Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
13-04-2010
ontmoeting
Tijdens mijn trip van vanochtend heb ik bij mijn ex-psychiater ook weer een vriend ontmoet, die weer eens helemaal zijn humeur in zijn schoenen heeft zitten.
De laatste tijden gebeurt er ook wel aardig wat in zijn leven: zijn grootmoeder overleden (zijn moeder leeft al jaren niet meer), sinds een jaar last van pijn in zijn schrijfhand en arm, weinig werk voor hem op de markt (hij werkt freelance); zijn verkering - en samenwoning - is uit; een dierbaar familielid komt hem na jaren opzoeken met desbetreffende consequenties.
Alles schijnt hem zo ongeveer tegen de wind te gaan of zwaarder te wegen, over het algemeen beschouwd.
En hij is persoonlijk ook al op de radicale anti-toer - overal tégen - wat hem de verwerking van alles zeker niet vergemakkelijkt.
Ik ben nu aardig bezet ook vanwege de correctie van de italiaanse tekst van mijn verhaal.
Mijn ex-psychiater heeft mij nog wat suggesties gegeven, die ik liever van hém aanneem dan van mijn man, dit tenminste wat betreft vertaalde tekst of hier tekstcorrecties.
Jaren geleden, rond 1992-1994, toen ik ook nog artikelen voor de Europeze Gemeenschap vertaalde, heb ik mij aardig geïrriteerd toen mijn man zijn neus er tussen stak - en ik dat toeliet. Het werd avonden lang werk op de computer en/of elektrische typmachine.
Hij herschreef vaak hele zinnen, paragrafen, en daar gingen wij avonden lang over in de klins.
Sindsdien vraag ik zijn hulp desbetreffend gewoon niet meer. Liever van de kant van anderen. Door hoevele handen is mijn tekst nu wel niet gegaan?
Eerst de hulp van een bejaarde journalist, die mijn tekst 'interpreteerde', d.w.z. een andere uitleg gaf dan die had. Later hebben nog zeker mijn psychotherapeute, mijn psychiater, een andere vrouw (methodologe in autobiografieen) en nog wel iemand hem gelezen en suggesties gegeven.
Ook mijn zoon gaf mij nog een of andere suggestie.
En het kan nog altijd wel beter, hoor. Maar ja, dan zeg je op een bepaald moment toch wel stop òf omdat je er van begint te balen of omdat je er gewoon geen zin meer in hebt.
Hoe meer vakliteratuur ik hoe dan ook lees, hoe meer details ik ook zou kunnen schrijven, maar ik geef zo al genoeg bloot van mijn privéleven, vind ik...
Nu moet voor de italiaanse versie ook nog de tekst voor de achterkant worden opgesteld, wat ik in Italië liever aan anderen over wil laten.
Na deze correcties zal de tekst van de uitgever nog een keer gecontroleerd moeten worden.
Vanochtend heb ik vanwege bovengenoemde reden ook weer 3 1/2 uur tijd in reizen binnen de stad verloren.
Ik ben sind een poosje opnieuw enorm geïnteresseerd in creatieve handarbeid, zoals sommige lezers van dit blog al wel gelezen zullen hebben.
Wel, met het 'ouderwetse' borduren heb ik al 3 geurzakjes, één schilderijtje (in delfts-blauw effect) en één pannelap geborduurd.
Natuurlijk moet het een en ander nog gevuld, dichtgenaaid en in een frame met passepartout verwerkt worden, maar dat komt mettertijd nog wel.
En ik heb al aardig wat andere ideëen opgedaan voor het werken met stof.
Het is gewoon een héérlijk gevoel voor jezelf iets uit je handen te zien komen, handarbeid te doen, van wat voor aard dan ook: knutselen, koken, het huis een bepaalde orde geven, tuinieren, schilderen enzovoort.
Dat is juist deel van die dingen, die de mensen voor het begin van de industriëele revolutie normaal deden: in contact blijven met wat er uit hun handen kwam.
Met de industrialisering is er dus ook een 'vervreemdingsproces' voor de mens van start gegaan, dat iedere persoon juist met creatief bezig zijn óók met zijn handen tegen zou moeten werken. Balanceren dus, uiteindelijk.
Gisteren was het centrum van Turijn aardig vol, ook vanwege de opening van de nieuwe tentoonstelling van de Sindone, het laken waarvan men veronderstelt dat Jezus er na zijn dood in gewikkeld was.
