Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
30-03-2010
definitie van psychoanalyse van F. Dolto
Ik heb recent een mooie, korte definitie van de psychoanalyse gevonden in één van de boeken van Françoise Dolto - kinderpsychoanalyticus - en wel, naar het nederlands vertaald:
"De psychoanalyse ontdekt het niet-beleefde, het onkenbare niet. Zij vindt niets uit, maar maakt de inventaris op van de miskende belevenis." Uit haar boek 'Solitude' ('Solitudine felice').
Vanochtend weer op stap geweest, geheel aan de andere kant van de stad om daar deels wat formaliteiten te regelen. Bij de gelegenheid dus ook weer aardig wat gewandeld, om maar eens op het thema van mijn activiteiten te varieeren.
Maar ik heb tegelijkertijd ook een bezoekje gebracht aan een oude tante van mijn man.
Als herinnering aan deze tante schoot mij gisteravond nog te binnen dat zij jaren geleden in haar gezichtstrekken héél veel overeen had met mijn moeder. En bij elk bezoek aan haar - dit nog in de tijd vóór het overlijden van mijn moeder - deed zij mij ongewild een soort nostalgie naar mijn moeder opkomen.
Nu is die gelijkenis in de gezichtstrekken er niet meer.
Mijn radicale besluit, op mijn twintigste jaar, naar het buitenland te vertrekken 'omdat' in mijn gedachten 'toch niets mij aan Nederland bond' heeft mij/ons natuurlijk ook vele gelegenheden van het elkaar over en weer beleven ontnomen.
Ook al voelde ik toendertijd aan dat fysieke afstand tussen haar en mij voor mijn welzijn noodzakelijk was, zoals ik ook in mijn boek heb aangegeven.
Heb zonet met nog méér interesse het artikel van de psycholoog Joop Smoor met de titel 'Ten onder in het psychiatrisch bedrijf' (Mens en instelling) gelezen, dat ook in het nummer van maart 2010 van Deviant is gepubliceerd.
Het is de moeite van het lezen waard.
Buiten het feit om dat ik in de beschrijving van zijn psychologiestudie terug vind wat ik hier al elders in mijn archief schreef en wel dat vele psychologiestudies behaviouristisch gekleurd zijn of waren - en hierin hoorde ik er ook wel wat van van de kant van een zus die in Nederland toendertijd ook psychologie gestudeerd had - en psychologie vaak meer als instrument van massabeïnvloeding beschouwd werd (of elders nog wordt!). Iets wat typisch te wijten is aan de overheersende invloed van het land - Amerika - waarin de studie van de grond af kwam.
Wat mij bij het lezen te binnen schoot waren analogieën met wat Jan Foudraine in zijn boek 'Wie is van hout?' beschreef over het gedrag van het personeel dat hij in zijn sector te Chestnut Lodge aantrof of wat ook Franco Basaglia in Italië bevocht.
De bureaucratisering van de zorg!
Dat wat Joop Smoor hier een 'eigen dynamiek' van de zorgorganisatie noemt, heeft een lichte toon van Kafkiaanse beschrijvingen: de zorg begint een eigen leven te leiden en verliest zijn doel uit het oog.
Gisteren lag het tijdschrift Deviant nr. 64 van maart 2010 hier in mijn brievenbus, met daarin het artikel 'Narratief als houvast', waarin prof. Jim van Os geinterviewd wordt. Men haalt er ook in aan dat Jim van Os in de afgelopen maand september ook deel nam aan het Eerste Wereldcongres van INTERVOICE te Maastricht.
Ik herinner mij nog goed hoe Wilma Boevink het Congres prachtig opende met de song 'Something inside so strong' van een mij onbekende afrikaanse zanger. Het greep mij enorm aan als opening van het Congres en ik pinkte dan ook wat tranen weg: het was als een onuitgesproken direct contact met het lijden van zovelen, die als patiënt in contact komen met de Geestelijke Gezondheidszorg. Erg veelzeggend en zonder véél woorden van haar kant.
