Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
24-04-2010
vandaag in de stad
Onder de middag weer samen gegeten met vriend X in het centrum, waar het overvol is met toeristen vooral hier op bezoek om de 'Sindone' te bekijken.
Dit laken waarvan veronderstelt wordt dat Jezus er na zijn dood in gewikkeld was, is na 10 jaar opnieuw tentoon gesteld en dit zal, geloof ik, tot aan eind mei 2010 duren.
Een drukte van jewelste in het centrum, die ik niet altijd op prijs stel.
Ook in het restaurantje was het propvol toeristen, maar wat mij méér stoort zijn al die voetgangers, bussen met toeristen en de erg volle trams.
We hebben na het eten ook nog aardig wat samen gewandeld en ik op mijn ukkie ook erna nog, op zoek naar ietwat donkerbeige grof linnen om te borduren.
In een enorm grote stoffenwinkel heb ik uiteindelijk een groffe, erg geschikte stof uit Indië gekocht.
Van nu af aan zullen wij elkaar in de maanden mei, juni, juli en augustus minder vaak ontmoeten vanwege verschillende activiteiten van beiden, waartussen vele korte vakantietrips van vriend X, eentje van mijzelf, plus verschillende GGZ-activiteiten van mij, binnen en buiten Turijn.
En nu komt er per associatie - zie het bericht hieronder - nog iets in mij op. Ik heb altijd behoorlijk kunnen genieten van de films en/of musicals met Julie Andrews, maar The Sound of Music ('Tutti insieme appassionatamente') zal ik minstens 5 of 6 keer in mijn leven gezien hebben, er telkens opnieuw van genietend.
Uiteindelijk liep ik daar zelf, net als Julie Andrews heerlijk samen met die kinderen die zij verzorgde, in de bergen dansend te zingen en te genieten van het leven. Was ik daar - bij het genieten van die film-musical - bezig mijzelf, de innerlijk gekwetste Lia, te 'verzorgen'? Of compenseerde ik voortdurend wat mij in feite ontbrak, de diepe verwerking van vele verborgen gevoelens?
Gisteren heb ik in de bus toevallig aandachtig een borduurpatroon van Edelweissbloemen bekeken, waarop ik spontaan een stukje van het liedje 'Edelweiss' begon te zingen. Hierop volgde een zogenaamde 'gezonde' huilbui van mijzelf. Het niet uitgesprokene verwerken: ik heb nog wel emoties en herinneringen te verwerken (en wie niet?), ook al doe ik dit nu bovenal op eigen initiatief.
Eventjes uitbreiden nu opdat een bepaald begrip aan sommige lezers hier duidelijk wordt. Ik heb mij al meermaals door nederlandstalige mensen met GGZ-problemen de vraag horen stellen: "Maar psychotherapie is toch géén associaties maken?" Hierachter schuilen zeker nog vragen met een bepaalde beperkte kennis - misschien nog populaire kennis - over de vrije associatie-methode die Freud ook toepaste. Tijdens de psychodynamische psychotherapie funktioneert het zeker niet op die 'ouderwetse'(?) of klassieke manier van: ik zeg je een woordenreeks en jij, patient, moet antwoorden wat er direct in je hoofd opkomt! Men praat simpelweg en associaties begin je langzaamaan toch - ook niet willend - te maken, vooral ook buiten de psychotherapie-uren om. Maar ons hele denken en doen en ons hele geheugen is, volgens mij, grotendeels een kwestie van associaties maken.
Zo associeerde ik in de bus de zicht van edelweissbloemen met het liedje Edelweiss uit de film-musical The Sound of Music met Julie Andrews. En hier nog andere associaties: toen ik in 1972 naar Italie vertrok had ik ook een souvenir uit Oostenrijk bij mij, juist met daarin ook een Edelweissbloempje. Ik ben zelf nooit in Oostenrijk geweest, maar dit was een souveniertje dat mijn ouders - beter gezegd mijn moeder - tijdens één van de enige 2 vakanties van haar leven had meegenomen. Nog kan ik mij herinneren hoe zij ons thuis ook enthousiast vertelde over de prachtige wandelingen daar in de natuur en daarmee - ik bedenk het nu pas weer - was haar glimlachende gezicht geassocieerd. Met het bewaren van dat souveniertje ... droeg ik eigenlijk zo'n momentje van die weinig in mijn leven geziene genietende momentjes van mijn moeder met mij mee. Mijn moeder...
