Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
29-04-2010
zomaar wat
De laatste week is het hier in Turijn behoorlijk warm geweest. Ook vandaag weer: bijna alle mensen die ik tegenkwam liepen zonder jas of in korte mouwen hier rond.
Ook het sporten gaat mij en anderen zo wat moeilijker af. Ik heb er erg moeite mee om intensief te sporten zodra het té warm wordt. In de sportzaal stonden de deuren ook wijd open.
Zodra het té warm wordt, ga ik liever alleen nog maar wandelen.
Ik geloof dat ik binnenkort binnen Seniorennet een apart blog zal openen met foto's van de weinige gehaakte en geborduurde spullen die ik door de jaren heb gemaakt en die hier nog liggen. Een groot deel ervan is weggegeven als cadeau. Wie weet...
Het idee trekt mij wel aan.
Misschien wordt het dan een mix van foto's en andere onderwerpen.
In Nederland zal er wel drukte zijn rondom Koninginnedag.
Hier in Italië is er meestal nogal wat drukte rondom 1 mei: internationaal Arbeidersfeest.
Vaak manifestaties binnen de stad, winkels, en vervoer die bijna geheel stop liggen.
In Turijn is er dit jaar nog als extra de 'Sindone'-tentoonstelling en aanstaande zondag komt de Paus hier ook in de stad.
Niet dat ik er naar toe ga, hoor. Ik geef er hier alleen de vermelding van.
Wij hebben wat meer drukte: rondom extra schoonmaak;, rondom de beeïndiging van zoon's studie - met zijn huidige drukke leven; zondag komen er hier 3 personen (vriend met zoons) te eten; meerdere activiteiten in de maand mei en juni, waarvoor ik ook een paar speech-hoofdlijnen moet voorbereiden; enzovoort.
Ondertussen mooie opengewerkte sjaalpatronen gezien, die mij wel aantrekken voor toekomstige handarbeid.
Gisteren zijn er een paar bestelde boeken uit Nederland aangekomen, waarvoor ik langzamerhand ook de tijd zal moeten nemen. Voor een ervan niet zozeer omdat het om een soort encyclopedie van de droomsymbolen gaat, dus die raadpleeg je alleen af en toe. Sinds het begin van mijn autobiografisch schrijven heb ik echt mijn kennis van de nederlandse taal heel wat bijgeschaafd. Ik las wel af en toe nederlandse boeken en tijdschriften en correspondeerde ook wel met twee, drie personen, maar het dagelijkse gebruik van je moedertaal verlies je toch echt wel aardig na zoveel jaren wonen in het buitenland. En hetzij dit weblog hetzij mijn hernieuwde bestelling van nederlandstalige boeken - sinds ca. 3 jaar verhoogd - houden mijn niveau aardig bij. En dat wil ik ook graag bijhouden.
Op de klep van mijn telefoonhoesje heb ik ook nog zo'n soort antieke roos - kant en klaar in een winkeltje gekocht - genaaid. Het ziet er nu nog mooier uit. Ik heb zelfs tevéél haak-ideetjes in mijn hoofd borrelen nu: één of meerdere sjaaltjes - liefst katoenen - die of vanwege hun kleur of vanwege hun opengewerkt decor goed bij kleding van mijzelf passen. Misschien ook een ketting proberen te haken. Ik zag recent een leuke 'tasjes'-ketting... Maar ook het haken over ringetjes of bolletjes heen en daar iets van maken is best een idee.
Ik ben nu al een donkerblauwe brilhoes aan het haken, ook met restjes katoen van een schilderij dat ik ooit voor een vriendin-collega maakte. Ik zal hierin een wat stevigere voering naaien. Gewoon leuk voor mijzelf of voor toekomstige cadeautjes. Het werk uit je handen zien komen, je eigen fantasie er bij te werk stellen is letterlijk een goede 'oppepper' voor jezelf. Voor mij geldt dit tenminste zeker. Misschien een raad voor anderen, die hier lezen?
