Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
06-04-2010
Aantekeningen en herinneringen bij Searles - 5
In hoofdstuk 13 van Collected Papers on Schizophrenia schrijft Searles in de paragraaf over de poging om met de therapeut een symbiotisch rapport (zoals van het type tussen zuigeling en moeder) te herstellen.
Bijna aan het begin van deze paragraaf schrijft hij ook over de lange stiltes die bepaalde behandelingsuren met zijn schizofrene patiënten karakteriseren en waar het voorkomt (of voor kan komen) dat de patiënt veronderstelt dat de therapeut weet wat hij denkt en voelt, alsof hij uiteindelijk zijn gedachten kan lezen.
Ik weet niet of ik hier uitweid, maar dit stuk tekst deed mij er aan herinneren dat ik tijdens mijn puberteits- en adolescentiejaren vaak de gedachte heb gehad dat ik bepaalde, door mijzelf uitgesproken zinnen, begrippen of gedachten zeker niet aan anderen (familieleden of (school)vrienden) wilde herhalen. Of zij begrepen mij metéén bij mijn eerste uitspraak ervan of het was volgens mij de moeite niet waard aldoor mijzelf te herhalen. Ook toen had ik dus op een andere manier al dit energie-economie-besparingsidee. Jaren later heb ik deze manier van denken ook wel in andere mensen bemerkt, hoor.
En dit doet mij op zijn beurt weer duidelijk herinneren hoe mijn zoon rond zijn tweede leeftijdsjaar zon half jaar lang nog niet voor alle andere personen begrijpelijke zinnen uitsprak: hij sprak meerdere woorden in zijn zinnen, maar toch niet voldoende om kompleet voor anderen begrijpelijk te zijn. Alleen zijn vader en ik begrepen hem toen, ook al wilden wij hem zeker niet aansporen zo verder te gaan met zijn communicatie. En dit leidde vaak tot woede-scènes van mijn zoon: hij had toch duidelijk uitgelegd wat hij wilde? Alles was toch duidelijk genoeg? Moest hij zich soms herhalen? Al toendertijd deden deze reacties van mijn zoon mijn eigen bovengenoemde gedrag uit puberteit en adolescentie herinneren.
Iets verderop in hoofdstuk 13, onder de paragraaf over de psychotherapeutische techniek haalt Searles zelf voorbeelden van patiëntencommunicatiepogingen aan, zoals hij ook observaties van Ruesch aanhaalt. Hier schrijven Searles en Ruesch duidelijk over pogingen om het communicatiesysteem met behulp van de handelingen die typisch voor de kinderleeftijd zijn te herstellen, communicatiesysteem dat voor vele schizofrene mensen hoogst frustrerend geweest moet zijn juist al vanaf die leeftijd.
Het moet iets verschrikkelijks zijn voor een kind als jijzelf al voldoende hebt gedaan om jezelf begrijpelijk te maken. Het is frustrerend jezelf te moeten herhalen. Jijzelf weet héél goed wat je voelt en denkt. Als de vertrouwde ouder-omgeving dit niet begrijpt raak jij zeker in irritatie-gevoelens. Als je dat dan ook nog een leven lang vol moet houden zou ik wel eens willen zien hoe andere mensen dan zouden reageren, uiteindelijk. Er zit ook een deel van de kwestie van energieverspilling in: jezelf altijd moeten herhalen. Ik geloof zeker dat dit een probleem kan zijn voor velen, schizofreen of niet!
De verschillende moeilijkheden van de patiënten die daar beschreven worden (vóór en ná Ruesch) moeten verschrikkelijk zijn en ook tijdens hun kindsheid geweest zijn. Als kind communiceren en niet begrepen worden, niet in je taalcommunicatie en niet in je behoeftencommunicatie.
Wat ik dáár in gedragsvoorbeelden lees, geeft mij af en toe het gevoel van een bijna gewilde oncommuniceerbaarheid alsof het echt om een (opgekropte) woede-uiting gaat. Waarbij ik ook denk aan dat wat een kind via gebaren en woorden van een volwassene als duidelijke communicatie waar kan nemen, maar dan door de volwassenen ontkend wordt als waar-zijnde, waar men dan weer in het veld van de communicatie komen van wat Bateson en Ciompi (de 'affectieve logica') er over hebben geschreven.
