Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
19-03-2010
kanttekeningen bij Searles - 3
Hoofdstuk 12 van het boek Collected Papers on Schizophrenia and Related Subjects van H. Searles heeft als titel De ontwikkeling van de moeder-overdracht in de psychotherapie van schizofrene patiënten.
Hier voorlopig wat kanttekeningen:
De eerste patiënte, een vrouw van 27 jaar, moeder van twee kinderen, te Chestnut Lodge opgenomen. 1) Hier beschrijft Searles echt een gamma van intense tegengestelde gevoelens in de verhouding met haar moeder.
Mijn ervaringen en bewuste herinneringen v.w.b mijn band met mijn moeder waren daarmee in vergelijking nogal stille wateren. Alles verliep bij ons meer als 'onder de oppervlakte', het sluimerde er.
2) Al de intens aggressieve gevoelens van patiënt n. 1 (blz. 341-345) heb ik nooit gehad.
3) De patiënten van Searles zijn ook in behandeling tijdens duidelijk paranoide fasen. Dat gebeurde bij mij toch niet. Ik verwijs hier voor meer details ook naar mijn boek, maar om kort wat te zeggen had ik in totaal een moratorium (een periode waarin ik totaal met rust werd gelaten en niet voor psychotherapie werd benaderd) van 15 maanden: 2 maanden op de psychiatrische afdeling van een ziekenhuis en 13 maanden in een therapeutische woongemeenschap. Volgens de ervaringen van mijn ex-psychotherapeute zijn al haar pogingen om mensen met deze problematiek meteen ná opname al te benaderen altijd vruchteloos geweest.
4) Op blz. 346 schrijft Searles over de creativiteit van zijn patiënt nr. 1. Dit roept mij enkel iets in de herinnering op: op het einde van mijn delirium nam ik ook nogal artistieke fotos van vreemd-aandoende objecten (bijv. verlichtingen van ijsjes met opschriften tegen gevels s nacht, ballonfeesten op pleinen, mooie lampioeneffecten). Verder bekeek ik vaak in vetrines in de stad winkels waar stoffen om een vrouwelijke mannequin gedrappeerd werden, waarvan ik zeker was datzelf te hebben verricht. Alsof ik op het einde een bepaalde creativiteit in mijzelf ontdekte of vrijmaakte?