Ik heb al vele keren gemerkt dat mensen met psychische problemen denken hun eigen probleem op de een of andere snelle manier op te kunnen lossen. Ze onderschatten hun eigen problematiek en, vooral voor de 'schizofrene' problematiek, bestaan zeker geen kant en klare oplossingen.
Er zullen mensen zijn die met hun problemen zogenaamd buiten of aan de rand van de psychiatrie slagen te leven en er goed mee om te gaan. Ik denk in dit geval aan Ron Coleman, Rufus May, Jacqui Dillon, de italiaanse Cristina Contini en anderen, maar dit is toch niet voor allen weggelegd.
Ook binnen de zelfhulpgroep hier in Turijn is er wel iemand die denkt snelle oplossingen te kunnen vinden. Voor wie niet alleen uit eigen krachten kan putten - zoals bovengestaande personen - om er bovenop te komen en zich gedwongen ziet (*) in gesprekstherapie te gaan, is het zeker een lange weg die jaren duurt. Maar ondertussen leef je toch steeds beter! Iets wat moed in zou moeten spreken.
(* = of binnen de GGZ beland tijdens een crisis en vandaaruit direct wordt geholpen)
Ik geloof dat ik opnieuw een periode van creatieve inspiratie begin door te maken, omdat nú, bij het bekijken van handwerkblogs van anderen bij mij ook al weer de interesse voor het haken opborrelt. Mijn handen beginnen te kriebelen, de zin ermee bezig te zijn komt weer te boven.
Jaren geleden heb ik deze bezigheid ook al weer opgenomen met het maken van vele 'centrini', i.e. van die ronde, vierkante of meerhoekige kleedjes om onder vazen, fruitschalen of andere voorwerpen neer te zetten. Toen ik vóór 1992 nog mijn parttimebaan had, heb ik vooral als cadeau voor collega's of vriendinnen ook wel wandkleden gehaakt, waaronder ook een paar zelfbedachte. Daaraan haakte ik bovenaan ook de lussen om die met een dun rond stokje op te kunnen hangen.
Nu heb ik zonet het ideetje opgedaan om een stevig hoesje voor mijn mobieltje te haken. Dan wordt het er een naar eigen stijl en met eigen sluiting.
Onder de middag weer samen gegeten met vriend X in het centrum, waar het overvol is met toeristen vooral hier op bezoek om de 'Sindone' te bekijken.
Dit laken waarvan veronderstelt wordt dat Jezus er na zijn dood in gewikkeld was, is na 10 jaar opnieuw tentoon gesteld en dit zal, geloof ik, tot aan eind mei 2010 duren.
Een drukte van jewelste in het centrum, die ik niet altijd op prijs stel.
Ook in het restaurantje was het propvol toeristen, maar wat mij méér stoort zijn al die voetgangers, bussen met toeristen en de erg volle trams.
We hebben na het eten ook nog aardig wat samen gewandeld en ik op mijn ukkie ook erna nog, op zoek naar ietwat donkerbeige grof linnen om te borduren.
In een enorm grote stoffenwinkel heb ik uiteindelijk een groffe, erg geschikte stof uit Indië gekocht.
Van nu af aan zullen wij elkaar in de maanden mei, juni, juli en augustus minder vaak ontmoeten vanwege verschillende activiteiten van beiden, waartussen vele korte vakantietrips van vriend X, eentje van mijzelf, plus verschillende GGZ-activiteiten van mij, binnen en buiten Turijn.
En nu komt er per associatie - zie het bericht hieronder - nog iets in mij op. Ik heb altijd behoorlijk kunnen genieten van de films en/of musicals met Julie Andrews, maar The Sound of Music ('Tutti insieme appassionatamente') zal ik minstens 5 of 6 keer in mijn leven gezien hebben, er telkens opnieuw van genietend.