De samenkomst van de zelfhulpgroep is gisteren nogal goed verlopen in uitwisseling van dialogen met allen. Wij waren ditmaal in 5 (ex-)stemmenhoorders, mijzelf inbegrepen plus twee psychiatrische verpleegkundigen. Een vrouw, die al meer dan 30 jr stemmen hoort, begon ook te praten over haar eigen moeder en over lieve herinneringen aan haar grootmoeder. Dit was voor mij ook aanleiding nog mijn herinnering aan mijn oma op te halen en ... tot wat huilen. Emoties verwerken gebeurt mij af en toe ook nog binnen die groep, waar ik toch niet voortdurend aan deel wil nemen. Ik heb er ook geen zin in mij met de soms heel ernstige problemen van anderen bezig te houden en er zoveel tijd in te steken als bijvoorbeeld één verpleegkundige wel bereid is te doen. Ik heb er, op vraag van één verpleegkundige, ook nog verschillende details over mijn 'schizofrene' gewaarwordingen opgehaald. Ook tijdens deze samenkomst is aan het einde nog benadrukt dat men zeker creatieve bezigheden moet zoeken. Er was één persoon die sinds kort deel van een koor uitmaakt en een andere, die graag zou willen tuinieren. Het tuinier-idee zal misschien ook wel kunnen worden uitgevoerd. Misschien wil een ASL (= GGZ-zone) hier proberen er een stuk grond voor te bemachtigen.
Uit de meest geliefde sprookjes uit je eigen jeugd kun je zelf - als je er al in slaagt jezelf een beetje op een afstand te bekijken - ook wel wat over je eigen problemen opmaken.
In mijn boek haal ik ook als één van mijn favoriete sprookjes - het ontroerde mij en ik kon mijzelf er in terug vinden - uit mijn jeugd dat van het 'Meisje met de zwavelstokjes' van Andersen aan.
Wat mij recent ook te binnen kwam was een ander geliefd sprookje: Het lelijke eendje.
Wel, nà mijn jaren psychotherapie ben ik eindelijk een zwaan geworden en heb dus mijn besef van eigenwaarde behoorlijk hersteld. Voor de rest: wel, er blijft altijd wel iets om binnen jezelf aan te werken, maar dat geldt evenzo voor psychotherapeuten, psychiaters enzovoort.
Tussen mijn 'schizofrene' fantasieen had ik tijdens een zomerreis in Zuid-Frankrijk ook iets betreffende zwanen gedacht, maar ik kan mij de preciese inhoud ervan niet meer herinneren.
Ha, ha: voor wie hier op mijn blog leest, zouden wij de titel van het sprookje 'Zwaan-kleef-aan' toe kunnen passen...? [Zonder enige verwijzing naar de inhoud van dat sprookje, waarvan ik de betekenis of onbewuste verbanden niet eens ken.] Zal ik de titel van mijn blog veranderen?
Ik heb verschillende brei-, haak- en borduurperiodes in mijn leven gehad, maar merk nú tijdens het borduren pas het effect van kleuren en achtergronden. Voorheen was ik meer bezig om preciese technieken, modellen of produkten te verkrijgen, ook wel met behulp van mijn eigen fantasie, hoor.
Maar nu merk ik dat ik ook erg het effect van kleuren en achtergronden op prijs begin te stellen of - wie weet - nú pas klaar ben om aandacht te schenken aan dit soort details. Ik houd niet meer zo erg van felle kleureffecten, ook al kunnen enkele exemplaren mij wel bevallen. Ik houd nu erg van pastelkleuren, eenkleurig borduursel of dat wat ik ook wel het antieke effect noem (donkerrood, donkerbruin of crémekleur enzovoort op beige of ecrù achtergrond). Ook 'open' borduurwerk, dat wil zeggen: niet geheel gevulde figuren vind ik erg mooi.