Ook in het restaurantje, waar ik met vriend X en 36-jarige vriend Y at, zat het propvol toeristen. Wij hebben echter heerlijk gegeten. Na het etentje ging vriend Y snel weg vanwege een afspraak met zijn verliefde, een nieuwe recente story van hem. Met X bezocht ik de wijkmarkt om hem ook te helpen bij de aankoop van voorwerpen en hem tussen het zicht op verschillende soorten gordijnen uit te leggen welke nu het meest geschikt zijn voor een keuken. Hij zal er nog over nadenken vóór ze ook te kopen.
Ik heb dit jaar weer wat moeite gehad mij snel aan de nieuwe zomertijd aan te passen. Zal het hiervan een nasleep geweest zijn? Ik was de laatste dagen namelijk behoorlijk moe en heb gisternacht en vannacht dan ook lang uit moeten slapen.
Of zal het zijn oorzaak gehad hebben in gedachten rondom de ziekte van een dierbaar familielid en nog wat andere zaken die mij deze week bezig hielden?
Ook mijn man schijnt in deze dagen meer moeheid te hebben dan voorheen. Zal het toch moeheid vanwege de overgang tot de zgn. zomertijd zijn?
Gisteren ben ik vanwege tijdgebrek, maar ook gebrek aan zin niet naar de vierde reünie van de eerste zelfhulpgroep hier gegaan. Ik verlies ook elke keer minstens 4 - 4 1/2 uur omdat de reünie zeker anderhalf uur duurt, je nog apart wat bijpraat en ik met de bus of tram van mijn buitenwijk naar het stadscentrum moet gaan en omgekeerd.
Bovendien was ik totaal niet van plan zo'n groep te leiden, maar alleen in het begin bij te wonen en er af en toe naar toe te gaan. Ik zal als ervaringsdeskundige wel nuttig zijn daar, maar ik voel mij ook niet altijd tot alles bereid.
Morgen ga ik weer met vriend X uit eten, die ná het eten samen met mij zijn keukengordijnen wil gaan zoeken op een wijkmarkt.
Gisteravond ben ik te weten gekomen dat er in Turijn op 12 mei een soort congres gehouden zal worden over het thema 'La diversità che fa paura..' (= Het anders-zijn dat beangstigt), waar men dan over het stigma van de 'geestesziekte' zal spreken. Ik heb er ook een uitnodiging voor gekregen en het kan wel zijn dat ik er naar toe ga.
Ik ben gisteren begonnen met de tekstcorrectie van de italiaanstalige versie van mijn verhaal, waar ik nog wel een paar dagen mee bezig zal zijn. Verder heb ik hier in deze dagen ook meer andere bezigheden, die mij van het blog weg houden.
Gisteren ben ik toevallig door een ander park vlak in mijn woonbuurt gegaan en heb ik daar bij een grote vijver lange tijd staan kijken naar iets wat ik al een paar jaar niet meer tegenkwam: een eend met kleintjes. Wat een prachtig schouwspel! Ik telde maar 7 of 8 kleintjes, maar twee wat oudere mannen dáár hadden er liefst 13 geteld, die allen op Paasdag zijn geboren. Het was zó vertederend om te zien! Een paar kleintjes, die te ver van de groep af waren gezwommen, leken in hun plotselinge pogingen hun moeder te bereiken wel over het water 'te rennen'. Hun hele piepkleine lichaampje schoot omhoog en je zag daarna nog hun twee palmvoetjes boven het watervlak héél snel bewegen: bijna 'rennen'.
Ik kan in dit soort en andersoortige spektakels echt volledig opgaan en er heerlijk van genieten, hoor. Het kan vaak mijn hele dag goed stemmen.
Ik heb zonet boodschappen en andere zaken gedaan, maar ik stond om de haverklap stil om van de lente en haar natuurverschijnselen te genieten.
Prachtige mimosastruiken, japanse kersbomen, stilstaande merels op het gras, af en toe een eekhoorntje (jà, zelfs in de stad sinds een paar jaar!), kleine gekleurde vogelsoorten waar ik de naam niet van weet...
Het genieten van het zicht van kleine kinderen, van hun taaltje, maar ik kan ook vertederd raken door oudere mensen, hoor.
Als iemand genoeg de tijd heeft en neemt om te leven, kan van alles en nog wat een geluksmomentje zijn of een zgn. 'oppepper'.
Kleine dingen vaak...
En de natuur gadeslaan was ook een geliefde bezigheid zélfs tijdens mijn 'galopperende schizofrene' periode.