Uiteindelijk liep ik daar zelf, net als Julie Andrews heerlijk samen met die kinderen die zij verzorgde, in de bergen dansend te zingen en te genieten van het leven. Was ik daar - bij het genieten van die film-musical - bezig mijzelf, de innerlijk gekwetste Lia, te 'verzorgen'? Of compenseerde ik voortdurend wat mij in feite ontbrak, de diepe verwerking van vele verborgen gevoelens?
Gisteren heb ik in de bus toevallig aandachtig een borduurpatroon van Edelweissbloemen bekeken, waarop ik spontaan een stukje van het liedje 'Edelweiss' begon te zingen. Hierop volgde een zogenaamde 'gezonde' huilbui van mijzelf. Het niet uitgesprokene verwerken: ik heb nog wel emoties en herinneringen te verwerken (en wie niet?), ook al doe ik dit nu bovenal op eigen initiatief.
Eventjes uitbreiden nu opdat een bepaald begrip aan sommige lezers hier duidelijk wordt. Ik heb mij al meermaals door nederlandstalige mensen met GGZ-problemen de vraag horen stellen: "Maar psychotherapie is toch géén associaties maken?" Hierachter schuilen zeker nog vragen met een bepaalde beperkte kennis - misschien nog populaire kennis - over de vrije associatie-methode die Freud ook toepaste. Tijdens de psychodynamische psychotherapie funktioneert het zeker niet op die 'ouderwetse'(?) of klassieke manier van: ik zeg je een woordenreeks en jij, patient, moet antwoorden wat er direct in je hoofd opkomt! Men praat simpelweg en associaties begin je langzaamaan toch - ook niet willend - te maken, vooral ook buiten de psychotherapie-uren om. Maar ons hele denken en doen en ons hele geheugen is, volgens mij, grotendeels een kwestie van associaties maken.
Zo associeerde ik in de bus de zicht van edelweissbloemen met het liedje Edelweiss uit de film-musical The Sound of Music met Julie Andrews. En hier nog andere associaties: toen ik in 1972 naar Italie vertrok had ik ook een souvenir uit Oostenrijk bij mij, juist met daarin ook een Edelweissbloempje. Ik ben zelf nooit in Oostenrijk geweest, maar dit was een souveniertje dat mijn ouders - beter gezegd mijn moeder - tijdens één van de enige 2 vakanties van haar leven had meegenomen. Nog kan ik mij herinneren hoe zij ons thuis ook enthousiast vertelde over de prachtige wandelingen daar in de natuur en daarmee - ik bedenk het nu pas weer - was haar glimlachende gezicht geassocieerd. Met het bewaren van dat souveniertje ... droeg ik eigenlijk zo'n momentje van die weinig in mijn leven geziene genietende momentjes van mijn moeder met mij mee. Mijn moeder...
De samenkomst van de zelfhulpgroep is gisteren nogal goed verlopen in uitwisseling van dialogen met allen. Wij waren ditmaal in 5 (ex-)stemmenhoorders, mijzelf inbegrepen plus twee psychiatrische verpleegkundigen. Een vrouw, die al meer dan 30 jr stemmen hoort, begon ook te praten over haar eigen moeder en over lieve herinneringen aan haar grootmoeder. Dit was voor mij ook aanleiding nog mijn herinnering aan mijn oma op te halen en ... tot wat huilen. Emoties verwerken gebeurt mij af en toe ook nog binnen die groep, waar ik toch niet voortdurend aan deel wil nemen. Ik heb er ook geen zin in mij met de soms heel ernstige problemen van anderen bezig te houden en er zoveel tijd in te steken als bijvoorbeeld één verpleegkundige wel bereid is te doen. Ik heb er, op vraag van één verpleegkundige, ook nog verschillende details over mijn 'schizofrene' gewaarwordingen opgehaald. Ook tijdens deze samenkomst is aan het einde nog benadrukt dat men zeker creatieve bezigheden moet zoeken. Er was één persoon die sinds kort deel van een koor uitmaakt en een andere, die graag zou willen tuinieren. Het tuinier-idee zal misschien ook wel kunnen worden uitgevoerd. Misschien wil een ASL (= GGZ-zone) hier proberen er een stuk grond voor te bemachtigen.
