|
Bij het lezen van het boek van Harold Searles Collected papers on Schizophrenia word ik mij toch wel bewust van vele verschillen tussen Searles paziënten en wat ik hier zelf in Turijn heb beleefd met mijn psychotherapeute en psychiater:
Ik was in behandeling terwijl ik al weer met mijn man en zoon thuis woonde en dus ambulant was en dit na mijn moratorium van ca. 15 maanden.
Searles paziënten zijn bewoners binnen Chestnut Lodge, af en toe zelfs in therapie terwijl zij nog op de afgesloten afdeling zitten. Searles ging sommigen zelfs op hun eigen kamer therapie geven.
Vele van Searles paziënten waren er erger aan toe dan mij, minder sociaal functionerend, maar bijvoorbeeld ook minder persoonlijk geïntegreerd onder andere aspecten.
Zo herken ik mijzelf ook al niet in de beginpaginas van hoofdstuk 13 (de schizofrene communicatie) daar waar Searles over het verplaatsings-verschijnsel (spostamento) schrijft binnen hun taal.
In bepaalde dialogen, die Searles met zijn patiënten had vind ik heel wat intiemere dialogen terug, die ik naar eigen herinnering toch nooit heb gehad.
Ook had Searles wel gesprekken met de ouders, wat in mijn geval dus nooit is gebeurd. Al mijn directe familie zat in het buitenland en wat mijn man als informatie over mij kon geven betrof toch zeker niet mijn opvoedingssfeer.
Mijn dialogen met mijn psychotherapeute vonden gewoon in haar ziekenfondsstudiekamer plaats, waar zij achter haar schrijfbureau zat en ik tegenover haar.
[details voor sommigen: er stonden boekenplanken, planten en er hingen ook wat schilderijen aan de wand. Een beetje sfeer was er toch wel.]
In een amerikaans psychoanalytisch site, waar men Spotnitz' methode volgt, las ik zelfs over het gebruik van de divan: is dit wel toepasbaar voor deze problematiek?
De feedback die Searles over zijn pazienten had met andere therapeuten was iets wat tussen mijn psychotherapeute en haar baas, mijn psychiater, plaats vond. En dat niet alleen: wekelijks heeft er daar een feedbackochtend plaats tussen verschillende personen: psychiaters, therapeuten en psychiatrische verpleegkundigen.
Verder heb ik hier al elders geschreven dat ik toch ook het rapport met mijn psychiater therapeutisch heb gevonden.
En hier komt bij mij een twijfel op: diegenen die persoonlijk bij één particuliere psychotherapeut in therapie gaan, riskeren die ook niet meer? Voor het verschijnsel van de tegenoverdracht, maar ook voor suggesties is toch zeker het rapport met andere therapeuten of een psychiater noodzakelijk of aanbeveelbaar.
|