Dat het schrijven een hulp kan zijn om weer beter zicht, inzicht en greep op je leven te krijgen wordt de laatste decennia alom in de wereld bekend. Niet ten laatste nam een beginversie van mijn autobiografische verhaal ook in Italie deel aan een schrijfwedstrijd op nationaal niveau. Naar het horen van de organisatoren geloof ik dat er wel pogingen gedaan zullen worden om dit initiatief hier te herhalen. Er kwamen meer dan 550 bijdragen binnen.van verschillende aard en liefst 199 autobiografiëen.
De overige artikelen moet ik allemaal nog lezen, maar er staat ook een artikel van Jacqui Dillon ('Het verhaal van een doodgewoon meisje') in, waar ook Jim van Os kort wat over zegt. Voor wat betreft dissociatieverhalen wordt hierover ook veel geschreven in het door mij hier al aangehaalde boek 'De jongen die opgroeide als hond'.
Vandaag weer met vriend X en zijn 36-jarige vriend in de stad gegeten en veel bijgekletst.
Wat zitten er in dat restaurant ook altijd vele alleenstaande mannen te eten...
De ongewilde eenzaamheid is een naar iets, maar je kunt er ook niet voor iedereen zijn.
Voor vriend X, 36-jarige vriend Y en mijzelf zijn deze nu bijna wekelijkse ontmoetingen ook lekkere 'uitstapjes': ook momentjes van uitwisseling van allerlei informatie, over onze bezigheden en zelfs af en toe wat tederheidsmomenten: wij stellen het alle drie meestal op prijs.
En verder daarna opnieuw lang gewandeld: circa 3 uur lang.
Met heerlijk lenteweer, behoorlijk wat wind en de bergenketen rondom Turijn prachtig zichtbaar!
Een oppepper.
Ook een tweedehands boekje op de markt gevonden over Shiatsu, hopend dat het leerzaam zal zijn, misschien om óók op mijn man uit te voeren - vanwege zijn eeuwig terugkerende hoofdpijnen?
Mijn man heeft vaak de gewoonte om hardop te 'beschrijven' wat hij tijdens bepaalde momenten doet en dit was iets wat mij af en toe ergerde. Maar ja, ik beleef hem, maar niet altijd mijzelf.
En deze gewoonte om hardop te beschrijven wat ik doe of denk heb ik juist de afgelopen maand september, tijdens mijn verblijf bij mijn zus Patricia - in de buurt van Aken - in mijzelf kunnen betrappen. Ha, ha.
Het is niet altijd gemakkelijk samen te leven en elkaar voortdurend te 'verdragen'. Dit kan mij af en toe doen glimlachen en nadenken. Zo leven wij voorlopig nog met zijn drietjes thuis: man, zoon en ik. En hier hebben wij in de keuken bijvoorbeeld boven het aanrecht van die ingebouwde afdruiprekken in de keukenkastjes. Ieder van ons heeft zijn manier van ordenen van de kopjes, borden en andere voorwerpen. En zelfs daar heb ik af en toe de neiging alles weer in die volgorde neer te zetten die mij bevalt of die ikzelf praktischer vind. En ga dit nu maar eens meermaals bij jezelf observeren als ieder van ons drie van een andere orde houdt. Je bent nooit te oud om te leren en samenleven is ook af en toe een opgave...
Van rust komt weer andere rust en gisteren was ik na die lange dag donderdag buitenshuis en ook het lange uren lopen helemaal in een rustsfeer en met mijn gedachten elders.
Deels ook omdat mijn man gisteren opnieuw de hele dag zo'n beetje in huis tobberde met zijn pogingen onze elektrische oven te repareren - hij is ingenieur - en daarmee de keuken, gang en één balkon bezette. De oven schijnt nu in orde te zijn, maar ... met nieuwe instructies voor het gebruik. Ha, ha. Het elektrische schema bij het uit elkaar halen van de oven, met gebruik van papieren plakbandstrookjes voor de elektrische draden om daar hun juiste schemanummer op te zetten, heeft niet al te zeer gefunctioneerd, ook al was dat wél de bedoeling. Zo zat mijn man een beetje binnen zichzelf te 'vloeken' en is hier thuis drie keer het licht uitgevallen tijdens de reparatie.