Ik ben nu het erg interessante hoofdstuk 8 in het boek Attachment in Psychotherapy van David Wallin aan het lezen, over de niet verbale ervaring en het niet-gedachte-bekende, dat deel uitmaakt van de emotieve kern van het Zelf.
Om even kort ietwat aan de lezer hier uit te leggen: alle mensen doen een enorm belangrijk deel zo niet het merendeel - van hun prille ervaringen op tijdens de zogenaamde pre-verbale fase, ervaringen die wij in ons geheugen opslaan zonder ze nog te kunnen bewoorden, maar die ons evengoed enorm bepalen in ons gedrag.
Tijdens de psychotherapie poogt de goede therapeut juist deze ervaringen van de patiënt, die nog niet tot een verwoordbare fase behoren leefbaar en uitspreekbaar te maken en zo binnen de persoon (patient) tot verwerking en integratie ervan te komen.
Wat D. Wallin hierin beschrijft over meerdere soorten patiënten roept bij mij de lectuur van hoofdstuk 6 van Searles (Collected papers on Schizophrenia) terug, waarin hij schrijft over de communicatie op een onbewust niveau. Het schijnt dus bij vele problematieken voor te komen, dit soort communicatie. Erg interessant argument.
Om hier voor bepaalde lezers wat voorbeelden van pre-verbale communicatie aan te halen: de gezichtsuitdrukkingen, de toon van de stem, de houding van het lichaam en de gebaren, het ritme en type van het gesprek en gedrag. Of om tot de prille jeugd terug te gaan: de nabijheid of afwezigheid van de zorgende persoon en de aard van de eventuele aanwezigheid...
Vanochtend iemand een beetje geholpen met een vertaling. Toch zo gek nog niet: af en toe klusjes te vertalen. Het worden vaak deels ook uitdagingen.
Maar op hoeveel verschillende manieren kun je zinnen wel niet opstellen of meer 'bloemend' opschrijven...
Zo herinner ik mij - en dat werk zou ik niet graag herhalen - dat ik tijdens bepaalde vertaalklussen, waaronder ook enkele voor de Europeze Gemeenschap hier in Italië in botsing kwam met ietwat 'gehaaide' nederlandstalige personen, die met behoorlijke eigendunk beweerden dat bepaalde vertalingen maar op één (hun) manier vertaald konden worden.
Gistermiddag ben ik nog wat verder gegaan met het lezen in het interessante boek 'Attachment in Psychotherapy' ('Psicoterapia e teoria dell'attaccamento') van David Wallin. Ik ben nu bezig met het zevende hoofdstuk. Het is verbazingwekkend hoeveel ik ook hierin ontdek en dan ook in mijn omgeving in het gedrag van zovele mensen terugvind, daarbij niet ten laatste ook de familie van mijn man.
Hoeveel méér mensen dan ik ooit had gedacht zijn, zonder het zelf te weten, voortdurend 'geblokkeerd' in hun gedrag omdat ze voortleven met gedrags- en denkpatronen die tijdens hun prille jeugd zijn ontstaan.
Het duurt nog wel een poos voordat ik dit boek uit zal hebben en bepaalde hoofdstukken zal ik nog eens moeten herlezen omdat er zovéél in is verwerkt: Bowlby's hechtingstheorie, maar ook alles wat er daarna met het werk van anderen uit is voortgevloeid. Het werpt ook een heel andere blik op al dat wat ik met behulp van mijn universiteitsstudie en verdere zelfstudie had geleerd of begrepen. Erg interessant, in ieder geval!
In bepaalde beschrijvingen van Wallin over de werking van de psychotherapie vind ik natuurlijk ook beschrijvingen van Searles terug.
Kommentaar voor de lezers die hier niet veel van begrijpen: dat wat in psychotherapie gegeven of toegereikt wordt is dat wat dus eigenlijk de zogenaamde 'optimale' ouders hadden moeten aanbieden. Of zoals Bettelheim ook wel eens schrijft: 'the good enough parents'.