Gistermiddag samen met mijn ex-psychiater en drie vrouwen, die deel uitmaken van de eerste zelfhulpgroep hier in Turijn, een soort reünie gehouden over argumenten die deze groep betreffen. Ook wat gesproken over toekomstige GGZ-activiteiten, zoals die op 29 juni, waar dr. John Read uit Nieuw-Zeeland de hoofdgast zal zijn.
Bij de gelegenheid heb ik ook weer eens een paar personeelsleden binnen die ziekenfondszone ontmoet, waar ik door de lange jaren heen echt wel aan gehecht ben geraakt. Diep menselijke contacten, bovendien in een periode van innerlijke behoefte, zijn echt geen zaken die je in je koude kleren gaan zitten. Af en toe maak ik dààr en elders (therapeutische woongemeenschap en psychiatrische afdeling) ook wel eens een bezoekje.
Verder zal ik in de komende dagen wat bezet zijn met tekstcorrectie en misschien een vertaalklusje voor een bevriende persoon.
Mijn man en ik hebben gistermiddag hier in de buitenwijk nog een prachtige wandeling in een mooi, bijna aan onze woonbuurt grenzend park gemaakt. Er was in de afgelopen dagen nogal wat wind geweest en de hemel was wolk- en smogvrij. Het was een pracht zicht rondom ons, met vele struiken en bomen in volle bloei of met bomen waarvan de bladeren nog net zo half in de knop zitten. De lente..., het steeds beginnend leven..., iets wat steeds opnieuw bewondering, vertedering, stilte en er van genieten oproept.
Verder hadden wij voortdurend een pracht zicht op de hele alpenketen rondom, met de besneeuwde toppen. Het leek af en toe echt of wij zelfs hoog in de bergen aan het wandelen waren. Echt een heerlijke wandeling!
In hoofdstuk 13 van Collected Papers on Schizophrenia schrijft Searles in de paragraaf over de poging om met de therapeut een symbiotisch rapport (zoals van het type tussen zuigeling en moeder) te herstellen.
Bijna aan het begin van deze paragraaf schrijft hij ook over de lange stiltes die bepaalde behandelingsuren met zijn schizofrene patiënten karakteriseren en waar het voorkomt (of voor kan komen) dat de patiënt veronderstelt dat de therapeut weet wat hij denkt en voelt, alsof hij uiteindelijk zijn gedachten kan lezen.
Ik weet niet of ik hier uitweid, maar dit stuk tekst deed mij er aan herinneren dat ik tijdens mijn puberteits- en adolescentiejaren vaak de gedachte heb gehad dat ik bepaalde, door mijzelf uitgesproken zinnen, begrippen of gedachten zeker niet aan anderen (familieleden of (school)vrienden) wilde herhalen. Of zij begrepen mij metéén bij mijn eerste uitspraak ervan of het was volgens mij de moeite niet waard aldoor mijzelf te herhalen. Ook toen had ik dus op een andere manier al dit energie-economie-besparingsidee. Jaren later heb ik deze manier van denken ook wel in andere mensen bemerkt, hoor.
En dit doet mij op zijn beurt weer duidelijk herinneren hoe mijn zoon rond zijn tweede leeftijdsjaar zon half jaar lang nog niet voor alle andere personen begrijpelijke zinnen uitsprak: hij sprak meerdere woorden in zijn zinnen, maar toch niet voldoende om kompleet voor anderen begrijpelijk te zijn. Alleen zijn vader en ik begrepen hem toen, ook al wilden wij hem zeker niet aansporen zo verder te gaan met zijn communicatie. En dit leidde vaak tot woede-scènes van mijn zoon: hij had toch duidelijk uitgelegd wat hij wilde? Alles was toch duidelijk genoeg? Moest hij zich soms herhalen? Al toendertijd deden deze reacties van mijn zoon mijn eigen bovengenoemde gedrag uit puberteit en adolescentie herinneren.
Iets verderop in hoofdstuk 13, onder de paragraaf over de psychotherapeutische techniek haalt Searles zelf voorbeelden van patiëntencommunicatiepogingen aan, zoals hij ook observaties van Ruesch aanhaalt. Hier schrijven Searles en Ruesch duidelijk over pogingen om het communicatiesysteem met behulp van de handelingen die typisch voor de kinderleeftijd zijn te herstellen, communicatiesysteem dat voor vele schizofrene mensen hoogst frustrerend geweest moet zijn juist al vanaf die leeftijd.
