|
Ik ben nu aardig bezet ook vanwege de correctie van de italiaanse tekst van mijn verhaal.
Mijn ex-psychiater heeft mij nog wat suggesties gegeven, die ik liever van hém aanneem dan van mijn man, dit tenminste wat betreft vertaalde tekst of hier tekstcorrecties.
Jaren geleden, rond 1992-1994, toen ik ook nog artikelen voor de Europeze Gemeenschap vertaalde, heb ik mij aardig geïrriteerd toen mijn man zijn neus er tussen stak - en ik dat toeliet. Het werd avonden lang werk op de computer en/of elektrische typmachine.
Hij herschreef vaak hele zinnen, paragrafen, en daar gingen wij avonden lang over in de klins.
Sindsdien vraag ik zijn hulp desbetreffend gewoon niet meer. Liever van de kant van anderen. Door hoevele handen is mijn tekst nu wel niet gegaan?
Eerst de hulp van een bejaarde journalist, die mijn tekst 'interpreteerde', d.w.z. een andere uitleg gaf dan die had. Later hebben nog zeker mijn psychotherapeute, mijn psychiater, een andere vrouw (methodologe in autobiografieen) en nog wel iemand hem gelezen en suggesties gegeven.
Ook mijn zoon gaf mij nog een of andere suggestie.
En het kan nog altijd wel beter, hoor. Maar ja, dan zeg je op een bepaald moment toch wel stop òf omdat je er van begint te balen of omdat je er gewoon geen zin meer in hebt.
Hoe meer vakliteratuur ik hoe dan ook lees, hoe meer details ik ook zou kunnen schrijven, maar ik geef zo al genoeg bloot van mijn privéleven, vind ik...
Nu moet voor de italiaanse versie ook nog de tekst voor de achterkant worden opgesteld, wat ik in Italië liever aan anderen over wil laten.
Na deze correcties zal de tekst van de uitgever nog een keer gecontroleerd moeten worden.
Vanochtend heb ik vanwege bovengenoemde reden ook weer 3 1/2 uur tijd in reizen binnen de stad verloren.
|