Uit de meest geliefde sprookjes uit je eigen jeugd kun je zelf - als je er al in slaagt jezelf een beetje op een afstand te bekijken - ook wel wat over je eigen problemen opmaken.
In mijn boek haal ik ook als één van mijn favoriete sprookjes - het ontroerde mij en ik kon mijzelf er in terug vinden - uit mijn jeugd dat van het 'Meisje met de zwavelstokjes' van Andersen aan.
Wat mij recent ook te binnen kwam was een ander geliefd sprookje: Het lelijke eendje.
Wel, nà mijn jaren psychotherapie ben ik eindelijk een zwaan geworden en heb dus mijn besef van eigenwaarde behoorlijk hersteld. Voor de rest: wel, er blijft altijd wel iets om binnen jezelf aan te werken, maar dat geldt evenzo voor psychotherapeuten, psychiaters enzovoort.
Tussen mijn 'schizofrene' fantasieen had ik tijdens een zomerreis in Zuid-Frankrijk ook iets betreffende zwanen gedacht, maar ik kan mij de preciese inhoud ervan niet meer herinneren.
Ha, ha: voor wie hier op mijn blog leest, zouden wij de titel van het sprookje 'Zwaan-kleef-aan' toe kunnen passen...? [Zonder enige verwijzing naar de inhoud van dat sprookje, waarvan ik de betekenis of onbewuste verbanden niet eens ken.] Zal ik de titel van mijn blog veranderen?
Ik heb verschillende brei-, haak- en borduurperiodes in mijn leven gehad, maar merk nú tijdens het borduren pas het effect van kleuren en achtergronden. Voorheen was ik meer bezig om preciese technieken, modellen of produkten te verkrijgen, ook wel met behulp van mijn eigen fantasie, hoor.
Maar nu merk ik dat ik ook erg het effect van kleuren en achtergronden op prijs begin te stellen of - wie weet - nú pas klaar ben om aandacht te schenken aan dit soort details. Ik houd niet meer zo erg van felle kleureffecten, ook al kunnen enkele exemplaren mij wel bevallen. Ik houd nu erg van pastelkleuren, eenkleurig borduursel of dat wat ik ook wel het antieke effect noem (donkerrood, donkerbruin of crémekleur enzovoort op beige of ecrù achtergrond). Ook 'open' borduurwerk, dat wil zeggen: niet geheel gevulde figuren vind ik erg mooi.
Ik ben nu het erg interessante hoofdstuk 8 in het boek Attachment in Psychotherapy van David Wallin aan het lezen, over de niet verbale ervaring en het niet-gedachte-bekende, dat deel uitmaakt van de emotieve kern van het Zelf.
Om even kort ietwat aan de lezer hier uit te leggen: alle mensen doen een enorm belangrijk deel zo niet het merendeel - van hun prille ervaringen op tijdens de zogenaamde pre-verbale fase, ervaringen die wij in ons geheugen opslaan zonder ze nog te kunnen bewoorden, maar die ons evengoed enorm bepalen in ons gedrag.
Tijdens de psychotherapie poogt de goede therapeut juist deze ervaringen van de patiënt, die nog niet tot een verwoordbare fase behoren leefbaar en uitspreekbaar te maken en zo binnen de persoon (patient) tot verwerking en integratie ervan te komen.
Wat D. Wallin hierin beschrijft over meerdere soorten patiënten roept bij mij de lectuur van hoofdstuk 6 van Searles (Collected papers on Schizophrenia) terug, waarin hij schrijft over de communicatie op een onbewust niveau. Het schijnt dus bij vele problematieken voor te komen, dit soort communicatie. Erg interessant argument.