Het moet iets verschrikkelijks zijn voor een kind als jijzelf al voldoende hebt gedaan om jezelf begrijpelijk te maken. Het is frustrerend jezelf te moeten herhalen. Jijzelf weet héél goed wat je voelt en denkt. Als de vertrouwde ouder-omgeving dit niet begrijpt raak jij zeker in irritatie-gevoelens. Als je dat dan ook nog een leven lang vol moet houden zou ik wel eens willen zien hoe andere mensen dan zouden reageren, uiteindelijk. Er zit ook een deel van de kwestie van energieverspilling in: jezelf altijd moeten herhalen. Ik geloof zeker dat dit een probleem kan zijn voor velen, schizofreen of niet!
De verschillende moeilijkheden van de patiënten die daar beschreven worden (vóór en ná Ruesch) moeten verschrikkelijk zijn en ook tijdens hun kindsheid geweest zijn. Als kind communiceren en niet begrepen worden, niet in je taalcommunicatie en niet in je behoeftencommunicatie.
Wat ik dáár in gedragsvoorbeelden lees, geeft mij af en toe het gevoel van een bijna gewilde oncommuniceerbaarheid alsof het echt om een (opgekropte) woede-uiting gaat. Waarbij ik ook denk aan dat wat een kind via gebaren en woorden van een volwassene als duidelijke communicatie waar kan nemen, maar dan door de volwassenen ontkend wordt als waar-zijnde, waar men dan weer in het veld van de communicatie komen van wat Bateson en Ciompi (de 'affectieve logica') er over hebben geschreven.
Zoals wij al voorzien hadden regende het hier gisteren en ook in een groot deel van Italie. Wij hebben gewoon knusjes binnen en buitenshuis van elkaar genoten.... Vandaag idem.
Vandaag is onze zoon, zoals zo'n beetje de traditie in Italie wil, buitenshuis aan het picknicken met vrienden en vriendinnen. 'Niet veel nieuws van het turijnse front.' Lia G.
Mooie spreuken of wensen om zelf als kaartje of geborduurd patroontje aan dierbare personen cadeau te geven of ook gewoon als een soort welkom-spreuk thuis op te hangen :
"MAY YOU BE BLESSED WITH HEALTH AND HAPPYNESS"
Mooi! Al met al houd ik best van al dat wat men 'ouderwets' of traditioneel zou noemen, wat kaarten, wensen en versieringen betreft, tenminste.
Terwijl ik de afgelopen dagen door de groene wijken hier liep of gewoon af en toe in het centrum van de stad mooie bloeiende struiken of bomen zag, schoot mij te binnen dat wij tijdens de lente in Bergen - met de vele natuur om ons heen - zovele bezigheden hadden: - met paardebloemen of boterbloemen kettingen of hoofdkransjes rijgen. Je maakte bijna onderaan de steel een dunne platte opening en daar haalde je de volgende bloem doorheen. En dit dan herhalen; - wij plukten in de wilde rozenstruiken wel van die rozenblaadjes af (waren dat geen rozebottelstruiken?) om er later een soort rozenwater van te maken; - onzelieveheersbeestjes werden vaak opgepakt en die liet je vanuit je hand met een zwaai achter je hoofd wegvliegen. Hierbij mocht je dan een wens uitspreken of bedenken: magische spelletjes van de kinderen; - broer Ruud had een keer tijdens een Sinterklaasfeest een poppenkast met handpoppen cadeau gekregen - materiaal dat trouwens allemaal door mijn vader en zus Francien gemaakt was - en speelde daarmee voor de buurt- en Goverskinderen in de tuin vóór het huis zijn theatertje; - een paar jaar lang hadden wij bij erg mooi weer de toestemming van mijn ouders om een kampeertent achter ons huis op te zetten, waar dan om de beurt een paar kinderen 's nachts mochten slapen. Dat was avontuurlijk, joh, in onze ogen! Kamperen ... in onze eigen tuin [wat waren wij ook met weinig tevreden...]; - achter ons huis stond toendertijd nog de St. Bernadettekleuterschool, waarvan de toegang tot het schoolplein en de grasvelden aan de zijkant door twee hoge houten hekken werd versperd. Natuurlijk klommen wij daar vaak overheen en breiden wij zo ons speelterrein enorm uit met al die kleuterschoolruimte. De Ursulinenzusters protesteerden vaak, maar daar gaf men niet al te veel gehoor aan. Op dat plein heb ik in mijn vrije tijd nog leren fietsen