Jaren geleden werd ik daar ook wel ongewild meer emotief bij betrokken, terwijl ik er nu heel rustig bij blijf. Wat mijn man af en toe plant en als wanorde in huis schept, hoeft niet persé ook mij te betrekken, tenminste niet 100 %. Okay: ik zie de oven dan midden op de keukentafel staan; er is overal wanorde; ik moet hem verschillende keren herinneren dat hij moet stoppen omdat diezelfde tafel voor onze maaltijden dient; ik hoor hem meermaals hardop praten over zijn procedures en obstakels enzovoort. Maar ik sta er nu geheel anders tegenover. Het maakt mij niet langer zenuwachtig, wat toen ook zijn effecten op onze zoon had. Ik zelf ben veranderd en reageer beter, zou ik zeggen.
Ik heb ook vele prachtige countrydesigns voor borduurpatronen bekeken, waaronder ook die prachtige van Beatrix Potter. Wie weet wat ik uiteindelijk zal gaan borduren.
Vandaag dus bijna de hele dag op stap geweest: bijna in totaal 4 à 5 uur gelopen, maar op mijn gemak.
Ik ben dus echt zogenaamd aan het einde van mijn latijn. Ook al betekent dat heerlijk slapen en ontspannen de avond doorbrengen.
De zelfhulpgroep verenigde vandaag maar 5 personen, deels ook vanwege verkeersopstoppingen in de stad. Maar de uitwisselingen waren dus wat intenser.
Wat ik vanochtend als tekst van Jung vertaald heb over bewustzijnslagen en bewustzijnsuitbreiding, heeft ook zijn duidelijke gelijke in alle menselijke technische en technologische ontdekkingen.
In mijn loomheid van vanavond, terwijl wij zonet een soort documentaire over Guglielmo Marconi volgden, kan deze gedachte nog wel eventjes hier geplaatst worden.
Uit Scritti scelti (The Portable Jung) van C. G. Jung haal ik dit stukje door mij vertaalde tekst aan:
blz. 363-364: Ik geloof dat niemand zich schandaliseert tegenover de hypothese dat de menselijke geest lagen heeft die ónder het bewustzijn liggen. Maar dat er ook lagen kunnen bestaan die zogezegd bóven het bewustzijn hun plaats hebben, hier dus een veronderstelling die aan de crimen laesae maiestatis humanae grenst. Volgens mijn ervaring komt het bewustzijn niet meer dan een tussenliggende positie toe, betrekkelijk, en zij moet verdragen om zogezegd overtroffen en aan alle kanten omgeven te zijn door onbewuste geest. De onbewuste inhouden verbinden het bewustzijn naar achteren toe, aan één kant naar de fysiologische gesteldheid en aan de andere kant aan de archetypische voorwaarden. Naar voren toe wordt zij door de intuïties vooruitgelopen, die op hun beurt deels van de archetypen afhankelijk zijn en deels van subliminale gewaarwordingen die verbonden zijn aan de ruimte-tijd betrekkelijkheid van het onbewuste.
Morgen ben ik de hele dag op stap, zo ongeveer. In de late namiddag ook de derde bijeenkomst van de turijnse zelfhulpgroep van (ex-)stemmenhoorders, waar ik nog aan deel zal nemen.
Ik heb weer zin iets uit mijn handen te voorschijn te laten komen om er één of meer wandversieringen van te maken, maar ik weet nog niet met wat voor techniek: stofjes en ander materiaal met de hand als een collage vastnaaien op een soort neutrale ondergrond van stof, borduren of een mengsel van technieken.