Om hier voor bepaalde lezers wat voorbeelden van pre-verbale communicatie aan te halen: de gezichtsuitdrukkingen, de toon van de stem, de houding van het lichaam en de gebaren, het ritme en type van het gesprek en gedrag. Of om tot de prille jeugd terug te gaan: de nabijheid of afwezigheid van de zorgende persoon en de aard van de eventuele aanwezigheid...
Vanochtend iemand een beetje geholpen met een vertaling. Toch zo gek nog niet: af en toe klusjes te vertalen. Het worden vaak deels ook uitdagingen.
Maar op hoeveel verschillende manieren kun je zinnen wel niet opstellen of meer 'bloemend' opschrijven...
Zo herinner ik mij - en dat werk zou ik niet graag herhalen - dat ik tijdens bepaalde vertaalklussen, waaronder ook enkele voor de Europeze Gemeenschap hier in Italië in botsing kwam met ietwat 'gehaaide' nederlandstalige personen, die met behoorlijke eigendunk beweerden dat bepaalde vertalingen maar op één (hun) manier vertaald konden worden.
Gistermiddag ben ik nog wat verder gegaan met het lezen in het interessante boek 'Attachment in Psychotherapy' ('Psicoterapia e teoria dell'attaccamento') van David Wallin. Ik ben nu bezig met het zevende hoofdstuk. Het is verbazingwekkend hoeveel ik ook hierin ontdek en dan ook in mijn omgeving in het gedrag van zovele mensen terugvind, daarbij niet ten laatste ook de familie van mijn man.
Hoeveel méér mensen dan ik ooit had gedacht zijn, zonder het zelf te weten, voortdurend 'geblokkeerd' in hun gedrag omdat ze voortleven met gedrags- en denkpatronen die tijdens hun prille jeugd zijn ontstaan.
Het duurt nog wel een poos voordat ik dit boek uit zal hebben en bepaalde hoofdstukken zal ik nog eens moeten herlezen omdat er zovéél in is verwerkt: Bowlby's hechtingstheorie, maar ook alles wat er daarna met het werk van anderen uit is voortgevloeid. Het werpt ook een heel andere blik op al dat wat ik met behulp van mijn universiteitsstudie en verdere zelfstudie had geleerd of begrepen. Erg interessant, in ieder geval!
In bepaalde beschrijvingen van Wallin over de werking van de psychotherapie vind ik natuurlijk ook beschrijvingen van Searles terug.
Kommentaar voor de lezers die hier niet veel van begrijpen: dat wat in psychotherapie gegeven of toegereikt wordt is dat wat dus eigenlijk de zogenaamde 'optimale' ouders hadden moeten aanbieden. Of zoals Bettelheim ook wel eens schrijft: 'the good enough parents'.
Vanochtend eerst lekker aan de telefoon met een familielid in Nederland gekletst.
Daarna naar buiten gegaan, om boodschappen te doen en tegelijkertijd van de lente hier te genieten: heerlijke zon, verschillend groen gebladerte op de bomen bewonderd, merels bekeken die wormen uit de grond trekken en mooie heldere contouren van alle ramen en bomen gezien vanwege de heldere lucht enzovoort.
Ik heb ook lavendel gekocht bij een 'erboristeria' (hoe heten die op zijn nederlands? Winkels waar je schoonheidsprodukten, maar ook kruiden en gedroogde bloemen kunt vinden.) en thuis al heerlijk een paar geurzakjes ermee gevuld en verpakt.