Vanochtend eerst lekker aan de telefoon met een familielid in Nederland gekletst.
Daarna naar buiten gegaan, om boodschappen te doen en tegelijkertijd van de lente hier te genieten: heerlijke zon, verschillend groen gebladerte op de bomen bewonderd, merels bekeken die wormen uit de grond trekken en mooie heldere contouren van alle ramen en bomen gezien vanwege de heldere lucht enzovoort.
Ik heb ook lavendel gekocht bij een 'erboristeria' (hoe heten die op zijn nederlands? Winkels waar je schoonheidsprodukten, maar ook kruiden en gedroogde bloemen kunt vinden.) en thuis al heerlijk een paar geurzakjes ermee gevuld en verpakt.
Over het thema 'eenzaamheid' gezien vanuit psychoanalytisch perspectief: Hier denk ik nu aan het al genoemde boek 'Solitude' (Solitudine felice) van Franςoise Dolto, maar ook aan het boek van Judith Viorst ('Necessary losses' of 'Noodzakelijk verlies'): ons hele leven, vanaf de geboorte is een continue weg van zich-losmaken, van grenzen overschrijden, van hierover 'rouwen' en er rijper of wijzer van worden. En in ons blijft altijd het verlangen bestaan naar die oer-eenheid, die symbiose met moeder, dat geheel een-zijn met elkaar.
En de psychische problemen van eenieder ontstaan daar waar deze weg niet al té perfect is verlopen, stagnaties of fixaties gevormd heeft.
Juist in de volle 'schizofrenie'-beleving wordt de bestaans-eenzaamheid enorm geaccentueerd. Ik verwijs hiervoor bijvoorbeeld ook naar mijn gedicht 'Vervreemd', elders in mijn blog-archief vindbaar.
Ik heb toch nu, ná het afzakken van die enorme lentemoeheid dit jaar (hoorde dat mijn zus, haar man en vriendinnen er ook last van hadden. Ja, het 'bioritme' van de mens! ), ook weer zin om te lezen, hoor.
Ik las zonet een hoofdstuk in het boek 'Solitude' (Solitudine felice) van Françoise Dolto. Dit is nu al het vierde boek dat ik van haar lees, natuurlijk in het italiaans. Een voordeel van het wonen in een land met méér bevolking: de vertalingen worden gemakkelijker gedaan, hetzij van films hetzij van boeken.
Dolto is, voor mij persoonlijk, héérlijk in het in gemakkelijke taal weergeven van voorbeelden of toepassingen van de psychoanalyse, bovenal in de opvoedingspraktijk - en mensontwikkeling.
Ik wacht nu ook nog op een paar in Nederland bestelde boeken.
Vanochtend ook weer extra gewandeld en wat cadeautjes voor een familielid bedacht en georganiseerd.
Leuk ook alleen al om ook daar mee bezig te zijn, ook in gedachte.
Kommentaar voor vandaag: ik weet dat ik ondanks alles altijd erg optimistisch ben geweest. Ik geloof dat dit toch wel een erfelijke trek is. Van de kant van mijn vader of van mijn moeder?
Vanochtend heerlijk minstens twee en een half uur op mijn gemak gewandeld, terwijl ik ook de taalcorrecties met de post verstuurde.
Heerlijk genoten van allerlei kleine dingetjes vandaag: zoonlief, die uit eigen initiatief thuis dingen op orde brengt (meehelpt); bomen met nieuwe bladeren; een superefficiënte en vriendelijke postbediende; koopjes op een grote wijkmarkt; een praatje met een barman; winkelen.
En pas thuis weer ontdekken waarom manlief gisteren speciaal een ragout à la bolognese voor vandaag had voorbereid: het is vandaag 33 jaar geleden dat wij op Sicilie trouwden.
Was ik helemaal vergeten, dit jaar.
Zijn het bijna niet altijd de vrouwen, die daar hun man of partner aan herinneren?