Op de Pedagogische Akademie te Bergen maakte ik tijdens een van de laatste jaren op een grote borduurstof een folkloristisch motief - zonder afkijken (mocht niet!): alles in verschillende blauwe tinten. Het was een meisje met een houten drager voor emmers op haar schouders midden in een veld met gras en bloemen. Met zelfverzonnen steken en openrijgingen van de stof.
Voor mij nogal geslaagd, ahum... Ik heb hem niet meer, omdat ik die bij het uitmaken van mijn verkering met Gabriele aan hem cadeau gaf, maar iets in die aard inspireert mij toch wel.
Folkloristische motieven. Keltische misschien.
Ik deed vandaag een ideetje op bij het kijken naar een engelstalig borduurboek, waarin een zekere Jo Verso haar familiegeschiedenis in wandversieringen verwerkt. Wie weet...
Af en toe moeten sommigen mij hier maar met een korrel zout nemen, want ik begrijp er zelf ook (nog) niet al te veel van.
De laatste maanden gebeurt het vaker dat ik tijdens het slapen wakker word en mij duidelijk zinnen herinner: óf zinnen die ik tijdens het dromen op papier lees of zinnen die zelf in mij opkomen.
In de beschrijvingen van Jung hierover - in verschillende boeken - schijnen deze ook tot onze onbewuste gewaarwordingen te horen, net zoals de dromen. De zinnen (of onbewuste 'toefluisteringen') zouden zelfs betekenisvoller zijn.
Zo schreef ik hier al in mijn blog over mijn dromen over het 'vijfde element' enzovoort.
Vorige week werd mij tijdens mijn slaap een duidelijk onderstreepte zin zichtbaar en wel:
"Het vijfde element zal wel nooit komen." Betekenis: ? ?
En vannacht weer zo iets, maar hier een zogenaamde 'toefluistering' in het italiaans "Dio sa voler osare."
Ik heb zelfs ook nog eventjes getwijfeld over de juiste italiaanse zinsuitspraak, maar het is correct en ietwat filosofisch. Maar ik heb nooit filosofie gestudeerd!
Vrij vertaald betekent het 'God weet - met zijn wilskracht - te durven'.
'God' is voor mij nu eenmaal alleen nog begrijpelijk als een heelal-voortbewegingsprincipe waaraan wij allen deelnemen, zoals Teilhard de Chardin of ook Jung er zelf over schrijven.
Allemaal zo vreemd, mysterieus. Wat zou 'God' met wilskracht durven?
Ik begrijp er niet veel van en begin er zelfs aan te twijfelen of wij mensen niet op de een of andere manier met ons onbewuste 'mediums' zijn ook voor anderen...
Ik schijn iets met dolfijnen te hebben, ik bedoel dat zij iets voor mijn onbewuste betekenen.
Op Kreta heb ik ze tijdens onze reis in Griekenland rondom 1980 te Knossos (Cnosso) tezijnertijd enorm bewonderd.
Verder heb ik - geloof ik - ook wel dolfijnen gezien op de mozaïken te Piazza Armerina (Villa del Casale) op Sicilië en elders in Italië.
Elders hier in dit weblog schrijf ik ook over die vreemde droom, waarin een waterwezen (dolfijn?) rechts iets van de beweging van waterwezens (dolfijnen?) links kan leren.
Verder heb ik vorige week weer een schilderijtje in een kast gevonden, dat ik tijdens mijn 'schizofrene' periode had laten inlijsten. Het is de uitvergroting van een ansichtkaart waarop een dolfijn vlak bij de Noordfranse kust links uit het water opspringt en men rechts op de achtergrond Mont St. Michel ziet.
Of dat zicht nu een fotomontage is weet ik niet, maar het sprak mij toen aan.
Ik kocht die kaart tijdens mijn reis naar Noord-Frankrijk, in de zomer van 1996.
De betekenis van droomsymbolen: ik heb al een boek hierover opgezocht dat ik wil gaan gebruiken.