Over het thema 'eenzaamheid' gezien vanuit psychoanalytisch perspectief: Hier denk ik nu aan het al genoemde boek 'Solitude' (Solitudine felice) van Franςoise Dolto, maar ook aan het boek van Judith Viorst ('Necessary losses' of 'Noodzakelijk verlies'): ons hele leven, vanaf de geboorte is een continue weg van zich-losmaken, van grenzen overschrijden, van hierover 'rouwen' en er rijper of wijzer van worden. En in ons blijft altijd het verlangen bestaan naar die oer-eenheid, die symbiose met moeder, dat geheel een-zijn met elkaar.
En de psychische problemen van eenieder ontstaan daar waar deze weg niet al té perfect is verlopen, stagnaties of fixaties gevormd heeft.
Juist in de volle 'schizofrenie'-beleving wordt de bestaans-eenzaamheid enorm geaccentueerd. Ik verwijs hiervoor bijvoorbeeld ook naar mijn gedicht 'Vervreemd', elders in mijn blog-archief vindbaar.
Ik heb toch nu, ná het afzakken van die enorme lentemoeheid dit jaar (hoorde dat mijn zus, haar man en vriendinnen er ook last van hadden. Ja, het 'bioritme' van de mens! ), ook weer zin om te lezen, hoor.
Ik las zonet een hoofdstuk in het boek 'Solitude' (Solitudine felice) van Françoise Dolto. Dit is nu al het vierde boek dat ik van haar lees, natuurlijk in het italiaans. Een voordeel van het wonen in een land met méér bevolking: de vertalingen worden gemakkelijker gedaan, hetzij van films hetzij van boeken.
Dolto is, voor mij persoonlijk, héérlijk in het in gemakkelijke taal weergeven van voorbeelden of toepassingen van de psychoanalyse, bovenal in de opvoedingspraktijk - en mensontwikkeling.
Ik wacht nu ook nog op een paar in Nederland bestelde boeken.
Vanochtend ook weer extra gewandeld en wat cadeautjes voor een familielid bedacht en georganiseerd.
Leuk ook alleen al om ook daar mee bezig te zijn, ook in gedachte.
Kommentaar voor vandaag: ik weet dat ik ondanks alles altijd erg optimistisch ben geweest. Ik geloof dat dit toch wel een erfelijke trek is. Van de kant van mijn vader of van mijn moeder?
Vanochtend heerlijk minstens twee en een half uur op mijn gemak gewandeld, terwijl ik ook de taalcorrecties met de post verstuurde.
Heerlijk genoten van allerlei kleine dingetjes vandaag: zoonlief, die uit eigen initiatief thuis dingen op orde brengt (meehelpt); bomen met nieuwe bladeren; een superefficiënte en vriendelijke postbediende; koopjes op een grote wijkmarkt; een praatje met een barman; winkelen.
En pas thuis weer ontdekken waarom manlief gisteren speciaal een ragout à la bolognese voor vandaag had voorbereid: het is vandaag 33 jaar geleden dat wij op Sicilie trouwden.
Was ik helemaal vergeten, dit jaar.
Zijn het bijna niet altijd de vrouwen, die daar hun man of partner aan herinneren?
Ik ga momenteel nog steeds regelmatig verder met mijn borduren als een van de bijna dagelijkse ontspanningsbezigheden. Vele dingen van mijn productie zullen als cadeautje eindigen, anderen zullen in ons huis pronken - voor zover ik door het vaak mopperende kommentaar van mijn man door kan prikken en hierin mijn zin krijg. Hij wil altijd originele dingen zien hangen (houdt niet van posters), maar vanwege deze overtuiging van hem hangen er hier in huis nog steeds meerdere, enorm donkere pasteltekeningen uit zijn adolescentie en die kan ik gewoon niet meer verdragen!
Heb zopas een mooi antiek decor geborduurd in de vorm van een hart, dat eigenlijk groter uit had moeten vallen. Misschien maak ik hier wel een serie met varierend decor van omdat ze echt mooi uitvallen. Misschien ga ik voor een vriendin ook nog een tas - waarop al een strook borduurstof zit - borduren. Vele, kleine ideetjes waarvan ik ook geniet.