Ik ga momenteel nog steeds regelmatig verder met mijn borduren als een van de bijna dagelijkse ontspanningsbezigheden. Vele dingen van mijn productie zullen als cadeautje eindigen, anderen zullen in ons huis pronken - voor zover ik door het vaak mopperende kommentaar van mijn man door kan prikken en hierin mijn zin krijg. Hij wil altijd originele dingen zien hangen (houdt niet van posters), maar vanwege deze overtuiging van hem hangen er hier in huis nog steeds meerdere, enorm donkere pasteltekeningen uit zijn adolescentie en die kan ik gewoon niet meer verdragen!
Heb zopas een mooi antiek decor geborduurd in de vorm van een hart, dat eigenlijk groter uit had moeten vallen. Misschien maak ik hier wel een serie met varierend decor van omdat ze echt mooi uitvallen. Misschien ga ik voor een vriendin ook nog een tas - waarop al een strook borduurstof zit - borduren. Vele, kleine ideetjes waarvan ik ook geniet.
Morgen gaat de eerste italiaanse tekstcorrectie van mijn verhaal naar de uitgever terug. Daarna zal er minstens nóg een controle volgen.
Met de hulp van mijn ex-psychiater heb ik nog wat zinnen veranderd en details beter toegelicht.
Zijn hulp stel ik hiervoor echt ook wel op prijs.
Perfect is iemand toch nooit en je zoudt alles - mijn verhaal inbegrepen - wel oneindig kunnen verbeteren.
Ondertussen is de lentemoeheid wat afgezakt, maar is er nog steeds de bezorgdheid binnen de familie voor een 'ziek' familielid.
Wat dit betreft stuit ik persoonlijk nog steeds binnen bepaalde communicatie op andere familieleden, die wie weet wat wel niet van mij verwachten. Alsof ik op de een of andere manier de oplossing zou moeten zijn voor hún niet opgeloste spanningen of levensproblemen...
Gelukkig kan ik er nu op een betere manier afstand van nemen.
Dit is mij ook al zo'n beetje voorgevallen binnen de zelfhulpgroep. Het schijnt mij dat een persoon daarbinnen mij graag voortdurend aanwezig ziet omdat ik meer nuttige informatie en input kan geven dan andere 'stemmenhoorders' met hun problemen.
Maar ik heb géén zin mij voor een ieder daar in te zetten. Ik heb al voldoende bezigheden en in de keuze of het volgen ervan is het belangrijkste criterium nu toch wel wat ik echt wil doen.
Mijzelf zijn, ná bijna een leven lang hierin vanwege mijn ex-problematiek niet geheel te zijn geslaagd...
Tijdens mijn trip van vanochtend heb ik bij mijn ex-psychiater ook weer een vriend ontmoet, die weer eens helemaal zijn humeur in zijn schoenen heeft zitten.
De laatste tijden gebeurt er ook wel aardig wat in zijn leven: zijn grootmoeder overleden (zijn moeder leeft al jaren niet meer), sinds een jaar last van pijn in zijn schrijfhand en arm, weinig werk voor hem op de markt (hij werkt freelance); zijn verkering - en samenwoning - is uit; een dierbaar familielid komt hem na jaren opzoeken met desbetreffende consequenties.
Alles schijnt hem zo ongeveer tegen de wind te gaan of zwaarder te wegen, over het algemeen beschouwd.
En hij is persoonlijk ook al op de radicale anti-toer - overal tégen - wat hem de verwerking van alles zeker niet vergemakkelijkt.
Ik ben nu aardig bezet ook vanwege de correctie van de italiaanse tekst van mijn verhaal.
Mijn ex-psychiater heeft mij nog wat suggesties gegeven, die ik liever van hém aanneem dan van mijn man, dit tenminste wat betreft vertaalde tekst of hier tekstcorrecties.
Jaren geleden, rond 1992-1994, toen ik ook nog artikelen voor de Europeze Gemeenschap vertaalde, heb ik mij aardig geïrriteerd toen mijn man zijn neus er tussen stak - en ik dat toeliet. Het werd avonden lang werk op de computer en/of elektrische typmachine.