Van vannacht heb ik maar wat vage droomherinneringen. Op een soort rechte, maar meerlijnige weggebaan staan personen klaar voor hun vertrek, terwijl ik het ben die de stoplichten op rood of groen zet voor hun startpunt.
Vage herinneringen dat ik meermaals in andere dromen vannacht dezelfde rol had, als een soort wachter die toeschouwt. Ga dat maar eens begrijpen... Misschien later in de tijd.
Gisteravond nog een stuk gelezen uit een ander boek van Jung ('Scritti scelti' of 'The Portable Jung') uit het hoofdstuk over de droomsymbolen en de alchemie. Ik vind er vele elementen ook uit oude dromen van mijzelf terug.
Ik heb vanochtend in de stad weer eens een oude vriendin ontmoet. Nu zij ook met pensioen is gegaan zullen wij elkaar misschien wat vaker zien. Veel nieuwtjes uitgewisseld, maar ook wat over onze ervaringen over het samenleven met erg bejaarde mensen.
Ik met de ervaring van mijn moeder en vader's gedrag, maar vooral van mijn schoonmoeder. Zij, die nu dagelijks haar 83-jarige moeder over huis heeft.
Een verschrikkelijke jeugd had haar moeder: in enorme armoede in Kosovo opgegroeid. Op haar 6-e jaar háár moeder toen verloren, terwijl zij nog een jonger zusje en broertje had. Haar vader, die vlak daarna hertrouwd is met een vrouw met 4 eigen kinderen, is ook kort daarna overleden.
Haar stiefmoeder verdween daarna alléén met haar 4 eigen kinderen en dus is daarna de moeder van deze vriendin met haar grootmoeder in armoedige omstandigheden opgegroeid. Zij werkte al voortdurend voor haar tiende of negende jaar. Iets dergelijks ervaarde ook mijn schoonmoeder tezijnertijds op Sicilië.
Ik heb deze vriendin links doorgegeven om iets beknopts over mijn verhaal te lezen via Internet.
Bij het praten over wat ik recent te Maastricht (Intervoice - zie elders in mijn archief hier) vernomen heb en wel de verschillende omstandigheden die tot 'stemmen horen' kunnen lijden, haalde zij mij ook een gebeurtenis van haar eigen zoontje te boven, toen zijn erg geliefde grootvader op zijn 6e jaar overleed. Uiterlijk liet haar zoontje toen niets blijken, maar een paar dagen later zei hij 's nachts in bed tegen zijn moeder zoiets als "Dág, ik ga naar opa toe." En zij vond zijn lichaam toen in ijskoude staat. Samen met haar man hebben zij hem toen met lang wrijven weer tot zijn lichaamswarmte terug gebracht. Bij onderzoek in het ziekenhuis bleek hij niets te hebben.
Erg vreemde gebeurtenissen... En gevoelige kinderen.
Van mijn eigen zoon, die vóór de kleuterschool hier ook 5 halve dagen naar een créche of peuterzaal ging, herinner ik mij ook nog goed hoe hij rond zijn 3e jaar met moeite verwerkte dat zijn boezemvriendje onverwachts 3 maanden afwezig was. Hij werd in die periode ook wantrouwig, 's avonds angstig bij het zien van het donker buiten en bezorgde zichzelf toen ook nog een 'intieme' infectie.
Ik ben zo half om half wel wat geinspireerd om in de nabije toekomst weer eens meer creatief bezig te zijn, maar nu met ander materiaal en andere thema's.
Ik kon tot aan mijn 18e jaar nogal behoorlijk goed tekenen, wat daarna bij tijden omging in het schrijven van wat gedichten. Maar ook het breiwerk, het haken en borduren hebben mij lange tijden voldoening gegeven. Mandala's tekenen, kleuren of borduren? Ik weet het niet. Fototechnieken onder de knie krijgen?