en reed ik bijna de hoofddeur van de school binnen. Daar knikkerden wij ook beter en speelden wij beter met de tollen. Zodra er in de school nieuwe ramen ingezet werden was één van mijn lievelingsbezigheden er de nog zachte stopverf deels uit weg te halen en die als een soort pongo te gebruiken. Ik herinner mij nog goed dat ik de geur van die stopverf zo heerlijk vond; - tijdens een periode van verbod van toegang tot de kleuterschoolruimte vermaakten mijn broer 'kleine' Hans en ik ons wel met plastiek buizen, die wij als kokers gebruikten om zelf gevouwen pijlen of struikbessen juist in de richting van de achterkant van het schooltje te schieten. 'Jongensspelletjes', die ik wel met Hans deed; - als buurtspelletjes werd er vaak 'boefie-en-tuut' gespeeld of ook wel 'boompje verwisselen', 'standbeeld' of badminton; - ook maakten wij wel lange wandelingen richting Koedijk naar de vlotbrug of richting het bos vlakbij de 'Ronde Kom'; - toen de periode van de hele stranddagen samen met ouders en kinderen al voorbij was, toerden wij wel eens hele dagen in de bossen en duinen tussen Bergen en Egmond, waar mijn vader ons ook wel eens meenam naar bunkers, waarvan hij tijdens de Tweede Wereldoorlog door de duitse bezetters gedwongen aan de bouw deel moest nemen. Tijden later heeft hij ons wel verteld dat hun enige manier van protesteren een soort sabotage was tijdens de constructie ervan: het materiaal waarmee ze die maakten was niet weerbaar en bevatte méér zand dan vereist was;
Meer als prettige Paasdagen zou ik alle lezers hier een goede toekomst toe willen wensen, verder mooi lenteweer en niet te vergeten: geniet als het kan van elk moment van je leven! Het 'Carpe Diem' = Pluk de dag!
Ik heb zonet een poosje heerlijk genoten van een site met handwerkprodukten van nederlandse vrouwen die prachtige handwerkideëen hebben en die verwerken met vele nederlandse stoffen, kleuren en motieven in staande of hangende voorwerpen, schilderijtjes, wandkleden enzovoort.
Het mooie delfts blauwe effect: dat ga ik nu ook gebruiken voor een of meer geborduurde schilderijtjes. Witte borduurstof met alleen blauw borduurgaren. Voor een geschikt passepartout en de rest zorg ik dan later wel. Vanochtend dus geen kommentaar over lectuur.
Vandaag weer met vriend X gegeten, véél gekletst en ook gewandeld. Voor onze wandeling is er een derde vriend bijgekomen, die ik al andere keren heb ontmoet.
Vlak bij het centrale station van de stad hebben wij nog een poos in een leuke bar gezeten.
Ook Paaswensen uitgewisseld en informatie over vakantieoorden enzovoort.
Het mooie weer begint hier nu - later in de middag - weer om te slaan naar bewolkt.
Zal het een toeval zijn? De laatste 5-6 jaren is het op Paaszaterdag en Paaszondag altijd regenachtig! Alsof er persé roet door de paasplannen van uitstapjes gegooid moet worden.
Misschien ontmoeten wij morgen of overmorgen ook nog een paar vrienden.
Gisteren was de middag al zo'n beetje gewijd aan de voorbereiding van wat speciaal eten voor Pasen, maar ook aan wat andere activiteiten, zoals heerlijk op een ouderwetse manier borduren.
Voorlopig een soort geurzakje voor potpourri of misschien lavendel. Om ook weer 'op toer' te komen en het borduren weer eens opnieuw op te nemen. Later in de tijd ga ik ook wel wat schilderijtjes of andere dingen maken. Ik heb echt besloten dat ik een poos ook méér handarbeid moet doen, niet alleen maar lezen en schrijven. En ik moet zeggen dat dit helemaal niet tegen valt, in tegendeel.
Onder de middag heb ik echter ook de notitie van 'ziekte' van een dierbaar familielid vernomen, wat mijn gedachten tijdens die activiteiten wel bezig hield.
Ik geloof dat ik voor het eerste geborduurde schilderijtje maar een folkloristisch thema neem van de serie van 4 voorstellingen, waar het dansende volkspaartje dat hier - gehaakt - op het blog zichtbaar is deel van uitmaakt. Maar ik zal eerst het filetpatroon ervan in een vergroot borduurpatroon moeten overbrengen.