Hij herschreef vaak hele zinnen, paragrafen, en daar gingen wij avonden lang over in de klins.
Sindsdien vraag ik zijn hulp desbetreffend gewoon niet meer. Liever van de kant van anderen. Door hoevele handen is mijn tekst nu wel niet gegaan?
Eerst de hulp van een bejaarde journalist, die mijn tekst 'interpreteerde', d.w.z. een andere uitleg gaf dan die had. Later hebben nog zeker mijn psychotherapeute, mijn psychiater, een andere vrouw (methodologe in autobiografieen) en nog wel iemand hem gelezen en suggesties gegeven.
Ook mijn zoon gaf mij nog een of andere suggestie.
En het kan nog altijd wel beter, hoor. Maar ja, dan zeg je op een bepaald moment toch wel stop òf omdat je er van begint te balen of omdat je er gewoon geen zin meer in hebt.
Hoe meer vakliteratuur ik hoe dan ook lees, hoe meer details ik ook zou kunnen schrijven, maar ik geef zo al genoeg bloot van mijn privéleven, vind ik...
Nu moet voor de italiaanse versie ook nog de tekst voor de achterkant worden opgesteld, wat ik in Italië liever aan anderen over wil laten.
Na deze correcties zal de tekst van de uitgever nog een keer gecontroleerd moeten worden.
Vanochtend heb ik vanwege bovengenoemde reden ook weer 3 1/2 uur tijd in reizen binnen de stad verloren.
Ik ben sind een poosje opnieuw enorm geïnteresseerd in creatieve handarbeid, zoals sommige lezers van dit blog al wel gelezen zullen hebben.
Wel, met het 'ouderwetse' borduren heb ik al 3 geurzakjes, één schilderijtje (in delfts-blauw effect) en één pannelap geborduurd.
Natuurlijk moet het een en ander nog gevuld, dichtgenaaid en in een frame met passepartout verwerkt worden, maar dat komt mettertijd nog wel.
En ik heb al aardig wat andere ideëen opgedaan voor het werken met stof.
Het is gewoon een héérlijk gevoel voor jezelf iets uit je handen te zien komen, handarbeid te doen, van wat voor aard dan ook: knutselen, koken, het huis een bepaalde orde geven, tuinieren, schilderen enzovoort.
Dat is juist deel van die dingen, die de mensen voor het begin van de industriëele revolutie normaal deden: in contact blijven met wat er uit hun handen kwam.
Met de industrialisering is er dus ook een 'vervreemdingsproces' voor de mens van start gegaan, dat iedere persoon juist met creatief bezig zijn óók met zijn handen tegen zou moeten werken. Balanceren dus, uiteindelijk.
Gisteren was het centrum van Turijn aardig vol, ook vanwege de opening van de nieuwe tentoonstelling van de Sindone, het laken waarvan men veronderstelt dat Jezus er na zijn dood in gewikkeld was.
Ook in het restaurantje, waar ik met vriend X en 36-jarige vriend Y at, zat het propvol toeristen. Wij hebben echter heerlijk gegeten. Na het etentje ging vriend Y snel weg vanwege een afspraak met zijn verliefde, een nieuwe recente story van hem. Met X bezocht ik de wijkmarkt om hem ook te helpen bij de aankoop van voorwerpen en hem tussen het zicht op verschillende soorten gordijnen uit te leggen welke nu het meest geschikt zijn voor een keuken. Hij zal er nog over nadenken vóór ze ook te kopen.
Ik heb dit jaar weer wat moeite gehad mij snel aan de nieuwe zomertijd aan te passen. Zal het hiervan een nasleep geweest zijn? Ik was de laatste dagen namelijk behoorlijk moe en heb gisternacht en vannacht dan ook lang uit moeten slapen.
Of zal het zijn oorzaak gehad hebben in gedachten rondom de ziekte van een dierbaar familielid en nog wat andere zaken die mij deze week bezig hielden?
Ook mijn man schijnt in deze dagen meer moeheid te hebben dan voorheen. Zal het toch moeheid vanwege de overgang tot de zgn. zomertijd zijn?