Ik zou misschien op de een of andere manier het ene en andere kunnen combineren: recente of oudere droomsymbolen van mijzelf, keltische en andere symbolen, die mij aantrekken op de een of andere manier en met verschillende technieken verwerken tot een soort 'schilderijen' of wandversieringen. Dit laatste trekt mij toch méér aan. Wie weet wordt het nog wat met mij, op deze leeftijd. Ha, ha.
Laat ik er toch maar eventjes aan toe voegen dat ook dit schrijven hier wel als creatief-bezig-zijn mag worden beschouwd...
Stukje vertaalde tekst uit het boek Paziente e terapeuta nellesperienza psicotica van Gaetano Benedetti:
blz. 173:
Het symbool schijnt hier vanuit de leegte van de symbolisatie zelf geboren te worden; het gevoel van niets (= leegtegevoel) van de patiënt wordt het geduld van de therapeut in zijn indruk dat de patiënt hem helpt om met een groot Zelf de eigen bestaanslacunes te vullen. Het fundament van iedere toekomstige interpretatie schijnt hier te liggen in het scheppen van bestaan in díe ruimte waarin het bestaan zijn eigen zijnsreden verloren schijnt te hebben.
Gisteren heb ik in een tweedehandsboekenwinkeltje een interessant boekje gevonden van Erich Fromm. De italiaanse titel ervan is: 'I cosiddetti sani. La patologia della normalità' van Oscar Mondadori.
De duitse titel ervan is 'Die Pathologie der Normalität' en het gaat grotendeels om een viertal lessen die Fromm in januari en februari 1953 te New York heeft gehouden aan de New School for Social Research. Over het argument van de vervreemding van de mens in de moderne maatschappij en de relativiteit van het begrip van psychische gezondheid. Iets wat toch ook als argument deels door Freud, Jung en A. Lowen wel werd beschreven.
Hier een gedicht van Alda Merini, waarover ik al elders in dit blog geschreven heb, uit de bundel La Terra Santa- bundel gewijd aan haar jaren doorgebracht in de psychiatrische inrichtingen:
Italiaanstalige versie
Viene il mattino azzurro nel nostro padiglione: sulle panche di sole e di crudissimo legno siedono gli ammalati, non hanno nulla da dire, odorano anchessi di legno, non hanno ossa né vita, stan lì con le mani inchiodate nel grembo a guardare fissi la terra.
Vrij naar het nederlands vertaald
De blauwe ochtend breekt door in ons paviljoen: op de banken van zon en van intens grof hout zitten de zieken, zij hebben niets te zeggen, ook zij ruiken naar hout, zij hebben geen beenderen noch leven, zij zitten daar met hun handen in hun schoten vastgenageld en kijken strak naar de grond.
Zonet weer eventjes tijd besteed aan een laatste herlezing van het vertaalde en ietwat veranderde artikel Evidence Based Hope, dat mijn ex-psychiater en ik samen hebben geschreven. Wat komt er veel bij kijken. Het lijkt op het einde wel een soort pianospel met vier of zes handen, gezien al de personen die er aan mee werken, vertaalster inbegrepen.
Uit het boek Psichiatria e fenomenologia van Umberto Galimberti dit stukje vertaalde tekst:
blz. 242:
Als de kliniek (= psychiatrisch ziekenhuis) zijn kennis ten dienste heeft gelegd van een maatschappij die zich niet met zijn ongerieven bezig wil houden, probeert Basaglia de tegenovergestelde handeling uit: de acceptering van de kant van de maatschappij van die al tijdenlang verontrustende figuur, die de waanzin is, welke door hem zó gedefinieerd wordt:
De waanzin is een menselijke gesteldheid. In ons bestaat de waanzin en die is aanwezig net zo als de reden. Het probleem is dat de zogenaamde burgelijke maatschappij zowel de reden als de waanzin zou moeten accepteren, maar zij belast in tegendeel een wetenschap, de psychiatrie, ermee om de waanzin in ziekte te vertalen met het doel deze te verwijderen. Het psychiatrische ziekenhuis heeft hier zijn zijnsreden.