Zopas werd ik door mijn ex-psychiater uitgenodigd voor een andere korte spreekbeurt begin juni te Ivrea (Piedmontgewest), tijdens de Fiera della Parola.
Eind juni 2010 is dr. John Read hier in Turijn ook al uitgenodigd om te spreken over zijn onderzoeken, die duidelijk - op statistisch niveau - verband vinden tussen trauma's en psychose.
Zoiets als hij afgelopen september te Maastricht al in het MECC tijdens het Intervoice-congres heeft verteld.
Hoogstwaarschijnlijk zullen er dan ook twee korte persoonlijke getuigenissen zijn, waartussen ook de mijne.
Het kan zijn dat de italiaanstalige versie van mijn boek daarom vroeger in de druk zal gaan, omdat deze gelegenheden ook optimaal zijn voor de verkoop ervan. Volgende week zal ik ook de italiaanse tekst in Pdf-formaat van de italiaanse uitgever moeten controlleren.
Voor velen met hechtingsstoornissen van wat voor aard dan ook, is de behoefte aan 'geborgenheid' een moeilijke kwestie.
Zich geborgen voelen is een basisbehoefte, die bij elk kind voldaan moet worden, maar het is ook iets wat je nog later in leven met je meedraagt.
In Nederland is er een boekenserie van de basisbehoeftes verschenen, bij uitgeverij Amdromeda, waartussen ook één met de titel 'Geborgenheid'.
Hoe dan ook, met een terugblik op mijn verhoudingen met partners, moet ik bekennen dat ik mij al tientallen jaren geleden tot mijn man aangetrokken voelde bóvenal omdat ik mij bij hem 'geborgen' voelde - méér dan bij andere partners.
Het zal voor sommigen misschien géén enthousiast idee voor een begin zijn, maar het is mijn waarheid. Natuurlijk had hij ook andere kwaliteiten of karakteristieken die mij aantrokken, waaronder ook zijn goede gevoel voor humor.
Misschien is ook het feit dat ik toen aan dit gevoel gehoor gaf een voorwaarde geweest voor positievere ervaringen van mijn kant in vergelijking met anderen.
En deze behoeftes heb ik ook binnen andere nederlandse familieleden aangetroffen als 'te voldoenen' behoeftes binnen een partnerrelatie.
Vandaag wat extra boodschappen gedaan om toch op Paasdag iets speciaals te eten, daar wij dat allen hier wel op prijs stellen. Wij houden echter alle drie niet van die overdreven uitgebreide maaltijden.
Vóórdat ik vanochtend opstond schoten mij nog de herinneringen aan de Paasfeesten en voorbereidingen vroeger bij ons thuis te Bergen binnen: vele hard gekookte eieren, die de dag tevoren allemaal samen met mijn vader beschilderd werden. Alleen al deze bezigheid was een mooie manier om van elkaar's gezelschap te genieten. Ook het zicht van de beverfde eieren was een lust voor het oog. En wat voelde je je trots op je resultaten...
Mijn vader die wat extra's lekkers als eten voorbereidde. Bij mooi weer ook de chocolade eitjes die tussen het gras en de planten in de tuin verstopt werden.
Mooie herinneringen, die ik een paar uurtjes later nogmaals aan mijn zoon heb verteld.
Hier in Turijn wonen wij in een nogal groene buitenwijk en de buurt onder huis staat dan ook vol met kleurige bloeiende planten en bomen. Het is ook echt lenteweer vandaag.
Ik zit te bedenken dat ik de publicatie van de engelstalige versie van mijn verhaal nog maar een poosje uitstel totdat er hier wat formaliteiten geregeld zullen zijn. Ook zal ik nog moeten kiezen tussen een uitgeverij of zelf uitgeven. Dit laatste trekt mij eerlijk gezegd wat meer aan.
Dat wat Searles in hoofdstuk 13 van zijn genoemde boek als niet-verbale communicatie van een paar schizofrene patiënten beschrijft - onder projectie en introjectie lijkt duidelijk op een soort theaterspel van de patiënt.
Wat hij niet in woorden uit kan drukken, maakt hij in een soort privé-toneelspel voor de therapeut of anderen duidelijk. In nog vroegere stadia binnen of buiten eventuele therapie zal de boodschap nog cryptischer zijn, nog méér onontcijferbaar.
[En zoals al aan het begin van hoofdstuk 6 aangegeven antwoordt de schizofrene mens klaarblijkelijk gemakkelijker op de onbewuste processen van andere personen.]
