Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
23-04-2010
Herinneringen en associaties
Gisteren heb ik in de bus toevallig aandachtig een borduurpatroon van Edelweissbloemen bekeken, waarop ik spontaan een stukje van het liedje 'Edelweiss' begon te zingen. Hierop volgde een zogenaamde 'gezonde' huilbui van mijzelf. Het niet uitgesprokene verwerken: ik heb nog wel emoties en herinneringen te verwerken (en wie niet?), ook al doe ik dit nu bovenal op eigen initiatief.
Eventjes uitbreiden nu opdat een bepaald begrip aan sommige lezers hier duidelijk wordt. Ik heb mij al meermaals door nederlandstalige mensen met GGZ-problemen de vraag horen stellen: "Maar psychotherapie is toch géén associaties maken?" Hierachter schuilen zeker nog vragen met een bepaalde beperkte kennis - misschien nog populaire kennis - over de vrije associatie-methode die Freud ook toepaste. Tijdens de psychodynamische psychotherapie funktioneert het zeker niet op die 'ouderwetse'(?) of klassieke manier van: ik zeg je een woordenreeks en jij, patient, moet antwoorden wat er direct in je hoofd opkomt! Men praat simpelweg en associaties begin je langzaamaan toch - ook niet willend - te maken, vooral ook buiten de psychotherapie-uren om. Maar ons hele denken en doen en ons hele geheugen is, volgens mij, grotendeels een kwestie van associaties maken.
Zo associeerde ik in de bus de zicht van edelweissbloemen met het liedje Edelweiss uit de film-musical The Sound of Music met Julie Andrews. En hier nog andere associaties: toen ik in 1972 naar Italie vertrok had ik ook een souvenir uit Oostenrijk bij mij, juist met daarin ook een Edelweissbloempje. Ik ben zelf nooit in Oostenrijk geweest, maar dit was een souveniertje dat mijn ouders - beter gezegd mijn moeder - tijdens één van de enige 2 vakanties van haar leven had meegenomen. Nog kan ik mij herinneren hoe zij ons thuis ook enthousiast vertelde over de prachtige wandelingen daar in de natuur en daarmee - ik bedenk het nu pas weer - was haar glimlachende gezicht geassocieerd. Met het bewaren van dat souveniertje ... droeg ik eigenlijk zo'n momentje van die weinig in mijn leven geziene genietende momentjes van mijn moeder met mij mee. Mijn moeder...
