de grond.
Zonet weer eventjes tijd besteed aan een laatste herlezing van het vertaalde en ietwat veranderde artikel Evidence Based Hope, dat mijn ex-psychiater en ik samen hebben geschreven. Wat komt er veel bij kijken. Het lijkt op het einde wel een soort pianospel met vier of zes handen, gezien al de personen die er aan mee werken, vertaalster inbegrepen.
Uit het boek Psichiatria e fenomenologia van Umberto Galimberti dit stukje vertaalde tekst:
blz. 242:
Als de kliniek (= psychiatrisch ziekenhuis) zijn kennis ten dienste heeft gelegd van een maatschappij die zich niet met zijn ongerieven bezig wil houden, probeert Basaglia de tegenovergestelde handeling uit: de acceptering van de kant van de maatschappij van die al tijdenlang verontrustende figuur, die de waanzin is, welke door hem zó gedefinieerd wordt:
De waanzin is een menselijke gesteldheid. In ons bestaat de waanzin en die is aanwezig net zo als de reden. Het probleem is dat de zogenaamde burgelijke maatschappij zowel de reden als de waanzin zou moeten accepteren, maar zij belast in tegendeel een wetenschap, de psychiatrie, ermee om de waanzin in ziekte te vertalen met het doel deze te verwijderen. Het psychiatrische ziekenhuis heeft hier zijn zijnsreden.
Hoofdstuk 12 van het boek Collected Papers on Schizophrenia and Related Subjects van H. Searles heeft als titel De ontwikkeling van de moeder-overdracht in de psychotherapie van schizofrene patiënten.
Hier voorlopig wat kanttekeningen:
De eerste patiënte, een vrouw van 27 jaar, moeder van twee kinderen, te Chestnut Lodge opgenomen. 1) Hier beschrijft Searles echt een gamma van intense tegengestelde gevoelens in de verhouding met haar moeder.
Mijn ervaringen en bewuste herinneringen v.w.b mijn band met mijn moeder waren daarmee in vergelijking nogal stille wateren. Alles verliep bij ons meer als 'onder de oppervlakte', het sluimerde er.
2) Al de intens aggressieve gevoelens van patiënt n. 1 (blz. 341-345) heb ik nooit gehad.
3) De patiënten van Searles zijn ook in behandeling tijdens duidelijk paranoide fasen. Dat gebeurde bij mij toch niet. Ik verwijs hier voor meer details ook naar mijn boek, maar om kort wat te zeggen had ik in totaal een moratorium (een periode waarin ik totaal met rust werd gelaten en niet voor psychotherapie werd benaderd) van 15 maanden: 2 maanden op de psychiatrische afdeling van een ziekenhuis en 13 maanden in een therapeutische woongemeenschap. Volgens de ervaringen van mijn ex-psychotherapeute zijn al haar pogingen om mensen met deze problematiek meteen ná opname al te benaderen altijd vruchteloos geweest.
4) Op blz. 346 schrijft Searles over de creativiteit van zijn patiënt nr. 1. Dit roept mij enkel iets in de herinnering op: op het einde van mijn delirium nam ik ook nogal artistieke fotos van vreemd-aandoende objecten (bijv. verlichtingen van ijsjes met opschriften tegen gevels s nacht, ballonfeesten op pleinen, mooie lampioeneffecten). Verder bekeek ik vaak in vetrines in de stad winkels waar stoffen om een vrouwelijke mannequin gedrappeerd werden, waarvan ik zeker was datzelf te hebben verricht. Alsof ik op het einde een bepaalde creativiteit in mijzelf ontdekte of vrijmaakte?
Wat mij prettig verrast is dat via mijn boek, mijn posts op andere sites of via dit weblog sommigen met soortgelijke problematiek mij ook mailen.
De uitwisselingen van ervaringen kunnen erg positief zijn. Ik leerde ten allereerste wat van het lezen van het boek van Ken Steele dat in 2005 pas in het italiaans vertaald was, juist ook in samenwerking met mijn ex-psychiater. En daarop volgden er vele lecturen óf van mensen met soortgelijke problematiek óf van zogenaamde experts. In het begin is er ook een journalist geweest die mijn verhaal in het italiaans las, maar zijn tussenbeidekomst irriteerde mij grotendeels omdat hij mijn belevenissen begon te 'interpreteren'. Hij gaf oordelen over mijn belevenissen alsof hij er zelf expert in was, voegde conclusies toe of veranderde er de betekenis van. Anderen hebben mij later toch wel beter geholpen, ook enkel met suggesties of vraagtekens. Of met een soort provocerende vragen.
