Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
04-04-2010
herinneringen aan mijn jeugd
Terwijl ik de afgelopen dagen door de groene wijken hier liep of gewoon af en toe in het centrum van de stad mooie bloeiende struiken of bomen zag, schoot mij te binnen dat wij tijdens de lente in Bergen - met de vele natuur om ons heen - zovele bezigheden hadden: - met paardebloemen of boterbloemen kettingen of hoofdkransjes rijgen. Je maakte bijna onderaan de steel een dunne platte opening en daar haalde je de volgende bloem doorheen. En dit dan herhalen; - wij plukten in de wilde rozenstruiken wel van die rozenblaadjes af (waren dat geen rozebottelstruiken?) om er later een soort rozenwater van te maken; - onzelieveheersbeestjes werden vaak opgepakt en die liet je vanuit je hand met een zwaai achter je hoofd wegvliegen. Hierbij mocht je dan een wens uitspreken of bedenken: magische spelletjes van de kinderen; - broer Ruud had een keer tijdens een Sinterklaasfeest een poppenkast met handpoppen cadeau gekregen - materiaal dat trouwens allemaal door mijn vader en zus Francien gemaakt was - en speelde daarmee voor de buurt- en Goverskinderen in de tuin vóór het huis zijn theatertje; - een paar jaar lang hadden wij bij erg mooi weer de toestemming van mijn ouders om een kampeertent achter ons huis op te zetten, waar dan om de beurt een paar kinderen 's nachts mochten slapen. Dat was avontuurlijk, joh, in onze ogen! Kamperen ... in onze eigen tuin [wat waren wij ook met weinig tevreden...]; - achter ons huis stond toendertijd nog de St. Bernadettekleuterschool, waarvan de toegang tot het schoolplein en de grasvelden aan de zijkant door twee hoge houten hekken werd versperd. Natuurlijk klommen wij daar vaak overheen en breiden wij zo ons speelterrein enorm uit met al die kleuterschoolruimte. De Ursulinenzusters protesteerden vaak, maar daar gaf men niet al te veel gehoor aan. Op dat plein heb ik in mijn vrije tijd nog leren fietsen en reed ik bijna de hoofddeur van de school binnen. Daar knikkerden wij ook beter en speelden wij beter met de tollen. Zodra er in de school nieuwe ramen ingezet werden was één van mijn lievelingsbezigheden er de nog zachte stopverf deels uit weg te halen en die als een soort pongo te gebruiken. Ik herinner mij nog goed dat ik de geur van die stopverf zo heerlijk vond; - tijdens een periode van verbod van toegang tot de kleuterschoolruimte vermaakten mijn broer 'kleine' Hans en ik ons wel met plastiek buizen, die wij als kokers gebruikten om zelf gevouwen pijlen of struikbessen juist in de richting van de achterkant van het schooltje te schieten. 'Jongensspelletjes', die ik wel met Hans deed; - als buurtspelletjes werd er vaak 'boefie-en-tuut' gespeeld of ook wel 'boompje verwisselen', 'standbeeld' of badminton; - ook maakten wij wel lange wandelingen richting Koedijk naar de vlotbrug of richting het bos vlakbij de 'Ronde Kom'; - toen de periode van de hele stranddagen samen met ouders en kinderen al voorbij was, toerden wij wel eens hele dagen in de bossen en duinen tussen Bergen en Egmond, waar mijn vader ons ook wel eens meenam naar bunkers, waarvan hij tijdens de Tweede Wereldoorlog door de duitse bezetters gedwongen aan de bouw deel moest nemen. Tijden later heeft hij ons wel verteld dat hun enige manier van protesteren een soort sabotage was tijdens de constructie ervan: het materiaal waarmee ze die maakten was niet weerbaar en bevatte méér zand dan vereist was;