Uit Gaetano Benedettis boek Paziente e terapeuta nellesperienza psicotica dit stukje vrij naar het nederlands vertaald:
Blz. 146 147:
De creativiteit van de schizofrene patiënt manifesteert zich niet zeldzaam in de mogelijkheid met helderheid, in bepaalde woorden die in tegenstelling staan tot de ontbondene gedachte van de psychotische episodes, de tragedie van het eigen bestaan in een manier uit te drukken die ons allen aanraakt, omdat ieder van ons in een of ander eigen moment terugvindt wat dáár - in de patient het hele leven is. Ik herinner mij een ernstige patiënt die in haar catatonische episodes letterlijk haar eigen woning verwoestte en op deze wijze haar eigen bestaan beschreef:
Blaast de wind doodsleider. Van mij waait hij maar weinig weg, schommelend skelet in schaarse dagen, de geest elders gevlucht.
Of:
De geest wentelt in concentrische cirkels: waanzin in een concentratiekamp omheining van prikkeldraad leeft de ogen onbedekt leeg het gezicht gespannen om het niets op te roepen een onderbroken rij van dagen uitgedoofd in een eeuwige nacht zijn of niet zijn windscherven met de vingers bijeengehaald.
Interessant om te lezen, om nog verder uit te pluizen en over na te denken zijn de wereldbeschouwingen van hetzij Jung hetzij Teilhard de Chardin.
Van Jung lees ik er nu pas over in zijn boek 'Herinneringen, dromen, gedachten' en luisterde ik recent op YouTube naar een engelstalig interview in 3 delen met italiaans onderschrift.
Van Teilhard de Chardin las ik - liefst twee keer - járen geleden met interesse het boek 'Het verschijnsel mens'. Onder www.bolcom.nl zie ik nu ook een boek, die hun beider gezichtspunten confronteert.
In het nederlands vertaald stukje tekst uit het italiaanse boek Paziente e terapeuta nellesperienza psicotica van Gaetano Benedetti:
blz. 96:
Daar de schizofrene mens, in andere woorden, binnen een principe van niet-leven, van ontkenning, van niet-bestaan leeft dan of is hij niets óf zijn persoon, de rappresentatie daarvan bevestigt zich door de overeenstemmige, logische, symbolische wereld tot een niets terug te brengen; zij bevestigt zich wanhopig in de figuur van het delirerende idee. Het delirerende idee is de wanhopige bestaansbevestiging van het niet-bestaan, is de poging van een verbrokkeld Zelf om zich binnen het verband van de een of andere identiteit te reconstrueren, door de logische en overeenstemmige wereld te verbrokkelen.
Hier een stukje uit het italiaans vertaalde tekst uit het boek van Alexander Lowen Il linguaggio del corpo (Physical dynamics of character structure The language of the body), waar Lowen hetzelfde beweert als Jung elders:
Blz. 292 (hoofdstuk 16 Il carattere schizofrenico):
... het Ik wordt overwelmd en onderstroomd. In psychologische termen is het Es in direct contact met het heelal, en de sensaties bevestigen dit gezichtspunt. Het is net alsof men zich in de greep van krachten bevindt, die machtiger zijn dan je zelf, als stof in de lucht of als een houtsplinter in de oceaan: in bioenergetische termen is de interactie tussen de kern en het heelal.
Toen ik zelf ook pas moeder was geworden is mij meermaals in het geheugen terug gekeerd dat mijn moeder vroeger altijd zei dat het 'rode oortjes' hebben bij kinderen een teken is van 'slaap hebben'.
Het zal wel niet 100 % zijn opgegaan, daar het ook weleens bij hoge koorts voorkwam, maar voor mijn zoon was dat toen toch grotendeels altijd een teken van slaap. Oude en praktische volkskennis...
Mijn zoon was verder nogal een kind dat alle wakkere tijd maximaal wilde benutten. Hij was ook als ukkie lang wakker overdag i.v.m. wat ik over andere kinderen hoorde of las. Er waren zelfs momenten dat hij - zijn slaap aanvoelend - enorm actief begon te worden. Wat ik door de jaren heen bij hem, maar ook bij anderen heb gemerkt, is dat rust ook weer verdere rust uitlokt(e). Zodra hij bijvoorbeeld goed uitrustte, werd hij 's avonds ook sneller slaapbereid.
Op blz. 308 hoofdstuk XI - schrijft Searles bijvoorbeeld over een type moeder die sterk angstig is en over haar eigen precaire integratie.
Hierin geloof ik persoonlijk wel iets over te kunnen zeggen v.w.b. mijn moeder: al elders in mijn blog schrijf ik over de reis naar Zuid-Afrika en de reden waarom die niet doorging in verband met mijn moeder.
Verder nog deze kantaantekeningen: ik geloof dat vele familieleden in ons gezin probeerden bepaalde gebeurtenissen voor mijn moeder te verzachten, wetend dat zij die niet goed kon verdragen of verwerken. Ik zelf heb in 1989 in Italië een nogal behoorlijke operatie ondergaan, waarvan ik haar pas achteraf op de hoogte heb gesteld.
En zo herinner ik mij nog goed dat ik tijdens een overkomst in 1990 te weten kwam dat mijn moeder een zus, die op haar sterfbed lag vanwege een kanker, liever niet wilde bezoeken. Mijn moeder kon dit niet aan of, tenminste, met moeite.
